ISSN X ZIMOWA ODMIANA. str. 2 FOT. KAROL MACIOŁ

Transkrypt

1 ISSN X Nr 1 (35) PISMO MIESZKAŃCÓW DZIELNICY 1 LutEgO 2013 ZIMOWA ODMIANA str. 2 FOT. KAROL MACIOŁ

2 ZIMOWA ODMIANA FOT. KAROL MACIOŁ PISMO MIESZKAŃCÓW DZIELNICY Wydawca: Grupa Biznesu Calmein Sp. z o. o. Redaktor naczelny: Marek Stańczak Sekretarz redakcji: Krzysztof Zorski Zespół: Greta Droździel-Papuga, Jacek Głuski, Agnieszka Gorzkowska, Halina Kosicka, Łukasz Prokop Studio graficzne: Robert Muchajer, Artur Szuba Sekretariat, reklama i ogłoszenia drobne: Małgorzata Wójcik, tel Redakcja: ul. Meander 14, Warszawa tel redakcja@naszursus.pl Redakcja nie odpowiada za treść ogłoszeń i zastrzega sobie prawo do niepublikowania, względnie skracania niezamówionych tekstów. Nakład: egz. Druk: Agora S.A.

3 1 lutego 2013 Przyglądajmy się urzędnikom ROZMOWA Z ALEKSANDREM POCIEJEM, SENATOREM RP Senator, adwokat, sportowiec, aktor, społecznik Przymioty pana można by długo wymieniać, nie sposób zdecydować, w jakiej kolejności, bo wszystkie jednakowo cenne, godne uznania. Nasi Czytelnicy ciekawi są powodu, dla którego człowiek o ustabilizowanej pozycji zawodowej, tylu zainteresowaniach sięgnął po mandat senatora. Liczba głosów poparcia jest świadectwem zaufania wyborców, ale jaka była pana motywacja? Ciekawość świata i ludzi jest moim motorem napędowym, poszukuję lub mnie samego znajdują nowe wyzwania. Rzeczywiście, wiele lat broniłem obwinionych, radziłem w zawiłych i trudnych sprawach prawnych, czynię to zresztą nadal, tylko w innej formie. Ale przychodzi w życiu człowieka taki moment, kiedy poczucie odbijania się od muru inspiruje go do poszukiwania zmian. Tym murem w mojej pracy zawodowej był obszar sądownictwa, który jest przykładem działania państwa w państwie, gdyż nie podlega żadnym ocenom, funkcjonuje bez żadnego nadzoru li tylko w imię zasady niezawisłości. To oczywiście wartość sama w sobie wspaniała i cudowna, ale Jeżeli osoba siedzi w areszcie osiem lat bez wyroku. Jeżeli oskarżony od dziewięciu lat domaga się wyroku, a sąd pomimo dwukrotnie już orzeczonego zadośćuczynienia za przedłużanie procedur, chce doprowadzić do przedawnienia. Jeżeli można mnożyć przykłady, a i tak nikogo to nie interesuje. Nie ma jak zareagować, można chodzić po trybunałach, pisać, krzyczeć bez skutku, ale do czasu: przychodzi moment, gdy zaczyna się szukać sposobu, by zmieniać oblicze prawa. Oczywiście nie dyskutujemy o wydanych wyrokach w sprawie. Rodzi się jedynie pytanie, czy mamy do czynienia z niezawisłością, czy dowolnością i brakiem odpowiedzialności za podjęte decyzje lub ich zaniechanie. Bo o ile w większych ośrodkach jest duża doza przypadkowości: kto dostaje sprawę i można coś skorygować, to na prowincji prawie na sto procent wiadomo, kto będzie orzekał i jeżeli ktoś jest z sądem poukładany, to nie martwi się o wyrok. W tym kierunku właśnie zmierza projekt reformy sądownictwa, zgłoszony przez Jarosława Gowina, sprawującego urząd ministra sprawiedliwości. Jeżeli nie chcemy, żeby polityka rządziła wymiarem sprawiedliwości, co też nie jest najlepsze, to przynajmniej niech pierwszy prezes Sądu Najwyższego odpowiada za dyscyplinowanie sędziów i rozliczajmy go ze sprawowanego nad nimi nadzoru. Cieszy, że ktoś wreszcie zareagował i została ukarana sędzia, która w fikcyjnej sprawie o alimenty od bardzo zadłużonego przedsiębiorcy wydała kuriozalny wyrok po 100 tysięcy złotych miesięcznie na dziecko. W ten sposób pieniądze zostają w rodzinie, a wierzyciele nie mają szans na odzyskanie długów. Na szczęście, w gronie senatorów i posłów, czyli tych, którzy stanowią prawo, mam wielu sojuszników. Doszliśmy do porozumienia ponad podziałami, niezależnie od przynależności partyjnej. Daje to nadzieję i szansę na zmiany. Panie senatorze, ogromnym problemem w Warszawie jest kwestia wynikająca z dekretu Bieruta. Czy widzi pan jakieś rozwiązanie? Niestety, ponieważ od 1989 roku w tej sprawie nie zrobiono niczego, problem narasta. Kolejne lata bez rozwiązań prawnych doprowadziły do patologii systemu. W tej chwili odzyskują nieruchomości nie ci, których rodzice je potracili, tylko specjaliści, którzy za grosze skupili roszczenia. Jestem przekonany, że gdyby zaproponować byłym właścicielom, że dostaną natychmiast powiedzmy 20 procent, to w większości byliby szczęśliwi, bo sprzedają za dużo mniej lub w ogóle nie wiadomo, ile i kiedy coś dostaną. Ponadto rodzi to inne problemy, bo tam, gdzie powstają roszczenia, nie można realizować inwestycji. W tej kwestii są już pewne pomysły i również szansa na dogadanie się ponad podziałami. Warszawa powinna bardziej żyć z podatków, niż być zarządcą obiektów, bo generuje to ogromne koszty. Brakuje pomysłów i odwagi, aby coś z tym zrobić, miedzy innymi dlatego, że mamy ustawę PPP, której rozszyfrowany skrót brzmi Pamiętaj Prokurator Patrzy, ustawę, której urzędnicy tak się boją, że to martwe prawo. Powoduje bezczynność urzędów, bo kto się próbuje choć otrzeć o tę ustawę, od razu jest pod specjalnym nadzorem, wręcz podejrzany o brzydkie zamiary. Prokuratura w swoim czasie tak traktowała samorządowców, że Warszawa stoi, co zniechęca inwestorów. Ludzie z pieniędzmi idą budować do innych, bardziej przyjaznych ośrodków. Jeżeli miasto nie może być wydajnym zarządcą, niech sprzedaje. Mieszkańców Ursusa interesuje, dlaczego do tej pory dzielnica nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, na który wszyscy czekają już prawie siedem lat. Bezczynność urzędów? Ewidentnym przykładem są tereny poprodukcyjne Ursusa, które zamiast budzić zachwyt sieją grozę. Tam nikt się nie zapuszcza w obawie o własne życie. Kupione przed wielu laty przez różnych inwestorów 70 hektarów nieużytków leży do dziś odłogiem, a powinny i mogłyby być tam zbudowane domy, żłobki, przedszkola, sklepy, drogi dojazdowe. Trzeba dostrzec zmiany w mentalności inwestorów. Ten, kto ma kasę, nie chce już kłaniać się urzędnikom, którzy swą opieszałością hamują rozwój. Uważam, że należy przyjrzeć się ich pracy. Może przyszliby inni, którym nie odpowiada stagnacja w Warszawie i obecny sposób funkcjonowania miasta. Dobrze byłoby, żeby stolica dostała nowy impuls, żeby mniej się zastanawiano, a częściej podejmowano decyzje. Brak planu zagospodarowania jest ogromnym zagrożeniem dla ładu przestrzennego miasta, zwłaszcza w świetle bezkarności urzędników wydających zgodę na inwestycje na podstawie warunków zabudowy, bez uwzględnienia zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego obowiązujących tam, gdzie nie ma planu. Takich koszmarów architektonicznych mamy wiele, wyrastają w stolicy jak grzyby po deszczu. Rozebrać się tego nie rozbierze, a straszy, szpeci przez całe lata. Budżet naszego miasta kurczy się: mniejsze wpływy z podatków, do tego roszczenia i nieszczęsne Janosikowe, na zapłatę którego trzeba brać kredyt. Czy pana zdaniem znajduje to uzasadnienie? Uważam, że w ramach solidaryzmu społecznego należy dzielić się dochodami z biedniejszymi regionami Polski. Janosikowe można było zrozumieć i strawić, gdy budżet miasta był wystarczający. Ale teraz, gdy Warszawa ma ogromne problemy finansowe, skandalem jest to, że parlamentarzyści, będący beneficjentami Janosikowego, podchodzą do sprawy bez żadnej refleksji. Owce można strzyc, ale nie można ich obdzierać ze skóry. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie PZD stał się zagrożeniem bytu wielu działkowców. Jaki jest pana stosunek do tego środowiska? Problem działek, zwłaszcza w Warszawie, trzeba widzieć w kilku płaszczyznach. Trzeba dostrzegać ludzi i szanować ich przywiązanie do działki, bo dla wielu z nich to cały świat. Ale nie można zapominać, że te ogrody powstawały na obrzeżach miasta. Od tamtego czasu Warszawa bardzo się rozrosła. Teraz znajdują się one w centrum miasta, wokół ogrodów jeżdżą samochody. Mnie osobiście nie przekonuje, że jest to wypoczynek w zdrowym miejscu, ale to sprawa wyboru. Ja tam nie wypoczywam. Inną natomiast kwestią pozostaje, że próbuje się w ten sposób zlikwidować Polski Związek Działkowców. Jeżeli się komuś nie podoba ten, niech założy nowy, funkcjonujący inaczej, konkurencyjny. Plany filmowe? To taka miła odskocznia. Moja przygoda z filmem zaczęła się jeszcze w dzieciństwie, zwłaszcza serial Droga, będący kultową produkcją, nieco mnie w te zabawę wciągnął. Zagranie w Ogniem i mieczem związane było po części z tym, że od dziecka znam Jerzego Hoffmana. Wiedziałem, że ma duże kłopoty ze zgromadzeniem pieniędzy na dokończenie filmu, a że jestem kompletnym oszołomem na punkcie Trylogii trochę pomogłem w zdobyciu sponsorów w zamian za możliwość zagrania. Pasowała mi z racji wzrostu, postury, dobrych umiejętności jeździeckich rola jednego z braci Kiemliczów. To były cudowne dwa tygodnie ostrej jazdy konnej, machania szabelką, oderwania się od codzienności. Każdy sposób odreagowania stresów jest dobry. Kolejny film, to Stara baśń, a ostani..bitwa Warszawska Wprawdzie mniej widoczna rola, bo sporo pocięli Pocieja, ale słychać jak się melduję rotmistrz Aleksander Pociej. Jest pan człowiekiem bardzo aktywnym. Przy rozlicznych zajęciach znajduje pan jeszcze czas na to, by codziennie rozwieźć dzieci do szkół Sprawa priorytetów. Dla mnie dzieci są bardzo ważne i cenię każdą chwilę, którą mogę z nimi spędzić. Jazda samochodem, zwłaszcza w warszawskich korkach, jest dobrą okazją do pogadania. Kiedy dzieci były młodsze, kąpałem je i zawsze czytałem do snu Mitologię. Zaszczepi-łem dzieciom zamiłowanie do sportu, mają osiągnięcia na kortach. Niestety, moją porażką jest ich brak zamiłowania do Trylogii i jazdy konnej. ROZMAWIAŁA HALINA KOSICKA

4 Każdy ma taką rewolucję, na jaką jest gotowy Rozmowa z Jolantą Dąbek, radną dzielnicy Ursus Z kilku wystąpień na posiedzeniach komisji oświaty i sesjach rady, podczas których panią słyszałam, odnoszę wrażenie, że bardzo interesuje się pani edukacją. Tak, to prawda. Uważam, że oświata jest najważniejsza, gdyż od jej poziomu zależy rozwój wielu dziedzin życia. Jest pani zawodowo związana z edukacją i stąd to zainteresowanie? W tej chwili nie, ale pracowałam wcześniej w jednym z zespołów szkół w Ursusie. A w kadencji samorządowej pełniłam funkcję zastępcy burmistrza odpowiedzialnego za oświatę w dzielnicy Ursus, a następnie w dzielnicy Ursynów. Miałam więc możliwość poznania jednej i drugiej oświaty. Zrozumienia prawd, jakimi się rządzą, a podkreślić muszę, że różnią się bardzo. Są jak awers i rewers. Skąd się to bierze? Szkoły na Ursynowie współpracują ze sobą od wielu lat. Nie trzeba ich do tego zachęcać. Dyrektorzy, nauczyciele, rodzice wypracowali system dzielnicowej edukacji. I stoją na straży tego systemu. Kiedy dziecko napotyka jakiś problem, który mu utrudnia kształcenie, albo ma talent, który należy rozwijać wiadomo, do której szkoły powinien zostać skierowany. Poza tym, bardzo silna jest pozycja rodziców. Angażują się w życie szkół, przedszkoli, wywierają przemożny wpływ na poziom kształcenia, są obecni w edukacji swoich dzieci. Kiedy pracowałam na Ursynowie, właśnie rodzice byli tą grupą, która prosiła o pomoc w konkretnych sprawach. Dla porównania: w Ursusie była to grupa osób zaintere- sowana pozyskaniem mieszkania komunalnego. Ursynów ma bardzo dobrą kadrę pedagogiczną, uzdolnioną i aktywną. A co najważniejsze dyrektorów, którzy są otwarci, o wysokim poziomie etyki zawodowej. Co najbardziej zaskoczyło mnie w ursynowskiej oświacie, to ogromna niezależność od lokalnego sytemu władzy, wynikająca z poczucia pełnionej misji. Oświata w Ursusie jest inna. Przede wszystkim bardzo podległa lokalnej władzy. Jako przykład przytoczę posiedzenia Komisji Oświaty Rady Dzielnicy, na które są stale zapraszani dyrektorzy, czasami nauczyciele. Opowiadają o swoich sukcesach. Radni im stale dziękują, chociaż nie zawsze jest za co, wykazują pełną czołobitność, empatię niekiedy, posuniętą do wzruszeń i łez. Dziwna postawa, obecna tu od czasów gminy Warszawa-Ursus, stanowi przykład wikłania oświaty w politykę. To jest, moim zdaniem, najbardziej destrukcyjny problem oświaty w Ursusie. Na posiedzeniach Komisji Oświaty Rady Dzielnicy Ursynów dyrektorzy bywali znacznie rzadziej, raczej jako partnerzy w poszukiwaniu rozwiązania problemu danej placówki. Radni współpracowali ze szkołami, bywając tam. Poszcze-gólne sprawy na posiedzeniach komisji relacjonowali radnym burmistrzowie i kompetentni pracownicy Wydziału Oświaty. Kolejna różnica, to pozycja rodziców w szkołach. Na pewno nie tak silna, jak na Ursynowie. Ten stan niewątpliwie wymaga zmiany. Jedynym podobieństwem pozostaje młoda kadra oświatowa w obydwu dzielnicach: zdolna, zaangażowana, pełna pomysłów, ale mam wrażenie, że w Ursusie ma mniej wsparcia w tym, co robi. Jak wygląda rola Rady Dzielnicy Ursus w rozwoju edukacji? Jest mała. Kompetencje Rady w tej dziedzinie, to opiniowanie uchwał i przekazywanie ich pod obrady Rady Warszawy. Stąd pewnie wynika ta celebra na Komisji Oświaty, gdzie fatyguje się dyrektorów, nauczycieli, aby zrelacjonowali radnym to, co oni sami powinni wynieść z pracy w środowisku. Rada może także kierować wnioski do zarządu dzielnicy, wnosząc o ich realizację. Znacznie większe kompetencje ma burmistrz odpowiadający za oświatę. Jak więc pani ocenia dokonania burmistrza, Wiesława Krzemienia, w tej dziedzinie? Słabo. Liczyłam na poprawę wyników kształcenia naszych szkół pod jego kierunkiem. Odchodząc z Ursusa w ubiegłej kadencji, złożyłam trzy projekty unijne wchodzące w skład Pro-gramu Poprawy Jakości Kształcenia w Szkołach Dzielnicy Ursus m.st. Warszawy. Projekt Tygrysy rynku pracy skończył się w tym roku. Dwa kolejne Szkoła w centrum uwagi i Nasza szkoła jest fajna są właśnie w trakcie realizacji. To duże pieniądze unijne, które szczególnie przydały się oświacie w okresie gorszej koniunktury finansowej. Niestety, na razie nie przynoszą założonych efektów. Myślę, że burmistrz ma duży problem z celowym wydatkowaniem środków. Nie do końca rozumiem, dlaczego. Tym bardziej nie potrafię ocenić tej sytuacji jasno, gdyż odpowiedzi burmistrza na moje interpelacje w tej sprawie pozostają bez odpowiedzi. Najnowsza kwestia oświatowa, którą wdraża Wiesław Krzemień, to zmiana siedziby ZS nr 42 i stworzenie fili SP nr 4 przy Konińskiej. Rozwiązanie, jakie zaproponował burmistrz, jest niekorzystne dla trzech szkół, które od września tego roku będą dzielić budynek przy ul. Dzieci Warszawy 42. Uważam, że to rozwiązanie rażąco pogorszy warunki pracy szkół, wygeneruje liczne problemy w przyszłości. Ale jako że tonący brzytwy się chwyta, zmiana odbywa się pod tytułem tworzymy nową szkołę podstawową w dzielnicy. Działanie niewątpliwie potrzebne ze względu na liczbę najmłodszych mieszkańców Ursusa, ale jest wynikiem źle poprowadzonych przez burmistrza procesów inwestycyjnych w ubiegłej kadencji. Przypomnę, że wtedy Wiesław Krzemień był wiceburmistrzem odpowiedzialnym za inwestycje i prowadził sprawę budowy zespołu szkolno-przedszkolnego przy ul. Dzieci Warszawy oraz szkoły podstawowej przy Pobożnego. Obydwie inwestycje nie doszły do skutku. Czy burmistrz ma możliwości sprawienia, aby szkoły w Ursusie osiągały lepsze wyniki i zajmowały wyższą pozycję wśród warszawskich placówek? Tak, bardzo duże. Przede wszystkim wybór kluczowych osób odpowiedzialnych za poziom pracy szkół dyrektorów. To burmistrz inicjuje procedurę konkursową na stanowisko dyrektora, a komisja obraduje w dzielnicy. Kiedy burmistrzowi zależy na wyborze konkretnej osoby, wnioskuje do prezydenta Warszawy o jej powołanie, z pominięciem procedury konkursowej. Poza tym burmistrz także rozpoczyna procedurę oceny pracy nauczyciela aspirującego na stanowisko dyrektora. Bez tego dokumentu, zawierającego pozytywną opinię, nikt nie ma szans stanąć do konkursu. W ręku burmistrza jest także narzędzie w postaci dodatków motywacyjnych dla dyrektorów placówek oświatowych. W dzielnicy odbywają się posiedzenia komisji egzaminacyjnej na stopień nauczyciela mianowanego. Burmistrz, jeżeli ma taką wolę, uczestniczy w nich, a następnie pod- pisuje awans. Ten etap kariery zawodowej jest bardzo ważny i cenny. Ponadto burmistrz ma prawo uczestniczyć w posiedzeniach komisji awansu zawodowego na stopień nauczyciela dyplomowanego w kuratorium oświaty, kiedy egzamin dotyczy dyrektora lub nauczyciela z dzielnicy, którą kieruje. To są przecież potężne narzędzia wywierania wpływu na jakość kształcenia szkół. Burmistrz Wiesław Krzemień często wyraża pogląd, że szkołom służy ewolucja, a nie rewolucja. Zgadza się pani? Nie, nie zgadzam się. Taki pogląd jest dowodem na to, że burmistrz nie rozumie rzeczywistości, w jakiej żyje. To czy szkoły uczestniczą w procesie ewolucji, czy rewolucji w ogóle nie zależy od decyzji burmistrza. Na naszych oczach dokonują się zmiany. Rewolucja informatyczna maksymalizuje edukację niezależnie od tego, czy edukacja jest na to gotowa, czy też nie. Jest tak potężny przyrost wiedzy w wielu dziedzinach, że edukacja nie może stać w miejscu i śnić o spokojnej ewolucji. Najlepszym przykładem rewolucji, w której uczestniczymy, jest tegoroczna Nagroda Nobla w dziedzinie medycyny. Udało się cofnąć czas dojrzałych komórek, odwrócić ich drogę rozwoju do komórek macierzystych i sprawić, że zaczynają się dzielić i dawać początek dowolnym komórkom organizmu. Na tym polega nasze odwieczne marzenie, by zużyte lub chore tkanki zastępować nowymi, własnymi i odnawialnymi. To przecież początek kolosalnych zmian dla medycyny i długowieczności ludzi. Tegoroczną Nagrodę Nobla z fizyki przyznano za wyodrębnienie pojedynczego kwantu, co do tej pory było niemożliwe. W praktyce odkrycie to może znaleźć zastosowanie w informatyce. Wtedy komputery, na których pracujemy, staną się zabytkami. Każdy ma taką rewolucję, na jaką jest gotowy. Ale wola jednego człowieka nie powinna stawiać barier innym, zwłaszcza wtedy, gdy są to dzieci i ich przyszłość, A to, co miało być ewolucją, staje się blokowaniem rozwoju. Jakie cele wytyczyłaby pani dla oświaty w naszej dzielnicy? W tej chwili dwa cele. Po pierwsze, poprawa wyników kształcenia, aby szkoły dawały jak najlepszą przyszłość dzieciom i młodzieży. Po drugie, zwiększenie niezależności szkół. Wtedy istniałaby możliwość skoncentrowania się nauczycieli i dyrektorów na swoich umiejętnościach i pełnym wykorzystania bogactwa metod i form pracy, prawdziwego potencjału oświaty w Ursusie. Rozmawiała Halina KosicKa

5 1 lutego 2013 Wspomnienia to jedyny wehikuł czasu, jakim dysponujemy Łukasz Świderski Przemijanie. Nieodzowna część każdego istnienia, życia na Ziemi. Przemijają przyjaźnie, miłości, przemijają smutek i radość. Wiemy, że wszystko ma swój początek, więc zdajemy sobie sprawę, że ma i swój koniec. Kiedy jednak nadejdzie ostatni etap, nie zawsze potrafimy sobie z nim poradzić, czy przyjąć go z należytą godnością. Zaledwie kilka dni temu opuściła mnie, a właściwie świat i życie, jedna z najwspanialszych i najbliższych mi osób. Na ten moment oczywiście nie byłam przygotowana, pomimo że gdzieś w najciemniejszym i najskrytszym zakamarku umysłu wiedziałam, co nastąpić musi ten dzień uprzedziła długotrwała i ciężka choroba. Nigdy nie jest odpowiedni moment na to, aby kogoś pożegnać, ten naturalnie również był nie w porę. Niestety, nie będzie mi dane już nigdy porozmawiać z nią, pośmiać się, a nawet pokłócić, ponieważ i za tym tęsknię. Zdjęcia czy przedmioty nie zastąpią mi jej, a w sercu na zawsze pozostanie pusta szufladka, którą ukochana osoba zapełniała. Jest jednak pewna rzecz, która przetrwa, której nie odbierze mi czas, smutek czy gorycz. To wspomnienia. Widok jej twarzy, zmarszczek wokół skroni, ręki, która trzymała kubek z herbatą i ust, z których padały mądre rady. Pewne wspomnienia stracą trochę kolorów, innym odbiorę zmarszczek, ale wydźwięk tego wspaniałego daru, jaki posiadamy, pozostanie zawsze ten sam. Gdyby nas odcięto od siebie nawzajem, nie pozostawiono kompana, muzyki, książek zawsze mamy w sobie, w sercach i umysłach, te skrawki życia, które powodują, że jesteśmy tym, kim jesteśmy. FOT. NOWY.TEZEUSZ.PL Kiedyś uważałam, że bez domu czy pieniędzy człowiek jest pusty. Z wiekiem doszłam do tego, że to inne osoby nas wypełniają. A o bogactwie nie świadczą cyferki na koncie w banku, lecz doświadczenie życiowe. Nasze przyjaźnie, miłości, zbudowane relacje i otrzymane wspomnienia tworzą nas. Nie kod DNA, czy 23 pary chromosomów budują nasze zalety i Twórcy pośród nas Historyk, dziennikarz W roku 1972 w redakcji Głosu Ursusa zaczął pracować młody absolwent Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego, uczeń prof. Stefana Kieniewicza Jerzy Domżalski. Podjęcie pracy w organie Zakładów Mechanicznych Ursus okazało się brzemienne w skutkach dla Domżalskiego i szczęśliwe dla Ursusa. Dziennikarz znalazł tu obszar zbierania pasjonujących materiałów do publikacji książkowych. Dzielnica natomiast zyskała historyka zdecydowanego poświęcić zawodowe życie badaniu i opisywaniu jej dziejów. 25 czerwca 1976 roku redaktor zakładowej gazety znalazł się w centrum wydarzeń, które złożyły się na robotniczy bunt przeciw podwyżce cen na podstawowe artykuły. Zablokowanie połączeń kolejowych przez strajkujących sprawiło, że o ich Szufladka w sercu proteście natychmiast dowiedział się świat, a przestraszone robotniczą determinacją władze jeszcze tego samego dnia wycofały się z podwyżki. Uczestnictwo Jerzego Domżalskiego w tych wydarzeniach w znacznej mierze wpłynęło na jego dalsze losy oraz na działalność historyka i dziennikarza związanego z polityczną opozycją. W stanie wojennym został pozbawiony dziennikarskiego etatu i przeniesiony do produkcji. Pracował potem jako antykwariusz w Desie, działając równocześnie w dziennikarskim podziemiu. Pod pseudonimem Kajetan Orlik-Ryś założył i redagował Wolny Głos Ursusa. W roku 1989 zaczął działać w Komitetach Obywatelskich Solidarności, był potem radnym w Radzie Dzielnicy Ochota, a w latach rzecznikiem prasowym Urzędu Gminy Warszawa-Ursus. Trzy książki Jerzego Domżalskiego ( Wiek XX w Ursusie, Ursus 76 i Niezwykły Ursus ) poświęcone są dziejom dzielnicy i jej ludziom. Autor sięgnął do felietonów historycznych, jakie dawniej pisał do Dziennika Ursusa Postanowił uzupełnić je nowymi relacjami mieszkańców. Przybywało mi informacji napisał we wstępie do Wieku XX w Ursusie docierałem do informacji, o których istnieniu nie miałem wcześniej pojęcia. Jerzy Domżalski należy do historyków piszących na społeczne zamówienie. Wielu mieszkańców Ursusa bardzo interesuje się jego pracą, czekają na nowe pozycje, uzupełniają podejmowane przez autora tematy, dostarczają nowych, udostępniają archiwalne dokumenty i fotografie. Tak powstał Niezwykły Ursus, a Wiek XX w Ursusie, książka uznana w 2003 roku za jedną z najlepszych pozycji varsavianistycznych, wady, wierzenia i marzenia, lecz inne osoby i przebywanie z nimi, czerpanie z ich doświadczenia, ale i ze swoich przeżyć i obserwacji. Mnie babcia nauczyła najwięcej ze wszystkich ludzi. Dzięki niej wiem, że obwinianie innych do niczego nie prowadzi, że nieistotne, jak życie mocno ci dokopie i jak nisko sprowadzi do ziemi ważne, aby wstać i wciąż mieć siłę iść do przodu. Również to, że najważniejszy jest kontakt z innymi osobami, nie dobra materialne. Zawsze pozwalała uczyć mi się na własnych błędach i dochodzić do przemyśleń powoli, ale samodzielnie. Wiem, że to największy skarb, jaki od niej otrzymałam i niczego cenniejszego nauczyć mnie nie mogła. Gdy piszę te słowa, przypomina mi się książka Michaela Cunninghama Godziny. Zawiera jedną piękną i zarazem brutalnie prawdziwą myśl: Ktoś musi umrzeć, aby ktoś inny bardziej docenił życie. Niestety, taka jest prawda: nie doceniamy tego, co mamy, dopóki tego nie stracimy. Dlatego już dzisiaj cieszę się na wspomnienia, które mi pozostały i postaram się zrobić wszystko, aby mieć ich jak najwięcej. Udam się teraz do swojego wehikułu czasu, gdzie spotkam osoby i chwile, które niby już odeszły, ale zawsze będą. WAszA WeROnikA doczekała się po dziewięciu latach nowego wydania. Właśnie teraz ukazuje się przygotowana przez Zespół Nazewnictwa Miejskiego, kierowany przez wybitną varsavianistkę, prof. Kwirynę Handke książka Śladami nazw miejskich Warszawy. Do tej książki Jerzy Domżalski przygotował rozdział o nazewnictwie ulic w Ursusie. JAcek głuski Ursus czeka na spotterów Nie chodzi tym razem o miłośników lotnictwa, śledzących i uwieczniających fruwające maszyny. Zabawa dotarła już do naszej dzielnicy Przechadzasz się teraz po Ursusie i ktoś wpadł Ci w oko? Napisz o tym do nas, a my opublikujemy Twoją wiadomość anonimowo! głosi informacja na górze świeżo utworzonej strony (17 stycznia) na portalu społecznościowym Facebook. Na razie liczba lajków (polubień) rośnie powoli i w chwili ukończenia tego tekstu przekracza 40. Na tablicy wciąż przeważają wpisy samego administratora: Nikogo nie spotkaliście ciekawego? Nie. odpisuje Mateusz. Zaczną pisać? Dwudziestodwuletni Sebastian zarządza jednocześnie stronką Spotted: Piastów (ponad 100 fanów) nie mieszka w Ursusie. Za to mam tu sporo znajomych. Do Ursusa chodzę na siłownię oraz lubię fotografować opuszczone hale mówi. Do założenia Spotted: Ursus przekonał go inny fanpejdż Spotted: SKM Warszawa, który liczy już ponad 900 fanów! Pomyślałem, że to fajna sprawa pomóc komuś odnaleźć osobę, która wpadła w oko. Kto wie, czy to nie będzie ten ta jedyna Fajnie by było, gdyby ludzie zaczęli pisać dużo wiadomości i lajkować, ale jasne, że nie od razu to się stanie, tak jak np. w przypadku fanpejdża SKM czy też Spotted: BUW (Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie przyp. aut.) uważa pan Sebastian, który na razie nie cierpi z powodu nawału nowych wiadomości, ale ma nadzieję, że mieszkańcy naszej dzielnicy w końcu się przekonają i zaczną pisać, jak przyzwoici spotterzy. Spotted:? Moda na tego rodzaju strony przyszła do nas z Wielkiej Brytanii. Pomysłodawcą okazała się społeczność tamtejszych uniwersytetów. Szczególnie dobrze zabawa przyjęła się w angielskich bibliotekach. Rozprzestrzeniła się z powodzeniem także w polskich, czego dowodem jest niezwykła popularność wspomnianego Spotted: BUW (założona w połowie grudnia ubiegłego roku przekroczyła już 13 tysięcy polubień!). Jeśli ktoś chce stać się spotterem (ang. obserwator) i poinformować anonimowo kogoś, kto wpadł mu w oko albo po prostu pragnie skomentować otaczającą go właśnie rzeczywistość, może posłużyć się właśnie takim fanpejdżem. Wystarczy, że wyśle swoją wiadomość do administratora, a ten opublikuje ją ogółowi jako post na stronie. Prawie jak Big Brother Długo by wymieniać wszystkie spotted:. Ktoś stworzył już jeden, z założenia dla całej Warszawy. Ale potrzeby, jak widać, są ogromne i prócz Ursusa spotted: działają już dla innych 11 dzielnic. Na razie najwięcej lajków zdobył Spotted: Białołęka ponad 350. Drugie miejsce przypada dzielnicy Bemowo (ponad 230), trzecie dla Wawra (blisko 100), czwarte dla Ursynowa (blisko 90). A wszystkie założone w pierwszych dwóch tygodniach 2013 roku Jesteśmy obserwowani także w innych miejscach: dużych sklepach (spotted: Biedronka), placach, szkołach, komunikacji miejskiej itp. W wywiadzie dla portalu Gazeta.pl dr Jan Zając (psycholog Internetu z UW) oraz Paweł Lipiec (bloger) oceniają, że spotting to przejściowa moda przeminie. Na razie jednak, np. w Ursusie, jeszcze się rozkręca. AgnieszkA gorzkowska

6 ORKIESTRA GRAŁA Pobiliśmy Za nami 21. finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. W tym roku po raz szósty pieniądze zbierano głównie w ramach imprezy sportowo-rekreacyjnej Wielkie Granie i Ślizganie i dzięki 35 wolontariuszom. Chętnych, skupionych w sztabie przy Urzędzie Dzielnicy, było jeszcze więcej, niż w ubiegłym roku! Do zbiórki czynnie włączyli się burmistrzowie Ursusa. Podobnie jak w zeszłym roku, spacerując od rana naszymi ulicami, można było spotkać sztaby z innych dzielnic, a nawet miejscowości. Mijaliśmy m.in. sztab z Ożarowa, z Karolkowej, z Chłodnej, z LO im. Sobieskiego Niektórzy, już wprawieni, zbierali dla WOŚP nie pierwszy raz, tak jak Kamil z Karolkowej, który krążył z puszką po Ursusie już rok temu. Poprzednim razem zebrałem poniżej tysiąca złotych, w tym roku chyba nie będzie lepiej, bo sporo wolontariuszy tu krąży ocenił. Krystian, Paulina (mieszkanka naszej dzielnicy) i Monika z LO im. Sobieskiego zbierali w Ursusie, bo przyciągnęła ich mniejsza niż w centrum liczba kwestujących. Poza tym, w sztabie z naszego liceum każdy dostawał własną puszkę, a obserwujemy, że nie każda osoba z innych sztabów miała taki przywilej. Pieniądze na terenie Ursusa zbierano nie tylko w dniu Finału, ale i przed, np. od 7 stycznia na terenie sklepów Lidl. Również na dniu otwartym salonu Toyoty we Włochach (już w sobotę) oraz w Centrum Gamp Paintball (w czwartek zamiast opłaty za wejściówki zbierano do puszek WOŚP). Piłkarskie emocje Wszystko udało nam się dopiąć na ostatni guzik w sobotę, tuż przed Finałem. Czekaliśmy niemal do ostatniej chwili na potwierdzenie przybycia drużyny Legia Old Boys relacjonuje Agnieszka Wall, rzecznik prasowy urzędu. I w niedzielę, już o 8 rano, wolontariusze z ursuskiego sztabu pod przewodnictwem Norberta Pyzy, kierownika Zespołu Sportu i Rekreacji dzielnicy, ruszyli z puszkami. W tym samym czasie, w sali szkoły Podstawowej nr 11 przy ul. Keniga 20, rozpoczął się turniej piłkarski dla dzieci z rocznika 2003 i młodszych o Puchar Burmistrza Dzielnicy Ursus. Zagrały m.in. drużyny KS Ursus I, KS Ursus II, OSiR Żyrardów, Victoria Sulejówek, Legionovia. Niezwykłych emocji dostarczył mecz pokazowy I drużyny seniorów KS Ursus z zespołem Legia Old Boys, który przyjechał w mocnym składzie. Pojawili się: Maciej Szczęsny, Marcin Mięciel, Tomasz Sokołowski, Marek Jóźwiak, Ariel Jakubowski, Maciej Bykowski, Robert Gostyński, Robert Podoliński. Do ostatnich minut trudno było przewidzieć, kto zwycięży. Ostatecznie Old Boys pokonali naszą drużynę 10:8. Puchar Burmistrza Dzielnicy Ursus zdobyła drużyna KS Ursus, rocznik Wylicytowałem dla Orkiestry W przerwach między meczami nie mogło oczywiście zabraknąć licytacji atrakcyjnych gadżetów na rzecz WOŚP. Dostarczyli ich sami piłkarze Legii. Michał Żewłakow podarował swoją koszulkę Olympiakosu Pireus i dwie piłki z podpisami (swoimi oraz Jakuba Wawrzyniaka). To nie wszystko. Nie jestem wcale fanem piłki. Wylicytowałem koszulkę Danijela Ljuboji (piłkarza Legii przyp. red.) wraz z podpisami wszystkich zawodników za 1300 zł i zrobiłem to po prostu dla Orkiestry przyznaje pan Marcin, szczęśliwy nabywca koszulki. Ponoć ostatnie zdanie w tej kwestii należało do syna.