Gazetka przedszkolna Szczęśliwa 13 kwiecień 2017

Transkrypt

1 Gazetka przedszkolna Szczęśliwa 13 kwiecień 2017 W rubryce: 1. Kalendarium 2. Poczytaj mi Mamo i Tato! 3. Ciekawostki dla Rodziców 4. Mały Artysta 5. Kącik logopedyczny 6.Kącik Małego Kucharza 7. Z życia przedszkola Co nas czeka w kwietniu? 11 kwietnia (grupa Motylki i Tygryski) warsztaty plastyczne Kocham cię Mamo i Tato 16 kwietnia- Wielkanoc 22 kwietnia- Międzynarodowy Dzień Ziemi 24 kwietnia- teatrzyk w przedszkolu pt. Latający kufer

2 POCZYTAJ MI MAMO I TATO! BAJKA O ODWAŻNEJ PSZCZOLE Pewnego dnia Michał wyszedł z tatą na podwórko. Tata siedział na ławce i czytał gazetę, a chłopczyk bawił się w piasku. Nagle Michał zobaczył pszczołę i zaczął rozpaczliwie krzyczeć, tata zerwał się, podbiegł do synka. Ona chce mnie ugryźć! Boję się jej! krzyczał malec. Znam pewną historię powiedział tata. Wziął chłopca za rękę, posadził na kolana i zaczął opowiadać. Dawno, dawno temu małe pasiaste owady ze skrzydełkami były bezbronne, miały skrzydełka, tak jak motyle, ale nie posiadały żądeł. Cały czas ciężko pracowały. Latały do kwiatków, zbierały nektar i robiły z nich miód. Zbiory miały być pożywieniem dla wszystkich pszczółek na długie, zimowe dni. Pracowite pszczoły zbierały miodek, składały go w ulu i ciągle starały się powiększać zapasy, ani chwili nie odpoczywały. W tym czasie ludzie mieszkający niedaleko pszczół odkryli słodką tajemnicę owadów i urządzali na pszczele ule złodziejskie napady. Biedne, bezradne pszczoły nie mogły się obronić, ciągle traciły swoje zapasy i nie miały nic do jedzenia na nadchodzącą zimę. Pszczele dzieci płakały z głodu. Płacz poruszył serce małej, wrażliwej pszczółki imieniem Tina, która postanowiła udać się do Królowej i walczyć w imieniu wszystkich pszczół. Zaproponowała Królowej przygotowanie obrony ula. Jednak Królowa wiedziała, że pszczoły w tej walce są z góry przegrane, bo nie mają broni, która pozwoliłaby im wygrać. Tina była zrozpaczona. To nie ma żadnego wyjścia?! Musimy się poddać?! wykrzyknęła. Jest jedno wyjście. Daleko stąd, na końcu świata mieszka Królowa Przyrody. Do niej należy się udać i prosić o pomoc, ale ty jesteś malutka, słaba, nie dasz sobie rady, tam nikomu nie udało się dotrzeć. Nie wyruszaj, nie chcę, żeby ciebie spotkał taki sam los! powiedziała Królowa Pszczół. Ależ królowo, muszę wyruszyć w drogę, inaczej wszyscy zginiemy! odpowiedziała odważna pszczółka.

3 Następnego dnia pszczółka wyruszyła w podróż, przemierzała każdego dnia wiele kilometrów, unikała wielu niebezpieczeństw. Odpoczywała tylko przez chwilę, bo wiedziała, że musi zdążyć przed zimą. Po kilku miesiącach ciężkiej podróży dotarła do Królowej Przyrody i poprosiła ją o pomoc. Dobra Królowa ulitowała się nad pszczółkami i postanowiła dać im czarodziejską różdżkę, po dotknięciu której każda pszczółka otrzymywała żądło do obrony, ale powiedziała Tinie: Przekaż pszczółkom, że tego żądła będą mogły użyć tylko w obronie i tylko raz. Po jego użyciu pszczółka straci życie. Wybierzcie ze wszystkich pszczół te, które są odważne, nazwijcie je żołnierzami, niech one bronią ula, gdy inne pszczółki będą pracować. Od tego czasu każda ciężko pracująca pszczółka miała broń, ale pamiętając przestrogę Królowej Przyrody, mogła go użyć tylko w obronie. To pomogło pszczółkom obronić swoje zapasy przed ludźmi... Dobrze, że mi opowiedziałeś o Tinie, już się jej nie boję, już teraz wiem, że ona mi nie chce zrobić krzywdy, tylko się broni powiedział Michał. Zobacz, ona tam jeszcze jest, nie może wydostać się z piaskownicy, podaj jej patyk zawołał tata. I chłopiec podał patyk. Pszczółka wspięła się na niego i odfrunęła. Leć, Tina, do pszczółek i powiedz im, że się już ich nie boję i nie zrobię im krzywdy wołał chłopiec za odlatującą pszczołą. Tak to mały chłopiec zrozumiał, że pszczółka nie jest wrogiem ludzi i nie trzeba się jej bać. Autor: Monika Abraszewska Źródło:

4 CIEKAWOSTKI DLA RODZICÓW DZIECI, KTÓRE NIE POPEŁNIAJĄ BŁĘDÓW, UCZĄ SIĘ MNIEJ Kiedy małe dziecko uczy się chodzić, każdy jego upadek jest po prostu upadkiem, po którym podnosi się i próbuje iść dalej. Stawiającemu pierwsze niezdarne kroki brzdącowi bijemy brawo zachwyceni jego próbami i wytrwałością. Wiemy, że w końcu nabierze wprawy, może nawet za ileś tam lat będzie biegał maratony. Jesteśmy więc dumni z jego postępów i prób, choć wciąż się potyka. Dokładnie tak samo jest ze wszystkimi innymi umiejętnościami, na tym polega rozwój. A właściwie powinno być. Jednak kiedy dzieci są starsze, zamiast doceniać również te nieudane próby z wiarą, że któraś w końcu okaże się zwycięska, marszczymy brwi i okazujemy dezaprobatę, gdy dziecku coś pójdzie niedoskonale. Niezbyt zgrabnie napisane wypracowanie, niska ocena z klasówki, a w konkursie miejsce poza podium są powodem naszych zmartwień, które okazujemy dzieciom. Boimy się, że nasze dziecko jest za słabe, albo chcemy chronić dzieci przed porażkami, żeby nie doznały przykrości. Kiedy boimy się błędów zamiast je docenić, ograniczamy dzieci w rozwoju. Jak to się dzieje? Do czego prowadzi unikanie błędów? Błąd w naszej kulturze (i edukacji) wiąże się ze wstydem. Ten, kto się pomylił jest postrzegany i czuje się jak głupiec, ignorant, ktoś nierozważny, nierozsądny. Generalnie mniej wartościowy niż ci, którzy błędu nie popełnili. Tego wstydu uczeni jesteśmy od dzieciństwa, a apogeum tej bolesnej edukacji przeżywamy w szkole. Uczymy dzieci, że błąd jest czymś, czego należy unikać, a jego popełnienie wiąże się z nieprzyjemnymi uczuciami. Dzieci (i każdy z nas) nie chcą czuć się źle, nie chcą czuć wstydu, kompromitacji. Będą się starały uniknąć tych nieprzyjemności, a więc uniknąć popełniania błędów. To jednak wbrew pozorom, wcale nie prowadzi do doskonalenia umiejętności. Najprostszą strategią uniknięcia nieprzyjemności związanych z popełnieniem błędu jest bowiem niepodejmowanie wyzwań. W obawie przed dezaprobatą dzieci wycofują się z zadania, gdy pojawiają się trudności, zamiast poszukać kreatywnego rozwiązania. Albo nawet nie przystępują do niego. Czyli rezygnują z tego, co istotnie rozwija. Lęk przed popełnieniem błędu może zupełnie zniszczyć ciekawość świata i zamiłowanie do zdobywania wiedzy. Dlaczego powinniśmy docenić pomyłki? Błędy i pomyłki są sposobem na poznanie siebie i świata, na rozwinięcie umiejętności i wiedzy, na nabieranie doświadczenia i doskonalenie się. Począwszy od nauki chodzenia, w którą naturalnie wpisane są upadki. Aby poznać czy nauczyć się czegoś nowego, trzeba podjąć pewne ryzyko wyruszyć w nieznane, próbować i mylić się, poszukiwać i niekoniecznie od razu znaleźć, wymyślać rozwiązania, z których nie wszystkie zadziałają. Jak możemy pomóc dzieciom, by przestały obawiać się popełnienia błędu? Najpierw zmieńmy własny stosunek do nich. To od nastawienia dorosłych zależy, jaką postawę przyjmą dzieci. Doceń błędy Zaprzyjaźnijmy siebie i nasze dzieci z pomyłkami i błędami. Zamiast naburmuszyć się, że tylko trója, spójrzmy razem z dzieckiem, czego może nauczyć się dzięki błędom, które popełniło, czego może się dowiedzieć, jakie wyciągnąć wnioski. Patrz długofalowo

5 Kiedy spojrzymy na rodzicielstwo i edukację, jako na długofalowe zadania, którymi w istocie są, zyskamy perspektywę pozwalającą na dostrzeżenie, że ta konkretna klasówka usiana czerwonymi uwagami nauczyciela to nie koniec świata, lecz krok w rozwoju. Pomyślmy, gdzie nasze dziecko było rok temu, zobaczmy, jak się niesamowicie rozwinęło od tamtego czasu. Rzadko to robimy, zwykle nisko pochyleni nad codziennymi porażkami i niedoskonałościami martwimy się co z niego wyrośnie. Spojrzenie z dystansu daje nam szerszy obraz i pokazuje, że nasze dziecko, rozwija się i doskonali. Skoryguj oczekiwania Często bywa tak, że to, co postrzegamy jako błąd, obiektywnie błędem nie jest. Jesteśmy niezadowoleni, bo dziecko nie spełniło naszych oczekiwań, nie jest doskonałe, choć wykonało zadanie, pracę, czy swoje dzieło najlepiej jak potrafiło. Jeśli oczekujemy, że dziesięciolatek napisze wypracowanie spójne, błyskotliwe, że zdania będą pięknie sformułowane, ortograficznie i stylistycznie poprawne, że myśli będą precyzyjnie wyrażone to się prawdopodobnie rozczarujemy i to wypracowanie będzie dla nas kiepskie. Jeśli jednak podejdziemy do tego dzieła bez oczekiwań i dostrzeżemy w nim, że młody człowiek przemyślał temat, sięgnął po interesujące słowa, miał jakiś własny pomysł, przemyślenia, wnioski zobaczymy, że to jest jego wypracowanie, jego kolejny szlif umiejętności myślenia i wyrażania tych myśli w języku. Rok temu by takiego nie napisał. A za rok napisze dużo lepsze. Spójrz na siebie i nie praw kazań Odkąd uszkodziłam zderzak w samochodzie, bo spieszyłam się i byłam nieuważna podczas parkowania, zawsze gdy parkuję staram się myśleć wolniej. Raz dolałam mleka do herbaty z cytryną dzięki temu wiem już, że mleko w kontakcie z kwasem ścina się. Wszyscy popełniamy błędy. To one najskuteczniej nas uczą, jak należy postępować. I wcale nie potrzeba do nich pełnego dezaprobaty komentarza kogoś, kto czuje się mądrzejszy, bo akurat w taki sposób się nie pomylił. Własny błąd uczy sam z siebie. Dzieci również, więc jeśli trudno nam docenić ich błędy i rozmawiać o nich, jak o czymś co ma wartość poznawczą, przynajmniej możemy oszczędzić dziecku kazania. W większości przypadków ono samo widzi, że jego sposób działania nie przyniósł zadowalających rezultatów. Jeśli postawa dorosłych wobec błędów będzie pełna zrozumienia i docenienia, dzieci chętnie przyjdą porozmawiać i poradzić się, przedyskutować swoje doświadczenie i wnioski. Otwarta, akceptująca rozmowa nauczy wiele więcej niż kazanie w stylu znowu zniszczyłeś spodnie czy jak możesz nie znać stanów skupienia wody?!. Postawa dorosłych Postawa dorosłych rodziców, nauczycieli wobec dzieci determinuje ich strategię doświadczania i poznawania świata. Zapewnienie dzieciom większej akceptacji, autonomii, wolności od naszych ocen i wyroków to robisz dobrze, to robisz źle, stworzenie środowiska i atmosfery przyjaznych podejmowaniu prób ze wszystkimi tego konsekwencjami, docenienie błędów jako wzbogacającego doświadczenia sprawi, że dzieci będą swobodniejsze, mniej zestresowane, śmielsze i szczęśliwsze. Śmielej będą podejmować wyzwania, dzięki czemu bardziej rozwiną swój potencjał i więcej się nauczą. Nie popełnia błędów tylko ten, kto nic nie robi. autorka: Elżbieta Manthey

6 Dla młodszych dzieci MAŁY ARTYSTA

7 Dla starszych dzieci

8 KĄCIK LOGOPEDYCZNY Zagadki wielkanocne: Święta! Święta nadeszły! Wstawajmy! Już rano! Podzielimy się jajeczkiem, bo dziś przecież.../wielkanoc/ Tyle w koszyczku leży pisanek! A pośród nich słodki.../baranek/ Choć już Święta blisko wiatr na dworze dmucha. Na talerzu, w domu kiełkuje /rzeżucha/ W wielkanocnym koszyczku leżeć będą sobie. Zanim je tam włożę, ślicznie je ozdobię. /pisanki/ Labirynt wielkanocny

9 KĄCIK MAŁEGO KUCHARZA BARANKI Składniki (na 6 szt.): 1/4 kostki masła 2 łyżki kakao ciemne 1/3 szklanki cukru trzcinowego kilka ziarenek z laski wanilii 1 szklanka mleka 1 opak. ryżu preparowanego (70g) 6 biszkoptów cukrowy brązowy pisak jadalne cukrowe oczy do dekoracji wypieków Wilton Rozpuszczamy w garnku masło, dodajemy cukier, kakao, mleko i wanilię. Gotujemy na małym ogniu, często mieszając, a kiedy mleko się nieco zredukuje i powstanie gęsta płynna czekolada, wsypujemy ryż preparowany i mieszamy, aby cały ryż pokrył się czekoladą. Następnie wykładamy na miseczkę i czekamy, aż masa nieco przestygnie. Lepimy kule, do których doklejamy biszkopciki, doprawiamy cukrowe oczy, a pisakiem rysujemy wesoły pyszczek i gotowe. Smacznego! Składniki: CZEKOLADOWE GNIAZDKA WIELKANOCNE 100 g mlecznej czekolady (deserowej lub białej) 100 g słupków migdałowych małe cukiereczki, jajeczka, m&m Czekoladę pokruszyć i rozpuścić w kąpieli wodnej. Dodać słupki migdałowe i dokładnie wymieszać z czekoladą. Na papierze do pieczenia formować gniazdka i od razu układać jajeczka. Odstawić do całkowitego zastygnięcia czekolady. Źródło:

10 Z ŻYCIA PRZEDSZKOLA MARZEC 13 marca aktorzy z krakowskiego teatru ART RE zaprezentowali naszym przedszkolakom przedstawienie pt. Zajęcza chatka. Spektakl opowiadał o zajączku, którego chytry lis wypędził z własnego domu. Biedny zajączek błąkał się po ulicy, szukając ratunku i pocieszenia. Na pomoc zajączkowi przychodziły kolejno różne zwierzęta: pies, niedźwiedź, krowa - jednak nic nie wskórały. Dopiero kogut swoim ostrym dziobem przepędził lisa, a zajączek znowu mógł zamieszkać w swojej chatce. Podczas spektaklu aktorzy nawiązywali bezpośredni kontakt z dziećmi, włączając je do współudziału w przedstawieniu. Humorystyczne dialogi połączone z wesołą zabawą sprawiły, że dzieci w skupieniu i z zaciekawieniem śledziły losy zajączka oraz innych zwierząt. Kolorowa scenografia, barwne kostiumy oraz oryginalne maski sprawią, że spektakl na długo pozostanie w pamięci małych widzów. 21 marca przedszkolaki ze wszystkich grup przywitały długo oczekiwaną panią wiosnę. Jak co roku dzieci wyruszyły w kolorowy pochód ulicami osiedla. Z kwiatami w dłoniach i wspólnie wykonaną marzanną dzieci oznajmiały wszystkim wokoło swą radość z nadejścia cieplejszej pory roku. Wszyscy przechodnie uśmiechami reagowali na widok tak barwnej i rozśpiewanej gromady dzieci. Teraz pozostaje nam już tylko czekać, aż Wiosna zagości u nas na dobre i całą przyrodę obudzi do życia z długiego, zimowego snu marca Bajlandię odwiedzili goście z Japonii. Po powitaniu i poznaniu kilku słów w języku japońskim przyszedł czas na oficjalny program: dzieci ubrane w stroje krakowskie zaprezentowały program wokalno-taneczny oparty na przyśpiewkach krakowskich, zakończony efektownym krakowiakiem. Goście z Kraju Kwitnącej Wiśni zademonstrowali nam sztukę origami. Dzieci pod okiem specjalistów wykonywały proste składanki i przekonały się, że origami to pasjonująca zabawa. Na pamiątkę każdy z gości został obdarowany wianuszkiem lub czapką krakowską oraz laurkami. Serdecznie dziękujemy Rodzicom za przygotowanie dla swych pociech strojów krakowskich! 28 marca dzieci z grup Myszki, Motylki i Tygryski były w Teatrze Groteska na spektaklu zatytułowanym Tańcowały dwa Michały w reżyserii Włodzimierza Jasińskiego. Spektakl oparty był na wierszach Juliana Tuwima najwspanialszych, najzabawniejszych, najdowcipniejszych tekstach, które nieodmiennie zachwycają kolejne pokolenia. Perypetie dwóch Michałów, Zosi- Samosi, pana Hilarego czy państwa Tralalińskich zachwyciły dzieci tak bardzo, że wielokrotnie podejmowały dialog z aktorami ze sceny, pouczały, doradzały, a wszystkiemu towarzyszył radosny śmiech. Dzieci martwiły się razem z panią Słowikową, czy jej męża nie spotkało jakieś nieszczęście, kręciły z niedowierzaniem głowami nad zapominalstwem Słonia Trąbalskiego i załamywały ręce nad przechwałkami Samosi. Dla wszystkich była to wspaniała zabawa, która w lekki sposób wprowadziła naszych wychowanków w bogaty i zaczarowany świat poezji Juliana Tuwima.