GAZETKA ZESPOŁU SZKÓŁ PONADGIMNAZJALNYCH

Transkrypt

1 CO W BUDZIE PISZCZY Nr 25 GAZETKA ZESPOŁU SZKÓŁ PONADGIMNAZJALNYCH IM.KAZIMIERZA JAGIELLOŃCZYKA W ŁASINIE Witajcie! Za oknem w końcu wiosna! Energia rozpiera, żyć się chce! Coraz częściej myślimy o wakacjach! W tym numerze poznacie Magdę. Właściwie powinna być Wam już znana, bo uczy się u nas drugi rok. U nas nie z nami. Chcemy, byście poznali ją bliżej. Swoje sekrety odkryje Patrycja nasza latająca w chmurach - niemal dosłownie!(patrz zdjęcie). Poza tym kilka innych naszych przeżyć i przemyśleń. Miłej lektury! NADZIEJA JEST NAJWAŻNIEJSZA, TYLKO TRUDNO JEJ NIE STRACIĆ.. Pewnego kwietniowego popołudnia 11-letnia Magda poczuła ból w lewej nodze. Do głowy by jej wówczas nie przyszło, że następuje właśnie gwałtowny zwrot w jej życiu. Razem z mamą udała się do lekarza w Łasinie. Lekarz uspokoił obie stwierdził, że to nic wielkiego, zwykłe przeciążenie i zlecił codzienną rehabilitacje. Jednak z każdą chwilą było coraz gorzej. Na naszej polnej drodze prowadzącej do domu Magda nagle stanęła. Nie mogła zrobić kroku; trzeba było ją przynieść. Pamiętam, to był piątek - mówi mama dziewczynki. Następnego dnia Magda nie dała rady nawet stanąć. Rodzina szybko zawiozła 25/ 2011 cena 1 zł A W NUMERZE: Taniec moja miłość..s.4 Wystarczy umieć się uczyć....s.6 Nasza szkoła, nasze oblicze...s.5 POZA TYM: Działo się...s.3 Ech! Rodzice!... s.3 Mondrości z zeszytów.s.8 Pech czy przeznaczenie?..s.8 Powieść w odcinkach..s.7 Najlepsi!...s.8 ją na izbę przyjęć do Węgrowa. Tu wykonano zdjęcie rentgenowskie. To wtedy dowiedziała się, że nie ma biodra tylko prostą kość. To była straszna wiadomość! Magda niewiele wtedy jeszcze z tego zrozumiała. Mało tego nawet nie potrafiła sobie wyobrazić tej przypadłości prosta kość zamiast biodra? Znaczy, że co? Że jak? Diagnoza jednak ją załamała. Czuła, że nie jest dobrze. Dostała skierowanie do kliniki w Bydgoszczy. Tu 13 września 2003 roku przeszła pierwszą operację. Po niej osiem kolejnych miesięcy spędziła w gipsie, a potem i tak nie mogła chodzić Tacie zawdzięczam łóżko. Człowiek wtedy zaczyna rozumieć, jakim luksusem jest możliwość bezbolesnego leżenia w zwykłym łóżku. Moje nie mogło być zwykłe. Tata przerobił mi łóżko szpitalne i obrobił drzewem. Nie mogłam pisać, nie miałam jak utrzymać rąk. Opierałam potem łokcie na stoliczku, który również zrobił mi tata. Dopiero z czasem zaczęłam siadać. Przez rok Magda jeździła na wózku. Rzadko wychodziła z domu, nie chciała, źle się czuła.. Nie poddawała się jednak. Chodziła na intensywną rehabilitacje, co dwa tygodnie jeździła na wizyty do Bydgoszczy. Nie widząc znacznej poprawy, mama Magdy zdecydowała się na prywatną wizytę u lekarza w Grudziądzu. Tu kolejne rozczarowanie, strach, ból, łzy Noga jest źle złożona i zżera to, zostało odbudowane. Magda wtedy usłyszała po raz pierwszy - martwica kości. Rodzina zawzięła się, postanowiła szukać pomocy mimo wszystko w Bydgoszczy. Nadzieja odżyła, gdy udało się dostać do jednego z lepszych lekarzy w Poznaniu. Po pobycie na oddziale lekarze podjęli decyzję o sztucznym biodrze. Nie ma szans na uratowanie jej biodra. Właśnie na tę operację teraz już prawie 18-letnia Magda wciąż czeka. Potrzebna jest ciągła rehabilitacja, bo mięśnie są zbyt słabe. Po ostatniej, listopadowej wizycie okazało się, że jeszcze nie teraz Jej mięśnie nadal nie są gotowe Być może za pół roku. Najważniejsze jest biodro, gdy uda się je rozćwiczyć - będzie nadzieja na operację - mówi Magda. Mama mówi o niej nasze żywe srebro : Zawsze była taka ruchliwa, wszędzie jej było pełno. Jej choroba to był dla wszystkich ogromny cios. Teraz musimy sobie radzić. Jest ciężko, ale trzeba się zebrać i walczyć dalej. Magda w swoim życiu przeszła już siedem operacji; wszystkie w głębokiej narkozie. Za każdym razem po wybudzeniu miała problemy z oddychaniem. Podczas jednej z operacji doszło do znacznego ubytku krwi przetoczono jej wówczas cały litr. Oprócz problemu z biodrem, przyczepiły się do niej i inne choroby: nadciśnienie, cukrzyca, problemy z kręgosłupem, ze zbyt łamliwymi kończynami, migreny, turbulencje żołądkowe, torbiel jajnika, niedoczynność tarczycy, przeszła też operację oczu. Nawet nerki nie funkcjonują prawidłowo: wysoki poziom białka. Wszyscy ciągle lękają się, czy nie skończy się to usunięciem wadliwego narządu. Jakby tego było mało dodajmy: niedobory żelaza, witamin, wapnia; operacja ręki i dwa razy kolana. Kolano też do niczego się już nie nadaje wyłącznie do wymiany. Magda aktualnie musi nosić protezę: Bardzo często się łamię, bo tracę równowagę. Miałam już złamaną rękę, nogę, łokieć i skręconą kostkę. Mam też kamienie w nerkach; gdy dają o sobie znać, pojawia się gorączka, nawet czterdziestostopniowa i okropne bóle. Chwilami jest naprawdę ciężko i brak sił. Wtedy mam ochotę położyć się i płakać. Dok. na str. 2.

2 str.2 Dok. ze str. 1. Magda Fedrau - nasza szkolna koleżanka Choroby uniemożliwiają jej naukę, nawet tę w toku indywidualnym. Bywa, że dolegliwości dopadają w najbardziej nieodpowiedniej chwili: Podczas lekcji biologii, Magda źle się poczuła. Nauczycielka przyszła po mnie. Razem położyłyśmy córkę na łóżku. Magda czuła się coraz gorzej, mówiła, że boli ją w mostku. Bez wahania zadzwoniłam po pogotowie. Zrobiono jej EKG i stwierdzono stan przedzawałowy, Magda ma chyba jakiegoś wyjątkowego pecha, bo w drodze do szpitala w ambulansie upadł jej na głowę jeden ze sprzętów. Straciła na chwilę przytomność. Wylądowała na chirurgii. Po tomografii stwierdzono rozbicie tkanek i obrzęk mózgu. Dostawała kroplówki przez trzy dni i wróciła do domu. Ja wiem, czasem trudno uwierzyć, że spotyka to wszystko jednego człowieka Magda nie długo cieszyła się domową atmosferą. Dwa dni później ból głowy znowu przywlókł ją do szpitala. Kolejny już raz Jak wspomina pobyty w szpitalach? Chwila zastanowienia, wahania: W każdym z nich było inaczej. W szpitalu w Bydgoszczy na ortopedii niezbyt kolorowo Brakowało dobrej opieki i podejścia do pacjenta. Pobyt na gastrologii wspominam milej: dobra opieka i zainteresowanie. Starano się nam nawet organizować jakoś wolny czas. W Grudziądzu jest dobra atmosfera i na opiekę też nie mogę narzekać. Podobnie w Poznaniu. Największym koszmarem był pobyt w Osiecznie: pielęgniarki czepiały się wszystkiego; trafiłam na dziewczyny, które mi dokuczały. Miałam wrażenie, że były o wszystko zazdrosne, nawet o rehabilitantów. Ale to tylko moje subiektywne odczucia. Szpitala nigdy nie wspomina się z radością Magda ma starszego brata, Jacka, z którym ma bardzo dobre relacje. Zgrzyty są jak wszędzie, ale szybko się godzimy - mówi chłopak. - Magda miała operację na kolano. Pamiętam, była wtedy jesień. Rodzice nie wzięli mnie ze sobą do szpitala, musiałem iść do szkoły. Poszedłem wtedy tylko na pierwszą lekcję - religię i powiedziałem księdzu, żeby mi obecności nie wstawiał. Trudno mi było skupić się na czymkolwiek. Po dzwonku wyszedłem ze szkoły i ponad godzinę chodziłem po mieście. Zmarznięty i przemoknięty pojechałem do szpitala. Opowieść przejmuje mama: Siedzimy z mężem przed salą operacyjną i patrzymy ze zdumieniem idzie Jacek! Przyszedł i zapytał, czy już po operacji. Potem przepraszał:,, Ja Cię, mamo, przepraszam, ale jak Magda ma operację to i tak bym nie mógł się uczyć. Taki to brat! Mama może przytoczyć mnóstwo bolesnych opowieści: Córka miała drugą operację. Jej chrzestny miał mnie do niej zawieść, ale wrócił po nocce z pracy i zasnął. Nie miałam jak do niej jechać, serce mi pękało, bo córka dzwoniła i płakała. Wiedziałam, że jest taka samotna. Magda wtrąca: Ciężko jest jak się jedzie na operację i nikogo bliskiego nie ma. I ta świadomość, że można się nie obudzić. Nie można się pożegnać nawet. Takie właśnie mam myśli przed każdą operacją. W oczach pojawiają się łzy, widzę, że ciężko jest o tym opowiadać. Dziewczyna szybko się zbiera w sobie i opowiada dalej. Od końca 4 klasy szkoły podstawowej ma nauczanie indywidualne. Kontakty towarzyskie uległy ograniczeniu, straciła koleżanki. Swojej klasy z gimnazjum nigdy nie widziała na oczy, nawet nie była w tej szkole: Czułam się odrzucona. Czułam, że to oni wyłączyli mnie ze swojego grona. Zmiana nastąpiła dopiero w liceum: Gdy szłam pierwszy raz do szkoły, bałam się, że będzie tak, jak w gimnazjum. Mile zaskoczyła mnie reakcja klasy. Teraz czuję, że należę do tej szkoły, klasy. Magda zyskała wielu nowych znajomych, z którymi się dogaduje. Przed trzema z nich nawet się nieco otworzyła. Mówi o nich - moje przyjaciółki. Dzięki staraniom swojej wychowawczyni i pomocy rodziców uczniów założono Magdzie Internet, który opłacają rodzice uczniów właśnie. Dla niej to bardzo ważne przede wszystkim dlatego, że ma kontakt z klasą - mówi mama Magdy. Dzięki gg utrzymuję kontakt z Sebastianem, kolegą, którego poznałam w szpitalu. Piszemy prawie codziennie, jak tylko mam siły siedzieć przed komputerem. Magdzie przyznano 16 godz. lekcyjnych tygodniowo. Niestety, dużo z nich się nie odbywa ze względu na wyjazdy lub złe samopoczucie. Magda odwiedza szkołę przy każdej możliwej okazji. Spędziła już dwie Wigilie w gronie klasy; była na połowinkach, z których jest bardzo zadowolona: Pomimo tego, że nie mogłam tańczyć jak wszyscy i siedziałam cały czas, to na parkiecie wybawiłam się jak nigdy. Szkoła organizuje akcje pomagające zebrać pieniądze na wizyty u lekarza w Poznaniu. Uczniowie własnoręcznie robili ozdoby świąteczne, sprzedawane na mikołajkowym festynie. Udało się zebrać nieco grosza. Magda całe wakacje z niecierpliwością wyczekiwała. początku roku szkolnego. Gdy jej rówieśnicy korzystali z uroków lata, ona robiła album z rysunkami. Rysowała układy człowieka. Interesuje się biologią, głównie budową serca. W przyszłości chciałaby zostać kardiochirurgiem. Ma bardzo ambitne plany Czy uda się je zrealizować? Na razie czeka i jeździ na rehabilitację Ostatnio po raz kolejny była w szpitalu. Rozpoznano przepuklinę rdzeniową kręgosłupa, zaplątaną tętnicę szyjną i powiększone węzły chłonne. Czy przyjdzie taka chwila, w której Magda powie: Jestem zdrowa i szczęśliwa? Rozmawiała: Magda Karpus (artykuł bierze udział w Ogólnopolskim Konkursie REPORTER)

3 Bliżej Australii byliśmy dzięki spotkaniom z panem Joe Chal Australijczykiem polskiego pochodzenia - prowadzonym jako żywa lekcja geografii Wyjazdy, wyjazdy i wyjazdy, czyli wielka akcja promocyjna Kazika. Gimnazjaliści prosimy do nas! W konkursie Superhandowiec może super nie było, ale wstydzić się też nie musimy! Słowa uznania dla Mileny Tyszko, Natalii Skierkowskiej i Bartosza Sokolnickiego, którzy reprezentowali nas w Chełmnie. Przedsiębiorczy pierwszoklasiści o rozszerzonej nauce podstaw przedsiębiorczości właśnie poznawali smak wymarzonej pracy w ramach Dni Przedsiębiorczości. Zwycięzcy powiatu w piłce halowej to my!! Hip- hip hurra! Szkolili nas członkowie PCK, byśmy zawsze i wszędzie pomoc nieść umieli. Znaleźliśmy najsilniejszych w szkole: Nikodem Archita, Michał Lipowski i Mateusz Motylewski to nasi strongmani. A szkolną strongwomenką została Klaudia Litwińska. Z kryminalistyką na ty! dzięki wycieczce do Torunia i Bydgoszczy. Wzięliśmy udział w wykładzie: CSI - Bydgoszcz. Prawda ciekawsza niż fikcja", prowadzonym przez dra n. med. Marcina Woźniaka z Katedry Medycyny Sądowej Zakładu Genetyki Molekularnej i Sądowej w Collegium Medicum w Bydgoszczy. A po nauce czas na przyjemności! str.3 OJ, DZIAŁO SIĘ, DZIAŁO By nie dać się rakowi i przemocy przestrzegały przedstawicielki firmy AVON, które zawitały w nasze progi. Zwyciężczynią XII Powiatowego Przeglądu Poezji Złote Usta w kategorii szkoły ponadgimnazjalne została Patrycja Pliszczyńska. Za nią Dominika Zawacka i Weronika Marynowska. By unikać zarażenia wirusem wywołującym zapalenie wątroby typu C, wzięliśmy udział w spotkaniu związanym z Pilotażowym Programem Profilaktyki Zakażeń HCV. Pani Anna Sobkowska, przedstawicielka Oddziału Państwowej Inspekcji Pracy w Bydgoszczy, szkoliła uczniów klas zawodowych w zakresie bezpieczeństwa pracy w gospodarstwie rolnym. Spotkanie z doradcą zawodowym z Powiatowego Urzędu Pracy w Grudziądzu - panią Ewą Czarnecką, która przygotowywała naszych przyszłych absolwentów do wejścia na rynek pracy. Karnawałowa zabawa charytatywna, której celem była zbiórka funduszy umożliwiających wyjazd naszej szkolnej koleżanki na specjalistyczne badania do Poznania, przyniosła łączną kwotę 381zł i 56 gr. Z całego serca dziękujemy! Cztery nasze panie biorą udział w ogólnopolskim konkursie organizowanym z inicjatywy p. Elżbiety Radziszewskiej Pełnomocnika Rządu do Spraw Równego Traktowania i p. Katarzyny Hall Minister Edukacji Narodowej Jestem szefową. Wyniki w maju! JAK TY NIC NIE ROZUMIESZ, MAMO!!!! Barbara Duliasz Nie raz pewnie między Wami a waszymi rodzicami doszło do konfliktu. Czasem o błahostkę, a czasem o dość poważne sprawy. Właściwie, jak się wtedy zachować? Jak nie dać się ponieść emocjom i nie wykrzyczeć w gniewie słów, których będziemy żałować? Czy trzasnąć drzwiami? Jak zapobiec sprzeczkom? Pytania niełatwe, ale na pewno są na nie odpowiedzi! Wyłącz wreszcie ten komputer! Weź się w końcu za naukę! - któż z nas tego nie słyszał! Kłótnie między rodzicami a dziećmi to chleb powszedni. Powodowane są różnicą pokoleń, innym punktem widzenia, burzą hormonów, złą oceną - powody można mnożyć w nieskończoność. Gorzej, gdy w grę wchodzi ucieczka z domu lub inne zachowania często powstałe pod wpływem chwili. Być może w trudnym momencie dana sytuacja może nam się wydać bez wyjścia, lecz gdy emocje opadną - łatwiej dostrzec rozwiązania. Nie polecam trzaskania drzwiami - emocji nie wyeliminujemy, za to drzwi mogą nie stawiać oporu i zmienić swój dotychczasowy wygląd. Trzeba spojrzeć trzeźwym okiem na całą sprawę. Pewno! Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać. Cóż trening czyni mistrza! Bezwzględnie w konfliktach trzeba zachować rozsądek, by nie powiedzieć za dużo i nie sprowadzić na siebie nieszczęścia w postaci, np. braku dostępu do Internetu! Rodzic wkurzony to rodzic niebezpieczny. Częste rozmowy z rodzicami mogą pozwolić na zrozumienie siebie nawzajem i uniknąć spięć. Gdy już dojdzie do konfliktu, warto przedstawić rodzicom swój punkt widzenia i swoje racje. Może uda się szybko dojść do porozumienia i uzyskać jakiś kompromis, czego Wam i jak najbardziej sobie życzę.

4 str.4 WARTO MIEĆ MARZENIA I DOCZEKAĆ ICH SPEŁNIENIA Moja historia z tańcem zaczęła się kilka lat temu. Sam taniec zachwycił mnie, kiedy pierwszy raz zobaczyłam wirującą parę na parkiecie w jednym z programów telewizyjnych. Właśnie wtedy zapragnęłam nauczyć się kilku kroków, by chociaż w jakimś stopniu umieć tak zatańczyć. Jak się okazało, nie jest to takie proste, na jakie wygląda. Lekkość i swoboda nie przychodzi tak łatwo, ale przecież wszystko jest kwestią czasu. Przez kilka lat tańczyłam sama w swoim pokoju, gdzie uczyłam się kroków podstawowych przeróżnych tańców. Niestety, nie udało mi się uczyć tańca pod okiem profesjonalisty, chociaż nie ukrywam, że bardzo o tym marzyłam. Pozostały mi tylko płyty z kursami, które po pewnym czasie znałam na pamięć. Jednak nie poprzestałam na nauce kroków podstawowych. Pragnęłam poszerzać wiedzę i układać drobne choreografie. Nigdy nie wychodziłam z tym do ludzi, tańczyłam tylko dla siebie, dopiero przychodząc do LO pokazałam kilka kroków na lekcji wf. W pierwszej klasie zaprezentowałam kroki podstawowe cha-chy na Mikołajkach, ale i to niczego nie zmieniło w mojej karierze tanecznej. Do tańca Czuję, że latam towarzyskiego - jak sama nazwa mówi - potrzebny jest partner, którego trudno było znaleźć. Dzisiaj wielu młodych ludzi żyje w przekonaniu, że taniec towarzyski w wykonaniu mężczyzny nie jest męski. Na szczęście, są i tacy, którzy nie zgadzają się z tą opinią i nie wstydzą się zaprezentować swoich umiejętności. Po dłuższym czasie przestałam wierzyć w to, że jeszcze spotkam kogoś, kto zechciałby mi potowarzyszyć. A jednak niespodzianka Kubę znałam z czasów gimnazjalnych, byliśmy w równoległej klasie, ale nie wiedzieliśmy o sobie zbyt wiele. Pierwszy raz tańczyliśmy na balu gimnazjalnym, pamiętam, że już wtedy podobał mi się jego sposób poruszania się. Jednak i to nie zaowocowało jakąkolwiek współpracą. Dopiero w drugiej klasie liceum, gdy oboje braliśmy udział w przedstawieniu bożonarodzeniowym, nasza rozmowa zeszła na temat tańca. Tak naprawdę piosenka,,the Time of my Life skłoniła nas do działania. Siedząc w Domu Kultury i nucąc pod nosem właśnie ten utwór stwierdziliśmy, że świetnie by się do tego tańczyło. Nigdy wcześniej nie przypuszczałam, że Kuba - tak jak ja - bardzo lubi tańczyć. Powiedział mi że dla niego muzyka była i jest czymś ważnym, a taniec towarzyszy mu od zawsze, tylko nigdy nie próbował swoich sił. Ucieszyłam się bardzo, gdy wyszedł z propozycją bycia moim partnerem podczas występu na Dzień Patrona Szkoły. Przyszliśmy na pierwszą próbę. Byłam przekonana, że czeka mnie dużo pracy, by przekazać swoją wiedzę. Jednak ku mojemu zdziwieniu, Kuba bardzo szybko nauczył się kroków. Postanowiliśmy przygotować mambo z filmu,,dirty Dancing. Treningi zaczęły się w ferie. W ciągu tych dwóch tygodni spotykaliśmy się codziennie i tańczyliśmy po kilka godzin. Czasami brakowało nam sił, ale mimo to taniec nadal dawał wiele radości, największej wtedy, gdy widzieliśmy efekty naszej pracy. Początki były trudne, czasami ciężko było wykonać jakiś krok bądź figurę. Jednak nie traciliśmy zapału, ćwiczyliśmy tak długo, aż wyszło tak, jak powinno. Człowieku, naucz się tańczyć, bo inaczej aniołowie w niebie nie będą wiedzieć, co z tobą zrobić! Św. Augustyn Najbardziej obawiałam się skoku do finałowej figury. Przez pewien czas myślałam, że nie uda się nam tego wykonać, że jest to zbyt trudne. Na samym początku ciężko było mi zaufać Kubie. Bałam się, że mnie upuści i pojawi się kontuzja, ale ten nigdy nie pozwolił mi upaść i skończyło się tylko na drobnych siniakach w okolicy bioder od tego ciągłego podnoszenia w górę. Po wielokrotnych powtórkach, w końcu - udało się! Zawisłam w powietrzu! Ogromna satysfakcja! Dok. na str.6

5 str.5 MOJA PLAKATOWA TWARZ Akcja promocyjna naszej szkoły trwa W tym roku grono pedagogiczne Jagiellończyka postanowiło wybrać spośród uczniów pięć twarzy, które będą zachęcać do rozpoczęcia edukacji w,,kaziku" właśnie. Jak donoszą wiarygodne źródła - wybór wcale nie był łatwy. Uczniowie mieli spełniać określone kryteria. Do reprezentowania naszej szkoły jak mówią nauczyciele - nie wystarczyła wyłącznie fotogeniczna twarz, lecz także ciekawa osobowość, dobre wyniki w nauce i zaangażowanie w życie szkoły. To właśnie my znacie nas już z plakatów - mieliśmy przyjemność użyczyć swoich twarzy. My, to znaczy: Marta Sonnenfeld, Dominika Zawacka, Kasia Matlińska - wszystkie z 1a, Adam Boroch z klasy 2b oraz jeden pan z Technikum - Jakub Firlit. Wyjazd na sesję fotograficzną odbył się w pewien marcowy piątek. Już od samego rana wszyscy, a zwłaszcza my dziewczyny, przygotowywaliśmy swój image. W ruch poszły fluidy, róże, błyszczyki, cienie, prostownice do włosów. Najbardziej z nas wszystkich przeraziła się Dominika, która nie była przekonana co do wyrazistego podkreślenia swoich oczu. Makijaż na co dzień jest jej pojęciem obcym. Pod opieką pani mgr Magdaleny Borkowskiej,,zapakowaliśmy się" do dwóch samochodów i pognaliśmy w stronę FotoArkadii w Grudziądzu. Podczas jazdy nie obeszło się bez lekkich poprawek makijażu. Podekscytowane zaczęłyśmy nawet ćwiczyć uśmiech. Około godziny 11:00 dotarliśmy na miejsce. W studiu czekał już na nas pan fotograf. Ostatnie poprawki fryzur, ostatnie spojrzenia w lustro z nieodłącznym pytaniem: Jak ja wyglądam?!"...i zaczęło się! Podczas pierwszych zdjęć czuliśmy się jeszcze niepewnie. Sztuczny uśmiech i czerwone policzki, które były w pewnym stopniu skutkiem przejęcia, powodowały jeszcze większy stres. Wbrew pozorom, modeling nie jest taką łatwą sprawą, jaką się wydaje. Nie można jednak powiedzieć, by Kubie sprawiał większe trudności. W blasku flesza czuł się jak ryba w wodzie. Nawet nie zauważyliśmy, kiedy miejsce tremy zajęła dobra zabawa. Wraz z przesympatycznym panem fotografem, wymyślaliśmy nowe, coraz to fajniejsze pozycje. Podczas całej sesji trwała nieustanna walka z fryzurą Adasia, który nie był przekonany, czy wizerunek grzecznie ulizanego" ucznia w okularkach to jest to. Ile się namęczyliśmy, by go przekonać, że musimy mieć na zdjęciu reprezentanta tych, którzy okulary noszą. Ostatecznie włosy Adasia zostały okiełznane, a okulary pozostały na swoim miejscu. Dopingujące uśmiechy pani Madzi i mobilizujące komentarze pana fotografa pomogły nam dotrwać do końca. Po kilku tygodniach ukazały się plakaty i ulotki promujące naszą szkołę. Dzięki tej żywej reklamie, niektórzy z nas stali się bardziej rozpoznawalni... Mamo, patrz! Dominika!" - powiedział sześcioletni Kacper do swojej mamy, gdy zobaczył plakat Kasia natomiast wspomina wizytę w salonie kosmetycznym, gdzie usłyszała słowa:,, Ja Ciebie skądś znam..." Okazało się, że to również sprawka wiszącego w salonie plakatu. Żadne z nas nie spotkało się z negatywnym komentarzem dotyczącym naszego wyglądu na zdjęciu. Nikt też nie zauważył, aby nagle - za pomocą czyjego markera - wyrosły mu wąsy. Przynajmniej do tej pory. Było to dla nas wszystkich niewątpliwie bardzo fajne doświadczenie i przygoda, którą zapewne każdy z nas będzie długo wspominał... I wiecie co? Być może to dziwnie zabrzmi ale jest to też dla nas pewna forma nobilitacji spośród wielu, wybrano nas. Może nie mówimy o tym głośno, ale w duszy pewno każdy z nas czuje się dumny! Relację zdali: Marta Sonnenfeld, Dominika Zawacka, Kasia Matlińska i Adam Boroch

6 str.6 Dokończenie ze str. 4. Dla mnie taniec był zawsze czymś, w czym mogłam się wyrazić i okazać wiele emocji. Gdy tańczę, przestaje się liczyć wszystko. Czuję, jakbym była w innym świecie, gdzieś, gdzie panują niesamowite emocje. Czasem jest smutek, złość, nienawiść, ale także radość i namiętność. Wszystko jest zależne od tego, co tańczę w danej chwili i jaki mam nastrój. Bywają takie treningi, gdy jesteśmy bezsilni i nie potrafimy wykonać jakiegoś kroku. Wtedy zamykamy oczy, wsłuchujemy się w muzykę i płyniemy. Dla mnie jednak najbardziej wzruszającą i najwspanialszą chwilą dotychczas w życiu był występ na Walentynki, w Domu Kultury. Był to nasz pierwszy występ przed tak dużą widownią. Niesamowite emocje towarzyszyły mi tego dnia. Nie ukrywam, że stres był ogromny, ale nie chodzi tu już o samą tremę, lecz o fakt, że coś, co pokochałam, mogę pokazać swoim najbliższym. I nie tylko im Widownia była ogromna i to, w jak ciepły sposób nas przyjęła, sprawiło, że trema sama odeszła. Przestałam myśleć o krokach, przestałam się bać. W sumie - nie myślałam o niczym. Po prostu tańczyłam. Odcięłam się od rzeczywistości. Liczyła się dla mnie tylko muzyka i partner. Było to dla nas wielkie wydarzenie, którego nie zapomnimy do końca życia. Z pewnością mogę potwierdzić, że taniec w jakiś sposób zbliża ludzi. Jednak nie zawsze musi być to miłość. Przekazywane emocje i namiętności pozostają w świecie tańca, a w życiu - w tym przypadku - narodziła się wspaniała przyjaźń. O wiele łatwiej tańczy się z osobą, o której wie się wiele. Zna się jego słabości, ale i też te dobre strony. Oboje chcemy osiągnąć jeszcze więcej, dlatego nadal przygotowujemy nowe tańce, które z pewnością będziecie mogli niebawem oglądać. Wiem, że jest wielu ludzi w naszym otoczeniu, którzy mają swoje małe marzenia i pasje, których spełnić nie mogą - teraz, w tym momencie. Jednak nie można się poddawać. Czasami trzeba zawalczyć i pokazać, na co nas stać. Życie jest zbyt krótkie, by odpuścić i stanąć z boku. Trzeba umieć zawalczyć o to, co się kocha. Wtedy życie staje się piękniejsze i człowiek czuje się szczęśliwszym. Dla mnie życiem stał się taniec, dzięki któremu odnalazłam samą siebie. Patrycja Pliszczyńska O RANY!!! JUTRO KLASÓWKA!!!!, czyli jak skutecznie się uczyć Takie pytanie nasuwa się zapewne rzeszy uczniów. Każdy chciały poznać ten sekret. Pewnie niektórzy zapytali o to wujka google a i albo otrzymali odpowiedź na to pytanie, albo nie i czują się nieusatysfakcjonowani. Spróbuję przedstawić parę metod przeze mnie sprawdzonych i stosowanych na szybkie i skuteczne zapamiętywanie. A więc - do dzieła! Ze swojego doświadczenia wiem, że do nauki potrzeba koncentracji i chęci, bo bez tego nic człowiek nie zdziała Koncentracja!!! Jeśli komuś przeszkadza włączona muzyka i telewizor, to koniecznie trzeba je uciszyć. Jeżeli natomiast wpływają one pozytywnie na nasze skupienie, to jak najbardziej można zostawić włączone. Mogę tutaj dodać, że w moim przypadku rozwiązywanie zadań z matematyki bez muzyki jest absolutnie niemożliwe. Metodę uczenia można dobrać, np. ze względu na to, czy ktoś jest wzrokowcem, czy słuchowcem. Dla wzrokowców nieodłącznym elementem piórnika powinny być różnego rodzaju zakreślacze i kolorowe długopisy oraz prowadzenie notatek w sposób przejrzysty. Słuchowcom polecam ciszę pośród czterech ścian i głooośne powtarzanie. Najlepiej ze zrozumieniem. Jeśli chodzi o metodę przyswajania słówek w języku innym, niż ojczystym, to należy powtarzać, czytać, słuchać, czytać, słuchać i powtarzać. Można nawet zaangażować w naukę kolegę lub rodzeństwo - wspólnie zawsze raźniej. Pomocne mogą okazać się również karteczki ze słówkami przypięte na lodówce. Z braku lodówki może być jakakolwiek ściana, miejsce, do którego najczęściej się udajemy. Dobrym pomysłem jest kojarzenie sobie jakiś zagadnień z np. wierszykami czy rymowankami, jeśli takie istnieją. Dokończenie na str. 8

7 str.6 W poprzednich odcinkach: Natasha Parker zaczyna życie w nowej szkole. Na młodej dziewczynie wrażenie robi nowy nauczyciel James Paine. Zdaje się, że i ona zapada mu w pamięć. Natasha miewa koszmary senne, w których ktoś ją goni.. Zachowuje się co najmniej dziwnie.. Podobnie jak przybyły niedawno z powrotem w rodzinne strony Michael. W szkole Natasha spotyka nieznajomego ucznia, który wydaje jej się znajomy. Potem zostaje sama w domu, gdy rodzice wyjeżdżają na święta. Zbudzona w nocy kolejnym sennym koszmarem, łapczywie rzuca się do lodówki., Ze zgrozą orientuje się, że przeżuwa surową wątrobę Beata Nartowska PRZEZNACZENIE odcinek ósmy Oddychała płytko. Jej ręce drżały: z lęku, strachu, a może z ekscytacji. Wszystkie uczucia, jakich doznawała, mieszały się ze sobą. Nie była pewna, czego chce i potrzebuje. Czekając, aż żołądek się uspokoi, zastanawiała się, co wybrać. Z jednej strony chciała wrócić do kuchni i dokończyć to, co zaczęła. Przecież nikogo nie ma w domu i nie dowiedzą się o moim dzisiejszym wybryku. Jednak część jej krzyczała, aby tego nie robiła. Odkręciła wodę, odczekała chwilę i zaczęła myć ręce. Gorąca woda parzyła je. Spojrzała na wprost siebie - w wiszącym lustrze zobaczyła twarz nieznanej sobie osoby. Jej oczy były ciemniejsze niż wcześniej. Już nie przypominały swym kolorem szmaragdu, lecz czarny onyks. Biło z nich opanowanie i stanowczość. Nie były odzwierciedleniem szaleńczych myśli i przerażenia. Skóra była jeszcze bledsza niż zazwyczaj. Usta i ich okolice miała we krwi. Jej twarz wyglądała jak maska: obojętna i bez czucia. Straciła poczucie czasu stojąc tak i wpatrując się w lustrzane odbicie. Gdy otrząsnęła się z zadumy, szybkim ruchem zmyła resztki krwi z twarzy. Czuła, że musi stąd uciec i to jak najszybciej. Zakręciła wodę i wybiegła z łazienki. Wbiegła do holu, szybkim ruchem ubrała buty i zarzuciła na siebie kurtkę. Zręcznie zamknęła drzwi. Zaczęła biec w mrok nocy. W jej głowie zaczęły pojawiać się niechciane obrazy. Upadła, gdy jej ciało przeszyła błyskawica bólu. W amoku wstała i biegła dalej. Nie wiedziała, dokąd. Nie prowadziły jej już własne zmysły tylko instynkt, zwierzęcy instynkt. ڄڄڄ Ze snu wyrwał go podświadomy alarm. Wiedział, że stało się coś niedobrego. W mgnieniu oka stał już kompletnie ubrany. Nie zastanawiał się długo, co ma robić. Jego praca polegała na wsłuchaniu się w dar i wykonywaniu tego, co do niego należy. James chwycił leżącą na łóżku katanę. Przerzucił ją przez ramię. Rękojeść broni wystawała ponad lewym ramieniem tak, by błyskawicznie wyjąć ją i zaatakować lub się obronić. Wybiegł z mieszkania i poczuł jak powoli wzrasta mu poziom adrenaliny. Biegł, nie zastanawiając się dokąd prowadzi go zmysł. Gdy zobaczył, kogo poszukuje, stanął jak wryty. Widok przeraził go. Po raz pierwszy osoba, którą zobaczył, wywołała w nim takie emocje. Natasha! - jęknął w myślach. Wiedziałem, że z nią jest coś nie tak. Ale nie podejrzewałem, iż może być latoroślą Iblis'a Gece. Nie mogę pozwolić, by ją omotał. Myślałem, że zesłali mnie, bym pilnował wilczka, lecz chodziło tutaj o nią. Mogłem wcześniej przewidzieć, że wiedzieli coś, czym nie chcieli się podzielić. Podejrzewali, że to może być jego córka. Tylko, czemu mnie o tym nie poinformowali? Nie tracąc więcej czasu, ruszył ku temu, co nastąpić miało ڄڄڄ Gdy oprzytomniała na tyle, by myśleć, poczuła trwogę. Klęczała przy półmartwym zwierzęciu. Słyszała, jak z ledwością bije jego serce. Jeszcze ciepła krew ocieplała jej ręce. Spojrzała na nie, posoka już powoli krzepła. Gdzie ja jestem??? Była to jej pierwsza myśl, którą udało jej się ubrać w zdanie. Czuła w głębi siebie coś nowego, a może tylko wykopanego z podświadomości. Już jej ciało nie buntowało się przeciwko miedzianemu smakowi krwi. Przeciwnie - pożądało go. Pochyliła się nad zwierzęciem i powoli zaczęła chłeptać jego krew. Zalała ją fala błogości. Jego życie przechodziło w nią, krążyło jej w żyłach. Czuła je. Była tak zajęta sobą, że nie spostrzegła, kiedy ktoś do niej podszedł. - Witaj Nuray - powiedział dumnie przybyły.

8 str.8 Dokończenie ze str. 6 Osobiście znam wierszyk, który ułatwia zapamiętanie kolejności planet Układu Słonecznego - Moja Wiecznie Zapracowana Mama Jutro Sama Usmaży Naleśniki, (czyli: Merkury, Wenus, Ziemia, itd.). Ważnym elementem w nauce jest systematyczność!!! Należy porcjować sobie naukę, a nie zostawiać wszystkiego na ostatnią minutę. Lepiej przyswajać codziennie porcję materiału, niż jednego dnia uczyć się wszystkiego. Aby zapamiętać więcej i nie uczyć się za dużo w domu, polecam uważne słuchanie nauczyciela na lekcji, odrabianie prac domowych systematycznie oraz uczestnictwo w zajęciach dydaktycznych. Nie są mile widziane opuszczone lekcje i spóźnienia. I ostatnie wskazówka- DOBRE NASTAWIENIE!!! Nie można z góry zakładać przegranej - głowa do góry i - do nauki!!! Barbara Duliasz DZIWNE PRZYPADKI ANNY W. Opowiem Wam trochę o sobie. Moje niesamowite, zaskakująco często pojawiające się przygody, skłaniają mnie do refleksji: czy to tylko pech, czy może moje przeznaczenie? Cofnijmy się do roku Osiedle Konarskiego blok nr 10 stoi tam trzepak. Trzepak jak trzepak wiele takich znaleźć można. Mała Ania musi się na niego wdrapać. Chce zaimponować koleżankom, choć ledwo dosięga rękami do rury. Obok stoi kuzyn, koleżanki wszyscy podziwiają moje wygibasy. Wprawiłam w ruch ciało, zaczęłam się huśtać, a w locie odrywałam dłonie od rurki. Nagle bęc! Twarde lądowanie twarzą na chodnik. Nos złamany. Pech czy przeznaczenie? Pewno mówicie eeetammm, każdy kiedyś spadł. To słuchajcie dalej. Rok później jazda na rolkach, znowu bliskie spotkanie z chodnikiem tym razem ręka zwichnięta. Pech czy przeznaczenie? Dalej Rok 2010, Zakopane. Pierwszy dzień. Poszliśmy przymierzać narty. Założyłam i stwierdziłam - potrafię jeździć! Co to dla mnie?? Przede mną stok. Z początku nie było aż tak Prosto z zeszytu spadziście, więc pojechałam w dół. Kolega mówi, bym zginała nogi w kolanach, wtedy nie osiągnę dużej prędkości. Z dołu każdy macha rękami, hmmm... Pomyślałam, że mi kiwają, więc.. jadę! Wiatr we włosach, wiecie o co kaman! Niesie mnie duch gór! Niedługo niósł jedna narta najechała na drugą Nie muszę chyba kończyć Efekt upadku? Zerwane więzadła w lewym kolanie. Pierwszy dzień i gips od kostki do... no sami wiecie. Pech czy przeznaczenie? A kto przewraca się o własny plecak, by skulać się po szkolnych schodach? Oczywiście ja! Znowu gips! A kto zaaferowany - kilka lat temu machinalnie miętolił w buzi na lekcji gumkę do mazania, by za chwilę wymagać pomocy od nauczyciela, bo zachłysnął się tą nieszczęsną gumką? Znowu ja! Gdyby nie solidny cios w plecy od belfra, to pewno nie byłoby mnie tu dziś. Cieszyć się tylko, że sąsiad z ławki zauważył, iż oddechu mi brak. No i co? Może wy wiecie: prześladuje mnie pech czy też takie nieszczęsne to moje przeznaczenie? Więźniowie byli głodowani. Rozmowa na lekcji geografii: - Wskaż na mapie kontynenty. Uczeń myśli intensywnie, rusza się niepewnie po mapie, wskazuje z pewną nieśmiałością na Amerykę Północną, z trudem odnajduje drugą. Nauczyciel zachęca:- No, jeszcze jeden kontynent. Uczeń marszczy czoło, po czym szczęśliwy, że odnalazł, z dumą niemal wykrzykuje: - A no tak! Jeszcze Rosja!!! Co to jest resocjalizacja? Odp.: Powrót do żywych. Bohater chciał pomagać zadżumionym, żeby ludzie nie pękali psychicznie. NASI NAJLEPSI! Cała redakcja życzy wszystkim tegorocznym maturzystom powodzenia na egzaminach i w dalszej życiowej drodze! Wspominajcie nas miło i zachęcajcie kolejne pokolenia do wstąpienia w nasze szeregi. Osobne gratulacje składamy tym, którzy w swoich klasach osiągnęli wyniki najwyższe: z kl. III a LO: Marta Berendt, Karol Klonowski, Paula Kamińska, Beata Nartowska z kl. III b LO: Paulina Cytarska, Michał Lipowski z kl. IV Technikum: Paweł Wydorski, Magdalena Janta-Lipińska, Anika Sonnenfeld : gazetka Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych im. Kazimierza Jagiellończyka w Łasinie Redakcja: Marta Berendt, Karol Klonowski, Beata Nartowska, Paula Kamińska i Ewelina Sonnenfeld (nasz dział składający i drukujący), Weronika Marynowska, Ewa Duliasz, Patrycja Pliszczyńska, Magda Karpus, Martyna Wróblewska, Basia Duliasz, Dominika Zawadzka, Emilia Ziemińska, gościnnie wystąpiła Anna Wierzbicka