Zestawienie uwag do projektu ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej zgłoszonych w konsultacjach międzyresortowych

Transkrypt

1 Zestawienie uwag do projektu ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej zgłoszonych w konsultacjach międzyresortowych Lp. Przepis projektu 1. Uwagi ogólne 2. Uwagi ogólne Autor uwagi Przewodnic zący Stałego Komitetu RM Treść uwagi 1) Zakres słowniczka" zawartego w art. 2 projektu ustawy w odniesieniu do propozycji zawartych na str. 8-9 Założeń "; 2) Wytyczne do decyzji Prezesa w sprawie rezerwacji częstotliwości na cele rozpowszechniania programów telewizyjnych i załącznika do tej decyzji proponowane w art. 10 w odniesieniu do zapisów na str. 10 Założeń". Ponadto w Założeniach" użyto sformułowania decyzja...powinna określać w szczególności:..." natomiast w projekcie ustawy - w decyzji...prezes może określić... 3) Z treści art. 18 ust. I pkt 2 wynika, że organem nakładającym karę pieniężną za nienależyte wykonywanie obowiązków na operatora multipleksu naziemnej telewizji cyfrowej jest również wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej. W Założeniach" na str określono natomiast, że podmiotami wymierzającymi kary są wyłącznie Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz Prezes. Ponadto w art. 22 projektu ustawy zaproponowano nowelizację ustawy o Inspekcji Handlowej, której nie przewiduje się w Założeniach"; 4) Założenia" wskazują na konieczność dokonania zmiany brzmienia przepisu art. 123 ust. 3 ustawy Prawo telekomunikacyjne, natomiast w projekcie ustawy proponuje się uchylenie tej regulacji: 5) W projekcie ustawy dokonano zmian w art. 132 ustawy Prawo telekomunikacyjne. mimo. iż., Założenia " ich nic przewidują.; W projekcie ustawy nie zamieszczono - zakładanej na str. 20 Założeń" - propozycji w zakresie doprecyzowania art. 50 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych (poprzez wprowadzenie art. 50a), zgodnie z którym rozpowszechnianie lub rozprowadzanie programu telewizyjnego w sposób cyfrowy drogą rozsiewcą naziemną który uprzednio byl rozpowszechniony lub rozprowadzany w sposób analogowy droga rozsiewcą naziemną, nie stanowiłoby odrębnego pola eksploatacji w rozumieniu art. 50 przedmiotowej ustawy Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotowy projekt ustawy nie obejmuje swoim zakresem spraw związanych z rozpowszechnianiem lub rozprowadzaniem w sposób cyfrowy programów radiofonicznych oraz programów telewizji regionalnej. Z tego względu wskazywanie w definicjach na programy radiofoniczne wykracza poza zakres przedmiotowy ustawy, odnoszącej się jedynie jak wynika z całości tekstu - do programów telewizyjnych. Wątpliwości rodzi również zakres proponowanego rozwiązania dotyczącego obowiązku tzw. must carry w powiązaniu z tzw. 1

2 3. UWAG I Ogólne 4. Uwagi ogólne RCL RCL, must offer. O ile niewątpliwie słusznym i korzystnym również dla odbiorcy, jest wprowadzenie symetrii, co do praw i obowiązków podmiotów aktywnych w tej dziedzinie, o tyle wydaje się, że nie powinno być intencją projektu ustawy by wszystkie sieci kablowe w Polsce oraz wszyscy operatorzy satelitarnych platform cyfrowych rozprowadzali wszystkie dostępne programy, w tym programy lokalne. Zainteresowanie programem z Dolnego Śląska w Białymstoku może być znikome. Ponadto ustawa nie rozstrzyga kwestii kolejności wprowadzania (oferowania) programów objętych zasadą must carry i must offer. Warto podkreślić, że sankcje wynikające z niestosowania się do tych przepisów będzie ponosił tylko operator sieci kablowych. Proponowane w kilku punktach rozwiązania dotyczące zakresu kompetencji i wzajemnych relacji organów regulacyjnych petryfikują niekorzystny z punktu widzenia interesu publicznego stan w nauce prawa administracyjnego znany jako pozytywny spór w administracji, a powszechnie oceniany jako konflikt bądź spór dwu organów o kształt procesu cyfryzacji oraz o wpływ na jego przebieg. Tworzenie norm (bądź ich zespołu) powodującego takie skutki nie jest właściwe w procesie legislacyjnym. Warunkiem powodzenia procesu cyfryzacji w ocenie jest również wyeliminowanie wszelkich podstaw do rzeczywistego konkurowania o kompetencje i zapewnienie rzeczywistego pełnego współdziałania organów regulacyjnych. Zdaniem Rządowego Centrum Legislacji brak jest w ustawie przepisów ogólnych, które przynajmniej wskazywałyby kierunek rozwiązań jaki wprowadza projektowana ustawa. Należy bowiem zauważyć, że charakter ogólny w tym przypadku można przypisać jedynie art. 1 projektu wskazującemu na przedmiot ustawy, oraz art. 2 zawierającemu definicje, pozostałe przepisy rozdziału 1 projektu mają charakter szczegółowy. Proponuje się w art. 1 w zamieścić pkt określający ogólnie od strony pozytywnej przedmiot regulacji w postaci np. pkt 1 w brzmieniu 1) sposób wdrożenia naziemnej telewizji cyfrowej;, oraz dodanie przepisów ogólnych wskazujących na działania jakie służyć będą realizacji tego celu. Nie jest jasny cel zamieszczenia w art. 1 projektu ust. 2, zgodnie z którym przepisy ustawy nie naruszają przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.). Uzasadnienie do projektu zawarte na str. 20 w akapicie pierwszym nie pozwala na zweryfikowanie zamysłu projektodawcy. Rządowe Centrum Legislacji zwraca uwagę, na charakter jaki ma ten przepis. Wydaje się, że charakter tego typu przepisów trafnie wyjaśniony został w komentarzu 1 do art. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), który zawiera podobnego typu rozwiązania. Zgodnie z poglądem autorów wspomnianego komentarza omawiany przepis zawiera ogólne wyłączenie stosowania przepisów projektowanej ustawy, ale tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to zasad określonych w wymienionych ustawach. Ustawodawca przyznał zatem pierwszeństwo w stosowaniu regulacji wymienionych w tym przepisie przed zasadami wynikającymi z projektowanej ustawy. Za każdym razem gdy określony stan faktyczny miałby podlegać regulacjom innej ustawy (w tym wypadku ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne oraz ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji) oraz ustawy projektowanej, omawiany przepis daje pierwszeństwo stosowania innej ustawy. W legislacyjnej konstrukcji omawianego przepisu zawarta zatem została dyrektywa wykładni lex 1 Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, dr. J. Jaworski, A. Prusaczyk, A. Tułodziecki, M. Wolanin, wydawnictwo C.H.Beck, wydanie 1, 2009 r.. 2

3 5. Uwagi ogólne 6. art. 1 pkt 1 7. art. 1 pkt 3 8. Art. 1 ust Art. 2 pkt 7 RCL MF Str. 1 UOKiK, Str. 1 MKiDN specialis derogat (legi) generali o pierwszeństwie innych ustaw wobec projektowanej ustawy. Ponadto, przepis ten wyłącza stosowanie dyrektywy wykładni lex posterior derogat (legi) priori o niestosowaniu (uchyleniu) przepisów wcześniejszych w sprawach uregulowanych przepisem późniejszym. W konsekwencji przepisy projektowanej ustawy będą miały charakter uzupełniający w stosunku do innych ustaw, w zakresie spraw nieuregulowanych w tych ustawach. Omawiany przepis będzie miał zatem charakter normy kolizyjnej. W zależności od zamierzenia projektodawcy popartego analizą przepisów projektowanej ustawy oraz ustaw do których omawiany przepis odsyła, należy usunąć projektowany przepis bądź poprawić w tym względzie uzasadnienie do projektu. Należy zwrócić uwagę, że katalog definicji zawarty w założeniach do projektowanej ustawy nie pokrywa się z katalogiem zawartym w założeniach do projektowanej ustawy na str. 8 i 9. W szczególności w projekcie brak jest definicji pojęć programu ogólnokrajowego, programu ponadregionalnego, odbiornika cyfrowego telewizyjnego, jednocześnie zaś pojawiają się definicje pojęć sygnału multipleksu, czy też przystawki telewizyjnej. Ponadto uzasadnienie do projektu nie zawiera wyjaśnienia konieczności zamieszczenia w projekcie definicji pojęcia programu telewizyjnego (art. 2 pkt 7 projektu). Należy zwrócić uwagę, że definicję pojęcia programu telewizyjnego zawiera także w art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, przy czym jest to definicja różniąca się od projektowanej, co powoduje istotne problemy natury systemowej. Nie jest bowiem jednoznaczne, w przypadku gdy dana ustawa używa takiego pojęcia, w rozumieniu której ustawy pojęcie to jest używane. W związku z powyższym, w zależności od merytorycznych przesłanek należy albo wykreślić projektową definicję albo uzupełnić w tym zakresie uzasadnienie do projektu. Wątpliwości są tym bardziej zasadne, że projektodawca proponuje jednocześnie zmiany do ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (np. zmiana w art. 19 w pkt 1 lit. a projektu polegająca na wprowadzeniu do tej ustawy definicji multipleksu, używającej w definiensie wyrażenia programów radiofonicznych lub telewizyjnych przy czym nie jest jasne o program telewizyjny w znaczeniu której ustawy chodzi). W art. 1 pkt 1 w zdaniu termin zaprzestania, wykorzystywania częstotliwości w służbie... przecinek jest zbędny i zniekształca prawidłową treść zdania. Art. 1 pkt 3 projektowanej ustawy wskazuje, iż określa ona obowiązki operatorów multipleksu I-III. Jej szczegółowa analiza wskazuje jednak, że odnosi się ona jedynie do dwóch planowanych multipleksów (por. np. tytuł rozdziału 2 oraz treść zamieszczonych w nim przepisów). Niezbędne jest w efekcie usuniecie zaistniałej rozbieżności. Wykreślić art. 1 ust. 2 projektu. Uzasadnienie: przepisy projektowanej ustawy naruszają przepisy ustawy Prawo telekomunikacyjne (PT), przez to, że w art. 19 proponuje się zmiany PT oraz przez to, że w art.. 20 proponuje się zmiany urt. Art. 2 pkt 7. Po przyjęciu przez Radę Ministrów Założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji, mającego na celu implementację Dyrektywy 2007/65/WE, modyfikacji wymagała będzie definicja programu telewizyjnego. Wydaje się, iż w definicji tej powinno zostać zawarte odwołanie do definicji programu zawartej w art. 4 pkt 4 ustawy o radiofonii i telewizji. Należy bowiem podkreślić, iż w związku z implementacją Dyrektywy 2007/65/WE o audiowizualnych 3

4 10. Art. 2 ust art. 2 pkt art. 2 MKiDN PGSP Str. 2 usługach medialnych definicja programu w ustawie o radiofonii i telewizji ulegnie zmianie 2. Natomiast definicje w obu ww. ustawach powinny być jak najbardziej zbliżone. Art. 2 ust. 2. Należy podkreślić, iż w chwili obecnej nie ma możliwości rozprowadzania programu w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną. Tak więc wydaje się, iż w sytuacji pozostawienia w projekcie art. 2 ust. 2, zwrot lub rozprowadzany nie jest konieczny. W art. 2 pkt 8 należy omówić skrót w.cz.. Wykreślić art. 2 pkt. 7. Uzasadnienie: Definicja programu jest zawarta w art. 4 pkt. 4 urt. pkt Art. 3 Doprecyzować w art. 3 zapis określający, że ostateczny termin wyłączenia emisji analogowej w dniu 31 lipca 2013 roku dotyczy nadawców, którzy rozpowszechniać będą programy przy pomocy pierwszych trzech multipleksów ogólnokrajowych. Uzasadnienie: Bez wspomnianego doprecyzowania termin wyłączenia emisji analogowej będzie dotyczył również programów lokalnych, takich nadawców jak Telewizja Odra czy Telewizja Łużyce. 14. Art. 3 ust Art. 3 ust art. 3 art. 5 art Art. 4 MSWiA UOKiK Str. 2 MKiDN Nie jest dostatecznie jasne, czy zapis art. 3 ust. 2 oznacza, że okres przejściowy będzie różny dla różnych obszarów i czy będzie odzwierciedlał harmonogram zawarty w decyzji Przewodniczącego i decyzji rezerwacyjnej Prezesa? Z uwagi na to, że do prowadzenia strony podmiotowej w Biuletynie Informacji Publicznej obowiązany jest organ, a nie jego urząd obsługujący dany organ, proponuję następujące brzmienie art. 3 ust. 4: Minister właściwy do spraw łączności oraz Prezes ogłaszają informacje o okresie przejściowym na stronie podmiotowej odpowiednio ministra właściwego do spraw łączności oraz Prezesa w Biuletynie Informacji Publicznej. Analogiczna zmiana powinna zostać dokonana w art. 16 ust. 2. Art. 3 w zw. z art. 8 - Z treści art. 8 wynika, że Telewizja Polsat S.A., TVN S.A., Polskie Media S.A. oraz Telewizja Puls sp. z o.o. będą operatorami multipleksu II. Z zastosowanego sformułowania wynika, że będzie funkcjonował więcej niż 1 operator multipleksu II. Jednocześnie, art. 5 wskazuje, że obowiązek dostarczenia przystawki do odbioru telewizji cyfrowej spoczywa na operatorze (jednym) multipleksu. Oznacza to, że ten przedsiębiorca, do którego zwróci się konsument jest zobowiązany do dostarczenia przystawki. Brak jest jednak przesądzenia w jaki sposób poszczególni operatorzy multipleksu obowiązani są uczestniczyć w kosztach tych przystawek, tzn. czy wspólnie je pokrywają (w częściach równych bądź proporcjonalnie), czy też pokrywa je wyłącznie ten operator, do którego złożono wniosek o ich udostępnienie. Art. 4. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż nałożenie na niektórych nadawców telewizyjnych obowiązku nieodpłatnego przekazania przystawki telewizyjnej na operatorów multipleksu II może budzić wątpliwości z uwagi na nierówne traktowanie podmiotów. Brak jest dostatecznego uzasadnienia dla nałożenia tego obowiązku wyłącznie na Telewizję 2 Zgodnie z projektem Założeń do projektu ustawy o radiofonii i telewizji programem jest usługa medialna stanowiąca uporządkowany zestaw audycji, przekazów handlowych lub innych przekazów, rozpowszechniany w całości, w sposób umożliwiający jednoczesny odbiór przez odbiorców w ustalonym przez nadawcę układzie. 4

5 18. Art Art. 4 ust Art. 4 i Art. 4 i 5 MKiDN MKiDN Przewodnic zący Stałego Komitetu RM GIODO Polsat S.A., TVN S.A., Polskie Media S.A. oraz Telewizję Puls S.A., a pominięcie operatorów multipleksu I (który zostanie wyłoniony w drodze konkursu) oraz multipleksu III (Telewizja Polska S.A.). Takie rozwiązanie może wywołać protesty operatorów multipleksu II, co może niekorzystnie wpłynąć na proces cyfryzacji telewizji naziemnej. Ponadto należy podkreślić, iż spośród zaproponowanych kryteriów oceny, czy danej osobie powinno przysługiwać prawo do nieodpłatnego otrzymania przystawki telewizyjnej, właściwsze jest kryterium dochodowe do korzystania ze świadczeń pieniężnych z tytułu ustawy o pomocy społecznej. Należy bowiem podkreślić, iż ustawa o opłatach abonamentowych pomija wiele grup obywateli, które z uwagi na niskie dochody powinny mieć prawo do nieodpłatnego otrzymania przystawki telewizyjnej. Wśród takich grup wskazać należy m.in. osoby, które po nabyciu prawa do emerytury zamieniły emeryturę na rentę rodzinną po zmarłym małżonku; osoby te nie są zwolnione z opłat abonamentowych, nawet gdy wysokość renty rodzinnej nie przekracza miesięcznie kwoty 50 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym. Tak więc przy przyjęciu jako decydującego kryterium, warunku wskazanego w ustawie o opłatach abonamentowych, osoby te nie miałyby prawa do otrzymania nieodpłatnej przystawki telewizyjnej. Art. 4 ust. 2. Należy podkreślić, iż niniejsza propozycja nie stanowi gwarancji, iż przystawka telewizyjna będzie miała techniczną możliwość odbioru wszystkich programów nadawanych w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną na terytorium RP. Użycie w art. 4 ust. 2 słowa powinno, a także brak sankcji dla operatorów multipleksu II w sytuacji gdy przystawka telewizyjna nie będzie spełniała tego wymogu, będzie powodowało trudności z wyegzekwowaniem od operatorów przystawek telewizyjnych spełniających warunek, o którym mowa w art. 4 ust. 2. W związku z powyższym proponuje się wykreślenie art. 4 ust. 2, a także nadanie ostatniemu fragmentowi art. 4 pkt 1 następującego brzmienia: przystawkę telewizyjną umożliwiającą bezpłatny odbiór wszystkich programów nadawanych w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną na terytorium RP. Wątpliwości dotyczą również treści przepisów art. 4 i 5, dotyczących nieodpłatnego przekazywania przystawki telewizyjnej osobie uprawnionej przez operatorów multipleksu II oraz trybu realizacji tego uprawnienia. Wymagają one doprecyzowania w następującym zakresie: 1) kto ponosi koszty instalacji i serwisowania nieodpłatnie przekazanych przystawek? 2) sposobu użytkowania przystawek po 31 lipca 2013 r., czy operatorzy multipleksu II będą mogli żądać ich zwrotu lub dodatkowej opłaty za użytkowanie i serwisowanie; 3) forma (ewentualnie wzór) wniosku w celu realizacji uprawnienia do bezpłatnego otrzymania przystawki 4) gdzie należy występować z wnioskiem? Problem wynika z tego, że operatorami multipleksu II są: Polsat, TVN. TV4 oraz Puls Mając na względzie powyższe, proponuje rozważenie dodania do projektu ustawy przepisu zawierającego delegację ustawową do określenia w rozporządzeniu: 1) wzoru wniosku o nieodpłatne przekazanie przystawki telewizyjnej, 2) wzoru oświadczenia o spełnianiu warunków do korzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 4 ust.1 projektu ustawy, 3) sposobu przedstawienia oraz wykazu przedstawianych dokumentów. Zaproponowane rozwiązania pozwolą uniknąć ryzyka przetwarzania danych osobowych w zakresie zbyt szerokim, nieadekwatnym do rzeczywistego celu przetwarzania. 22. Art. 4 RCL Wyjaśnienia wymaga czy na podstawie art. 4 operatorzy multipleksu II obowiązani będą do nieodpłatnego 5

6 23. Art. 4 i 5 RCL 24. art. 4 UOKiK Str. 1-2 przekazywania przystawek telewizyjnych osobom, które spełniać będą wymagania określone w omawianym przepisie w sposób łączny czy też rozłączny. Ponadto wyjaśnienia wymaga dlaczego merytorycznie przyjęto właśnie takie a nie inne przesłanki określenia osób uprawnionych do otrzymania darmowej przystawki telewizyjnej. Wydaje się, że szczegółowe wyjaśnienia w tym względzie należy umieścić w uzasadnieniu do projektu. Z brzmienia art. 4 i 5 projektu oraz z uzasadnienia do tych przepisów nie wynika jednoznacznie którzy z operatorów i komu mają dostarczać przystawki telewizyjne. Z brzmienia art. 4 wynika, że operatorzy II multipleksu (nie jest w tym miejscu jednak jasne czy mamy tu do czynienia z jednym operatorem zbiorowym czy z kilkoma operatorami multipleksu II) mają przekazywać takie przystawki osobom spełniającym wymogi, o których mowa w tym przepisie. Jednakże przystawki te umożliwią bezpłatny odbiór jedynie programów Polsat, TVN, TV4, Puls nadawanych w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną. Przy czym przystawka ta ma mieć jedynie możliwość zapewnienia odbioru innych programów, w tym telewizji publicznej. Jak wynika z uzasadnienia udostępnienie odbioru innych programów będzie mogło następować odpłatnie. Jednocześnie art. 5 ust. 4 projektu (w wersji pierwszej) stanowi, że operator multipleksu w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania wniosku doręcza osobie, o której mowa w art. 4, przystawkę telewizyjną, chyba że osoba ta nie będzie spełniać wskazanych wymogów. Z brzmienia art. 5 wynika jednak, że ust. 4 dotyczyć ma jedynie operatora multipleksu II. W związku z powyższym pojawia się pytanie w jaki sposób osoby najuboższe mają mieć zagwarantowany bezpłatny dostęp do programów telewizji publicznej? Należy mieć na uwadze, że jeżeli dojdzie do opóźnienia wyboru operatora multipleksu I, może dojść do sytuacji, w której programy telewizji publicznej będą niedostępne dla osób nieposiadających odbiorników zapewniających odbiór w sposób cyfrowy. Należy zauważyć, że projekt nie gwarantuje zapewnienia przystawek telewizyjnych osobom najuboższym przez nadawców telewizji publicznej, w związku z tym pojawia się wątpliwość czy osoby najuboższe w konsekwencji będą musiały same opłacić dostęp do programów telewizji publicznej operatorom II multipleksu (aby Ci umożliwili poprzez swoje przystawki telewizyjne odbiór programów telewizji publicznej) czy też telewizja publiczna aby móc zapewnić dostęp do swoich programów tym osobom, będzie musiała zawrzeć odpowiednie umowy z operatorami II multipleksu, co wiązać się będzie zapewne z koniecznością poniesienia przez spółkę skarbu państwa dodatkowych wydatków. Dodatkowe wątpliwości wprowadza w tej kwestii art. 6 ust. 2, zgodnie z którym warunkiem konkursu jest aby wyłoniony w drodze konkursu operator multipleksu I zapewniał nieodpłatnie dostęp użytkownikom do programów TVP 1, TVP 2 oraz programu regionalnego TVP-Info do dnia 31 lipca 2013 r. W związku z tym mogą pojawić się wątpliwości czy operator multipleksu I ma jedynie umieścić sygnał tych programów w multipleksie nie kodując ich, czy też ma dostarczać przystawki telewizyjne, co spowoduje wysokie koszty i może bardzo utrudnić wybór operatora multipleksu I. Ponadto ust.3 w art. 4 nie przesądza jednoznacznie, czy przystawki dostarczone najuboższym przez operatorów multipleksu II przechodzą na ich własność, czy też po 31 lipca 2013 r. operatorzy multipleksu II będą mogli zażądać opłat za korzystanie z tych przystawek bądź ich zwrotu Art 4-z projektowanej ustawy nie wynika, czy operatorzy multipleksu będą mogli umieszczać w jego sygnale programy inne niż wskazane w projekcie. Przy przyjęciu założenia, że będą mogli poszerzać liczbę dostępnych w multipleksie programów, nieuzasadnionym wydaje się być nałożenie wyłącznie na czterech operatorów II multipleksu obowiązku wyposażenia w przystawki do odbioru telewizji cyfrowej wskazanej w ustawie grupy osób. Nie jest jasne także dlaczego tego typu kosztów nie 6

7 25. art. 4 UOKiK Str. 1-2 będzie ponosić operator multipleksu I, szczególnie, że przystawki mają umożliwić odbiór także innych programów nadawanych cyfrowo, a więc także umieszczonych w multipleksie I. Zwrócić w tym miejscu uwagę należy także, że ustawa nie przesądza kto będzie operatorem multipleksu I, w szczególności nie wynika z niej, że takim operatorem będzie nadawca publiczny. Ponadto, odnotować należy, iż przystawki, w które wyposaży konsumentów operator II multipleksu będą mogły być wykorzystywane także do odbioru sygnału innych multipleksów (kolejnych pojawiających się na rynku). Oznacza to, że operatorzy II multipleksu faktycznie sfinansują urządzenia, które później pośrednio" będą wykorzystane przez innych przedsiębiorców, w tym przez operatora I multipleksu. Niezależnie od powyższego, zasadne byłoby doprecyzowanie w ust. 3, że pomimo wygaśnięcia obowiązku, o którym mowa w art. 4, operator zobowiązany jest dostarczyć urządzenia osobom, które przed tą datą złożyły wniosek, o którym mowa w art. 5 projektowanej ustawy. 26. art. 4 UOKiK Str art art Art. 4 ust art. 4 ust. 3 RCL MF Str. 1 MF Str. 1 MF Str. 1 Odnotować także należy nieprecyzyjność wskazanego w art. 4 pkt 1 projektu warunku otrzymania nieodpłatnie przystawki w postaci odbierania w dniu wejścia w życie wyłącznie programu telewizyjnego rozpowszechnianego w sygnale niekodowanym w sposób analogowy drogą rozsiewcą naziemną". Niezbędne jest, przy zastosowaniu ww. rozwiązania ustalenie, czy operatorzy multipleksu II będą mieli, faktyczną (i prawną) możliwość ustalenia, czy osoba która zwróciła się z wnioskiem o dostarczenie przystawki faktycznie nie odbiera w inny sposób programów telewizyjnych (czyli czy np. nie korzysta z usług platformy cyfrowej czy telewizji kablowej). Wyjaśnienia wymaga czy na podstawie art. 4 operatorzy multipleksu II obowiązani będą do nieodpłatnego przekazywania przystawek telewizyjnych osobom, które spełniać będą wymagania określone w omawianym przepisie w sposób łączny czy też rozłączny. Ponadto wyjaśnienia wymaga dlaczego merytorycznie przyjęto właśnie takie a nie inne przesłanki określenia osób uprawnionych do otrzymania darmowej przystawki telewizyjnej. Wydaje się, że szczegółowe wyjaśnienia w tym względzie należy umieścić w uzasadnieniu do projektu. W art. 4 - w celu uściślenia i wykluczenia ewentualnych roszczenia operatorów multipleksu wobec budżetu państwa z tytułu nałożenia na nich ustawowego obowiązku nieodpłatnego przekazywania przystawek telewizyjnych osobom do tego uprawnionym - należałoby uzupełnić sformułowanie nieodpłatnie przekazują osobie" wyrazami na własny koszt". W art. 4 ust. 2 powinno znaleźć się odwołanie do przepisów regulujących warunki techniczne, jakim powinna odpowiadać przystawka telewizyjna (a nie tylko techniczne możliwości - jak zapisano w projekcie tego przepisu). Użyte w art. 4 ust. 3 sformułowanie jest nieprecyzyjne, nie definiuje bowiem przesłanek decydujących o wygaśnięciu nałożonego na operatora obowiązku nieodpłatnego przekazania przystawek telewizyjnych osobom uprawnionym. Taką przesłanką może być np. złożenie wniosku, o którym mowa w art Art. 5 MKiDN Art. 5. Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 8 ust. 2 projektu ustawy, operatorami multipleksu II mają zostać Telewizja Polsat S.A., TVN S.A., Polskie Media S.A. oraz Telewizja Puls S.A. Ustawa nie wskazuje do którego z tych podmiotów mają zwracać się osoby, którym przysługiwało będzie prawo do nieodpłatnego otrzymania przystawki telewizyjnej. Wydaje się, iż 7

8 kwestia ta powinna zostać szczegółowo uregulowana w umowie między operatorami multipleksu II. Jednakże z uwagi na fakt, iż przekazanie przystawek telewizyjnych niektórym osobom jest jednym z ważniejszych elementów procesu cyfryzacji, umowa ta powinna podlegać zatwierdzeniu przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej lub Krajową Radę Radiofonii i Telewizji. Niejasność przepisu wynika m.in. z niespójności tekstu art. 4 (gdzie mowa jest o operatorach w liczbie mnogiej: operatorzy multipleksu przekazują i art. 5, gdzie użyto liczby pojedynczej ( do operatora multipleksu, o którym mowa w art. 4 ). O operatorach multipleksu II mówi się konsekwentnie w liczbie mnogiej także w dalszych przepisach ustawy Ponadto, należy podkreślić, iż spośród dwóch wersji projektowanego art. 5, na poparcie zasługuje wersja pierwsza. Zawiera ona dokładniejszy opis procedury nieodpłatnego uzyskania przystawki telewizyjnej przez uprawnione osoby. Ponadto wydaje się, iż lepszym rozwiązaniem jest możliwość otrzymania przystawki przez cały okres przejściowy, a nie wyłącznie na 3 miesiące przed jego zakończeniem, jak zaproponowano w drugiej wersji art Art. 5 RCL Wydaje się zasadne umieszczenie w projektowanej ustawie przepisu, który określałby ile przystawek telewizyjnych może uzyskać jedna osoba i czy zależne jest to od ilości posiadanych odbiorników telewizyjnych. 33. Art. 5 RCL Rozwiązania zawarte w obu wersjach art. 5 projektu odnośnie sposobu realizacji uprawnienia do bezpłatnego otrzymania przystawki telewizyjnej należy uznać za niedopracowane. W pierwszym rozwiązaniu przewidziano, że osoba spełniająca wymogi określone w art. 4 występować będzie z wnioskiem do operatora multipleksu. Do wniosku tego mają być dołączane oświadczenia wnioskodawcy oraz bliżej niesprecyzowane dokumenty potwierdzające uprawnienia. Operator multipleksu ma z kolei możliwość występowania do odpowiednich organów lub instytucji, z tym że również nie wskazano jakich, w celu dokonania weryfikacji oświadczenia i dokumentów. Jeżeli w opinii operatora multipleksu osoba nie będzie spełniała wymogów określonych w ustawie, operator nie zapewni jej przystawki telewizyjnej. W tym wypadku nie wskazano jednak, jaką drogę odwołania od decyzji operatora multipleksu będzie miała osoba, która nie będzie zgadzała się z oceną tego operatora. Należy mieć na uwadze, że precyzja przepisów w tym względzie jest istotna dla wszystkich stron. Dla osoby uprawnionej powinno jednoznacznie wynikać jakie prawa jej przysługują. Operator multipleksu powinien znać jasno swoje obowiązki, zaś Prezes musi mieć jednoznaczną podstawę do oceny czy operator należycie wypełnia swoje obowiązki, tak aby mógł skutecznie nakładać kary pieniężne przewidziane w rozdziale 5 projektu Przepisy karne i kary pieniężne. Należy stwierdzić, że projektowana ustawa powinna albo szczegółowo określać procedurę udostępniania przystawki telewizyjnej oraz sposób nadzorowania tego procesu, albo przekazać kwestię regulacji przekazywania przystawek telewizyjnych np. do regulaminów operatorów multipleksu II jednocześnie określając precyzyjnie katalog uprawnionych do otrzymania przystawki oraz określić precyzyjnie instrumenty pozwalające na nadzór tego procesu. 34. Art. 5 Doprecyzowania wymagają przepisy projektu dotyczące zapewnienia przez operatorów multipleksu II przystawek telewizyjnych. Niejasne jest bowiem czy wszystkie trzy przesłanki wskazane w art. 4 projektu powinny być spełnione łącznie, czy też np. wystarczające będzie spełnienie tylko dwóch pierwszych przesłanek. 35. Art. 5 Ponadto niejasne jest o jakim zwolnieniu jest mowa w art. 5 ust. 2 projektu pomimo odesłania do całego w art. 4, wydaje się, że chodzi tu po zwolnienie z opłat abonamentowych, o którym mowa w art. 4 pkt 2 projektu. Niejasne jest wobec tego czy w celu potwierdzenia wystąpienia innych przesłanek wskazanych w art. 4 projektu również trzeba będzie 8

9 przedstawić odpowiednie oświadczenia lub dokumenty. 36. Art. 5 Poza tym warto rozważyć wskazanie wykazu dokumentów potwierdzających wystąpienie przesłanki wskazanej w art. 4 czy to w ustawie czy w rozporządzeniu wydanym na jej podstawie,wówczas konieczne będzie zawarcie w tekście ustawy odpowiedniej delegacji. 37. art. 5 PGSP Str art. 5 ust Art. 5 ust. 3 i art. 5 ust art. 5 MF Str. 1 MF Str. 2 MF Str. 2 W art. 5 należy określić termin końcowy składania wniosków do operatorów multipleksów w sprawie bezpłatnego otrzymania przystawki telewizyjnej. W art. 4 ust. 2 określono 2 miesięczny termin doręczenia przystawki przez operatora, liczony od dnia otrzymania przez niego wniosku. Zważywszy, iż zgodnie z art. 4 ust. 3 projektu obowiązek nieodpłatnego przekazania przystawki telewizyjnej osobom uprawnionym wygasa z dniem 31 lipca 2013 r., osoby, które złożą wniosek tuż przed tym dniem nie otrzymają przystawek. Art. 5 ust. 2 powinien przewidywać obowiązek przedstawienia przez osoby uprawnione do otrzymania nieodpłatnie przystawki telewizyjnej aktualnego dowodu wpłaty potwierdzającego uiszczanie opłaty abonamentowej za korzystanie z odbiornika telewizyjnego. W art. 5 ust. 3 i 4 projektu ustawy należy doprecyzować na operatorze którego multipleksu spoczywa obowiązek weryfikacji oświadczeń i dokumentów oraz doręczenia przystawki telewizyjnej. Ponadto w art. 5 ust. 2 projektu należy wskazać jakie dokumenty potwierdzają uprawnienia do bezpłatnego otrzymania przystawki telewizyjnej oraz określić organ, który wskaże wzór oświadczenia i rodzaj dokumentów np. w drodze rozporządzenia. W art. 5 ust. 4 nie przewidziano kar, które operator musiałby zapłacić na rzecz osób uprawnionych do otrzymania przystawki, gdy operator nie wywiąże się w ustawowym terminie z nałożonego na niego obowiązku. Rozdział 5 przewiduje jedynie możliwość nałożenia na niego kary pieniężnej, stanowiącej dochód budżetu państwa. Nie stanowi ona jednak rekompensaty dla odbiorcy z powodu braku przystawki i niemożności oglądanie programów telewizyjnych. Dodany (pisany kursywą) art. 5 określający, że z wnioskiem o otrzymanie przystawki można wystąpić nie wcześniej niż 3 miesiące przed upływem zakończenia okresu przejściowego jest niezasadny z dwóch powodów: Osoba uprawniona powinna mieć jasno określone uprawnienia, dlatego nie powinny one być uzależnione od terminów, które określa Prezes - tym bardziej, że wiele osób uprawnionych do otrzymania przystawki telewizyjnej nie ma możliwości dotarcia do informacji o terminach zakończenia okresu przejściowego, umieszczanych na stronach Internetowych BIP. Ponadto wyznaczenie trzymiesięcznego okresu składania przedmiotowych wniosków w sposób nieuzasadniony może spowodować kumulację popytu na przystawki telewizyjne, a ten może nie mieć pokrycia w aktualnym wolumenie produkcji i dystrybucji tych przystawek. 42. Art. 5 GIODO Zgodnie z wyrażoną w art. 26 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych zasadą adekwatności przetwarzania danych osobowych w stosunku celów, w jakim są one przetwarzanymi rodzajem i swą treścią dane nie powinny wykraczać poza potrzeby wynikające z celu ich zbierania. Administrator danych (pod którym to pojęciem stosownie do art. 7 pkt 4 tej ustawy rozumie się organ, jednostkę organizacyjną, podmiot lub osobę, o których mowa w art. 3, decydując o celach i środkach przetwarzania danych osobowych) może zatem przetwarzać jedynie takie dane, które są niezbędne do osiągnięcia zamierzonego celu. Wobec czego należy: 1) określić w art. 5 projektu ustawy informacji, w tym danych osobowych, jakie zawarte mają być w 1) wniosku o nieodpłatne 9

10 przekazanie przystawki telewizyjnej (art. 5 projektu ustawy), 2) oświadczenie o spełnieniu warunków do otrzymania takiej przystawki (art. 5 ust. 2 projektu ustawy). 43. Art. 6 W art. 6 można i należy powołać się na plan zagospodarowania częstotliwości. Uzasadnienie: zgodnie z art. 112 PT. W przypadku nie zaakceptowania tej propozycji, listę kanałów należy uzupełnić o kanał 30 (docelowy dla obszarów rezerwacji Jelenia Góra, Kielce i Opoczno) oraz kanał 52 (docelowy dla obszaru rezerwacji Bieszczady i Rzeszów). 44. Art. 6 i 9 RCL, MKiDN, PGSP Zdaniem Rządowego Centrum Legislacji obowiązek zapewniania przez operatora multipleksu I nieodpłatnego dostępu użytkownikom do programów TVP1, TVP2 oraz programu regionalnego TVP nałożony jest dwukrotnie. Po raz pierwszy jest o nim mowa w art. 6 ust. 2 projektu, jako o warunku konkursowym, świadczenia takiej usługi do 31 lipca 2013 r. Po raz drugi zaś jako przepis materialny nakładający wprost taki obowiązek na wspomnianego operatora w art. 9 pkt 2 lit. a, przy czym obowiązek nie został w tym wypadku ograniczony ramami czasowymi. Powyższe sprzeczności należy w projekcie wyeliminować. 45. Art. 6 i 9 MKiDN Ponadto, pragnę podkreślić, iż zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji, spółka Telewizja Polska S.A. zawiązana została w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów I, II i TV Polonia oraz regionalnych programów telewizyjnych. Program TVP Info nie jest programem wskazanym w ustawie, a jedynie pasmem wspólnym wszystkich regionalnych programów telewizyjnych. W związku z powyższym, w celu zachowania zgodności pojęć z pojęciami używanymi przez ustawę o radiofonii i telewizji, a także w celu jednoznacznego określenia obowiązków operatora multipleksu I, proponuje się następujące brzmienie art. 6 ust. 2: 2. Warunkiem konkursu jest aby wyłoniony w drodze konkursu operator multipleksu I zapewniał nieodpłatnie dostęp użytkownikom do programów TVP1, TVP2 oraz regionalnych programów telewizyjnych rozpowszechnianych przez Telewizję Polską S.A. do dnia 31 lipca 2013 r. Jednocześnie proponuje się następujące brzmienie art. 9 pkt 2a): a) w przypadku multipleksu I TVP1, TVP2 oraz regionalnych programów telewizyjnych rozpowszechnianych przez Telewizję Polską S.A. do dnia 31 lipca 2013 r. 46. Art. 6 Nie jest możliwe ogłoszenie konkursu na rezerwację częstotliwości, o którym mowa w art. 6 projektu, w terminie w nim 47. art. 6 UZP wskazanym, tj. w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy, ponieważ zgodnie z decyzją Prezesa częstotliwości te - do dnia 31 lipca 2013 r. - są przyznane Telewizji Polskiej S.A. Z treści projektowanej ustawy nie wynika natomiast, aby rezerwacja częstotliwości przeznaczonych na multipleks I traciła ważność np. z dniem wejścia w życie ustawy. Pragnę jednocześnie zaznaczyć, że wprowadzenie takiej regulacji wiązałoby się prawdopodobnie z powstaniem roszczeń odszkodowawczych po stronie nadawcy. Ponadto pragnę zauważyć, że wyznaczony 30-dniowy termin na ogłoszenie konkursu przez Prezesa jest sprzeczny z art. 118 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (dalej: PT), zgodnie z którym przed ogłoszeniem konkursu konieczne jest przeprowadzenie postępowania konsultacyjnego (stosownie do art. 16 PT, postępowanie to trwa co najmniej 30 dni). Zgodnie z art. 6 projektu ustawy Prezes ogłosi w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy konkurs, o którym mowa w art. 116 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, w celu wyłonienia operatora multipleksu I. 10

11 48. Art. 6 ust.2 Str. 1-2 Przedmiotem konkursu będą kanały telewizyjne w służbie radiodyfuzyjnej o szerokości 8 MHz. Podmiot wyłoniony w konkursie staje się operatorem multipleksu I. Wyłoniony w drodze konkursu operator multipleksu będzie zobligowany do zapewnienia nieodpłatnego dostępu użytkownikom do programów TVP1, TVP2 oraz programu regionalnego TVP-lnfo do dnia 31 lioca 2010 r. Z projektu ustawy można wywnioskować, że podmiot który zostanie wyłoniony w konkursie i stanie się operatorem multipleksu I będzie świadczył usługę transmisji sygnałów multipleksu na rzecz Telewizji Polskiej S.A., bowiem operator multipleksu I ma zapewnić nieodpłatny dostęp użytkownikom do programów TVP1, TVP2 oraz programu regionalnego TVPlnfo do dnia 31 lipca 2013 r. W projekcie ustawy nie ma mowy o tym, czy świadczenie usług transmisji sygnałów multipleksu na rzecz Telewizji Polskiej S.A. będzie usługą odpłatną czy też bezpłatną. Ma to istotne znaczone dla uznania, czy daną usługę należy zakwalifikować jako zamówienie publiczne Zgodnie z art 2 pkt 13 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz z późn. zm.)przez zamówienie publiczne należy rozumieć umowy odpłatne zawierane między zamawiającym a wykonawcą, których przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane. Tymczasem w projekcie ustawy określono tylko, że operator multipleksu I ma zapewnić nieodpłatny dostęp użytkownikom do programów TVP1, TVP2 oraz programu regionalnego TVP-lnfo do dnia 31 lipca 2013 r. W tym miejscu należy wskazać że Telewizja Polska S.A. jako nadawca publiczny obowiązany jest do wyboru operatora sieci nadawczej - który ma świadczyć usługę transmisji sygnałów multipleksów - zgodny z przepisami dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi. Należy podkreślić, że zgodnie z załącznikiem IIA do dyrektywy 2004/18/WE usługa transmisji sygnału radiowego i telewizyjnego (kod CPV ) jest usługą telekomunikacyjną i zaliczana jest do tzw. usług priorytetowych. Tym samym na podstawie art. 20 dyrektywy 2004/18/WE została ona poddana pełnej procedurze zamówień publicznych, określonej w art dyrektywy 2004/18/WE. W związku z tym Telewizja Polska S.A. obowiązana jest stosować przepisy ustawy - Prawo zamówień publicznych w przypadku wyboru operatora sieci nadawczej. Jeżeli jednak podmiot, który zostanie wyłoniony w konkursie będzie świadczył nieodpłatnie usługę transmisji sygnałów multipleksów na rzecz Telewizji Polskiej S.A., to wówczas taka usługa jako nie wyczerpującą normy z definicji z art. 2 pkt 13 ustawy - Prawo zamówień publicznych, nie będzie kwalifikowana jako zamówienie publiczne. Dlatego istotne jest aby w projekcie ustawy przesądzić, czy podmiot, który zostanie wyłoniony w konkursie i stanie się operatorem multipleksu I będzie świadczył odpłatnie czy też nieodpłatnie usługę transmisji sygnałów multipleksu na rzecz Telewizji Polskiej S.A. W przypadku odpłatnego świadczenia usługi w ocenie Prezesa Urzędu Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej byłby zobowiązany do stosowania procedur przewidzianych w ustawie Prawo zamówień publicznych, a nie konkursu, który nie jest przewidziany w dyrektywie 2004/18/WE do udzielania zamówień na usługi transmisji sygnału telewizyjnego. W takim bowiem przypadku mielibyśmy do czynienia z umową o charakterze odpłatnym, przy czym wynagrodzenie pochodziłoby od pomiotu trzeciego (np. TVP) Art. 6 ust. 2 projektu stanowi, iż warunkiem konkursu na operatora multipleksu I jest nieodpłatne zapewnianie dostępu do programów Telewizji Polskiej S.A. do dnia 31 lipca 2013 r. Wydaje się bardziej właściwe wskazanie tego obowiązku jako 11

12 warunku uczestnictwa w konkursie, o którym mowa m.in. w art. 118b pkt 1 PT, a nie samego warunku konkursu. 49. Art. 6 Zaprojektowane brzmienie art. 6 ust. 3 projektu budzi wątpliwości co do stosowania innych niż art. 118 ust. 5 i ust. 5a ust.3 przepisów PT w zakresie przeprowadzania konkursu na operatora multipleksu I. 50. Art. 7 W art. 7 w wierszu drugim należy wykreślić wyraz cele, natomiast wyraz rozpowszechniania zastąpić wyrazem: rozpowszechnianie. Uzasadnienie: Koncesja jest wydawana na rozpowszechnianie programu, a nie na cele rozpowszechniania. 51. Art. 7 i Art. 7 i art. 8 art. 11 art Art. 9 pkt Art. 9 pkt Art. 9 ust Art. 9 RCL UOKiK Str. 2-3 ust art. 10 PGSP Str. 2 Przepisy art. 7 i art. 8 projektu dotyczące operatorów multipleksu II wskazują na obowiązek udzielenia przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji koncesji, natomiast w przypadku Prezesa Urzędu Komunikacji elektronicznej obowiązek wydania decyzji sprawie rezerwacji częstotliwości. W obu przypadkach nie określono jednak terminów w jakich decyzje te należy podjąć. W związku z tym pojawia się wątpliwość czy jest to celowe zamierzenie projektodawcy. Art. 7 i art. 8 wymagają zbadania czy są niezbędne w obecnym stanie faktycznym. Art. 8 w zw. z art. 11 w zw. z art. 25 projektu - art. 8 wskazuje, iż wymienieni w nim nadawcy na podstawie decyzji rezerwacyjnej wydanej w oparciu o ten przepis stają się operatorami multipleksu II. Art. 25 projektu przewiduje dla Prezesa 30-dniowy termin od daty wejścia w życie ustawy na zmianę odpowiednich decyzji rezerwacyjnych. Jednocześnie, art. 11 nakłada na operatora II multipleksu obowiązek zawarcia umowy o świadczenie usług transmisji (jeżeli w ogóle przewiduje ją zawrzeć) w terminie 30 dni od daty wejścia w życie ustawy. Wobec faktu., iż realizacja obowiązku z art. 11 możliwa jest dopiero po wydaniu przez Prezesa decyzji na podstawie art. 8, to zasadne wydaje się, aby termin na zawarcie umowy uwzględniał termin przewidziany w art. 25 na wydanie odpowiednich decyzji rezerwacyjnych. Art. 9 pkt 1 projektu proponuję wykreślenie zawartego w tym punkcie odesłania do art. 114 ust. 6 PT. Należy bowiem podkreślić, że w sytuacji gdy operatorem multipleksu I (dysponentem częstotliwości) będzie jeden podmiot, niewłaściwe będzie odesłanie do tego przepisu, dotyczącego współkorzystania z częstotliwości. Ponadto należy wskazać, że podstawę prawną do wydania decyzji, o której mowa w art. 9 pkt 1 projektu będzie stanowił art. 114 ust. 2 PT, a nie jak wskazano art. 114 ust. 6 PT (aczkolwiek przepis art. 114 ust. 6 PT będzie mógł być również wskazany w podstawie prawnej decyzji). Zawarte w art. 9 pkt 1 sformułowanie zapewnia pokrycia sygnałem multipleksu minimum 95% gospodarstw domowych należy zastąpić sformułowaniem zapewnienia możliwości odbioru sygnału multipleksu przez minimum 95% gospodarstw domowych usytuowanych na danym obszarze. Art. 9 ust. 2 projektu dotyczy umieszczania w sygnale multipleksu składników określonych przez Prezesa w związku z tym, że niejasne jest o jakie składniki chodzi w tym przepisie proponuje się go doprecyzować. Proponujemy: wykreślić art. 9 ust. 2. Uzasadnienie: Operator multipleksu z mocy prawa będzie realizować warunki zawarte w decyzjach administracyjnych. W uzasadnieniu do art. 10 nie wskazano, jakiego rodzaju zasady zarządzania przepływnością dla aktualnego oprogramowania systemowego odbiorników cyfrowych służących do odbioru transmisji naziemnych będą określane w załączniku do decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości na cele rozpowszechniania programów telewizyjnych. W związku z tym powstaje również 12

13 wątpliwość, czy każdorazowo dla każdego operatora multipleksu Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej będzie określał odrębne zasady zarządzania przepływnością. 59. Art. 10 Powstaje wątpliwość o stosunek zakresu regulacji art. 115 PT i proponowanego art art. 10 MF W art. 10 należałoby ujednolicić interpunkcję, zgodnie z zasadami techniki prawodawczej. 61. Rozdzia ł Art. 12 i 15 RCL 63. art. 12 MF Str Art. 12 i 14 MKiDN Proponowany rozdział 3 projektu dotyczy obowiązku rozpowszechniania przez nadawców audycji informacyjnych dotyczących m.in. terminów zakończenia rozpowszechniania programu telewizyjnego czy rodzajów odbiorników cyfrowych służących do odbioru transmisji naziemnych. W związku z nałożeniem na nadawców takiego obowiązku proponuję rozważenie wprowadzenia w projekcie zwolnienia nadawców na czas prowadzenia kampanii informacyjnej - z opłat za wykorzystywane przez nich częstotliwości przeznaczone do rozpowszechniania programu telewizyjnego w sposób cyfrowy. Ponadto proponuję objęcie obowiązkiem prowadzenia kampanii informacyjnej oraz zwolnieniem z opłat do r. wszystkich nadawców rozpowszechniających swój program z wykorzystaniem multipleksu I-III. Wprowadzenie do wyliczenia w art. 12 projektu oraz przepis art. 15 projektu zawierają wadliwie określone terminy dotyczące rozpoczęcia i trwania kampanii informacyjnej. Obecna redakcja wskazuje jakoby audycje informacyjne miały być nadawane przez 90 dni od dnia wejścia w życie ustawy, nie dłużej jednak niż do dnia 31 lipca 2013 r. Powyższy warunek mógłby zostać spełniony jedynie w przypadku gdyby ustawa weszła w życie na 90 dni przed dniem 31 lipca 2013 r. Wydaje się jednak, że zamierzeniem projektodawcy było aby nadawcy rozpoczęli rozpowszechnianie audycji informacyjnych najpóźniej po upływie 90 dni od dnia wejścia w życie ustawy i zakończyli ich rozpowszechnianie nie wcześniej niż w dniu 31 lipca 2013 r. W związku z powyższym przepisy te należy odpowiednio zmienić. W art. 12 proponuje się ustalić minimalny, ogólny dzienny limit czasu trwania audycji zawierających informacje o zmianach w sposobie rozpowszechniania programów telewizyjnych, Należałoby również określić, iż połowa tego limitu powinna być wyemitowana w porze największej oglądalności, np. w godzinach Delegowanie uprawnień do określenia czasu tych audycji przez ministra właściwego do spraw łączności w formie rozporządzenia (art. 14) nie wydaje się właściwe, gdyż czas trwania audycji informacyjnych rodzi skutki finansowe dla nadawcy, dlatego taki obowiązek powinien być określony w ustawie. Art. 14. Należy podkreślić, iż proponowana delegacja ustawowa dla Ministra Infrastruktury jest za szeroka. Minister Infrastruktury nie może w rozporządzeniu określać czasu przeznaczonego na emisję audycji informacyjnych w programach nadawców. Zgodnie z art. 14 ustawy o radiofonii i telewizji Nałożenie na nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania określonej audycji lub przekazu może nastąpić wyłącznie na podstawie ustawy. Obowiązek ten w jak najszerszym zakresie powinien więc zostać uregulowany na poziomie ustawy. Ewentualne określenie czasu przeznaczonego na emisję audycji informujących o procesie cyfryzacji powinno więc znaleźć się w ustawie 65. Art. 12 MKiDN Art. 12. Należy podkreślić, iż obowiązek rozpowszechniania audycji dotyczących procesu cyfryzacji powinien zostać nałożony na wszystkich nadawców, których programy znajdą się w multipleksach I, II oraz III. Konieczne wydaje się bowiem, aby informacje dotyczące skutków zmiany sposobu nadawania znajdowały się we wszystkich programach rozpowszechnianych drogą rozsiewczą naziemną. W związku z powyższym proponuje się następujące brzmienie zdania wstępnego art. 12: 13

14 66. Art. 12 ust. 4 i art. 18 RCL Art. 12 Nadawcy programów telewizyjnych rozpowszechnianych w sposób analogowy oraz cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną obowiązani są, w terminie 90 dni od dnia wejścia w życie ustawy do rozpowszechniania na własny koszt w tych programach, w godzinach od 6.00 do 23.00, do dnia 31 lipca 2013 r., audycji zawierających informację w zakresie:. Z brzmienia art. 12 pkt 4 oraz art. 16 pkt 1 w zw. z ust. 2 projektu w obecnym brzmieniu wynika, że minister właściwy do spraw łączności oraz nadawcy mogą posiadać różne numery infolinii i stron internetowych służących do informowania o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej. Wyjaśnienia wymaga czy jest to zamierzone postępowanie ze strony projektodawcy. 67. Art. 13 RCL Wątpliwości budzi konieczność zamieszczania w projektowanej ustawie art. 13, zgodnie z którym do audycji, o których mowa w art. 12 (czyli audycji informacyjnych) nie stosuje się art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Należy mieć na uwadze, że przedmiotowy projekt posługuje się terminem audycji zaś art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji dotyczy wyłącznie reklam. Oba terminy zostały zdefiniowane w ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Przy czym, zgodnie z art. 16a i 2 ww. ustawy, reklamy nadawane są pomiędzy audycjami lub w przerwie w ich nadawaniu. W związku z tym art. 16 ust. 2 nie znajdzie w tym przypadku zastosowania. Zdaniem Rządowego Centrum Legislacji projektowany przepis w obecnym brzmieniu nie wprowadza do systemu prawa nowej regulacji, w związku z tym należy rozważyć jego wykreślenie. 68. Art. 14 Należy zmienić sformułowanie zawarte w art. 14 z: Minister właściwy do spraw łączności określi na: po zasięgnięciu opinii nadawców określi zwraca uwagę na to, że nadawcy powinni mieć możliwość wyrażenia opinii m.in. na temat czasu emisji audycji zawierających informacje dotyczące wdrożenia naziemnej telewizji cyfrowej, co winno znaleźć odpowiednie odzwierciedlenie w brzmieniu przepisu upoważniającego do wydania rozporządzenia określającego szczegółowe warunki rozpowszechniania audycji, zawartego w art. 14 projektu ustawy. Celem tak skonstruowanych regulacji winno być zapewnienie właściwego skoordynowania czasu emisji audycji z emisją innych audycji rozpowszechnianych przez nadawców i nienakładanie nadmiernych obciążeń finansowych i organizacyjnych 69. Art. 14 MKiDN.Ponadto należy podkreślić, iż w pozostałym zakresie rozporządzenie powinno być wydane przez ministra właściwego do spraw łączności w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz Krajową Radę Radiofonii i Telewizji. 70. art. 18 MF W art. 18 ust. 2 brak jest informacji, za jaki okres obliczana będzie wysokość przychodu ukaranego podmiotu (np. przychód ust Str. 2 osiągnięty w poprzednim roku obrotowym lub kalendarzowym, przychód w ostatnim zamkniętym kwartale). Należałoby w tym zakresie doprecyzować przedmiotowy przepis. 71. art. 18 RCL W art. 18 ust. 2 projektu określono, wysokość kary pieniężnej jako procent od osiągniętego przychodu. Nie zostało jednak w 72. Art. 19 (art. 2 pkt 20b PT) DEFIN PGSP Str. 2-3 przepisie wskazane za jaki okres należy uwzględnić przychód. Zmiana zawarta w art. 19 pkt 1 lit. a, polegająca na dodaniu w art. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) nowego pkt 20b definiującego pojęcie nadawcy wydaje się być nieskorelowana z brzmieniem art. 159 ust. 2 tej ustawy. Wspomniany art. 159 ust 2 posługuje się pojęciem nadawcy w szerszym znaczeniu niż projektowane, gdyż odnosi nie tylko do nadawców radiowych i telewizyjnych lecz do każdego nadawcy komunikatu w sieci telekomunikacyjnej. 14

15 ICJE 73. Art. 19 DEFIN ICJE 74. Art. 19 pkt 1 lit. c DEFIN ICJE 75. Art. 19 DEFIN ICJE 76. Art. 19 pkt 1 lit. Należy stwierdzić, iż projektodawca posługuje się niejasnymi terminami, niezdefiniowanymi w obowiązujących przepisach prawa, takimi jak m.in. transmisja naziemna, głowica w.cz., demodulator, demultiplekser, operator satelitarnej platformy cyfrowej. Proponuję następujące brzmienie projektowanej w art. 19 pkt 1 lit. c definicji sygnału multipleksu: sygnał multipleksu sygnał radiowy transmitowany z użyciem kanału lub bloku częstotliwościowego w służbie radiodyfuzyjnej lub radiodyfuzyjnej satelitarnej, przenoszący treści zawarte w multipleksie. Zmienić definicję sygnału multipleksu zawartą w art. 2 pkt. 38a PT na następującą: nn sygnał multipleksu sygnał będący nośnikiem danych cyfrowych zawartych w multipleksie, mieszczący się w danym kanale telewizyjnym, rozpowszechniany na określonym obszarze. Zastąpić definicję multipleksu zawartą w art.2 pkt 20a) PT definicją - multipleks zespolony strumień danych cyfrowych, składających się z dwóch lub więcej strumieni utworzonych z kodowania programów radiofonicznych lub telewizyjnych oraz danych dodatkowych, w tym danych związanych z systemem dostępu warunkowego lub usługami dodatkowymi. c 77. Art. 19 Zmienić zapis definicji odbiornika cyfrowego zawartą w art.2 pkt 23a) PT w następujący sposób po słowach transmisji cyfrowych wykreślić pozostałą treść i dodać następującą, którego wymagania techniczne i eksploatacyjne określi minister właściwy do spraw łączności. 78. Art. 19 Zmienić zapis w definicji operatora sieci nadawczej w art. 2 pkt. 23c) PT w następujący sposób zastąpić słowa multipleksu w sposób cyfrowy słowem radiodyfuzyjnych i wyraz: naziemny zastąpić wyrazem naziemną Uzasadnienie: usługa transmisji sygnałów radiofonicznych i telewizyjnych odbywa się nie tylko w sposób cyfrowy lecz również analogowy. 79. Art. 19 pkt 2 lit. a (118 ust. 5 PT) 80. Art. 19 pkt 2 lit. a (118 ust. 5 PT) Art. 19 pkt 2 lit. a projektu, zmieniający art. 118 ust. 5 PT, wymaga przeredagowania. Nie jest w nim bowiem określone działanie Prezesa, w związku z którym zasięgnąć powinien opinii Przewodniczącego czy chodzi tu o zasięgnięcie opinii Przewodniczącego przed określeniem warunków konkursu na rezerwację częstotliwości? Nieuzasadnione jest ograniczenie kompetencji Krajowej Rady. Aktualnie Prezes określa warunki konkursu po porozumieniu z Krajową Radą, natomiast w projekcie proponuje się niewiążącą dla Prezesa opinię. Oznacza to nieuzasadnione pomniejszenie rangi stanowiska Krajowej Rady w procesie uzgodnień. Określenie warunków konkursu ma charakter decydujący dla interesu publicznego (interesów odbiorców i przedsiębiorców). Udział w tym procesie nie może być dowolnie ograniczany. Wykreślić zmianę zapisu art. 118 ust. 5 PT i propozycję dodania ust. 5a. Uzasadnienie: wprowadzony zapis ogranicza konstytucyjne kompetencje. Pozostawienie takiego zapisu może 15

16 81. Art. 123 a PT 82. Art. 123 ust. 3 PT 83. Art. 19 (Dział IVa Dział IVb PT) 84. Rozdzia ł IVa PT i UOKiK Str. 3 RCL powadzić do sytuacji, że to Prezes będzie decydował o zagospodarowaniu rynku radiowo telewizyjnego. W dodawanym do PT art. 123 a należy usunąć wyrazy na wniosek. Ponadto przepis wymaga uzupełnienia w zakresie celu, w jakim Prezes dokonywałby zmiany rezerwacji częstotliwości - wydaje się, że po wyrazie optymalizacji należy dodać wyraz wykorzystania. Należy wskazać, iż art. 19 pkt 3 lit. b. przewiduje niczym nie uzasadnione pozbawienie kompetencji Przewodniczącego Krajowej Rady. Przepisem tym uchyla się art. 123 ust. 3 ustawy Prawo telekomunikacyjne stanowiący podstawę uprawnienia Przewodniczącego Krajowej Rady do uzgadniania z Prezesem zmiany warunków wykorzystania lub cofnięcia rezerwacji częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania programów radiofonicznych lub telewizyjnych. Pozostawić art. 123 ust. 3 PT. Uzasadnienie: Art. 123 dotyczy nie tylko sieci cyfrowych. Cofnięcie decyzji rezerwacyjnej pozbawi nadawcę możliwości rozpowszechniania programu, na co ma koncesję. Zmiana parametrów technicznych stacji może spowodować zmianę w pokryciu lub wpływać negatywnie na możliwości odbioru innych programów. Ponadto zmiana rezerwacji będzie wymuszała zmianę koncesji, gdyż parametry techniczne są zapisane w koncesjach. Art. 19 pkt 4 - projektowana ustawa zakłada, iż dostęp do multipleksu dla nadawców zapewniony będzie w sposób analogiczny do przewidzianego dla dostępu do sieci telekomunikacyjnych. W ocenie UOKiK takie rozwiązanie nie jest prawidłowe, wobec ograniczonego zasobu multipleksu. Pamiętać trzeba, że zapewnienie dostępu do sieci telekomunikacyjnej w żaden sposób nie ogranicza możliwości działania operatora zapewniającego dostęp (tzw. host), w szczególności może on zapewnić dostęp do sieci większej (nieograniczonej) liczbie przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Inaczej sprawa się ma w przypadku operatora multipleksu. Przystępując do konkursu na operatora multipleksu przedsiębiorca ocenia szanse powodzenia wprowadzenia na rynek określonego produktu (zestawu programów), opartego o częstotliwości oferowane w konkursie i w oparciu o dokonaną ocenę deklaruje określoną kwotę za przyznawane częstotliwości. Liczba kanałów w multipleksie jest jednak ograniczona. Powoduje to, że operator nie ma możliwości umieszczenia na multipleksie wszystkich dostępnych na rynku programów, musi w efekcie dokonywać ich wyboru. W takiej sytuacji, gdy zasób multipleksu jest ograniczony i tym samym ograniczona jest liczba nadawców, którzy mogą uzyskać dostęp do takiego multipleksu nieuzasadnionym wydaje się być przyjęcie rozwiązania, gdzie na drodze administracyjnej operator zobowiązywany jest do umieszczenia w multipleksie określonego programu, który niekoniecznie jest dla niego interesujący z biznesowego punktu widzenia i którego umieszczenie uniemożliwia mu jednocześnie wprowadzenie do multipleksu programu, którym wg jego wiedzy zainteresowani będą odbiorcy końcowi. W projektowanej zmianie polegającej na dodaniu w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne działu IVa Dostęp do multipleksu, przewiduje się stworzenie regulacji zapewniających dostęp do multipleksu nadawcom telewizyjnym, na wzór rozwiązań przyjętych przy dostępie telekomunikacyjnym, które zawarte są w dziale II rozdziale 2 dostęp telekomunikacyjny tej samej ustawy. Należy zwrócić jednak uwagę, że rozwiązania przewidziane w dostępie telekomunikacyjnym zawierały obowiązek rozpoczęcia negocjacji między podmiotami, a Prezes uzyskiwał pewne kompetencje, które wpływały na proces negocjacji. Projektowane przepisy zawierają kompetencje Prezesa do wpływania na proces negocjacji, nie zawierają jednak rozwiązań, które wymuszają prowadzenie tych negocjacji. Taka konstrukcja 16

17 85. Art. 131b 131h 86. art. 131b ust. 2 PT 87. art. 131g PT 88. art. 131g ust. 2 PT 89. art. 131h PT 90. Art. 132h ust. 2 PT 91. Art. 19 (art. 131h PT) 92. Art. 19 (art. 131i PT) 93. Art. 19 (art. PGSP Str. 3 sprawia, że przepisy projektowanego rozdziału wydają się być niespójne. Zmienić zapisy art. od 131b do 131h PT w taki sposób, by w rozstrzyganiu sporów pomiędzy nadawcami i operatorami multipleksu, jak również pomiędzy samymi nadawcami brała również udział, np. co najmniej na poziomie porozumienia pomiędzy a. Sugeruję doprecyzowanie dodawanego do PT art. 131b ust. 2 poprzez dodanie po wyrazie zapewnienia wyrazu nadawcy. Wprowadzenie proponowanej zmiany zapobiegnie ewentualnym wątpliwościom interpretacyjnym. Dodawany do PT przepis art. 131g upoważniający Prezesa do wydania decyzji w kwestiach spornych pomiędzy nadawcą a innym nadawcą lub operatorem, jest niewystarczający. Proponuję rozszerzenie regulacji w tym zakresie o kwestie związane z przeprowadzeniem przez strony sporu negocjacji przed złożeniem do Prezesa wniosku, np. w analogiczny sposób jak to zostało uregulowane w PT w zakresie dostępu telekomunikacyjnego. Określony w zaprojektowanym art. 131g ust. 2 PT 30-dniowy termin do wydania decyzji przez Prezesa może okazać się w praktyce za krótki. Decyzja dotycząca rozstrzygnięcia kwestii spornych lub określająca warunki współpracy z innym nadawcą lub operatorem multipleksu musi być poprzedzona przeprowadzeniem rzetelnej analizy. W związku z powyższym sugeruję wprowadzenie 90-dniowego terminu na wydanie decyzji. W zaprojektowanym art. 131h PT nie jest wskazane, w jakiej formie Prezes miałby rozstrzygać sporne sprawy wynikłe z umowy o świadczenie usługi transmisji sygnału multipleksu. Proponuję jednoznaczne przesądzenie w treści przepisu, iż rozstrzygnięcie to powinno mieć formę decyzji. W projektowanym art. 131h ust. 2 PT przewidziano możliwość wydania przez Prezesa postanowienia określającego warunki współpracy do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sporu. Należy wskazać, że taka regulacja jest niezgodna z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, lecz nie rozstrzygają o istocie spraw aktem rozstrzygającym sprawę co do istoty w całości lub części jest decyzja administracyjna. Poważne wątpliwości budzi projektowany art. 131 ustawy - Prawo telekomunikacyjne, który stanowi, iż w sprawach spornych dotyczących umowy o świadczenie usługi transmisji sygnału multipleksu rozstrzyga Prezes, na wniosek operatora multipleksu. Brzmienie takiego przepisu mogłoby sugerować, iż w sprawach tych nie jest możliwe dochodzenie roszczeń na drodze sądowej, co stanowiłoby naruszenie konstytucyjnie zagwarantowanego prawa do sądu. Wyeliminować niejasności w art. 131i PT - umowę z operatorem sieci nadawczej operator multipleksu może zawrzeć jeśli będzie miał rezerwacje częstotliwości. W związku z tym warunek zawarcia umowy nie może być kryterium bycia operatorem multipleksu. Operatora multipleksu można jedynie zobowiązać do zawarcia umowy w określonym terminie. Zmienić zapis w art. 131j pkt 1 PT w następujący sposób słowa w art. 34 a pkt. 3 na art. 37. Uzasadnienie: Art. 34 dotyczy ogłoszenia a nie zapisów w koncesji 17

18 131j PT) 94. Art. 19 (art. 131j PT) 95. Art. 19 (art. 132 ust. 7 PT) 96. Art. 132 PT 97. Art. 132 ust. 6 PT 98. Art. 132 ust. 7 PT 99. Art. 19 (art. 132 ust. 7 PT) 100. Art. 19 pkt 5 (132 ust. 5 UOKiK Str. 3 RCL RCL RCL GIODO Art. 131j pkt. 3 PT nie uwzględniono przerw w emisji związanych z konserwacją urządzeń. Art. 19 pkt 5 - w zakresie dotyczącym art. 132 ust. 7 - jest nie zrozumiały. Ponadto, nie wydaje się być zgodny z regulacją zawartą w załączniku VI dyrektywy 2002/22/WE o usłudze powszechnej, w której sprzęt przeznaczonych do odbioru cyfrowych sygnałów telewizyjnych, dostępny do wynajęcia również powinien spełniać wymogi jak dla odbiorników przeznaczonych do sprzedaży, jedynie z zastrzeżeniem określonym w pkt 1 tiret drugie w/w Załącznika VI. W projektowanej zmianie art. 132 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne przewiduje się zmianę upoważnienia zawartego w ust. 3 tego przepisu oraz dodanie nowego fakultatywnego rozporządzenia zawartego w ust. 4 tego artykułu. Uzasadnienie do projektu nie wyjaśnia jednak, czy obowiązujące rozporządzenie ma zostać utrzymane w mocy czy też wydane zostanie z dniem wejścia w życie ustawy nowe rozporządzenie wydane na podstawie art. 132 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Ponadto brak jest w uzasadnieniu informacji dlaczego upoważnienie zawarte w ust. 4 tego artykułu ma charakter upoważnienia fakultatywnego. Zgodnie z ust. 6 w projektowanej nowelizacji art. 132 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy przedsiębiorcy dokonujący sprzedaży odbiorników cyfrowych obowiązani są umieścić treść przepisów - 4 w miejscu widocznym i łatwo dostępnym dla każdego potencjalnego nabywcy. Projektowane rozwiązanie budzi wątpliwości biorąc pod uwagę treść przepisów do których następuje odwołanie. Przepisy te są sformułowane w sposób, który nie przekazuje adresatowi normy- w tym wypadku nabywcy/konsumentowi, żadnych istotnych informacji. Jako przykład może posłużyć tutaj projektowany obowiązek ogłaszania treści upoważnień ustawowych. Zgodnie z ust. 7 w projektowanej nowelizacji art. 132 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, przepisów -7 nie stosuje się w odniesieniu do odbiorników cyfrowych, które są wypożyczone, a osoba wypożyczająca podporządkowuje się odnośnej umowie o wypożyczeniu. Projektowane uzasadnienie nie wyjaśnia celu zawarcia w projekcie tej normy. Uzasadnienie należy w tym zakresie uzupełnić. Zaproponowane w projekcie brzmienie art. 132 ust. 7 PT wymaga doprecyzowania. Niejasny jest przede wszystkim użyty w tym przepisie zwrot podporządkowuje się odnośnej umowie o wypożyczeniu. Doprecyzowanie w projektowanym art. 132 ust.5 pkt 1 i 2 ustawy PT sposobu potwierdzania przez nabywcę faktu, iż wie on, że nabywany przez niego odbiornik cyfrowy nie spełnia wymagań określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 132 ust. 3 PT, w szczególności, gdy chodzi o umowy sprzedaży zawierane przy wykorzystaniu środków porozumiewania na odległość (art. 132 ust. 5 pkt 2 PT). 18

19 pkt 1 i 2 PT) 101. Art. 19 (art. 143 ust. 4 PT) 102. art. 199 ust. 2 PT 103. Art. 20 (art. 34 RTV) 104. Art. 20 (art. 34 RTV) 105. Art. 20 (art. 37 RTV) 106. Art. 20 (art. 37 RTV) 107. Art. 20 (art. 38 RTV) 108. Art. 20 (art. 38 RTV) UOKiK Str. 4 Art. 19 pkt 6 - przepis posługuje się pojęciem podmiotu upoważnionego przez operatora multipleksu". Analiza ustawy pozwala na ostrożny wniosek, że podmiot ten tożsamy jest z przedsiębiorcą (operatorem sieci nadawczej), któremu operator multipleksu powierza realizację obowiązku zapewnienia transmisji sygnału multipleksu (wspomniany w art. 11 projektu). Wydaje się jednak, iż ustawa powinna precyzyjnie wskazywać, kim jest podmiot upoważniony", o którym mowa powyżej, stąd UOKiK proponuje posługiwanie się w całej ustawie pojęciem operatora sieci nadawczej", które zdefiniowano w art. 19 pkt 1 lit a projektu (projektowany art. 2 pkt 23c ustawy Prawo telekomunikacyjne). Obowiązujące brzmienie art. 199 ust. 2 PT nie określa precyzyjnie zakresu sprawowanej przez Prezesa kontroli aparatury, w tym telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i urządzeń radiowych. Niezbędne będzie zatem - w związku z przekazaniem Inspekcji Handlowej kompetencji w zakresie kontroli przestrzegania art. 132 PT wprowadzenie w art. 199 PT odpowiednich zmian związanych z wyłączeniem w tym zakresie kompetencji Prezesa. Uaktualnić zapisy zawarte w art. 34 urt w następujący sposób - w po wyrazach: w porozumieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej dopisać następujące wyrazy : w zakresie określonym w art. 37 pkt 3. Uzasadnienie: Zaproponowany zapis jest spójny z art. 37. ust 3 i jednoznacznie określa czego dotyczy uzgodnienie. Zmienić zapis art. 34 pkt. 3 urt w następujący sposób po słowach do rozpowszechniania programu dopisać następujące wyrazy: lub kanał, blok częstotliwościowy oraz obszar pokrycia sygnałem określony w planie zagospodarowania częstotliwości oraz jaka część przepływności będzie do dyspozycji. Zmienić art.37 ust.1 pkt. 1 urt poprzez wykreślenie słowa osobę. Uzasadnienie: oznacza to przywrócenie obecnie obowiązującego (wprowadzonego ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r.) brzmienia pkt 1: 1) nadawcę, jego siedzibę albo miejsce zamieszkania. UOKiK Str. 4 Należy zastanowić się nad zasadnością zaproponowanej zmiany w art. 37 ust. 3a urt, gdyż jest już wydana rezerwacja dla nadawców rozpowszechniających programy telewizyjne w sposób cyfrowy droga naziemną i jej zmiana powinna być dokonywana na podstawie tego ustępu. W art. 38 ust. 3a urt należy przywołać art. 37 ust.1 urt zamiast art. 34 ust 1a urt. Art. 20 pkt 3 projektu - przewidziano w nim, że nadawcy może być cofnięta koncesja w przypadku, gdy nie udostępni nadawanego programu operatorowi multipleksu lub operatorowi sieci kablowej pomimo wezwania Przewodniczącego. Jednocześnie wskazano (projektowany art. 38 ust. 3a ustawy o radiofonii i telewizji), że Przewodniczący zawiadamia nadawcę o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji i wzywa go do udostępnienia programu. Analiza projektowanych przepisów wskazuje, że brak jest regulacji, która nakładałaby na nadawców pierwotny" obowiązek" udostępnienia programu operatorowi multipleksu, gdzie następstwem jego niewypełnienia byłoby wszczęcie przez Przewodniczącego postępowania w sprawie cofnięcia koncesji i wezwanie do udostępnienia programu (projektowany art. 38 ust. 3a ustawy o radiofonii i telewizji), a w razie nieudostępnienia na wezwanie - ewentualne cofnięcie koncesji 19

20 109. Art. 20 (art. 38 Art. 43a RTV) 110. (art. 38 Art. 43 RTV) 111. Art. 20 (art. 43 pkt 2 i 4 RTV) 112. Art. 20 (art. 43 pkt 2 RTV) 113. Art. 20 (art. 43a UOKiK Str. 4 PGSP Str. 3 (projektowany art. 38 ust. 2 pkt 5 ustawy o radiofonii i telewizji). Art.. 20 pkt 3 i 5 projektu - zestawienie przywołanych przepisów wskazuje, że w przypadku nieudostępnienia przez nadawcę programu operatorowi sieci kablowej, nadawca może zostać pozbawiony koncesji (projektowany art. 38 ust. 2 pkt 5 ustawy o radiofonii i telewizji), ale także może zostać na niego nałożona kara pieniężna przez Przewodniczącego. Nie jest jasne czy zaproponowana regulacja jest celowym zabiegiem i jeśli tak, to co wpłynęło na takie szczególne potraktowanie udostępniania programów do sieci kablowych. Jednocześnie, nadawca nie jest, na podstawie projektowanego art. 43a ustawy o radiofonii i telewizji, zobowiązany do udostępnienia programu operatorowi multipleksu. art. 43 pkt 1 ustawy o rtv - nie jest jasne, jakich programów miałaby dotyczyć zasada must carry (a co za tym idzie zasada must offer z art. 43a): - czy operator sieci kablowej ma wprowadzać wszystkie programy telewizyjne dostępne na danym terenie naziemnie, czy też wszystkie naziemne polskie (TVP1, TVP2, Polsat, TVN, TV4, TV Puls oraz programy lokalne i regionalne Telewizja TVT, ŁUŻYCE, Niezależna Telewizja Lokalna Radomsko, 5 programów ODRA), czy może również zagraniczne (przygraniczne)? - czy operator satelitarnej platformy cyfrowej (CYFRA+, Polsat Cyfrowy, n, TP) ma obowiązek wprowadzenia wszystkich naziemnych polskich programów telewizyjnych (TVP1, TVP2, Polsat, TVN, TV4, TV Puls) oraz programów lokalnych i regionalnych (Telewizja TVT, ŁUŻYCE, Niezależna Telewizja Lokalna Radomsko, 5 programów ODRA) pomimo, że są to programy skierowane do odbiorcy lokalnego? Można dodać ogólnopolskich programów.... Ponadto dodać punkt 1a) dotyczący lokalnych, ponadlokalnych i regionalnych programów telewizyjnych rozpowszechnianych drogą rozsiewczą naziemną, które przeznaczone są do powszechnego i nieodpłatnego odbioru właściwych miejscowo dla lokalizacji stacji czołowej, z której operator sieci kablowej zasila sieć. Ustawa nie rozstrzyga kwestii kolejności wprowadzania (oferowania) programów objętych zasadą must carry i must offer. W związku z projektowanym brzmieniem art. 43 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.) powstaje wątpliwość, w oparciu o jakie kryteria operator satelitarnej platformy cyfrowej dokona wyboru jednego regionalnego programu telewizyjnego rozpowszechnianego przez spółkę Telewizja Polska - Spółka Akcyjna", a także jednego regionalnego programu radiowego rozpowszechnianego przez spółkę radiofonii regionalnej, skoro zasięgiem jego emisji będzie objęty obszar całego kraju. Zapis art. 43 pkt. 2 urt może spowodować, że będzie to warszawski program regionalny. Zapis art. 43a urt rodzi pytanie o to kto (i na czyj koszt) będzie dosyłał do stacji dosyłowych udostępniane programy? Zapis, że operator umieszcza w swojej ofercie informację, że program ten jest przeznaczony do powszechnego i nieodpłatnego 20