Transkrypt

1

2

3

4

5

6

7 Wolność słowa 1789 r Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela 1881 r. prawo jednostki do wyrażania swych poglądów, odrzucano cenzurę prewencyjna i ustanawiano zasadę karania represyjnego (praktyka była odmienna, tj. w czasie wojen cenzura wojskowa; po rozliczenie z prasę koloboracyjna, tj. wywłaszczenia i ukarania właścicieli pism, dziennikarzy i drukarzy współpracujących z okupantem).

8 Od początku La Gazette z maja 1631 r. był pierwszym tytułem drukowanym regularnie. Założony przez Theophraste a Renaudota, lekarza, który uzyskał wyłączność na drukowanie pisma dzięki swoim bliskim stosunkom z kardynałem Richelieu. W 1762 roku zmieniono jego nazwę na La Gazette de France, aby tytuł był jednoznacznie kojarzony z władzą królewską. W tamtym czasie tygodnik nie miał konkurenta na rynku (głównym powodem była cenzura).

9 Pod koniec 1789 roku, na skutek Rewolucji, na rynku pojawiło się 218 nowych tytułów, a w roku następnym aż 387. Powrót monarchii przywrócił jednak cenzurę i znacznie ograniczył wolność wypowiedzi, co spowodowało spadek liczby tytułów na rynku.

10 Między wolnością a wolnością II wojna światowa konspiracja czy kolaboracja? Prasa konspiracyjna ( inspirator Jean Texicier i jego broszura Les Conceils a l occupe): - L Humanite (1939) - Libre France - Liberation (XII egz.) tygodnik francuskiego ruchu oporu; redagował znany franc. Syndykalista Christian Pineau, później Jean Cavailles i Texcier; pod koniec wojny nakład sięgał 50 tys. Egz. W końcu 1943 roku powstała nawet podziemna instytucja regulująca prasę Federation Natiolnale de la Presse Clandestine

11 IV Republika Francuska r. tymczasowy rząd z de Gaullem na czele sprzyjał przebudowie prasy; zlikwidowano cenzurę, a wprowadzono autoryzację (1947r.) 30 września 1944 r. Le Journal Officiel wprowadza trzy zasady: - zasadę zakazu wydawania gazet i czasopism ukazujących się legalnie podczas okupacji: groźba konfiskaty majątków; - uprawnienia do zezwoleń nowych tytułów otrzymał minister informacji, a w praktyce Narodowa Federacja Prasy (X 1944): zapowiedziano m.in. Likwidację prasy zdrady ; - zapoczątkowano nową kontrowersyjną tendencję wzmacniania wpływu rządu na prasę. 11 V 1946 r. ustawa Defferre a legalizowała konfiskatę dóbr zamykanych pism.

12 po odejściu gen. Ch. de Gaulle a stopniowo odradza się prasa informacyjna; powolna koncentracja na rynku (zwłaszcza prowincjonalnym); 2 formy prawne nowych przedsiębiorstw prasowych: indywidualne i stowarzyszenia. Konieczne było podpisanie deklaracji o tytule gazet, formie, nazwisku dyrektora i drukarni => starano zabezpieczyć się przed koncentracją. Odrodzenie prasy: m.in. I tytuły konspiracyjne L Humanite, Liberation II stare tytuły Le Figaro III nowe gazety, m.in. Le Monde (1945). Odżywała także prasa prowincjonalna, w 1946 roku zbliżyła się do stanu sprzed wojny (ok.180 tytułów). Wyraźne było upolitycznienie prasy.

13 W poszukiwaniu wolności Przełom lat 40/50-tych ogólne trudności ekonomiczne, spadek czytelnictwa, prasa polityczna, upadek wielu tytułów. XII 1951 powstaje Societe des Redactours du Monde stowarzyszenie uczestniczące w kapitale zakładowym dziennika LeMonde ; 16 V 1953 pojawia się L Express liberalny tygodnik Agence France Presse 30 IX 1944

14 Radio i telewizja Przed wojną nadawcy radiowi potrzebowali jedynie zezwolenia ministra łączności; po wojnie ordonansem z r. anulowano wszystkie pozwolenia i wprowadzono monopol państwowy. Mocą dekretu z roku utworzono pierwszą po wojnie państwową instytucję radiowotelewizyjną La Radiodiffusion-Television Francaise (RTF), podporządkowaną Ministerstwu Informacji.

15 Francuski pluralizm? wewnętrzny: RTF - budżet opierał się na dotacjach państwowych, - struktura instytucji rodziła dwuznaczne sytuacje (m.in. zaplecze techniczne było własnością państwa, dochody które osiągała nie mogła nimi zarządzać, podlegała kontroli rządu, stanowiska obsadzane politycznie)

16 zewnętrzny: Państwo pomimo monopolu dopuszczało odbiór programów (radiowych) z zagranicy, często też było ich właścicielem. m.in.: - w Zagłębiu Saary od stycznia 1955 nadawało radio Europa nr 1 - (którego właścicielem było w 34,19% spółka państwowa franc. Sofirad); Radio Luxemburg nadawało już od 1929 roku stacja peryferyjna (zaangażowany był kapital francuski, m.in. Hachette, Prouvost, Havas i inne) Radio Monte-Carlo od 1942 r. (współwłaściciel Sofirad) Radio Andora od 1939 roku Radio Sud (prawie 100% Sofirad,1966r.)

17 V Republika r. w Konstytucji potwierdzono liberalną doktrynę wolności prasy, zakładającej swobodę wypowiedzi każdego obywatela. Jednak indywidualność gen. De Gaulle a i jego znana animozja do dziennikarzy krepowały inicjatywy reform mediów. A art.16 konstytucji dawał prezydentowi niemal dyktatorskie uprawnienia w sytuacji zagrożenia państwa. Każde pismo mogło być zawieszone pod zarzutem zdrady tajemnicy państwowej, itd. Zmiany w prasie zapowiadał premier George Pompidou (1962r.) złagodzenie rygorów prawnych. Zmiany przyniosły dopiero przemiany polityczne i ustąpienie gen. De Gaulle a.

18 Koncentracja kapitału Francuskie koncerny prasowe mają długa tradycję: - Hachette-Filipachi (1826 księgarnia), należały min France-Soir (do lat 70-tych), Edi 7, Tele & Jours, Elle, - Prouvost Jean, od okresu międzywojennego, Paris-soir, tygodnik Match, Marie-Clair,Cosmopolitan, - Koncern Amaury ego: Le Parisien libere, dziennik L Equipe; - Robert Hersant (1950): Le Figaro (od 1976 r do 2004r.), France-Soir (od 76r.), - Groupe Generale Occidentiale, tygodnik L Express (53r.) - Filipachi : Paris-Match - Bayard Presse

19 Czas zmiany? r. RTF stała się państwowym przedsiębiorstwem publicznym o charakterze przemysłowym i handlowym, o własnej osobowości prawnej, finansowej i administracyjnej oraz autonomicznym budżecie. Jednak nadal Ministerstwo Informacji sprawowało bezpośredni nadzór.

20 r. - przemianowano RTF na ORTF i odtąd znajdowała się jedynie pod kuratelą ministra, a Rada Administracyjna przejęła część uprawnień ministra => krok ku większej niezależności II program w kolorze. W tym czasie radio nadawało 3 programy: France Inter, France-culture, France-Musique W 1968 roku wprowadzono reklamę firm do telewizji (wcześniej tylko produktów), ale kwestie reklamowe budziły kontrowersje, bowiem mocno rozwijała się kryptoreklama.

21 1972 r. ustawa powierzała kierownictwo ORTF prezydentowidyrektorowi generalnemu, mianowanemu przez Radę Ministrów. Radzie Administracyjnej przekazano uprawnienia związane z określeniem ogólnej linii działania, budżetu i kontroli. Idee reformy zmierzały w kierunku określenia polityki programowej jako otwartej (pluralizm opinii, poglądów politycznych, rzeczywista demonopolizacja). Jednak wciąż istniał monopol nadawania. Nie istniał natomiast monopol odbierania prywatnych kanałów.

22 Decentralizacja i regulacja 1974 decentralizacja ORTF : TF1, Antenne 2, France Region3, miało to stworzyć warunki wewnętrznej konkurencji 1982 r. ustawa audiowizualna zakładająca koniec monopolu państwowego: - Komunikacja wizualna jest wolna; - Misja radia i telewizji polega na służeniu interesowi ogółu, przy respektowaniu pluralizmu i równości kultur; - Każdy ma prawo do odpowiedzi; - Monopol programowania zostaje zniesiony; ale państwo decyduje kto i na jakich zasadach użytkuje odpowiednie fale Hertza. Powołana zostaje Rada Narodowa Komunikacji Audiowizualnej, która pełni funkcję doradczą dla parlamentu. Powołano stowarzyszenia narodowe dla programowania, czyli TF1, Antene 2, itd. (państwo jest jedynym akcjonariuszem tych stowarzyszeń). Finansowanie z różnych źródeł (opłaty, reklamy, etc.) Od 1984 r. stacje radiowe zyskały prawo do nadawania reklam, zwiększono także zakres koncentracji horyzontalnej.

23 `Powołana zostaje także instytucja regulująca HACA (1982r.) Haute Autorite de la Communication Audiovisuelle, chroniąca zasad pluralizmu, równości i niezalezności. W 1986 r. HACA zostaje zastąpiona Commission nationale de la communication et des libertes (CNCL), a w 1989 przekształcono ją w Le Conseil superier de l audiovisuelle (CSA) (członkowie mianowani przez Prezydenta: 3 Z. Narodowe: 3 Przew. Z.N.: 3 Francuski system zaczął się upodabniać do anglosaskich systemów i niemieckiego.

24 Rynek prasowy P. Albert w 1998 roku zwrócił uwagę na specyfikę Francji, której media audiowizualne są znacznie słabiej rozwinięte niż w USA, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Skandynawii czy Japonii i jednocześnie czytelnictwo gazet jest co najmniej dwa razy niższe. We Francji pierwsze strony prasowe w Internecie powstały w końcu 1994 roku. Od tamtego czasu media drukowane nieustannie zmuszane są do realizowania nowych pomysłów zapobiegających ograniczaniu ich roli i w rezultacie dochodów z reklam.

25 Francja, czwarta potęga ekonomiczna na świecie, pod względem czytelnictwa dzienników nie znalazła się wśród pierwszych 15 krajów. Przyczynami są: - wysokie ceny gazet, - słabości kolportażu, - niski stopień zaufania społecznego do dziennikarzy i brak wiary w ich niezależność, - fakt, iż prasa, nadmiernie zaabsorbowana polityką, nie odpowiada potrzebom odbiorców.

26

27

28

29

30 Gazety codzienne - prasa centralna, regionalna i lokalna - dzienniki opiniotwórcze i...? Cechą charakterystyczną tego rynku jest brak gazet przeznaczonych dla masowego czytelnika. Istnieją tytuły, które częściowo spełniają taką funkcję, jak na przykład France-Soir czy też bardziej poważny tytuł Le Parisien. - Gazety coraz częsciej konkurują z mediami elektronicznymi, dlatego systematycznie zwiększają przystępność i atrakcyjność przekazu, stąd zwiększony udział obrazu i koloru w gazetach, a także obecność tytułów drukowanych w Internecie. Innym rezultatem tej konkurencji jest ogromna popularność magazynów. - prasa bezpłatna

31 Obecnie we Francji jest wydawanych 11 tytułów o zasięgu ogólnokrajowym (o łącznym nakładzie 1,64 mln. egz.) oraz 3 tytuły bezpłatne (2,7 mln. egz.). około 47 gazet ukazujących się w różnych regionach i departamentach (o łącznym nakładzie 5,14 mln. egz.).

32 Pierwszy numer ukazał się w roku. Ten katolicki dziennik, który swoim zasięgiem obejmuje całą Francję, w 95% rozchodzi się w prenumeracie. założony La Croix przez pozycja 8 został kongregację Wniebowzięcia N.M.P. Co ciekawe, stabilna 10 dziennika Kolumna 1 Kolumna 2 Kolumna o charakterze katolickim może dziwić, 2 ponieważ katolicyzm w laickiej Francji od lat przeżywa kryzys. 0 Wiersz 1 Wiersz 2 Wiersz 3 Wiersz 4

33 Prawicowy dziennik wydawany od 1826 r. Tytuł w okresie drugiej wojny światowej, nie ukazywał się od 1942 do 1944 roku, aby uniknąć oskarżenia o kolaborację. Po wojnie pismem kierował do swojej śmierci Pierre Brisson, później zaś tytuł został zakupiony przez Jean a Prouvosta (który wcześniej posiadał tylko część udziałów). W 1975 roku został sprzedany Robertowi Hersantowi, który pomógł wydobyć dziennik z kłopotów. W okresie rządów Hersanta powstał Le Figaro Magazine (1978 rok), który jest czołowym tygodnikiem społecznopolitycznym kierowanym do elity intelektualnej. Także w tym czasie właściciel Le Figaro wykupił podupadający dziennik L Aurore, co pozwoliło na przejęcie przez to wydawnictwo części czytelników pisma.

34 Założony został w 1944 roku przez grupę publicystów z Hubertem Beuve-Méry na czele. Gazeta od lat jest uznawana za głos francuskich intelektualistów, którzy polubili centrolewicowy charakter dziennika. W 90. trwała nieustająca walka o pismo. W 1995 roku kierownictwo, wbrew wcześniejszym zasadom, zmiany kapitałowe zostało 45,9% wprowadziło i do 2005 wykupione udziałów przez grupy zewnętrzne (dotychczas udziały posiadały osoby związane z wydawnictwem).

35 Miesięcznik Le Monde diplomatique (popularnie nazywany Le Diplo powstał w 1954 r. jako dodatek do dziennika Le Monde. Jako niezależne pismo ukazuje się od 1978r., a od lat 80-tych jest pismem o zasięgu międzynarodowym. Miesięcznik ukazuje się w 30 krajach, na 4 kontynentach. Nakład podstawowej edycji francuskiej wynosi ok. 350 tys. Egz.; 17 edycji w innych wersjach językowych trafia do ok. 1,7 mln czytelników na całym świecie.

36

37 Gazeta została założona 18 kwietnia 1973 roku przez grupę lewicowych dziennikarzy: Serge July, Philippe Gavi, Bernard Lallement i Jean-Claude Vernier. Do tego grona dołączył znany francuski filozof, Jean-Paule Sartre. W 2005 roku deficytowe pismo wsparł francuski bankier Edouard de Rothschild, który przejął 38,87% udziałów gazety, czym ustabilizował jej pozycję ekonomiczną. Idąc za przykładem Le Monde, grupa pracowników, którzy są posiadaczami części udziałów, pozostawiła sobie prawo do blokowania decyzji.

38

39 D Aujourd hui en France, założony w 1994 roku, jest drugim dziennikiem paryskim, który w obliczu kryzysu zwiększył swój nakład. W porównaniu z La Croix, dla którego niewielki wzrost nakładu jest powodem do zadowolenia, D aujourd hui en France osiągnął sukces. D aujourd hui en France jest dziennikiem, który łączy w sobie cechy prasy opiniotwórczej oraz dziennika bulwarowego, skierowanego do odbiorcy masowego. Pismo jest wydaniem ogólnokrajowym dziennika regionalnego Le Parisien, kontynuatora francuskiej bulwarówki Le Parisien Libéré. Wielu francuskich medioznawców uważa, że Le Parisien, a także D aujourd hui en France są gazetami bulwarowymi, jednak w porównaniu z niemieckim Bildem czy też brytyjskim The Sun, te dwie francuskie gazety prezentują treści na zdecydowanie wyższym poziomie. Charakter dziennika był kształtowany właściciela, rodzinę Amaury. (Gajlewicz-Korab) latami przez

40 Konkurencją dla D Aujourd hui en France jest France-Soir założony w 1944 roku. Gazeta ma zdecydowanie lżejszy charakter, a także największe kłopoty finansowe ze wszystkich dzienników Pismo ogólnokrajowych. balansuje dzisiaj na granicy bankructwa. Po części czytelników tego typu tytułom odbiera prasa gratisowa, która także ma lekki, rozrywkowosensacyjny charakter.

41 Gazeta ukazująca się od 1904 r. (1939), której 40% Francuska Partia Komunistyczna, pozostały wkład pochodzi od czytelników i przyjaciół gazety. Na apel L'Huma" o 2 mln euro, w połowie marca 2006 roku znalazło się aż darczyńcow, którzy wpłacili - zawrotną jak tego rodzaju cel - kwotę euro.

42 Journal de Paris (zwany też Journal Poste de Paris ou Poste du Soir) - pierwsza gazeta codzienna we Francji przedrewolucyjnej. Po raz pierwszy wydana w roku Założyli ją Antoine Cadet de Vaux, Corrancez i Dussieux. Na łamach: życie literackie, jak i polityczne oraz sprawy codzienne Paryża.

43 Prasa specjalistyczna

44 Czasopisma Na rynku francuskim znajdują się czasopisma o tematyce: - prasa dla młodzieży i dzieci, - rozrywkowa, - niedyskretna, - hobby, - dokumentacyjne, - specjalistyczne i techniczne, - kulturalne, - sportowe, - naukowe, - tzw. prasa uliczna (Le Reverbere, La Rue), sprzedawana wyłącznie na ulicach.

45 Powodzeniem cieszą się we Francji czasopisma radiowo-telewizyjne, co znajduje wyraz w nakładach. Obserwuje się ewoluowanie periodyków tego typu w kierunku prasy kulturalno-społecznej. Najbardziej poczytny jest Télé 7 jours grupy Hachette&Filipacchi. Grupa Hersant wprowadziła na rynek TV Magazine jako dodatek do swoich gazet.

46 Czasopisma dla kobiet to około 80 tytułów. Posiadają zwykle mocne wsparcie reklamodawców, jednak i w tej branży nie ma pewnego jutra. Nawet magazyny o najdłuższych tradycjach jak francuska wersja amerykańskiego Vogue, istniejąca od 1920 roku zrezygnowała ze swojej tradycyjnej estetyzującej formuły na rzecz wersji elektronicznej, bliższej współczesnym czytelniczkom. Najbardziej znane: - Elle (Hachette Filipachi, 30 edycji zagranicznych), - Marie-Claire (Marie-Claire Album), - Marie-France (Marie-Claire Album), - Femme Actuelle (Prisma Presse, około nakładu).

47 L Express (grupa Pearson) - odpolityczniony, - informacja góruje nad komentarzem Le Nouvel Observateur (Perdriel) - w latach 90 stał się największym pod względem nakładu magazynem ogólnoinformacyjnym we Francji, - główny adresat- inteligencja. Le Point (Hachette) - prawicowy, - kierowany do przeciętnego czytelnika, Paris Match (Filipacchi) - wzorowany na amerykańskich magazynach informacyjnych, ilustrowanych (Time i Life). - podstawowym gatunkiem jest fotoreportaż.

48

49 Wakacje prezydenta Sarkoziego w Ameryce. Reuters udostępnił zdjęcia reszcie świata. Francuski tygodnik Paris Match umieścił niektóre z tych fotografii w swoim numerze. Tygodnik L Express doniósł jednak (a za nim Liberation), ze fotografie te były wyretuszowane

50 GRUPY MEDIALNE Francuskie grupy medialne reprezentują różne formy własności, co wpływa na różnorodność form prasowych, w odróżnieniu od USA czy Wielkiej Brytanii. We Francji działają również przedsiębiorstwa amerykańskie, niemieckie, szwedzkie, brytyjskie i holenderskie.

51

52

53 GRUPY MEDIALNE Hersant W latach 70 Hersant był jednym z największych właścicieli prasowych Francji. Nadal jest to jedna z największych grup medialnych we Francji, mimo iż Robert Hersant zmarł w 1996 roku, a w wyniku narastania trudności finansowych, koncern pozbył się wielu tytułów, szczególnie zagranicznych. W pierwszej połowie lat 90 Hersant był największym właścicielem dzienników polskich (m.in.: Rzeczpospolita, Dziennik Zachodni, Dziennik Bałtycki, Wieczór Wybrzeża, Dziennik Łódzki, Trybuna Śląska, Gazeta Krakowska), które później zostały sprzedane. Działalność Hersanta kojarzyła się z groźbą monopolu również w Polsce. Najpopularnieszym wydawnictwem Hersanta był do 2004 roku dziennik Le Figaro

54 GRUPY MEDIALNE Havas Największy na świecie producent materiałów edukacyjnych dla PC, drugi producent gier komputerowych, trzeci w dziedzinie informacji o zdrowiu i drugi w Europie w zakresie informacji business-to-business. Grupa należy do największych w Europie dystrybutorów książki i produktów multimedialnych, Havas jest prekursorem druku numerycznego, handlu elektronicznego etc. Odgrywa ogromną rolę nie tylko jako wydawca prasy, ale i książek. Jego główne wydawnictwa to: Laffont, Larousse, Joulliard Z tą grupą najczęściej kojarzony jest

55 GRUPY MEDIALNE Hachette Najstarsza grupa medialna. Wywodzi się z księgarni założonej w 1829 roku. W 1981 roku stała się częścią holdingu Lagardère zawierającego wiele różnorodnych przedsiębiorstw przemysłowych W 1997 Lagardère związał się z grupą Filipacchi tworząc Hachette Filipacchi Média Blisko połowę swoich interesów realizuje we Francji. Resztę w innych krajach europejskich, Ameryce Płn. etc. Media i komunikacja stanowią blisko 60 % obrotu holdingu. Zaangażowany jest w przemyśle poligraficznym i kinematografii. Kontroluje dzienniki i czasopisma we Francji, USA, na Dalekim Wschodzie, rozwija multimedialne technologie jutra W wielu dziedzinach zajmuje czołowe miejsca w świecie (prasa specjalistyczna, dystrybucja prasy), w Europie (udostępnianie Internetu, rozwój kanałów tematycznych) lub we Francji (telewizja cyfrowa, literatura edukacyjna, portale internetowe, produkcja telewizyjna, radio etc.)

56 GRUPY MEDIALNE Edition Philippe Amaury Posiada m.in.: L Équipe, Press Sports (agencja prasy sportowej), Le Parisien, Communication Jeunes, Sicavic (drukarnia), Promogedis (dystrybucja prasy), Manchette Publicité (reklamy) etc. 75 % kapitału należy do Philippe Amaury, reszta do Hachette Filipacchi Médias. Grupa ta odgrywa wiodącą rolę w organizowaniu wielkich imprez sportowych z Tour de France na czele.

57 Hachette Najbardziej znaną częścią tej grupy jest wydawnictwo Hachette Livre

58 Bayard Presse Wielka, katolicka grupa multimedialna wywodząca się z Maison de la Bonne Presse (1873) Prowadzi bardzo zróżnicowaną działalność wydawniczą, związaną nie tylko z religią. Wydaje prasę we Francji (m.in. dziennik La Croix, magazyn Pèlerin, Notre Temps, czasopisma dla dzieci i młodzieży, periodyki poświęcone myślistwu i wędkowaniu), Wydaje prasę w wielu innych krajach (między innymi udziały w Tygodniku Powszechnym), książki (Bayard Édition), Inwestuje w działalność audiowizualną, przemysłową i turystyczną.

59 Radio Nowa ustawa zmieniła komunikację audiowizualną. W sektorze radiowym pojawiło się wiele stacji prywatnych o charakterze komercyjnym. To właśnie one są liderami na współczesnym rynku radiowym we Francji. Radio jest środkiem przekazu niezwykle we Francji popularnym. Aż 87% mieszkańców Republiki słucha radia przynajmniej raz dziennie.

60 Radio we Francji podzielone jest między nadawców publicznych (Radio France) oraz prywatnych. Kilka kategorii licencji: Kategoria A: radiostacje gminne i wspólnotowe Kategoria B: radiostacje lokalne lub regionalne nieafiliowane przy żadnej z sieci ogólnokrajowych Kategoria C: radiostacje regionalne lub lokalne afiliowane przy sieciach ogólnokrajowych Kategoria D: radiostacje nadające programy sieci tematycznych ogólnokrajowych bez podziału na regiony, zasięg ogólnokrajowy lub ponadregionalny Kategoria E: radiostacje o zasięgu ogólnokrajowym, w tej kategorii są tylko trzy: Europe1, RTL, RMCInfo

61 Radiofonia publiczna podzielona jest na Radio France, które nadaje na terytorium Republiki oraz RFI (Radio France International) przeznaczone dla nadawców zagranicznych. Radio France unika emitowania reklam, dlatego też głównym źródłem utrzymania są dotacje państwowe.

62 France Télévision jako holding został oficjalnie powołany do życia prawem z 1 sierpnia 2000 roku. W skład holdingu wchodzą France 2, France 3, France 5 oraz na specjalnych prawach RFO. Kanały w większości są finansowane z reklam oraz opłat abonamentowych. Instytucja abonamentu została wprowadzona w 1949 roku jako opłata pobierana od każdego gospodarstwa domowego, które posiada odbiornik telewizyjny. Od 2005 roku, z powodu trudności ze ściągalnością abonamentu, opłata jest automatycznie doliczana do kosztów zamieszkania (taxe d habitations).

63 W 2003 r. powstał francusko-niemiecki kanał Arté, niezależny kanał od holdingu France Télévision. Arté emituje swoje programy w dwóch językach, a jego oglądalność wynosi 3,7%. Stacja powstała w wyniku umowy między państwem francuskim oraz 11 krajami związkowymi Niemiec. Źródłem jej utrzymania są opłaty abonamentowe oraz zyski z produkcji własnych, sprzedawanych innym kanałom publicznym

64 Stacje komercyjne Francuska telewizja prywatna o zasięgu ogólnokrajowym podzielona jest między trzy stacje, w tym jeden kanał płatny. Cechą charakterystyczną tego rynku jest całkowita zależność od reklam jako głównego sposobu finansowania działalności.

65 TF1 jest stacją prywatną o zasięgu ogólnokrajowym, która jest na pierwszym miejscu we Francji pod względem oglądalności (30,2%). Telewizja też zajmuje także miejsce lidera pod względem dochodu z reklam, dzięki czemu w 2004 zarobiła 2,8 miliarda euro. Kanał w 41,5% należy do grupy Bouygues.

66 Pierwsza w Europie płatna telewizja - Canal+, przez długi czas była jedynym tego typu pasmem w Europie. Została założona w listopadzie 1984 roku przez szefa koncernu Havas, André Rousseleta, bliskiego przyjaciela prezydenta Mitteranda. Wzorcem dla Canal+ była tu amerykańska stacja HBO.

67 Historia stacji rozpoczyna się w 1986 roku, kiedy zaczęła nadawać jako TV6, a następnie rok później jako własność grupy CLT-RTL zmieniła nazwę na M6. W roku 2004 telewizja przeszła w posiadanie grupy Bertelsmanna, która ustabilizowała jej pozycję na rynku.

68 A Agence France Presse F P Francuska agencja prasowa z siedzibą w Paryżu, kontynuatorka założonej w 1835 roku agencji Charlesa Havasa: Agence des feuilles politiques, correspondance générale - najstarszej światowej agencji informacyjnej. 7 biur krajowych, 116 biur w innych krajach (w tym w Polsce), centra w Waszyngtonie, Hongkongu, Nikozji i Montevideo. Jako agencja o zasięgu światowym publikuje serwisy informacyjne w sześciu językach dla ok. 12 tys. gazet, 100 agencji prasowych i kilkuset stacji radiowych i telewizyjnych na całym świecie. Jest największym w skali globalnej eksporterem nie anglojęzycznych programów telewizyjnych.