Sygn. akt VI C 1171/14 UZASADNIENIE

Transkrypt

1 Sygn. akt VI C 1171/14 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 03 czerwca 2014 roku (data prezentaty biura podawczego) Paweł Szostak, reprezentowany przez pełnomocnika procesowego będącego adwokatem, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń spółki akcyjnej w Warszawie kwoty złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych w kwocie złotych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za szkodę powstałą w dniu 11 listopada 2012 roku, stanowiącą szkodę całkowitą, należną od pozwanego jako ubezpieczyciela, z którym powód zawarł ubezpieczenie komunikacyjne AC pojazdu Volvo o nr rejestracyjnym WD 7389A. Powód wskazał, iż w zawartej z pozwanym umowie ubezpieczenia AC została zawarta klauzula stałej wartości pojazdu i niepomniejszania sumy ubezpieczenia, przy ustaleniu tej wartości na kwotę złotych. Powód zakwestionował dokonaną przez pozwanego wycenę zaistniałej szkody, wskazując, iż pozwany w sposób nieuprawniony dokonał zaniżenia wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym o kwotę złotych, a także dokonał zaniżenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym, ustalając ją na kwotę złotych. Powód wskazał, iż pojazd w stanie uszkodzonym sprzedał za kwotę złotych, która to kwota po odjęciu od ustalonej w umowie stałej wartości pojazdu, daje odszkodowanie w kwocie złotych, podczas gdy pozwany wypłacił powodowi odszkodowanie w kwocie złotych. Dochodzona przez powoda kwota stanowi różnicę między odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego, a odszkodowaniem należnym według twierdzeń powoda. W odpowiedzi na pozew z dnia 01 lipca 2014 roku (data stempla pocztowego k. 44) pozwany ubezpieczyciel, reprezentowany przez pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż szkoda powstała w dniu 11 listopada 2012 roku została zlikwidowana poprzez wypłatę powodowi kwoty złotych. Pozwany przyznał, że wartość pojazdu przed szkodą została przez strony zgodnie ustalona na kwotę złotych. Nadto wskazał, iż wartość szkody została wyliczona poprzez odjęcie od stałej wartości pojazdu wartości uszkodzeń niezwiązanych ze szkodą powstałą w dniu 11 listopada 2012 roku w kwocie złotych oraz wartości pozostałości pojazdu w kwocie złotych. Pozwany podniósł, że wskazywana przez powoda wartość pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie złotych stanowi wartość zaniżoną. (odpowiedź na pozew k )

2 W piśmie z dnia 30 lipca 2014 roku (data stempla pocztowego k. 54) powód wskazał, iż uszkodzenia zmniejszające wartość pojazdu przed powstaniem szkody z dnia 11 listopada 2012 roku, na które powołuje się pozwany, istniały w chwili zawarcia umowy ubezpieczenia i zostały uwzględnione przy ustalaniu sumy ubezpieczenia i stałej wartości pojazdu. (pismo k ) W piśmie z dnia 03 listopada 2014 roku (data stempla pocztowego k. 100) powód podniósł, że podstawą ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym powinna był rzeczywista, rynkowa cena pojazdu, nie natomiast stała wartość pojazdu ustalona w umowie ubezpieczenia. Stała wartość pojazdu ma znaczenie bowiem wyłącznie przy wypłacie odszkodowania. (pismo k ) W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Pawła Szostaka (ubezpieczony) i Powszechny Zakład Ubezpieczeń spółkę akcyjną z siedzibą w Warszawie (ubezpieczyciel) łączyła umowa dobrowolnego ubezpieczenia AC pojazdu marki Volvo S40, zarejestrowanego pod numerem WD 7389A, zawarta na okres od 23 listopada 2011 roku do dnia 22 listopada 2012 roku, potwierdzona polisą serii TPP numer Strony umowy ustaliły sumę ubezpieczenia na kwotę brutto złotych przyjmując jednocześnie stałą wartość pojazdu oraz niepomniejszanie sumy ubezpieczenia. (okoliczność bezsporna, a nadto polisa k ) Zgodnie Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia Autocasco dla klienta indywidualnego oraz małego lub średniego przedsiębiorcy UZ/27/2011 z dnia 24 stycznia 2011 roku (dalej: OWU) w razie powstania szkody całkowitej odszkodowanie ustala się w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu w dniu ustalenia odszkodowania pomniejszonej o wartość pozostałości, z uwzględnieniem warunków umowy ubezpieczenia ( 22 ust. 8 pkt 1 OWU), natomiast wartość pozostałości powinna odpowiadać ich wartości rynkowej i jest ustalana indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego ubezpieczonego pojazdu lub jego części (zespołów), w odniesieniu do tej samej wartości pojazdu jaką przyjęto do wyliczenia szkody całkowitej ( 22 ust. 8 pkt 2 OWU). Szkoda całkowita została zdefiniowana jako uszkodzenie pojazdu w takim zakresie, że koszty naprawy ustalone według zasad określonych w 22 ust. 8 pkt 3 OWU przekraczają 70% wartości pojazdu. ( 4 pkt 17 OWU). (OWU k ) Paweł Szostak i Powszechny Zakład Ubezpieczeń spółka akcyjna z siedzibą w Warszawie ustalili stałą wartość przedmiotowego pojazdu marki Volvo na kwotę złotych. Uszkodzenia przedmiotowego pojazdu nienaprawione po poprzedniej szkodzie istniały w chwili zawarcia umowy ubezpieczenia stwierdzonej polisą serii TPP numer i zostały uwzględnione przy ustaleniu stałej wartości pojazdu. (okoliczność bezsporna)

3 W dniu 11 listopada 2012 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki Volvo S40 o nr rej. WD 7389A. W związku z powyższym Paweł Szostak dokonał u ubezpieczyciela zgłoszenia powstałej szkody, w wyniku którego doszło do wszczęcia postępowania likwidacyjnego. (okoliczność bezsporna) W toku postępowania likwidacyjnego ustalono, że wartość pojazdu przed zaistnieniem szkody wynosiła złotych brutto, pomniejszając stałą wartość pojazdu o kwotę złotych stanowiącą szacowany koszt naprawy uszkodzeń nienaprawionych po poprzedniej szkodzie. Natomiast koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, przy użyciu systemu eksperckiego Info-Expert, ustalono na kwotę ,15 złotych netto, złotych brutto. Przy uwzględnieniu rynkowej wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym ustalonym na kwotę złotych, ubezpieczyciel zakwalifikował przedmiotową szkodę jako tzw. szkodę całkowitą. Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym została ustalona na kwotę złotych brutto. (wycena nr PL k , arkusz ustalenia wartości pojazdu k ) Pismem z dnia 25 lutego 2014 roku ubezpieczyciel poinformował pełnomocnika ubezpieczonego Hexa Dochodzenie Odszkodowań spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Warszawie o rozliczeniu szkody jako całkowitej, a także o powyższej wycenie szkody. Pismem z dnia 26 lutego 2014 roku ubezpieczyciel poinformował Pawła Szostaka o przyznaniu odszkodowania w łącznej kwocie złotych. Taka też kwota została wypłacona tytułem likwidacji szkody. (okoliczności bezsporne, a nadto pismo z dnia 25 lutego 2014 roku k. 9 oraz pismo z dnia 26 lutego 2014 roku k. 42) Piotr Szostak sprzedał przedmiotowy pojazd Volvo w stanie uszkodzonym za kwotę złotych. (okoliczność bezsporna, a nadto faktura vat k. 10) Pismem z dnia 05 marca 2014 roku Hexa Dochodzenie Odszkodowań spółka z ograniczoną w Warszawie zwróciła się o przyznanie odszkodowania w łącznej kwocie złotych, przy uwzględnieniu stałej wartości pojazdu w kwocie złotych oraz wartości pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie złotych. Ubezpieczyciel, pismem z dnia 09 kwietnia 2014 roku, nie uwzględnił tego żądania. (pismo z dnia 05 marca 2014 roku znajdujące się w aktach szkody oraz pismo z dnia 09 kwietnia 2014 roku k. 7) Wartość pojazdu Volvo w stanie uszkodzonym na dzień 11 listopada 2012 roku wynosiła złotych. (uzupełniająca pisemna opinia biegłego k ) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności między stronami bezsporne w zakresie łączącej strony umowy ubezpieczenia AC, zaistnienia szkody, ustalenia przez strony stałej wartości ubezpieczonego pojazdu oraz przebiegu postępowania likwidacyjnego. Powyższe okoliczności znajdują dodatkowo potwierdzenie w powołanych wyżej dokumentach, znajdujących się w aktach sprawy. Ponadto jako okoliczność niezaprzeczoną przez pozwanego na zasadzie art. 230 k.p.c., Sąd ustalił, iż uszkodzenia, o

4 wartość których ubezpieczyciel pomniejszył stałą wartość pojazdu istniały już w chwili ustalenia stałej wartości pojazdu. W zakresie okoliczności spornych Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie wymieniony w toku dotychczasowych rozważań dowodów, w szczególności akt szkody pozwanego. Dowody te, w opinii Sądu, winny być uznane za pełnowartościowy materiał dowodowy, zarówno bowiem ich autentyczność jak i treść nie budzą wątpliwości. Ponadto nie były one kwestionowane przez żadną ze stron. Należy zwrócić uwagę, iż powód wprawdzie zakwestionował wartość dowodową kosztorysu EurotaxGlass nr 1927 (k ), jednak Sąd uznał ten dowód za nieprzydatny dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Co więcej powód zakwestionował także arkusz ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym z dnia r. (k ), jednocześnie także załączając go do pozwu. Należy wskazać, że powód trafnie twierdzi, iż przedmiotowy arkusz ustalenia wartości pojazdu nie może stanowić podstawy ustalenia rzeczywistej wartości pojazdu, gdyż został sporządzony przez pozwanego na potrzeby postępowania likwidacyjnego, jednakże w przekonaniu Sądu dokument ten może stanowić podstawę ustalenia przebiegu postępowania likwidacyjnego i w tym też zakresie Sąd skorzystał z niego ustalając stan faktyczny. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na opinii pisemnej uzupełniającej sporządzonej przez biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdów mgr inż. Piotra Hahn (k ). Opinia ta zdaniem Sądu zasługuje w pełni na walor miarodajnej, pełnej i jasnej, stanowiąc tym samym wartościowy materiał dowodowy. Zawiera ona bowiem odpowiedzi na wszystkie pytania postawione biegłemu w tezie dowodowej, opracowane z zastosowaniem wiedzy specjalistycznej i doświadczenia opiniującego. Biegły przeprowadził dokładną analizę przekazanych mu materiałów weryfikując zawarte w nich informacje i formułując wnioski w oparciu o własną wiedzę i doświadczenie. Przeprowadzona analiza pozwoliła biegłemu na wysnucie jednoznacznych wniosków co do wartości pojazdu Volvo w stanie uszkodzonym przy uwzględnieniu cen rynkowych. Na marginesie należy zaznaczyć, iż biegły w opinii wskazał, iż wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym została ustalona na dzień 15 listopada 2012 roku, a nie na dzień 11 listopada 2012 roku przed powstaniem szkody, to jednak w poprzedniej opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił, iż data ta jest automatycznie generowana przez system, w którym przygotowywana jest kalkulacja. Sąd nie kwestionując zatem rzetelności opinii, jej zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego podzielił zawarte w niej twierdzenia i przyznał jej walor wartościowego dowodu. Podkreślić należy, iż opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu. Natomiast Sąd pominął opinię biegłego mgr inż. Piotra Hahn oraz opinię uzupełniającą (k , ), albowiem w przekonaniu Sądu nie są one miarodajne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Powyższe zostały co prawda sporządzone w sposób fachowy, jasny i zrozumiały, odpowiadały zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto korespondowały z tezami dowodowymi postanowień o ich dopuszczeniu. Jednakże biegły w przedmiotowych opiniach dokonał ustalenia wartości pojazdu Volvo w stanie uszkodzonym w oparciu o stałą wartość pojazdu

5 ustaloną przez strony procesu, przyjmując tę wartość jako wartość rynkową pojazdu. Takie ustalenia opinii zostały zakwestionowane przez powoda, który twierdził, iż podstawę ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym powinny stanowić rzeczywiste ceny rynkowe. Wobec dojścia przez Sąd do przekonania o trafności powyższych tez powoda, Sąd uznał, iż opinie te nie są miarodajne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy zważył co następuje: Powództwo podlega uwzględnieniu w całości. Bezspornym pomiędzy stronami niniejszego postępowania był fakt iż strony łączyła umowa dobrowolnego ubezpieczenia autocasco, potwierdzona polisą serii TPP numer , jak również bezspornym jest ustalenie przez strony stałej, niezmiennej wartości ubezpieczonego pojazdu w kwocie złotych oraz powstanie po stronie pozwanego odpowiedzialności odszkodowawczej wobec właściciela pojazdu z tytułu szkody z dnia 11 listopada 2012 roku. Strony pozostawały natomiast w sporze co do wysokości należnego powodowi odszkodowania. Stosownie do treści art k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art pkt 1 k.c.). Unormowania Księgi III, Tytułu XXVII kodeksu cywilnego Umowa ubezpieczenia, uzupełniane winny być regulacjami o charakterze ogólnym, stąd na względzie należy mieć brzmienie przepisów o zobowiązaniach w ogólności (takich jak choćby art k.c.). Ponadto regułą jest, iż prawa i obowiązki stron w tego typu stosunkach prawnych rozwijane są przez poszczególnych ubezpieczycieli w ogólnych warunkach umów, stanowiących nierzadko obszerne regulacje, zawierające rozbudowane definicje oraz ograniczenia odpowiedzialności (kształt wypadku ubezpieczeniowego). Obowiązywanie tych ostatnich oceniać należy zgodnie z art. 384 i nast. k.c. Zgodnie z art k.c. ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów (OWU), wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. W razie gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów, z wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego (art k.c.).

6 Wykładnia językowa przytoczonych przepisów nakazuje przyjąć, iż dla skuteczności związania konsumenta ogólnymi warunkami umów konieczne jest doręczenie mu tychże przed zawarciem umowy. Kwestia dowodowa będzie sprowadzała się zwykle do wykazania, iż adherent (przystępujący tu konsument) złożył podpis pod oświadczeniem, iż warunki takie zostały mu doręczone przez proponenta (tego, który warunki niejako narzuca ubezpieczyciela). Kwestia związania OWU nie była objęta sporem w niniejszej sprawie. Ustalenie tego rodzaju ma tą szczególną wagę, iż dzięki niemu Sąd mógł dokonywać prawnej oceny zaistniałych okoliczności w kontekście wiążących strony postanowień umownych oraz pozytywnych przepisów prawa. Najistotniejszym, z punktu widzenia niniejszej sprawy, jest postanowienie 22 ust. 8 pkt 2 OWU, w którym ustalono, że wartość pozostałości przy zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej powinna odpowiadać ich wartości rynkowej i jest ustalana indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego ubezpieczonego pojazdu lub jego części (zespołów), w odniesieniu do tej samej wartości pojazdu jaką przyjęto do wyliczenia szkody całkowitej. Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu tzw. umowy AC (autocasco) tym różni się od obowiązkowej odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, iż nie ustala się jej na zasadach ogólnych (art. 415 k.c. i następne), lecz tylko na zasadach unormowanych w samej umowie i przepisach ogólnych warunków umów. Unormowania tego rodzaju zawierają dokładne regulacje co do wypadków ubezpieczeniowych, w razie wystąpienia których aktualizuje się obowiązek odszkodowawczy. Jako przykład wskazać można choćby kradzież pojazdu, zniszczenie czy uszkodzenie tegoż (nieumyślne rzecz jasna, co ogólne warunki umów zwykle zastrzegają). Zasadniczą kwestią różnicującą oba typy umów jest dobrowolność, o której ze względów oczywistych w przypadku ubezpieczenia OC nie może być mowy. Sąd badający prawa i obowiązki stron stosunków prawnych tego rodzaju winien mieć przede wszystkim na względzie zgodność tychże z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa (iuris cogentis) jak i z normami semiimperatywnymi. Przywoływane przepisy art. 384 i nast. k.c. stanowią przykład iuris cogentis (vide: A. Rzepecka Gil, Kodeks Cywilny. Komentarz. Zobowiązania część ogólna, opubl. w SiP, 2011). Należy podkreślić, iż miedzy stronami procesu nie były objęte sporem ani okoliczność zaistnienia szkody, ani odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela za szkodę powstałą w przedmiotowym pojeździe, ani także fakt zakwalifikowania szkody jako szkody całkowitej. Kwestią sporną w niniejszej sprawie była jedynie wysokość ustalonego odszkodowania z tytułu szkody całkowitej. W zakresie metody ustalenia wysokości odszkodowania z tytułu szkody całkowitej, strony zgodnie wskazały, iż podstawą jej wyliczenia powinna stanowić ustalona między nimi niezmienna, stała wartość pojazdu w kwocie złotych. Sporem natomiast objęta była dopuszczalność pomniejszenia przez pozwanego stałej wartości pojazdu o kwotę 4.500

7 złotych stanowiącą wartość uszkodzeń istniejących w przedmiotowym pojeździe jeszcze przed powstaniem szkody z dnia 11 listopada 2012 roku oraz kwestia czy ustalenie wartości pojazdu w stanie uszkodzonym powinno być dokonane w oparciu o wskazaną wyżej stałą wartość pojazdu czy może w oparciu o ceny rynkowe. Odnosząc się do pierwszej kwestii należy wskazać, iż strony ustaliły stałą, niezmienną wartość ubezpieczonego pojazdu na kwotę złotych. Oznacza to, iż na potrzeby zawartej między nimi umowy została przyjęta wartość pojazdu uniezależniona od cen rynkowych oraz spadku wartości pojazdu wynikającego z wieku pojazdu oraz stanu jego zużycia. Co więcej stosownie do niekwestionowanych przez pozwanego twierdzeń powoda, uszkodzenia o wartości złotych, na które powołał się pozwany obniżając stanowiącą podstawę wyliczenia odszkodowania stałą wartość pojazdu, istniały już w chwili podpisania umowy ubezpieczenia autocasco i zostały uwzględnione przy ustaleniu wartości stałej pojazdu na kwotę złotych. W konsekwencji powyższego za niedopuszczalne należy uznać działanie pozwanego zmierzające do obniżenia ustalonej stałej wartości pojazdu z kwoty złotych do kwoty złotych. Przechodząc natomiast do kwestii ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym, należy wskazać, iż zastosowanie znajdzie powołana wcześniej regulacja 22 ust. 8 pkt 2 OWU. Określa ona sposób wyliczenia wartości uszkodzonego pojazdu lub jego pozostałości, która jest ustalana indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego ubezpieczonego pojazdu lub jego części, według wartości rynkowej. Wobec kwestionowania przez powoda prawidłowości dokonanego przez pozwanego ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę złotych, Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdu, w celu ustalenia wartości pozostałości przedmiotowego pojazdu na dzień 11 listopada 2012 roku. Sąd nie podzielił wniosków pierwszej opinii wraz z opinią uzupełniającą biegłego mgr inż. Piotra Hahn (k , ), albowiem w przedmiotowych opiniach biegły ustalił wartość pozostałości pojazdu w oparciu o stałą wartość pojazdu ustaloną przez strony. W świetle powołanego wyżej 22 ust. 8 pkt 2 OWU, Sąd uznał, iż taki sposób ustalenia wartości pozostałości pojazdu jest niemiarodajny w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy oraz sprzeczny z postanowieniami OWU, z których wprost wynika, że wartość pozostałości pojazdu ustala się według cen rynkowych, nie natomiast według stałej wartości pojazdu ustalonej przez strony umowy. W konsekwencji Sąd dopuścił uzupełniającą opinię biegłego (k ), której wnioski w pełni podzielił. W opinii tej biegły wyliczył wartość pozostałości przedmiotowego pojazdu Volvo na kwotę złotych przy zastosowaniu cen rynkowych. Tym samym opinia ta mogła stanowić podstawę ustalenia wartości przedmiotowego pojazdu na potrzeby niniejszej sprawy. W tym miejscu należy wskazać, iż wprawdzie wartość pozostałości przedmiotowego pojazdu wynosiła złotych, to powód zbył te

8 pozostałości za łączną kwotę złotych. Wobec uzyskania przez powoda kwoty złotych za pojazd w stanie uszkodzonym, właśnie tą kwotą należy posłużyć się przy wyliczeniu wysokości należnego odszkodowania tytułem szkody całkowitej. Odszkodowanie należne powodowi w niniejszej sprawie należało wyliczyć jako różnicę między kwotą złotych, a kwotą złotych. Zatem powinno ono wynieść złotych. Mając na uwadze powyższe, a także fakt, że pozwane towarzystwo ubezpieczeń na etapie postępowania likwidacyjnego wypłaciło powodowi odszkodowanie w wysokości zł, Sąd uwzględnił powództwo w całości, zasądzając od Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń spółki akcyjnej w Warszawie na rzecz Piotra Szostaka kwotę złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lutego 2014 roku do dnia zapłaty. Orzekając o odsetkach Sąd miał na uwadze treść art. 481 k.c., zgodnie z którym jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl art k.c. ubezpieczyciel zobowiązany jest do spełnienia świadczenia w terminie 30 dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Z akt przedmiotowej szkody nie wynika konkretna data zgłoszenia ubezpieczycielowi powstania szkody, jednakże postępowanie likwidacyjne toczyło się od 2012 roku, tym samym powyższy 30-dniowy termin niewątpliwie już upłynął, a roszczenie stało się wymagalne przed dniem, od którego powód żąda zasądzenia odsetek tj. 25 lutego 2014 roku. Wobec powyższego zasadnym było zasądzenie odsetek zgodnie z żądaniem zgłoszonym w pozwie od dnia 25 lutego 2014 roku. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając tymi kosztami pozwanego jako stronę przegrywającą. Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w przedmiotowym postępowaniu opłata od pozwu w kwocie 535 złotych, uiszczona przez powoda część wynagrodzenia biegłego w wysokości 159,25 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie złotych ustalone na podstawie 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Łącznie koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły 3.111,25 złotych, którą to kwotę należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda. Pozwany uiścił zaliczkę na wynagrodzenie biegłego w kwocie 800 złotych. Z zaliczki tej biegłemu zostało wypłacone wynagrodzenie w kwocie 668,85 złotych. Tym samym z wpłaconej przez pozwanego zaliczki pozostała niewykorzystana kwota 131,15 złotych. O zwrocie stronom niewykorzystanych części zaliczek uiszczonych Sąd orzeka na podstawie art.

9 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U ). Wobec powyższego należało w punkcie III wyroku orzec o zwrocie ze Skarbu Państwa na rzecz pozwanego kwoty 131,15 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki. Mając wszystko powyższe na względzie Sąd orzekł jak w sentencji. Zarządzenie: doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikowi pozwanego.