Ludwik Piotrowicz Wrocław 1957

Transkrypt

1 APPIAN Z ALEKSANDRII HISTORIA RZYMSKA KSIĘGI XIII XVII ( W O J N Y D O M O W E ) EDYCJA KOMPUTEROWA: MAIL: HISTORIAN@Z.PL MMIV

2 2 [...] Przekład niniejszy opiera się na ostatnim wydaniu greckiego oryginału, opracowanym z dużym krytycyzmem i wielką sumiennością przez P. Vierecka i A. G. Rossa, na podstawie starszego wydania Ludwika Mendelssohna z lat 1879 i Tom I ukazał się w r. 1939, tom II (przygotowany przez samego P. Vierecka) w r (w Lipsku nakładem B. G. Treubnera). Z dawniejszych wydań uwzględniono stare już, ale bardzo gruntowne wydanie J. Schweighäusera (Lipsk 1785) w trzech tomach z tłumaczeniem łacińskim i przypisami. Pierwsze wydanie drukowane opracowane przez Karola Stephanusa ukazało się w Paryżu w r. 1551, ale znacznie przedtem wyszło drukiem łacińskie tłumaczenie sporządzone ok. r przez Piotra Candidusa, a od r kilkakrotnie przedrukowywane. [...] W tekście tłumaczenia nawias ostry < > oznacza lukę, która została uzupełniona przez wydawców lub zasygnalizowana trzema kropkami <...>, nawias okrągły ( ) ujmuje uwagi wtrącone w tekst przez autora, klamry [ ] uzupełnienia lub objaśnienia tłumacza jak i poprzednich komentatorów, a nawias { } wtręty obce, jakie się do tekstu dostały i powinny być usunięte. Ludwik Piotrowicz Wrocław 1957

3 3 KSIĘGA XIII WOJNY DOMOWE I 1. U Rzymian dochodziło często do starć między ludem a senatem, czy to gdy szło o ustanowienie praw, czy o zniesienie długów, czy o podział ziemi, czy też i o wybory; nie były to jednak wcale walki wręcz jednych obywateli przeciwko drugim, lecz tylko spory i kłótnie utrzymujące się w granicach prawa, a i te załatwiano z wielkim umiarem w drodze wzajemnych ustępstw. Kiedy wybuchła raz taka kłótnia, lud, uzbrojony już nawet na wyprawę wojenną, nie użył oręża, który miał w ręku, ale usunął się na górę, którą od tego czasu nazywano «Świętą»; nawet i wówczas nie doszło do starcia wręcz, a tylko lud dla swej obrony powołał nowy urząd i nazwał go trybunatem 1. Zadaniem jego było przede wszystkim powściąganie konsulów wybieranych spośród członków senatu, aby rządy w państwie nie pozostawały bez ograniczeń w ich rękach. Ale właśnie od tego czasu obie te władze zaczęły odnosić się do siebie jeszcze bardziej wrogo i zawistnie, a senat i lud podzielił się na dwa stronnictwa, przy czym jedni i drudzy dążyli do tego, by przez uzyskanie przewagi swych przedstawicieli wziąć górę nad przeciwnikami. Wśród takich kłótni wygnany został z pogwałceniem sprawiedliwości Marcjusz Koriolan 2, który uszedł do Wolsków i ściągnął wojnę na ojczyznę. 2. Był to jednak jedyny, jaki można znaleźć w toku walk dawniejszych czasów, wypadek użycia siły zbrojnej, i to przez człowieka, który zbiegł z ojczyzny; poza tym jednak nikt nigdy nie zjawił się z mieczem na zgromadzeniu ludowym, nigdy też nie lała się krew w walkach domowych. Pierwszy dopiero Tyberiusz Grakchus, trybun ludowy, zginął podczas rozruchów z powodu wniesionych przez niego projektów praw, a razem z nim znalazło śmierć na Kapitolu wielu ludzi tłoczących się koło świątyni 3. Po tej zbrodni nie ustawały już niepokoje, bo oba obozy za każdym razem otwarcie przeciwstawiały się sobie, sięgając często do sztyletów, i raz po raz ginął jakiś przedstawiciel władzy 1 Według tradycji w r Według tradycji w r W r. 133; por. niżej rozdz. 16.

4 4 czy w świątyni, czy na zgromadzeniu ludowym, czy na forum to trybun, to pretor, to konsul lub też niejeden o którąś z tych godności zabiegający, czy wreszcie ktoś ze znakomitych obywateli. Zapanowało niemal trwale zuchwalstwo występujące przeciw istniejącemu porządkowi i sromotna pogarda dla praw i sprawiedliwości. Zło jednak potęgowało się jeszcze, podnoszono otwarte bunty przeciwko państwu, organizowano wielkie i potężne przedsięwzięcia wojenne przeciw ojczyźnie, a podejmowali je ludzie wygnani lub skazani, czy też współzawodniczący między sobą w zabiegach o jakiś urząd lub dowództwo wojskowe. Wielokrotnie wyłaniały się już rządy oparte na sile, występowali przywódcy partii o władzy monarchicznej, z których jedni nie chcieli złożyć powierzonej im przez lud komendy wojskowej, a inni samowolnie bez upoważnienia ze strony państwa jedni przeciw drugim zaciągali żołnierzy. Ilekroć zaś którakolwiek ze stron walczących zdołała pierwej owładnąć miastem, podnosiła się do walki strona przeciwna celem pognębienia, jak mówiono, buntowników, co w istocie rzeczy było jednak wojną przeciw ojczyźnie. Uderzano bowiem na nią jak na kraj nieprzyjacielski, mordowano bez miłosierdzia tych, co stanęli w drodze, innych umieszczano na liście zasądzonych na śmierć lub skazywano na wygnanie i konfiskowano im majątki, a w stosunku do niektórych stosowano nawet najokrutniejsze tortury. 3. Nie było zbrodni, której by nie popełniono, aż jeden z przywódców walczących partii, Korneliusz Sulla, w 50 lat mniej więcej po Grakchu, lecząc zło złem, ogłosił się jedynowładcą na czas nieograniczony 4 ; urzędników takich o władzy nieograniczonej, zwanych dyktatorami, powoływano dawniej na okres sześciu miesięcy w najgroźniejszych potrzebach, od dłuższego czasu 5 jednak zaniechano tego. Sulla, choć był formalnie wybrany," zdobywszy dożywotnią dyktaturę gwałtem i przymusem, przesycił się jednakże jedynowładztwem i pierwszy, jak mi się zdaje, odważył się z własnej woli złożyć swą władzę tyrańską 6, a nawet zapowiedział, że podda się kontroli, jeśliby mu czyniono jakieś zarzuty. Jako człowiek prywatny długo krążył następnie po forum na oczach wszystkich i wrócił do domu nie doznawszy krzywdy. Widocznie tak bardzo bali się jeszcze jego władzy ci, co na niego patrzyli, a może takie zdumienie wywołało złożenie przezeń władzy lub też taki szacunek wzbudziła zapowiedź poddania się kontroli; może też przejawiły się w tym i przyjazne dla niego uczucia oraz przeświadczenie, że tyrania jego miała przecież swe dodatnie strony. Tak tedy za Sulli ustały na krótko walki wewnętrzne, co stanowiło odszkodowanie za nieszczęścia, jakie sprowadził. 4. Po Sulli jednak rozgorzały znów podobne walki, aż w końcu wystąpił Gajusz Cezar. Ten długo bez żadnych ograniczeń wykonywał w Galii władzę 4 W r Od r W r. 79.

5 5 powierzoną mu przez wybory, kiedy zaś senat kazał mu ją złożyć 7, Cezar obwinił o to nie senat, lecz Pompejusza, wrogo dlań usposobionego a dowodzącego wojskiem stojącym w Italii, zarzucając mu, że podstępnie dąży do pozbawienia go władzy, i wystąpił z wnioskiem, żeby obaj zatrzymali swe wojska dla ochrony przed działaniami nieprzyjacielskimi albo też by i Pompejusz rozpuścił swych ludzi i również żył jako człowiek prywatny, podległy prawom. Kiedy nie przeprowadził ani jednego, ani drugiego żądania, ruszył na Pompejusza z Galii do swej ojczyzny, wtargnął do niej, ścigał uciekającego przeciwnika aż do Tesalii, gdzie odniósł świetne zwycięstwo w wielkiej bitwie 8, a za uchodzącym podjął dalszy pościg aż do Egiptu. Kiedy zaś Pompejusz został zamordowany przez Egipcjan, wrócił do Rzymu wydawszy uprzednio pewne zarządzenia także co do Egiptu, gdzie się zatrzymał do czasu załatwienia tamtejszych sporów o tron królewski. Kiedy siłą w otwartej wojnie uprzątnął najwybitniejszego przeciwnika, który z powodu wielkich czynów wojennych otrzymał był przydomek «Wielkiego», nikt już nie ośmielił mu się w niczym przeciwstawić; toteż jako drugi Sulla wybrany został dożywotnim dyktatorem. I znów ustały walki wewnętrzne, aż i tego zabili w senacie Brutus i Kasjusz zazdroszcząc mu ogromu władzy, a zarazem powodując się żalem za dawnym ustrojem, mimo że Cezar był wielkim przyjacielem ludu i wybitnie doświadczonym w sztuce rządzenia. Jakoż lud najbardziej ze wszystkich go żałował, morderców jego szukano po całym mieście, ciało spalono na środku forum, a na miejscu stosu pogrzebowego wzniesiono świątynię, w której składa się mu ofiary jako bogu. 5. W następstwie wszczęły się znowu walki wewnętrzne, które wzmagając się potężnie doszły niemal do szczytu; nastąpiły mordy, wygnania, proskrypcje głoszące wyroki śmierci na senatorów i na tzw. ekwitów, i to masowe zarówno w stosunku do jednych, jak i do drugich. Walczący przywódcy wydawali sobie nawzajem wrogów nie oszczędzając przy tym ani przyjaciół, ani braci tak dalece żądza pokonania przeciwników górowała nad uczuciami życzliwości dla swych najbliższych. Doszło do tego, że państwo rzymskie jakby osobistą swoją własność podzielili 9 między siebie trzej mężowie: Antoniusz, Lepidus i Cezar, który nosił poprzednio nazwisko Oktawiusz. Był on krewnym Cezara, a adoptowany przezeń w testamencie przezwał się w następstwie tego Cezarem. Wkrótce po przeprowadzeniu tego podziału starli się znowu ze sobą, jak to z góry można było przypuszczać; Cezar jednak górując nad współzawodnikami rozumem i doświadczeniem odebrał najpierw Lepidusowi Afrykę 10, która temu losem przypadła, a następnie pokonawszy Antoniusza w bitwie pod Akcjum 11 zagarnął 7 W styczniu 49 r. 8 W bitwie pod Farsalus w r W r W r W r. 31.

6 podlegające jego władzy ziemie od Syrii aż do Morza Jońskiego. Po tych wspaniałych sukcesach budzących podziw u wszystkich popłynął do Egiptu i zajął go. Było to państwo, które najdłużej przetrwało po Aleksandrze aż do owych czasów i było najmożniejsze, jedyne też nie należało do państwa rzymskiego w jego obecnych granicach. Toteż z powodu tych czynów wkrótce, jeszcze za życia, za boga był przez Rzymian uważany, jak nikt przed nim, i otrzymał od nich miano Augusta. Sam też narzucił się jak Gajusz, ale z władzą jeszcze większą od Gajusza, na władcę swojej ojczyzny i wszystkich podległych jej ludów nie oglądając się już na jakiś wybór czy głosowanie, czy też jakiś inny pozór. Ponieważ jego panowanie było długoletnie, a przez to się utrwaliło, zwłaszcza że miał we wszystkim powodzenie i budził powszechny szacunek, więc spadkobiercom ze swego rodu zostawił władzę, którą po nim w podobny sposób piastowali. 6. W ten sposób po najrozmaitszych rozruchach w państwie rzymskim nastała zgoda i rządy spoczęły w rękach jednego. Jak doszło do tego, wykazałem i opisałem w tym dziele, bo są to rzeczy podziwienia godne dla tych, którzy pragną poznać nieokiełznane ambicje ludzi, straszliwą żądzę władzy, niezmordowaną wytrwałość i tysiączne nieszczęścia w różnych postaciach. Przede wszystkim jednak uważałem za konieczne opracowaniem tym poprzedzić historię Egiptu, bo zawiera ono jej początek i w nią też przejdzie ostatecznie. W tych okolicznościach bowiem, w toku tych walk wewnętrznych Egipt został zajęty, bo Kleopatra była sprzymierzona z Antoniuszem. Wobec rozległości przedmiotu wprowadziłem tu podział na księgi, z których pierwsza obejmuje wypadki od Semproniusza Grakcha do Korneliusza Sulli, druga z kolei dzieje aż do śmierci Cezara. Pozostałe księgi Wojen domowych opowiadają o walkach, jakie prowadzili triumwirowie między sobą i przeciw ludowi rzymskiemu; ostatnie wreszcie i największe wydarzenie w tych zapasach, tj. bitwa pod Akcjum. między Cezarem a Antoniuszem i Kleopatrą, stanowić będzie początek Historii Egiptu. 7. Rzymianie w miarę orężnego podboju części Italii zabierali pokonanym część ziemi i zakładali na niej miasta lub też do istniejących już poprzednio słali osadników spośród swych obywateli. Według ich zamierzeń miały te kolonie odgrywać rolę warowni strażniczych. Z ziemi zaś każdorazowo orężem zdobytej część uprawną natychmiast przydzielali osadnikom lub też sprzedawali czy wydzierżawiali, natomiast jeśli idzie o części z powodu wojny leżące wówczas odłogiem a takich właśnie było najwięcej nawet nie zadawali sobie trudu, aby je rozlosowywać, lecz ogłaszali, że wolno każdemu, kto zechce, uprawiać je pod warunkiem złożenia corocznej opłaty w plonach, a mianowicie dziesiątej części z zasiewów, a piątej części z sadów. Nałożone też zostały określone opłaty na hodowców bydła, zarówno od większych, jak i mniejszych jego gatunków. A czynili to dla zwiększenia liczby ludności szczepu italskiego, którego szczególną wytrwałość na trudy poznali, aby mieć sprzymierzeńców w samej 6

7 7 Italii 12. Wynik był jednak przeciwny ich zamierzeniom. Bogaci bowiem zajęli przeważną część nie rozdzielonej ziemi i nabrawszy z czasem przekonania, że im nikt już jej nie odbierze, zaczęli najbliżej nich położone obszary jako też niewielkie działki ubogich częścią zakupywać za ich zgodą, częścią zagarniać siłą, tak że mieli pod uprawę całe latyfundia zamiast wiejskich włości. Do ich zagospodarowania używali kupowanych robotników rolnych i pastuchów, bo wolni byliby odrywani od pracy na roli na wyprawy wojenne; taki rodzaj własności przynosił im równocześnie i ten wielki zysk, że liczba niewolników nie objętych służbą wojskową a płodzących wielką ilość dzieci powiększała się bez przeszkody. W następstwie tego możni potężnie się bogacili i wzmagała się w kraju liczba niewolniczej służby, natomiast liczba Italów nękanych i biedą, i daninami, i służbą wojskową spadała; coraz mniej było też chłopów nadających się do wojska. A jeśli nawet nastał okres pokoju, to skazani byli na gnuśne bezrobocie, bo ziemia była w posiadaniu bogaczy, którzy posługiwali się przy pracy na roli niewolnikami, a nie ludźmi wolnymi. 8. Z tego powodu lud zaczął się niepokoić, że Rzymianie nie będą mieli dość sprzymierzeńców w Italii, a nawet zagrożone zostanie ich władcze stanowisko ze względu na tak wielkie mnóstwo niewolników. O naprawie tego stanu rzeczy jednak nikt nie myślał, ponieważ uważano, że nie jest to ani łatwe, ani w pełni sprawiedliwe odbierać tylu ludziom po tak długim czasie tak wielkie posiadłości obsadzone ich własnym kosztem, zabudowane i zaopatrzone w różne urządzenia. Z trudnością wreszcie na wniosek trybunów ludu uchwalono 13, że nikomu nie wolno posiadać więcej aniżeli 500 morgów 14 tej ziemi ani też wypasać na niej więcej aniżeli 100 sztuk większego bydła i 500 mniejszego. Nakazano im ponadto zatrudniać pewną ilość ludzi wolnych, którzy mieli doglądać robót i składać sprawozdania. Ująwszy to w prawo, zaprzysiężone je i wyznaczono karę za jego naruszenie w przekonaniu, że nadwyżka ziemi zaraz zostanie w drobnych działkach rozprzedana ubogim. Nikt jednak nie troszczył się ani o prawo, ani o przysięgi, przeciwnie, nawet ci, którzy liczyli się, jak się zdawało, z tym prawem, dzielili tę ziemię tylko dla pozoru między 12 Tak tłumaczę συµµάχους οικείους (dosłownie: «sprzymierzeńców miejscowych») opierając się na zwrocie występującym w rozdz. 8: συµµάχων εξ Ιταλίας. 13 Liwiusz (VI 35 i nn.) przenosi to prawo na r. 367 i łączy je z akcją trybunów ludu, Gajusza Licyniusza Stolona i Lucjusza Sekstiusza Laterana, ale z tego, co tu Appian mówi o jego podłożu, wynika w sposób oczywisty, że prawo takie mogło powstać w warunkach, jakie się wytworzyły dopiero po II wojnie punickiej, po wyjściu Rzymian na arenę światowej polityki. Ponieważ wspomniał o tym prawie Marek Porcjusz Katon w swej mowie z r. 167 (Gelliusz, VI 3, 37), więc przeprowadzone zostało jakiś czas przed tym rokiem, ale ścisłe określenie jego daty jest sporne. Por. B. Niese, «Hermes» XXIII 1888, s. 410 i nn.; K. J. Neumann w Ullsteins Wellgeschichte (I 424) przyjmował z dużym prawdopodobieństwem r Mórg rzymski (iugerum) liczył 2,523 m 2, czyli ok. 1/4 hektara.

8 8 swoich bliskich, inni zaś, a tych była przeważna część, zlekceważyli prawo zupełnie Wystąpił wreszcie 16 jako trybun ludowy Tyberiusz Semproniusz Grakchus, człowiek ze znakomitego rodu, wysoce ambitny, świetny mówca, wskutek tego powszechnie cieszący się wielkim rozgłosem. Wygłosił on podniosłą mowę, w której podkreślił, że szczep italski, dający tak znakomitych wojowników, a przy tym spokrewniony [z Rzymianami], ginie zwolna skutkiem biedy i spadku liczby ludności i nawet nie ma nadziei na poprawę tych stosunków. Oburzał się następnie na gospodarowanie przy pomocy niewolników, którzy są nieużyteczni do służby wojskowej i nigdy nie są wierni swym panom, przypomniał, co niedawno od niewolników ucierpieli ich panowie na Sycylii 17, gdzie również nadmiernie wzrosła liczba niewolnych ze względu na potrzeby gospodarki rolnej; mówił o wojnie, którą Rzymianie z nimi prowadzili, bynajmniej niełatwej i niekrótkiej, przeciwnie, przewlekającej się przez długi okres czasu wśród zmiennych i niebezpiecznych kolei wydarzeń. Po tym przemówieniu wznowił prawo postanawiające, że nikt nie powinien posiadać więcej aniżeli 500 morgów ziemi. Wychodząc jednak poza postanowienia dawnego prawa przyznał nadto synom ich połowę tego. Pozostałą resztę rozdzielić miała między biednych komisja złożona z trzech mężów zmieniających się corocznie. 10. To ostatnie postanowienie najwięcej zaniepokoiło bogaczy, bo ze względu na komisję przeprowadzającą podział już nie mogli jak przedtem lekceważyć prawa ani też wykupywać ziemi od tych, którzy otrzymali działki; Grakchus bowiem i to przewidział, toteż zabronił sprzedawać działki. Zbierając się więc grupami zawodzili i przedstawiali ubogim, że z dawien dawna wkładali w zagospodarowanie tej ziemi swą pracę, sadzili na niej drzewa i budowali domy. Niektórzy powoływali się na to, że zapłacili za nią sąsiadom; czyż zatem razem z ziemią i zapłaconą za nią cenę mają stracić? Inni zwracali uwagę, iż na tej ziemi są groby ich przodków, a otrzymali ją w spadku przy podziale ojcowizny, drudzy zaznaczali, że na nabycie jej zużyli posagi swych żon lub też dali tę ziemię w posagu córkom, a w końcu wierzyciele wskazywali na ciążące na niej długi; słowem, powszechne było zamieszanie, rozbrzmiewały biadania i głosy oburzenia. Ze swej znów strony ubodzy skarżyli się, że z dostatku zeszli do skrajnej nędzy, a w następstwie tego skazani są na bezdzietność, bo nie są w stanie dzieci wyżywić. Wyliczali wyprawy wojenne, w jakich brali udział zdobywając tę ziemię, i oburzali się, że mieliby być niedopuszczeni do korzystania ze wspól- 15 Stwierdzał to i Katon w mowie w r. 167 w słowach: «mimo to więcej [sc. niż prawo pozwala] posiadać pragniemy i uchodzi nam to bezkarnie». 16 W r Około r. 137 wybuchło na Sycylii powstanie niewolników pod wodzą Syryjczyka Eunusa, który się ogłosił królem przybierając nazwisko Antiocha. Powstanie objęło znaczną część wyspy i zostało stłumione po kilkuletnich krwawych walkach dopiero w r. 132.

9 nych dóbr, a równocześnie lżyli bogaczy, którzy zamiast ludzi wolnych, obywateli i wysłużonych żołnierzy zatrudniają niewolników, kategorie ludzi wiarołomnych, zawsze wrogich, a przez to i nie nadających się do służby wojskowej. Takie to podnoszono żale i takie sobie wzajemnie czyniono zarzuty. Lecz do nich dołączyła się rzesza innych, którzy po koloniach albo municypiach czy i gdzie indziej również z tej ziemi korzystali i również się o nią obawiali; ci też podzielili się na dwa obozy. Obie strony ufne w swą liczbę roznamiętniały się i wszczynając zaciekłe zwady czekały na dzień głosowania nad prawem, jedni zdecydowani, by w żaden sposób nie dopuścić do jego uchwalenia, a drudzy, by je za wszelką cenę przeprowadzić. Prócz względu na korzyść podniecała obie strony żądza zwycięstwa i na dzień rozstrzygający robili jedni przeciw drugim odpowiednie przygotowania. 11. Zamysły Grakcha szły jednak nie tyle w kierunku podniesienia dobrobytu, ile pomnożenia liczby nadających się do broni mężczyzn; owładnięty myślą o użyteczności swego dzieła, nad które nic większego ani wspanialszego nie mogłoby nigdy przypaść Italii w udziale, nie zastanawiał się wcale nad trudnościami związanymi z jego przeprowadzeniem. Zanim przystąpiono do głosowania, wygłosił wpierw długą i porywającą mowę, w której między innymi zapytywał, czy nie jest to sprawiedliwe, by wspólnym dobrem dzielili się członkowie wspólnoty, czy obywatel nie ma zawsze większych praw aniżeli niewolnik, czy żołnierz nie jest pożyteczniejszy od człowieka nie nadającego się do wojny, czy członek wspólnoty nie żywi lepszych uczuć dla państwa niż obcy. Nie czyniąc już dalej zestawień jako niewłaściwych przeszedł znów do omawiania nadziei i trosk ojczyzny mówiąc, że Rzymianie, którzy w wojnach zdobywali siłą bardzo wiele ziemi i mają widoki na zajęcie pozostałych krajów świata, znajdują się w tej chwili w niebezpiecznym położeniu, które zadecyduje o wszystkim: czy zdobędą także resztę świata przez pomnożenie liczby zdolnych do broni mężczyzn, czy też nawet to, co posiadają, skutkiem słabości i dzielącej ich zawiści zostanie im wydarte przez nieprzyjaciół. Podkreślając chwałę i korzyści w pierwszym wypadku, a niebezpieczeństwa i obawy w drugim wzywał bogaczy, by biorąc to pod uwagę, wobec tak pięknych widoków na przyszłość, darmo, jeśli trzeba, z własnej swojej woli oddali tę ziemię tym, co mają dzieci do wyżywienia, i w sporze, który się toczy o drobiazgi, nie zamykali oczu na większe zagadnienia. Równocześnie przecież mówił za trud włożony w uprawę otrzymują wystarczające odszkodowanie w postaci ziemi oddanej im na zawsze bez zapłaty na wyłączną, nienaruszalną własność każdemu po 500 morgów, a synom, jeśli kto ma synów, każdemu jeszcze połowę tego. W tym duchu długo przemawiał Grakchus i poruszywszy ubogich jako też i innych, którzy kierowali się raczej trzeźwym rozumowaniem niż żądzą posiadania, kazał pisarzowi odczytać prawo. 12. Inny trybun jednak, Marek Oktawiusz, namówiony poprzednio przez właścicieli ziemskich do stawiania oporu, (a u Rzymian zakładający sprzeciw 9

10 10 zawsze brał górę), kazał pisarzowi milczeć. Na to Grakchus wystąpił przeciw niemu z wielu zarzutami, ale odłożył do następnego zgromadzenia [głosowanie nad wnioskiem] <...> 18 Otoczywszy się odpowiednią strażą zbrojną, by gwałtem zmusić Oktawiusza do ustąpienia, jeśliby się przeciwstawił, z pogróżką kazał pisarzowi odczytać prawo przed ludem. Jakoż ten zaczął czytać, lecz kiedy Oktawiusz założył sprzeciw, umilkł. Obaj trybunowie zaczęli teraz obrzucać się wzajemnie obelgami wśród wielkiego hałasu ludu, a wówczas możni 19 zwrócili się do nich z wezwaniem, by spór, który ich dzielił, przedłożyli senatowi. Istotnie Grakchus skwapliwie przyjął radę w przekonaniu, że przecież prawo jego znajdzie uznanie u wszystkich ludzi dobrej woli, i pobiegł do kurii. Ale że przybył tam w niewielkim gronie, spotkał się z obelgami bogaczy, wobec czego wybiegł znów na forum i zapowiedział, że na następnym zgromadzeniu ludowym zarządzi głosowanie nad prawem i nad sprawą urzędu Oktawiusza, a mianowicie nad tym, czy jest rzeczą dopuszczalną, by trybun, który działa wbrew interesowi ludu, mógł nadal swą godność piastować. Tak też istotnie zrobił i kiedy Oktawiusz bynajmniej nieustraszony wystąpił znowu, zarządził najpierw głosowanie co do niego. Kiedy pierwsza tribus uchwaliła, by Oktawiusz złożył władzę, zwrócił się Grakchus do niego z prośbą, by cofnął swój sprzeciw, a gdy ów nie posłuchał, zarządził dalsze głosowanie. Kiedy z 35 tribus, jakie wówczas były, pierwszych 17 z zaciętością jednomyślnie się za tym samym opowiedziało i głos osiemnastej miał uchwalenie prawa przesądzić, Grakchus ponownie na oczach ludu usilnie nastawał na Oktawiusza, stojącego już przed bezpośrednim niebezpieczeństwem, by wielce zbożnego i wielce pożytecznego dla całej Italii dzieła nie burzył i nie przeciwstawiał się tak gorącym dążnościom ludu, którego pragnieniom wypadałoby mu jako trybunowi w czymś ustąpić, by wreszcie nie patrzył spokojnie na to, że w następstwie potępiającego go wyroku zostanie złożony ze swego urzędu. Po tych słowach bogów wezwał na świadków, iż z niechęcią kolegę swego w urzędzie odziera z godności, a kiedy go nie zdołał przekonać, zarządził dalsze głosowanie. W wyniku jego Oktawiusz stał się natychmiast prywatnym człowie- 18 W tekście niewątpliwie luka; zawierał on bowiem prawdopodobnie opowiadanie o wypadkach, które się rozegrały między tym a następnym zgromadzeniem ludowym. Według Plutarcha (Tyb. Grak. 10, 2) Tyberiusz na wielu wiecach usiłował skłonić Oktawiusza do cofnięcia sprzeciwu, a kiedy stwierdził, że to bezowocne, wywarł nacisk przez obostrzenie postanowień swego prawa (zapewne przez cofnięcie przewidywanego odszkodowania dla dotychczasowych posiadaczy), następnie przez zahamowanie wszelkich czynności urzędowych, czyli tzw. iustitium, na co przeciwnicy odpowiedzieli demonstracyjnym przywdzianiem żałoby. 19 Według Plutarcha (Tyb. Grak. 11, 1) byli między nimi Maniusz Maniliusz, niewątpliwie były konsul z r. 149, znany skądinąd jako wybitny prawnik, oraz jakiś Fulwiusz, najprawdopodobniej Serwiusz Fulwiusz Flakkus, były konsul z r. 135.

11 11 kiem i umknął niepostrzeżenie 20, a na jego miejsce został wybrany trybunem Kwintus Mummiusz 21. Z kolei uchwalono i prawo agrarne. 13. Dla przeprowadzenia podziału ziemi wybrano jako pierwszych: samego wnioskodawcę Grakchusa, brata jego tego samego nazwiska 22 i teścia wnioskodawcy Appiusza Klaudiusza 23, bo lud jeszcze i teraz obawiał się, że prawo mogłoby zostać nie wykonane, jeśli sam Grakchus z całą swą rodziną nie wprowadzi go w życie. Dumny wielce ze swojego prawa został Grakchus odprowadzony do domu przez rzesze ludu, sławiony jako założyciel nie jednego miasta i nie jednego rodu, lecz wszystkich ludów, jakie są w Italii. Zwolennicy strony zwycięskiej wrócili następnie na wieś, skąd na zgromadzenie przybyli, pokonani pełni goryczy pozostali jeszcze, a odgrażali się, że gorzko tego pożałuje Grakchus, jak tylko stanie się człowiekiem prywatnym, iż znieważył świętą, nietykalną godność trybuńską i wniósł do Italii takie zarzewie walk wewnętrznych. 14. Podczas tych wydarzeń nadeszło już lato, a z nim wybory trybunów ludowych na rok następny. Kiedy się zbliżało głosowanie, było widoczne, że bogacze czynią wszelkie wysiłki, by wprowadzić na ten urząd największych wrogów Grakcha. Ten natomiast wobec zbliżającego się niebezpieczeństwa przestraszywszy się, że mógłby nie zostać wybrany trybunem na rok następny, wezwał swoich zwolenników ze wsi na głosowanie. Ale że ci byli zajęci, jak to w lecie, a termin głosowania był już niedaleki, zmuszony był uciec się do ludności miejskiej; obchodził wszystkich kolejno i prosił, by go wybrali trybunem na rok następny, bo przecież znalazł się w niebezpieczeństwie walcząc o ich sprawę. Gdy się zaczęło głosowanie, dwie pierwsze tribus oddały istotnie głosy na Grakchusa. Ale bogacze zaczęli się sprzeciwiać, że jest prawnie niedopuszczalne, by ten sam człowiek dwa razy z rzędu godność piastował 24. Trybun Rubriusz wylosowany na przewodniczącego tego zgromadzenia począł się wobec tego wahać, a wówczas Mummiusz, wybrany trybunem na miejsce Oktawiusza, kazał mu sobie oddać przewodnictwo. Jakoż Rubriusz się zgodził, ale pozostali 20 Dalsze jego losy nie są znane, widocznie w życiu publicznym nie odegrał już żadnej roli. 21 U Plutarcha (Tyb. Grak. 13, 2) nazwisko jego brzmi: Mucjusz, u Orozjusza (V 8, 3): Minucjusz. 22 Gajusza Semproniusza Grakcha, ur. w 153 r., późniejszego trybuna w latach 123 i 122, wówczas pełniącego służbę wojskową pod Numancją. 23 Appiusz Klaudiusz, członek wysoce arystokratycznego rodu Klaudiuszów, konsul r. 143, cenzor prawdopodobnie w r Po II wojnie punickiej ustaliła się zasada, że nie można dwa razy z rzędu piastować godności, lecz ponowne ich piastowanie jest dopuszczalne dopiero po upływie lat 10. Czy zastrzeżenia te obejmują również trybunat, który miał odrębny niż inne urzędy charakter, było widocznie rzeczą sporną. Stąd przeciwnicy Tyberiusza uważali, że głosy oddane na niego nie są ważne. Wątpliwość tę rozstrzygnęło nieco późniejsze prawo przeprowadzone przed trybunatem Gajusza Grakcha, pozwalające w pewnych warunkach na ponowny wybór; por. niżej rozdz. 21.

12 12 trybunowie poczęli się domagać, by ponownie przeprowadzić losowanie przewodniczącego, bo jeśli wylosowany Rubriusz ustępuje, to wszyscy mają znowu prawo brać udział w losowaniu. Wszczął się więc gwałtowny spór, a wówczas Grakchus obawiając się, że przepadnie, odłożył głosowanie na dzień następny. Popadłszy w zupełne zwątpienie przywdział szaty żałobne, choć jeszcze piastował swą godność, i przechadzając się po rynku ze swym synkiem zatrzymywał się to przy tym, to przy owym, polecał syna ich opiece, przewidując, że zginie wkrótce z ręki swoich nieprzyjaciół. 15. Wywołało to głęboki żal wśród ubogich ubolewających tak nad sobą, gdy pomyśleli, że już nie będą posiadali równych praw w państwie, lecz znajdują się w niewoli wobec przemocy bogaczy, jak i nad samym Grakchem takim lękiem owładniętym, a za nich przecież cierpiącym. Toteż wśród jęków odprowadzili go wszyscy do domu i wzywali go, by był dobrej myśli dnia następnego. Nabrał więc znów otuchy i ściągnąwszy jeszcze w nocy swoich zwolenników ustalił znak na wypadek, gdyby zaszła potrzeba walki wręcz, po czym zajął świątynię na Kapitolu, gdzie się miało odbywać głosowanie, i środek placu przeznaczonego na zgromadzenie. Podrażniony napaściami ze strony trybunów i bogaczy, którzy nie chcieli dopuścić, by oddawano na niego glosy, dał znak umówiony. Wówczas wtajemniczeni podnieśli nagle wrzask i już od tej chwili zaczęły się starcia ręczne, przy czym zwolennicy Grakcha jedni, jakby jaka gwardia zbrojna, otoczyli jego samego, drudzy zaś podkasawszy szaty wydarli z rąk liktorów pęki rózg i laski, połamali je na wiele części i przepędzili bogaczy ze zgromadzenia. Niektórych przy tym raniono i taki zamęt powstał, że przestraszeni trybunowie uciekli ze środka, a kapłani zamknęli świątynię. Zaczęła się tłumna, bezładna bieganina i ucieczka, a rozchodziła się niepewna pogłoska, że Grakchus jak mówili jedni złoży z urzędu i innych trybunów (nie widząc ich bowiem takie snuli przypuszczenia) lub też jak inni głosili sam siebie bez głosowania zamianuje trybunem na przyszłość. 16. W czasie tego senat zebrał się w świątyni bogini Fides 25. Dziwne mi się to jednak wydaje, że gdy dawniej w takich groźnych chwilach często ratowano się przy pomocy władzy dyktatorskiej, wówczas nie przyszło im nawet na myśl, by mianować dyktatora, i o środku tym, który się okazał tak bardzo pożyteczny w dawniejszych czasach, ani wówczas, ani potem nikt w ogóle nawet nie wspomniał. Powziąwszy więc odpowiednią uchwałę ruszyli na Kapitol. Na czele ich pochodu kroczył tzw. kapłan najwyższy, Korneliusz Scypion Nazyka 26, wołając 25 Prastara świątynia, pochodząca rzekomo jeszcze z czasów króla Numy; stała na Kapitolu w sąsiedztwie świątyni Jowisza. 26 Publiusz Korneliusz Scypion Nazyka Serapion, konsul z r. 138, najzaciętszy przeciwnik Tyberiusza, mimo że był jego bratem ciotecznym (matka jego była siostrą Kornelii, matki Grakchów), piastował wówczas godność najwyższego kapłana (pontifex maximus). Nasunięcie rąbka togi na głowę, nad czym tak obszernie zastanawia się Appian, należało do rytuału, gdy arcykapłan w stroju liturgicznym wykonywał czynności sakralne.

13 13 wielkim głosem, by ci, co pragną ratować ojczyznę, szli za nim. Rąbek togi nasunął na głowę, czy to dlatego, że przez osobliwość takiego przybrania chciał więcej ludzi pociągnąć, aby z nim spieszyli, czy też by patrzącym pokazać jakiś znak wojenny jakby szyszak, czy wreszcie aby ukryć przed bogami, co zamierza zrobić. Kiedy podszedł do świątyni i runął na grakchańczyków, ci cofnęli się przed nim z szacunku dla dostojnego męża, za którym widzieli podążających innych senatorów. Ale oni wydarli z rąk grakchańczyków kije, rozebrali między siebie odłamki ław i innego sprzętu sprowadzonego jak zwykle na zgromadzenie ludowe, uderzyli nimi na przeciwników, ścigali ich i strącili ze skały. W zamęcie tym zginęło wielu grakchańczyków 27 i sam Grakchus uwijający się koło świątyni, pod bramą jej, koło posągów królów. Ciała ich wszystkich wrzucili w nocy w nurty rzeki. 17. W taki to sposób zabity został na Kapitolu mimo że piastował jeszcze godność trybuna ludu Grakchus, syn Grakcha, który był dwukrotnie konsulem 28, i Kornelii, córki Scypiona, który złamał potęgę Kartaginy. Zginął w walce o przeprowadzenie znakomitego planu reformy, który realizował nieco gwałtownie. Była to pierwsza zbrodnia popełniona na zgromadzeniu ludowym, w pewnych odstępach czasu powtarzająca się odtąd ciągle w podobnych okolicznościach. Miasto po zamordowaniu Grakcha podzieliło się na smucących się i radujących, bo jedni ubolewali nad nim i nad sobą uważając, że istniejące stosunki to już nie ustrój prawny, ale panowanie pięści i gwałtu, drudzy zaś mniemali, że osiągnęli wszystko, czego pragnęli. Rozegrało się to w tym czasie, kiedy Aristonikos 29 prowadził wojnę z Rzymianami o panowanie w Azji. 18. Po zamordowaniu Grakcha i śmierci Appiusza Klaudiusza do komisji rozdziału ziemi zostali na ich miejsce dobrani obok młodszego Grakcha Fulwiusz Flakkus 30 i Papiriusz Karbon 31. Ponieważ zaś posiadacze ziemi przeznaczonej 27 Według Plutarcha (Tyb. Grak. 19, 4) ponad trzystu: «wszyscy od kijów i kamieni, a nikt od miecza». Zabójcami Tyberiusza mieli być według Plutarcha Publiusz Saturejusz i Lucjusz Rufus, według Rhetor. ad Heren. IV 55 sam Scypion Nazyka, co jest z pewnością fałszywe. 28 Ojciec Tyberiusza, Tyberiusz Semproniusz Grakchus, jeden z najwybitniejszych wówczas przedstawicieli rzymskiej nobilitas, był pretorem w Hiszpanii w r. 180, konsulem w r. 177 i 163, cenzorem w r Aristonikos, nieślubny syn króla pergameńskiego Eumenesa II, wzniecił po śmierci (w r. 133) Attalosa III, który zapisał swe królestwo Rzymianom, powstanie, które znalazło poparcie mas upośledzonej ludności, zwłaszcza niewolników, i dopiero po kilkuletnich walkach w r. 127 zostało ostatecznie stłumione. 30 Marek Fulwiusz Flakkus, zwolennik Grakchów; w r. 125 był konsulem, a w r. 122 ponownie trybunem ludu wraz z Gajuszem Grakchem; w r. 121 podzielił jego los, zabity w walce ulicznej; por. niżej rozdz Gajusz Papiriusz Karbon, trybun ludu w r. 131, pretor w r. 125, konsul w r. 120; oskarżony o współdziałanie z Gajuszem Grakchem odebrał sobie życie w r. 119.

14 14 do rozdziału ociągali się z jej zgłoszeniem, komisarze obwieścili wezwanie, aby ich oskarżać i wskazywać. Jakoż szybko wyłoniło się mnóstwo trudnych procesów. Przy każdym bowiem kawałku ziemi sąsiadującym ze wskazanym, który czy to został sprzedany, czy przydzielony sprzymierzeńcom, przeprowadzano dla ustalenia jego rozmiarów badania całości, w jaki sposób dokonano sprzedaży lub przydziału, przy czym pokazywało się, że prawie nikt już nie miał ani kontraktu kupna, ani dokumentu przydziału, a jeśli nawet przedstawiono jakieś, to były one wątpliwej wartości. Kiedy zaś zaczęto na nowo przeprowadzać pomiary, to jednych z ziemi obsadzonej 32 i zabudowanej przesuwano na goły grunt, innych z ziemi urodzajnej na ugory lub moczary czy bagna, zwłaszcza że pierwotne przydziały, jak to bywa z ziemią na wojnie zdobytą, nie były ściśle wyznaczone. Że zaś było obwieszczenie mówiące, iż państwową ziemię nie rozdzieloną każdy, kto zechce, może zajmować na użytkowanie, skłoniło to wielu do uprawy gruntów położonych w sąsiedztwie, skutkiem czego zacierało się rozróżnienie między ziemią prywatną a państwową. Z biegiem czasu wszystko uległo dalszym zmianom, tak że nieprawne poczynania bogaczy, chociaż były znaczne, okazały się trudne do stwierdzenia. W następstwie tego wszyscy niemal zostali poruszeni, bo przenoszono ich i przesiedlano na obce tereny. 19. Italowie, nie mogąc się pogodzić z tymi zarządzeniami, a nadto i z pośpiechem [działania] komisji orzekającej, zwrócili się do Korneliusza Scypiona, który zburzył Kartaginę, z prośbą, by wziął ich w obronę przed krzywdami, jakich doznawali. Ponieważ Scypion poznał wielką ich gotowość do usług wojennych, sądził, że nie należy tego zlekceważyć. Wystąpiwszy więc w senacie nie ganił wprawdzie otwarcie prawa Grakcha ze względu na lud, ale rozwodził się nad trudnościami w przeprowadzeniu go, po czym postawił wniosek, by w tych sprawach nie wydawali wyroków członkowie komisji przydzielającej ziemię, do których sądzeni nie mają zaufania, ale kto inny. Argument ten trafił bardzo do przekonania, jako że wydawał się sprawiedliwy, toteż uchwalono, aby w tych sprawach sądził konsul Tuditanus 33. Zajął się on istotnie tą sprawą, ale zobaczywszy związane z nią trudności wyruszył na wyprawę wojenną przeciw Ilirom, by pod tym pozorem uchylić się od sądzenia. Członkowie komisji przydziału ziemi skazani zostali na bezczynność, ponieważ nikt się do nich nie zwracał o rozstrzygnięcie. W następstwie tego przeciw Scypionowi zwróciła się nienawiść i oburzenie ludu, ponieważ widział, że on, którego kochano zazdrośnie, w którego interesie wielokrotnie przeciwstawiano się możnym, którego dwu- 32 Chodzi tu oczywiście o drzewa owocowe czy winną latorośl. 33 Gajusz Semproniusz Tuditanus, konsul r. 129; odbył on triumf z powodu zwycięstwa nad Japudami w Ilirii por. Woj. w Il. 10. Znany jest również jako autor dzieła z dziedziny prawa państwowego i Roczników.

15 15 krotnie wbrew obowiązującemu prawu wybrano konsulem 34, działa przeciwko nim w obronie Italików. Ci zaś, co byli nieprzyjaciółmi Scypiona, ujrzawszy to poczęli wołać, że on w ogóle jest zdecydowany znieść prawo Grakcha i dla przeprowadzenia tego zamierza urządzić wielką rzeź przy użyciu siły zbrojnej. 20. Słuchając tych pogłosek lud popadł w strach, aż zdarzyło się, że Scypion, który z wieczora położył koło swego łoża tabliczkę, by na niej spisać w nocy mowę przeznaczoną do wygłoszenia na zgromadzeniu ludowym, znaleziony został nieżywy bez żadnej rany. I nie wiadomo, czy zamach na niego urządziła Kornelia, matka Grakcha, aby nie dopuścić do zniesienia prawa Grakcha, i to przy współudziale swej córki Sempronii, która była żoną Scypiona, ale z powodu swej brzydoty i bezpłodności ani nie była kochana przez męża, ani też nie darzyła go miłością, czy też jak sądzą niektórzy sam sobie życie odebrał zobaczywszy, że nie zdoła dotrzymać swoich obietnic. Są i tacy, którzy opowiadają, że niewolnicy na torturach zeznali, iż udusili go jacyś obcy ludzie wprowadzeni w nocy przez tylną część domu, a ci, co się o tym dowiedzieli, bali się to rozgłaszać, ponieważ lud oburzał się jeszcze na niego i cieszył się z powodu jego śmierci. Tak to zginął Scypion i nawet nie został uznany za godnego pogrzebu na koszt państwowy, mimo że się wybitnie przyczynił do wzrostu potęgi państwa: tak dalece doraźna niechęć przeważała nad wdzięcznością z powodu dawnych zasług. Wydarzenie to samo przez się bardzo poważne stało się jakby przyczynkiem do walk grakchańskich. 21. Posiadacze ziemi państwowej i nadal jednak odkładali jej podział pod rozmaitymi pozorami jak najdalej. Niektórzy wysuwali pomysł, żeby tym wszystkim sprzymierzeńcom, którzy najbardziej przeciwstawiali się podziałowi ziemi, nadać obywatelstwo rzymskie, bo z wdzięczności za tak wielkie ustępstwa nie będą się wadzić o ziemię. Jakoż Italowie chętnie się na to zgodzili wyżej ceniąc sobie prawo obywatelstwa od ziemi. Popierał ich w tym względzie przede wszystkim Fulwiusz Flakkus, konsul a zarazem i członek komisji rozdzielczej 35, ale senat oburzał się na to, by z poddanych robić równouprawnionych obywateli. Toteż usiłowania te spełzły na niczym, a lud, który dotąd łudził się nadzieją otrzymania ziemi, stracił otuchę. Wśród takich nastrojów wystąpił radośnie witany jako kandydat na godność trybuna ludowego Gajusz Grakchus, członek komisji podziału ziemi, młodszy brat Grakcha-prawodawcy, długo odsuwający się od udziału w życiu publicznym po nieszczęściu, jakie spotkało brata W r. 147, choć nie miał przepisanego wieku i nie przeszedł jeszcze niższych godności, i w r. 134 wbrew obowiązującej wówczas zasadzie, nie dopuszczającej do powtórnego piastowania konsulatu. 35 Por. wyżej rozdz Twierdzenie niesłuszne, bo Gajusz wcześnie zaczął brać udział w życiu publicznym, o ile to było możliwe w jego młodocianym wieku. Mając lat 20 był członkiem komisji agrarnej do czasu zawieszenia jej działalności (w r. 129), w r był kwestorem względnie prokwestorem na Sardynii i z kolei objął trybunat ludowy.

16 16 Ponieważ jednak wielu w senacie odnosiło się do niego wzgardliwie, zgłosił się jako kandydat do trybunatu. Wybrany z olbrzymim zapałem natychmiast podjął akcję skierowaną przeciw senatowi zgłosiwszy prawo wyznaczające każdemu człowiekowi z ludu miesięczną rację żywnościową na koszt państwa, czego dawniej nie było zwyczaju stosować. W ten sposób przez to jedno pociągniecie przy współpracy z Fulwiuszem Flakkusem pozyskał sobie lud. Zaraz też potem znowu został wybrany trybunem na rok następny, bo już przeprowadzone zostało osobne prawo postanawiające, że jeśli braknie trybuna spośród zgłoszonych kandydatów, to lud może wybierać spośród wszystkich W ten sposób Gajusz Grakchus został po raz drugi wybrany trybunem 38. Mając zaś lud jakby na swoim żołdzie starał się zjednać sobie również tak zwanych ekwitów 39, którzy co do znaczenia stoją pośrodku między senatem a ludem, przy pomocy drugiego, takiego oto pociągnięcia politycznego: sądy z powodu przekupstwa nie cieszące się dobrą sławą odebrał senatorom, a oddał ekwitom, wskazując zwłaszcza na haniebne wypadki ostatnich czasów, jako to, że Aureliusz Kotta, że Salinator, że trzeci po nich Maniusz Akwiliusz, zdobywca Azji, niewątpliwie winni przekupstwa 40, zostali uwolnieni przez sędziów, a posłowie 37 Appian wyraża się tu tak zwięźle, że myśl jego jest niejasna. Zazwyczaj sądzi się, że chodzi tu o brak dostatecznej ilości kandydatów, co trudno jednak przypuścić. Prawdopodobniejsza jest interpretacja E. Meyera (Kleine Schriften, s. 411), że chodzi tu o takt wypadek, gdy zgłoszeni kandydaci nie znajdą uznania; wówczas lud miał swobodę wybierania kogokolwiek, nawet spośród nie zgłoszonych czy też piastujących jeszcze ten urząd. Wynika to i z Plutarcha (Go/. Gra/c. 12), gdzie jest mowa o tym, że Gajusz Grakchus został wybrany trybunem ponownie, mimo że się nie zgłosił jako kandydat ani też o to nie zabiegał, a tylko lud tego pragnął. 38 Na rok W ostatnich wiekach rzeczypospolitej wytworzyła się w Rzymie warstwa ludności, która dorabiała się majątku dzięki rozmaitym przedsięwzięciom finansowym: jako dzierżawcy dochodów państwowych (tzw. publicani), przedsiębiorcy robót publicznych, dostawcy wojskowi, wielcy kupcy, właściciele banków i kantorów wymiany pieniędzy itp. Odłączyli się oni od warstwy ziemiańskiej, mającej swą organizację w senacie, odkąd prawo Klaudiusza z r. 218 zabroniło senatorom operacji pieniężnych i zajmowania się handlem. Polityczną ich organizacją stały się istniejące w ramach podziału ludności rzymskiej na centurie tak zwane centurie jazdy w liczbie 18, stąd nazwa ich equites, tj. jeźdźcy czy rycerze. Od 11 w. p.n.e. ta jazda obywatelska prawie nie była już powoływana do służby wojskowej, ale organizacja 18 centurii ekwitów została, skupiając w swych ramach różnych aferzystów pieniężnych, i nabrała swoistego charakteru, gdy Gajusz Grakchus przeprowadził usunięcie z niej senatorów i przeciwstawił ekwitów senatorom przez przeprowadzenie prawa (lex iudiciaria) postanawiającego, że członkowie trybunałów sądowych będą losowani wyłącznie spośród ekwitów. Za czasów cesarstwa warstwa ta o minimalnym cenzusie majątkowym sesterców, czyli denarów stanowiła stan rycerski (ordo equester), z którego cesarze dobierali ludzi potrzebnych w administracji finansowej państwa. 40 Lucjusz Aureliusz Kotta był konsulem w r. 144; gdzie następnie działał, nie wiadomo. W r. 138 został oskarżony o nadużycia, i to przez Publiusza Scypiona, zdobywcę Kartaginy, ale uwolniono go, rzekomo dlatego, że sędziowie nie chcieli, by się zdawało, iż

17 17 występujący przeciw nim, obecni jeszcze w Rzymie, krążąc po mieście wznosili z tego powodu okrzyki zgorszenia. Toteż senat wstydząc się tego zgodził się na to prawo i lud je uchwalił. W ten to sposób sądy odebrane senatowi zostały przekazane ekwitom. Opowiadają, że zaraz po uchwaleniu tego prawa Grakchus zawołał, iż równocześnie i senat powalił; słuszność tego powiedzenia Grakcha wystąpiła jeszcze jaśniej wówczas, gdy rzecz doszła do skutku. Fakt bowiem, że ekwici sądzili wszystkich Rzymian i Italów, a nawet samych senatorów, oraz że mieli moc wymierzania wszelkich kar, grzywny pieniężnej, odebrania praw obywatelskich i wygnania, wynosił ich jakby władców ponad senatorów, a senatorów równał z podwładnymi. Ponieważ ekwici łączyli się, przy wyborach z trybunami, którzy ze swej strony szli im na rękę we wszystkim, czego chcieli, stawali się dla senatorów coraz groźniejsi; wkrótce też doszło do tego, że zmieniła się władza w państwie, bo senat miał już tylko poważanie, a ekwici siłę. Z biegiem czasu bowiem przy wymiarze sprawiedliwości nie tylko zachowywali się władczo, ale nawet otwarcie naigrawali się z senatorów. Przyjęli od nich również i przekupstwo, a kiedy i oni zakosztowali wielkich zysków, uganiali za nimi w sposób jeszcze haniebniejszy i bardziej nieumiarkowany. Przeciw bogatym podstawiali zamówionych oskarżycieli, a oskarżenia o przekupstwo całkowicie niweczyli porozumiewając się między sobą lub używając gwałtu, tak że zaniki w ogóle zwyczaj robienia tego rodzaju dochodzeń. Tak tedy owo prawo sądowe wywołało na długi okres czasu nowe wzburzenie niemniejsze od dawniejszych. 23. Grakchus bił też dalekie drogi przez Italię uzależniając od siebie gromady przedsiębiorców i robotników gotowych do wszystkiego, co każe, oraz zakładał wiele kolonii. Latynów wzywał, by się domagali pełnych praw rzymskich obywateli, twierdząc, że senat bez uchybienia sobie nie może się przeciwstawić pobratymcom, innym zaś sprzymierzeńcom, którym nie było wolno brać udziału w głosowaniu w Rzymie, usiłował przyznać odtąd to prawo w tym celu, aby podczas głosowania nad jego prawami mieć i z ich strony poparcie. Senat szczególnie tym poruszony polecił konsulom obwieścić, że nikomu nieuprawnionemu do głosowania nie wolno przebywać w mieście ani też przybliżać się do niego na odległość 40 stadiów w okresie nadchodzącego głosowania nad tymi prawami. Skłonił nadto trybuna, Liwiusza Druzusa 41, aby się sprzeciwił prawom Grakcha nie podając ludowi powodów; zakładającemu sprzeciw przysługuje bowiem prawo działają pod naciskiem autorytetu Scypiona (Waler. Maks. VIII 1, 11). Sprawa Liwiusza Salinatora jest zupełnie nieznana. Maniusz Akwilittsz jako konsul w r. 129 dokończył podboju Azji po powstaniu Aristonika. Po powrocie został oskarżony między r. 126 a 123 o nadużycia i przekupstwo, ale uwolniony przez przekupionych sędziów. 41 Marek Liwiusz Druzus, trybun ludowy w r. 122, należał do rządzącej w Rzymie nobilitas, toteż w jej interesie zwalczał prawa Gajusza Grakcha. W r. 112 piastował konsulat i osiągnął triumf z powodu sukcesów w walce ze Skordyskami. Synem jego był głośny trybun ludowy r. 91; por. niżej rozdz

18 18 nie podawania nawet powodów. Dali mu też polecenie, by dla zjednania ludu postawił wniosek o założenie 12 kolonii; jakoż lud szczególnie tym uradowany z niechęcią się odniósł do praw Grakcha. 24. Ów, utraciwszy wzięcie wśród ludu, razem z Fulwiuszem Flakkusem, który po swoim konsulacie dał się wybrać trybunem z tych samych co i on powodów, popłynął do Afryki słynnej z urodzajności, gdzie ze względu na to uchwalono już założenie kolonii. Na założycieli jej wybrano umyślnie właśnie ich, aby senat mógł po ich wyjeździe wytchnąć nieco od demagogicznych poczynań. Na kolonię wyznaczyli założyciele miejsce, na którym niegdyś stała Kartagina, nie dbając zupełnie o to, że Scypion niszcząc ją rzucił na nie klątwę, aby na zawsze zostało pastwiskiem. Liczbę osadników ustalili na 6000 zamiast mniejszej cyfry przewidzianej prawem, aby w ten sposób zjednać sobie lud. Powróciwszy do Rzymu zaczęli zwoływać z całej Italii tych 6000 [osadników]. Kiedy jednak ci, którzy w Afryce zajęci byli jeszcze rozplanowaniem miasta, przysłali wiadomość, że wilki powyrywały i poroznosiły znaki graniczne Grakcha i Fulwiusza, a augurowie orzekli, że to jest zły znak dla kolonii, senat zwołał zgromadzenie, na którym zamierzał znieść prawo postanawiające założenie tej kolonii 42. Grakchus i Fulwiusz widząc, że i w tej sprawie przegrywają, wpadli niemal w szał i poczęli wołać, że senat zmyślił tę wiadomość o wilkach. Stanęli po ich stronie co najzuchwalsi z ludu i ze sztyletami zjawili się na Kapitolu, gdzie miało się odbyć zgromadzenie ludowe w sprawie kolonii. 25. Kiedy lud się już zebrał i Fulwiusz zaczął coś mówić o tych sprawach, wyszedł na Kapitol Grakchus otoczony gromadą swoich zwolenników. Dręczony jednak wyrzutami sumienia z powodu swoich awanturniczych planów uchylił się od zetknięcia ze zgromadzeniem, a podszedł do krużganku i tam przechadzał się w oczekiwaniu dalszego biegu wydarzeń. Kiedy tak krążył pełen niepokoju, zobaczył go pewien człowiek z ludu, niejaki Antyllus, składający ofiarę w krużganku i uchwyciwszy go za rękę czy to dlatego, że się czegoś dowiedział, czy też że coś podejrzewał, czy wreszcie że coś innego skłoniło go do podjęcia rozmowy, począł prosić, by oszczędzał ojczyznę. Ale Grakchus jeszcze bardziej się rozdrażnił i przestraszywszy się, jakby go na gorącym uczynku schwytano, spojrzał groźnie na niego. Wówczas ktoś z jego otoczenia, mimo że nie dano żadnego znaku ani też nie było żadnego rozkazu, wnioskując jedynie z groźnego spojrzenia Grakcha na Antyllusa, że nadeszła już chwila właściwa, i przekonany, że się przypodoba Grakchowi, gdy pierwszy zacznie akcję, wyciągnął sztylet i przebił Antyllusa. Podniósł się na to wielki krzyk, a kiedy zobaczono ciało zmarłego pośrodku, wszyscy rzucili się do ucieczki ze świątyni obawiając się równie niesz- 42 Por. Woj. w Afr. 130; Appian zaniedbał tu nadmienić, że przy wyborach trybunów ludu na rok 121 Gajusz przepadł, a nowy konsul 121 r., Lucjusz Opimiusz, podjął akcję skierowaną przeciw prawom Gajusza.

19 19 czesnego losu. Wówczas Grakchus wystąpił na zgromadzeniu pragnąc się usprawiedliwić przed nimi z tego, co się stało. Nikt jednak nie chciał go słuchać, lecz wszyscy odwracali się od niego jako skalanego zmazą przelanej krwi, wobec czego Grakchus i Flakkus zakłopotani, straciwszy odpowiednią sposobność do przeprowadzenia planów, gdyż je uprzedzono, pobiegli do domów, a ich poplecznicy podążyli tamże razem z nimi. Reszta tłumu już naprzód zajęła forum od północy jakby w obliczu jakiegoś groźnego niebezpieczeństwa. Ten z konsulów, który był w mieście obecny, Opimiusz, kazał pewnej grupie zbrojnych zebrać się o świcie na Kapitolu, zwołał przez posłańców senat i sam w środkowym punkcie miasta, w świątyni Dioskurów 43 w napięciu oczekiwał dalszego biegu wydarzeń. 26. W tej sytuacji senat zawezwał Grakchusa i Flakkusa z ich domów do kurii dla usprawiedliwienia się; ci jednak z bronią wybiegli na Wzgórze Awentyńskie w nadziei, że jeśli je pierwsi zdołają zająć, to i senat okaże się nieco skłonniejszy do układów z nimi. W drodze zaś wzywali do broni niewolników obiecując im wolność; żaden z nich jednak nie posłuchał. Wraz z ludźmi, których mieli ze sobą, obsadzili świątynię Diany i umocnili ją, po czym wysłali do senatu Kwintusa, syna Flakkusa, prosząc o podjęcie układów i stworzenie warunków do zgodnego współżycia. Odpowiedziano im na to rozkazem, aby złożywszy broń przybyli do senatu i powiedzieli, czego chcą, inaczej niech więcej nie posyłają nikogo. Kiedy jednak ponownie posłali Kwintusa, kazał go konsul Opimiusz uwięzić, ponieważ stosownie do swej zapowiedzi nie uważał go już za posła, przeciw Grakchowi zaś i jego towarzyszom wysłał zbrojnych. Grakchus przez most drewniany uszedł z jednym niewolnikiem na drugą stronę rzeki do jakiegoś gaju i, kiedy mu już groziło ujęcie, sam nadstawił niewolnikowi głowę do ścięcia. Flakkus uciekł do pracowni jednego znajomego, kiedy jednak ci, co go ścigali, nie wiedząc, w którym domu się ukrywa, zagrozili, że spalą całą ulicę, człowiek, który mu udzielił schronienia, nie odważył się wprawdzie sam go wydać, ale polecił zrobić to innemu. Flakkus został zatem ujęty i stracony. Głowy Grakcha i Flakkusa pewni ludzie zanieśli Opimiuszowi, który im za nie zapłacił równą ilością złota; domy ich rozgrabił tłum, a zwolenników, których zdołał ująć, wtrącił Opimiusz do więzienia i następnie polecił stracić przez uduszenie. Kwintusowi, synowi Flakkusa, pozwolił wybrać rodzaj śmierci, jaki zechce, i po tych mordach oczyścił miasto. Senat zaś polecił mu nadto wznieść na forum świątynię bogini Zgody Takie tedy było zakończenie próby przewrotu drugiego Grakcha 45. Niedługo potem uchwalono prawo, że ziemię, która była przedmiotem sporu, 43 Świątynia Dioskurów bywa zwykle nazywana świątynią Kastorów (w południowowschodniej stronie forum). 44 Aedes Concordiae, w zachodniej stronie forum u podnóża Kapitolu. 45 W r. 121.

20 20 wolno posiadaczom sprzedawać; od czasów Grakcha było to bowiem wzbronione. Zaraz też bogacze wykupywali ją od ubogich albo też wydzierali silą pod tym lub innym pozorem. Nastały jednak jeszcze gorsze czasy dla biedoty, kiedy Spuriusz Toriusz 46, trybun ludu, przeprowadził prawo, by ziemi już nadal nie dzielić, lecz by ją posiadacze przejęli na własność, a tylko płacili za nią do skarbu państwowego opłaty, przy czym pieniądze te miały pójść do rozdziału. Było to pewną pociechą dla biedaków, gdyż zapowiadało nadal rozdawnictwo, ale w niczym sie nie przyczyniło do pomnożenia liczby ludności. A kiedy już raz za pomocą takich sztuczek unicestwiono prawo Grakcha, które, gdyby się je dało w życie wprowadzić, okazałoby się znakomite i wielce pożyteczne, inny trybun niedługo potem zniósł i opłaty, tak że lud stracił 47 wszystko naraz. Stąd jeszcze bardziej dawał się odczuwać spadek liczby zarówno obywateli, jak i żołnierzy; nie było ani dochodu z ziemi, ani rozdawnictwa pieniędzy, ani pastwisk 48 i w piętnaście lat 49 najwyżej od ustawodawstwa Grakcha z powodu kłótni pogrążono się w bezczynności. 46 W rażącej sprzeczności z tym świadectwem Appiana zostaje uwaga Cycerona (Brutus ; por. De orat. II ), że ów Spuriusz Toriusz zniósł właśnie ciążące na ager publicus opłaty, czyli miałby być autorem prawa, które u Appiana widnieje jako trzecie. 47 Wymienione wyżej trzy prawa likwidujące ager publicus i całe ustawodawstwo agrarne Grakchów są od dawna przedmiotem ożywionej dyskusji, która jednak dala niewiele bezspornych wyników. Co do pierwszego prawa przyjmuje się dość powszechnie, że powstało ono już w r. 121, a autorem jego był trybun Kwintus Minucjusz Rufus (lex Minucia), albo też w r. 119, przy czym J. Carcopino (Autour des Gracques. 1928, s. 248 i nn.) łączy je z nazwiskiem trybuna Marka Bebiusza (lex Baebia). Drugie prawo, którego autorstwo Appian przypisuje trybunowi Spuriuszowi Toriuszowi, umieszczają jedni (E. Kornemann w «Klio» Beih. 1, 1903, s. 53) w r. 114, inni (Carcopino: l. c., także Maszkin: Hist. star. Rzymu. 1950, s. 294) w r. 111 i identyfikują je z zachowanym fragmentarycznie na napisie prawem agrarnym (lex agraria w CIL, I, nr 585), którego czas powstania daje się ustalić właśnie na r Inni jednak uważają, że zachowane na napisie prawo nie ma nic wspólnego ze Spuriuszem Toriuszem, a jest identyczne z ostatnim (trzecim) prawem Appiana, jak to zdaje się wynikać z Cycerona. Natomiast zwolennicy tezy o identyczności prawa Toriusza z zachowaną lex agraria przyjmują, że tym trzecim prawem było prawo trybuna ludu z r. 109, Gajusza Mamiliusza, i jego towarzyszy (lex Mamilia; Carcopino: o. c., s. 234, por. s. 266 i nn., uw. 1). 48 Przyjmuję tu lekcję P. Vierecka: νοµών zamiast: νόµων («praw»), bo choć całe zdanie niezbyt jasno jest ujęte lub źle przekazane (różnie też bywa poprawiane), to przecież chodzi tu chyba raczej o udział w «pastwiskach» na gruntach niegdyś państwowych aniżeli o jakieś «prawa». Literaturę do tej kwestii podaje M. Cardinali: Studi Graccani. 1912, s. 198, uw Jaki okres czasu obejmuje owych 15 lat, jest mocno sporne. Niektórzy liczą od wystąpienia Tyberiusza Grakcha (133), a więc zakończenie okresu reform przypadłoby na r. 119/8 (tak już T. Mommsen: Rom. Gesch. II 128 i in.), drudzy co jest prawdopodobniejsze od czasów zahamowania działalności triumwirów w sprawie przydziału ziemi w r. 129, co prowadziłoby do r. 114 (tak m. in. E. Kornemann w «Klio» Beih. 1, s. 52 i n.).