Magdalena Gadamska klasa IIIa gimnazjum Przy pomocy pani Zofii Miziołek

Transkrypt

1 Magdalena Gadamska klasa IIIa gimnazjum Przy pomocy pani Zofii Miziołek Do Dukli wyjechaliśmy 27 kwietnia 2007 roku. Pan Charzewski, nasz pan od matematyki i miłośnik turystyki pieszej zawiózł tam mnie, Aśkę Masłyk i Kingę Pięciak. Na miejscu zakwaterowaliśmy się w schronisku młodzieżowym, w dziesięcioosobowym pokoju z piętrowymi łóżkami. Mnie udało się spać na górze, koleżanki miały mniej szczęścia, bo wypadło im miejsce na dole. Jak zauważyłyśmy, tradycją w schronisku było zostawianie swojego własnego, niepowtarzalnego śladu. My zdecydowałyśmy się na złożenie podpisów na łóżkach. Zaraz potem do pokoju weszli uczestnicy giełdy z Brzysk: Łukasz, Mariola, Karolina, Sabina i Marta. Zaczęło się przedstawianie, rozmowy. Karolinę zainteresowało to, że pochodzę z Baryczki. Dlaczego? Po prostu bywa tutaj czasem u swojego wuja, a naszego Księdza Proboszcza. Jaki ten świat mały pomyślałam sobie w duszy i ucieszyłam się, że będziemy mogły się jeszcze nieraz spotkać, tak jak sobie obiecałyśmy. Zanim poszłyśmy z dziewczynami na rynek, posłuchaliśmy Łukasza, który nie tylko jest przystojnym chłopakiem, ale i utalentowanym gitarzystą i wokalistą. Na rynku poszłyśmy oczywiście do sklepów. Aśka kupiła sobie wsuwki, a ja lakier do paznokci, taki wyjątkowy, z gwiazdkami. U nas takiego nie spotkałam. Ale to jeszcze nie koniec przygód tego dnia. Pan Witek i pani Agata zabrali nas na Słowację. To była atrakcja! Zdjęcia przy pomniku i obok rozsianych wzdłuż drogi czołgów, pamiętających wojny światowe i ciężkie walki wojsk pancernych, i obok cerkwi. Sklepów słowackich też nie sposób było ominąć, a dodam, że już wcześniej dobrze do tego się przygotowaliśmy i powymienialiśmy złotówki w kantorze. Starczyło na niebanalną bluzkę. O chipsy już trochę się targowałyśmy i udało się. Sprzedawca obniżył cenę.

2 W drodze powrotnej stanęliśmy przy pustelni św. Jana z Dukli skąd na nogach przeszłyśmy leśną dróżką wzdłuż drogi krzyżowej i obok jeziorka. Przepiękne. Nie wierzycie? Nagle oczom naszym ukazał się Kościółek na "Puszczy' św. Jana z Dukli. Odnalazłyśmy też cudowne źródełko. Tryskająca z niego woda okazała się doskonała zarówno do picia jak i orzeźwiającego chlapania.

3 Chwilę później po schodach weszłyśmy na wieżyczkę. We wnętrzu była sala, a w niej ołtarz i księgi wpisów. Kinga wpisała: diecezja czudecka, ja - strzyżowska, a Aśka - rzeszowska. Każda inaczej. No nie, nie wiedziałam z jakiej jestem diecezji czy raczej dekanat z diecezją mi się pomyliły?

4 Koniec końców wszystkie drogi doprowadziły nas na powrót na dukielski rynek. Tym razem celem okazała się cukiernia. Najpierw Aśka kupiła kremówkę, potem Kindze spodobało się ciastko, którego jeszcze nie znała i zapytała sprzedawcę, jak się ono nazywa. Ziemniaczek - padła odpowiedź. No i się zaczęło. Owładnął nami nie dający się powstrzymać śmiech. Mówię: Proszę ziemniaczka - i nie mogę opanować śmiechu. Z bezą czy z orzeszkami? - padła odpowiedź-zapytanie. Ja na to, że z orzeszkami i znowu w śmiech, który wreszcie udzielił się także sprzedawcy, a Kinga, śmiejąc się bez przerwy, też postanowiła zamówić ten słodki specjał. Inna przygoda związana była z nowopoznanymi chłopakami. Ot przyplątali się, mówiąc mało literacko, ale obrazowo. Nie chciałyśmy się do nich dosiąść, a nawet odmówiłyśmy uprzejmej prośbie wypicia winka, więc oni postanowili przyjść do nas. Zagadywali, odszukiwali w pamięci możliwości wcześniejszych spotkań. Jeden z nich za-

5 pytał, czy może usiąść i zrobił to, nie czekając na odpowiedź. Bum rozległ się w odpowiedzi głuchy dźwięk i nie był to nasz sprzeciw, tylko odgłos pękającej torebki chipsów. Kolega wyskoczył z ławki jak z procy, a my mieliśmy niezły ubaw. Przed pożegnaniem obiecali, ze przyjdą na nasz występ. Trzeba było wracać na obiad do szkolnej świetlicy, a potem już tylko na występy XIII Wojewódzkiej Giełdy Piosenki Turystycznej które miały miejsce w miejscowym kinie. Śpiewałyśmy Szczęśliwej drogi już czas, kultową już pieśń Ryszarda Rynkowskiego i piosenkę o Dukli na melodię przeboju Maryli Rodowicz Ale to już było. Występ poszedł świetnie, zapalniczki poszły w ruch, wszyscy nam gratulowali, że jesteśmy najlepsze, nawet pan z komisji zaczął z nami śpiewać, no i Pan Charzewski, który z niejednej giełdy piosenki nutki spijał, też był zadowolony. To wydarzenie trzeba było uczcić. Poszliśmy do restauracji i niestety jakiś pijak chciał pobić Łukasza. Wróciliśmy więc do schroniska pośpiewać na świetlicy i pogadać później w pokoju. Była nas cała gromada, ale ja znowu zwróciłam uwagę na Łukasza. I tu rozczarowanie: nie tylko brakowało mu jednego zęba, ale i jego uprzejmość nie należała do wyrafinowanych. Już o czwartej nad ranem zasnęłyśmy i nie przeszkodziło nam to we wstaniu o siódmej, ja miałam dodatkowego towarzysza - potężną chrypkę, której nie miałam czym złagodzić, bo Kinga wyjadła mi wszystkie tabletki. Na rozdaniu nagród okazało się, że zostałyśmy pominięte. Aż trudno w to uwierzyć, ale nic nie wygrałyśmy. Nie, nie zniechęciłyśmy się. Za rok znowu przyjedziemy! Zresztą, mamy tu tylu znajomych, a zanim wyjechałyśmy powymieniałyśmy się numerami telefonów i GG. Miło będzie ponownie się spotkać. Za rok znowu będzie super!