Zgłaszający Zakres rozbieżności

Transkrypt

1 Jednostka redakcyjna obowiązującej ustawy PT Jednostka redakcyjna projektu nowelizacji PT Zgłaszający Treść uwagi Zakres rozbieżności art. 56 ust. 3 oraz art. 60 art. 1 pkt 32 oraz art. 1 pkt 36 UOKiK W ocenie Prezesa UOKiK, zaproponowana konstrukcja wskazana w art. 56 ust. 3 a także art. 60 ustawy Prawo Telekomunikacyjne nie jest właściwa z punktu widzenia legislacyjnego. Proponujemy uregulowanie dotyczące umowy oraz regulaminu w wersji przedstawionej przez UOKiK, tj.: Art Umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej. Wymóg formy pisemnej nie dotyczy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawieranych poprzez dokonanie czynności faktycznych obejmujących w szczególności umowy o świadczenie usług telefonicznych za pomocą aparatu publicznego lub przez wybranie numeru dostępu do sieci dostawcy usług. 2. Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 3. powinna określać w szczególności: 1) strony umowy; 2) rodzaj świadczonych usług; 3) sposób składania zamówień na plany i pakiety taryfowe oraz opcje usługi; 4) dane dotyczące jakości świadczonych usług; 5) termin oczekiwania na przyłączenie do sieci lub termin rozpoczęcia świadczenia usług; 6) zakres usług serwisowych; 7) okres, na jaki została zawarta umowa; 8) tryb i warunki dokonywania zmian umowy oraz warunki jej przedłużenia; 9) sposób i termin wypowiedzenia warunków umowy; 10) zakres odpowiedzialności oraz wysokość odszkodowania z tytułu niewykonania lub nieprawidłowego wykonania umowy; 11) zasady, tryb i terminy składania oraz rozpatrywania reklamacji; 12) informację o polubownych sposobach rozwiązywania sporów; 13) sposób uzyskania informacji o aktualnym cenniku usług oraz kosztach usług serwisowych. 3. Dane, o których mowa w ust. 2 pkt 4, 6, 9 13 mogą być zawarte w regulaminie świadczenia publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. 4. Regulamin powinien być podawany do publicznej wiadomości. 5. Ceny usług telekomunikacyjnych określa się w cenniku. 6. Cennik usług powinien być podawany do publicznej wiadomości. 7. Ceny usług telekomunikacyjnych są ustalane na podstawie przejrzystych, obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów. 8. Przepisy ust. 4 oraz ust. 6 stosuje się odpowiednio do zmian cennika lub regulaminu, przy czym podanie do publicznej wiadomości zmiany powinno nastąpić co najmniej na 30 dni przed dniem wejście zmian w życie. 9. W sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Kwestia nie stanowi rozbieżności, lecz konieczność wyboru jednego z dwóch zaproponowanych wariantów, przy czym należy zaznaczyć, że wariant przedstawiony w projekcie zapewnia znacznie większą ochronę konsumentów, gdyż do zmiany umowy wymaga formy pisemnej, co nie oznacza jednak konieczności osobistego kontaktu z punktem obsługi klienta, a może ograniczyć się do odesłania podpisanej zmiany do umowy drogą pocztową. Alternatywny wariant dopuszcza zmianę umowy w każdej formie za pomocą środków porozumiewania się na odległość (faks, telefon, poczta elektroniczna, itp.), co z jednej strony jest wygodniejsze dla konsumenta, ale nie zapewnia wystarczającej ochrony w przypadku nieprawidłowości ze strony dostawcy usług, gdyż konsument nie otrzymuje żadnego dokumentu potwierdzającego wolę zmiany umowy. Rozwiązanie to sprowadza się do wykreślenia pkt 5 z art. 56 ust. 3 dotyczącego włączenia pakietów taryfowych do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawieranych w formie pisemnej 1

2 art. 57 ABW W art. 57 ustawy proponuje dodać ust. 2a i 2b w brzmieniu: 2a. Dostawca usług uzależnia świadczenie usługi przedpłaconej (prepaid) użytkownikowi końcowemu w ruchomej sieci telefonicznej od uprzedniego ustalenia danych tego użytkownika, o których mowa w art. 161 ust. 2 pkt 1-6, na podstawie dokumentu tożsamości. 2b. Przepis ust. 2a nie ma zastosowania wobec umów zawieranych z Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (ew. także innych uprawnionych podmiotów) w celu realizacji przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego (inne uprawnione podmioty) jej ustawowych zadań.. Obowiązujący w tym zakresie stan prawny, nie pozwala uprawnionym służbom, na odpowiednio szybkie ustalenie sprawców przestępstw, którzy posługują się przy ich popełnieniu telefonami komórkowymi na karty prepaid, gdyż dostawcy usług nie są zobowiązani do posiadania danych osób korzystających z takiego systemu. Sytuacja taka wobec braku możliwości szybkiego skorelowania danych osoby z ustalonym numerem telefonu, którym się ona posługuje uniemożliwia w praktyce skuteczne działanie właściwych służb w sytuacjach kiedy takie działanie jest potrzebne niezwłocznie np. w czasie ataku terrorystycznego. Proponujemy także zobligowanie przedsiębiorców telekomunikacyjnych do zarejestrowania w wyznaczonym terminie np. 12 miesięcy dotychczasowych użytkowników systemu pre-paid poprzez dodanie nowego ustępu 2c w brzmieniu: 2c. Przedsiębiorca telekomunikacyjny obowiązany jest do dokonania uzupełnienia zbiorów przetwarzanych danych osobowych użytkowników korzystających z usługi przedpłaconej systemu pre-paid w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie przepisów ustawy. W przypadku braku możliwości uzyskania danych odużytkownika, usługę pre-paid wyłącza się. ; Rozbieżność dotycząca rejestracji użytkowników usług przepłaconych (prepaid). Z uwagi na efekty rynkowe niemożliwe jest oszacowanie skutków jego wprowadzenia przez operatorów, gdyż skutki te zależą od reakcji klientów. Ulec może istotnej zmianie struktura rynku usług telefonii komórkowej, w którym ponad 50% stanowią usługi przepłacone. Należy brać również pod uwagę koszty przedsięwzięcia. Wnioskodawcy nie przedstawili ich szacunkowej wartości. MT nie uwzględniło propozycji ze względu na to, iż ideą systemu pre-paid stosowanego w telefonii komórkowej jest zwiększenie dostępności telefonów komórkowych, właśnie poprzez ograniczenie formalności, w tym z powodu braku wymogu podpisywania umowy abonenckiej. Wprowadzenie obowiązku uzyskania danych użytkownika końcowego i zawarcia umowy na piśmie pociąga ryzyko ograniczenia dynamicznego rozwoju telefonii komórkowej ze względu na trudności techniczne związane z tym obowiązkiem. Obecnie telefony komórkowe pre-paid wraz z tzw. pakietami startowymi sprzedawane są w wielu punktach, między innymi w supermarketach, na stacjach benzynowych itd. Personel tych punktów nie ma żadnych podstaw prawnych do legitymowania czy ustalania tożsamości potencjalnych nabywców pre-paidów, a co więcej, w świetle ustawy o ochronie danych osobowych, musiałby się stać administratorem danych w rozumieniu tejże ustawy. Należy także wskazać, że cel zwiększenia bezpieczeństwa państwa nie zostanie osiągnięty poprzez rejestrację użytkowników systemu pre-paid. Nadal będzie występować ryzyko, iż przestępcy, stanowiący niewielki procent użytkowników końcowych, będą nadal obchodzili prawo poprzez: nabycie kart pre-paid przez osoby tzw. podstawione lub nie istniejące firmy; 2

3 MSWiA Proponuję rozważenie wprowadzenia do projektu ustawy przepisów dotyczących wprowadzenia obowiązku rejestrowania przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych użytkowników telefonów komórkowych na karty prepaid. W tym celu proponuje się w art. 57 ustawy Prawo telekomunikacyjne dodać ust. 2a i 2b w brzmieniu: "2a. Dostawca usług uzależnia świadczenie użytkownikom końcowym usługi przedpłaconej (prepaid) w ruchomej sieci telefonicznej od uprzedniego ustalenia na podstawie dokumentu tożsamości danych użytkownika, o których mowa w art. 161 ust. 2 pkt b. W zakresie ochrony i przetwarzania danych użytkownika końcowego usługi przedpłaconej (prepaid), o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy Działu VII ustawy.". Propozycja zmian polegających na wprowadzeniu zobowiązania dostawców usług telekomunikacyjnych do rejestracji użytkowników kart prepaid podyktowana jest względami bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego. W obowiązującym stanie prawnym przedsiębiorcy telekomunikacyjni nie posiadają praktycznie żadnych informacji o użytkownikach korzystających z telefonów mobilnych w systemie przedpłaconym. Z uwagi na okoliczność, że sprawcy przestępstw wykorzystują najczęściej telefony komórkowe działające w systemie kart prepaid realizacja przez właściwe służby czynności operacyjno - rozpoznawczych czy dochodzeniowo - śledczych w tych przypadkach jest poważnie utrudniona, a niejednokrotnie wręcz niemożliwa. Zidentyfikowanie i dotarcie do użytkowników dokonujących zakupu tzw. pakietu startowego (w postaci samej karty lub karty z telefonem) pozwoli zatem uprawnionym służbom przy ograniczonym nakładzie sił i środków zapobiegać najpoważniejszym przestępstwom i ustalić ich organizatorów lub sprawców. Proponuje się, aby ochrona i przetwarzanie danych użytkowników końcowych systemu usługi przedpłaconej odbywała się - odpowiednio - na zasadach przewidzianych w Dziale VII ustawy Prawo telekomunikacyjne zatytułowanym Tajemnica telekomunikacyjna i ochrona danych użytkowników końcowych. Wprowadzenie rozwiązań organizacyjnych niezbędnych do realizacji nowej regulacji związanej z identyfikacją użytkownika usług przedpłaconych nie wymaga nakładów finansowych po stronie dostawcy usług telekomunikacyjnych (aktualnie sprzedawane zestawy startowe zawierające ankietę zgłoszenie, które po wypełnieniu przez użytkownika powinny zostać przekazane operatorowi danej sieci komórkowej). Nowym elementem byłoby jedynie wypełnianie przez użytkownika takiej ankiety zgłoszenia w obecności przedstawiciela operatora i okazanie dowodu tożsamości potwierdzającego prawdziwość danych. Zaznaczyć przy tym należy, że od użytkowników sieci telefonów na kartę nadal nie wymagałoby się podpisania umowy, a proponowane rozwiązania dotyczyłyby wyłącznie nowych użytkowników usług przedpłaconych; wykorzystanie kart pre-paid operatorów zagranicznych z państw, gdzie nie ma obowiązku rejestracji poprzez korzystanie z usługi roamingu, wyższy koszt nie będzie dla przestępców przeszkodą; zdobycie karty już zarejestrowanej - spowoduje to wzrost kradzieży i powstanie drugiego obiegu, ponieważ zarejestrowane karty będą miały większą wartość dla przestępców niż nowe; korzystanie z telefonu publicznie dostępnego, w którym połączenie jest opłacane automatycznie (z budek telefonicznych); częste przypadki przekazania karty prepaid (darowania, zbycia, użyczenia) przez użytkownika końcowego osobie trzeciej bez powiadomienia o tym fakcie operatora utrudnią w znacznym stopniu ustalenie czy osoba aktualnie korzystająca z karty jest dotychczasowym, zarejestrowanym użytkownikiem. Dodatkowym argumentem uzasadniającym nieuwzględnienie postulatu ABW jest to, że prawo wspólnotowe nie wymaga rejestracji użytkowników systemu pre-paid.. W UE nie ma prawnego obowiązku rejestracji kart pre-paid, a mniej niż połowa krajów UE wprowadziła taki obowiązek z uwagi na wyjątkowe sytuacje zagrożeń (np. Hiszpania w związku z zamachem terrorystycznym). art. 179 art. 1 pkt 96 MSWiA 12. Minister właściwy do łączności w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i Rozbieżność w zakresie wyznaczenia Ministrem Obrony Narodowej określi w drodze rozporządzenia: ministra, w którego kompetencji będzie 1) wymagania i sposób zapewnienia warunków dostępu i utrwalania, o których mowa w ust. 3, z leżało wydanie rozporządzenia. wyłączeniem spraw uregulowanych w art. 242 Kodeksu postępowania karnego, kierując się zasadą Zdaniem Ministerstwa Transportu osiągania celu przy jak najniższych nakładach i uwzględniając normy i specyfikacje określone w rozporządzenie to powinno być wydane dokumentach normalizacyjnych ustanowionych przez ETSI; przez ministra właściwego ds. 2) warunki, jakie muszą być spełnione w celu zawieszenia, o którym mowa w ust. 6, termin złożenia wewnętrznych, z uwagi na fakt, że: wniosku o zawieszenie oraz maksymalny okres tego zawieszenia, kierując się potrzebą wykonywania - rozporządzenie dotyczy spraw ustawowych zadań przez uprawnione podmioty; związanych z bezpośrednio z 3) rodzaje działalności telekomunikacyjnej lub rodzaje przedsiębiorców telekomunikacyjnych zapewnieniem obronności i niepodlegających obowiązkowi zapewnienia warunków dostępu i utrwalania, o których mowa w ust. 3, bezpieczeństwa państwa, w których kierując się zakresem i rodzajem świadczonych usług telekomunikacyjnych lub wielkością sieci kompetentne są MSWiA i MON, 3

4 art. 180a art. 180d art. 1 pkt 97 art. 180g art. 1 pkt 97 art. 10 art. 11 art. 13 art. 14 MSWiA, uprawnione podmioty MSWiA, uprawnione podmioty telekomunikacyjnych. Art. 180a. 1. Operator publicznej sieci telekomunikacyjnej oraz dostawca publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych - z uwagi na realizację przez uprawnione podmioty oraz sądy i prokuratorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa, bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapobieganie, wykrywanie i ściganie przestępstw - jest obowiązany na własny koszt: 3) udostępniać dane, o których mowa w art. 180d, Policji, Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Żandarmerii Wojskowej, Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu, wywiadowi skarbowemu, a także sądom i prokuratorom, a w przypadku wyznaczenia podmiotu pośredniczącego na podstawie art. 180g ust. 1, także temu podmiotowi, na zasadach i przy zachowaniu procedur określonych w przepisach odrębnych; - to właśnie MSWiA oraz MON powinny określić wymagania i sposób spełnienia warunków dostępu i utrwalania przekazów telekomunikacyjnych, gdyż działania te wykonywane są na ich rzecz. MSWiA i uprawnione podmioty proponują, aby udostępnianie danych następowało także (oprócz podmiotów uprawnionych) na rzecz podmiotu pośredniczącego w przypadku jego powołania. MT stoi na stanowisku, że taki obowiązek narzucony na operatorów wydaje się nadmierny, mając na uwadze fakt, że jest to sprzeczne z ideą powstania podmiotu pośredniczącego, który zgodnie z proponowanymi zapisami ma być powołany spośród podmiotów uprawnionych i wykonywać zadań na rzecz tych podmiotów. Art. 180g. 1. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć spośród uprawnionych Propozycja MSWiA zmierza do nałożenia podmiotów, podmiot pośredniczący, do wykonywania: obowiązku retencji danych na podmioty 1) we współpracy z przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi zadań, o których mowa w art. 179 ust. 3, 180a świadczące usługi drogą elektroniczną. ust. 1 pkt 3 lub 180e; W związku z powyższym MT nie traktuje 2) we współpracy z usługodawcami, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o uwagi jako rozbieżności ze względu na to, iż świadczeniu usług drogą elektroniczną - zadań określonych w art. 10a lub art. 18 ust. 6 tej ustawy proponowana regulacja zdecydowanie - na rzecz innych uprawnionych podmiotów. wykracza poza materie regulowaną pakietem dyrektyw 2002 oraz poza materię oraz konsekwentne zmiany w dalszych zapisach art. 180g polegające na uwzględnieniu usługodawców. stanowiącą podstawę do projektowanych zmian w tym zakresie, czyli dyrektywę tzw. retencyjną 24/2006/WE., co potwierdza Art. 11. W ustawie z dnia 18 lipca 2002r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, również w swojej opinii UKIE. poz oraz z 2004r. Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808) wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie: 3) system teleinformatyczny - zespół współpracujących ze sobą urządzeń informatycznych i oprogramowania, zapewniający przetwarzanie i przechowywanie, a także wysyłanie i odbieranie danych poprzez sieci telekomunikacyjne za pomocą właściwego dla danego rodzaju sieci telekomunikacyjnego urządzenia końcowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) 2) w art. 3 pkt 2 i 3 otrzymują brzmienie: 2) używania poczty elektronicznej lub innego równorzędnego środka komunikacji elektronicznej między osobami fizycznymi, w celach osobistych niezwiązanych z prowadzoną przez te osoby, chociażby ubocznie, działalnością zarobkową lub wykonywanym przez nie zawodem, z zastrzeżeniem obowiązków usługodawcy, o których mowa w art. 10a, art. 11 ust. 2 oraz art. 18 ust. 6; 3) świadczenia usług telekomunikacyjnych, jeżeli są one świadczone w oparciu o zasady określone w art. 12; 3) uchyla się art. 10; 4) po art. 9 dodaje się art. 10a w brzmieniu: Art. 10a. 1. Usługodawca jest obowiązany do zapewnienia warunków technicznych i 4

5 organizacyjnych dostępu i utrwalania, zwanych dalej warunkami dostępu i utrwalania, umożliwiających jednoczesne i wzajemnie niezależne: 1) uzyskiwanie przez Policję, Straż Graniczną, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Żandarmerię Wojskową, Centralne Biuro Antykorupcyjne i wywiad skarbowy, zwane dalej uprawnionymi podmiotami, lub przez podmiot pośredniczący - jeżeli został wyznaczony w sposób określony w art. 180g ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne - dostępu do: a) treści informacji przekazywanych za pomocą środków komunikacji elektronicznej, nadawanych lub odbieranych przez wskazanego usługobiorcę oraz do treści informacji przechowywanych lub przetwarzanych za pomocą systemu teleinformatycznego usługodawcy przez wskazanego usługobiorcę, b) posiadanych przez usługodawcę danych eksploatacyjnych związanych z przekazywanymi lub przechowywanymi informacjami, o których mowa w lit. a, 2) utrwalanie przez uprawnione podmioty treści informacji, o których mowa w pkt 1 lit. a i danych, o których mowa w pkt 1 lit. b; 3) utrwalanie przez uprawnione podmioty na rzecz sądu lub prokuratora treści informacji, o których mowa w pkt 1 lit. a i danych, o których mowa w pkt 1 lit. b. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i ministrem właściwym do spraw łączności określi w drodze rozporządzenia: 1) wymagania i sposób zapewnienia przez usługodawcę warunków dostępu i utrwalania, z wyłączeniem spraw uregulowanych w art. 242 Kodeksu postępowania karnego, kierując się zasadą osiągania celu przy jak najniższych nakładach; 2) warunki, jakie musi spełnić usługodawca w celu uzyskania zawieszenia, określonego w art. 179 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, termin złożenia wniosku o zawieszenie oraz maksymalny okres tego zawieszenia, kierując się potrzebą wykonywania ustawowych obowiązków przez uprawnione podmioty; 3) rodzaje usług lub rodzaje usługodawców niepodlegających obowiązkowi zapewnienia warunków dostępu i utrwalania, o których mowa w pkt 1, kierując się zakresem i rodzajem świadczonych usług lub wielkością działalności usługowej. 5) w art. 11: a) dotychczasowa treść otrzymuje oznaczenie ust. 1, b) dodaje się ust. 2 w brzmieniu: 2. Usługodawca wykonuje obowiązki, określone w art. 10a i art. 18 ust. 6., na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorcy telekomunikacyjnego w art f ustawy z dnia 16 lipca Prawo telekomunikacyjne, w tym także w zakresie współpracy z podmiotem pośredniczącym, jeżeli został wyznaczony w sposób określony w art. 180i ust. 1 tej ustawy. Usługodawcy przysługują również uprawnienia przedsiębiorcy telekomunikacyjnego związane z realizacją tych obowiązków. 6) w art. 18 ust. 6 otrzymuje brzmienie: 6. Usługodawca jest obowiązany: 1) zatrzymywać dane, o których mowa w ust. 1, 2 i 5; 2) przechowywać dane, o których mowa w ust. 1, 2 i 5, generowane przez system teleinformatyczny lub przez niego przetwarzane, przez okres 24 miesięcy, licząc od dnia ich uzyskania, a po upływie tego okresu usuwać lub pozbawiać cech pozwalających na ich skojarzenie z usługobiorcą, chyba, że przepisy odrębne stanowią inaczej; okres 24 miesięcy może być wydłużony na wniosek organu, o którym mowa w pkt 3, w razie wystąpienia uzasadnionych okoliczności związanych z prowadzonym postępowaniem w ramach wykonywania przez ten organ jego ustawowych zadań, jednak na okres nie dłuższy niż 60 miesięcy; 5

6 3) udostępniać dane, o których mowa w ust. 1, 2 i 5, uprawnionym podmiotom, a także sądom i prokuratorom, na zasadach i przy zachowaniu procedur określonych w przepisach odrębnych; udostępnienie może nastąpić za pomocą sieci telekomunikacyjnej, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej z uwagi na realizację przez uprawnione podmioty oraz sądy i prokuratorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa, bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym dochodzenie, wykrywanie i ściganie przestępstw 4) chronić dane, o których mowa w ust. 1, 2, i 5, przed przypadkowym lub bezprawnym zniszczeniem, utratą lub zmianą, nieuprawnionym lub bezprawnym przechowywaniem, przetwarzaniem, dostępem lub ujawnieniem.. 7) po ust. 6 dodaje się ust. 7 w brzmieniu: 7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, mając na uwadze charakter świadczonych usług, kategorie danych określonych w ust. 1, 2 i 5, oraz potrzebę unikania wielokrotnego zatrzymywania i przechowywania tych samych danych przez wielu usługodawców, określi, w drodze rozporządzenia: 1) szczegółowy wykaz danych podlegających zatrzymywaniu i przechowywaniu; 2) rodzaje usługodawców zobowiązanych do zatrzymywania i przechowywania określonych kategorii lub rodzajów danych. 8) art. 23 otrzymuje brzmienie: Art. 23. Kto wbrew obowiązkowi nie podaje danych, o których mowa w art. 5 ust. 2, 3 lub 5, albo podaje dane nieprawdziwe lub niepełne, podlega karze w wysokości od 100 do 5000 złotych nakładanej przez Prezesa UKE w drodze decyzji administracyjnej. ; 9) po art. 23 dodaje się art. 23a w brzmieniu: Art. 23a. Kto nie wypełnia obowiązków określonych w art. 9, podlega karze w wysokości od 100 do 5000 złotych nakładanej przez Prezesa UKE w drodze decyzji administracyjnej. ; 10) uchyla się art. 24; 11) uchyla się art. 25; oraz odpowiednie zmiany w ustawach kompetencyjnych w art. 10, 13 i 14. Art. 8 UOKiK Art. 8 pkt l, 2, 3 projektu - zgodnie z uchwaloną przez Sejm RP w dniu 12 stycznia 2007 r. i przekazaną do Senatu RP ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów, bezprzedmiotowa wydaje się zmiana, na którą wskazuje projektodawca ustawy PT, dotycząca art. 8 pkt l, 2 i 3. Mianowicie, na podstawie projektowanych przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (art. 87 oraz 101), każdy może zgłosić Prezesowi UOKiK na piśmie zawiadomienie dotyczące odpowiednio podejrzenia stosowania praktyk ograniczających konkurencję oraz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Ponadto, zgodnie z projektowanymi przepisami ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, nie przewiduje się prowadzenia przez Prezesa UOKiK postępowań administracyjnych na wniosek. Jednocześnie, projekt ten likwiduje instytucję wnioskodawcy, ustalając, że postępowania administracyjne prowadzone rzeź Prezesa UOKiK prowadzone są wyłącznie z urzędu. Tym samym, wnioskodawcy nie są stronami postępowania. Zauważyć ponadto należy, że w przypadku przyjęcia, że Prezes UKE uprawniony jest do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania powodowałby, że faktycznie jeden organ administracji (Prezes UKE), stawałby się stroną postępowania prowadzonego przez inny organ administracji (Prezes UOKiK). Mogłoby to doprowadzić do kuriozalnej sytuacji, w której dwa równorzędne organy administracji, których zadaniem jest współdziałanie w interesie publicznym, pozostawałyby w sporze w ewentualnym, będącym efektem wydania decyzji określonej treści, postępowaniu sądowym. Rozbieżność dotyczy zaproponowanych w nowelizacji zmian do ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, której nowelizacja w chwili obecnej znajduje się w Senacie i przewiduje rzowiązania odmienne od proponowanych. Ponadto Prezes UOKiK zwraca uwagę na wkraczanie Prezesa UKE w kompetencje Przesa UOKiK, co może prowadzić do dualizmu kompetencyjnego i prawnego, gdyż w tej samej sprawie mogą być wydane odmienne decyzje przez dwa niezależne organy regulacyjne. 6

7 Abstrahując od planowanej zmiany ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zauważyć należy, że organem właściwym dla oceny czy określona działanie lub zaniechanie przedsiębiorcy może stanowić naruszenie przepisów ww. ustawy jest Prezes UOKiK. Niedopuszczalna jest więc sytuacja, w której inny organ administracji, nie uprawniony w tym zakresie, dokona takiej oceny i na podstawie jej wyników zażąda działania Prezesa UOKiK. Pamiętać przy tym trzeba, że zgodnie z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów, Prezes UOKiK związany jest złożonym w sprawie wnioskiem. W efekcie, ocena dokonana przez organ nie mający wystarczającej wiedzy i kompetencji w zakresie prawa ochrony konkurencji dominowałaby w prowadzonym przez Prezesa UOKiK postępowaniu. Ponadto, zauważyć należy, że w istniejącym systemie prawnym nie jest przewidziana sytuacja, by całkowicie niezależne od siebie organy administracji mogły decydować wzajemnie o podejmowanych przez siebie działaniach. Możliwość kontroli działań organów administracji i w efekcie możliwość wpływania na prowadzone przez nie działania, niezależnie od ich pozycji w strukturach Państwa, zastrzeżona jest w Konstytucji RP na rzecz Najwyższej Izby Kontroli. Sytuacja taka nie jest przewidziana wobec innych, równorzędnych organów administracji publicznej. Wyjątkiem jest wyłącznie sytuacja istnienia pomiędzy organami stosunku podległości. Proponowane rozwiązanie byłoby zatem sprzeczne z istniejącym w Polsce porządkiem prawnym wynikającym z Konstytucji RP, jak również sugerowałoby naczelną pozycję Prezesa UKE względem innych organów administracji państwowej, np. Prezesa UOKiK. Jednocześnie, zwracamy uwagę na konieczność doprecyzowania treści proponowanego zapisu art. 43 ust. la ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez dodanie przed słowem naruszenia" sformułowania podejrzenia". Wydaje się bowiem, że organem właściwym do ustalenia, po przeprowadzeniu postępowania w sprawie, że określone działanie przedsiębiorcy stanowi nadużycie pozycji dominującej lub naruszenie zbiorowych interesów konsumentów jest Prezes UOKiK. Prezes UKE natomiast może mieć ewentualnie podejrzenie, że działanie przedsiębiorcy stanowi ww. naruszenie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i o takim podejrzeniu Prezesa UOKiK może informować. Art. 15 MPiPS Postuluje się wykreślenie art. 15 projektu. Do Prezesa UKE i jego zastępcy oraz pracowników UKE powinny mieć w dalszym ciągu zastosowanie wyłącznie regulacje prawne dotyczące osób kierujących centralnymi organami administracji rządowej, oraz pracowników tych urzędów. Rozbieżność dotyczy wyłączenia Prezesa UKE i jego zastępcy spod przepisów ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych. Komisja Europejska zarzuca stronie polskiej nieograniczoną swobodę Prezesa Rady Ministrów w wykonywaniu uprawnień do odwoływania Prezesa UKE, wprowadzoną ustawą z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych. Komisja sądzi, że w Polsce Prezes Rady Ministrów, posiadający prawo do swobodnego odwołania Prezesa UKE w każdej chwili bez podania przyczyny, może mieć wpływ na decyzje Prezesa UKE, który nie ma wyraźnie określonej kadencji, w sytuacji, gdy jednocześnie Skarb Państwa posiada znaczne udziały w licznych spółkach telekomunikacyjnych. Zdaniem Komisji, w Polsce Prezes Rady Ministrów może mieć wpływ na decyzje 7

8 regulacyjne Ministra właściwego do spraw łączności (działającego jako krajowy organ regulacyjny), ponieważ ten ostatni nie ma wyraźnie określonej kadencji, a Prezes Rady Ministrów posiada nieograniczone prawo do wnoszenia o jego odwołanie w każdej chwili. W związku z tym, że Prezes Rady Ministrów może w pewien sposób wpływać na działania Ministra Skarbu Państwa, sprawującego nadzór właścicielski w licznych spółkach telekomunikacyjnych, Komisja Europejska uważa, że Polska nie zapewniła skutecznego rozdzielenia strukturalnego funkcji regulacyjnej od działalności związanej z prawem własności i sprawowaniem kontroli w odniesieniu do działalności Ministra występującego jako krajowy organ regulacyjny. Sytuacja taka zdaniem Komisji - jest niezgodna z wymogami ram regulacyjnych dla łączności elektronicznej, a w szczególności z wymogami w zakresie niezależności, bezstronności i jawności, określonymi w art. 3 ust. 2 i 3 dyrektywy ramowej. 8