Mój sposób na długowieczność Dekalog Dziarskiego Dziadka

Transkrypt

1 Drogi Czytelniku T ak jak i Ty dostałem skarb, wielki dar życia. A wraz z nim przyszło pragnienie, by się tym darem cieszyć jak najdłużej. Tak, chcemy żyć długo i mamy do tego prawo. Ale długie życie dla samego życia to zbyt mało. Powiem Ci więcej. Nie da się długo żyć, żyć zdrowo i szczęśliwie, jeśli nie będziesz czuł i wiedział, że jesteś potrzebny sobie, rodzinie, przyjaciołom, społeczeństwu, Polsce. To najprostsza, elementarna prawda, ale zanim zaczniesz szukać swojej drogi, by jak najdłużej cieszyć się życiem, musisz uwierzyć, że jest ono wielkim skarbem. Że z każdym rokiem nabywałeś bezcennej wiedzy, mądrości, doświadczenia. I że teraz przyszedł czas, byś z tego zasobu korzystał dla swojego i wspólnego dobra. W życiu przychodzi taki moment, że chcemy dogonić czas, zatrzymać go albo przynajmniej spowolnić to potrzeba nie mniej silna niż ta, która gnała kapitana Ahaba z powieści Moby Dick w pogoni za białym wielorybem. Ja też poczułem tę przemożną potrzebę. Rzuciłem sobie wyzwanie: spowolnię czas, pomogę swojemu organizmowi zachować zdrowie do późnych lat, będę cieszył się każdym dniem, bo każdy dzień będzie miał sens. Ta książka jest efektem 4 mojej pracy nad sobą i nad czasem. Pisząc ją, po pierwsze, musiałem nauczyć się pracować na komputerze to było nowe dla mnie wyzwanie i jak każde wyzwanie świetnie wpłynęło na moje życie. W trakcie pisania coraz silniej przekonywałem się też, że długowieczność nie bierze się z przestrzegania jednej reguły, podążania za jednym przepisem czy receptą. Nie wystarczy dobra dieta, aktywność ruchowa ani dobre geny. To zawsze wypadkowa wielu sposobów postępowania, wielu recept, o których piszę w tej książce. Jest ona moim hołdem złożonym woli życia. I opowieścią o wyzwaniu rzuconym samemu sobie. Ale najważniejszym impulsem, by ją napisać, była chęć dzielenia się własnym doświadczeniem, moją własną, wypracowaną przez lata receptą na długowieczność. Wierzę, że i Tobie, drogi Czytelniku, pomoże żyć długo, szczęśliwie i z sensem. Pewnego letniego popołudnia jak zwykle ćwiczyłem w Lesie Kabackim. Podszedł do mnie pewien młody lekarz i zasugerował, że warto by było, żebym podzielił się moim zestawem ćwiczeń z innymi. Zaproponował, żeby zrobić nagranie i umieścić je w internecie. Powiedziałem o tym mojemu wnuczkowi Michałowi. Niedługo potem odwiedził mnie z kamerą. Pierwsze nagranie z Dziarskim Dziadkiem w roli głównej zobaczyłem w dniu moich 91. urodzin. Przed Bożym Narodzeniem wnuk przygotował krótszą wersję nagrania i zamieścił ją na YouTubie. Od tego momentu zaczęło się szaleństwo. 5

2 W kilka dni po opublikowaniu nagrania byłem już gościem w większości stacji telewizyjnych, często w głównych wydaniach wiadomości, na wszystkich najważniejszych portalach, w radiu i prasie. Wszyscy chcieli przedstawić mnie swoim widzom i czytelnikom. Nigdy nie spodziewałem się takiej reakcji, w końcu od lat wykonuję swoje ćwiczenia i nie widziałem w tym nic niezwykłego. Ot, obowiązek wobec samego siebie i sposób na lepsze samopoczucie. Zaczęli dzwonić do mnie znajomi, których nie widziałem od lat, składać gratulacje i prosić o podzielenie się szczegółami odnośnie diety i ćwiczeń. Wnuk pokazywał mi komentarze na YouTubie i Facebooku. Setki, jeśli nie tysiące wyrazów uznania, pytań o mój sposób na utrzymanie zdrowia, prośba o różne porady. Najwięcej podziękowań dostałem za to, że zainspirowałem tyle osób do zadbania o siebie i swoich bliskich. Podobno dałem im energię do działania. Często pojawiały się komentarze w stylu: Teraz kompletnie nie mam wymówek, zaczynam biegać, Pokazałem mojemu dziadkowi i od tego momentu zaczął chodzić codziennie na spacer. Poczułem się szczęśliwy, potrzebny, spełniony. Mam nadzieję, że ta książka zainspiruje Ciebie i wiele innych osób do pracy nad sobą, do wypracowania własnego, skutecznego sposobu na długowieczność. Życzę powodzenia na tej drodze wcale nie łatwej, ale naprawdę dającej wiele satysfakcji. Mój sposób na długowieczność Dekalog Dziarskiego Dziadka 1. Nie chodzi o to, żeby długo żyć. Chodzi o to, żeby mieć żyć dla kogo i po co. Nie zajmuj się więc liczeniem dni i lat. Skup się na tym, by każdej chwili nadać sens. 2. Tylko człowiek, który potrafi się zmęczyć, jest w stanie być szczęśliwy. Jeśli leżysz, wstań. Jeśli stoisz, idź. Jeśli idziesz, biegnij! 3. Dawaj zawsze więcej, niż chcesz dostać. To recepta na udaną rodzinę. 4. Prościej zawsze znaczy lepiej. I w diecie, i w miłości. 5. Jedz, żeby żyć, a nie żyj, żeby jeść. 6. Rutyna to zdrowie. Zmieniaj tylko to, co ci szkodzi. 7. Ćwicz umysł nie mniej intensywnie niż ciało. Będziesz go coraz bardziej potrzebował. 8. Nie zrzucaj odpowiedzialności za swoje zdrowie na lekarzy. Bądź szybszy niż choroba: zahartuj się, zanim cię dopadnie. 9. Uśmiechaj się, nawet kiedy boli. Uśmiech jest skuteczniejszy niż tabletki z krzyżykiem. 10. Nigdy nie jest za późno na nowy początek. Zawsze jest za późno na poddanie się. Żyj długo! Bądź szczęśliwy! Kochaj! 6 7

3 Moja historia Moja historia Zawsze podchodziłem do życia z radością. Cieszyłem się pracą, zgodą w rodzinie, zdrowiem swoim i bliskich, towarzystwem przyjaciół. Kłopoty pokonywałem z uśmiechem, wciąż powtarzając sobie, że jutro wstanie nowy, lepszy dzień. 8 9 Altanka w Le sie Ka bac kim to jedno z moich ulubionych miejsc.

4 Bierz byka za rogi! Moja historia Nazywam się Antoni Huczyński. Rodzina i przyjaciele mówią na mnie Romek. Jestem wysportowanym, świetnie się czującym, szczęśliwym człowiekiem tylko dzięki temu, że wszystko to sobie wypracowałem. Nic mnie nie boli, nic mi nie strzyka. Rozciągnięte mam ścięgna. Sprawne mięśnie. Zdrowo jem. Codziennie ćwiczę. A poza tym dusza jestem pozytywnie nastawiony do życia, zadowolony. W tym roku zacznę dziewięćdziesiąty trzeci rok życia. Co z tego? Co to za wiek! W tej kondycji to żaden wiek dla mnie, mógłbym przecież mieć sześćdziesiąt lat i ledwie chodzić. Ale w moim życiu ważne były zawsze kondycja i zdrowie. Pamiętam, że w mojej jednostce była stara kolejka wąskotorowa, oderwałem od niej dwa koła, ciężkie jak diabli, dwadzieścia kilo, i ćwiczyłem tym żelastwem. Lubiłem się gimnastykować, jeździłem konno, grałem w piłkę nożną, pływałem, grałem w siatkówkę, jeździłem na nartach, w zimie chodziłem po śniegu. Moim marzeniem jest, by wielu niedowiarków uwierzyło w siebie. Siłą woli można osiągnąć zamierzony cel

5 Moja historia Zacząłem intensywnie ćwiczyć w 2000 roku, po śmierci Basi, mojej żony. Teraz, żeby dzień był wartościowy, to muszę uprawiać gimnastykę, namęczyć się. Ale lubię tę męczarnię. To jest mój obowiązek w stosunku do całego organizmu. Romek, co ty, w łóżku leżysz, jest szósta myślę i zrzucam kołdrę (śpię pod cienką). Chcesz być zdrowy sam do siebie mówię to ćwicz. Codziennie? Drągiem? pyta jakaś starsza pani to panu kręgosłup nie pęknie?. Nie pęknie właśnie dzięki temu, że ćwiczę śmieję się. Rodzina się z tego cieszy. Dla mnie to jest wielka rzecz, że córki podziwiają mnie na stare lata. Jaki ty masz charakter mówią jak coś postanowisz, zawsze wykonasz. Czternaście lat chodzisz do tego lasu. Ćwiczę rano. Godzinę śpię w południe, na leżaku. Wiewiórka mi przed nosem przeleci, Franusia przyjdzie, poszczeka, czytam. Wieczorem ćwiczę głową, przed snem, żeby dokrwić mózg. Chodzę spać koło dziewiątej. W nocy śpię bardzo dobrze. Dziewięć godzin. Różne mam sny. Czasami erotyczne. Sam się sobie dziwię w tym wieku? Seks jest rzeczą piękną, ale w odpowiednim w miejscu i czasie. Człowiek pełny odczuwa miłość, odrobinę zazdrości, lubi dobry seks, cieszy się pięknem świata wszystko to jest wartość. Nie boję się śmierci, dla mnie to jest normalna rzecz. Boże, tylu pochowałem kolegów. Partyzantka to było ryzyko nieustannej śmierci. Cholera, nie przypuszczałem, że tak mi się życie jakoś ułoży. Nie jestem już prywatną osobą. Ludzie podchodzą do mnie, gadają, robią zdjęcia. Stałem się popularny. Pewna trzydziestolatka spytała: Mogę sobie zrobić zdjęcie z panem? Mamusia pana uwielbia. Widziała pana w telewizji, na Facebooku czy na YouTubie i zaczęła ćwiczyć. Moim marzeniem jest, by wielu niedowiarków uwierzyło w siebie. Można być w okresie przemijania i być zadowolonym z życia. W lesie, gdy ćwiczę, przerywam trening i dyskutuję: co to znaczy nie chce się, musi się chcieć. Niech pani się przełamie. Niech pani sobie powie: nie wolno się położyć, teraz będę miała kilkanaście ruchów rękoma. Jak to, nie może pan się zgiąć? Sznurowadeł sobie zawiązać? Krzesła przesunąć? Musi pan zacząć ćwiczyć. Najpierw dwie minuty dziennie, trzy obroty głową, jeden przysiad od czegoś trzeba zacząć! W tej książce na własnym przykładzie pokazuję, że można zdrowo i szczęśliwie żyć po dziewięćdziesiątce. Można być sprawnym, mieć siłę, niejednego pokonać, a nie siedzieć na wózku inwalidzkim. Ale trzeba pracować nad sobą. Bez aktywności ruchowej i rozumnej diety nie można żyć w zdrowiu i zadowoleniu. Jak nie zadbasz o siebie, zawsze będziesz markotny, zdenerwowany, obolały, nieszczęśliwy. Mówię: to jest dla twojego zdrowia, dotleniasz się. Masz siedemset pięćdziesiąt miliardów komórek, trzydzieści tysięcy genów, dwieście sześć kości, pięćset mięśni, pięć litrów krwi i dwadzieścia trzy pary chromosomów jak tego nie odżywisz, to kim będziesz? Twoje komórki wyją o tlen, tylko ich nie słyszysz. Musisz ćwiczyć. Miałem zmarnowaną młodość: cholerny ojciec, cholerna okupacja, cholerni bolszewicy! Ale można odbić się od dna

6 Jeśli los nie obdarzył cię hojnie, to siłą woli można osiągnąć zamierzony cel. Wszystko robiłem, żeby żyć dla kraju, dla rodziny i dla siebie. Więc i ty nie czekaj, aż coś się w życiu wydarzy, bierz byka za rogi. Liczą się siła woli i moralność. Sam zbudowałem swoje życie. W moim domu, otoczonym ogrodem, jest miła atmosfera, energia, życzliwość dla siebie nawzajem i dla innych. Mam dwie wspaniałe córki i zięciów, czworo cudownych wnucząt i prawnuczkę. Żyjemy blisko siebie, dobrze, szczęśliwie. I w zdrowiu. Też tak możesz! Moja historia Ojciec w centrum uwagi Kiedy rozpoczęła się akcja porodowa, 26 listopada 1922 roku, ojciec wojskowy uciekł do drugiego pokoju. Przy narodzinach byli więc obecni matka, lekarz i położna. Po kilkunastu minutach ojciec wrócił. Jak się ma noworodek? zapytał. Tak się ma, jak się ma odpowiedziała położna, która chwilę wcześniej metalowymi kleszczami usiłowała wyciągnąć mnie za główkę. Chciał mi dać imię rzymskiego cesarza: Oktawian lub Hadrian inspiracja do czynów wielkich i bohaterskich lecz matka wybrała Antoni, dorzucając Marian Romuald. Rodzice poznali się w Odessie. Emanuel Sarri, mój dziadek, był Grekiem; bieda wypędziła go z kraju, sprzedawał towary na rynku rosyjskim. Był komiwojażerem, miał walizkę, a w niej próbki towarów. Kiedyś zabrał córkę ze sobą i tak na jakimś przyjęciu matka poznała kapitana sztabowego armii rosyjskiej. Oświadczył się. Ojciec to był wysoki mężczyzna, metr dziewięćdziesiąt pięć, przystojny, zbudowany jak Apollo. Matka Odessa, zdjęcie z 1910 r. drobna, piękna kobieta. Piękne zęby, głos jak ona śpiewała te rosyjskie sentymentalne piosenki! Początkowo była między rodzicami wielka miłość. Moje dzieciństwo? To przede wszystkim ojciec. Podziwiałem w nim tylko aparycję. Zamknięty w sobie, dziwny człowiek. Nie miał kolegów, nikogo nie zapraszał, więc nikt do nas nie przychodził. I my do nikogo nie chodziliśmy. Matka miała kontakty z przyjaciółkami, żonami oficerów. Drzwi do pokoju ojca były zawsze zamknięte, nie mieliśmy tam wstępu. Jak była uroczystość, jego imieniny lub urodziny, szparę zostawiał, 14 15