Charles Cox. Urodzony: 25 października 1932 roku Obecne miejsce zamieszkania: Elkhorn, Kentucky, USA

Transkrypt

1 Charles Cox Urodzony: 25 października 1932 roku Obecne miejsce zamieszkania: Elkhorn, Kentucky, USA Przyjaciel z Kentucky i towarzysz wspólnych polowao. Udostępnił również miejsce, gdzie William Branham mógł odpocząd od stresu, który był związany z jego usługą.

2 W SIERPNIU 1955 roku, brat Branham przyjechał na trzy wieczorne nabożeostwa do Acton Campground, małej miejscowości blisko Campbellsville, w stanie Kentucky. Był tam stary budynek, podobny do stodoły, z podłogą wysypaną trocinami, gdzie mogło się pomieścid do 700 ludzi. Każdego wieczoru to miejsce było przepełnione. Odbywało się to 5 kilometrów od mojego domu. Razem z żoną poszliśmy na te zgromadzenia, chociaż nie byliśmy chrześcijanami. Moja siostra, Ruby Wood, i jej mąż Banks, mieszkali w Jeffersonville, w sąsiedztwie brata Branhama. To oni zaprosili nas, abyśmy przyszli i posłuchali, jak przemawia. Nie rozumiałem zbyt wiele z tego, co było mówione, ale wiedziałem, że w tym musiał byd Bóg. Było tam wielu naszych znajomych, którzy zostali wywołani przez brata Branhama, o których wiedzieliśmy, co było z nimi nie w porządku. Potem dowiedzieliśmy się o uzdrowieniach dwóch lub trzech z nich. Dwóch z nich było chorych na raka. WIOSNĄ, następnego roku, moja żona Nellie poszła do zboru, gdzie przemawiał brat Branham i tam oddała swoje serce Panu. Pamiętam ten wieczór, kiedy po zgromadzeniu wróciła do domu, usiadła mi na kolana i powiedziała: Kochanie, zgadnij, co zrobiłam!. Odparłem: Co? Nie wiem. Rzekła: Dzisiaj wieczorem zostałam zbawiona. Powiedziałem: Cieszę się. Następnie dodałem: Powiem ci jedną rzecz. Żyj tym. Nie bądź obłudnikiem. Ciągle byłem grzesznikiem, lecz wiedziałem jedno, że nie lubię obłudników i nie lubię ich do dzisiaj. Oddałem swoje serce Panu w maju 1956 roku. OD 1956 ROKU brat Branham spędzał parę tygodni każdego roku w naszym domu. Późną jesienią polowaliśmy na wiewiórki, a późną zimą na króliki. Latem chodziliśmy na ryby. Z pewnością wyglądał na zadowolonego, kiedy spędzał tutaj swój czas. KIEDY się pobraliśmy, byliśmy bardzo młodzi; Nelli miała 15 lat, a ja 18. W ciągu trzech lat urodziło się nam dwóch chłopców: Gary i Larry (obaj dzisiaj służą Panu). U Nellie rozwinęły się naprawdę poważne problemy kobiece i lekarz powiedział nam, że pozostała jedynie operacja. Cóż, ona miała zaledwie 18 lat, po prostu dziecko, i nie wiedzieliśmy, co robid. W jakiś weekend brat Banks zaprosił nas na zgromadzenia do Jeffersonville. Pojechaliśmy tam i Nellie przeszła przez kolejkę modlitwy. Brat Branham położył na nią ręce, lecz nie zobaczył żadnej wizji w tej sprawie lub nie

3 powiedział nam o niej, jeśli ją widział. Po prostu położył na nią ręce i ona przeszła przez szybką kolejkę modlitwy. Mieszkaliśmy około 160 kilometrów od Jeffersonville i pamiętam, że wieczorem, kiedy jechaliśmy z powrotem, zapytałem: Kochanie, czy wierzysz, że Pan cię dzisiaj uzdrowił?. Odrzekła: Tak. Z całego serca. W tym czasie, musiała nosid gorset podtrzymujący łono. Powiedziałem: Cóż, możesz ściągnąd ten gorset i wyrzucid go, bo przecież już go nie będziesz potrzebowała. W następnym tygodniu, albo jakoś tak, brat Branham przyjechał na polowanie. Mieszkaliśmy na farmie, na prawdziwej wiosce. Moja żona przygotowała obiad dla niego i brata Banksa, który z nim przyjechał. Po obiedzie brat Branham siedział przy stole i rzekł: Siostro Nellie, czy mogłabyś przynieśd mi szklankę wody?. Musiała iśd po tę wodę na podwórko. Nie mieliśmy wtedy w domu bieżącej wody, tylko starą pompę na zewnątrz, za pomocą której czerpaliśmy wodę. Więc ona napompowała tej wody i przyniosła mu. Mniej więcej w tym samym czasie brat Banks powiedział: Mam chyba pinezkę w bucie, która wbija mi się w stopę. Rzekłem: Daj mi ten but, a ja ci ją wyciągnę. Wziąłem jego but i poszedłem za dom, gdzie miałem taką małą kuźnię. Gdy wyszedłem, brat Branham poszedł za mną. Podczas gdy robiłem coś z tym butem, on powiedział: Bracie Charlie, chwilę temu, kiedy siostra Nellie poszła, aby przynieśd mi szklankę wody, zobaczyłem wizję. Chodzi o coś w rodzaju jakiegoś gorsetu, który nosiła. Odpowiedziałem: Tak jest. Wiedziałem, że nikt oprócz mnie, jej i lekarza nie wiedział o tym. Rzekł: Ona nosiła jakiś gorset, ale nie martw się, bo Bóg już ją uzdrowił. Mogłem to powiedzied, tak jak on to wypowiedział. Powiedział mi także, że zostaniemy wielkimi przyjaciółmi. Nawet nie wiedziałem, co znaczy byd wielkimi przyjaciółmi, ale z biegiem czasu zobaczyłem, że naprawdę staliśmy się prawdziwymi przyjaciółmi. Lata później, kiedy Nellie poszła do lekarza na jakąś kontrolę, ten powiedział jej, że jest w doskonałym stanie zdrowia, jak na kobietę w jej wieku. WIEM, równie dobrze jak i wy, że prawdziwym powodem, dla którego brat Branham przyjeżdżał do nas, nie było tylko to, aby polowad i łowid, chociaż bardzo lubił te zajęcia. Jednak sytuacja, w której się znajdował i jego powołanie, wymagały tego, aby mógł gdzieś odpocząd. Nie mógł wypocząd w pobliżu

4 swojego domu, ponieważ prawie cały czas było tam wielu ludzi, którzy chcieli, by się za nich pomodlił lub odpowiedział na ich pytania. Oczywiście nie obwiniam tych ludzi, bo postąpiłbym tak samo. Jednak wierzę, że Bóg przygotował dla niego miejsce, w którym mógł odpocząd. Wiele razy wychodził za pulpit i mówił, że jedzie do Kentucky, a każdy wtedy wiedział, że jedzie do nas. Lecz wiecie, najdziwniejszą rzeczą było to, że przez wszystkie te lata, kiedy brat Branham przyjeżdżał, nie było ani razu nikogo, kto podążałby za nim, chyba że ten ktoś przyjechał z nim. Czy sobie to uświadamiamy, czy też nie, było to cudem samo w sobie. Wiele razy, kiedy przyjeżdżał, był tak bardzo nerwowy. Nigdy nie rozmawialiśmy z nim o duchowych sprawach ani nie zadawaliśmy mu pytao związanych z Biblią. Jak wiecie, to by go umieściło z powrotem do tego stanu, z którego próbował się wydostad. Tak więc rozmawialiśmy o innych rzeczach, zwykle o polowaniu i łowieniu ryb. Kiedy już wypoczął, wtedy sam rozpoczynał mówid o rzeczach duchowych. Czasami rozmawialiśmy o Panu nawet dwie lub trzy godziny. Wyciągał Biblię i tłumaczył nam różne sprawy. Brał kartki papieru i (rozpatrywał to) rozrysowywał nam coś, poświęcając się temu. Czynił tak co wieczór. Kiedy był u nas, nigdy nie zrobiliśmy ani jednego zdjęcia i nie nagraliśmy ani jednego słowa. Wierzę, że Bóg tak właśnie chciał. Gdybyśmy robili zdjęcia, to on nie czułby się swobodnie, a gdybyśmy go nagrywali, to nie powiedziałby tego, co powiedział. CHOCIAŻ razem z żoną pracowaliśmy, to prawie nigdy nie mieliśmy pieniędzy. Nie było się trudno domyślid, co będziemy jedli, ponieważ na kolację zawsze jedliśmy to samo. Jednego wieczoru mieliśmy wiewiórkę, bułeczki i sos, a następnego sos, bułeczki i wiewiórkę. Naprawdę nie mieliśmy nic szczególnego, ale wierzę, że brat Branham to lubił i wierzę, że mówił prawdę, kiedy powiedział, że mięso z wiewiórki to najlepsze mięso na świecie. Może nigdy tego nie jedliście, ale ono naprawdę nie jest złe. Podczas jego odwiedzin polowaliśmy każdego dnia. Pracowałem w fabryce od siódmej rano do trzeciej po południu, więc rzadko chodziłem z nimi o poranku. Jednak zawsze wychodziłem z nimi wieczorami na trzy lub cztery godziny. On i brat Banks czekali na mnie, a kiedy przychodziłem z pracy, zakładałem spodnie na polowania na wiewiórki i znów wychodziłem. Może nie powinienem tego mówid, ale wiecie, nosiliśmy te same spodnie przez wiele dni, a brat Branham czynił tak samo. Te spodnie były tak sztywne od krwi wiewiórek, od tych zastrzelonych wiewiórek, które nosiliśmy zawieszone przy pasku, że brat Branham droczył się ze mną, mówiąc: Bracie Charlie, kiedy pójdziesz dzisiaj do

5 łóżka, to postaw sobie spodnie w rogu pokoju. Cóż, moje były tak samo zesztywniałe jak jego. W KENTUCKY można było upolowad 6 wiewiórek dziennie, a strzelaliśmy do nich z pocisku kalibru 22. Słyszałem, jak wielu ludzi mówiło: Brat Branham trafiał każdą wiewiórkę w oko. Cóż, to jest nieprawda. Nie trafiał każdej wiewiórki w oko. Wiele z nich tak, ale niektóre trafiał w ciało. Powiem wam dlaczego. Był jeden szczególny dzieo, kiedy wróciliśmy z polowania, a moje małe dzieciaki były wtedy w wieku trzech i czterech lat. Mieliśmy całe mnóstwo wiewiórek, które położyliśmy na jedną kupkę i zamierzaliśmy je oczyścid. Moi mali chłopcy zaczęli segregowad te wiewiórki, jedną po drugiej, mówiąc: Ta jest dobra, a ta się nie nadaje. Ta jest dobra, a ta się nie nadaje. Brat Branham zapytał: O co im chodzi?. Powiedziałem: Cóż, trafiłeś je w głowę. Zniszczyłeś Charlie Cox z naręczem wiewiórek. mózg, a to jest ich ulubiona częśd. To go mocno poruszyło. Rzekł: Chłopcy, upoluję trochę dla was. Przyniosę wam parę dobrych. Tak też zrobił. Może zabrzmi to nie najlepiej, ale najbardziej lubiliśmy mózgi wiewiórek, bardziej niż inne mięsa. Musisz sam spróbowad, zanim osądzisz. Wciąż jemy te mózgi i ciągle są one najlepsze. KIEDY zostaliśmy zbawieni, zaczęliśmy regularnie jeździd do kaplicy w Jeffersonville. Pewnego dnia brat Hickerson, jeden z diakonów, powiedział mi, że brat Branham chce ze mną porozmawiad w swoim biurze, w sprawie przyjęcia urzędu diakona. Kiedy tam poszliśmy, powiedziałem: Bracie Branham, nie mogę byd diakonem. Mieszkam 160 kilometrów stąd i nie zawsze jestem w stanie tutaj byd. Po prostu nie mogę tego przyjąd. Rzekł: To daje ci szansę, abyś zrobił coś dla Pana. Jednak ja odpowiedziałem: Nie, bracie Branham. Nie sądzę, iż powinienem nim byd. Właśnie w tym czasie zgromadzenie zaczęło śpiewad

6 Tylko Mu wierz i on musiał już iśd. Jednak odwrócił się jeszcze, pokazał na mnie palcem i powiedział: Przyjmij to. Więc tak uczyniłem. A co ty byś uczynił? Służyłem tam jako diakon 15 lat i jako współpastor przez następnych parę lat, do czasu, kiedy założyliśmy nasz zbór w Campbellsville. PRAWIE za każdym razem, kiedy brat Branham odjeżdżał, pytał: Bracie Charlie, czy masz jakieś pytania?. Mówiłem: Nie. Jednak, kiedy go nie było, myślałem: Kiedy powróci, zapytam go o to, o to i o tamto. Nie wiem, jak to się działo, ale kiedy przyjeżdżał, to zanim miałem możliwośd go o coś zapytad, to na każde moje pytanie była już odpowiedź. Potem, kiedy przygotowywał się do wyjazdu, pytał: Czy masz jakieś pytania?. Oczywiście nie miałem żadnych. Zawsze mówię, że można było mied z nim prywatną rozmowę w zborze pełnym ludzi. Wierzę w to z całego mojego serca. Trudno jest komuś wytłumaczyd, co to znaczyło stad przed tym człowiekiem, wiedząc, że on miał wgląd do całego twojego życie. Lecz tak właśnie było. MOJA MAMA miała raka na twarzy. On rozrósł się aż do jej nosa i kącika oka. Był rozmiaru monety półdolarowej lub większy. Nasi miejscowi lekarze patrzyli się na to i odesłali ją do lekarzy z Louisville. Oni także powiedzieli, że nic nie da się zrobid i odesłali ją do domu. Więc poszła do domu mojej siostry Ruby, aby spotkad się z bratem Branhamem. On wszedł do pokoju, w którym była mama i pomodlił się za nią. Kiedy wyszedł, każdy chciał wiedzied, co Pan mu powiedział, ale brat Branham rzekł: On mi nic nie pokazał, ale wierzę, że z nią będzie wszystko w porządku. Mama żyła jeszcze przez 30 lat po tym wydarzeniu. Zmarła, mając 94 lata. Nigdy nie miała żadnego przeszczepu skóry, ani nic podobnego. Kiedy umierała, to jedynym sposobem, jak można było poznad, czy ona kiedykolwiek miała raka, czy też nie, było ściągnąd jej okulary. Było tam małe miejsce, długie może na pół centymetra, gdzie można było zobaczyd tę bliznę. MÓJ SYN Larry, kiedy był mały, dostawał czasami ataków; kiedy teraz patrzymy wstecz, wiemy, że była to epilepsja. Sami byliśmy młodzi, więc na początku nie przejmowaliśmy się tym. Wiecie, jak jest to z dziedmi; dopiero, gdy jest się starszym, to przywiązuje się do tego większą uwagę. Jednak w koocu doszło do takiej sytuacji, że te ataki zaczęły występowad coraz częściej.

7 Pewnego wieczoru brat Branham był w domu mamy i tam przygotowywaliśmy się na polowanie na wiewiórki. Z Larrym akurat nic się nie działo, ale nagle brat Branham powiedział: Pomódlmy się za Larrym. Pamiętam, że uklęknął przy krześle i powiedział tylko parę słów, prosząc Pana, aby się nim zaopiekował i uzdrowił go. Kiedy powstał, rzekł: Bracie Charlie, sądzę, że on nie będzie już miał ani jednego takiego ataku, ale jeżeli tak, to zdejmij jego podkoszulkę, wrzud ją do ognia i powiedz: >>Czynię to w Imieniu Pana Jezusa Chrystusa<<. Larry jest teraz dorosły i nie miał już ani jednego ataku. BRAT Branham ciągle powtarzał nam te trzy rzeczy: nie polowad poza sezonem łowczym, nie przekraczad wyznaczonego limitu i zawsze w niedzielę iśd do zboru. Mówił: Idźcie do zboru i nie opuszczajcie zgromadzeo. Wierzę, że to dotyczy nas także i dzisiaj. Pamiętam, że na początku, kiedy zostaliśmy zbawieni, zanim zaczęliśmy jeździd regularnie do kaplicy, chodziliśmy do pobliskich Zborów Bożych. Oczywiście, oni byli trynitarianami. Pewnej niedzieli był u nas brat Branham i powiedział: Idźcie do zboru. On nawet naciskał na nas i rzekł: Gdybym miał ze sobą garnitur, też bym poszedł. Tak więc poszliśmy do zboru i zostawiliśmy brata Branhama w domu. Powiecie: Ja bym tak nie uczynił. Gdybyś mu wierzył, to byś tak zrobił. MIELIŚMY kilka piesków, które używaliśmy do polowania na króliki, a brat Branham bardzo je lubił. Były to dobre psy. Pewnego dnia moja żona przejechała jednego młodego psa, kiedy cofała Oldsmobilem z 1957 roku. Był to taki malutki piesek, a ona przejechała po nim przez środek. Biedak leżał tam i ledwo oddychał, a krew tryskała mu z nosa i uszu. Byliśmy wtedy na polowaniu w lesie, blisko domu mojej mamy, więc zamiast jechad do weterynarza, ona zapakowała tego psa do samochodu i pojechała na miejsce, gdzie się znajdowaliśmy. Kiedy przyjechała, brat Branham wrócił już z polowania. Była też tam moja siostra Ruby, która wyleczyła już wiele zwierząt. Powiedziała: Bracie Branham, ten pies umiera. Dlaczego go nie zabijesz, przecież nie ma szans na przeżycie. Jest cały pokiereszowany. Brat Branham odrzekł: Cóż, siostro Wood, nie róbmy jeszcze tego. Wszyscy, oprócz brata Branhama, poszli do domu. Przy domu była weranda z wysokim schodkiem, który miał około pół metra wysokości. Po paru minutach brat Branham wszedł na tę werandę i do domu, a ten mały piesek podążał za nim i też wskoczył na tę werandę.

8 Ten pies był w porządku. Parę tygodni później brat Branham powrócił z polowania. Powiedziałem mu: Bracie Branham, czy pamiętasz tego małego towarzysza, za którym się modliłeś, a Pan go uzdrowił?. Odparł: Pewnie; to dopiero był elegant. Rzekłem: Wiesz, od tygodnia nie ma go już w domu. Nigdy tego nie zapomnę, kiedy brat Branham odwrócił się, spojrzał na mnie i powiedział: No cóż, bracie Charlie, myślę, że on zawlókł się gdzieś i po prostu zdechł. Nie myślcie, że on nie wystawiał was na próbę! Odrzekłem: Bracie Branham, ten pies nie zdechł. Po prostu przez cały tydzieo biegał gdzieś tutaj. Temu psu nic nie jest. Znalazłem tego psa. Okazało się, że ukradł go jakiś facet, lecz ja pozwoliłem mu go zatrzymad. Nie wiem, czy teraz bym tak postąpił, czy nie, ale tak właśnie uczyniłem. Pozwoliłem mu go sobie zatrzymad. KIEDY brat Branham głosił serię zgromadzeo o Duchu Świętym, to może przypominacie sobie, kiedy powiedział tak jasno, że bez Niego nie można byd częścią Zachwycenia. To doprowadziło wielu z nas do desperacji. Pamiętam, że wychodziłem na pola za domem, po prostu chodziłem i modliłem się. Czasami zdarza się tak, że jakaś osoba dostaje się do Bożej Obecności w takim stopniu, że nie potrafi iśd dalej. Brat Branham wiedział, że szukam Ducha Świętego i kiedy przyjechał do nas, powiedział: Bracie Charlie, co się z tobą dzieje, że tak chodzisz, płaczesz i modlisz się, a przecież Boża Obecnośd jest wszędzie wokół ciebie. Twój problem jednak polega na tym, że wyczekujesz, iż Bóg zrobi coś dla ciebie i ześle Swojego Ducha Świętego w dalekiej przyszłości, a On jest wokół ciebie. Ta wielka Obecnośd, którą odczuwasz, to jest Duch Święty. Po prostu otwórz drzwi. Teraz muszę odjechad, ale powiem ci coś; jeżeli nie otrzymasz teraz Ducha Świętego, to gdy powrócę zostanę tu tak długo, aż Go otrzymasz. To mi wystarczyło. On posłał mi taśmę, myślę, że teraz ona ma inny tytuł, ale wtedy nosiła nazwę Wiara jest szóstym zmysłem. Kiedy słuchałem tej taśmy, otrzymałem Ducha Świętego, moja żona także. Wiem, że brat Branham nie pozostał taki sam, kiedy spotkał się z tą konstelacją aniołów na Górze Zachodzącego Słooca. Pod koniec 1964 roku poszliśmy razem na polowanie. Pojechaliśmy na miejsce, które nazwał Błotny Dół. Lubił tam polowad, a ja wiedziałem, że tam jest dużo wiewiórek. Powiedziałem: Bracie Branham, ty pójdziesz w tę stronę, a ja w tamtą. Wybrałem tę drogę, bo wiedziałem, że tam ścinają drzewa, a chciałem mied pewnośd, że będzie miał szansę upolowad parę wiewiórek. Kiedy powróciliśmy

9 wieczorem, ja przyniosłem chyba dwie, ale brat Branham nie miał żadnej, co było bardzo dziwne w jego przypadku. Zauważył, że byłem naprawdę zawiedzony, więc rzekł: Bracie Charlie, chcę ci coś powiedzied. Te wiewiórki przyszły na kłodę, na której siedziałem, ale ich nie zastrzeliłem. Według mnie, on miał o wiele więcej miłości do wszystkiego. To była ta wielka zmiana, którą u niego zauważyłem. OSTATNIEJ jesieni, zanim brat Branham od nas odszedł, wiedział, że coś się wydarzy. Wiedział, że jego czas nadchodzi. Gdy był u nas ostatni raz, to kiedy miał już odjeżdżad, dwa lub trzy razy podchodził do samochodu. Następnie wracał, aby modlid się z nami i powiedzied nam, co mamy czynid, a co nie. Miał ubraną czapkę z daszkiem, którą lubił nosid, gdy polował na wiewiórki. Kiedy miał już odjeżdżad, podszedłem do jego okna samochodowego, a on ściągnął ją i włożył mi na głowę. Powiedziałem: Bracie Branham, nie chcę twojej czapki. Ale on rzekł: Weź ją bracie Charlie. Już jej nie będę potrzebował. W dalszym ciągu ją mam. WIERZĘ, że spotkam brata Branhama jeszcze po tej stronie. Wierzę, że zmartwychwstanie jest blisko. Spaceruję sobie przez te lasy, tam gdzie on lubił polowad i wyczekuję, że jednego z tych dni zobaczę go idącego ścieżką w dół. Wtedy będę wiedział, że niebawem nastąpi przemiana tego ciała. Myślę dzisiaj więcej o bracie Branhamie niż kiedykolwiek w swoim życiu. Z każdym dniem miłuję go coraz więcej. Miłuję Poselstwo, które przyniósł. Wierzę, że dziś mogę trochę bardziej zrozumied, to co chciał nam przekazad. Wiem, że bardzo sobie cenię każdą chwilę, którą mogłem z nim spędzid. Zawsze widziałem w nim Boga. Chcę powiedzied, że wierzę, iż Bóg przechadzał się pomiędzy nami w tych dniach, ale nie wierzę, że brat Branham był Bogiem. Pragnę także powiedzied, że chcę się nim chwalid, jak tylko potrafię. Chcę go podnieśd jak najwyżej potrafię, bez tego, by uczynid go Jezusem Chrystusem w ciele. Ostatnich parę lat, to najlepsze lata mojego życia, a to z tego powodu, że to, co nauczał nas brat Branham, staje się dla mnie coraz większe i wspanialsze. Te rzeczy, które wypowiedział, a których wtedy nie rozumieliśmy, teraz stają się wyraźne. ***