Technologie wytwarzania szczepionek

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Technologie wytwarzania szczepionek"

Henryka Klimek
8 lat temu
Przeglądów:

1 Technologie wytwarzania szczepionek

2 Szczepionki preparaty biofarmaceutyczne chroniące organizm przed czynnikami infekcyjnymi poprzez pobudzenie jego odpowiedzi immunologicznej. Szczepionki klasyczne (I generacji) zabite (zinaktywowane) lub żywe, ale awirulentne (atenuowane) czynniki infekcyjne. Czynnik infekcyjny jest hodowany in vitro, oczyszczany, a następnie inaktywowany lub atenuowany. Szczepionki II generacji fragmenty czynników infekcyjnych (głównie białka, peptydy, oligo- i polisacharydy) indukujące odpowiedź immunologiczną wobec kompletnych czynników infekcyjnych lub preparaty DNA kodującego peptydy/białka wywołujące określoną odpowiedź immunologiczną.

Czynnik infekcyjny jest hodowany in vitro, oczyszczany, a następnie inaktywowany lub atenuowany.

3 Etapy procedury opracowywania nowej szczepionki Badania podstawowe Określenie immunogenu; opracowanie procesu w skali laboratoryjnej; powtarzalna i wystarczająca aktywność Czas trwania 5-10 lat Decydujące aspekty moŝliwość wykonania; aktywność Opracowanie przedkliniczne Opracowanie procesów przemysłowych; Opracowanie postaci;opracowanie analityki; farmakodynamika i farmakokinetyka, immunologia, toksykologia Stabilny proces; koszty produkcji; charakterystyka produktu; ocena aktywności Opracowanie kliniczne Faza I Badanie bezpieczeństwa, określenie dawki <100 zdrowych ochotników Faza II Testy aktywności w kontrolowanych badaniach; setki zdrowych ochotników Faza III Szeroko zakrojone badania w naturalnych warunkach; tysiące zdrowych ochotników Rejestracja/dopuszczenie 1-2 lata 2 lata 1,5 3 lata 2 lata Tolerancja; dostateczna immunogenność Wykazanie odporności poszczepiennej Aktywność; moŝliwość zastosowania Dodatkowe wymagania

immunologia, toksykologia 2-4 + 2-4 Stabilny proces; koszty produkcji; charakterystyka produktu; ocena aktywności Opracowanie kliniczne Faza I Badanie bezpieczeństwa, określenie dawki <100 zdrowych

4 Szczepionki klasyczne przeciwbakteryjne Szczepionki żywe (atenuowane) Gruźlica ( (Mycobacterium tuberculosis) BCG (Bacillus Calinette-Guerin) atenuowane komórki M. bovis Tyfus ( (Salmonella typhi) Szczepionki inaktywowane Tyfus ( (Salmonella typhi) Cholera ( (Vibrio cholerae) Koklusz ( (Bordetella pertussis) Borelioza ( (Borrelia spp.)

bovis Tyfus ( (Salmonella typhi) Szczepionki inaktywowane Tyfus ( (Salmonella typhi)

5 Przykłady szczepionek przeciwwirusowych z hodowli komórkowych Szczepionki Ŝywe Szczepionki inaktywowane Rodzaj Wskazanie Systemy kultur komórkowych Poliomyelitis (choroba Heinego-Medina) Nagminne wirusowe zapalenie przyusznic Odra RóŜyczka śółta febra Ospa wietrzna Poliomyelitis Wścieklizna Odkleszczowe zapalenie opon mózgowych Hepatitis A Szczepionki przeciwko grypie Komórki pierwotne z nerek małp Fibroblasty zarodków kurzych (FZK) FZK Ludzkie komórki diploidalne (HDC) FZK FZK Komórki pierwotne z nerek małp HDC lub FZK FZK LKD Szczepionki przeciwko grypie namnażanie wirusa w zarodkach jaj.

Odkleszczowe zapalenie opon mózgowych Hepatitis A Szczepionki przeciwko grypie Komórki pierwotne z nerek małp Fibroblasty zarodków kurzych (FZK) FZK

6 Wytwarzanie klasycznych szczepionek antywirusowych Elementy niezbędne: 1. System komórkowy zapewniający możliwość prowadzenia hodowli w powtarzalnych warunkach, niezmienności genetycznej, wolnych od zanieczyszczeń. Alternatywa pierwotne kultury komórkowe. 2. Wirusy posiewowe, wolne od zanieczyszczeń innymi wirusami. 3. Właściwe podłoża hodowlane. 4. Wystandaryzowane procedury produkcyjne.

niezmienności genetycznej, wolnych od zanieczyszczeń. Alternatywa pierwotne kultury komórkowe. 2.

7 Linie komórkowe stosowane do produkcji szczepionek przeciwwirusowych Systemy banków komórkowych wyłącznie dla komórek mogących dzielić się w nieskończoność: - linia Vero komórek z nerek małp; - ludzkie komórki diploidalne (HDC) z fibroblastów płuc linie MRC-5 i WI-38 Pierwotne kultury komórkowe Punkt wyjścia pojedyncze komórki uzyskiwane z tkanek dzięki zastosowaniu proteaz, hodowane następnie in vitro. Najpopularniejsze fibroblasty z zarodków kurzych

(HDC) z fibroblastów płuc linie MRC-5 i WI-38 Pierwotne kultury komórkowe Punkt wyjścia pojedyncze komórki

8 Zestawienie substancji i materiałów stosowanych do produkcji szczepionek przeciwwirusowych

9 Surowce do produkcji szczepionek przeciwwirusowych oraz systemy zapewnienia ich jakości.

10 Schemat procesu produkcji szczepionek wirusowych

11 Hodowle tkankowe komórek ssaczych

12 Schemat procesu produkcji szczepionek wirusowych

13 Rozmiary wirusa warunkują wybór technologii izolacji

14 Ultrawirowanie gradientowe w ciągłym procesie przepływowym

15 Inaktywacja Najczęściej stosowane czynniki: formaldehyd i β-propionolakton; Stężenia powyżej 0.05% Formaldehyd dłuższe czasy (kilka dni), podwyższona temperatura Propionolakton krótkie czasy, ulega rozkładowi w podwyższonej temperaturze Formułowanie Głównie postać płynna; Często dodatek adiuwantów np. soli glinu; Stabilizatory żywych szczepionek sorbitol, albumina, żelatyna. Szczepionka przeciw polio 1 M MgCl 2 Alternatywna postać - liofilizaty Kontrola jakości - podczas procesu (wszystkie etapy) i po jego zakończeniu testów na szarżę; - testy na zwierzętach; - procedury zapewniające identyczność warunków prowadzenia produkcji

Głównie postać płynna; Często dodatek adiuwantów np. soli glinu; Stabilizatory żywych szczepionek sorbitol, albumina, żelatyna.

16 Ograniczenia wytwarzania i stosowania szczepionek klasycznych Nie wszystkie czynniki infekcyjne można hodować in vitro; Wirusy muszą być hodowane w hodowlach komórkowych/tkankowych komórek zwierzęcych (koszty, małe wydajności); Konieczność stosowania drastycznych procedur ochronnych dla personelu; Niebezpieczeństwo zanieczyszczenia końcowych preparatów żywymi czynnikami infekcyjnymi; Szczepy atenuowane mogą rewertować do normalnych; Brak szczepionek dla wielu czynników infekcyjnych (np. wirus HIV); Problemy z zapewnieniem odpowiednich warunków przechowywania (głównie kraje tzw. III świata)

personelu; Niebezpieczeństwo zanieczyszczenia końcowych preparatów żywymi czynnikami infekcyjnymi; Szczepy atenuowane mogą rewertować do normalnych;

17 Szczepionki nowej generacji - szczepionki subkomórkowe i podjednostkowe - szczepionki DNA - czynniki infekcyjne z usuniętymi genami warunkującymi wirulentność - Ŝywe, niepatogenne drobnoustroje jako wektory przenoszące i eksponujące na swojej powierzchni determinanty antygenowe czynników infekcyjnych - rekombinowane białka zawierające determinanty antygenowe czynników infekcyjnych eksprymowane w komórkach innego gospodarza, np. E. coli

przenoszące i eksponujące na swojej powierzchni determinanty antygenowe czynników infekcyjnych -

18 Szczepionki subkomórkowe i podjednostkowe Determinanty antygenowe patogennych drobnoustrojów lub wirusów. Białka, polisacharydy lub koniugaty obu. Koniugaty szczególnie efektywne w immunizacji dzieci do lat dwóch. Dzieci takie nie nie posiadają jeszcze wykształconego systemu humoralnego, rozpoznającego immunogeny w sposób niezależny od komórek limfocytów T (w tym polisacharydy). Przykłady zaaprobowanych szczepionek: -szczepionki subkomórkowe Przeciw pneumokokom ( (Streptococcus pneumoniae), meningokokom, Hemophilus influenzae B (koniugat polisacharydu powierzchniowego i toksyny dyfterytu) -szczepionki podjednostkowe Przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B (rekombinowany antygen powierzchniowy wirusa wytwarzany przez drożdże lub kultury komórek ssaczych,

Dzieci takie nie nie posiadają jeszcze wykształconego systemu humoralnego, rozpoznającego immunogeny w sposób niezależny od komórek limfocytów T (w tym polisacharydy).

19 Szczepionki subkomórkowe i podjednostkowe Zasada konstrukcji szczepionki podjednostkowej przeciwko wirusowi HSV Szczepionki peptydowe peptyd stanowiący kluczowy epitop antygenu. Konieczność łączenia z białkiem nośnikowym. Szczepionka weterynaryjna przeciwko FMDV

peptydowe peptyd stanowiący kluczowy epitop antygenu.

20 Szczepionki subkomórkowe i podjednostkowe Zalety - zwiększenie bezpieczeństwa - możliwość uzyskania wyższej czystości, łatwiejsza kontrola jakości, niższe koszty wytwarzania Wady - konieczność identyfikacji kluczowego antygenu - często gorsza efektywność, konieczność powtarzania immunizacji i dodawania adiuwantów

koszty wytwarzania Wady - konieczność identyfikacji kluczowego antygenu -

21 Szczepionki DNA DNA kodujące antygen Problem: dostarczenie do komórek Sposoby: - nagie DNA, mikrocząstki, strzelba biolistyczna, liposomy - wektory wirusowe - wektory bakteryjne

22 Zalety potencjalnych szczepionek DNA - brak konieczności izolacji antygenowego białka - nie ma potrzeby hodowli patogennych drobnoustrojów - brak moŝliwości rewersji atenuowanych patogenów - stosunkowo tanie wytwarzanie i przechowywanie - moŝliwość wprowadzenia do organizmu kilku genów kodujących róŝne białka przy pomocy tego samego wektora

23 Wykorzystanie niepatogennych komórek Shigella flexneri jako nośników DNA-szczepionki do komórek nabłonkowych

24 Strategia konstrukcji atenuowanej szczepionki przeciwko V. cholerae

25 Szczepionki w trakcie opracowywania Antyinfekcyjne AIDS, wirus Ebola, wirusy opryszczki (HSV-1 i HSV-2), malaria, grypa (nowe), Bacillus anthrax,, grużlica (nowe) Inne Nowotwory, antykoncepcyjne, cukrzyca, choroby autoimmunologiczne

26 Adiuwanty Adiuwanty czynniki (substancje) dodawane do preparatów szczepionek, których zadaniem jest wzmocnienie reakcji immunologicznej organizmu. Skuteczne adiuwanty wzmagają reakcje immunologiczne poprzez: przedłużenie immunologicznego czasu połowicznego rozpadu antygenu szczepionki udoskonalony sposób podania i lepsze prezentowanie antygenu indukowanie produkcji cytokin działających immunomodulacyjnie

27 Adiuwanty cząstkowe

28 Adiuwanty tworzące emulsje

29 Liposomy jako adiuwanty

30 Części składowe drobnoustrojów posiadające charakter adiuwantów i inne substancje wykorzystywane w tym celu

Podobne dokumenty

Szczepienia ochronne. Dr hab. med. Agnieszka Szypowska Dr med. Anna Taczanowska Lek. Katarzyna Piechowiak

Szczepienia ochronne. Dr hab. med. Agnieszka Szypowska Dr med. Anna Taczanowska Lek. Katarzyna Piechowiak Szczepienia ochronne Dr hab. med. Agnieszka Szypowska Dr med. Anna Taczanowska Lek. Katarzyna Piechowiak Klinika Pediatrii Warszawski Uniwersytet Medyczny Szczepienie (profilaktyka czynna) Podanie całego