KATEDRA KOMPUTEROWEGO MODELOWANIA I TECHNOLOGII OBRÓBKI PLASTYCZNEJ. Prof. dr hab. inż. Andrzej Gontarz Lublin, r.

Transkrypt

1 KATEDRA KOMPUTEROWEGO MODELOWANIA I TECHNOLOGII OBRÓBKI PLASTYCZNEJ WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKA LUBELSKA ul.nadbystrzycka 36, LUBLIN tel.: ; fax: a.gontarz@pollub.pl Prof. dr hab. inż. Andrzej Gontarz Lublin, r. Recenzja osiągnięć dra inż. Bogdana Kosturkiewicza ubiegającego się o nadanie stopnia naukowego doktora habilitowanego w dziedzinie nauk technicznych, w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn 1. Charakterystyka sylwetki Habilitanta Dr inż. Bogdan Kosturkiewicz jest absolwentem Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych (obecnie Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki) Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (AGH), na którym w 1987 roku uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera. Po ukończeniu studiów został zatrudniony na stanowisku asystenta stażysty, a później asystenta w Instytucie Maszyn Hutniczych i Automatyki na tym samym wydziale. W 1997 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych w dyscyplinie budowa i eksploatacja maszyn, który nadała Mu Rada Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH. Podstawę uzyskania tego stopnia stanowiła rozprawa doktorska pt. Badania identyfikacyjne zasilacza ślimakowego do pras walcowych opracowana pod opieką naukową prof. Zygmunta Drzymały. W autoreferacie (pkt 4 i 6) Habilitant podał rozbieżne informacje dotyczące Jego późniejszego zatrudnienia. Wiadomo, że awansował na stanowisko adiunkta w Katedrze Systemów Wytwarzania na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki, co nastąpiło albo w 1997 r. (wg pkt. 6 autoreferatu), albo w 2006 r. (wg pkt. 4 autoreferatu). W jednostce tej pracuje do chwili obecnej. W międzyczasie podnosił swoje kwalifikacje. Ukończył Studium Doskonalenia Pedagogicznego dla Młodych Nauczycieli Akademickich w AGH oraz studia podyplomowe Zarządzanie i organizacja w jednostkach samorządowych i podległych w Politechnice Krakowskiej. Po uzyskaniu stopnia doktora odbył również 11 kursów i szkoleń o różnorodnej tematyce. 1

2 2. Ocena osiągnięcia naukowego Osiągnięcie naukowe po uzyskaniu stopnia naukowego doktora, o którym mowa w art. 16 Ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki z dnia 14 marca 2003 r., Habilitant opisał w monografii pt. Metoda doboru konfiguracji układu zagęszczania pras walcowych do scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych wydanej przez Wydawnictwa AGH. Monografia zawiera wyniki badań dotyczących procesu scalania osadów ściekowych w prasach walcowych. Uwzględniając obowiązujące prawo krajowe i unijne odnoszące się do ochrony środowiska tematyka przedstawiona w monografii jest bardzo aktualna, co uzasadnia realizację podjętych badań. Monografia o objętości 151 stron, napisana jest w języku polskim i składa się z 7 rozdziałów uzupełnionych streszczeniami w języku polskim i angielskim, wykazem ważniejszych oznaczeń, wstępem (pominiętym w spisie treści), podsumowaniem i spisem literatury. We wstępie zasygnalizowano problematykę związaną z zagęszczaniem, scalaniem i modelowaniem przepływu ośrodków ziarnistych oraz konstrukcją pras walcowych, a także przedstawiono streszczenie treści pracy. Rozdział pierwszy stanowi krótkie wprowadzenie do tematyki zagospodarowania osadów ściekowych. Podano w nim aktualny stan prawny dotyczący gospodarki odpadami. Omówiono ewolucję i rodzaje metod zagospodarowania odpadów ściekowych, w szczególności odzysku zawartej w nich energii metodami termicznymi. W jednostronicowym rozdziale drugim sformułowano problem badawczy. Autor w punktach wymienił zadania badawcze, które zostały opisane w kolejnych rozdziałach monografii. W mojej ocenie w tym rozdziale powinien się znaleźć wyraźnie sformułowany główny cel (lub cele) badawczy, na który składają się rezultaty podanych badań cząstkowych. Ponadto w tym miejscu monografii trudno ocenić celowość sformułowanych 11 zadań badawczych, gdyż we wcześniejszych treściach pracy nie dokonano w tym zakresie szerszej analizy literaturowej stanu zagadnienia. Rozdział trzeci zawiera ocenę możliwości termicznej konwersji komunalnych osadów ściekowych. Autor krótko uzasadnił wybór materiału do badań, przedstawił wyniki badań fizycznochemicznych oraz wskaźniki energetyczne komunalnych osadów ściekowych. W rozdziale czwartym, liczącym 34 strony, przedstawione zostały wyniki badań dotyczących scalania komunalnych osadów ściekowych w prasie walcowej z zasilaniem grawitacyjnym. W pierwszych dwóch podrozdziałach scharakteryzowano opis stanowiska badawczego oraz metodyki badawczej scalania odpadów. W dalszej części rozdziału przedstawiono wyznaczone 2

3 charakterystyki zagęszczania trzech mieszanek komunalnych osadów ściekowych wytypowanych do badań oraz wyniki prób brykietowania poszczególnych mieszanek na prasie walcowej LPW 450 z niesymetrycznym układem zagęszczania i z gładkimi walcami, a także na prasie walcowej LPW 1100 przy użyciu walców o średnicy ø1100 mm, porównywalnych do stosowanych w warunkach przemysłowych. Analizie poddano głównie wpływ prędkości obrotowej walców na gęstość brykietu, wartość jednostkowego zapotrzebowania na energię, wytrzymałość brykietu na zrzut i ściskanie oraz nacisk jednostkowy. Dla poszczególnych przypadków zaproponowano koncepcje linii technologicznych do brykietowania i granulacji badanych mieszanek. W końcowej części rozdziału dokonano oceny spalania uzyskanych w badaniach brykietów na podstawie krzywych termograwimetrycznych. W rozdziale piątym, o objętości 12 stron, zawarto wyniki badań brykietowania komunalnych osadów ściekowych w prasie walcowej z zasilaczem ślimakowym. W pierwszym podrozdziale uzasadniono celowość zastosowania układu ślimakowego w strefie zasilania prasy walcowej, podając jego zalety przy zagęszczaniu materiałów drobnoziarnistych. Nie podano natomiast tytułowego celu badań, a jedynie w sposób ogólny (jednym zdaniem) przedstawiono ich zakres. Następnie podano metodykę badawczą, wielkości zależne i niezależne oraz sposób pomiaru momentu, siły poosiowej i prędkości obrotowej ślimaka. W dalszej części zaprezentowano uzyskane wyniki obejmujące m.in. wartość jednostkowego zapotrzebowania na energię, nacisk jednostkowy, gęstość brykietów, moment skręcający na wale ślimaka i siłę poosiową w funkcji prędkości obrotowej walców, czasu lub współczynnika prędkości. Uzyskane wyniki są interesujące, jednak brakuje podsumowania, w którym syntetycznie podane byłyby zalety i wady zastosowanych konstrukcji ślimaków w aspekcie brykietowania osadów ściekowych. Nie przedstawiono również wyników badań wytrzymałości na zrzut i ściskanie, które są jednymi z podstawowych wskaźników jakościowych brykietów. W kolejnym rozdziale 6 przedstawiono wybrane aspekty modelowania matematycznego procesu scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych w prasach walcowych. W podrozdziale pierwszym Autor zaprezentował osiągnięcia innych badaczy, głównie M. Hryniewicza w zakresie relacji pomiędzy promieniami walców w układzie rzeczywistym i zastępczym, warunku plastyczności oraz wartości kąta chwytu. W końcowej części podrozdziału na rys. 6.2 przedstawiono wcześniej już prezentowany na rys wykres zależności nacisku jednostkowego od stopnia zagęszczenia, tylko w układzie odwrotnym, przy czym osie wykresu zostały opisane nieprawidłowo. W kolejnym podrozdziale przedstawiono wyniki badań warunków tarcia zewnętrznego w procesie scalania osadów. Scharakteryzowano stanowisko badawcze oraz metodykę pomiarów. Przyjęta koncepcja wyznaczania wartości zewnętrznego współczynnika tarcia 3

4 statycznego i kinetycznego pary trącej stal mieszanki komunalnych osadów ściekowych jest ciekawa i moim zdaniem właściwa. Wyznaczone charakterystyki pozwoliły na określenie nacisku jednostkowego podczas procesu brykietowania w prasie walcowej z zasilaniem grawitacyjnym. W kolejnym podrozdziale poruszone zostały zagadnienia modelowania matematycznego procesu scalania w prasach walcowych z zasilaczem ślimakowym. Szczegółowo przeanalizowano pasmowy model przepływu materiału drobnoziarnistego w zasilaczu ślimakowym oraz model obciążenia elementu roboczego zasilacza ślimakowego. Następnie przedstawiono zagadnienia dotyczące wyznaczania kąta tarcia wewnętrznego i zewnętrznego mieszanek komunalnych osadów ściekowych przepływających przez zasilacz ślimakowy. Wyznaczono relacje pomiędzy wytrzymałością na ścinanie i naprężeniem normalnym dla poszczególnych rodzajów mieszanek. W ostatnim podrozdziale obliczono i przedstawiono na wykresach wydajność masową w zależności od prędkości obrotowej zasilacza ślimakowego. W bardzo krótkim tekście tego podrozdziału nie podano procedury obliczeń. Jeśli skorzystano (jak można przypuszczać) z zależności 6.14 to nazwa podrozdziału badania symulacyjne jest nieadekwatna do zastosowanej metody obliczeniowej, polegającej na podstawieniu danych do wzoru. Jeśli rzeczywiście wykonane były szersze badania symulacyjne to powinna być opisana metodyka tych badań. Tytuł rozdziału siódmego w brzmieniu Zastosowanie do celów projektowych wyników badań scalania mieszanek sugeruje, że opisano w nim związek wcześniej prezentowanych wyników badań z procedurą projektową pras lub układów zasilania pras do scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych. Tymczasem treści związanych z tytułem rozdziału jest niewiele. Można do nich zaliczyć zależności (7.1) (7.5). Pozostała część rozdziału zawiera nowe informacje dotyczące sposobów scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych, charakterystyki typowych pierścieni formujących stosowanych w prasie walcowej PW360, wady i zalety pierścieni formujących do wytwarzania brykietów w kształcie kropli lub siodła, charakterystykę zasilaczy ślimakowych, procedurę doboru przemysłowej prasy walcowej. W dalszej części przedstawiono konstrukcje i zastosowanie trzech pras walcowych. Informacje podane są w sposób ogólny i nie pozwalają określić, czy i jaki jest udział Autora w prezentowanych rozwiązaniach konstrukcyjnych. W ogólnej ocenie tego rozdziału można stwierdzić, że brakuje związku treści z tytułem i w konsekwencji nie udokumentowano zastosowania wyników prac badawczych do celów projektowych. W ostatnim rozdziale zamieszczono krótkie podsumowanie, w którym wymieniono efekty badań oraz wskazano kierunki dalszych prac. Monografia zakończona jest spisem literatury, w którym zestawiono 154 pozycje źródłowe, z czego ok. 43% to opracowania obcojęzyczne, ok. 42% pochodzi z ostatnich 10 lat. Na podkreślenie 4

5 i pozytywną ocenę zasługuje wykorzystanie przy opracowaniu monografii znaczącej części (ok. 41%) opracowań z udziałem Autora. Należy również pochwalić staranne opracowanie tekstu pod względem edycyjnym i gramatycznym. Niestety lektura treści pracy nasuwa szereg zastrzeżeń. 1. W mojej ocenie tytuł monografii nie odpowiada w pełni jej treści, tzn. nie przedstawiono w sposób czytelny i przekonujący metody doboru konfiguracji układu zagęszczania pras walcowych. Nawet najbardziej korespondujący z tytułem schemat blokowy (rys. 7.2) prezentujący procedurę doboru przemysłowej prasy walcowej do scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych został opisany bardzo ogólnikowo (na ok. jednej stronie). Jeden z najważniejszych etapów wskazanych na tym schemacie, tj. dobór parametrów kinematycznych prasy walcowej i zasilacza ślimakowego pozostał bez komentarza Autora. Nie został przedstawiony choćby jeden pełny przykład zastosowania zaproponowanej procedury. Treści podane w monografii oceniam raczej jako wybrane aspekty badawcze scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych, a nie tytułową metodę doboru konfiguracji układu zagęszczania. 2. W monografii brakuje jasno sformułowanego celu badań. Co prawda można się domyślać lub też przeczytać w autoreferacie, że celem tym jest opracowanie tytułowej metody doboru konfiguracji układu zagęszczania pras walcowych, ale z pewnością powinien się on znaleźć w treści opracowania. Dodać należy, że w mojej ocenie albo nie został on zrealizowany, albo niewystarczająco udokumentowany w monografii, co uzasadniłem w uwadze nr W pracy nie zamieszczono wnikliwego przeglądu stanu techniki w zakresie technologii scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych, układów zagęszczania i konstrukcji pras walcowych. Taka analiza literaturowa powinna poprzedzać sformułowanie problemu badawczego. 4. Niektóre osiągnięcia wymienione w punktach w podsumowaniu trudno zweryfikować. Nie zamieszczono chociażby skrótowej charakterystyki tych osiągnięć np. w podsumowaniach rozdziałów lub podsumowaniu końcowym monografii. Trudno znaleźć syntetyczne odpowiedzi na pytania dotyczące prezentowanych osiągnięć: - na czym polega opracowanie technologii scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych w prasie walcowej, w kontekście różnic w stosunku do stosowanych technologii scalania innych materiałów w tych prasach, - gdzie znajduje się opis określonej metodyki wyznaczania parametrów konstrukcyjnych, - gdzie podano ustalone założenia do projektów pras walcowych o różnych średnicach pierścieni formujących? 5

6 5. Lektura monografii niejednokrotnie nasuwa pytania odnośnie udziału Autora w prezentowanych badaniach. Przykładowo, wątpliwości te dotyczą podanych w rozdziale siódmym pras. Czy Autor brał udział w ich projektowaniu, jeśli tak to w jakim zakresie? Wątpliwości te wynikają również z często stosowanych odniesień do prac realizowanych w Katedrze Systemów Wytwarzania AGH (KSW AGH). Przykładem może być rozdział 6, w którym podrozdział pierwszy dotyczy wyników uzyskanych przez M. Hryniewicza. W podrozdziale drugim Autor podaje, że stanowisko badawcze zostało zaprojektowane w KSW AGH; można domniemywać, że również metodyka badań została opracowana w tej jednostce, gdyż jej nazwa przywoływana jest w opisie tej metodyki. Jaki był w tym udział Autora? W podsumowaniu wyników badań (ostatni akapit podrozdziału 6.2) znajduje się ponowne nawiązanie do wyników M. Hryniewicza. Sposób podawania informacji jest w mojej ocenie nieprzejrzysty, przez co niejednokrotnie trudno ocenić udział Autora w opisywanych pracach. Dużo uzupełniających informacji dostarcza autoreferat Habilitanta, w którym opis osiągnięć naukowych jest bardziej usystematyzowany i skonkretyzowany. Biorąc pod uwagę treść monografii oraz autoreferatu do osiągnięć Habilitanta można zaliczyć: - określenie przydatności komunalnych osadów ściekowych do termicznej utylizacji, - wykazanie przydatności technologii scalania na prasach walcowych z zasilaniem grawitacyjnym i ślimakowym w odniesieniu do mieszanek komunalnych osadów ściekowych, - opracowanie modelu przepływu materiału w zasilaczu ślimakowym, - określenie istotnych właściwości scalonych mieszanek komunalnych osadów ściekowych, wyznaczenie charakterystyk zagęszczania scalanych mieszanek, określenie warunków tarcia w procesie scalania, - opracowanie założeń konstrukcyjnych trzech pras walcowych do scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych o średnicy walców 360, 450 i 500 mm (osiągnięcie to wynika z informacji podanych w autoreferacie; w monografii nie zostało wystarczająco udokumentowane). Należy podkreślić, że tematyka badawcza Habilitanta jest aktualna, co przy uwzględnieniu jej potencjału utylitarnego uzasadnia potrzebę dalszego rozwijania badań w tym zakresie. W ogólnej ocenie należy stwierdzić, że przedstawione przez dra inż. Bogdana Kosturkiewicza osiągnięcie naukowe, udokumentowane monografią, zawiera oryginalne wyniki naukowe. Pomimo wytkniętych uchybień obniżających ocenę monografii, Habilitant zawarł w niej interesujące rezultaty w zakresie scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych w prasach walcowych. Na tej podstawie stwierdzam, że przedstawione osiągnięcie naukowe stanowi istotny wkład w dyscyplinę budowa i eksploatacja maszyn. 6

7 3. Ocena pozostałych osiągnięć naukowo-badawczych Dorobek naukowy Habiltanta po obronie pracy doktorskiej dotyczy głównie scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych w prasach walcowych, ale również zagospodarowania drobnoziarnistych materiałów odpadowych powstających w sektorze przemysłowym, czy też problematyki brykietowania paliw stałych. Kryteria oceny w zakresie osiągnięć naukowo-badawczych wyszczególnione w Rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011 r. w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego (Dz. U. Nr 196, poz. 1165) spełnione są w następującym zakresie: 1) autorstwo lub współautorstwo publikacji naukowych w czasopismach znajdujących się w bazie Journal Citation Reports (JCR) - 15 publikacji, 2) autorstwo lub współautorstwo monografii, publikacji naukowych w czasopismach międzynarodowych lub krajowych innych niż znajdujące się w bazach lub na liście, o których mowa w pkt.1 1 monografia, 12 rozdziałów w monografiach, 28 artykułów opublikowanych w czasopismach innych niż wskazane w pkt. 1 oraz 16 publikacji w materiałach konferencyjnych, 3) autorstwo zrealizowanego oryginalnego osiągnięcia projektowego, konstrukcyjnego lub technologicznego brak, 4) udzielone patenty międzynarodowe lub krajowe 5 patentów krajowych, 5) wynalazki, wzory użytkowe i przemysłowe, które uzyskały ochronę i zostały wystawione na międzynarodowych lub krajowych wystawach lub targach brak, 6) autorstwo lub współautorstwo odpowiednio dla danego obszaru: opracowań zbiorowych, katalogów zbiorów, dokumentacji prac badawczych, ekspertyz, utworów i dzieł artystycznych 21 (chociaż Habiltant w dokumentacji podał brak aktywności w tym punkcie, to należy tu zaliczyć prace wewnętrzne realizowane w ramach jednostek organizacyjnych AGH, które w moim odczuciu błędnie zostały przez Niego wykazane w pkt. 10 niniejszych kryteriów), 7) sumaryczny impact factor publikacji naukowych według listy Journal Citation Reports (JCR), zgodnie z rokiem opublikowania 6,814 (po rozliczeniu proporcjonalnym na autorów sumaryczny IF=2,726), 8) liczba cytowań publikacji według bazy Web of Science (WoS) 68 cytowań, w tym 34 autocytowania (wg stanu na dzień sporządzania recenzji), 9) indeks Hirscha opublikowanych publikacji według bazy Web of Science (WoS) 5 (wg stanu na dzień sporządzenia recenzji), 7

8 10) kierowanie międzynarodowymi lub krajowymi projektami badawczymi lub udział w takich projektach brak (Habilitant w dokumentacji wykazał 21 projektów jednak z opisu wynika, że są to prace wewnętrzne realizowane w jednostkach AGH, a nie projekty przyznane przez instytucje zewnętrzne w drodze konkursu), 11) międzynarodowe lub krajowe nagrody za działalność odpowiednio naukową albo artystyczną 2 nagrody Rektora AGH za działalność naukową (jedna indywidualna i jedna zespołowa), 12) wygłoszenie referatów na międzynarodowych lub krajowych konferencjach tematycznych - 47 referatów. Habilitant swoje osiągnięcia po uzyskaniu stopnia doktora opublikował jako autor i współautor w 79 pracach. Wśród nich w 13 opracowaniach, w tym w 1 monografii jest jedynym autorem, co świadczy o Jego samodzielności naukowej. Dorobek publikacyjny jest na dobrym poziomie; liczba 15 publikacji indeksowanych w bazie Journal Citation Reports jest stosunkowo duża (wszystkie jednak w czasopismach krajowych). Indeks Hirscha wg bazy WoS wynoszący 5 (wg stanu na dzień sporządzenia recenzji) jest stosunkowo wysoki jak na ten etap rozwoju naukowego. Zauważyć jednak należy, że indeks H jest m.in. wynikiem dużej liczby autocytowań stanowiących 50% wszystkich cytowań. Pozytywnie należy ocenić dużą aktywność Habiltanta w uczestniczeniu w konferencjach krajowych i zagranicznych. Na pochwałę zasługuje również działalność w zakresie wynalazczości. Pięć patentów i dwa zgłoszenia patentowe świadczą o innowacyjności prowadzonych badań i ukierunkowaniu ich na zastosowania praktyczne. Bardzo słabo natomiast należy ocenić aktywność Habiltanta w pozyskiwaniu zewnętrznych projektów badawczych. Pomimo, że Habilitant wykazał udział w 21 takich projektach i w autoreferacie wskazywał finansowanie z MNiSzW, to jednak z przedstawionych danych szczegółowych wynika, że wszystkie prace badawcze po uzyskaniu stopnia doktora były pracami wewnętrznymi realizowanymi w ramach jednostek organizacyjnych AGH. Przedstawiony dorobek naukowy uzyskany po obronie pracy doktorskiej, potwierdzony publikacjami, w tym w czasopismach z bazy JCR, aktywnością w zakresie wynalazczości, jak również udziałem w konferencjach międzynarodowych i krajowych świadczy o istotnej aktywności naukowej Habilitanta. Dorobek ten pomimo pewnych braków oceniam jednoznacznie pozytywnie i w mojej opinii jest on w zupełności wystarczający do ubiegania się o stopień naukowy doktora habilitowanego. 4. Ocena dorobku dydaktycznego i popularyzatorskiego oraz współpracy międzynarodowej W ramach pracy dydaktycznej dr inż. Bogdan Kosturkiewicz prowadził lub prowadzi zajęcia w AGH z przedmiotów: grafika inżynierska, geometria wykreślna, podstawy mechaniki i konstrukcji 8

9 maszyn, maszynoznawstwo i wytrzymałość materiałów, maszyny i urządzenia technologiczne, techniki zagospodarowania odpadów, maszyny ceramiczne, maszynoznawstwo ogólne, inżynieria komputerowa procesów i urządzeń technologicznych. Dodatkowo w Politechnice Krakowskiej prowadził wykłady z zarządzania procesami interpersonalnymi i grupowymi oraz z podstaw marketingu. W zakresie dorobku dydaktycznego i popularyzatorskiego oraz współpracy międzynarodowej kryteria wskazane przez ustawodawcę spełnione są w podanym poniżej stopniu: 1) uczestnictwo w programach europejskich i innych programach międzynarodowych lub krajowych 1 uczestnictwo, 2) udział w międzynarodowych lub krajowych konferencjach naukowych lub udział w komitetach organizacyjnych tych konferencji uczestnictwo w 35 konferencjach, w tym 22 krajowych i 13 międzynarodowych, 3) otrzymane nagrody i wyróżnienia brak, 4) udział w konsorcjach i sieciach badawczych brak, 5) kierowanie projektami realizowanymi we współpracy z naukowcami z innych ośrodków polskich i zagranicznych, a w przypadku badań stosowanych we współpracy z przedsiębiorcami brak, 6) udział w komitetach redakcyjnych i radach naukowych czasopism brak, 7) członkostwo w międzynarodowych lub krajowych organizacjach i towarzystwach naukowych brak, 8) osiągnięcia dydaktyczne i w zakresie popularyzacji nauki lub sztuki 1 osiągnięcie (co prawda Habilitant podał, że w tym zakresie nie ma osiągnięć, ale w mojej ocenie do tego kryterium jako osiągnięcie dydaktyczne można zaliczyć opiekę nad kołem naukowym), 9) opieka naukowa nad studentami i lekarzami w toku specjalizacji promotorstwo 31 prac dyplomowych (inżynierskich i magisterskich), 10) opieka naukowa nad doktorantami w charakterze opiekuna naukowego lub promotora pomocniczego, z podaniem tytułów rozpraw doktorskich brak, 11) staże w zagranicznych lub krajowych ośrodkach naukowych lub akademickich brak, 12) wykonanie ekspertyz lub innych opracowań na zamówienie organów władzy publicznej, samorządu terytorialnego, podmiotów realizujących zadania publiczne lub przedsiębiorców brak, 13) udział w zespołach eksperckich i konkursowych 1 udział, 14) recenzowanie projektów międzynarodowych lub krajowych oraz publikacji w czasopismach międzynarodowych i krajowych 4 recenzje publikacji. 9

10 Dorobek Habilitanta w ocenianym obszarze działalności wypada bardzo skromnie. Spełnia On tylko 7 z 14 powyższych kryteriów. Pozytywnie należy ocenić promotorstwo 31 prac dyplomowych, co pochłania stosunkowo dużo czasu i jest sporym obciążeniem dydaktycznym. Habilitant aktywnie prezentuje wyniki swoich badań na konferencjach krajowych i międzynarodowych, chociaż tylko dwie z nich odbyły się zagranicą (Słowacja, Czechy). Na podstawie przedstawionej dokumentacji stwierdzam, że nie uzyskał On ugruntowanej pozycji w środowisku naukowym, o czym świadczy bardzo mała liczba wykonanych recenzji publikacji, a także brak udziału w różnych gremiach takich jak: komitety organizacyjne, konsorcja, sieci badawcze, komitety redakcyjne, rady naukowe, organizacje i towarzystwa naukowe. Bardzo słabo należy ocenić dorobek w zakresie popularyzacji nauki. Habilitant nie wykazał osiągnięć w tym zakresie, chociaż można uznać Jego działalność związaną z kołami naukowymi jako spełnienie w minimalnym stopniu tego obszaru działalności. Podsumowując stwierdzam, że kryteria oceny dorobku dydaktycznego i popularyzatorskiego oraz współpracy międzynarodowej zostały spełnione w stopniu dostatecznym, co oznacza pozytywną ocenę tego obszaru działalności. 5. Wniosek końcowy Przedstawione przez dra inż. Bogdana Kosturkiewicza osiągnięcia naukowe związane z technologią scalania mieszanek komunalnych osadów ściekowych przy użyciu pras walcowych, a także inne osiągnięcia uzyskane po otrzymaniu stopnia doktora w zakresie działalności naukowobadawczej stanowią istotny wkład w rozwój dyscypliny naukowej budowa i eksploatacja maszyn oraz świadczą o Jego aktywnej działalności naukowej. Pomimo skromnego dorobku w zakresie działalności dydaktycznej, popularyzatorskiej i współpracy międzynarodowej w mojej ocenie spełnione zostały kryteria określone w Ustawie o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki z dnia 14 marca 2003 r. (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1789) oraz w Rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011 r. w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego (Dz. U. Nr 196, poz. 1165). Wnioskuję zatem o nadanie dr. inż. Bogdanowi Kosturkiewiczowi stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie naukowej budowa i eksploatacja maszyn. 10