numer MBA Career Fair III Festiwal Przedsiębiorczości Prezentacja na piątkę Żoliborz Piękny Brzeg Ecce homo (sexual) PWGay Moja historia

Transkrypt

1 ISSN numer MBA Career Fair III Festiwal Przedsiębiorczości Prezentacja na piątkę Żoliborz Piękny Brzeg Ecce homo (sexual) PWGay Moja historia Queer dziwny, odmieniec, ciota Recenzje filmowe Love Ludvig Książki Kazik Recenzje płytowe Teatr PUPA 2006

2 2 Wstępniak Ever since I was a child, folks have thought they had me pegged, because of the way I am, the way I talk. And they re always wrong. [ Od kiedy byłem dzieckiem ludzie myśleli, że mnie zaszufladkowali z powodu tego jaki jestem, sposobu w jaki mówię. I zawsze się mylą. ] Powyższy cytat przypisywany jest Trumanowi Capote, człowiekowi, który już w latach 50 mógł otwarcie przyznawać się do bycia homoseksualistą. Bogacz, uznawany za szokującego pisarza, obracający się wśród elit, mógł przyznawać się do swojej orientacji seksualnej, bo to dodawało jego osobie jeszcze odrobinę towarzyskiego smaczku. Nie oszukujmy się, tolerancja w szczególności zachodnich stanów była daleka od tego, co prezentowała śmietanka towarzyska Nowego Jorku. Jednak pół wieku później to już nie wybrane jednostki, to rzesze ludzi idą oglądać film o tymże pisarzu i wśród dyskusji na temat filmu coraz mniejszą kwestię przywiązuje się temu, kogo Truman Capote lubił, z kim przebywał. Te 50 lat temu film puszczano by może w 3 kinach, teraz Capote (już jako film) zarabia 20 milionów dolarów w Stanach, Brokeback Mountain, w którym delikatnie przewija się tematyka gejowska - 66 milonów dolarów (stan na 14 lutego). Według teorii ewolucjonistów, społeczeństwo zmienia się ciągle na lepsze i patrząc w przeszłość, trudno temu zaprzeczyć. Jeszcze na początku 20 wieku ogół społeczeństwa uważał płeć i rasę za stosowne wyznaczniki odbierania praw kobietom, czy czarnym. Teraz wyznacznikiem tym jest preferencja seksualna. Nie dla mnie. Czemu nie i dla was? W numerze wywiad z dwoma gejami z politechniki i tekst o coming outcie. Spis Treści MBA Career Fair 3 MBA Career Fair jako jedyne w Polsce targi pracy są nastawione na absolwentów Politechniki Warszawskiej oraz specjalistów i wybitnych absolwentów studiów MBA. III Festiwal Przedsiębiorczości 4 Według badań wynika, że zaledwie 19% Polaków uważa, iż w Polsce panuje przyjazny do zakładania działalności gospodarczej klimat, ale tylko 6% badanych posiada własną firmę. Żoliborz Piękny Brzeg 6 Na skarpie powstawały piękne, publicznie dostępne ogrody romantyczne. Do nich właśnie odnosi się nazwa dzielnicy - Piękny Brzeg, której autorstwo jest przypisywane Królowej Marysieńce. Wycieczka po Żoliborzu. Ecce homo (sexual) 9 Raport Kinseya badający amerykańskie społeczeństwo w latach 60-tych ubiegłego wieku wykazał, że 8 % mężczyzn żyło przez trzy i więcej lat w związkach homoseksualnych, 37% miało zaś przynajmniej jedno zdarzenie homoseksualne z orgazmem. ADRES KORESPONDENCYJNY: CRS, ul. Waryńskiego12, Warszawa, z dopiskiem [i.pewu] tel./faks: (022) redakcja@ipewu.pw.edu.pl REDAKCJA: Redaktor Naczelny: Wiktor Sułkowski Redaktor Prowadzący: Agata Burczyńska PR: Maciek Falkowski Sekretarz Redakcji: Karolina Zarębska Dział Graficzny: Adam Jeziorski(d1512) Fotografia: Grzesiek Tuszyński, Jacek Jermakowicz, Bartek Michalski, Krystian Frahn Korekta: Klara Brandt, Weronika Abramczuk, Marzena Cieślik Marketing: Małgorzata Janikowska Redakcja: Asia Andrysiak, Monika Goszczyńska, Małgorzata Janikowska, Marcin Jeżo, Andrzej Curkowski, Darek Giska, Maciek Falkowski, Weronika Abramczuk, Ada Łoniewska, Natalia Gierymska, Piotr Proczek, Piotr Leśniak, Adam Surmacz, Wiktor Sułkowski PRODUKCJA: Wydawca: Samorząd Studentów Politechniki Warszawskiej Druk: Instytut Poligrafii Politechniki Warszawskiej Naświetlarnia: Studio Beta Okładka: Alan Iwanowski - Pineiro (ereoh.com) PWGay 10 Czym są darkroomy? Co to jest coming out? Rozmowa z dwoma gejami studentami PW związanymi z serwisem PWGay. Moja historia 12 Historia pewnego coming out u. Queer dziwny, odmieniec, ciota 13 Zostanę poddany kremacji. Poleciłem Christopherowi zmieszać moje prochy z czarną farbą i pomalować nią pięć płócien, które wcześniej podpiszę. To będzie moje ostatnie dzieło sztuki. Portret Dereka Jarmana. Love Ludvig 18 Około roku 1922 Wittgenstein nie chce już zajmować się filozofią, bo jest przekonany, że Traktat wszelkie problemy filozoficzne rozwiązał. Portret jednego z największych filozofów 20. wieku. Kazik 21 W sztuce nie ma kompromisów i przeważnie bezprzedmiotowo się spiera o rzeczy, które nie powinny być dyskutowane. Wywiad z Kazikiem Staszewskim specjalnie dla i.pewu! PUPA Dwunasta edycja Pierwszego Uniwersalnego Przeglądu Artystycznego.

3 MBA Career Fair to prestiżowa impreza targowo-szkoleniowa organizowana od 13 lat przez Stowarzyszenie Studentów i Absolwentów Szkoły Biznesu PW (SAAMBA), która odbędzie sie w dniu 13 marca 2006r. w Małej Auli w Gmachu Głownym Politechniki Warszawskiej w godz MBA Career Fair od wielu lat jest kluczowym wydarzeniem w corocznym kalendarzu imprez rekrutacyjnych znanych i renomowanych firm poszukujących specjalistycznych i menedżerskich kadr na polskim rynku. Są to jedyne w Polsce targi pracy nastawione na specjalistów i wybitnych absolwentów Politechniki Warszawskiej oraz na absolwentów studiów MBA. Czym się różnią MBA Career Fair od innych targów pracy? MBA Career Fair to impreza nastawiona na działania rekrutacyjne w grupie ludzi ambitnych, zdecydowanych na stałe podnoszenie swoich kwalifikacji, znających języki obce i poszukujących wyzwań zawodowych. Targi mają na celu umożliwienie kandydatom zapoznania się z ofertą i wymaganiami potencjalnych pracodawców (liderów na rynku w swoich branżach), natomiast firmy mają okazję, by zaprezentować swój wizerunek korporacyjny i politykę rekrutacyjną. Podczas Targów Pracy MBA Career Fair 2006 studenci i absolwenci będą mieli szansę na bezpośrednią konfrontację z ludźmi odpowiedzialnymi za rekrutację w firmach, do których często trudno dotrzeć czy wysłać CV. Jest to okazja na pierwsze spotkanie, nawiązanie kontaktów, przejście wstępnej rozmowy rekrutacyjnej, przekazanie swoich dokumentów czy dopytanie o profil pracowników poszukiwanych przez firmy i korporacje. W ramach MBA Career Fair 2006 wiele firm przeprowadzi prezentacje w sali plenarnej. Studenci i absolwenci mogą w ten sposób dowiedzieć się, jak rekrutują i jak pracują najbardziej atrakcyjni pracodawcy. W tym roku swoją obecność zapowiedziały koncerny naftowe, farmaceutyczne, kosmetyczne, oponiarskie, firmy consultingowe oraz sektora IT, bankowego, a także handlowego. Bartłomiej Fiszer Skończyłem Akademię Medyczną w Łodzi w 2000 r. Ponieważ uważałem, że obecna sytuacja nie jest dobra, a mogłaby być lepsza i chciałem mieć wpływ na zachodzące zmiany, postanowiłem nauczyć się czegoś więcej oprócz medycyny i zdobyć wiedzę z zakresu zarządzania. Zaraz po studiach dostałem się na jeden z dwóch dziennych programów MBA dostępnych wtedy w Polsce International MBA w Szkole Biznesu Politechniki Warszawskiej. Te studia zmieniły całkowicie moje myślenie o świecie. Bezpośrednio po nich wyjechałem na pół roku na Cypr pracowałem tam w usługach finansowych, poznając biznes od podszewki. Po powrocie zrobiłem lekarski staż podyplomowy i zacząłem pracę w firmie farmaceutycznej Shering-Plough. Wyciągnęli mnie z niej koledzy ze stowarzyszenia absolwentów SAAMBA. Trafiłem na kierownicze stanowisko w prywatnym banku komórek macierzystych. Potem pracowałem w dziale badań i rozwoju dużej firmy farmaceutycznej kierowałem projektami wdrożeń generycznych leków. Pracę tę znalazłem przy okazji kolejnej edycji MBA Career Fair. Obecnie pracuję w zawodzie uznałem, że zdobyte dotychczas doświadczenie pozwoli mi w przyszłości poprowadzić własną firmę lub zarządzać małym zakładem opieki zdrowotnej. Nie chcę jednak stracić tego, czego nauczyłem się jako lekarz. Studia i doświadczenie menedżerskie pozwoliły mi na szerokie postrzeganie własnej przyszłości - nie obawiam się obecnie pracy na własny rachunek ani wyjazdu do pracy za granicę. Wiem, że sobie poradzę. W ostatnich latach udział w MBA Career Fair wzięły m.in. następujące firmy: PricewaterhouseCoopers, Accenture, A.T. Kearney, Baxter, Bertelsmann Media Cap Gemini, Carrefour, Citibank Handlowy, D Arcy Masius, Benton & Bowles, DEC, GSK, Eli Lilly, Ernst&Young, Géant, IBM, KPMG, L Oreal, McKinsey, Michelin, Polpharma, Procter&Gamble, Roland Berger Od wielu lat impreza odbywa się pod korporacyjnym patronatem honorowym firmy Pricewaterhouse Coopers. Spośród firm biorących udział w Targach uczestnicy wybiorą Wystawcę MBA Career Fair 2006, który zostanie uhonorowany pamiątkową tablicą, w trakcie trwanie imprezy będą też losowane bardzo atrakcyjne nagrody. Wystawcą MBA Career Fair 2004 i 2005 została wybrana dwa lata z rzędu firma Polpharma, a w 2003r. firma IBM Polska. Organizatorzy: Czym jest SAAMBA? MBA CAREER FAIR- KARIERA DLA AMBITNEGO ABSOLWENTA Misja SAAMBA Jako organizacja ludzi o podobnych doświadczeniach staramy się budować wspólną tożsamość i generować wartość dodaną poprzez współpracę w ramach organizacji przyjaciół - absolwentów tej samej uczelni. Promujemy profesjonalny wizerunek naszej uczelni i jej absolwentów oraz współtworzymy społeczność menedżerów z wizją, czyli ludzi którzy umieją nawiązywać dobre relacje z innymi, pomagają sobie w potrzebie i mogą zawsze na siebie nawzajem liczyć. Historia SAAMBA Pierwszy rocznik absolwentów Szkoły Biznesu PW założył w 1993r. Stowarzyszenie Absolwentów Szkoły Biznesu Politechniki Warszawskiej. 3

4 4 Usamah Afifi (MBA 98 były Prezes Stowarzyszenia SAAMBA) Ukończyłem wydział MEiL (Lotnictwo) na Politechnice Warszawskiej. Postanowiłem uzupełnić wykształcenie inżynierskie o ekonomiczno-zarządcze w Szkole Biznesu PW. Mam za sobą ośmioletnie doświadczenie międzynarodowe. Miałem przyjemność prowadzić duże projekty transformacji biznesowych. Obecnie odpowiadam za sprzedaż złożonych projektów firmy IBM z obszaru doradztwa biznesowo wdrożeniowo-outsourcingowego i promowanie wizjonerskich rozwiązań biznesowych wśród kadry zarządzającej największych telekomów Europy, Środkowego Wschodu i Afryki. Działalność społeczna na rzecz Szkoły Biznesu PW i Stowarzyszenia SAAMBA, poprzez takie projekty jak np. MBA Career Fair, umożliwiła mi przetestowanie pozyskanej wiedzy w praktyce, nauczyła mnie współpracy z ludźmi i dała cenne kontakty biznesowe, z których często korzystam. Poznałem ludzi przyjaźnie nastawionych, na których mogę w 100% liczyć, a to jest w biznesie najważniejsze! Podsumowując, Szkoła daje wiedze, a projekty Stowarzyszenia są ważnym kanałem budowania reputacji solidnego specjalisty na rynku biznesowym... a takie osoby rynek szybko zauważa. Mocno polecam! Anna Gottfried-Kohout Ukończyłam z wyróżnieniem Politechnikę Warszawską na wydziale: Elektroniki i Technik Informacyjnych o specjalizacji: Informatyka i Automatyka. Poprzez czynne uczestnictwo w targach dowiedziałam się o firmie konsultingowej The Boston Consulting Group, gdzie aplikowałam po studiach na stanowisko Koordynatora Technicznego w Biurze Warszawskim. Po dwóch latach pracy firma oddelegowała mnie do swojego biura w Niemczech, gdzie dostałam pozycje lidera projektów i koordynatora technicznego dwukrotnie większego biura. Praca w dużej korporacji pozwoliła mi na znaczny rozwój zawodowy i zdobycie międzynarodowego doświadczenia, pracując nad projektami na skalę całej Europy. Po sześciu latach pracy zdecydowałam się na powrót do Polski i poszerzanie swojej wiedzy wybierając studia dzienne International MBA w Szkole Biznesu Politechniki Warszawskiej, które ukończyłam z wyróżnieniem. Dzięki przyswojeniu w czasie studiów wiedzy nt. strategii, zarządzania operacyjnego, zarządzania kontrolą w firmie, marketingiem, finansami i księgowością, zdecydowałam się na założenie własnej firmy C.A.K Solutions, której misją jest doradzanie firmom polskim jak zaistnieć na rynku niemieckim oraz pomocą firmom niemieckim w znalezieniu partnerów biznesowych w Polsce. Od czasu rozpoczęcia studiów MBA jestem aktywnym członkiem Stowarzyszenia Studentów i Absolwentów MBA Szkoły Biznesu P.W. (SAAMBA), stowarzyszenia promującego profesjonalny wizerunek uczelni i jej absolwentów oraz współtworzącego społeczność menedżerów. Od 2004 roku zajmuję stanowisko Koordynatora Targów MBA Career Fair, od wielu lat kluczowego wydarzenia w corocznym kalendarzu imprez rekrutacyjnych znanych i renomowanych firm poszukujących specjalistycznych i menedżerskich kadr na polskim rynku. Jako jedyne w Polsce targi pracy są nastawione na absolwentów Politechniki Warszawskiej oraz specjalistów i wybitnych absolwentów studiów MBA. Twórcom przyświecała idea organizacji, która promowałaby prestiż Szkoły, integrowała środowisko absolwentów i tworzyła reprezentację absolwentów w kręgach biznesowych. Była to pierwsza organizacja zrzeszająca absolwentów MBA w Polsce i jest ona obecnie największą tego typu (na dzień dzisiejszy ponad 1200 absolwentów). Działalność SAAMBA Stowarzyszenie SAAMBA prowadzi swoje własne Biuro Karier i od 13 lat organizuje prestiżową imprezę MBA Career Fair, czyli połączenie warsztatów i targów pracy dla studentów i absolwentów Politechniki Warszawskiej oraz MBA, zbliżając się tym samym do tradycji niszowych targów talentów typowych dla szkół biznesu w Europie Zachodniej i USA. MBA Career Fair to impreza z wielkimi tradycjami, przy organizacji której SAAMBA co roku współpracuje z bieżącym rocznikiem International MBA Szkoły Biznesu PW. Do udziału zapraszani są liderzy rynkowi, firmy innowacyjne zainteresowane spotkaniem i rekrutacją największych talentów spośród studentów i absolwentów MBA Szkoły Biznesu i Politechniki Warszawskiej. Na MBA Career Fair składają się dwa wydarzenia: Warsztaty Karier oraz Targi Pracy. Targi są imprezą otwartą dla wszystkich studentów i absolwentów programów PW, studentów i absolwentów MBA oraz przedstawicieli działów personalnych firm. Stowarzyszenie organizuje również szereg innych cyklicznych imprez: są to m.in. szkolenia mające na celu propagowanie wiedzy menedżerskiej i promocję idei kształcenia ustawicznego (SAAMBA Workshops), mixery biznesowe - co kwartał (SAAMBA Mixers), nieformalne imprezy integracyjne - co miesiąc (SAAMBA Social) imprezy okolicznościowe (Wigilie, bale karnawałowe) oraz sezonowe wyjazdy integracyjne i sportowe gł. narciarskie i żeglarskie (SAAMBA Sport & Recreation). Stowarzyszenie SAAMBA prowadzi portal internetowy, który spełnia funkcje informacyjne, networkingowe i promocyjne (fora, listy dyskusyjne, moduł Biura Karier publikowanie ofert pracy etc.). KONTAKT: Biuro Stowarzyszenia SAAMBA: Szkoła Biznesu PW Pok. 114, ul. Koszykowa 79, Warszawa tel. (22) (0-22) , Sekretariat: monika.wysocka@saamba.org.pl Zarząd: saamba@saamba.org.pl Według badań przeprowadzonych przez Instytut MillwardBrown MB SMG/KRC wynika, że zaledwie 19% Polaków uważa, iż w Polsce panuje przyjazny do zakładania działalności gospodarczej klimat, ale tylko 6% badanych posiada własną firmę. W głównej mierze nie wynika to z braku chęci i pomysłów lecz z niepełnej wiedzy dotyczącej szeroko rozumianego otoczenia przedsiębiorstwa. Dlatego również w tym roku, podobnie jak w ubiegłych poprzez warsztaty oraz szkolenia będziemy motywowali jak największą ilość studentów do podjęcia wyzwania, jakie stawia przed nimi rozpoczęcie własnej działalności. Poprzez udział w debatach tematycznych z ekspertami, zajęciach warsztatowych czy też wydarzeniach (eventach), młodzi ludzie będą mieli okazje przekonać się, że wyjście na swoje nie jest rzeczą trudną lub nazbyt ryzykowną, oraz że istnieją sposoby, a co więcej możliwości na rozpoczęcie samodzielnej działalności gospodarczej tuż po lub nawet w trakcie studiów. Tegoroczny III Festiwal Przedsiębiorczości BOSS będzie się nieco różnił od poprzednich, odbędzie się na większej liczbie ośrodków akademickich w całej Polsce, dzięki czemu nabierze on rangę wydarzenia ogólnopolskiego. Projekt będzie realizowany na 25 uczelniach w kraju w tym na 4 warszawskich. Program BOSSa będzie składał się z: Debaty ich gościem będzie Franchise-net oraz Akademickie Inkubatory Przedsiębiorczości. Franchise-net przedstawi swoja działalność i przekona do najpopularniejszych form rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej w Europie Zachodniej, dzięki którym pozyskasz korzyści wynikające z Franszyzy, natomiast Akademickie Inkubatory Przedsiębiorczości zaoferują swoją pomoc przy realizacji najlepszych pomysłów na firmę, która za kilka lat może stać się potężnym przedsiębiorstwem, dając miejsca pracy setkom Polaków. Warsztaty - serie całodniowych szkoleń na około 25 uczelniach wyższych w całej Polsce, z zakresu przedsiębiorczości zakończone wręczeniem certyfikatów; przykładowa tematyka: o Jak założyć firmę? o Jak finansować pomysł? o NLP w biznesie, o Księgowość w małej firmie, o Zarządzanie małą firmą, Uczestnicy, jak w zeszłym roku, otrzymają Festiwalowe notatniki, teczki i długopisy. W przerwach skromny poczęstunek (kawa, słodycze). W przeprowadzeniu szkoleń pomogą nam m.in.: STOWARZYSZENIE TRENERÓW NLP W POLSCE

5 III Festiwal Przedsiębiorczości BOSS - postaw na swoim. POLBAN Anioły Biznesu CENTRUM KREOWANIA LIDERÓW Event czyli przedsiębiorczość na wesoło, pozwoli udowodnić studentom, że przedsiębiorczość nie musi kojarzyć się ze sztywnymi uniformami i czekaniem tygodniami na zarejestrowanie firmy, ale może być również okazją do sprawdzenia własnych sprawności w ulubionym sporcie biznesmanów golfie (na razie w wersji mini). Konsultant - przez cały okres trwania Festiwalu każdy będzie miał możliwość uzyskania odpowiedzi na pytanie związane z rozpoczęciem działalności gospodarczej bądź na żywo na uczelniach, bądź też drogą mailową; porad udzielać będą eksperci z AIP Consulting i Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Po co robimy to wszystko? Po to właśnie aby młodzi, studenci przy wsparciu i pomocy doświadczonych przedsiębiorców i szkoleniowców nie bali się postawić na swoim. Więcej informacji na temat III Festiwalu Przedsiębiorczości BOSS w każdym ośrodku akademickim znajduje się na stronie org.pl. Niektóre zajęcia zaliczane są na podstawie wykonania prezentacji na określony temat. Oto krótka ściąga dla tych, którzy nigdy nie brali udziału w szkoleniu ze sztuki prezentacji (warto!) lub tych, którzy pragną przypomnieć sobie zdobytą wiedzę. Jak przygotować się do prezentacji? Zastanów się, kim będą uczestnicy prezentacji. Dostosuj do nich swój ubiór, treść, a także swój język; Upewnij się, że masz wszystkie sprzęty, które potrzebne są Ci do przeprowadzenia prezentacji (np. laptop, rzutnik). Przed prezentacją sprawdź, czy wszystko prawidłowo działa; Jeśli przynosisz swoją prezentację na dyskietce nagraj ją na dwóch dyskietkach, aby mieć pewność że uda się ją otworzyć; Zrób próbę generalną swojej prezentacji. Zaplanuj co i kiedy będziesz mówił. Jeśli masz kłopoty ze stresem, naucz się kilku pierwszych zdań na pamięć. Jak zrobić prezentację? Podziel swoją prezentację na trzy części: wprowadzenie (o czym będziesz mówił), treść i zakończenie (o czym mówiłeś); Pamiętaj, że prezentacja powinna być czytelna. Nie używaj czcionki mniejszej niż 24p; Każdy slajd powinien posiadać tytuł; Nie używaj dźwięków dostępnych w programie MS PowerPiont. Nie przesadzaj z animacją niestandardową (ogranicz się do jednego rodzaju efektu np. rozpraszanie); W prezentacji używaj tylko krótkich równoważników zdań. Nie musisz zamieszczać wszystkiego, co chcesz powiedzieć. Na slajdzie powinno znajdować się tylko hasło, które rozwiniesz. Duża ilość tekstu, czy całe zdania zniechęcają do prezentacji, a także powodują rozproszenie uwagi pomiędzy czytaniem a słuchaniem prowadzącego; Jeśli stosujesz wypunktowanie, to pamiętaj, że najłatwiej zapamiętać treść prezentacji, gdy zastosowany jest podział potrójny czyli np. trzy podpunkty, trzy części itp.; Wszystkie teksty powinny być pisane tą samą czcionką. Stosuj kolor granatowy lub czarny, a czerwonym podkreślaj lub zaznaczaj rzeczy najistotniejsze. Jak prezentować? Na początku postaraj się zdobyć uwagę uczestników (np. zastosuj cytat), późnej przedstaw się, podaj temat spotkania oraz cel prezentacji, a także omów sprawy organizacyjne (ewentualne przerwy, czas na pytania, materiały dla uczestników); Mów powoli, z przerwami. Jeśli czegoś nie pamiętasz, przestań mówić i spokojnie sprawdź to w notatkach; Jeden slajd powinieneś omawiać 2 minuty; Staraj się stać w pozycji prostej, w lekkim Prezentacja na piątkę rozkroku. Ręce spuść luźno, od czasu do czasu używaj gestykulacji na poziomie twarzy; Stój przodem do widowni, nigdy nie odwracaj się przodem do slajdu; Nie czytaj slajdu, wszyscy widzą, co jest tam napisane. Rozwijaj temat zamiast powtarzać dane z prezentacji; Nawiązuj kontakt wzrokowy z widownią. Nie patrz za długo na tę samą osobę, staraj się spojrzeć na każdego lub w każdą stronę; Nie trzymaj pogiętych notatek w ręku podczas prezentacji. Jeśli potrzebujesz pomocy połóż estetycznie wyglądające notatki (np. zbindowane) na stole przed sobą. Jak odpowiadać na trudne pytania? Zawsze najpierw dokładnie wysłuchaj pytania, a następnie powtórz je tak aby wszyscy uczestnicy usłyszeli; Udzielaj konkretnych odpowiedzi; Jeśli nie znasz odpowiedzi przyznaj się do tego, powiedz kiedy udzielisz odpowiedzi; Jeśli nie rozumiesz pytania, poproś o powtórzenie; Jeśli pytanie wymaga dłuższej odpowiedzi spytaj czy ktoś z uczestników jest zainteresowany tym pytaniem. Jeśli nikt się nie zgłosi, odpowiedz na nie po prezentacji; Jeśli ktoś zaatakuje Cię personalnie odpowiedz Mam inne zdanie na ten temat. To tylko część wiedzy potrzebnej do wykonania idealnej prezentacji. Mam jednak nadzieję, że okaże się przydatna, a zastosowanie się do powyższych zasad ułatwi Wam przygotowanie bardzo dobrej prezentacji. Powodzenia i życzę samych piątek! Monika 5

6 6 Kto z nas nie zastanawiał się nieraz, gdzie pójść na spacer? Czasami zupełnie nie mamy pomysłu. Ograniczeni korytarzami stworzonymi przez komunikację miejską, nie zauważamy pięknych okolic, którym warto się przyjrzeć. Zachęcam więc do poznania Starego Żoliborza i jego architektury. Na Stary Żoliborz zasadniczo składają się kolonie powstałe w okresie międzywojennym: Żoliborz Oficerski, Żoliborz Urzędniczy i Żoliborz Dziennikarski, a także budynki mieszkalne WSM (Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej) i akcji budowlanej ZUS. Ogólny projekt urbanistyczny Żoliborza opracowali Antoni Jawornicki i Józef Jankowski. To na podstawie ich planu powstała główna sieć komunikacyjna. Do dziś te plany są przytaczane jako przykład dobrze rozwiązanych przestrzeni publicznych. Warto o tym pamiętać. Zacznijmy od Żoliborza Oficerskiego i Urzędniczego. W 1922 rząd przekazał obszar pomiędzy Cytadelą, ulicami Krasińskiego, Felińskiego i Gen. Zajączka (ale bez parku Żeromskiego) pod zabudowę mieszkaniową Stowarzyszeniu Oficerów. Projekt dla tego obszaru przygotował Kazimierz Tołłoczko. Swój dawny bieg zachowały ulica Śmiała oraz Żyzna (obecnie ul. Mierosławkiego). Ulica Śmiała pełni rolę dominanty. Biegnie swobodnie w kierunku północ południe, spajając całą wewnętrzną siatkę malowniczych uliczek. Od północy zakończona placem Słonecznym, przez który przebiega łagodnie załamując się ulica Forteczna. Dalej ul. Śmiałą przecina ul. Haukego, a jeszcze dalej na południe trafiamy na piękny zbieg trzech ulic: Śmiałej, Mierosławskiego oraz Kaniowskiej. Ulica Kaniowska biegnie wzdłuż fosy Cytadeli, a wszystkie poprzeczne ulice łączą ją z ul. Czarneckiego. Ta zaś wiąże układ kolonii Oficerskiej z głównym układem Starego Żoliborza, czyli ulicami Mickiewicza, Krasińskiego oraz piękną, nieco monumentalną Aleją Wojska Polskiego z pasem zieleni parkowej po środku. Żoliborz Oficerski z Urzędniczym (ograniczony ulicami Mickiewicza i Felińskiego ) łączy ul. Mierosławskiego, wpadającą w ul. Felińskiego. Rownolegle do niej biegnie ul. Pogonowskiego z okrągłym placykiem. Cały ten układ jest bardzo urozmaicony, dość swobodny, z sekwencjami niewielkich wnętrz placyków i ma charakter miasta ogrodu. Natomiast część na zachód od ul. Felińskiego jest opracowana z mniejszą swobodą, ulice częściej biegną w kierunku pn. - pd. Południowa część Starego Żoliborza zaczęła powstawać w 1922 r.(żoliborz Oficerski) i 1923r. (Żoliborz Urzędniczy). Architektura charakterystyczna dla tego obszaru wywodzi się ze stylu dworkowego. Idea poszukiwania takiej narodowej formy architektury powstała jeszcze przed 1914r. Początkowo miał to być styl zakopiański, później zwrócono się w kierunku dawnego budownictwa polskiego, które miało lepiej spełniać praktyczne potrzeby. Cały czas też trzeba było myśleć o tym, jak zaspokoić ogromne potrzeby mieszkaniowe i tu zainteresowaniem zaczęła się cieszyć angielska idea miast ogrodów Ebenezera Howarda. Warto dodać, że w 1912r. na wystawie w Krakowie nagrodzony został projekt F. Mączeńskiego. Był to dwurodzinny bliźniak w otoczeniu ogrodowym. Do tych właśnie idei nawiązuje architektura Żoliborza Oficerskiego i Urzędniczego. Głównymi projektantami byli Romuald Gutt, Rudolf Świerczyński, Tadeusz Tołwiński i Kazimierz Tołłoczko. Założenie było takie, że przy głównych ulicach powstawać miała zabudowa 4-kondygnacyjna, a wewnątrz- domy dwukondygnacyjne: bliźniacze (2 rodziny), szeregowe (4-10 rodzin) i wolnostojące. Przy ul. Czarnieckiego i wokół Placu Słonecznego mamy więc domy szeregowe opracowywane przez Gutta i Świerczyńskiego (z charakterystycznym motywem gzymsu ceglanego). Projekty Świerczyńskiego nawiązują do form gotyckich i militarnych, co widać na ulicy Haukego po stronie parzystej wille z przyporami, skarpami, półbasztami

7 oraz ostrołukowe formy w bliźniakach przy ulicy Śmiałej 68/66 i 73/71. Większość dworkowych domków jednorodzinnych zrealizował główny projektant K. Tołłoczko prosta bryła, dach czterospadowy, skromne kolumienkowe wejście. Żoliborz Urzędniczy jest raczej bardziej jednolity. Architekci projektowali tutaj całe ulice np.: ul. Wyspiańskiego- R.Gutt; Brodzińskiego Aleksander Bojemski. Większość starych domków charakteryzują skromne gzymsy w tynku, murki kryte dachówką z bramkami do ogrodów, a mimo to podczas spaceru uliczkami nie odczuwany wrażenia monotonności. Jest to miejsce raczej zaciszne, kameralne. Ważną częścią Starego Żoliborza jest małe osiedle zaprojektowane w 1927r. przez Kazimierza Tołłoczko Żoliborz Dziennikarski. Tak samo jak pozostałe osiedla charakteryzuje się zabudową zróżnicowaną pod względem architektury i tym, że powstał z inicjatywy spółdzielni mieszkaniowej, w tym przypadku zrzeszającej dziennikarzy Warszawy. Pierwotnie składał się z budynku wielorodzinnego przy ul. Krasińskiego (już nie istnieje), domów bliźniaczych wewnątrz osiedla i zabudowy szeregowej. Największym zespołem mieszkaniowym na Starym Żoliborzu jest WSM Warszawska Spółdzielnia Mieszkaniowa oraz budynki powstałe w wyniku akcji budowlanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ( ). WSM składa się z realizacji kolonii, oznaczonych numerami I IX, projektowanych przez różnych architektów tego okresu, głownie zrzeszonych lub związanych z grupą PRAESENS. Był to jeden z awangardowych ruchów w architekturze (i nie tylko) miedzywojnia. Wśród projektantów byli m.in.: Szymon i Helena Syrkussowie, Bohdan Lachert, Józef Szanajca, Barbara i Stanisław Brulakscy, Bruno Zborowski i inni. Cechą charakterystyczną tych osiedli było to, że równocześnie z zabudową mieszkaniową projektowano także całe zaplecze społeczne: przedszkola, szkoły, domy kultury, pralnie, kąpieliska, kino itp. zlokalizowane wewnątrz osiedla. Część z tych zabudowań przetrwała do dziś, niektóre ze zmienioną funkcją. Natomiast zabudowa ZUS uzupełniała kwartały WSMu, osiedla Dziennikarskiego i Urzędniczego. Dzisiaj niestety spora część tych kameralnych zielonych podwórek jest zamykana, jedynie mieszkańcy mają do nich dostęp, podczas gdy tak piękny obszar powinien być dostępny dla każdego. Trudno tak krótko opisywać Stary Żoliborz. Jest mnóstwo zagadnień mniej lub bardziej powiązanych z tym obszarem i nie sposób chociaż wspomnieć o wszystkich nie mówię tu tylko o architekturze, ale i historii czy osobistościach nierozerwalnie związanych z Żoliborzem. Myślę, że każdy spacerując po tych kameralnych uliczkach znajdzie jakiś zakątek, który go zauroczy swoim klimatem. Bartosz Michalski Warszawiakom dzielnicy tej nie trzeba przedstawiać. Chociaż położony blisko Centrum, pozostający trochę na uboczu życia wielkomiejskiego, nie bez powodu uważany za jeden z ładniejszych zakątków miasta, daje odrobinę wytchnienia zabieganym mieszkańcom w zaciszu swoich parków. Współczesny Żoliborz jest udaną kompozycją zieleni i willowej, w większości, architektury, to miejsce spokojne na zwariowanej mapie stolicy, stanowiące często azyl i inspirację artystów. Jest położony w północno-zachodniej części miasta na lewym brzegu Wisły i liczy obecnie około 50 tys. mieszkańców. Znany nam obecnie układ Żoliborza ukształtował się w dużej mierze w przedwojennej Polsce. Tuż przy placu Wilsona powstała pierwsza wielorodzinna kolonia Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, realizująca nowatorską wówczas koncepcję wspólnoty sąsiedzkiej. Zabudowę uzupełniły zespoły domów jednorodzinnych, zaplanowane jako osiedla inteligencko-urzędnicze. Swój wkład do żoliborskiej architektury wniosła tez powojenna myśl socjalistyczna, której efektem są osiedla Marymont Potok i Sady Żoliborskie. Przenieśmy się jednak w dawniejsze czasy, aby poznać urok bezpowrotnie straconego i zapomnianego Żoliborza. Mało kto wie, że jeszcze w XVIII w. w tym rejonie tryskały źródła rzeki Drny, wokół której kwitło życie gospodarcze i towarzyskie. Zakładano tu stawy, budowano młyny, tartaki, manufaktury, oraz liczne ogrody. To właśnie rzeka Drna zdeterminowała odrębny charakter tego miejsca, powstrzymując rozwój zabudowy Nowego Miasta. Wznoszono tu ważne dla miasta obiekty: wały miejskie (1770r.) zwane wałami Lubomirskiego, a także, sąsiadujące ze sobą na stokach Skarpy Warszawskiej, koszary Gwardii Pieszej Koronnej (1725r.) i Konwikt Pijarów (1775r.), przeznaczony dla uczniów Collegium Nobilium. Koszary Gwardii Królewskiej łączyła ze Starym Miastem wybrukowana Aleja Gwardii. Odbywały się tu lubiane przez Warszawiaków parady wojskowe. Na północny zachód od koszar położony był folwark Fawory oraz zabudowa podmiejska wzdłuż drogi do Zakroczmia. W XVII w dworki szlacheckie na przedmieściach zaczęły ustępować miejsca pałacom magnackim lokalizowanym najchętniej wzdłuż skarpy wiślanej. W następnym stuleciu eleganckie, skąpane w zieleni dwory i pałacyki zdominowały tereny byłego folwarku. Na skarpie powstawały też wtedy piękne, publicznie dostępne ogrody romantyczne. Do nich właśnie odnosi się nazwa dzielnicy, czyli Piękny Brzeg (z franc. joli bord), której autorstwo jest przypisywane Królowej Marysieńce. Królowa była też właścicielką jednego z pobliskich pałaców, który od jej imienia i miejsca lokalizacji zyskał nazwę Marie Mont (Wzgórze Marii), która z czasem przyrosła do całej okolicy. Po upadku Powstania Listopadowego władze 7

8 8 carskie podjęły decyzję o wzniesieniu w Warszawie cytadeli. Postanowiono wyburzyć lub adoptować do nowych celów całą zabudowę okolicy, tworząc przedpole artyleryjskie, a następnie zbudować na wzgórzu twierdzę. Wykorzystując odcinek doliny Drny, dookoła koszar i konwentu wykopano fosę i usypano wał forteczny. Budowa fortyfikacji trwała w latach Cytadela, poza strategiczną rolą w łańcuchu twierdz umacniających zachodnią granicę Cesarstwa Rosji, była żandarmem Warszawy i miejscem kaźni polskich patriotów. Na przedpolach cytadeli, ze względu na możliwość ostrzału, zakazano stawiania jakichkolwiek zabudowań. Rzeka Drna została w kilku etapach prawie całkowicie skanalizowana, a jej wody zasiliły fosę Cytadeli. W latach , w promieniu kilkuset metrów od obwodu obronnego, wybudowano trzy murowane okrągłe forty: Władimira, Aleksieja i Siergieja oraz Baterię Nadbrzeżną. Obiekty te posiadały własne fosy z galeriami w przeciwskarpach i podziemnymi chodnikami wychodzącymi w różnych kierunkach. W związku z rozwojem artylerii, po 1860 r. fortyfikacje przebudowano i rozbudowano. Pomiędzy fortami Aleksieja i Sergieja wybudowano kolejne dwa forty: Paweł i Gieorgij. Wszystkie forty połączono niskim wałem ziemnym ze stanowiskami dla piechoty. W 1875 r. oddano do użytku most kolejowo-drogowy przy cytadeli i obwodową linię kolejową, a dwa lata później dworzec kolejowy Kowelski, obecnie Gdański. Tereny na północ od kolei obwodowej przejęło wojsko na magazyny, place ćwiczeń i obozy. W 1916 roku tereny poforteczne na Żoliborzu przekazano administracji miejskiej, a w roku 1921 przeznaczono je pod zabudowę mieszkaniową. Po dziewięćdziesięciu militarnych latach, Żoliborz ponownie stał się dzielnicą mieszkaniową. Wokół głównych arterii i placów wzniesiono wielorodzinne budynki mieszkalne z lokalnymi centrami handlowo-usługowymi przy placach. Boczne uliczki, przeznaczono zaś pod zabudowę jednorodzinną. Nową reprezentacyjną dzielnicę nazwano Żoliborzem Oficerskim. Związany z Cytadelą Żoliborz wojskowy powiększył się wkrótce o kolejne osiedla: Żoliborz Dziennikarski i Żoliborz Urzędniczy. Do roku 1939 zabudowano całą przestrzeń w sąsiedztwie cytadeli. W latach rozebrano Fort Gieorgija w celu przeprowadzenia alei Wojska Polskiego. Podobny los spotkał Fort Pawła, na którego miejscu wzniesiono nasyp drogowy wiaduktu nad linią kolejową. Natomiast Forty Władimira i Sergieja, po zasypaniu fos i wyrównaniu terenu, przekształcono w parki. Podczas Powstania Warszawskiego, mimo początkowych sukcesów i opanowania dzielnicy w pierwszych dniach powstania, Cytadela, i jej forty obsadzone siłami niemieckimi, skutecznie utrudniały powstańcom połączenie się z siłami na Starówce. Ślady walk w postaci dziur po kulach widoczne są jeszcze na ścianach niektórych domów. Dalszy rozwój Żoliborza nastąpił dopiero w latach 70-tych, kiedy powstały osiedla bloków mieszkalnych Sady Żoliborskie i Marymont Potok. Tak ukształtowany Żoliborz otoczyły bariery tras szybkiego ruchu - Wisłostrada i Aleja Armii Krajowej. Obecnie planowane jest przywrócenie mieszkańcom Żoliborza dostępu do rzeki poprzez ukrycie pod ziemią niektórych arterii komunikacyjnych i udostępnienie zamkniętych dotychczas terenów Cytadeli tak, aby Piękny Brzeg znów pełnił swoje funkcje i budził zachwyt jak przed laty. Andrzej Curkowski

9 Historia... Homoseksualizm jako skierowanie uczuć i orientacji seksualnej do osoby tej samej płci, istnieje we wszystkich kulturach. Co ciekawe, powstał właściwie współcześnie, sam termin stworzono w latach 60-tych XIX wieku. Do XX wieku, podając za Pierre Bourdierem, w społeczeństwie amerykańskim nie było podziału na homo i hetero, istniał podział na pasywych i aktywnych seksualnie. Aktywny homoseksualista należał do kategorii mężczyzn, pasywny był kimś zniewieściałym do kogo pasował termin homoseksualisty. Wśród plemion amerykańskich przed kolonizacją osoby o innej orientacji niż dominująca tzw. bardasze (lub jak później przyjęto - osoby o dwóch duszach) dobrze integrowali się w strukturze społecznej i w życiu plemienia, często zajmując honorowe pozycje i przełamując podział na zajęcia kobiece i męskie, w których obu mogli uczestniczyć. Wśród starożytnych Greków nie dzielono kontaktów z kobietą i mężczyzną na złe i dobre, mężczyzna aktywny powinien być jednakże starszy i pełnił często funkcje mentora i przewodnika młodego kochanka. W starożytnym Rzymie obwarowane było to także pozycją społeczną, niedopuszczalne było, by aktywny był ktoś o niższej pozycji. Wraz z nadejściem chrześcijaństwa uznano w kulturze zachodu zachowania homoseksualne za grzech. Dopiero po roku 1860 zaczęto dyskurs medyczny i pojmowanie zagadnienia w kategorii zaburzenia psychiatrycznego. Zaczęto uznawać za dewiantów i osoby chore, patologiczne, które zagrażają zdrowiu społeczeństwa. Raport Kinseya badający amerykańskie społeczeństwo w latach 60-tych ubiegłego wieku wykazał, że 8 % mężczyzn żyło przez trzy i więcej lat w związkach homoseksualnych, 37% miało zaś przynajmniej jedno zdarzenie homoseksualne z orgazmem. Brutalnie zakończone przez policję zamieszki w 1969 roku w Stonewall z nowojorskimi gejami, spustoszenia AIDS i wyniki raportu Kinseya stały się zaczątkiem głośnej i otwartej dysputy publicznej i przemian w pojmowaniu tego zjawiska. Homoseksualizm nie jest już traktowany w świecie naukowym jako choroba i nie jest skorelowany z żadnym zaburzeniem psychicznym, staje się bardziej zjawiskiem normalnym i powszednim. Zwiększa się akceptacja, od 1966 roku konstytucyjnie chroni się praw homoseksualistów w RPA. Małżeństwa homoseksualne zalegalizowano w Holandii, Belgii, Kanadzie, Hiszpanii, RPA i amerykańskim Masachussetes (wszystkie kraje zrobiły to w ciągu ostatnich 5 lat). Przeszło 12 krajów zalegalizowało związki partnerskie, 15 zalegalizowało konkubinaty, w tym nasi czescy sąsiedzi. Lęk przed jednostkami homoseksualnymi, kategoryzowanie i stereotypowe podejście do tych osób są głęboko zakorzenione w europejskiej kulturze. Homoseksualiści wciąż są ofiarami ataków i przemocy....teoria... Ciekawą teorię przedstawił Robert W. Connell. Wyróżnił on parę typów męskości i kobiecości. Idealna męskość - dominująca nad wszystkimi innymi typami mężczyzn i kobiet - to męskość hegemoniczna, oparta na dominacji poprzez kulturę na życie społeczne i prywatne. Męskość hegemoniczna wiąże się z heteroseksualnością, małżeństwem, władzą, płatną pracą, siła i odpornością fizyczną. Tylko nieliczni mężczyźni mogą ją osiągnąć, ci, którym się to nie uda, i tak korzystają z jej uprzywilejowanej pozycji jako męskość wspólnicza, odcinając kupony. W społeczeństwie wszystkie kobiety podlegają mężczyznom, szczególnie kobiety emfatyczne - skierowane na spełnianie interesów i pragnień mężczyzn. W tej klasycznej strukturze, która się zmienia, najniżej ulokowaną męskością jest męskość homoseksualna jako zniewieściała, miękka, posiadająca odrzucone przez hegemonicznych mężczyzn cechy. Rosnąca ilość związków homoseksualnych stanowi wyzwanie dla męskości hegemonicznej, a co za tym idzie, dla istniejącego porządku. Stąd kulturowo zaszczepiona niechęć do gejów?... i przemoc... Homoseksualiści jako grupa napiętnowana i marginalizowana, gdy stają się ofiarami przestępstw, częściej są uważani za osoby, które same sobie zasłużyły, niż jako niewinne ofiary. Relacje homoseksualne wciąż są uważane za prywatne, gdy heteroseksualizm traktuje się jako normę w miejscach publicznych i okazywanie uczuć heteroseksualnych, jeżeli nie jest obsceniczne, jest jak najbardziej na miejscu. W poczuciu większości społeczeństwa zachowania homoseksualne, publiczna manifestacja uczuć, czy to jest trzymanie za rękę czy niewinny pocałunek, urasta do rangi prowokacji. Prawodawstwo angielskie i amerykańskie uznaje w obronie przestępstw na homoseksualistach założenie lęku przed homoseksualizmem. Oskarżeni mogą bronić się na podstawie twierdzenia, że stracili panowanie nad sobą i zaatakowali osobę, która ich napastowała (np. stojąc 50 metrów dalej i trzymając kogoś za rękę). Usprawiedliwia się homofobiczną przemoc, a poszkodowanym odmawia człowieczeństwa i prawa do życia. W Polsce zachowania przestępcze, ataki na parady równości skłaniają władzę nie do karania przestępców, ale do tworzenia sankcji uderzających w zwolenników równości - zakazów publicznych manifestacji. Powiększa to tylko przekonanie ustrukturalizowanych bandytów [vide MW] o skuteczności własnych działań i potrzebie ich kontynuowania. Dura lex sed lex. Doprawdy? fr6 9

10 10 [rozmowa z dwoma politechnicznymi homoseksualistami związanymi z serwisem PWGay] Czym jest PWGay? P: PWGay to strona internetowa (portal) skupiający osoby o orientacji homoseksualnej oraz osoby im przyjazne, stanowiący miejsce spotkań i kulturalnej wymiany poglądów. J: PWGay to serwis czy też mały portal, który jest przeznaczony dla gejów i lesbijek z PW, ale właściwie każdy jest tam mile widziany. Takie miejsce, w którym można swobodnie podyskutować o problemach typowych dla mniejszości i właściwie na dowolny temat. Jak się tam znaleźliście? P: Trafiłem tam poprzez link na jednym z portali gejowskich, o ile dobrze pamiętam, bo było to dawno temu. J: Mi ktoś, sam już nie pamiętam kto, podsunął kiedyś adres do forum PWGay, które kiedyś istniało pod zupełnie innym adresem. Początkowo mało tam było osób i mało się działo, ale od czasu jak mamy własny serwer, trochę się rozruszało. Na nowej stronce jestem obecny od samego początku. Ile osób zrzesza PWgay? Z jakich wydziałów? J: Obecnie mamy równą setkę zarejestrowanych użytkowników forum. Ja bym tego nie nazwał zrzeszaniem - nie jesteśmy żadną formalną organizacją. P: Są to ludzie w większości z politechniki, ale są również osoby z UW, UKSW, z innych uczelni i miast. Są też absolwenci Politechniki. Czy w portalu funkcjonujecie anonimowo, czy z imienia i nazwiska? J: Hyhm... To jest tak jak na wszystkich innych forach internetowych, wymagany jest właściwie tylko nick. To, że sporo osób zna się z czasem też prywatnie, to już inna sprawa, ale nikt nie wymaga od nikogo żadnych personaliów. Pełna dowolność, zresztą jak w całym internecie - praktycznie pełna anonimowość i od ciebie tylko zależy, na ile z niej korzystasz. P: Wszyscy funkcjonują pod nickami, ale nie jest to regulowane odgórnie. Jest to wolny wybór użytkownika. Czy spotykacie się poza internetem? P: Tak, zdarzają się spotkania w świecie pozawirtualnym. J: Oczywiście. Nie wszyscy są tak samo zżyci, ale wyłoniła się spora grupa bliskich znajomych P: Są wspólne wyjścia do klubów, pubów, wspólne imprezy domowe. J:... i karaoke <śmiech>. Zakładam hipotetyczną sytuacją: nagle uświadamiam sobie, że nie jestem już hetero. Co mam robić? Gdzie się zgłosić? P: Jeżeli się pogodzisz z tym i zaakceptujesz siebie samego, to nie widzę sensu zgłaszania się gdziekolwiek. Homoseksualizm to nie choroba. Jeżeli zaś czujesz się nieswojo, stanowi to dla Ciebie problem, to najlepiej poszukać psychologa, np. w organizacji Lamda. Jest tam telefon zaufania, są grupy wsparcia. J: Hmm... To jeszcze zależy, czy potrzebujesz się do kogoś zgłosić. Zależy na ile sam sobie radzisz z sytuacją. Jeżeli ktoś potrzebuje, to może szukać wsparcia np. z Lambdzie, prowadzą telefon zaufania, a także dyżury na gadu-gadu.... No i zawsze można wpaść do nas na forum. Ale nie jest to profesjonalna pomoc, tylko, powiedzmy, nieformalna grupa wsparcia. Ok, zakładam, że czuję się już swojo. Jakie miejsca w internecie, na mieście polecacie do szukania pokrewnych dusz? J: Można oczywiście szukać po portalach, ale trzeba uważać, znowu - internet ma swoje plusy i minusy, więc można spotkać różne osoby. P: W internecie jest kilka serwisów randkowych, gdzie można założyć swój własny profil, zamieścić zdjęcia i opisać się. Wówczas można szukać, jak w wielkim katalogu, osób wg zadanych kryteriów J: Nie wiem, czy mam podawać linki? Tego jest tyle, że wystarczy wpisać odpowiednie hasło w google i samo się znajdzie. Weźmy na przykład taką Srebrną Obrączkę na gazeta.pl. P:...Jeszcze inni chodzą do klubów i tam zawierają znajomości. Nie ma chyba jednej recepty - każdy szuka czego innego w kontakcie z drugim człowiekiem. P: Jeżeli chodzi o miejsca na mieście - to zależy od tego, kogo się szuka i w jakim celu J: Dokładnie. P: W różnych informatorach (np. Ayor do znalezienia w lokalach) można znaleźć wykazy lokali z krótkim opisem i charakterystyką danego miejsca. Czyli są rożne miejsca? Jakie typy lokali/ miejsc można znaleźć w Warszawie? Po co się do nich przychodzi? P: Są kluby typu Utopia, Toro, Galeria, gdzie ludzie przychodzą potańczyć przy muzyce i wypić piwo. J: Można znaleźć bardzo różne lokale, od gay friendly, które jak sama nazwa wskazuje nie są skierowane wyłącznie do gejów i lesbijek, lecz wyraźnie zaznaczają, że tacy goście są u nich mile widziani. Są przeróżne puby, gdzie można wpaść pogadać przy piwie, są dyskoteki... P:...Są miejsca typu Rasko (na Krochmalnej) puby, gdzie można spokojnie przyjść ze znajomymi i pogadać przy piwie, kawie, zobaczyć występy Drag Queen czy pośpiewać przy karaoke. J: Ćsii, to kryptoreklama! <śmiech> P:... Lub naleśnikarnia - Bastylia (miejsce gay friendly), LodiDodi na Wilczej. P: Jest jeszcze Le Madame - klub gay friendly - a nie stricte gay - o czym niektórzy zdają się zapominać. To w którym z tych miejsc znajdę darkroomy, co to jest, co o nich sadzicie? J: ychh... To ja najpierw odpowiem a potem oficjalnie się oburzę P: Darkroomy są to miejsca gdzie niektórzy chodzą uprawiać seks. Nazwa pochodzi od tego, że zazwyczaj jest w nich ciemno. Moje zdanie na temat darkroomów - nie przepadam, nie korzystam. Nie zabraniam jednak innym chodzenia do nich. J:...A więc darkroomy to pomieszczenia, wydzielone w niektórych lokalach. Co do tego, gdzie je można znaleźć, to np. w takim piśmie jak Ayor jest lista różnych lokali i jest tam zaznaczone w jakim darkroom jest, a w jakim nie. P: Wszystko zależy od priorytetów w życiu i od tego, czego się poszukuje. Czytelnikom ipewu zainteresowanym tematyką homoseksualizmu odradzam wizytę tam jako sposób na zgłębianie tematu <śmiech>. J: Ja sam zaś mam do darkroomów stosunek taki, że nie korzystam z nich, ale jak ktoś naprawdę potrzebuje, to przecież nie będę mu zabraniał, wolna wola. P: To coś jak dom publiczny tylko, że każdy szuka sobie partnera na własną rękę. Właściciel lokalu tego nie zapewnia. J: Trochę tylko mam zawsze ambiwalentne emocje bo darkroom to hasło znane, wywołujące sensację i na swój sposób negatywnie wyróżniające środowisko homoseksualistów - od razu podnosi się argument, że wszyscy geje są promiskuitywni (uzależnieni od seksu, wykazujący bardzo dużą aktywność na tym polu - przyp. red.). A właściwie to tylko ta różnica, że jest to miejsce wydzielone. Bo przecież nie powiesz mi, że w knajpach hetero ludzie nie poznają się na jedną noc. Tylko z tego się sensacji nie robi i przymyka oko. [darkroomy zdarzają się w niektórych dyskotekach, przy saunach i w seksklubach] Co to jest coming out? I czy zdarzały się przypadki coming outów na uczelni? P: Coming out to ujawnienie swojej orientacji seksualnej innym osobom (rodzinie, znajomym...). J: A, o właśnie, P odpowiedział za mnie. P: Zdarzały mi się coming outy przed ludźmi z uczelni - z grupy studenckiej. J: Oczywiście, że zdarzają się na uczelni. Trzeba jednak pamiętać, że to, przed kim się dana osoba ujawni, to prywatna i do tego delikatna sprawa. Więc nie koniecznie jest tak, że jak się ujawnia, to obwieszcza to wszem i wobec. O mnie wiedza moi najbliżsi znajomi z grupy, ale też kilka innych osób, które dowiedziały się przez przypadek (dokładnie: słuchały jednej audycji w Radioaktywnym). Jakie były reakcje? P: Pozytywne. Miałem w grupie tolerancyjne osoby. Nie stanowiło to dla nich żadnego problemu. Znali mnie wcześniej i ten szczegół nie zmienił ich postrzegania mnie jako człowieka, kolegi, znajomego. J: Na szczęście wyłącznie pozytywne, kilka osób wręcz gratulowało mi odwagi rozmowy na ten temat w radiu - to było sympatyczne i zabawne. Sądzę też, że parę osób, które się tak właśnie

11 przez przypadek dowiedziało, nawet jeżeli tego nie akceptują, to po prostu nic nie mówi. P: Jeden ze znajomych, pierwszy, któremu powiedziałem, przez pewien czas miał obawy i trochę mnie unikał. Potem jednak zobaczył, że jestem takim samym człowiekiem jak inni, i wszystko wróciło do normy. J: To chyba właśnie jedna z lepszych metod walczenia z uprzedzeniami. Zupełnie inaczej się czyta np. taki wywiad z obcą nam osoba w gazecie <śmiech>, a inaczej gdy dowiadujemy się o kimś, kogo dobrze znamy i lubimy. P: Wiele osób traktuje gejów jako jakiś ewenement. Coś dziwnego, wynaturzonego. A my jesteśmy zwykłymi ludźmi. Takimi samymi jak inni. Najlepsza metoda to poznanie ludzi, a nie posiłkowanie się powielanymi stereotypami bez weryfikowania ich w rzeczywistości. Czy wasza najbliższa rodzina wie o was, że jesteście gejami? J: Wie mama i przyjęła to dobrze. Z tatą jeszcze poczekam, ale też powinien się dowiedzieć. P: Oboje rodzice wiedzą. Przyjęli to i zaakceptowali. Zostały jeszcze dwie siostry. Czy wśród kadry naukowej politechniki są geje? J: Osobiście nie znam nikogo na tyle dobrze. Ale statystycznie rzecz biorąc, jest to wręcz pewne. P: Są. Według badań Masona i Palmera z 1996 co trzeci gej pada ofiarą brutalnych przestępstw czy nękania. 73 % zostało publicznie zaatakowanych werbalnie. Czy wam się cos takiego zdarzyło? Jak to jest z tolerancją w Warszawie, na uczelni? P: Patrząc po niektórych postach na uczelnianych grupach dyskusyjnych, widać, że sporo osób najchętniej poddało by nas co najmniej jakiejś naturalizacji. Zdarzały się pomysły typu wystrzelać, wysłać na Sybir. O tym, jak to jest w Warszawie - niech za przykład będzie sprawa Parady Równości, a potem Wieców Wolności. J: Fizycznie nigdy mnie nikt nie napadł. Zdarzyło się natomiast, że na naszym forum pojawił się jakiś gość, który wręcz zionął nienawiścią. Pamiętam, że w jakiś sposób znalazł moje imię i nazwisko. Odebrałem to jako nieudolną groźbę na zasadzie ja wiem, kim ty jesteś, a ty o mnie nic. Natomiast nie liczę już wszystkich niewybrednych żartów i przytyków na forach i grupach dyskusyjnych czy w różnych rozmowach, które nie są kierowane do mnie, tylko przeciwko gejom w ogóle. Nie mówiąc już o tym, że nadal wśród wielu studentów PW, jak się chce kogoś obrazić, to się za nim woła pedał, albo mówi, że coś jest pedalskie. Słowo jak słowo, ale kontekst, w jakim go niektórzy używają, powoduje, że w domyśle jest to obelga. P: Zdarzyło mi się raz w akademiku, że byłem zwyzywany i prawie pobity. Dwa razy otrzymałem przez internet groźby pod moim adresem. 11

12 12 Zrobiłeś cos tym ludziom? P: Ja nie. Po prostu osoba była chyba nie w pełni trzeźwa i dosyć agresywna. Zaczęła kopać moje drzwi. Ja wyszedłem tylko na korytarz, zobaczyć co się dzieje. Powiedziałem, by więcej tego nie robiła. No i spotkałem się właśnie z taką reakcją. Co do gróźb internetowych - nie wiedziałem, od kogo one są. Nie znałem ich autorów. Od 1966 roku w RPA prawa homoseksualistów są chronione konstytucyjnie. W Polsce nie ma legalizacji związków homoseksualnych, a co za tym idzie, nie mogą one korzystać w pełni z praw. P: Patrząc na to, co obecnie polski rząd sobą prezentuje, obawiam się, że sprawa związków partnerskich odejdzie do lamusa. Niektórzy politycy (p. Wierzejski - LPR) otwarcie nawołują do dyskryminacji osób homoseksualnych. Niestety nie ponoszą za to żadnych konsekwencji. Wydaje mi się, że przy obecnym układzie politycznym temat homoseksualizmu będzie takim politycznym straszakiem. Będzie to taki symbol wszelkiego zła i zepsucia. J: Jeszcze do niedawna wierzyłem, że sytuacja w Polsce, choć daleka od pożądanej, ma szanse zmienić się na lepsze. Ten optymizm mija, kierunek zmian jest obecnie dokładnie odwrotny. Czasami aż nie potrafię w to uwierzyć. Niestety obawiam się, że będzie co raz gorzej. Nie wiem, na ile to zmiana w nastawieniu większości społeczeństwa, a na ile tylko gra polityków. P: Żenujące jest, kiedy osoby publicznie wypowiadają brednie - nie znając kompletnie naukowej wykładni na dany temat. Posługują się jedynie własnymi zaufanymi autorytetami, nie mającymi praktycznie żadnego znaczenia naukowego. J: Sądzę, że na homoseksualistów padło akurat dlatego, że większość ludzi mało wie na ten temat, a z takiej wyodrębnionej grupy łatwo zrobić straszaka i kozła ofiarnego. Tak samo jak z imigrantów, Żydów i masonów - to się idealnie wpisuje w ich retorykę. Czy próbowaliście/myśleliście o założeniu formalnej organizacji w strukturze Politechniki Warszawskiej? J: Kiedyś w rozmowach pojawiał się taki pomysł. Nigdy jednak nie było żadnych konkretnych działań. Większość osób nadal obawia się ujawnić publicznie ze swoją orientacją, a założenie organizacji by się z tym wiązało. Sądzę, że osoby, które ewentualnie byłyby gotowe podjąć jakieś działania, to co najwyżej te, które i tak niedługo opuszczą naszą uczelnię. Dzięki za wywiad, chcecie coś dodać od siebie? P: Osoby, które zainteresował ten temat, są ciekawe, zapraszany do lektury oraz do nas na PWGay. Zawsze można liczyć na wsparcie duchowe i kulturalną dyskusję. Rozmawiał: fr6 Powiedzenie rodzicom o moim homoseksualizmie planowałem od dawna. Jednak za każdym razem dochodziłem do pewnego momentu, którego nie potrafiłem przejść. Problem coming outu był ogromny. Mała miejscowość, gdzie wszyscy wszystkich znają i o wszystkim wiedzą. Powiedzenie czegoś takiego było niemalże jak wydanie na siebie wyroku śmierci, a jeżeli nie, to przynajmniej skazaniem się na wieczną banicję. Nie wiedziałem zupełnie, jak to przekazać rodzicom. Nie wiedziałem, jaka będzie ich reakcja - wszak nigdy nie poruszałem tego tematu w rozmowach między nami. Czy zrozumieją, czy potraktują mnie jak zboczeńca lub dziwaka, któremu duże miasto zaszkodziło? Wszystkie te niepewności sprawiały, że decyzję o powiedzeniu odkładałem na później. Za każdym razem będąc w domu, dręczono mnie tymi samymi pytaniami: czy jestem z kimś, czy mam jakąś dziewczynę. Za każdym razem wymijające odpowiedzi i narastające poczucie własnej hipokryzji. W końcu postanowiłem skończyć z tym. Przestać oszukiwać i siebie, i rodziców. Postanowiłem, że powiem im przy najbliższej okazji. Przez cały tydzień układałem sobie, jak to powiem. Układałem zdanie po zdaniu. Jak zacząć, by poszło w miarę dobrze? Cały tydzień nerwów. W piątek późnym wieczorem przyjechałem do domu, nie było więc mowy o tym, by zacząć. Przełożyłem wszystko na sobotę. W sobotę miałem wielką chęć w końcu to z siebie wyrzucić. Niestety - jak to w sobotę - dużo pracy w domu. Na dodatek mama nie czuła się najlepiej, więc wolałem nie dobijać jej moim wyznaniem. Została mi już tylko niedziela. W niedzielę była ostatnia szansa, by powiedzieć rodzicom. O godzinie 13-tej miałem autobus do Warszawy i musiałem zdążyć. Musiałem, bo nie chciałem tego przedłużać po raz kolejny. Po obiedzie rodzice przeszli do dużego pokoju. Młodsza siostra siedziała w swoim pokoju, więc poniekąd miałem optymalne warunki. Wszedłem do dużego pokoju. Zamknąłem za sobą drzwi i usiadłem naprzeciwko rodziców. Zacząłem: - Nie pytajcie mnie więcej o to, czy mam dziewczynę, bo jej nie mam i nie będę miał. Jestem tego pewien, ponieważ ja bardziej wolę chłopców. Rodzice byli w szoku. Tata nic nie mówił. Mam zapytała się, czy jestem tego pewien i od kiedy czuję, że tak jest. Tata po chwili dodał: Czy ci się może nie wydaje? Ja powiedziałem, że nie wydaje mi się, tylko tak jest na pewno. I czuję tak od około 5 lat. Cisza. Nie wiedziałem kompletnie, co za moment powiedzą. Mama powiedziała, że już kiedyś tak myślała, że może jestem homoseksualny. Po chwili razem z tatą powiedzieli, że skoro tak jest, to zaakceptują to, będą mnie wspierać i bym się nie obawiał, bo zawsze mogę na nich liczyć. Zupełnie nie sądziłem, że to tak może się potoczyć. Za chwilę musiałem już się zbierać na autobus. Pożegnałem się z siostrą i rodzicami. Pojechałem. Kiedy dotarłem do Warszawy, mama zadzwoniła i powiedziała, że przeprasza, że może nic nie powiedziała, że może coś powinna była powiedzieć... Powtórzyła raz jeszcze, że akceptują mnie takiego, jakim jestem. Od tego czasu skończyły się pytania o dziewczynę. Rodzice nadal traktują mnie tak samo jak przed, a to chyba najlepsza oznaka, że się powiodło. Zostały jeszcze moje siostry. Młodsza, która nie wie i starsza, która może się domyślać. Mam nadzieję, że pójdzie mi już łatwiej. Łatwiej, bo mam wsparcie rodziców. Paweł (cotopaxi)

13 Tilda Swinton, przyjaciółka i ulubiona aktorka Dereka Jarmana, 8 lat po jego śmierci powiedziała: Tego brakuje mi teraz, kiedy nie ma już więcej filmów Dereka Jarmana: nieładu, wulgarności, żargonu, poezji, skrajności, obrazów, muzyki Simona Fishera Turnera, prawdziwych twarzy, intelektualizmu, nauki, dobrego, złego usposobienia, tupetu, zuchwałości, anarchii, nietaktu, romantyzmu, klasycyzmu, optymizmu, aktywności, wyzwań, radości, swawoli, napuszoności, oporu, błyskotliwości, walki, kolorów, wdzięku, pasji, dobra, piękna... Derek Jarman, najbardziej znany jako reżyser Caravaggia [1986], Wittgensteina [1993] czy Blue [1993], był również malarzem, poetą, scenografem, pisarzem, autorem teledysków, bojownikiem o prawa gejów w Anglii, w której homoseksualizm do 1967 roku był przestępstwem, i rozmiłowanym ogrodnikiem. 13 Kultura queer W latach 60. dwudziestoletni Jarman pojawił się w swingującym Londynie najbardziej awangardowym i płodnym środowisku tamtych czasów. Pozostawał pod wpływem artystycznych indywidualności, jak choćby obrazoburczego filmowca Kena Russela, do którego filmów robił scenografię. Kręcił teledyski dla Eurythmics, Pet Shop Boys i The Smiths. Odbył podróż do Nowego Jorku by, jak inni twórcy, zaznać kontestacyjnej atmosfery Manhattanu. Identyfikował się z artystami o podobnej orientacji seksualnej, starał się miedzy innymi, by w Londynie stanął pomnik Oscara Wilde a. Prowadził filmowy dziennik, rejestrując fragmenty swojego życia na kamerze super 8 mm, które tuż przed śmiercią zaczął montować w swój ostatni film Glitterbug [1994]. W latach 90. powstał cykl obrazów określany mianem Queer, na które artysta nalepiał pierwsze strony najpopularniejszych brukowców, polemizując z przekazem mediów, których jedynym celem było dobrze się sprzedawać. Na jednym z obrazów wyryty został tekst: Drogi Williamie Szekspirze Mam 14 lat i podobnie jak ty jestem seksualnym odmieńcem. Uczę się sztuki i chcę być takim samym queerowym artystą jak ty. Lubię Leonarda i Michała Anioła, ale najbardziej lubię Francisa Bacona. Czytam Allena Ginsberga, Rimbauda. Uwielbiam Czajkowskiego. Gdybym robił filmy, to tak jak Eisenstein, Murnau, Pasolini, Visconti Pozdrawiam Derek Caravaggio, czyli wyzwolenie seksualne. Biografia nonkonformistycznego, wyzwolonego Caravaggia, który lekceważy kanony sztuki i zawarte w nich podziały na fikcję i rzeczywistość, sferę publiczną i prywatną, sacrum i profanum, to jednocześnie autobiografia reżysera. Film jest poetyckim zdaniem sprawy z życia malarza, który na łożu śmierci wspomina burzliwy związek z modelem obiektem swej namiętnej miłości, źródłem inspiracji i siły twórczej, pełen nieporozumień protektorat kardynała del Monte i zmagania z własnymi wątpliwościami. Obsesja poszukiwania własnego Ja w biografiach innych odmieńców, do której Jarman otwarcie się przyznawał, przerodziła się na ekranie w fascynację przedstawianymi obrazami. Długie ujęcia malarza przy pracy, aranżacja pozujących modeli, zbliżenia oryginalnych płócien umożliwiają analizę procesu twórczego artysty. Nie mniej ważne są jednak wysmakowane estetycznie, pełne namiętności sceny zbliżeń malarza i modela, jak przekazanie z ust do ust złotego dukata wynagrodzenia za pozowanie do obrazów, które przedstawiały katolickich świętych. AIDS 22 grudnia 1986 roku Jarman dowiaduje się, że jest seropozytywny. Oznacza to nowy okres w jego życiu i twórczości, w którym realizuje coraz bardziej wyciszone i nostalgiczne obrazy, nadal jednak pozostające hymnami na cześć życia i jego afirmacją, mimo śmiertelnej choroby. Temat miłości homoseksualnej był powodem, dla którego Jarman sięgnął po sztukę Christophera Marlowe a, dramatopisarza, który był rówieśnikiem Szekspira. Średniowieczna historia zamordowanego króla to pretekst do osobistej wypowiedzi artysty z punktu widzenia odmieńca. W przeciwieństwie do innych interpretatorów Edwarda II, dla Jarmana to nie walka o władzę, ale zakazany związek młodego króla i jego przyjaciela Gavestone a był kluczowym wątkiem sztuki. Reżyser chciał pokazać, jak łatwo jest ulec powszechnej homofobii- pojawiająca się w filmie gejowska manifestacja niesie transparenty z interwencyjnymi hasłami gender to apartheid, homofobia jest chorobą społeczną. Aktualność problemu poruszonego przez Marlowe a podkreślały też współczesne kostiumy aktorów bawełniane koszulki, skórzane kurtki. Idąc za

14 14 Pasolinim, któremu podobny cel przyświecał przy realizacji Dekameronu i Opowieści kanterberyjskich, Jarman deklaruje, że mówiąc o innej miłości chce podważyć represyjny porządek świata, w którym dorastał, oskarżyć system, który skazywał odmieńców na społeczny ostracyzm. W komentarzu do scenariusza stwierdza: It is cool to be queer. Wittgenstein, nakręcony w rok przed śmiercią, to filmowy traktat filozoficzny, enigmatyczna opowieść o życiu jednego z najważniejszych filozofów XX wieku. Jarman uprzedza, że jego zamierzeniem nie było sportretowanie filozofa, ale prezentacja własnej wizji na jego temat. Ten nakręcony w dwa tygodnie za jedyne 150,000 dolarów film stanowi jedno z najciekawszych wizualnych doświadczeń proponowanych przez Jarmana. Bohaterowie, z których część pochodzi zapewne z umysłu filozofa, ubrani w ekstrawaganckie, kampowe stroje, przedstawieni są na czarnym tle, co sprawia wrażenie teatralności. Podczas surrealistycznie przedstawionych wykładów w Cambridge i rozmów z Bertrandem Russelem, filmowy Wittgenstein wypowiada część z głównych tez swojej filozofii, jak choćby: Granice mojego języka, to granice mojego świata. Blue. Blue to film zupełnie niepowtarzalny, bowiem pozwala na 72 minuty wniknąć do wnętrza umysłu artysty. Jak to czyni? Ograniczając nasze możliwości percepcji do tych, jakie pozostały pod koniec życia choremu na AIDS reżyserowi, którego oczy zaatakowane przez wirusa HIV widziały już tylko jednolitą niebieską plamę. Tak też i my przez cały czas trwania filmu wpatrujemy się w niezmienny niebieski ekran, słuchając rozmów Jarmana z przyjaciółmi, opowieści o doświadczeniu choroby, o sztuce, miłości, pięknie życia i nadchodzącej śmierci. (Do filmu jak zwykle trudno dotrzeć, ale jego tekst można przeczytać na stronie Znikanie kolejnych obrazów z pola widzenia malarza i reżysera jest zanikaniem jego tożsamości, popadaniem w błękitną otchłań śmierci. To unikalna koncepcja kina, które przekracza własny obraz. Symbolicznie Jarman rozumiał to również jako refleksję nad zaślepieniem świata przenikanie się sztuki i życia było zawsze obecne w jego twórczości. Tuż przed swoją śmiercią w 1994 roku napisał: Zostanę poddany kremacji. Poleciłem Christopherowi zmieszać moje prochy z czarną farbą i pomalować nią pięć płócien, które wcześniej podpiszę. To będzie moje ostatnie dzieło sztuki. Takie działanie wydaje mi się sensowne stać się dziełem sztuki i zapewnić sobie jakąś wartość w śmierci. Asia.a Kolejny raz François Ozon powraca z bardzo dobrym filmem. Twórca m. in. 8 Kobiet, Basenu czy 5x2 nie przestaje nas zaskakiwać. Jak sam mówi, Czas, który pozostał to druga część trylogii o żałobie, którą rozpoczął filmem Pod piaskiem. Pierwszy film opowiadał o radzeniu sobie ze śmiercią kogoś bliskiego, podczas gdy Czas, który pozostał opowiada o radzeniu sobie z perspektywy własnej śmierci. W części trzeciej reżyser ma zamiar poruszyć kwestię śmierci dziecka. Czas, który pozostał to tragedia młodego, ambitnego i utalentowanego mężczyzny, która zmierza w zaskakującym kierunku. Główny bohater Romain (Melvil Poupaud) jest przystojnym fotografem mody, którego kariera dynamicznie się rozwija i który, wydawać by się mogło, żyje pełnią życia. Pewnego słonecznego dnia, podczas sesji zdjęciowej, Romain niespodziewanie traci przytomność. Początkowo obawia się, że ma AIDS, jednak diagnoza lekarza jest odmienna i brzmi: nieuleczalny rak. Młody mężczyzna wychodzi z gabinetu doktora ze świadomością, iż pozostało mu kilka miesięcy życia. Cała sytuacja zmusza go do zmian i przewartościowania wielu rzeczy. Na nasze szczęście nie jest to kolejna tandetna próba nadrobienia wszystkich rzeczy, których jeszcze nie doświadczył, lub pogodzenia się z nieprzyjaciółmi w tym krótkim czasie. Ozon nie robi z Romaina męczennika, wszystko przedstawione jest w sposób niezwykle prawdziwy. Główny bohater często postępuje w sposób samolubny, a jego niezdecydowanie jest naturalne i szczere. Film ukazuje zmianę postawy Romaina wobec śmierci, postawy, która zaczyna się buntem, a kończy ugodą. Widza zmusza do refleksji nad tym, co jest w życiu szczere, ważne, prawdziwe i co nas tak naprawdę cieszy. Czy kariera i bogactwo powinny być naszym celem. Ukazuje, jak często przechodzimy obojętnie wobec rzeczy, które mogą dawać nam wiele radości. Można by powiedzieć, że jest to rodzaj peanu na cześć życia, jednocześnie ukazującego, co znaczy żyć naprawdę. Dobry scenariusz, wspaniała gra aktorska m. in. młodego Melvila Poupauda i wielkiej gwiazdy Jeanne Moreau w reżyserii François Ozona gwarantują 85 minut naprawdę dobrego kina. Reżyseria: François Ozon Dystrybutor: Gutek Film Gochus

15 Film Jeana-Marca Vallee, który od chwili ukazania się w 2005 roku wzbudził ogromne zainteresowanie, otrzymał już nagrodę dla najlepszego filmu kanadyjskiego (MFF Toronto 2005) i jest oficjalnym kandydatem tego kraju do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny. Sam reżyser mówi Wymyśliłem historię, która ma być szalona, magiczna i piękna. Akcja rozgrywa się na przełomie lat 60- i 70- -tych, a główny bohater, Zac Beaulieu rodzi się nieprzypadkowo 25 grudnia 1960 roku. Jest zdecydowanie odmienny od swoich starszych braci i desperacko próbuje tę odmienność zakamuflować, by być ogólnie akceptowany. Przez pierwsze dwadzieścia lat życie Zaca nie będzie egzystencją typowego nastolatka. Od najmłodszych lat będzie on musiał walczyć o wewnętrzną wolność, spokój ducha i wciąż szukać prawdy o sobie samym. Ta podróż przez życie ostatecznie da mu siłę i pewność, by zaakceptować swoją prawdziwą naturę oraz doprowadzi do, wydawałoby się niemożliwego, porozumienia z otoczeniem. W C.R.A.Z.Y. jest zarówno miejsce na bunt, dobry humor, miłość, pożądanie, mistyczną podróż do końca ziemi, jak i na genialną muzykę. W filmie tym usłyszymy ikony rocka tamtych czasów: m. in. Davida Bowie go, Pink Floyd, Charlesa Aznavoura, Patsy Cline czy The Roling Stones. To właśnie Bowie i jego Space Oddity ostatecznie wyzwala Zaca, dodaje mu energii i zabiera w świat marzeń, a słowa Pora opuścić kapsułę, ale czy się odważysz? stają się motorem przemiany nastolatka. Profesjonalna gra aktorów, scenografia doskonale oddająca atmosferę epoki bez zbędnego kiczu oraz dobre zdjęcia nie pozwalają na nudę w kinie. Reżyseria: Jean-Marc Vallee Premiera: 10 marca Dystrybutor: Gutek Film 15 Kino drogi, postoju i pobocza. Eksplozja poczucia humoru, czyli pierwszy film fabularny na podstawie scenariusza w reżyserii Jacka Borusińskiego. W rolach głównych występują Jacek Borusiński i Dariusz Basiński, znani dotąd z działalności scenicznej pod szyldem Mumio oraz reklam Plus GSM. Na Twoich oczach, otworzy się pilnie strzeżony w głowie reżysera, worek z historiami. Są dokładnie takie jak wszystko, co bohaterów filmu i nas otacza: są ciekawe, mądre a czasami głupie, zwykłe, czasami niezwykłe, przede wszystkim całkiem odjechane. Mogą się zdarzyć, mogą się przyśnić lub wymyślić. Są takie, jak życie i tak samo jak ono zaskakujące i kompletnie NIEPRZEWIDYWALNE, a przede wszystkim PRZEŚMIESZNE. Dwóch domorosłych filmowców reżyser Jaco i operator Pablo jedzie z Katowic do Warszawy, by nakręcić bliżej nieokreślony materiał. Wbrew wcześniejszym, przypuszczeniom celem podróży okazuje się banalna fucha krótki wywiad z zamożnym biznesmenem, realizowany w jego imponującej, podwarszawskiej willi. Status materialny oraz zachowanie Pana Andrzeja szybko sprowadzają niedorobionych filmowców do parteru. Po serii kompromitujących wpadek opuszczają jego dom z poczuciem upokorzenia. W drodze powrotnej dla odreagowania i poprawienia nastroju Jaco zaczyna snuć wizję, w której to Pan Andrzej występuje wobec bohaterów w roli petenta. Małomówny dotąd Pablo podchwytuje zabawę, Jaco nieco nadpobudliwy mitoman rozkręca się twórczo. Stopniowo oglądamy kolejne, coraz bardziej absurdalne scenariusze, produkowane przez jego wybujałą wyobraźnię. Ostatecznie bohaterowie tracą dystans do swojej wyobraźni jej wytwory powoli mieszają się z rzeczywistością, a wykreowane postaci zaczynają żyć własnym, niezależnym życiem... PRODUKCJA: POLSKA 2006 / OPUS FILM S.A. i TVP S.A. / PREMIERA: 17 marca 2006 DYSTRYBUCJA W POLSCE: Kino Świat Sp. z o.o. Patronat studencki: i.pewu

16 16 Film o dwóch kowbojach, zanim jeszcze zagościł na polskich ekranach, zgarniał nagrodę za nagrodą, a i nadal obsypywany jest nominacjami w najbardziej prestiżowych konkursach. Zaczęło się od zwycięstwa na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, po drodze były też 4 Złote Globy, no i w końcu oczekiwane 8 nominacji do nagród Akademii w najważniejszych kategoriach: najlepszy film, najlepszy reżyser (Ang Lee), najlepszy aktor pierwszo- (Heath Leder) i drugoplanowy (Jake Gyllenhaal), najlepsza aktorka drugoplanowa (Michelle Williams-znana m.in. ze znanego u nas serialu Jezioro marzeń ), najlepsze zdjęcia, najlepszy scenariusz oraz najlepsza ścieżka dźwiękowa, kompozycji Gustavo Santaolalla prosta, ale naprawdę świetnie wprowadzająca w te piękne, kowbojskie i górskie klimaty Brokeback. Adaptacja powieści Annie Proulx, zdobywczyni Pulitzera, wg. scenariusza Larry McMurtry i Diany Ossana to zdecydowanie najgłośniejsza produkcja ostatnich miesięcy, najgłośniejsza i zarazem trudna do określeniu w swoim gatunku. Trzeba powiedzieć, że nie należy do najłatwiejszych opisywanie tego nieco kontrowersyjnego filmu. Nie można jednak się zgodzić z niektórymi, że jest to po prostu obraz o parze kowbojów-gejów. Na pewno nie tylko. Skłaniałbym się raczej do opinii jego twórców, uznających go bardziej za film obyczajowy lub nawet dramat, bo porusza naprawdę różnego rodzaju rozterki i problemy, które kończą się mniej lub bardziej nieszczęśliwie. Stabilizacja i założenie rodziny, przeciwko całkowicie niepopularnemu, a wręcz wyklętemu w ówczesnym świecie, życiu z kochankiem, to jeden z konfliktów obecnych w filmie. Oczywiście można mieć za złe autorom, że zniekształcają pojmowaną dotychczas przez widza osobę kowboja, przedstawianego dotąd w prawie każdym filmie, jako klasyczną postać macho, który to z uczuciowymi rozterkami miał raczej niewiele wspólnego, a już kategorycznie nie z kimś tej samej płci. Trzeba jednak dostrzec, że takie pokazanie bohaterów, odróżniających się od reszty społeczeństwa jest ciekawym uzupełnieniem fabuły. Historia dwóch umierających z miłości do siebie kowbojów, Ennisa Del Mar (Heath Ledger) i Jacka Twista (Jake Gyllenhaall), poznających się podczas podjęcia wspólnej pracy przy zaganianiu owiec na wzgórzu Brokeback, rozgrywa się wśród dzikich i zapierających dech w piersiach okolicach kanadyjskich Gór Skalistych, niedaleko Calgary. Pustkowie, samotność, tęsknota za bliskimi oraz alkohol, powodują zbliżenie, które przeradza się związek miłosny. Nadejście okresu zimowego zmusza ich do zejścia z góry, powrotu do rzeczywistości, a tym samym do rozstania. Rozpoczynają tradycyjne życie. Jack żeni się z bogatą Lureen, wychowuje synka i pracuje w nieźle rozwijającej się firmie teścia, natomiast Ennis poślubia miłość z dzieciństwa Almę i wiedzie bardzo skromne życie wraz z dwiema córkami. Nie wyjawiając rodzinom tajemnicy brokeback spotykają się ponownie po 4 latach przerwy i zaczynają wspólne wyprawy na ryby, trwające przez 20 kolejnych lat, skutecznie niszczące im życie, będące początkiem końca ich życia rodzinnego. Wzrusza scena finałowa, przywołująca wspomnienia koszuli, tak wzrusza, bo to film o miłości, a że miłości dwóch gejów.. Miłosne sceny są tu bardzo stonowane, a raczej ich się unika i chyba dobrze, bo na potrzeby fabuły są wystarczające. Film zrealizowano stosunkowo małym kosztem, jak na warunki Hollywood (13 milionów dolarów), spowodowane było to jednak właśnie tematyką, która niespecjalnie przyciągała producentów. Ale co rzeczywiście przyniesie tajemnica ze wzgórza Brokeback i jak wpłynie ona na bohaterów trzeba się przekonać na własne oczy! :) Już od 24 lutego w naszych kinach. Reżyseria: Ang Lee Dystrybutor: Monolith Plus el proczo Obraz laureata Oscara Denisa Tanovica nie należy do gatunku filmów, o których jest lub będzie głośno. I bynajmniej nie ze względu na to, iż jest słaby. Przeciwnie to wybitne, inteligentne dzieło, wydaje się jednak, że gatunkowo mało medialne. Podkreślić należy, że obraz powstał na podstawie scenariusza drugiej części trylogii (Niebo, Piekło, Czyściec) Polaków Krzysztofa Kieślowskiego i Pasiewicza. Inspiracją dla twórców było Piekło Dantego. Pierwszą część trylogii Niebo zrealizował w 2002 roku Tom Tykwer. Piekło porusza szereg istotnych i mocnych tematów, jak pożądanie, brak miłości, rodzina, więzi między rodzeństwem, rodzicielstwo, kłamstwo, samobójstwo. Wydaje się, że piekło stało się częścią naszej codzienności, nie musimy go szukać, stykamy się z nim na co dzień. W filmie trzy siostry (Sophie, Celine i Annie) oraz ich matka próbują poukładać sobie życie po rodzinnej tragedii, jaka dotknęła ich przed 20-toma laty, kiedy to zwolniony z więzienia ojciec wdał się w ostrą kłótnię z matką. Cztery kobiety i cztery osobowości. Matka zimna i stanowcza. Celine najbardziej chyba stara się jednoczyć rozbitą rodzinę, jest jakby łącznikiem między siostrami i matką. Poznaje Sebastien a, którego zaskakujące wyznanie prowadzi do zbliżenia sióstr. Sophie urodziwa i sytuowana, ma męża i dwójkę dzieci, jest jednak bardzo zagubiona i pogrążona w depresji. Annie młoda, zbuntowana, lekko egoistyczna, studiująca architekturę i romansująca ze swoim profesorem, posiadającym rodzinę. Film nie narzuca gotowych odpowiedzi. Nie wiemy dokładnie, co zaszło, ale musimy sobie radzić z konsekwencjami tych zdarzeń. Jak mówi sam reżyser: Staram się wprowadzić widza w stan emocjonalny, który pozwoli mu znaleźć własne rozwiązanie. Zostawiam mu wizualne podpowiedzi. Obraz wypełnia mnóstwo znaków, metafor, nawiązań do filozofii i mitologii (choćby motyw Medei). Polecam sympatykom niezłego i myślącego kina Reżyseria: Denis Tanovic Premiera: 10 marca Dystrybutor: Monolith Plus el proczo

17 Teatr Konsekwentny / Stara Prochoffnia 17 01,16, Zaliczenie. Lekcja- E.Ionesco, K. Zanussi 04, Pasolini- modlitwa na zlecenie- P.Pasolini Łysa śpiewaczka- E. Ionesco Jordan- A.Reynolds, M. Buffini 11,13, Madryt 03 [premiera!] (Kompania Artystyczna Primavera) 12(20.00),14,22,25, Taśma- S.Belber 15,23, i póki śmierć nas nie rozłączy -L.Fuks, P.Kunjas, V. Havel 18,19, Wyrok śmierci na konia Faraona- E.Ionesco, K. Zanussi 25, Brzeg-Opole (Konfederacja Artystyczna Muheres, premiera!) Zdjęcie umęczonej, 50-metrowej kolejki przed mięsnym w Czechosłowacji w latach osiemdziesiątych poprzedza migawkę z otwarcia Elektroworldu w obecnej dekadzie, przed którym o piątej nad ranem tym razem już z własnej woli zgromadził się jeszcze większy tłum, w nadziei na zakup promocyjnych produktów. Te ujęcia, które same w sobie dają wiele do myślenia, otwierają Czeski Sen Filipa Remundy i Vita Klusaka. Film jest fenomenem nie tylko ze względu na nowy gatunek prowokumentalny, jakim określają go twórcy, ale przede wszystkim na samo zdarzenie. Oto dwóch studentów FAMU praskiej szkoły filmowej w ramach realizacji swojego filmu dyplomowego stało się autorami wielkiej mistyfikacji. Zaaranżowali kampanię promocyjną dla nieistniejącego supermarketu, zaprosili Prażan na jego wielkie otwarcie, po czym okazało się, że we wskazanym miejscu znajduje się tylko wysoka na 10 i długa na 100 metrów fasada hipermarketu kolorowa plandeka rozpięta na stelażach. Przepełnieni nadzieją potencjalni klienci zostali oszukani albo też jak co dzień dali się zwieść reklamie. Nie ma obaw, ten film doskonale ogląda się znając jego pointę. Reżyserzy bowiem na samym wstępie stają przed kamerą i otwarcie wyjawiają swój zamysł widzom. Tematem filmu jest budowanie w umysłach konsumentów wirtualnego wizerunku czegoś, co tak naprawdę nie istnieje. Bohaterami są fachowcy od reklamy, z których jeden niczym mały demiurg stwierdza, że sprawia mu dużą przyjemność determinowanie ludzkich marzeń, wyborów, stylu życia, drugi zaś, niezadowolony z pracy przy tym projekcie zarzeka się, że dotąd mówił ludziom prawdę Bohaterami są też zwykli ludzie, dla których całodzienna wizyta w supermarkecie to niezbywalna część weekendu. Śmieszność, jaką rodzi to spostrzeżenie, w tym filmie wydaje się nie tak banalna. Piorunujące wrażenie robi metamorfoza, jaką muszą przejść filmowcy, by sprawiać wrażenie wiarygodnych menedżerów. Firma Hugo Boss wypożycza im garnitury w zamian za możliwość wyeksponowania w filmie swojego logo. W tym celu sprzedawca chętnie rozchyla poły swej marynarki, przybliżając metkę do kamery. 10 sekund wystarczy - stwierdza z zadowoleniem. Częste reklamy w radiu, TV i prasie, 400 podświetlanych billboardów, 200 tysięcy ulotek promujących produkty marki Czeski Sen, rzewna, natchniona piosenka reklamowa przyciągnęło 2000 ludzi na łąkę na przedmieściach Pragi 31 kwietnia 2003 roku. Większość z nich pomstowała, części zaświtała w głowie refleksja nad własną łatwowiernością, niektórzy dziękowali twórcom, za to, że dzięki nim po raz pierwszy od długiego czasu spędzili sobotę na łące. Czeski Sen jest wciągający, szokujący, zabawny, ale też smutny, gdyż ośmiesza bohatera naszych czasów, którym jest Klient. Reżyseria: Filip Remunda, Vit Klusak Dystrybutor: Gutek Film AsiaA 7,8,9 04 IV Ogólnopolski Przegląd Monodramu Współczesnego Przegląd wpisał się w mapę kulturalną Polski i także tym razem zgromadzi najlepsze i zaskakujące spektakle z całego kraju. Prezentacje poza konkursem mistrzowskich monodramów: Jordan Doroty Landowskiej, reżyseria Małgorzata Glińska oraz zwycięzcy ubiegłorocznej edycji Przeglądu- Noce Szecherezady Aleksandry Brożek. Madryt marca, w drugą rocznicę zamachów w Madrycie Dwuaktowy dramat utrzymany w konwencji onirycznej wędrówki przez ludzkie wnętrze, ożywiony ekspresywnym tańcem z wykorzystaniem współczesnych technik physical theater, jest artystyczną ilustracją współczesnej obyczajowości. Artyści dotykają tematów niewygodnych, często skrywanych, choć istotnych i podstawowych dla budowania relacji międzyludzkich, takich jak tolerancja, asymilacja, homoseksualizm czy religia. Zamach terrorystyczny w madryckim metrze z 2004 roku staje się jedynie pretekstem do podjęcia artystycznej dyskusji. Emocje dostarczane są widzowi nie tylko za sprawą fabuły spektaklu, ale przede wszystkim dzięki metaforyce tańca. Gesty stają się inspiracją dla skojarzeń. Jordan Anna Reinolds, Moira Buffimi [spektakl po 3 latach wraca na scenę] Monodram o dzieciobójczyni Sharon, która jest zbyt młoda by objaśnić, zracjonalizować co się stało. Jest bezbronna wobec własnych wspomnień. Swoją bajkę o czasie, który dobiegł kresu opowiada niemal niezmiennym tonem- na nic nie czeka. Podwójne zaproszenia na sztuki grane przez Konsekwentnych (na wszystkie z wyjątkiem premiery Madryt 03 - po jednym na każde przedstawienie) będzie można zdobyć po wysłaniu odpowiedzi na pytanie: Kim jest z zawodu Vince, bohater Taśmy Belbera, przedstawienia Konsekwentnych?. Odpowiedzi ślijcie na falk@ipewu.pw.edu.pl z zaznacze-

18 18 nej gazecie czytał o dochodzeniu w sprawie wypadku samochodowego. W czasie procesu sądowi przedstawiono model, którego części odpowiadały przedmiotom rzeczywistym, a całość obrazować miała sytuację wypadku. Modelowy samochód oznaczał więc samochód rzeczywisty, podobnie dom, przechodzień, drzewo. Wittgensteinowi przyszła wtedy do głowy myśl o relacji języka do rzeczywistości. Język jest odzwierciedleniem rzeczywistości oto jedna z głównych myśli Traktatu. Zgodnie z tym pomysłem zdanie to obraz stanu rzeczy - dokładnie tak, jak sądowy model wypadku stanowił obraz samego wypadku. Mówiąc precyzyjniej, logiczna struktura każdego zdania jest obrazem pewnego możliwego stanu rzeczy - przy czym tylko niektóre możliwe stany rzeczy są faktami. Zadaniem sądu było rozstrzygnięcie, czy model przedstawia fakt czy tylko stan możliwy. Można więc zrozumieć późniejsze umiłowanie Wittgensteina do prasy detektywistycznej. W jednym z listów do Malcolma napisał: Byłoby miło, gdybyś przysłał mi jakieś pisma detektywistyczne. U nas okropnie skąpo z nimi teraz. Mój umysł czuje się bardzo niedożywiony. W innym liście z kolei tak: Z utęsknieniem wyczekuję strawy duchowej, którą mi obiecałeś. Kiedy czytam Twoje magazyny, często dziwie się jak ktokolwiek może czytać Mind [Mind - jedno z czołowych pism filozoficznych], przy całej jego impotencji i bankructwie, skoro mógłby czytać pisma Street & Smith. Trudno byłoby jednak wskazać w późnej filozofii Wittgensteina fragmenty, które zawdzięcza on magazynom detektywistycznym. Czyżby więc Detective Story zawiodły go? W innym liście napisał: Choć bowiem czytam, jak wiesz, setki opowiadań które bawią mnie i które czytam z przyjemnością, myniem daty i tytułu preferowanej sztuki. Sztuki odbywają się na dwóch scenach: Boleść 2 oraz Jezuicka 4 (scena Kazamaty). ul Boleść 2, Stare Miasto Ceny biletów: 15-25PLN art.pl Teatr Współczesny 01,14, Namiętna kobieta 02,03, Czarowna noc. Męczeństwo Piotra Ohey a 03-05,14,15,19, Porucznik z Inishmore 04,05,18,19, Napis 07,08,21-23, Transfer 09-12,16, Wasza Ekscelencja 11, Mimo wszystko 07-09, Porucznik z Inishmore 17-19, Namiętna kobieta Transfer Przedstawienia odbywają się na dwóch scenach. ul. Mokotowska 13 Ceny biletów: 10-30PLN Teatr Ochoty Odchodzić 08,09 03 Inspiracje Kafka spektakl w j. niemieckim i polskim Jest teściowa i zięć... czyli zawirowanie piórnonsensu Masz być szczęśliwy [premiera!] Pułkownik-Ptak Inspiracje- Kafka Franz Kafka Monodram (grany w języku niemieckim i polskim!) składający się z dwóch części - adaptacji surrealistycznych opowiadań F. Kafki: Kolonia karna (Zdeformowana istota wymiaru sprawiedliwości, rzeczowo i beznamiętnie opisywana z perspektywy niezaangażowanego podróżnika - badacza, bezkrytycznie akceptującego zasady bezdusznego świata kolonii karnej) i Sprawozdanie dla akademii (Małpa przejmując jedynie ludzkie wady uznaje się za pełnowartościowego, wykształconego człowieka, wygłaszającego zabawny wykład o swojej drodze od zejścia z drzewa do człowieczeństwa). Na ochotników (tych pierwszych), którzy napiszą maila na adres: falk@ipewu.pw.edu.pl odpowiadając przy okazji na pytanie: Kto występuje w roli głównej przedstawienia Inspiracje- Kafka granego w teatrze Ochoty? czekają podwójne zaproszenia na sztuki (po jednym na każdą): 5 03 Odchodzić, 8 03 Inspiracje- Kafka oraz Pułkownik- Ptak (do odebrania w kasie teatru na pół godziny Gdy w roku 1922 w Londynie ukazuje się angielsko-niemieckie wydanie Traktatu logiczno filozoficznego, Ludwig Wittgenstein ma 33 lata i nie chce już zajmować się filozofią. Po przygodach na frontach Pierwszej Wojny Światowej, po porzuceniu akademickiego środowiska Cambridge, Wittgenstein przez cztery lata pracuje jako nauczyciel na austriackiej prowincji, potem krótko jako pomocnik ogrodnika w klasztorze, wreszcie w Wiedniu przez dwa lata buduje i projektuje dom dla jednej ze swych sióstr. Około roku 1922 Wittgenstein nie chce już zajmować się filozofią, bo jest przekonany, że Traktat wszelkie problemy filozoficzne rozwiązał. Luźne zapiski, notatki, korespondencje, uwagi, dzieła o swobodnej, albumowej kompozycji wszystko, co powstawało w sposób nieregularny po Traktacie, za życia filozofa nie zostaje wydane. Nowa filozofia Witgensteina to utwory pozbawione wyraźnej struktury, jakby nieprzejrzane notatki, których i tak nigdy nie udałoby się poprawić. Ostatnie zapiski Wittgensteina pochodzą z 27 kwietnia Jeden z biografów napisał: 29 kwietnia 1951 roku zmarł w Cambridge jeden z największych i najbardziej wpływowych filozofów naszej epoki, Ludwig Wittgenstein. Obraz ostatnich jedenastu lat Wittgensteina dać mogą listy do amerykańskiego filozofa i przyjaciela Normana Malcolma. Ukazane są jednak tylko fragmenty, jakby poszczególne zatrzymane klatki. Korespondencja jest prowadzona nieregularnie, przeważnie oszczędna w opisach, obfita w niejasne skróty i niedopowiedzenia. Obraz jest więc niepełny jakby jedynie zbiór szkiców z fragmentu pewnej podróży. Detective Story Pomysł na jedną z głównych tez Traktatu przyszedł Wittgensteinowi do głowy, gdy w codzien-

19 ślę, że jak dotąd przeczytałem chyba dwa, o których powiedziałbym, że to porządna rzecz. Książki W korespondencji z Malcolmem Wittgenstein parokrotnie wspomina o prezentach z Ameryki dostaje rozpuszczalną kawę Nescafe, kakao Van Houten, ciepły pulower, książkę Wyprawa Kon-Tiki, chińską powieść ludową Monkey i inne. Sam z kolei do Ameryki wysyła wyłącznie książki, a te, których nie wysyła, poleca do przeczytania. W listach pojawiają się między innymi: nowela Hadlaub Gottfrieda Kellera, The life of Pope i Prayers and Meditations Johnsona, The Journals of George Fox wraz z innymi tytułami z serii Everymans Library, biografia genarała Rommela, kilka dzieł Tołstoja, Kierkegaard, baśnie braci Grimm. Według Wittgensteina czytanie miewa działanie terapeutyczne. Pewnego razu gdy Malcolm listownie narzekał na nudę jaka panuje podczas wojny, Wittgenstein, strofując za umysłowy bezruch, polecił Hadżiego Murata Tołstoja jako lekarstwo, które pomaga szeroko otworzyć oczy. Podróże Jeden ze stereotypów filozofa przedstawia go jako zadomowionego w jednym mieście pracownika akademickiego, który jest gotów przez całe życie nie opuszczać swego miejsca. Wizerunkowi filozofa umiejscowionego przeciwstawia się Wittgenstein jako filozof przemieszczający się. Na podstawie adresów z korespondencji z Malcolem można stworzyć uproszczony schemat fragmentu podróży Wittgensteina: Cambridge (Trinity College) London (Guy s Hospital, gdzie pracuje jako aptekarz) Newcastle on Tyne (Royal Victoria Infirmary, gdzie bada zależności tętna i oddechu) Cambridge Swansea Wicklow - Rosro Dublin (Ross Hotel) Uxbridge Rejs do Ameryki na statku Queen Mary - Nowy Jork Ithaca - London Cambridge Wien Oxford Cambridge. Listy do Malcolma skąpe są jednak w informacje o przebiegu poszczególnych podróży. Odnajdujemy zdawkowe opisy, czasem serdeczne podziękowania, częściej fragmenty planów na przyszłe podróże. Jedynie z drugiej ręki dowiedzieć się można więcej. Norman Malcolm we Wspomnieniu opowiada na przykład, że w roku 1949 podczas pobytu Wittgensteina w Ameryce rozmawiali o obronie zdrowego rozsądku, której dokonał w jednej ze swych prac filozof G.E.Moore. To pod wpływem tych rozmów Wittgenstein w ostatnich dniach życia spisuje uwagi, w roku 1969 wydane jako O pewności (On Certainty) dzieło rozpoczynające zupełnie nową filozofię. Filozofia W jednym z listów Wittgenstein przytacza Malcolmowi następującą historię: Ty i ja szliśmy brzegiem rzeki w stronę mostu kolejowego i toczyliśmy gorącą dyskusję, a ty poczyniłeś jakąś uwagę o charakterze narodowym, której prymitywizm mną wstrząsnął. Pomyślałem wówczas: jaki jest pożytek ze studiowania filozofii, jeśli wszystko, co Ci to dało, polega na tym, że nauczyłeś się mówić w sposób jakoś przekonujący o pewnych zawiłych kwestiach logicznych itd., i jeśli nie podniosło to jakości Twojego myślenia o sprawach codziennego życia(...). Jednak nie jest tak, że dla Wittgensteina myślenie filozoficzne może zatrzymywać się przy sprawach codziennego życia myślenie nie może zatrzymywać się wcale. Wittgenstein narzekając na swój umysł, wspomina najczęściej o bezruchu. Nie chodzi jednak o to, aby zmuszać myśl do ruchu, ale raczej o to, aby uświadomić sobie jej nieustanny ruch. W O pewności napisał Wittgenstein tak: 96. Można sobie przedstawić, że pewne zdania o postaci empirycznej zastygłyby, działając niczym przewód dla niezastygłych, płynnych zdań empirycznych; i że z czasem zależność ta zmieniłaby się i zdania płynne zastygłyby, a twarde stałyby się płynne. Nie ma więc myśli ostatecznie zastygłych. Przyjaźnie Wittgenstein utrzymywał kontakty z wieloma filozofami, wielu też z jego prac korzystało. Jedna znajomość wydaje się jednak szczególnie istotna. W listach do Malcolma Wittgenstein parokrotnie wspomina autora A Defence of Common Sense G.E.Moore a. Przeważnie są to lakoniczne uwagi na temat zdrowia, rzadziej relacje ze spotkań i rozmów. Co łączyło Wittgensteina z Georgem Edwardem Moorem? Podobno obaj byli zgodni w wysokiej ocenie pewnego detektywistycznego opowiadania - Randez-vous with fear. Jednak przyjaźń z Moore em polegała chyba jeszcze na czymś innym. W jednym z listów czytamy, że Moore jest dziecinny. Dlaczego Moore wydawał się Wittgensteinowi dziecinny a zarazem przyjazny? Chodzi tu chyba o zastanawiającą różnicę między dwiema filozofiami - zdroworozsądkowy Moore, który akceptuje realność otaczającego świata, i późny Wittgenstein, dla którego pewność zdrowego rozsądku redukuje się ostatecznie do pewnego możliwego sposobu życia, nie są względem siebie nieprzyjaźni. Samotne mieszkania W jednym z listów Wittgenstein napisał: Mieszkam samotnie w wiejskiej chacie na za- chodnim wybrzeżu, daleko od cywilizacji. Przyjechałem tu przed dwoma dniami i jeszcze nie czuję się u siebie. Trudno powiedzieć, skąd wzięło się u Wittgensteina pragnienie życia w prostocie i odosobnieniu. przed widowiskiem). Wszystkie przedstawienia startują się o godz ul. Reja 9 Ceny biletów: 20-30PLN. Dla studentów PW zniżki 50%- wybrane sztuki. Teatr Ateneum 01,02, (19.15) Pokojówki 04,05,18, Noc z Wertyńskim 04,05, Małe zbrodnie małżeńskie 11,12,14-17,25, Cyrulik sewilski [premiera!] Madame de Sade 18,19, Kolacja dla głupca 22, Dwoje na huśtawce 24, Zatrudnimy starego clowna Król Edyp Na pierwsze dwie osoby, które odpowiedzą na pytanie: Kto wyreżyserował Króla Edypa Sofoklesa, wersję graną na deskach teatru Ateneum?, czekają podwójne zaproszenia do teatru na: g Cyrulik sewilski oraz g Król Edyp. Odpowiedzi przesyłajcie na: falk@ipewu.pw.edu.pl z zaznaczeniem sztuki. Spektakle na trzech scenach: Głównej, Scenie 61 i Na Dole. ul. Jaracza 2 Ceny biletów: 20-60PLN Teatr Studio 01,02,19,21-24, Filozofia po góralsku 04-06,14, Światła miasta [premiera!] Biesiada u hrabiny Kotłubaj Bal pod Orłem Światła miasta 11, Światła miasta Felix Mitterer - Syberia - czytanie sztuki Sługa dwóch panów Jacek Sempoliński - wernisaż 25,26, Geza Dzieciak 4 03 g.19[premiera!] Shining City (Światła miasta) - sztuka irlandzkiego dramatopisarza Conora McPhersona. Historia dwóch mężczyzn: Iana (Krzysztof Majchrzak), byłego księdza i Johna (Andrzej Blumenfeld)- przedsiębiorcy. Ich losy splatają się. John stracił żonę w wypadku samochodowym. Ma poczucie winy, ponieważ tuż przed jej śmiercią miał romans z inną kobietą. Ma wrażenie, że zmarła żona odwiedza go. Roztrzęsiony przyjeżdża do Iana, który jest obecnie terapeutą. Shining City to fascynujący portret ludzi, którzy muszą rozliczyć się ze starym życiem i rozpocząć nowe. Chociaż wydają się bezradni pomagają sobie 19

20 20 nawzajem zupełnie nieświadomie. Pałac Kultury i Nauki Ceny biletów: 21-43PLN, wejściówki:10pln (wt.- czw. studenci PW 50% zniżki) Teatr Narodowy 01, Rzeźnia (16.00) Narty Ojca Świętego Wesele Zmierzch bogów liryka.reaktywacje Marcin Świetlicki Ostry Dyżur Poetycki Juliusz Cezar Szkoła żon 10-12,14, Pierwszy raz [premiera!] Kopciuch 11, Duszyczka Honor samuraja-teatr Jeleniogórski Władza Piaskownica Wojna polsko-ruska pod flagą biało- -czerwoną :00 Sędziowie (16.00) Kosmos MW koncert WZ- Orkiestra Wykład Joanny Walaszek, Konrad Swinarski myśl, ciało, życie 25,26, Tartuffe albo szalbierz [premiera!] :30 Merlin Przedstawienia grane na czterech scenach: Sali Bogusławskiego, przy Wierzbowej (scena Studio, Pod Wierzbową) i Teatrze Małym(vis-a-vis kina Relax). Podwójne zaproszenia (9 sztuk) na przedstawienia Teatru Narodowego ( Rzeźnia 1,2 03 g.19.15, Wesele 3,4,5 03 g , liryka.reaktywacje Marcin Świetlicki 4 03 g oraz Szkoła żon 7,8,9 03 g po jednym na każdy termin) będzie można zdobyć po wysłaniu odpowiedzi na pytanie: Kto gra postać dyrektora filharmonii (świetna rola) w sztuce Mrożka Rzeźnia wystawianej aktualnie na scenie Teatru Małego?. Odpowiedzi przesyłajcie na falk@ipewu.pw.edu.pl z zaznaczeniem daty i tytułu preferowanej sztuki. Pl. Teatralny 3, Wierzbowa 3, Marszałkowska 104/ 122 Ceny biletów: 12-45PLN W Irlandii na przykład mieszka on w miejscu, do którego nie dociera nikt poza człowiekiem przynoszącym mleko, a do najbliższej wioski jest 10 mil i zakupy musi robić Witgenstein listownie. Trudno powiedzieć skąd ten pomysł. O samotnych mieszkaniach Wittgensteina opowie się chyba najlepiej, wspominając jego chatę w Norwegii, która wyglądała tak (nie mylić z chatą wspomnianą na początku akapitu!): Żart Podobno na którymś spotkaniu ze studentami Wittgenstein wspomniał, że można by napisać filozoficzny traktat złożony wyłącznie z żartów (mówił także o dziele złożonym z samych pytań). Pisma Wittgensteina w dowcipy jednak nie obfitują. Trudno powiedzieć, czy Wittgenstein w ogóle miał poczucie humoru wszelkie gry i zabawy traktował ponoć nazbyt poważnie. Faktem jest, że w listach do Malcolma obok posępnych myśli pojawiają się również dowcipy - trudno powiedzieć czy udane. W jednym z listów napisał tak: Życzę ci dobrych (niekoniecznie bystrych) myśli i rzetelności, która nie schodzi w praniu. W innym miejscu pisze z kolei o porcji pism Street & Smith, którą otrzymał z Ameryki: Jestem pewny, że są wspaniałe. Moje krytyczne oko widzi to bez czytania, ponieważ moje krytyczne oko jest okiem rentgenowskim i potrafi przeniknąć od 2 do 4000 stron. To w ten w istocie sposób posiadłem całą moją wiedzę. Czasem trudno powiedzieć, o co chodziło Wittgensteinowi pewnie właśnie dlatego rozumiany bywa różnie. Mówi się czasem, że jego pisma wpłynęły na powstanie dwóch, może nawet trzech formacji filozoficznych. Jeden z biografów i przyjaciel Wittgensteina zauważa trafnie, że te różne rozumienia są interesujące jedynie jako dowody tego, jak wiele wymiarów ogarnia jego oddziaływanie. GL Ludwig Wittgenstein O listach Wittgensteina i nie tylko czytaj w: Norman Malcolm Ludwig Wittgenstein: wspomnienie Wydawnictwo KR, Warszawa Narnii Opowieści z I znowu filmowcy zaproponowali nam podróż do lat dziecięcych, do których chyba każdy lubi wracać... Ja także polecam tę wędrówkę, jednak nie przez film, a przez lekturę... Według mnie zdecydowanie warto przeczytać tę książkę, chciażby po to, żeby później zestawić swoją wizję wspaniałej, baśniowej krainy z tą A. Adamsona. A mowa tu oczywiście o Opowieściach z Narnii C. S. Lewisa. Piękna, wzruszająca, a przy tym bardzo mądra opowieść należy do tych najpiękniejszych książek, które trzeba znać. Rzecz zaczyna się od wyjazdu młodych bohaterów na angielską prowincję. Tam zamieszkują u nieco dziwnego profesora, a pewnego dnia przez starą szafę trafiają do dziwnej krainy... Niby prosta historia- już od początku wiadomo, że wkraczamy w dziwny, niesamowity świat... Bohaterowie będą tu walczyć w obronie Narnii z Białą Czarownicą, reprezentującą wszelkie siły zła. Nie będę tu zdradzała wątków siedmiotomowej powieści, w której świat przypomina raczej fragment greckiej mitologii wraz z faunami, centaurami niż zwykłą znaną nam rzeczywistość. Wiele miejsca przeznaczonego jest tu na ukazanie najprostszych, a przez to najważniejszych wartości i uczuć- dobra, odwagi, przyjaźni. Myślę, że żaden czytelnik nie poczuje się zawiedziony tą książką- poruszającą naszą wyobraźnię, a przez to i serce... Majka Teatr Scena Prezentacje 01, Harcerki Klan wdów 04, Czas odnaleziony 07-09, Diabelski młyn 16, Wiem, że wiesz