W ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2017 r., poz. 149 z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:

Transkrypt

1 W ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2017 r., poz. 149 z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 8 dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 i dodaje się ust. 2 i 3 w brzmieniu: 2. O wydaniu decyzji właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny informuje właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego oraz Głównego Inspektora Sanitarnego. 3. Główny Inspektor Sanitarny niezwłocznie podaje do publicznej wiadomości informację o wydaniu decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1 przez ogłoszenie jej treści na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Głównego Inspektoratu Sanitarnego. 2) w art. 27 po ust. 5 dodaje się ust. 5a-5c w brzmieniu: 5a. Nazwa suplementu diety w rozumieniu art. 17 ust. 4 rozporządzenia 1169/2011 nie może wprowadzać w błąd co do właściwości tego suplementu diety poprzez zawieranie wspólnego głównego członu z nazwą wyrobu medycznego, kosmetyku lub produktu leczniczego. 5b. Na opakowaniu suplementu diety umieszcza się następującą informację: Suplement diety jest środkiem spożywczym, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety. 5c. Informacja, o której mowa w ust. 5b jest umieszczona w sposób czytelny, w głównym polu widzenia i oddzielona niebieskim paskiem o szerokości 1 mm. Informacja zajmuje nie mniej niż 20 % opakowania suplementu diety. 3) w art 27 po ust. 6 dodaje się ust. 6a w brzmieniu: 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia wykaz składników roślinnych, które mogą być stosowane w produkcji suplementów diety, mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żywności. 2. Wykaz składników roślinnych, które mogą być stosowane w produkcji suplementów diety, zawiera następujące dane: a) nazwa łacińska rośliny, b) część rośliny, c) ograniczenia stosowania rośliny ze względu na ochronę zdrowia konsumenta. 4) po art. 27 dodaje się art. 27a w brzmieniu: Art. 27a 1. Prezentacja i reklama suplementu diety powinna przedstawić suplement diety w sposób rzetelny i nie może wprowadzać w błąd, w szczególności musi być zgodna z wymogami rozporządzenia nr 1169/2011 i rozporządzenia nr 1924/

2 2. Za prowadzenie prezentacji i reklamy suplementu diety odpowiedzialny jest podmiot określony w art. 8 rozporządzenia 1169/2011, chyba, że udowodni on, że prezentacja i reklama była prowadzona bez jego wiedzy i nie na jego zlecenie. 3. Prezentacja i reklama suplementu diety zawiera informacje o następującej treści: Suplement diety jest środkiem spożywczym, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety. 4. W przypadku prezentacji i reklamy audiowizualnej suplementu diety informację, o której mowa w ust. 3: 1) umieszcza się w dolnej części prezentacji i reklamy, na płaszczyźnie stanowiącej nie mniej niż 20% jej powierzchni; 2) umieszcza się w taki sposób, aby tekst wyróżniał się od tła płaszczyzny, był widoczny, czytelny, nieruchomy, umieszczony poziomo; 3) odczytuje się w sposób wyraźny w języku polskim i ukazuje się na ekranie przez cały czas emisji reklamy. 5. W przypadku prezentacji i reklamy suplementu diety kierowanej w formie dźwiękowej informacja, o której mowa w ust. 3 musi być odczytana w sposób wyraźny w języku polskim, a czas trwania przekazu tej informacji nie może być krótszy niż 5 sekund. 6. W przypadku prezentacji i reklamy suplementu diety kierowanej w formie wizualnej informację, o której mowa w ust. 3 umieszcza się: 1) w dolnej części prezentacji i reklamy, na płaszczyźnie stanowiącej nie mniej niż 20% jej powierzchni; 2) w taki sposób, aby tekst wyróżniał się od tła płaszczyzny, był widoczny, czytelny, nieruchomy, umieszczony poziomo. 7. Prezentacja i reklama suplementu diety nie może wykorzystywać wizerunku lub rekomendacji rzeczywistego lub fikcyjnego lekarza, farmaceuty, pielęgniarki, położnej lub rzeczywistej lub fikcyjnej osoby posiadającej wykształcenie medyczne lub pokrewne. 8. Prezentacja i reklama suplementu diety nie może być emitowana, publikowana lub rozpowszechniana w taki sposób, iż większość jej odbiorców stanowią osoby poniżej 16 roku życia. W szczególności prezentacja i reklama suplementu diety nie może być emitowana podczas trwania lub w czasie poprzedzającym i następującym po emisji audycji skierowanych do osób poniżej 16 roku życia. 9. Główny Inspektor Sanitarny sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów w zakresie prezentacji i reklamy suplementów diety. Może on w drodze decyzji: 1) nakazać zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia prezentacji i reklamy suplementu diety sprzecznej z obowiązującymi przepisami; 2

3 2) nakazać publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się prezentacja i reklama suplementu diety sprzeczna z obowiązującymi przepisami oraz publikację sprostowania błędnej prezentacji i reklamy suplementu diety; 3) nakazać usunięcie stwierdzonych naruszeń; 4) zakazać prezentacji i reklamy suplementu diety w środkach masowego przekazu na czas określony, nie dłuższy niż 12 miesięcy; 5) nałożyć karę finansową na podmiot prowadzący prezentację i reklamę suplementu diety sprzeczną z prawem w wysokości do zł. 5) w art. 29 po ust. 2 dodaje się ust. 2a-2c w brzmieniu: 2a. Do czasu przekazania Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu wszystkich danych wskazanych w art. 29 ust. 2, powiadomienie pozostaje bez rozpatrzenia. 2b. Za powiadomienie, o którym mowa w art. 29 ust. 1, oraz za zmianę danych zawartych w powiadomieniu, takich jak - zmiana nazwy, składu jakościowego i ilościowego, kwalifikacji, postaci, podmiotu wprowadzającego produkt, producenta, porcji do spożycia, pobiera się opłaty stanowiące odpowiednio 1000 zł za powiadomienie i 500 zł za zmianę powiadomienia. Opłaty stanowią dochód budżetu państwa. 2c. Podmiot działający na rynku spożywczym, który zaprzestaje wprowadzania do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków spożywczych, o których mowa w art. 29 ust. 1, powiadamia Głównego Inspektora Sanitarnego o powyższym w terminie do 14 dni. 6) w art. 30 uchyla się ust. 3 7) w art. 31: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. W przypadku przeprowadzania postępowania, o którym mowa w art. 30 ust. 1, Główny Inspektor Sanitarny może zobowiązać podmiot, o którym mowa w art. 29 ust. 1, do udokumentowania, że środek spożywczy spełnia wymagania, o których mowa w art. 30 ust. 1, w szczególności do przedłożenia opinii jednostki naukowej., b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu: 1a. W przypadku zobowiązania podmiotu, o którym mowa w art. 29 ust. 1 do przedłożenia opinii o której mowa w ust. 1, podmiot przedkłada opinię w terminie do 120 dni. 1b. W przypadku nie przedłożenia opinii w terminie, o którym mowa w ust. 1a, powiadomienie, o którym mowa w art. 29 ust.1 uważa się za wycofane. c) ust. 2 otrzymuje brzmienie: 3

4 2. W przypadku przeprowadzania postępowania, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 Główny Inspektor Sanitarny występuje z wnioskiem o opinię ministra właściwego do spraw zdrowia, o której mowa w art. 3b ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne. d) uchyla się ust. 3. 8) w art. 32 dodaje się ust. 4 w brzmieniu: 4. W przypadku, gdy środek spożywczy, o którym mowa w art. 29 ust. 1, niespełniający wymagań określonych w art. 29 ust. 2-6 znajduje się w obrocie, właściwy państwowy powiatowy lub graniczny inspektor sanitarny podejmuje decyzję o czasowym wstrzymaniu wprowadzania tego środka spożywczego do obrotu lub wycofaniu z obrotu do czasu przedłożenia wymaganych dokumentów, o których mowa w art. 29 ust ) w art. 100 w ust. 1 uchyla się pkt 3 10) w art. 103: a) w ust. 1 po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu: 2a. wprowadza po raz pierwszy do obrotu środek, o którym mowa w art. 29 ust. 1, bez powiadomienia Głównego Inspektora Sanitarnego. b) część wspólna otrzymuje brzmienie: podlega karze pieniężnej w wysokości do stukrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski. c) po art. 103 dodaje się art. 103a w brzmieniu: Art. 103a. Kto nie przestrzega wymagań w zakresie prezentacji i reklamy audiowizualnej, wizualnej oraz dźwiękowej, określonych w art. 27a, podlega karze pieniężnej w wysokości do zł. 11) w art. 104: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 103 i 103a wymierza w drodze decyzji państwowy wojewódzki inspektor sanitarny. W przypadku prezentacji i reklamy audiowizualnej, wizualnej oraz dźwiękowej o zasięgu krajowym kary pieniężne, o których mowa w art. 103a wymierza w drodze decyzji Główny Inspektor Sanitarny. b) ust. 2 otrzymuje brzmienie: 4

5 2. Ustalając wysokość kary pieniężnej, właściwy państwowy wojewódzki inspektor sanitarny oraz Główny Inspektor Sanitarny, w zakresie swoich właściwości, uwzględniają stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia i zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu działającego na rynku spożywczym i wielkość produkcji zakładu. 5

6 UZASADNIENIE Ad. 1) Obowiązek opublikowania treści decyzji na stronie BIP Głównego Inspektoratu Sanitarnego umożliwi wszystkim zainteresowanym stronom zapoznanie się treścią decyzji, a dodatkowo niewątpliwie przełoży się to na zwiększenie bezpieczeństwa konsumentów. Można byłoby przyjąć postępowanie analogiczne jak na stronie Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego, gdzie są publikowane decyzje wydawane przez GIF. Ponadto postępowanie takie znajduje swoje uzasadnienie w art. 10 rozporządzenia 178/2002. Ad. 2) Jak pokazuje praktyka, w dobie stosowania oświadczeń zdrowotnych, szczególnie tych dot. składników roślinnych (nieocenionych przez EFSA), obowiązkowa nazwa środka spożywczego przewidziana w przepisach prawa, czyli określenie suplement diety wydaje się być coraz bardziej niewystraczające. Uzupełnienie tej obowiązkowej nazwy o treść, iż jest to środek spożywczy, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety spowoduje przekazanie konsumentowi pełniej informacji o charakterystyce tego produktu i zwiększy świadomość, z jakim produktem ma się do czynienia, czyli ze środkiem spożywczym. Wprowadzenie takiej zmiany będzie wymagało notyfikacji przepisu do Komisji Europejskiej, jako zastosowanie przepisu technicznego. Powyższą zmianę można byłoby wdrożyć na podstawie art. 38 i 39 rozporządzenia 1169/2011. Artykuł 38 Przepisy krajowe 1. W odniesieniu do kwestii harmonizowanych w szczególny sposób niniejszym rozporządzeniem państwa członkowskie nie mogą przyjmować ani utrzymywać w mocy przepisów krajowych, chyba że zezwala na to prawo Unii. Przepisy krajowe nie mogą powodować utrudnień dla swobodnego przepływu towarów, w tym dyskryminacji środków spożywczych z innych państw członkowskich. 2. Bez uszczerbku dla art. 39 państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy krajowe w odniesieniu do kwestii, które nie zostały zharmonizowane w szczególny sposób niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem że nie zakazują one, nie utrudniają ani nie ograniczają swobodnego przepływu towarów, które są zgodne z niniejszym rozporządzeniem. 6

7 Artykuł 39 Przepisy krajowe w zakresie dodatkowych obowiązkowych danych szczegółowych 1. Poza obowiązkowymi danymi szczegółowymi, o których mowa w art. 9 ust. 1 i w art. 10, państwa członkowskie mogą wymagać, zgodnie z procedurą określoną w art. 45, podawania dodatkowych obowiązkowych danych szczegółowych w odniesieniu do szczególnych rodzajów lub kategorii środków spożywczych, o ile jest to uzasadnione przynajmniej jednym z poniższych powodów: a) ochroną zdrowia publicznego; b) ochroną konsumentów; c) zapobieganiem nadużyciom; d) ochroną praw własności przemysłowej i handlowej, oznaczeń pochodzenia, zarejestrowanych nazw pochodzenia oraz zapobieganiem nieuczciwej konkurencji. 2. Na podstawie ust. 1 państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy dotyczące obowiązkowego określania kraju lub miejsca pochodzenia środków spożywczych jedynie wówczas, gdy istnieje udowodniony związek pewnych cech żywności z jej pochodzeniem. Zgłaszając Komisji takie przepisy, państwa członkowskie przedstawiają dowody świadczące o tym, że większość konsumentów przywiązuje znaczną wagę do takich informacji. Ad. 3) Ze względu na obserwowaną tendencją, iż coraz więcej suplementów diety zawierających różnego rodzaju składniki roślinne o działaniu odżywczym i/lub innym fizjologicznym wprowadzanych jest do obrotu w Polsce, a także widząc potrzebę uregulowania stosowania w przedmiotowych produktach powyższych składników wprowadza się w projekcie zmiany do ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia delegację dla Ministra właściwego do spraw zdrowia do określenia w drodze rozporządzenia wykazu składników roślinnych, które mogą być stosowane w produkcji suplementów, mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żywności. Należy nadmienić, iż w niektórych państwach członkowskich Unii Europejskiej, np. w Belgii, Francji, we Włoszech istnieją krajowe regulacje prawne obejmujące listę składników roślinnych, które można użyć w produkcji suplementów diety. 7

8 Wykaz składników roślinnych, który zostanie określony w rozporządzeniu, ułatwi przedsiębiorcom produkcję oraz wprowadzanie do obrotu w Polsce suplementów diety. Ponadto ww. wykaz będzie stanowić podstawą dla przedsiębiorców oraz urzędowej kontroli żywności do jednolitego podejścia w kwestii czy dany składnik roślinny może być w składzie przedmiotowych produktów. Dla konsumentów może stanowić odniesienie prawne, czy suplement diety zawiera składniki roślinne dozwolone przepisami prawnymi, co również może mieć wpływ na dokonywanie przez nich właściwych wyborów produktów, w szczególności oferowanych w sprzedaży internetowej. Ad. 4) Z uwagi na coraz większą liczbę reklam suplementów diety w przekazach audiowizualnych, wizualnych oraz dźwiękowych, które nie spełniają wymagań w zakresie prawa żywnościowego zaproponowano uregulowanie obszaru prezentacji i reklamy suplementów diety. W głównej mierze reklama/prezentacja nie spełnia wymagań art. 7 ust 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności (...) (Dz. Urz. UE L 304 z r., s. 18, z późn. zm.), który stanowi, iż z zastrzeżeniem odstępstw przewidzianych w prawie Unii mającym zastosowanie do naturalnych wód mineralnych i żywności specjalnego przeznaczenia żywieniowego informacje na temat żywności nie mogą przypisywać jakiemukolwiek środkowi spożywczemu właściwości zapobiegania chorobom lub leczenia chorób ludzi bądź też odwoływać się do takich właściwości. Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt a) ww. rozporządzenia nr 1169/2011 informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać w błąd, w szczególności: co do właściwości środka spożywczego, a w szczególności co do jego charakteru, tożsamości, właściwości, składu, ilości, trwałości, kraju lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji. Proponowany zapis, iż Główny Inspektor Sanitarny może w drodze decyzji nakazać publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami oraz publikacje sprostowania błędnej reklamy oparty jest na podejściu Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej. Na podstawie art. 62 ust. 2 pkt 2 Prawa farmaceutycznego Główny Inspektor Farmaceutyczny może nakazać publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami, oraz publikację sprostowania błędnej reklamy. Zgodnie z propozycjami ustawowymi sankcja 8

9 zakazu reklamy przez okres do 12 miesięcy nie będzie stosowana automatycznie. Jeśli konsumenci zostali wprowadzeni w błąd przez reklamę/prezentację, zasadne jest zakazanie dodatkowego przekazu reklamowego przez określony czas, tak by nie pogłębiali skojarzeń, które były niezgodne z przepisami prawa. Ponadto sankcja ta ma pełnić funkcję prewencyjną dla przedsiębiorców, którzy rozważają prowadzenie prezentacji i reklamy sprzecznej z przepisami prawa. Jednocześnie w interesie społecznym jest przekazywanie pełnych informacji o praktykach wprowadzających konsumentów w błąd. Ad. 5) Zaproponowana zmiana ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia dotycząca pozostawienia bez rozpatrzenia powiadomień Głównego Inspektora Sanitarnego zawierających niekompletne informacje na temat produktu, jak również pobierania opłat za ww. powiadomienia GIS wynika m.in. z faktu, iż w znacznym stopniu GIS wysyła pisma do przedsiębiorców, w których wzywa do przekazania dokumentacji zgodnej z wymaganiami ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, co znacznie wydłuża czas rozpatrywania powiadomień i stanowi dodatkowe obciążenie administracyjne. Wydaje się zatem, że zaprezentowane rozwiązanie o pozostawieniu bez rozpatrzenia powiadomienia zmobilizuje przedsiębiorców do przesyłania do Głównego Inspektora Sanitarnego kompletnych powiadomień zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Odnośnie zaproponowanego rozwiązania wprowadzającego opłaty za powiadomienie Głównego Inspektora Sanitarnego oraz zmianę danych zawartych w powiadomieniu należy wskazać, iż w wielu państwach członkowskich takie opłaty są pobierane od podmiotów działających na rynku spożywczym i związane są one z notyfikacją produktów wprowadzanych na rynek danego państwa członkowskiego (poprzez przesyłanie do właściwego organu w państwie członkowskim notyfikacji oraz wzoru etykiety produktu). Zgodnie z obecną wiedzą opłaty za przeprowadzenie procedury notyfikacyjnej środków spożywczych pobierane są m. in. w Belgii, Chorwacji, na Cyprze, Finlandii, Grecji, we Włoszech, w Rumunii, Słowacji oraz Hiszpanii. Przykładowe wysokości opłat pobieranych w innych państwach członkowskich kształtują się następująco: Belgia 200 Euro; Cypr 50 Euro; Finlandia 85 Euro; Grecja 300/600 Euro odpowiednio w przypadku suplementów diety z obszaru Unii Europejskiej 9

10 zawierających formy chemiczne witamin i składników mineralnych wyszczególnione w dyrektywie 2002/46 oraz w odniesieniu do powiadomień spoza UE lub zawierających składniki spoza dyrektywy 2002/46; Włochy 160,20 Euro; Łotwa 99,60/426,86 Euro odpowiednio w przypadku produktów posiadających notyfikację innego państwa członkowskiego oraz w odniesieniu do suplementów diety zgłaszanych (ocenianych) po raz pierwszy w strefie EOG; Słowacja 50 Euro; Hiszpania 908,73 Euro. Należy tutaj podkreślić, iż państwa członkowskie, w tym także i Polska, notują coraz więcej napływających zgłoszeń suplementów diety, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz żywności wzbogaconej. W latach do Głównego Inspektoratu Sanitarnego wpłynęło ok powiadomień. Dane statystyczne wskazują, że liczba ta ma tendencję wzrostową w porównaniu do wcześniejszych lat. Natomiast dokumentacja towarzysząca większości powiadomień nie spełnia podstawowych wymagań formalnych np. w zakresie składu jakościowego i ilościowego produktu. Dodatkowym problemem są również rezygnacje z wprowadzenia do obrotu produktów objętych obowiązkiem powiadamiania. Niektórzy przedsiębiorcy składają po kilkadziesiąt powiadomień, a następnie najczęściej po negatywnym rozpatrzeniu informują o rezygnacji. Informacje pochodzące od przedsiębiorców na temat rezygnacji oraz wycofania z obrotu produktu są wprowadzane do rejestru środków spożywczych podlegających procedurze powiadomienia Głównego Inspektora Sanitarnego i są dostępne dla organów urzędowej kontroli żywności. Ponadto powiadomienia często są również dublowane, wielokrotnie dosyłana jest uzupełniająca dokumentacja. W konsekwencji urzędnicy poświęcają dużą liczbę roboczogodzin na korespondencję z przedsiębiorcami (w celu skompletowania wymaganych dokumentów), co pochłania znaczne nakłady finansowe wynikające z kosztów bezpośrednich, na które składają się koszty osobowe i rzeczowe. Ad. 6 i 7) Brak określenia konkretnego terminu do przedłożenia opinii jednostki naukowej przez przedsiębiorcę skutkuje otwartymi postępowaniami w Głównym Inspektoracie Sanitarnym, co było również negatywnie ocenione w raporcie Najwyższej Izby Kontroli. Dlatego też proponuje się określenie konkretnego terminu tj. to 120 dni. 10

11 Ad. 8) Propozycja zapisu będzie gwarantem przesyłania do Głównego Inspektoratu Sanitarnego kompletnych powiadomień. Ad. 9, 10 i 11) Proponowane przepisy mają na celu zwiększenie odpowiedzialności przedsiębiorców za wprowadzanie po raz pierwszy do obrotu środków spożywczych, o których mowa w art. 29 ust. 1 ustawy bez wymaganego powiadomienia Głównego Inspektora Sanitarnego. Zmieniony zostanie charakter odpowiedzialności, zaś kary pieniężne nakładane będą zgodnie z regułami art. 103, 103 a i 104 ustawy nowelizowanej. Niewłaściwe oznakowanie oraz prezentacja i reklama środków spożywczych, które wprowadzają w błąd konsumenta poprzez przypisywanie właściwości leczniczych stanowią istotny problem w ochronie zdrowia publicznego. Prezentacja i reklama suplementu diety, powinna podawać konsumentom rzetelną informację zawierającą niezbędne dane wynikające z funkcji i przeznaczenia produktu, mając na uwadze również to, że suplementy diety są przeznaczone dla osób zdrowych i mają na celu utrzymać, bądź zachować podstawowe funkcje fizjologiczne organizmu, a nie zapobiegać chorobom bądź też ich leczyć. Zaś w celu przywrócenia, bądź odzyskania właściwego stanu zdrowia stosuje się produkty lecznicze. W roku 2016 przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej wyniosło 4 047,21 zł. Zatem zwiększenie maksymalnego wymiaru kary pieniężnej za niewłaściwe oznakowanie środków spożywczych z trzydziestokrotności do stukrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej zwiększyłoby obecny maksymalny wymiar kary pieniężnej z ,30 zł do zł i zasiliłoby budżet państwa. Powyższa zmiana podyktowana jest faktem, iż kwota maksymalnej kary pieniężnej oraz te nakładane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej są niewspółmierne do zysków przedsiębiorców ze sprzedaży nieprawidłowo oznakowanych i reklamowanych produktów. Przykładowo, zaznaczyć tutaj należy, iż emisja 30 sekundowej reklamy telewizyjnej to koszt dla przedsiębiorcy nawet do zł zł. Reklamy i prezentacje nieprawidłowo oznakowanych np. suplementów diety są bardzo powszechne i w dalszym ciągu kwestionowane przez inspekcję sanitarną. Ponadto należy zauważyć, iż w ślad za art. 17 ust. 2 tiret 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, 11

12 powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z , str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 463 z późn. zm.) kary mające zastosowanie w przypadku naruszenia prawa żywnościowego powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Zatem nałożona przez organ kara powinna pełnić funkcję represyjną, to jest stanowić dolegliwość za naruszenie przepisu ustawy, a także prewencyjną, dyscyplinującą, to jest powinna zapobiegać podobnym naruszeniom w przyszłości. Ponadto kara do trzydziestokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający wydaje się być nieskuteczna, dalece niewystarczająca i nie przynosi pożądanego rezultatu. Środki finansowe z wniosków określonych w art. 27 b ust. 5, opłaty za powiadomienia oraz zmiany danych w powiadomieniu określonych w art. 29 ust. 2b oraz kary pieniężne określone w art. 103, 103 a i 104 zmiany do ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia stanowić będą budżet państwa, z którego część należałoby wyodrębnić na zadania przydzielane organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej celem usprawnienia kontroli oraz zapewnienia bezpieczeństwa konsumentom. 12