Ale ja wiem jedno, że wszystko będzie dobrze. ludzie gadają, niech mówią co im się podoba. nie stanie na drodze temu co czuję

Transkrypt

1 Chcę cię mieć blisko tam gdzie będziesz mógł zostać na zawsze możesz być pewnym że będzie tylko lepiej Ref.: Nikt, nikt, nikt nie stanie na drodze temu co czuję nikt, nikt, nikt nie będzie wiedział co czuję do ciebie, ciebie, ciebie nie stanie na drodze temu co czuję do ciebie Gdy leje deszcz i boli mnie serce będziesz zawsze w pobliżu to wiem na pewno. Wiem że są ludzie którzy przeszukują świat by znaleźć coś jak to co my mamy wiem że ludzie będą próbować rozdzielić coś tak prawdziwego więc po kres czasów mówię ci, że... Chcę cię mieć blisko tam gdzie będziesz mógł zostać na zawsze możesz być pewnym że będzie tylko lepiej Ref.: Nikt, nikt, nikt nie stanie na drodze temu co czuję nikt, nikt, nikt nie będzie wiedział co czuję do ciebie, ciebie, ciebie nie stanie na drodze temu co czuję do ciebie Gdy leje deszcz i boli mnie serce będziesz zawsze w pobliżu to wiem na pewno. Wiem że są ludzie którzy przeszukują świat by znaleźć coś jak to co my mamy wiem że ludzie będą próbować rozdzielić coś tak prawdziwego więc po kres czasów mówię ci, że... Chcę cię mieć blisko tam gdzie będziesz mógł zostać na zawsze możesz być pewnym że będzie tylko lepiej Ref.: Nikt, nikt, nikt nie stanie na drodze temu co czuję nikt, nikt, nikt nie będzie wiedział co czuję do ciebie, ciebie, ciebie nie stanie na drodze temu co czuję do ciebie Gdy leje deszcz i boli mnie serce będziesz zawsze w pobliżu to wiem na pewno. Wiem że są ludzie którzy przeszukują świat by znaleźć coś jak to co my mamy wiem że ludzie będą próbować rozdzielić coś tak prawdziwego więc po kres czasów mówię ci, że...

2 Grupa 1. Benedyktyni Święty Benedykt według tradycji pochodził z możnego rodu Anicjuszów. Urodził się ok. 480 r. w Nursji. Rozpoczął studia w Rzymie, które jednak przerwał, by podjąć życie pustelnicze. Początkowo mieszkał w grocie, w okolicach Subiaco, 72 km na wschód od Rzymu (Monte Albano). Świętość życia Benedykta skłoniła mnichów z pobliskiego klasztoru do poproszenia go o to, by został ich opatem. Historia ta ma niezwykłe zakończenie: zakonnicy, zniechęceni jego wymaganiami, próbowali go otruć. Zaskoczony postępowaniem współbraci, Benedykt powrócił do Subiaco. Wtedy zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie. Benedykt przeniósł się na wzgórze Monte Cassino, gdzie w pogańskiej jeszcze okolicy założył klasztor. Dla napływających licznie współbraci napisał w latach tzw. Regułę Mistrza. Według niej po rocznym nowicjacie mnisi składali śluby stałości miejsca, czyli pozostania w klasztorze, do którego wstąpili, posłuszeństwa przełożonym i wierności regule. Reguła zobowiązywała ich do czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz całkowitego podporządkowania się wybieranemu przez mnichów opatowi. Nie zalecała surowej ascezy, lecz harmonijne połączenie pracy, modlitwy i odpoczynku. Nowością była możliwość przyjmowania przez mnichów święceń kapłańskich, co czyniło z ich wspólnot instytucje życia kościelnego. Rozkwit zakonu benedyktynów i wielka rola zakonników związane są z okresem reformy Kościoła w X i XI wieku. W tym czasie wśród mnichów benedyktyńskich pojawia się dążenie w kierunku monastycyzmu ubogiego. Powstają nowe odgałęzienia, między innymi te, które są obecnie znane jako cystersi i kameduli. Benedyktyni przyczynili się do rozwoju kultury europejskiej, zajmując się przepisywaniem ksiąg, prowadząc słynne szkoły oraz trudniąc się ogrodnictwem i zielarstwem. Zapoczątkowali zwyczaj mszy gregoriańskich, chorału gregoriańskiego, pielęgnowali piękno liturgii jako służby Bożej i najważniejszej czynności Kościoła. Przyczynili się do apostolstwa świeckich w Kościele. (oprac. na podst.: Historia zakonu, W górnej części ryby wypisz zasady, jakimi kieruje się zakon benedyktyński. W płetwie ogonowej wpisz założyciela.

3 Grupa 2. Zakony kanonickie Kanonicy regularni to najstarszy katolicki zakon klerycki zorganizowany według reguły św. Augustyna. Jej zasady są proste, gdyż autor zaleca duchownym, tworzącym wspólnotę, trzy podstawowe elementy: modlitwę, posłuszeństwo i pracę. Zakon rozwijał się najbujniej w XIII w.: powstało wówczas 4,5 tys. klasztorów, od Palestyny i Cypru po Islandię, i ok. 40 różnych kongregacji (część dała początek odrębnym zgromadzeniom, np. norbertanom, bożogrobcom). Misją ruchu kanonickiego było praktykowanie dzieł miłosierdzia (szpitale i przytułki, domy dla pielgrzymów). Konieczność głoszenia Ewangelii słowem i czynem wiązała się z zaangażowaniem w wędrowne kaznodziejstwo, którego przykładem były działania św. Norbert. Święty Norbert urodził się w znakomitej rodzinie szlacheckiej około 1080 r. w miejscowości Xanten (Północna Nadrenia), jako drugi syn Lorda von Gennep. W roku 1115 Norbert spadł z konia spłoszonego uderzeniem pioruna. Tę właśnie chwilę jego życia można nazwać nawróceniem. Po długim okresie wycofania się z życia towarzyskiego poprosił o udzielenie święceń kapłańskich. Zanim jednak został wyświęcony, rozdał swój majątek. Od papieża Gelazjusza II uzyskał zezwolenie na głoszenie kazań jako wędrowny kaznodzieja. Wyruszył zatem, aby głosić kazania, boso i w prostym habicie. Ostatecznie osiadł w 1120 r. w lasku Premontre w północnej Francji i przyjął dla swojej wspólnoty regułę św. Augustyna. W 1126 r. został arcybiskupem magdeburskim. Odtąd norbertanie kładą jeszcze większy nacisk na działalność duszpasterską. (oprac. na podst.: D. Olszewski, Dzieje chrześcijaństwa w zarysie) W górnej części ryby wypisz zasady, jakimi kieruje się zakon kanonicki.

4 Grupa 3. Zakony rycerskie Zakony rycerskie tworzyli zakonnicy (duchowni) oraz bracia-rycerze, czyli rycerze, którzy nie przyjmowali święceń, ale postanawiali żyć jak zakonnicy (składali śluby czystości i ubóstwa). Ich głównym zadaniem obok modlitwy i kontemplacji była walka w obronie wiary i ideałów przyjętych w regule zakonnej. Najbardziej znane z zakonów rycerskich to joannici, templariusze i krzyżacy. Zakony te powstały w epoce, gdy popularne było pielgrzymowanie do Ziemi Świętej. Pierwszym celem zakonów rycerskich była ochrona pielgrzymów przybywających do Palestyny. Joannici powstali w Jerozolimie w 1070 r. z bractwa św. Jana Chrzciciela, które utrzymywało tam szpital dla pielgrzymów, głównie przybywających z Italii. Templariusze (Bracia Grobu Świętego) wywodzili się z francuskiego bractwa założonego w 1118 r. dla obrony pielgrzymów z siedzibą w miejscu dawnej świątyni Salomona. Ich założycielem był rycerz z Szampanii, Hugo de Payns, który stał się też wielkim mistrzem zakonu. Krzyżacy (Zakon Szpitalny Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie) wyłonili się w 1190 r. z bractwa szpitalnego. Zakon ten miał służyć pielgrzymom z krajów niemieckojęzycznych. W pierwszej połowie XIII w. powstał także jedyny polski zakon rycerski Braci Rycerzy Chrystusowych. Miał on chronić mieszkańców Polski przed najazdami pogańskich sąsiadów Prusów, Jaćwięgów i Litwinów. Swoją siedzibę miał w Dobrzyniu n. Wisłą, a następnie w Drohiczynie n. Bugiem. Działał jedynie kilkanaście lat. Z upływem wieków idea zakonów rycerskich w pierwotnej formie straciła rację bytu. Templariusze szybko stali się potęgą finansową, a po upadku Królestwa Jerozolimskiego w 1187 r. przenieśli swą siedzibę do Francji. W roku 1307 Filip IV Piękny, chcąc przejąć ich majątek, uwięził zakonników, wysunął oskarżenia o czary i kontakty z saracenami i doprowadził do spalenia na stosie generała zakonu Jakuba de Molay oraz dwóch jego najbliższych towarzyszy przed katedrą Notre Dame. Krzyżacy zostali osiedleni w Siedmiogrodzie (dziś zachodnia Rumunia) w celu obrony przed pogańskimi Połowcami, a następnie przywędrowali do Polski, aby nawracać pogańskich Prusów. Wkrótce na podbitych pruskich ziemiach stworzyli własne państwo, stając się dla Polski i Litwy problemem politycznym i militarnym. W 1525 r. większość krzyżaków (przede wszystkim w Prusach) porzuciła wiarę katolicką, przyjmując protestantyzm i przechodząc do stanu świeckiego (tzw. sekularyzacja). W zakonie pozostała niewielka część rycerzy z klasztorów w Niemczech i Austrii. Krzyżacy istnieją do dziś i zajmują się działalnością charytatywną oraz edukacyjną. Joannici założyli w 1309 r. na wyspie Rodos własne państwo, a po jej zajęciu przez Turków (1523 r.) cesarz Karol V podarował im Maltę, którą odebrał im w 1798 r. Napoleon. Do dziś funkcjonują jako zakon religijny, prowadzący działalność charytatywną. (oprac. na podst.: D. Olszewski, Dzieje chrześcijaństwa w zarysie) W górnej części ryby wypisz zasady, jakimi kieruje się zakon rycerski.

5 Grupa 4. Zakony żebracze Zakony żebracze powstały na początku XIII w. Odrzucały własność indywidualną i wspólną, a utrzymywały się z ofiarności wiernych. Nazywano ich również mendykantami od łacińskiego mendicans żebrzący. W XIII w. powstało kilkanaście wspólnot, z których utrzymały się tylko 4: dominikanie (Bracia Kaznodzieje), franciszkanie (Bracia Mniejsi), augustianie i karmelici. Założycielem zakonu dominikanów był hiszpański kanonik Dominik Guzmán. Zakon dominikanów miał się stać pomocą w realizacji postanowień Soboru Laterańskiego IV związanych z potrzebą głębokiej przemiany świadomości całej społeczności chrześcijańskiej. Nauczanie o Bogu miało się opierać na dobrej wiedzy teologicznej, dlatego od początku zakon współpracował z powstającymi w tym czasie uniwersytetami, zwłaszcza z Uniwersytetem Paryskim. Kształcenie teologiczne było podstawowym obowiązkiem każdego dominikanina. Obok wiedzy i słowa, miał dawać przykład ewangelicznego życia w ubóstwie we wspólnotach, które nie miały własnego majątku. Założycielem zakonu franciszkanów był św. Franciszek z Asyżu. Reguła franciszkańska, zakładająca życie według zasad ewangelicznych, nakazywała wierne naśladowanie Jezusa Chrystusa szczególnie przez pokorę i radykalne ubóstwo. Bracia mieli się utrzymywać z pracy i w miarę potrzeby z jałmużny oraz zrezygnować z wszelkiej własności (zarówno osobistej, jak i wspólnotowej). Szczególnym rysem nowej wspólnoty było połączenie modlitwy kontemplacyjnej z działalnością apostolską i misyjną. Propozycje dominikańskie i franciszkańskie spotkały się z życzliwym przyjęciem przez całe społeczeństwa chrześcijańskie, w tym domy królewskie, mieszkańców miast, a stopniowo także wsi. Z posługi braci zakonnych, przygotowanych do trudnej sztuki głoszenia kazań czy spowiadania ludzi, mogli korzystać wszyscy. Bracia działali jako duszpasterze nie tylko we własnych kościołach miejskich, ale coraz częściej w kościołach parafialnych, także wiejskich, gdzie byli zwykle proszeni o misje w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. W ten sposób został zrealizowany zamysł Soboru Laterańskiego IV. (oprac. na podst.: Zakony żebrzące, w: Religia. Encyklopedia PWN) W górnej części ryby wypisz zasady, jakimi kieruje się zakon żebraczy.

6 Grupa 5. Zakony kleryckie: Jezuici Towarzystwo Jezusowe to zakon założony przez św. Ignacego Loyolę ( ), a zatwierdzony przez papieża Pawła III w 1540 r. Rozwój Towarzystwa nastąpił niezwykle szybko. Zakonnicy składają trzy śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, dołączając w późniejszym etapie czwarty posłuszeństwa papieżowi i dlatego są czasem nazywani komandosami Ojca Świętego. Cechą charakterystyczną dla tego zakonu jest odwaga. Stąd powstało powiedzenie: gdzie inni nie dają rady albo nie chcą, tam idą jezuici. W sposób wybitny jezuici zaznaczyli swoją obecność już na Soborze Trydenckim. Symbolem pracy misyjnej stał się pierwszy towarzysz św. Ignacego św. Franciszek Ksawery. Jezuici od początku swego istnienia doceniali znaczenie pracy z młodzieżą i zakładali coraz to nowsze szkoły, które na tle innych w tej epoce cechował wysoki poziom. Sieć ich placówek pokryła nie tylko Europę, ale też inne kontynenty. Podnieśli na wyższy poziom nauki teologiczne, ale również wiedzę świecką: wzbogacili swoimi badaniami astronomię, rozwinęli matematykę, przez swoje słowniki zasłużyli się dla językoznawstwa i teorii literatury, ich dzieła poszerzyły polską literaturę architektoniczną i przyrodniczą. Poza szkolnictwem i pracą naukową jezuici prowadzili misje ludowe, podnosząc w ten sposób zarówno moralność, jak i kulturę religijną w szerokich masach społeczeństwa. Uczono katechizmu i pieśni religijnych. Towarzystwo Jezusowe działa nieprzerwanie po dziś dzień, przybliżając ludziom sposób życia, który św. Ignacy określał zawołaniem Na wyższą chwałę Boga. 13 marca 2013 r. po raz pierwszy jezuita został wybrany na papieża. To Jorge Mario Bergoglio z Argentyny, który przyjął imię Franciszek. (oprac. na podst.: Historia, W górnej części ryby wypisz zasady, jakimi kieruje się zakon klerycki.