CIENIE W CISZY. scenariusz oryginalny Arkady Barszcz arkadybarszcz@wp.pl

Transkrypt

1 CIENIE W CISZY scenariusz oryginalny Arkady Barszcz arkadybarszcz@wp.pl Arkady Barszcz 2011

2 Z ROZJAŚNIENIA: 2 1. PL. ULICA DZIEŃ (SEN HELENY) Miasto w godzinach szczytu. LUDZIE spieszą się do pracy, szkoły. Idą na zakupy, wagary. Jeszcze inni chodzą po mieście bez jakiegoś konkretnego celu. Wszyscy idą w swoim kierunku. Nie oglądają się za innymi. Są zajęci wyłącznie sobą. Idealnie wtapiają się w chaotyczny rytm miasta. Samochody, autobusy i inne pojazdy próbują przedrzeć się przez zakorkowaną ulicę. SŁYCHAĆ klaksony, krzyki, otwierane i zamykane drzwi, pisk opon. Spośród tłumu wyłania się (85). Ma na sobie długi, czarny płaszcz. Jest zgarbiona, smutna, zamyślona. Ludzie są w ciągłym ruchu. Helena stoi w miejscu. Drży. Lekki wiatr unosi jej długie, siwe włosy. Helena skupia swój wzrok na śmieciach leżących przy krawędzi chodnika. Jej oczy są puste, pozbawione życia. Sprawia wrażenie, jakby była zahipnotyzowana. Nikt jej nie zauważa. Z Heleny oczu płyną powoli łzy. Obok Heleny przechodzi BRODATY MĘŻCZYZNA (35) o szerokich barkach. Szturcha ją. Nie odwraca się. Idzie dalej. Helena wybudza się z transu. Odgarnia włosy. Wyciera palcami łzy. Rozgląda się wokół siebie. Jest zdezorientowana. Nie rozpoznaje tego miejsca. Po chwili robi kilka kroków do przodu. Ludzie zahaczają ją swoimi ramionami. Helena zatrzymuje się. Jej uwagę przykuwają pozbawione

3 wyrazu twarze. 3 Zamyka na chwilę oczy. Bierze kilka głębokich oddechów. Otwiera oczy. Zaczepia przypadkowych przechodniów. Przepraszam, czy może mi pan powiedzieć, gdzie jestem? SZCZUPŁY MĘŻCZYZNA (25) nie zwraca na nią uwagi. Przechodzi obok niej. Proszę, niech mi pani powie, jak nazywa się ta ulica? KOBIETA W CIĄŻY (24) przechodzi obojętnie obok niej. Helena schodzi z chodnika. Kuli się, drży, płacze. Czuje się odosobniona, niepotrzebna. (słabo) Proszę, niech mi ktoś pomoże. Nagle wszystkie DŹWIĘKI ulicy milkną. Wszystkie pojazdy zatrzymują się. Helena podnosi głowę. Rozgląda się wokół siebie. Jest przestraszona. Ludzie odwracają się w jej stronę. Gapią się na nią. Helena stara się zakryć palcami swoją twarz. Wszechogarniająca cisza dłuży się. Ludzie zatrzymują się. Ciężar ich spojrzeń przytłacza Helenę. (powoli) Przestańcie. Próbuje się czegoś złapać. Nie udaje jej się. Upada na kolana.

4 Ludzie ciągle się na nią patrzą. 4 Helena odwraca wzrok. Dostrzega stojącego kilka metrów od niej STARSZEGO MĘŻCZYZNĘ (85), typ myśliciela, lekki zarost, na głowie ma założony czarny kapelusz, ubrany jest w długi, czarny płaszcz. Starszy Mężczyzna intensywnie patrzy się na Helenę. Jest to spojrzenie pełne współczucia, troski i miłości. Helena wyciera palcami łzy. Powoli podnosi się. Obecność Starszego Mężczyzny dodaje jej odwagi i siły. Ludzie zatrzymują się. Helena dokładnie bada twarz Starszego Mężczyzny. Po chwili lekko uśmiecha się. Czy to ty? Starszy Mężczyzna nie odpowiada. Odwraca się. Zaczyna iść wzdłuż chodnika. DŹWIĘKI ulicy rozbrzmiewają na nowo. Ludzie wchodzą w rytm miasta. Idą swoją drogą. Nie zwracają uwagi na Helenę. Helena idzie śladem Starszego Mężczyzny. Starszy Mężczyzna płynnie wymija przechodniów. Helena zwiększa tempo. Nie może dogonić Starszego Mężczyzny. Jest coraz słabsza. Po chwili zatrzymuje się. Próbuje złapać oddech. (ciężko oddycha) Zaczekaj. Starszy Mężczyzna wchodzi na ulicę. Prosto na niego jedzie rozpędzony autobus. Stój! O Boże, nie! KIEROWCA AUTOBUSU (40) naciska na klakson, próbuje hamować.

5 Starszy Mężczyzna znika w momencie uderzenia. 5 Autobus zatrzymuje się z piskiem opon. Helena upada na chodnik. 2. WN. SYPIALNIA HELENY DZIEŃ Skromna sypialnia. Wyposażona w stare, skrzypiące łóżko oraz dwa stoliki. Na jednym z nich znajduje się niewielka lampka, a na drugim budzik, pierścionek, łańcuszek z wizerunkiem Matki Boskiej oraz fotografia przedstawiająca A (18), przystojnego bruneta ubranego w mundur wojska polskiego z czasów II Wojny Światowej. Ściany są w kolorze białym. Nie ma na nich zawieszonego krzyża, ani żadnego obrazu. DZWONI budzik. Helena budzi się. Otwiera oczy. Jest spocona. Ciężko oddycha. Próbuje się podnieść. Nie udaje jej się. Leży przez chwilę w łóżku. Skupia swój wzrok na grzybie znajdującym się na suficie. Uspokaja oddech. Podnosi się po raz drugi. Robi to powoli i ostrożnie. Siedzi na łóżku. Bierze kilka głębokich oddechów. Wyłącza budzik. Patrzy się na fotografię. Jest smutna. Odwraca wzrok. Wstaje. Wychodzi z sypialni. 3. WN. ŁAZIENKA HELENY DZIEŃ Helena zapala światło. Otwiera drzwi. Wchodzi do środka. Standardowa łazienka. Stara wanna, pralka, zlew i pęknięte kafelki. Helena podchodzi do wanny. Napełnia do miski ciepłej wody. Zdejmuje przepoconą koszulę nocą. Wrzuca ją do kosza na

6 pranie. 6 Zakręca wodę. Obmywa twarz, szyję, klatkę piersiową, pachy. Wyciera się ręcznikiem. Ściąga z linki wiszącej nad wanną suchą podkoszulkę. Ubiera ją. Podchodzi do lustra. Patrzy się na swoje odbicie. Zaczyna się czesać. Po chwili przerywa. Odwraca wzrok od swojego odbicia. Wychodzi z łazienki. 4. WN. KUCHNIA HELENY DZIEŃ Helena podchodzi do kuchenki. Jest ubrana w starą spódnicę i wełniany sweter. Napełnia wodą czajnik. Załącza gaz. Stawia czajnik na niewielkim płomieniu. Woda gotuje się. Helena wkłada do szklanki torebkę herbaty i dwie łyżki cukru. Podchodzi do szafki. Otwiera ją. Wyciąga kilka opakowań lekarstw. Bierze parę tabletek. Kładzie je na stole. Wraca do zlewu. Nalewa wodę do pustej szklanki. Siada przy stole. Zażywa lekarstwa. Popija wodą. Rozlega się DŹWIĘK czajnika. Helena podchodzi do kuchenki. Wyłącza gaz. Nalewa wrzącą wodę do szklanki z torebką herbaty i cukrem. Stawia szklankę na stole. Herbata powoli parzy się. Helena wyciąga z chlebaka końcówkę chleba krojonego. Smaruje masłem kromkę chleba. Siada do stołu. Je śniadanie. Patrzy się na parzącą herbatę. 5. WN. PRZEDPOKÓJ HELENY DZIEŃ Helena stawia na taborecie torbę na zakupy. Zakłada buty i

7 czarny płaszcz. 7 Podnosi torbę. Podchodzi do drzwi. Otwiera je. Wacha się. Przymyka drzwi. Wchodzi do pokoju. Po chwili wraca z powrotem. W dłoniach trzyma album ze zdjęciami, skórzana oprawa, wzory na okładce i krawędziach każdej strony. Helena przegląda kilka stron albumu. Zamyka go. Wsadza do torby. Otwiera drzwi. Wychodzi z mieszkania. 6. WN. KLATKA SCHODOWA DZIEŃ Helena zamyka drzwi na klucz. Schodzi powoli po schodach. Po przejściu dwóch pięter zatrzymuje się. Opiera się o ścianę. Ciężko oddycha. Z dołu SŁYCHAĆ kroki. Po schodach wchodzi CHUDY CHŁOPAK (27), przygarbiony, niechlujnie ubrany, w ręce trzyma reklamówkę z zakupami. Helena wyciąga z kieszeni płaszczu chusteczkę. Wyciera pot z czoła. Kaszle. Chudy Chłopak mija Helenę. Potyka się. Z reklamówki wypadają zakupy. Kilka pomarańczy toczy się po ziemi. PUNKT WIDZENIA HELENY: Patrzy się na pomarańczę. PRZEJŚCIE DO: 7. WN. SKLEP SPOŻYWCZY DZIEŃ PUNKT WIDZENIA HELENY Helena patrzy się na pomarańczę.

8 SPRZEDAWCA (OFF) To wszystko? 8 Helena odwraca się do SPRZEDAWCY (55), łysy, w okularach, ubrany w koszulkę w kratkę. POWRÓT DO SCENY Tak. Chowa pół chleba krojonego do torby. SPRZEDAWCA To będzie dwa pięćdziesiąt. Helena płaci za chleb. SPRZEDAWCA Dziękuję. Zapraszam ponownie. Helena wychodzi ze sklepu. 8. PL. ULICA DZIEŃ Helena idzie wzdłuż chodnika. Jest zamyślona. Mija po drodze kilku PIJAKÓW i BEZDOMNYCH. Zatrzymuje się przy MĘŻCZYŹNIE Z DŁUGĄ BRODĄ, który gra znaną melodię na wiolonczeli. Helena zamyka oczy. Wsłuchuje się w melodię. PRZEBITKA: Helena (17) gra na wiolonczeli tą samą melodię, co Mężczyzna z Długą Brodą. Przed nią na łóżku siedzi Stanisław (17). Podchodzi do niej. Bawi się jej włosami. Helena uśmiecha się. Stanisław całuje jej ramię i szyję. Helena otwiera oczy. Wyciąga portfel. Wrzuca do kapelusza Mężczyzny z Długą Brodą pięćdziesiąt złotych. Chowa portfel. Idzie dalej. Obok niej przechodzi ELEGANCKI MĘŻCZYZNA (30), w ręce trzyma bukiet czerwonych róż. Jest wkurzony.

9 Helena wymija KOBIETĘ Z PSEM (32). 9 Elegancki Mężczyzna patrzy się na róże. Rzuca je na chodnik. Depcze je. Odchodzi. Helena zatrzymuje się przy zadeptanych różach. Patrzy się na płatki róż. PRZEJŚCIE DO: 9. PL. PRZED KAMIENICĄ DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Stanisław (18) siedzi na ławce, ma na sobie mundur wojska polskiego. W ręce trzyma bukiet czerwonych róż. Czeka na Helenę. Patrzy się na leżące na ziemi płatki róż. Jest zamyślony, zatroskany. Z nerwów poprawia włosy, bawi się guzikami munduru. Helena (18) otwiera okno. Już idę, Stasiu! Tylko... Słychać DŹWIĘK stłuczonego szkła. Mamo! Przestań! Stanisław wstaje. Uśmiecha się. Wkłada palce do kieszeni płaszcza. Jest. Helena wychodzi z kamienicy. Podbiega do Stanisława. Rzuca mu się na szyję. Całują się. Stanisław podaje jej bukiet czerwonych róż. Helena je wącha.

10 Dziękuję. 10 Dostrzega leżące na ziemi płatki róż. Aż tak ci się nudziło? Nie, po prostu... Tak? Nic. Później ci powiem. Oboje patrzą sobie w oczy. Stanisław całuje dłoń Heleny. Przytulają się. Mam coś dla ciebie. Wyciąga z torebki swoją fotografię. Podaje ją Stanisławowi. Śmieją się. Podoba ci się? Tak. Prawie tak samo piękne, jak oryginał. Dopiero wczoraj po popołudniu ją odebrałam. Myślałam, że nie zdążę ci jej dać. Stanisław całuje fotografię. Chowa ją do kieszeni munduru. Helena poprawia mu mundur. Uśmiecha się. Do twarzy ci w nim. To dobrze, bo też mam coś dla ciebie.

11 Wyciąga z kieszeni swoją fotografię, na której jest w mundurze (jest to ta sama fotografia, którą ma 85-letnia Helena na stoliku w sypialni). Podaje ją Helenie. 11 Dziękuję. Przygląda się zdjęciu. Całuje je. Chowa do torebki. I jak? Śmieją się. Wolę oryginał. Chodźmy nad jezioro. Co? Stanisław łapie Helenę za rękę. Ciągnie ją. Czekaj! Biegną przed siebie. Helena uderza nogą o kałużę. 10. PL. JEZIORO DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Helena uderza nogą o kałużę. Podbiegają blisko jeziora. Stanisław szybko ściąga ubranie. Zostaje w bieliźnie. Chodź! Wchodzi do jeziora. Ty wariacie! Helena rzuca na trawę torebkę. Ściąga bluzkę, łańcuszek z

12 wizerunkiem Matki Boskiej i spódnicę. Zostaje w bieliźnie. Wchodzi do jeziora. 12 Ale zimna. Chlapią się wodą. Całują. Zanurzają w jeziorze. Po chwili wychodzą z jeziora. Siadają na ziemi. Trzęsą się z zimna. To był naprawdę wspaniały pomysł. Zaraz się ogrzejemy. Ubiera Helenę w swój płaszcz. Sam zakłada górną część munduru. Przytulają się do siebie. Dzisiaj wyjeżdżam. Dlaczego tak szybko? Rosjanie się zbliżają. Nie możesz zostać ze mną jeszcze kilka dni? Chciałbym, ale nie mogę. Może twój ojciec mógłby- Już próbowałem. Wszyscy muszą jechać. Są smutni. Całują się. Chciałbym ci coś dać.

13 Co takiego? 13 Stanisław wyciąga pierścionek z kieszeni płaszcza. Zakłada go na palec Heleny. Helena uśmiecha się. Wyjdziesz za mnie? Tak. Całują się. Tylko to zostało mi po mamie. Jest piękny. Byłaby szczęśliwa widząc go na twoim placu. Będę o niego dbać. Mam nadzieję, że nie zostanie pamiątką po mnie. Nie mów tak. Zaczyna szukać swojego łańcuszka. Po chwili znajduje go i zakłada Stanisławowi na szyję. Masz. Dostałam go od babci, jak byłam mała. Przynosi szczęście. Stanisław przytula ją do siebie. Wrócisz do mnie. Wiem, że wrócisz.

14 Kiedy to wszystko się skończy, weźmiemy ślub, zamieszkamy na odludziu, wychowamy gromadkę dzieci i zestarzejemy się. Przyrzekam. 14 Całują się. Będę czekała. 11. PL. ULICA DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ) Helena patrzy się na płatki róż. Łzy spływają po jej policzkach. Odwraca wzrok. Idzie dalej. 12. PL. PARK DZIEŃ Helena podchodzi do ławki. Siada na niej. Wyciąga album ze zdjęciami. Wacha się czy go otworzyć. W końcu decyduje się odłożyć go na bok. Wyjmuje z torby kilka kromek chleba. Przełamuje chleb na kilkanaście drobnych kawałków. Rozrzuca je przed siebie. Po chwili podlatują gołębie. Zaczynają jeść chleb. Helena obserwuje ptaki. Jest zamyślona. Podchodzi do niej DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH (8-10). DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Proszę panią? Helena nie słyszy jej. Dziewczynka w Warkoczach szturcha ją. Helena odwraca się w jej stronę. Tak?

15 DZIEWCZYNA W WARKOCZACH Czy mogłabym nakarmić gołębie? 15 (uśmiecha się) Oczywiście. Podaje Dziewczynce w Warkoczach kawałki chleba. Dziękuję. DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Rzuca gołębiom kawałki chleba. Oboje obserwują ptaki. Dziewczynka w Warkoczach dostrzega album ze zdjęciami. DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Mogę zobaczyć? Helena uśmiecha się. Kiwa głową. Możesz. Dziewczynka w Warkoczach ogląda stare fotografie w albumie. Jest zauroczona i zaciekawiona. To pani? DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Pokazuje palcem fotografię przedstawiającą Helenę w wieku dziesięciu lat. Tak, to ja. Dziewczynka w Warkoczach przegląda kolejne strony albumu. Podobają ci się? DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Tak, są piękne. Bardzo lubię stare zdjęcia. Moja babcia ma takie same. Możesz je sobie wziąć.

16 Dziewczynka w Warkoczach przestaje oglądać album. 16 DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Mogę? Naprawdę? Naprawdę. DZIEWCZYNA W WARKOCZACH Nie są pani potrzebne? Już nie. Teraz należą do ciebie. DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Dziękuję. Będę o nie dbała. Zamyka album. Wstaje z ławki. DZIEWCZYNKA W WARKOCZACH Do widzenia. Do widzenia. Dziewczynka w Warkoczach biegnie do GRUPY DZIECI bawiących się na placu zabaw. Dzieci zbierają się obok niej. Dziewczynka w Warkoczach pokazuje im album. Helena obserwuje Grupę Dzieci. Zamyśla się. Nagle gołębie płoszą się i odlatują. Helena odwraca się. Śledzi lot spłoszonych ptaków. 13. PL. BOISKO DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Helena (10) śledzi lot spłoszonych ptaków. Kilku CHŁOPCÓW (10-12) gra w piłkę nożną. Jeden z nich wykopuje piłkę w pobliże Heleny. Po piłkę idzie Stanisław (10). Helena odwraca głowę w jego stronę. Patrzy się na niego.

17 Stanisław podnosi piłkę. Nieśmiało uśmiecha się do Heleny. Ona odwzajemnia uśmiech. Stanisław odwraca się. Kopie piłkę. Biegnie do kolegów. Helena całuje łańcuszek z wizerunkiem Matki Boskiej PL. BOISKO DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Helena siedzi na ławce. Patrzy się na grających Chłopców. Gra dobiega końca. Stanisław żegna się z kolegami. Zabiera piłkę. Podchodzi do Heleny. Siada na ławce. Poprawia włosy. Helena zerka na niego. Nikt nic nie mówi. Stanisław podaje jej piłkę. Zagramy? Helena kręci głową. Uśmiecha się. Wstaje. Nie. Muszę już iść. Mogę cię odprowadzić? Helena kiwa głową. Stanisław uśmiecha się. Wstaje. Razem opuszczają boisko. 15. PL. ULICA DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Helena i Stanisław idą wzdłuż chodnika. Zerkają na siebie. Nie nawiązują rozmowy. Są zbyt onieśmieleni. Stanisław bawi się piłką. Wymija niewidzialnych

18 przeciwników. Podbija kilkanaście razy piłkę. 18 Helena bije mu brawo. Stanisław potyka się. Upada na chodnik. Helena śmieje się. Stanisław wstaje. Pociera pośladek. Śmieje się. Helena pokazuje placem pobliską kamienicę. Tutaj mieszkam. Stanisław kiwa głową. Helena idzie w stronę kamienicy. Jutro jest jarmark. Helena zatrzymuje się. Odwraca się w jego stronę. Wiem. Idę z rodzicami. Ja też. Może spotkalibyśmy się na miejscu i...? Dobrze. Oboje uśmiechają się. Będę czekał. Kopie piłkę. Biegnie za nią. Macha ręką do Heleny. Helena odpowiada tym samym gestem. Dotyka palcami łańcuszek. 16. PL. PARK DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ) Helena siedzi na ławce. Patrzy się na Grupę Dzieci bawiących się na placu zabaw. Jest smutna. Wstaje. Podnosi torbę. Odchodzi.

19 17. PL. PRZED KRZYŻEM DZIEŃ 19 Helena idzie wzdłuż chodnika. Przed sobą dostrzega GRUPĘ WIERNYCH stojących przed dużym krzyżem. Helena powoli zbliża się do nich. Widzimy, że w Grupie Wiernych nie ma ani jednej młodej osoby. Helena zatrzymuje się kilka metrów od nich. SŁYSZYMY, że Grupa Wiernych odmawia koronkę do Miłosierdzia Bożego. Helena nie dołącza do nich. Obserwuje Grupę Wiernych. Patrzy się na twarz Chrystusa. 18. WN. KLATKA SCHODOWA DZIEŃ Helena idzie powoli po schodach. Opiera się o balustradę. Co kilka kroków zatrzymuje się, aby odetchnąć. Zbliża się do swojego mieszkania. Na schodach siedzi GRUPA GIMNAZJALISTÓW. Każdy z nich ma nowoczesną komórkę. Palą papierosy. Helena jest wykończona. Próbuje przedrzeć się przez Grupę Gimnazjalistów. Helena dochodzi do drzwi. Wyciąga klucz. Otwiera drzwi. Grupa Gimnazjalistów śmieje się z Heleny. Helena wchodzi do mieszkania. 19. WN. KUCHNIA HELENY DZIEŃ W garnku gotuje się zupa. Helena siedzi przy oknie. Po chwili wstaje. Podchodzi do kuchenki gazowej. Podnosi

20 pokrywkę garnka. Sprawdza czy zupa jest już gotowa. 20 Wyłącza gaz. Wlewa zupę do talerza. Stawia gorącą zupę na stole. Siada na krześle. Patrzy się parę unoszącą się nad zupą. PRZEJŚCIE DO: 20. WN. KUCHNIA DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Helena (24) siedzi na krześle. Patrzy się w okno. Na stole znajduje się talerz z zupą oraz listy od Stanisława. Zupa całkowicie wystygła. Otwierają się drzwi mieszkania. Do kuchni wchodzi RUDA (24), piegowata, zgrabna, pełna życia. RUDA Hela! Wracają! Helena odwraca się w jej stronę. Kto? Wybiega z mieszkania. RUDA Nasi chłopcy! Chodź! Helena czeka. Sięga po łańcuszek. Zapomniała, że dała go Stanisławowi. Po chwili wstaje. Energicznie zbiera listy ze stołu. Chowa je do szuflady. Wybiega z mieszkania. 21. PL. ULICA DZIEŃ (RETROSPEKCJA) Helena podchodzi do podekscytowanej Rudej. Wielu MIESZKANCÓW MIASTA wyszło z domu, aby przywitać wracających żołnierzy. Inni oczekują powrotu swoich

21 bliskich. 21 Helena poprawia sobie włosy. Gładzi sukienkę. Środkiem ulicy wracają ŻOŁNIERZE. Rozbrzmiewają krzyki i brawa. Ruda i Helena przyglądają się Żołnierzom. Nie dostrzegają swoich ukochanych. Kilku Mieszkańców Miasta rozpoznaje wśród Żołnierzy swoich bliskich. Wybiegają na ulicę. Przytulają się. Płaczą. Nagle Ruda wybiega na ulicę. Jurek! RUDA Rzuca mu się na szyję. Całują się. Helena uśmiecha się. Szybko poważnieje. Obserwuje nadchodzących Żołnierzy. Jej uwagę przykuwa BRODATY ŻOŁNIERZ (24). Helena bada wzrokiem jego twarzy, szczególnie oczy. Brodaty Żołnierz odwraca się do niej. Stanisław? Brodaty Żołnierz uśmiecha się. Helena rozpoznaje twarz. Jest wzruszona. Płacze. Brodaty Żołnierz odwraca wzrok. Przechodzi obok niej. Helena wychodzi na ulicę. Biegnie za Brodatym Żołnierzem. Ruda odwraca się w jej stronę. Hela! RUDA Helena wymija Mieszkańców Miasta. Z całych sił biegnie za Brodatym Żołnierzem. Stasiu! Zaczekaj!

22 Brodaty Żołnierz zatrzymuje się. 22 Helena podbiega do niego. Łapie go za ramię. Odwraca go. Patrzy się na jego twarz. Jest zaskoczona. To nie jest Stanisław. Helena? BRODATY ŻOŁNIERZ Tak. To ja. Brodaty Żołnierz wyciąga z kieszeni płaszczu łańcuszek z wizerunkiem Matki Boskiej i Zdjęcie, na którym jest Helena. Helena płacze. Skąd pan to ma? BRODATY ŻOŁNIERZ Stanisław prosił, abym to pani zwrócił. Co się z nim stało? Nie żyje. BRODATY ŻOŁNIERZ Helena zabiera łańcuszek i zdjęcie. Przygląda im się. Nieprawda. On musi żyć. BRODATY ŻOŁNIERZ Przykro mi. Byłem przy nim kiedy umierał. Helena jest w szoku. Nie wie, co zrobić. BRODATY ŻOŁNIERZ Uratował mi życie. Był wspaniałym przyjacielem. Helena zaciska dłoń, w której znajduje się łańcuszek. Zdjęcie oddaje.

23 Nie chcę go. 23 Odwraca się od brodatego Żołnierza. Ucieka. Mija Rudą. RUDA Hela! Co się stało?! Helena nie zatrzymuje się. Przedziera się przez tłum. Biegnie przed siebie. Płacze. W dłoni trzyma łańcuszek. 22. PL. POLANA DZIEŃ (RETROSPEKCJA) (DESZCZ) Helena biegnie przez polanę. Po chwili zatrzymuje się. Pada na mokrą ziemię. Jest załamana, zdruzgotana. Rozpacza. 23. WN. POKÓJ HELENY DZIEŃ (TERAŹNIEJSZOŚĆ) Helena siedzi przy oknie. Patrzy się na spadające krople deszczu. W dłoniach trzyma pierścionek i łańcuszek. Wyciera łzy. Wstaje. Idzie do drzwi. Krople deszczu spadają na jej głowę. Helena podnosi głowę. PRZEJŚCIE DO: 24. PL. CMENTARZ DZIEŃ (DESZCZ) PUNKT WIDZENIA HELENY Helena patrzy się na chmury. Krople deszczu spadają na jej twarz. Powoli obniża głowę. Przed nią znajduje się grób Stanisława. Na grobie leżą kwiaty i znicze.

24 POWRÓT DO SCENY 24 Helena jest smutna, zamyślona. Kilka metrów od niej trwa pogrzeb. Helena odwraca się. Obserwuje pogrzeb. Wśród ŻAŁOBNIKÓW dostrzega Starszego Mężczyznę (tego ze swojego snu). Starszy Mężczyzna odwraca się. Ich spojrzenia spotykają się. Stanisław? Pogrzeb dobiega końca. Żałobnicy rozchodzą się. Starszy Mężczyzna odchodzi. Po drodze mija groby. Wychodzi na ulicę. Helena idzie jego tropem. Mija Groby. Opuszcza cmentarz. 25. PL. ULICA DZIEŃ (DESZCZ) Helena próbuje z całych sił dogonić Starszego Mężczyznę. Tłum Ludzi utrudnia jej to. Starszy Mężczyzna idzie przed siebie. Helena jest wykończa. Ciężko oddycha. Zatrzymuje się. Stasiu! Zaczekaj! Starszy Mężczyzna zatrzymuje się. Deszcz przestaje padać. Zza chmur wychodzi słońce. Helena rozgląda się wokół siebie. Resztkami sił podchodzi do Starszego Mężczyzny. Odwraca go. Traci przytomność. Upada na chodnik. 26. PL. PRZED DOMEM DZIEŃ Helena leży na trawie. SŁYCHAĆ bicie serca. Otwiera oczy. Powoli podnosi się. Rozgląda wokół siebie.

25 Otacza ją wszechogarniająca zieleń, drzewa, krzewy, ogród. SŁYCHAĆ odgłosy natury. Strumień rzeki, śpiew ptaków, szum wiatru, szelest liści. Helena kieruje się w stronę dwupiętrowego domu. Dom zbudowany jest z drewna. Przed domem stoi stół i kilka krzeseł. Na stole znajduje się czajnik z porcelany, filiżanki, kosze z owocami. Helena podchodzi do schodów. Drzwi domu otwierają się. Ze środka wychodzi Stanisław (24). Helena nie może w to uwierzyć. Powoli wchodzi po schodach. Podchodzi do uśmiechniętego Stanisława. Dotyka jego twarzy. Jest wzruszona, szczęśliwa. Płacze. Stanisław całuje ją w czoło. Przytula ją do siebie. Całuje w dłonie. Wchodzą do środka WN. DOM - POKÓJ DZIEŃ Ciągle SŁYCHAĆ bicie serca. Stanisław i Helena wchodzą do pustego pokoju. Na środku leży trumna, w której znajduje się ciało dwudziestoczteroletniej Heleny. PRZEBITKA: Helena leży na chodniku. Umiera. Serce przestaje bić. W trumnie leży ciało osiemdziesięcioletniej Heleny. Dwudziestoczteroletnia Helena stoi obok Stanisława. Trumna znika. Helena i Stanisław całują się. Wychodzą z pokoju. ŚCIEMNIENIE.