Nr 47 LUTY 2015 TRZY GROSZE. Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy Kwidzyn

Transkrypt

1 Nr 47 LUTY 2015 TRZY GROSZE Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy Kwidzyn

2 Na stronie tytułowej zamieszczono zdjęcie wykonane podczas wycieczki do Warszawy. Od lewej: Magda, Patrycja, śliczny cudzy bobasek, Sandra, Gosia i Wiktoria. Zespół redakcyjny: Ciupiak Magdalena Geleta Natalia Grotkowska Agata Lewandowska Ewa Luzyńczyk Aleksandra Łopatka Marta Maczkiewicz Natalia Mirga Paulina Nowak Sandra Smok Anna Swacha Natalia Szteckman Klaudia Trzosowska Paulina Walkiewicz Daria Wlazło Małgorzata Koordynator: Ewa Pałgan Pietrusiak

3 NASZ UDZIAŁ W WIELKIEJ ORKIESTRZE ŚWIĄTECZNEJ POMOCY 11 stycznia był ważnym dniem. Razem z panią Kamilą, panią Wioletką, panią Olą, panią Magdą L., panią Bogusią i panią Anią J. brałyśmy po raz szesnasty udział w WOŚP. Z naszego grona brały udział: Paulina T., Madzia C., Daria W., Marta Ł., Patrycja W., Ania S., Klaudia Sz., Agata M., Patrycja K., Patrycja B., Natalia S., Patrycja D., Patrycja Rz., Natalia G., Ewa L., Patrycja C., Małgosia W., Wiktoria K., Angelika B. Po przeczytaniu imion, każdy z pewnością zauważył, że w naszym ośrodku najpopularniejszym imieniem jest Patrycja. Wolontariuszki i wolontariusze spotkali się w okolicach ośrodka sportowego. Część spotkania miała miejsce w hali sportowej. Oprócz zbiórki pieniędzy wolontariusze mieli do wykonania również inne zadania. I tak np. chętne osoby miały przebiec dwa razy wokół stadionu i osiedla. Paulince T. bardzo się podobało to, że po zakończonym biegu każdy dostał kefir. To był bardzo dobry kefir. Wręczano też medale. Przed biegiem była rozgrzewka taneczna. Ta rozgrzewka bardzo podobała się Madzi C. Można było zatańczyć z różnymi osobami i była z tego niezła beka. Darii W. najbardziej podobały się aukcje, na których sprzedawano różne rzeczy np.: ubrania, kalendarze ze sportowcami, ozdoby świąteczne i inne piękne przedmioty. Ludzie chętnie się o nie targowali. My jak zwykle sprzedawałyśmy pierogi własnej roboty i barszczyk czerwony, które bardzo szybko się skończyły, bo były bardzo dobre. Sprzedawałyśmy też wykonane przez nas różne ozdoby, np. anioły i serduszka na patyku. Cały czas towarzyszyły nam występy. Były one bardzo ciekawe, np. małe dzieci z przedszkoli i szkół tańczyły, zespoły młodzieżowe dawały koncerty muzyczne, ktoś grał na flecie itd. Było super. Zebrałyśmy 480 zł. Te pieniądze zostały przekazane dalej na konto Orkiestry, za nie zostanie zakupiony sprzęt medyczny ratujący życie dzieciom i starszym osobom. Cieszymy się, że jak co roku mogłyśmy brać udział w Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy. W przyszłym roku na pewno zbierzemy jeszcze więcej pieniędzy. Paulina T., Madzia C., Daria W.

4 Wolontariuszki z naszej placówki Tuż przed biegiem

5 Wiktoria, pani Ola i Gosia z pierogami, które cieszyły się ogromnym powodzeniem Dochód ze sprzedaży naszych wyrobów przeznaczono na WOŚP

6 WYCIECZKA DO WARSZAWY W grudniu z okazji Mikołajek miałyśmy wspaniały prezent - pojechałyśmy na dwudniową wycieczkę do Warszawy. Każdej z nas coś się tam spodobało, każda na coś innego zwróciła szczególną uwagę i każda co innego najmilej wspomina. Przeczytajcie nasze wspomnienia a zobaczycie, jak było ciekawie. W dzień wyjazdu byłam bardzo podekscytowana, cieszyłam się, że tak krótko po moim przybyciu do placówki pojadę na wycieczkę. Wyjechaliśmy o szóstej rano, żeby zdążyć zwiedzić miejsca, które były zaplanowane. W autokarze było bardzo wesoło, wszystkie dziewczyny śpiewały, opowiadały kawały. Dzięki temu przejazd zleciał w mgnieniu oka. Gdy dojechaliśmy, to pierwszą atrakcją było Muzeum Powstania. Spędziliśmy tam czas do południa. Bardzo mi się podobało, było dużo ciekawych pokazów, dzięki którym dowiedziałam się więcej o historii Polski. Najciekawszą atrakcją był sześciominutowy film pokazujący ruiny Warszawy. Pokaz był jakby z lotu ptaka i był w technologii 3 D. Natalia Maczkiewicz Gosia w Centrum Kopernika a w tle jakieś niezwykłe urządzenie

7 Patrycja, Wiktoria i Paulinka zaciekawione i rozbawione słuchają opowieści instruktora W Warszawie najbardziej podobało mi się wyjście do Muzeum Powstania Warszawskiego, ponieważ mogłyśmy chodzić po całym muzeum same, bez wychowawców. Przechodziłyśmy przez kanały takie same, jakie podczas wojny były wykorzystywane do ucieczki przed Niemcami. Ciekawe było też to, że mogłyśmy zobaczyć z góry tak jakby z lotu ptaka, jak wyglądała Warszawa po powstaniu. Razem z Pauliną chodziłyśmy po całym muzeum i zbierałyśmy kartki z kalendarza, które upamiętniały wydarzenia tamtych dni. Zostawiłyśmy je sobie na pamiątkę. Przy wejściu do muzeum była taka ściana, do której przykładało się ucho i słychać było spadające bomby i krzyki ludzi.

8 Poczułam wtedy strach i wyobraziłam sobie, co by było gdybym tam wtedy była razem z nimi. To było okropne. Łopatka Marta Podczas podróży do Warszawy razem z dziewczynami i wychowawcami graliśmy w karty. W Muzeum Powstania Warszawskiego zdziwił mnie szczególnie samolot, który wisiał pod sufitem. To był prawdziwy samolot. Wrażenie zrobiła też na mnie ściana, która wydawała takie odgłosy jakby tam za nią toczyła się wojna i poczułam się jakbyśmy byli pod ziemią w czasie nalotów. Zachciało mi się płakać, gdy usłyszałam krzyki dzieci. Było to dla mnie bardzo trudne, bo zaczęłam rozumieć, co przeżyli wtedy ludzie. Klaudia Szteckman Klaudia z wielką mrówą w Centrum Kopernika

9 Takie piękne efekty świetlne tylko tu można było zobaczyć Mnie się podobało w Centrum Kopernika. Tam dwie młode dziewczyny zaprosiły nas do gry. Ja i Klaudia zdecydowałyśmy się zagrać. Była to zabawa w kotka i myszkę w labiryncie. Trzeba było według instrukcji utworzyć postać kota, który miał zjeść myszkę. Pani z obsługi nam pomogła i bardzo ta gra nam się spodobała. Wygrałyśmy tę grę, bo jako pierwsze z siedmiu uczestniczek zrobiłyśmy kota, który zjadł myszkę. Nigdy o tym nie zapomnę. Natalia Swacha

10 Weronika, Natalia i Klaudia grają pod kierunkiem pani instruktor W Warszawie najbardziej zadziwiło mnie to, że jest tam tak dużo ludzi. Nigdy nie widziałam takiego wielkiego tłumu można było się pogubić. Żeby się nie pogubić trzymałyśmy się za ręce. Nie lubię takiego tłoku i źle się w nim czuję. Ja jestem z Kędzierzyna, ale dopiero w ośrodku zobaczyłam takie miasta jak Gdańsk, Sopot, Elbląg, no i Warszawę. Wcześniej nigdzie nie wyjeżdżałam ze swojego miasta. Nie chciałabym mieszkać w Warszawie, wolę mniejsze miasta. Paulina Mirga W Centrum Kopernika Patrycja leży na gwoździach jak fakir i wcale nie cierpi

11 Podczas wycieczki najbardziej podobało mi się wyjście do kina na film pt. Love Rose. To był film o miłości. Prawie wszystkie dziewczyny przy tym filmie płakały. Po filmie poszliśmy na nocleg do schroniska. Zjedliśmy tam kolację a później udałyśmy się do swoich pokojów i szybko zasnęłyśmy ze zmęczenia. Następnego dnia zwiedziłyśmy Centrum Kopernika i bardzo mi się tam podobało. Żadnej dziewczynie nie pasowało, że musimy już wracać do ośrodka. Bardzo dużo zwiedziłyśmy i bardzo dużo poznałyśmy nowych rzeczy. Natalia Geleta Mnie najbardziej podobało się Muzeum Powstania, bo dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy na ten temat. Zobaczyłam np. mundury i różne ubrania z tego okresu. Podobał mi się film o tym, jak wyglądała Warszawa po powstaniu. Oprócz tego zachwyciłam się pięknym filmem Love Rose, na którym byliśmy w kinie w Złotych Tarasach. Później poszliśmy na pyszny obiad do restauracji. Było bardzo wesoło i sympatycznie. Smok Anna Podróż powrotna, podczas której mamy wspaniałe humory

12 WYWIAD Z PANIĄ BASIĄ SANDOMIERSKĄ - TRYBUNEM MŁODZIEŻOWYM W MOW W KWIDZYNIE Wywiad przeprowadziła Ewa Lewandowska E. L.- Dlaczego zdecydowała się pani zostać Trybunem Młodzieżowym? B. S.- Ponieważ znam problemy wychowanek i przez wiele lat byłam rzecznikiem Praw Dziecka. A poza tym uwielbiam pracować z młodzieżą. Czuję się przy okazji młodsza. E.L. - Jak układa się pani współpraca z nami? Czy były jakieś sprawy z nami związane, które pani najbardziej zapamiętała? B. S. - Najbardziej utkwiła mi w pamięci sprawa Kasi, która koniecznie chciała uciec z ośrodka. Przeprowadziłam z nią bardzo wiele rozmów, w rezultacie skończyła gimnazjum i była z siebie bardzo dumna. Bardzo dziękowała za to, że dzięki tym rozmowom ukończyła szkołę. E. L. - Na jakie trudności natrafiła Pani podczas sprawowania funkcji trybuna młodzieży? B. S. - Absolutnie nigdy nie trafiłam na żadną trudność. E. L. - Wiemy, że jest pani na emeryturze, ale czy wcześniej pracowała pani z młodzieżą? B. S. - Tak w ośrodku przepracowałam 20 lat, poza tym w okresie wakacji prowadzę kolonie letnie z elementami socjoterapii. Jestem też ławnikiem w sądzie dla nieletnich.

13 E. L. - Co pani najbardziej lubiła w swojej pracy? B. S. - Rozmowy z wychowankami, przebywanie wśród nich, wyuczenie ich pewnych norm. E. L. - A co było dla pani najtrudniejsze albo najbardziej przykre w pracy? B. S. - Wiadomość o ucieczce dziewczyny zawsze była dla mnie przykra. Bardzo trudne jest również zawiadomienie wychowanki o śmierci najbliższej dla niej osoby. Problemy wiążą się też z zajściem w ciążę przez wychowankę. Wiem jak trudne dla dziewcząt są momenty, gdy dziewczęta nie mogą kontaktować się z rodzinami. Zawsze starałam się robić wszystko, aby im pomóc w nawiązaniu kontaktów z bliskimi. E. L. - Czy pamięta pani jakieś zabawne przygody z młodzieżą? B. S. - Pojechaliśmy kiedyś na zwiedzanie gmachu sejmu do Warszawy i podczas zwiedzania jedna dziewczynka powiedziała: - Ale tu dużo. - Ale czego tu dużo? odpowiedziałam pytaniem. Wtedy ona odpowiedziała: - No oczywiście, do sprzątania. Druga historia, którą pamiętam związana była z wizytą księdza w ośrodku. Ksiądz wychodzi po wigilii z ośrodka, ale po dwóch minutach wraca. Na nasze pytanie, o to co się stało, odpowiedział, że jakieś dziewczynki wywieszają przez okna prześcieradła i czy one muszą tak się bawić. Tego dnia trzy dziewczyny uciekły przez okno zsuwając się po prześcieradłach. E. L. - Czy utrzymuje pani kontakt ze swoimi dawnymi podopiecznymi? B. S. - Tak, utrzymuję kontakt przez NK z około 10 dziewczynkami, piszą ze mną, wysyłają mi zdjęcia, opowiadają o swoich kłopotach i problemach. Często udzielam im różnych porad.

14 E. L. - Proszę opowiedzieć o swoich zainteresowaniach i ulubionych zajęciach. B. S. - Uwielbiam czytać książki (dramaty, podróżnicze i czasem romanse). Lubię też dobre filmy. Oglądam niektóre seriale. Mój ulubiony serial to Na Wspólnej. Poza tym oglądam Klan i Na dobre i na złe. Co tydzień chodzę do przedszkola Radość i czytam dzieciom bajki. Razem z nimi wyjeżdżam na wycieczki i chodzę na spacery. A w okresie letnim jeżdżę na kolonie socjoterapeutyczne z dziećmi z rodzin patologicznych. E. L. - Dziękujemy za udzielenie wywiadu i zapraszamy do jak najczęstszych wizyt w naszym ośrodku. Pani Basia Sandomierska z Ewą Lewandowską tuż po udzieleniu wywiadu

15 WIECIE, JAK TO JEST Wiecie jak to jest, nowi znajomi, alkoholu chlanie. Miałam to codziennie na żądanie - ćpanie. Nie wiedziałam nawet czasem, gdzie jestem i co robię w mojej głowie było tylko, skąd załatwić kasę. Jak to mówią, każdy gdzie indziej metę ma swą, inni ci tłumaczą a ty dalej płyniesz pod prąd, Mało ci jeszcze tak tłumaczyli wszyscy? A bliscy martwili się, gdzie kolejną jestem noc. No i co? Co mi to wszystko dało? Nie musiało tak być. Przepraszam wszystkich za to. Mamo, tato to nic, że nas zostawiliście. Dziadku, babciu dzięki, że nas przygarnęliście, przepraszam was, że nie dałam wam miłości, ale to już się zmieniło, myślę tylko o przyszłości. Zerwałam kontakt nawet ze starymi kumplami i mam nadzieję, że się poprawi między nami. Ref: Dziękuję Dziadku, Babciu, że nas przygarnęliście. Przepraszam, że przeze mnie nocy nie przespaliście. Dziękuję wam, że nas wychowaliście. Przepraszam, że przeze mnie tyle razy płakaliście. Miałam chłopaka, który chciał od tego mnie odciągnąć, że go nie słuchałam, to był mój największy błąd. Często teraz myślę, jakby między nami było, lecz się skończyło więc przepraszam, no i dziękuję za twą miłość. Mam młodszego brata, o którym nie myślałam. Uważam, że przykładu dobrego mu nie dam. Już tego nie naprawię, ale czas na ogarnięcie. Jak wiecie był okres, gdy latałam na giecie. Obiecuję wam, dziadkowie, że nie będę już tak latać. Czas popatrzeć w przyszłość, wspierać młodszego brata. Starsze rodzeństwo przepraszam za zachowanie, już wiem, że ćpanie nie jest problemu rozwiązaniem.

16 Ref: Dziękuję Dziadku, Babciu, że nas przygarnęliście Dziś na tym bicie wam tutaj rymuję, co czuję i nikogo tu nie okłamuję, chcę tylko was ostrzec, że świat bywa okrutny, obłudny, wiem o tym, że byłam dzieckiem trudnym. A wy pamiętajcie, że rozwiązaniem nie jest uciekanie w ćpanie, szanujcie miłość i szanujcie swoją mamę. Największymi wartościami są miłość i oddanie. Dużo kłopotów miałam przez umysłu zatruwanie, trafiłam do ośrodka i to nie była łatwa sprawa, ale dzięki temu wiem, że życie to nie jest zabawa. Teraz tylko myślę, jak życie moje ma wyglądać i nigdy więcej w żaden problem nie dam się już wplątać. Ref: Dziękuję Dziadku, Babciu, że nas przygarnęliście Gosia Wlazło

17 JAK SPĘDZIŁAM ŚWIĘTA W grudniowym numerze gazetki wspominałyśmy minione święta, te które miały miejsce rok temu, dwa lata temu albo jeszcze wcześniej. Teraz wspominamy ostatnie święta, te które spędziłyśmy kilka tygodni temu. Zachęcamy do lektury, przeżyjcie razem z nami ten magiczny czas (tak nazwała go Agata). Prezenty udane, wigilia też Te święta były zupełnie inne niż poprzednie. W czasie przygotowań nauczyłam się robić bardzo dużo ciekawych rzeczy, między innymi: pierogi, kluski z makiem, soki domowe, naleśniki. Robiliśmy również krokiety, ale te już umiałam robić, ponieważ nauczyłam się na praktykach w ośrodku. Dnia 24 grudnia usiedliśmy do kolacji wigilijnej. I wtedy właśnie najmłodszy domownik, dwuletni siostrzeniec, zwalił talerze ze stołu. Było wesoło i trochę głośno, bo potem oczywiście wszystko poszło na siostrę. Gdy już zasiedliśmy do stołu, dziadek wziął pismo święte i przeczytał jedną ze stron, tę dotyczącą przyjścia Jezusa na świat. Później babcia podała wszystkim opłatek i podzieliliśmy się nim. Każdy przy stole smakował wszystkie potrawy, które z babcią przygotowałam. Po wieczerzy każdy dostał prezent i okazało się, że każdy z nich był bardzo trafiony. Prezenty były udane, wigilia też. Bardzo dobrze wspominam te święta. Luzyńczyk Ola Nie miałam nigdy takich wspaniałych świąt Święta Bożego Narodzenia spędziłam w domu rodzinnym. Byli tam: mama, wuj, babcia, siostra, szwagier, siostrzenica i mój chłopak. Spędziłam te święta najcudowniej. Dostałam prezenty: lokówko - prostownicę, telefon LG dotykowy, trzy paczki słodyczy i zestaw kosmetyków. Najbardziej cieszyłam się z tego, że sąd mnie wypuścił na przepustkę do domu, żebym mogła

18 święta spędzić z rodziną, ale ja przecież też musiałam w ośrodku o to się starać i pokazać swoim zachowaniem, że na zasługuję. W domu z rodziną czułam się wspaniale. Nigdy nie miałam tak wspaniałych świąt. Nie było żadnego pijaństwa, alkoholu, kłótni. Po prostu prawdziwe święta. Wtedy też myślałam przy stole o naszym kochanym Brajanku, bo nie było go przy nas. Mamie stanęły łzy w oczach, gdy o nim myślała. Wtedy powiedziałam mamie, że damy radę i że Brajanek na pewno o nas myśli i pamięta swoją rodzoną matkę i siostry kochane. Po kolacji wszyscy rozeszli się do domów a my zaczęliśmy sprzątać. Tak zakończył się ten dzień. Nowak Sandra Było nas trochę więcej niż rok temu W te święta dostałam przepustkę do domu. Bardzo ucieszyłam się, że mogę z bliskimi się zobaczyć, podzielić opłatkiem i wspólnie zaśpiewać kolędy. Jak co roku razem z młodszym bratem dzień przed wigilią ubraliśmy choinkę, w czym pomogły nam młodsze przyrodnie siostry. Później zaczęłam pomagać tacie, który przyrządzał potrawy na stół wigilijny. Ten widok był bardzo miły, ponieważ już od dłuższego czasu nie widziałam taty, jak przygotowuje święta. W dzień wigilii dopinaliśmy wszystko na ostatni guzik. Kiedy już każdy z nas był elegancko ubrany i zabłysnęła pierwsza gwiazdka zasiedliśmy do stołu. W te święta było nas trochę więcej niż rok temu. Przyjechał tata z moim przyrodnim rodzeństwem zza granicy, była także ciocia z wujkiem, kuzynka z mężem i synem, ja, babcia, dziadek, starszy i młodszy brat. Najpierw babcia jak zwykle poprowadziła modlitwę. Następnie każdy z nas połamał się opłatkiem i składaliśmy sobie życzenia. Gdy zasieliśmy przy stole rozległ się dzwonek do drzwi. Kiedy je otworzyłam zobaczyłam córki mojej siostry razem z panem Andrzejem, u którego są w rodzinie zastępczej. Ze szczęścia się popłakałam, ponieważ dawno nie widziałam tych małych dziewczynek. Takie święta chciałabym mieć każdego roku. Małgosia Wlazło

19 Ten magiczny czas Święta Bożego Narodzenia spędziłam w ośrodku. Była bardzo przyjemna atmosfera, dziewczyny były zachwycone tym, co zobaczyły. W dniu 24 grudnia przyniosłyśmy przepiękną dużą choinkę. Ozdobiłyśmy ją kolorowymi bombkami, zawiesiłyśmy kolorowe łańcuchy. Kolorowałyśmy też ciasteczka, aby wyglądały jeszcze bardziej estetycznie i smakowicie. Przygotowałyśmy stół, żeby był czysty i piękny, bo na nim będziemy spożywały kolację wigilijną. Prawie skończyłyśmy przygotowania, dziewczyny skończyły sprzątać, kleić różne ozdoby i zawieszać je na drzwiach, oknach i rozkładać na parapetach. Dziewczyny zdążyły na czas. Mogły teraz iść do góry, przebrać się i zrobić makijaż. Wreszcie nadszedł ten magiczny czas. Dziewczyny zeszły na dół i stanęły przy swoich krzesłach. Pani Ania - Dyrektor rozdała opłatek i zaczęłyśmy się dzielić nim. Później spożywałyśmy posiłek, którego tak bardzo nie mogłyśmy się doczekać. Dziewczyny nadal jadły, gdy pani Dyrektor podeszła do choinki i zaczęła rozdawać prezenty. Było to bardzo miłe. Bardzo podobał mi się ten magiczny czas. Myślałam, że nie będzie tu tak sympatycznie, ale na szczęście się myliłam. Podobało mi się tak bardzo, że chętnie jeszcze raz bym to przeżyła. Agata Grotkowska

20 DŁUGA HISTORIA MOJEGO KRÓTKIEGO ŻYCIA Mam piętnaście lat. Jestem trzecim z kolei dzieckiem urodzonym przez mamę. W ogóle mama urodziła więcej dzieci, ale każde z nas ma innego ojca. Gdy nie miałam jeszcze roku, to opuścił nas mój tata. On nie był dla mamy dobry, bo się znęcał nad nią i pił. Gdy miałam rok, to mama poznała mojego ojczyma. On niestety też pił. Pamiętam, że czasami mój ojciec zabierał mnie do siebie na weekendy. Oprócz tego z tamtego okresu niewiele pamiętam. Do czterech lat byłam w domu, ale później zabrano mnie do rodziny zastępczej. To było tak, że ja wróciłam z podwórka do domu a mama była pod wpływem alkoholu. W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi i mama otworzyła je a tam była policja i pani kurator. Pani kurator powiedziała, że mnie zabierają na kilka dni i jak mama dojdzie do siebie, to wrócę do niej. Pojechałam do rodziny zastępczej. Ta pani z rodziny zastępczej miała taką małą dzidzię i bardziej zajmowała się nią a dla mnie nie miała tak dużo czasu. Ale dbała o mnie i nie krzywdziła mnie. Tam też był mąż tej pani, który był bardzo dobry i zawsze chodził ze mną na plac zabaw. Później z tej rodziny zastępczej poszłam do rodziny, która miała mnie adoptować. Mieszkałam z nimi około pół roku, ale nie adoptowali mnie, bo oni mieli młodszą ode mnie córkę a ja się z nią w ogóle nie dogadywałam i ciągle się kłóciłyśmy. Wtedy trafiłam do domu dziecka na rok. Masakra! Po roku zabrała mnie stamtąd rodzina zastępcza. Byłam u nich dwa i pół roku. Dogadywałam się z nimi, ale tęskniłam za mamą, choć mama miała ze mną bardzo rzadkie kontakty. Mama dzwoniła do mnie co dwa lub trzy tygodnie i mówiła, że za tydzień do mnie przyjedzie i nigdy tego nie robiła. Raz tylko stał się cud a było to 15 maja. Mama przyjechała do mnie, wzięła mnie na przepustkę na weekend do domu i powiedziała, że będę miała braciszka lub siostrzyczkę. Bardzo się cieszyłam, nigdy nie miałam kontaktu z rodzeństwem, bo starszego brata i siostry w ogóle nie znałam. Później mama starała się, żebym wróciła do domu i wtedy nie piła w ciąży. Po jakimś czasie pozwolono mi wrócić do domu na stałe. Po porodzie jednak mama zaczęła znów pić, ja nie chodziłam do szkoły, zajmowałam się małym bratem i dlatego mam jeden rok nauki do tyłu. W domu były awantury cały czas. Któregoś dnia mama po alkoholu powiedziała, że mam iść z domu i nie wracać. Uśpiłam brata, spakowałam się

21 i wyszłam z domu i poszłam do cioci. Ojczym, gdy lekko otrzeźwiał, zauważył, że mnie nie ma w domu i zadzwonił na policję. O czwartej nad ranem znaleźli mnie u cioci i kazali rano przyjść na policję. Mama tam przyjechała pijana i ciągle krzyczała na mnie a ja musiałam zeznawać przed policją. Pytali mnie, jak było w domu. Miałam wtedy dwanaście lat. Brata zabrano do rodziny zastępczej a mnie znów do domu dziecka tego co poprzednio. Stamtąd po pół roku poszłam do rodzinnego domu dziecka. Tam było dobrze, ale ta rodzina zastępcza, u której byłam dwa i pół roku znów starała się o mnie. Wtedy znów wróciłam do nich. Niestety zaczęłam wtedy popełniać mnóstwo błędów. Pojawiły się papierosy, narkotyki i alkohol. Było ze mną dużo problemów. Tak się źle złożyło, że ta rodzina została rozwiązana i dostałam się do rodzinnego domu dziecka. Tam mi się nie podobało, bo tęskniłam za tamtą rodziną, która została rozwiązana. Napisałam podanie do MOPS-u o zmianę mojego miejsca pobytu. Skierowano mnie do domu integracyjno - rodzinnego, ale tam zachowywałam się fatalnie: uciekałam do znajomych, chodziłam na imprezy i było ze mną bardzo źle. Byłam tam około rok. No i w końcu trafiłam tu do MOW w Kwidzynie. Pięć miesięcy temu zmarła moja mama. Z ojcem biologicznym nie mam żadnego kontaktu. Brat Damian jest teraz w rodzinie adopcyjnej. Rok temu poznałam moją starszą siostrę. Poznałam ją przez Facebooka. Ja jej szukałam a ona mnie. Przyjechała do mnie kilka razy. Teraz ona spodziewa się dziecka i kontakt mamy dość słaby tylko na Facebooku. Starszego brata nie znam. Nie mam żadnej babci ani dziadka. Nie mam też żadnej cioci ani wujka. Jestem sama. Mam jednak plany na przyszłość. Chcę skończyć w MOW szkołę. Później może uda mi się pójść do liceum zaocznego i chciałabym też już wtedy pracować. Nie wiem, jak będzie z mieszkaniem, ale dom dziecka, który będzie mi pomagał w usamodzielnieniu pewnie coś na to poradzi. Teraz nie palę papierosów już rok. Z ośrodka miałam urlopy do domu dziecka i ani razu nie uciekłam, nie piłam alkoholu i nie brałam narkotyków. W ośrodku w Kwidzynie jestem osiem miesięcy i dobrze się tu czuję. Zmieniłam się na lepsze. Będę tu jeszcze dwa lata. Myślę, że sobie jakoś poradzę w życiu, tym bardziej, że mam tu obok siebie wiele sprzyjających mi osób, np.: pani Kamilka, pani Wanda Sz., pan Wojtek, pani Ewa Z. Wiele osób chce mi pomóc i ja sama sobie też chcę pomóc. Monciak

22 KONKURS ZE ZDJĘCIEM Niestety żadna z Was nie podała właściwej odpowiedzi na pytanie konkursowe zamieszczone w ostatniej gazetce. Na zamieszczonym zdjęciu przedstawiona była pani Ola (ze swoim braciszkiem). Najwięcej dziewcząt stwierdziło, że na zdjęciu znajduje się pan Tomek. Wiele twierdziło również, że jest to pani Ania J. Mamy nadzieję, że tym razem ktoś odpowie prawidłowo. Prosimy zgadnąć, kto z pracowników ośrodka znajduje się na zamieszczonej poniżej fotografii. Odpowiedzi należy kierować do p. Ewy Pietrusiak do dnia Spośród prawidłowych odpowiedzi rozlosujemy nagrody.

23 ŻYCZENIA, POZDROWIENIA, PODZIĘKOWANIA, PRZEPROSINY - Przepraszam moją mamę za wszystko i dziękuję. Kocham Cię. Natalia Cybulska - Bardzo mocno dziękuję wszystkim nauczycielom i wychowawcom. Pani Marcie Cz. życzę dużo uśmiechów, pani Bogusi dużo cierpliwości, panu Tomkowi dużo siły i wszystkim Wam życzę dużo sukcesów w całym życiu. Madzia G. z II gr. - Chciałabym podziękować pani Ewie Z. i Patrycji K. za wsparcie. Daria Walkiewicz - Chciałabym bardzo podziękować pani Marcie, pani Bogusi i panu Tomkowi za pomoc w trudnych chwilach, za to, że wspierali mnie po śmierci babci. Bardzo jestem wdzięczna wychowawcom za wszystko. Również chciałabym pozdrowić wychowawców z II gr. Pozdrawiam moje wariatki: Natalię Swachę, Natalię Maczkiewicz, Patrycję Błażejewską i Agatę Grotkowską. Dziękuję Wam za wszystko Pozdrawiam całą moją grupę kochaną. Trzosek - Chciałabym podziękować drugiej grupie za miłą atmosferę. Aleksandra Żurek - Serdecznie pozdrawiam moje koleżanki z grupy usamodzielnienia: Patkę, Jaskułkę, Karolinę, Paulinkę oraz panią Magdę L., panią Magdę W., panią Olę Ch. i wszystkich wychowawców i nauczycieli. Dziękuję za pomoc i za wsparcie pani Monice L. i pani Wandzie Sz. Kaliszewska Wiktoria - Dziękuję Darii za wsparcie i pomoc. Dziękuję mojej mamie i mojemu narzeczonemu za wsparcie i wyrozumiałość. Kocham moją mamę i siostrę Nikolę. Kocham Cię, Sebastianie. Dziękuję za wyrozumiałość wychowawcom. Dario, fajnie, że jesteś i że się przyjaźnimy. Kiełpin Patrycja - Wychowawcom z II grupy dziękuję za wsparcie. Pozdrawiam panią A. Rasińską. P. M. Lipińską, p. W. Szymanek, p. J. Filbrandt i wszystkich pracowników ośrodka oraz wszystkie dziewczęta z II grupy. Królowa Hardkoru

24 - Bardzo dziękuję Karolinie Rzeżuchowskiej za wspieranie mnie i pomaganie mi. Dziękuję też pani Barbarze Dzich za zrobienie dla mnie zdjęć i za mile spędzane dyżury. A pani Iwonce, p. Wioletce i p. Jance chcę podziękować i przeprosić za niedotrzymanie słowa. Dziękuję za miłe dnie wspólnie spędzone. Karolina Patelczyk - Pozdrawiam całą grupę usamodzielnienia. Kocham Was i panią Wszelak. Patrycja Lewicka - Bardzo dziękuję wychowawcom III grupy oraz pani Adze Młyńskiej za wsparcie i rozmowy. Pozdrawiam wszystkich pracowników ośrodka. Pozdrowienia dla Tymonka i Lenki. Mam nadzieję, że niedługo mnie odwiedzicie ze swoimi mamami. Pozdrawiam całą III gr. i znajomych z wolności. Ola Kuszaj - Serdecznie pozdrawiam IV grupę, obie panie Magdy, Karalucha, Barczystą, no i oczywiście moją kochaną współlokatorkę, Weronikę, której dziękuję za wsparcie i za to, że potrafi mnie pocieszyć, kiedy mam złe chwile. Dziękuję także IV grupie za to, że jesteście dla mnie jak druga rodzina i za to, że mogę na was polegać. Pozdrawiam panią Ewę Peplińską. Zielona - Bardzo dziękuję pani Barbarze Dzich i pani Wiolecie Nowak za to, że mi dużo wytłumaczyły i dzięki nim wiele zrozumiałam. Dziękuję za pomoc. Zawsze mogę liczyć na panią Barbarę i na panią Wioletę. Dziękuję. Dorota Błaszczyk - Chciałabym serdecznie pozdrowić moje wspaniałe koleżanki z grupy usamodzielnienia: Karolinę Jakiel, Patrycję Lewicką, Natalię Jaskułę, Wiktorię Kaliszewską oraz pozdrawiam Paulinę Sułek, moją wariatkę z klasy. Miruś - Przepraszam wychowawców III grupy a najbardziej panią Ewę Ziółkowską za to, że musiała się Pani o mnie martwić, ponieważ nie wróciłam na czas do ośrodka. Żałuję, że tak postąpiłam. Pozdrawiam moją siostrę Roksanę. Klaudia Zając z III gr. - Chciałabym serdecznie pozdrowić moje rodzeństwo oraz moich rodziców i chłopaka. Karolina Rzeżuchowska - Pozdrawiam Magdalenę Ciupiak. Gdy przyszłam do ośrodka, to ona mi pomogła we wszystkim i za to jej serdecznie dziękuję i przesyłam buziaki. Patrycja Wąs