Dotychczasowe podziały satanizmu ( )

Transkrypt

1 Michał Knihinicki Dotychczasowe podziały satanizmu ( ) Uzupełnienie pracy Całościowe ujęcie rodzajów satanizmu wydanie pierwsze Listopad 2013

2 Spis treści Uwagi wstępne 3 Podziały satanizmu ogólnoświatowego 1. Jean Ritchie (ENG 1991; PL 1994) 5 2. Ks. Jeffrey J. Steffon (ENG 1992; PL 1993) 6 3. Ks. René Laurentin (FR 1995; PL 1997) 7 4. Bp Gianni Ambrosio (IT 1997; PL 2000) 9 5. Piotr Stawiński (PL 1997) Lectus (PL ok. 2000) Kvik (PL 2001) Gerald Suster (ENG 1988; PL 2002) [Anonim] (USA ok. 2002) RyanS (USA 2002) 16 Podziały satanizmu polskiego 1. Ks. J. Zbigmalski (1986) Kaliski R.U.S.W. (1987) + Anna Mikołejko (1992) Krystyna Potyrała (ok. 2001) Beata Hoffmann (1989, 1991, 1992) Marek Zawadzki (1999) Szymon Beźnic (2002) Piotr Szarszewski (2004) 26 Dodatek: Podziały dychotomiczne (m.in. 2006) 28 Bibliografia 29 2

3 U w a g i w s t ę p n e Wszystkie przytoczone podziały (w liczbie 20) pogrupowano tematycznie oraz chronologicznie, dodatkowo oznaczając, które są nienaukowe / kościelne. Pierwsze jest pogrupowanie tematyczne: osobno podano podziały satanizmu ogólnoświatowego, a osobno satanizmu polskiego, gdyż są to dwie różne kategorie. Pierwsze dotyczą w większości satanizmu amerykańskiego (wszystkie z wyjątkiem szóstego i siódmego, autorstwa Lectusa i Kvika) i mają charakter w tak dużym stopniu ogólny, że żaden z nich (bez wyjątku) nie mówi nic o odmianach satanizmu w obrębie Polski. Natomiast podziały w grupie drugiej przeciwnie nie opisują satanizmu ogólnoświatowego ani amerykańskiego w żadnym stopniu, za to bardzo szczegółowo opowiadają o polskich odmianach satanizmu. Drugie jest pogrupowanie chronologiczno-tematyczne: wewnątrz każdej z dwóch grup podziały przedstawiono od najstarszego do najnowszego, biorąc pod uwagę daty oryginalnych wydań (w przypadku pozycji zagranicznych). Jednakże podobne treściowo podziały umiejscowiłem obok siebie: czterech katolickich pisarzy (1-4), trzech polskich autorów (5-7), dwóch polskich satanistów (6-7), trzech anglojęzycznych autorów i jednocześnie trzy najlepsze podziały (8-10) oraz dwóch amerykańskich satanistów piszących od wewnątrz (9-10). Jako pierwszy ze wszystkich tu przedstawionych powstał podział księdza Zbigmalskiego w 1986 roku, ostatnimi zaś są podziały dra Piotra Szarszewskiego (2004 r.) oraz piszącego te słowa (2006 r.). W ten sposób (zupełnie przypadkowo!) 20 prezentowanych tutaj podziałów powstało na przestrzeni 20 lat. Zrezygnowałem z pomysłu (wykorzystanego w mojej bibliografii satanizmu 1 ), aby podziały (w bibliografii: książki) kościelne a więc nienaukowe oddzielić od naukowych. Jednakże oznaczyłem je w spisie treści oraz bibliografii (dwie ostatnie strony tego dokumentu) znakiem krzyża, który oznacza nie tyle instytucję Kościoła, ale myślenie kościelne, ponieważ nie wszyscy tacy autorzy byli kapłanami. Z sześciu sygnowanych znakiem krzyża: 1. Jean Ritchie 2. Ks. Jeffrey J. Steffon 3. Ks. René Laurentin 4. Bp Gianni Ambrosio 1. Ks. J. Zbigmalski 3. Krystyna Potyrała jedynie cztery zostały napisane przez księży, a więc tylko one są kościelne w ścisłym sensie. Jednak czytelnik wkrótce przekona się, że jest to różnica czysto formalna: wymysły nie-księży Ritchiego oraz Potyrały dokładnie niczym (z wyjątkiem użytych nazw) nie różnią się od baśniowych fantazji księży Steffona i Laurentina, a hasło Ambrosio (który jest biskupem) znalazło miejsce w ściśle chrześcijańskiej publikacji pt. Encyklopedia Chrześcijaństwa, wydanej przez jawnie katolicką oficynę Jedność. Z kolei niekościelny (lecz równie nieudany) podział, to ten autorstwa specjalistów z Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Kaliszu (Kaliski R.U.S.W., 1987). Nie ma przy nim znaku krzyża, ale z nauką również nie ma nic wspólnego. 1 Michał Knihinicki, Satanizm w literaturze polskojęzycznej wydanej drukiem, [PDF na:] The-Serpent.pl, I wyd.: IX 2009, ostatnie VI wyd.: XII

4 Z tych terminów, które nie mają żadnego oznaczenia, tylko niektóre są naukowe w ścisłym sensie. Są takimi z pewnością dokonania następujących autorów: Beata Hoffmann (1989, 1991, 1992) Piotr Stawiński (1997) Marek Zawadzki (1999) Szymon Beźnic (2002) Piotr Szarszewski (2004) Nie dość, że każdy z w.w. posiada tytuł naukowy (magistra lub doktora w chwili publikowania swojej pracy), to jego podział został zawarty w pracy naukowej (traktując ostatni wyraz w dosłownym znaczeniu): Beata Hoffmann publikowała w ramach Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego (1991) oraz Instytutu Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1992), artykuł Piotra Stawińskiego ukazał się w Przeglądzie Religioznawczym, pozycja Marka Zawadzkiego to jego praca magisterska napisana w obrębie Instytutu Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, zaś dodatek Szymona Beźnica oraz książka Piotra Szarszewskigo zostały wydane przez naukowe wydawnictwa specjalistyczne (religioznawcze Nomos i akademickie Żak ). Jedyny problem stanowi podział Pani Anny Mikołejko, która w momencie publikowania swojej pracy na pewno była już naukowcem (socjologiem religii i kultury) i której styl myślenia o zjawiskach kultury oraz dokonania naukowe ogromnie cenię 2, ale której rozróżnienie z roku 1992 jest po prostu nieudane i, wg mnie, nienaukowe. Mimo braku oficjalnie akademickiego statusu, z czystym sumieniem do naukowych zaliczyłbym również podziały trzech następnych autorów: Gerald Suster [Anonim] RyanS Z kolei te, które zostały a więc podziały Lectusa (ok r.), Kvika (2001 r.) oraz piszącego te słowa (2006 r.) zaliczam do podziałów filozoficzno-psychologicznych, (czyli ani naukowych, ani nienaukowych/kościelnych) tj. takich, które chcą ująć odmiany satanizmu względem jakiejś cechy satanisty, np. jego epistemicznego lub psychicznego stosunku do Szatana (Lectus i Kvik) oraz innych ludzi (Sabatiel). Ciekawa uwaga: podział księdza Zbigmalskiego, oznaczony jako kościelny, w istocie jest filozoficzny. Co więcej, użyte w nim nazewnictwo ( satanizm ideologii i perwersji ) trafia w mój osobisty gust. Jednakże symbol krzyża przy nim zostaje z uwagi na wysoką niekompletność tego binarnego podziału oraz nienaukowe kryteria. Tak samo jak w mojej pierwszej pracy na temat rodzajów satanizmu 3 (opublikowanej jednocześnie z tą, będącą uzupełnieniem pierwszej), kropką oznaczyłem w bibliografii te pozycje, do których nie miałem bezpośredniego dostępu, lecz znam ich tytuły z bibliografii do innych książek lub artykułów. 2 Tym bardziej, że najprawdopodobniej jest ona autorką pierwszego polskiego artykułu naukowego o polskim satanizmie (patrz ten plik, strona 21) oraz autorką trafionego terminu satanizm młodzieżowy (w roku 1988). 3 Michał Knihinicki, Całościowe ujęcie rodzajów satanizmu, [PDF na:] The-Serpent.pl, XI

5 Podziały satanizmu ogólnoświatowego 1. Jean Ritchie (ENG 1991; PL 1994) W swojej popularnonaukowej (bo na pewno nie naukowej), skandalizującej książce Tajemniczy świat sekt i kultów, w rozdziale dwunastym Dzieci Diabła: Sataniści, Jean Ritchie osoba świecka (jest dziennikarzem sensacyjnym piszącym do magazynów brukowych), lecz prezentująca ściśle katolicki sposób myślenia wymienia pięć podstawowych kategorii ruchu satanistycznego, dzieląc tym samym satanizm amerykański na pięć rodzajów. Zaczyna od najgroźniejszej odmiany: 1. Sataniści pokoleniowi są to całe rodziny praktykujące satanizm w swoich domach lub piwnicach. Wychowują swoje dzieci w ideologii satanistycznej, to tu występuje seksualne molestowanie dzieci. Stanowią niewielki procent wszystkich satanistów. 2. Druga kategoria łączy się z pierwszą są to ludzie, którzy przyłączają się do sabatów lub organizują własne. Obydwie grupy uprawiają rytualny seks z dziećmi. 3. Sataniści, którzy działają samodzielnie lub mają małą grupkę uczniów. Mają własne rytuały i często łamią prawo. Najpopularniejszym przykładem tej kategorii jest Charles Manson. Do tych satanistów często przyłączają się pedofile i zboczeńcy, by zaspokajać swe potrzeby i zmusić ofiary do milczenia. 4. Sataniści oficjalni należą do oficjalnych organizacji, szczycą się swoją religią i gotowi są o niej mówić. Nie łamią prawa, zwalczają i potępiają rytualny seks z dziećmi oraz składanie ofiar ze zwierząt i ludzi. Najbardziej znane przykłady takich oficjalnych organizacji to Kościół Szatana założony w 1966 roku i Świątynia Seta założona w 1975 roku. 5. Nastoletni amatorzy satanizmu najliczniejsza kategoria satanistów. Nastolatki, które buntują się przeciwko normom i szukają nowych wrażeń oraz wyrazu swego buntu. Do tej ideologii kusi ich obietnica mocy, którą daje magia składnik satanizmu. Wszystko może zacząć się od popularnej w szkołach średnich gry Dungeons and Dragons. 4 4 Quasicytaty na podstawie: Jean Ritchie, Tajemniczy świat sekt i kultów, przeł. Izabella Bajer, Książka i Wiedza, [Warszawa] 1994, s (Wyd. oryg. jako The secret world of cults. Inside the sects that take over lies w 1991 r.) 5

6 2. Ks. Jeffrey J. Steffon (ENG 1992; PL 1993) Zaledwie rok później ksiądz Steffon przedstawia niemal taki sam podział, co Ritchie, z tą jedynie różnicą, że używa innych nazw dla tych samych odmian, a zamiast podstawowych kategorii ruchu satanistycznego mamy u niego poziomy satanizmu. Tutaj także jest ich pięć. Tym razem autor rozpoczyna listę od najmniej groźnego. Oto skrócony opis: Poziomy satanizmu: 1. Ci, którzy uprawiają wróżbiarstwo, łagodną tradycyjną magię lub inne typy spirytyzmu. 2. Młodociani dyletanci, których życie zostało zdominowane przez gry typu Dungeons and Dragons, heavy metal, narkotyki i seanse [spirytystyczne]. Zwykle przeczytali Biblię satanistyczną. 3. Samozwańcze grupy sataniczne wzorujące się na ludziach takich, jak Aleister Crowley, Anton LaVey, i inni. Każda ma własne ceremonie i rytuały dopasowane do swoich zainteresowań. 4. Sataniści z publicznych religii, czyli z Kościoła Szatana lub Świątyni Seta. Ich zadaniem jest rozprowadzanie pism okultystycznych czytanych przez nastolatków. 5. Sataniści hard-core. Ci ludzie istnieli od początków świata. Składają ofiary z ludzi, rytuały odprawiają w podziemiu. Wykrycie ich jest bardzo trudne. Do tego poziomu należą wielopokoleniowe rodziny i grupy. Wykorzystują seksualnie dzieci zarówno obce, jak i własne. Starają się pozostać nieznanymi. Jeśli są illuminati są opętani przez diabła oddali całkowicie swoją wolę i osobowość szatanowi. 5 5 Quasicytaty na podstawie: Ks. Jeffrey J. Steffon, Satanizm jako ucieczka w absurd, przeł. Stanisława i Jerzy Demscy, wyd. WAM. Księża Jezuici, Kraków 1993, s (Wyd. oryg. jako Satanism. Is It Real? w 1992 r.) 6

7 3. Ks. René Laurentin (FR 1995; PL 1997) Niemal identyczny w treści podział satanizmu przedstawia ksiądz René Laurentin. Ten znany w swoim kraju francuski teolog i pisarz religijny, posiadający tytuł profesora teologii, w chwili pisania swojej książki miał około 78 lat (urodzony w 1917 r.). Oto jak widzi on rodzaje realnie istniejącego satanizmu: GŁÓWNE PRĄDY Jak zaklasyfikować te tak różne prądy? Kapitan Dal Griffis, emerytowany policjant w Tiffen w stanie Ohio w okresie swej niebezpiecznej pracy w zwalczaniu okultyzmu i satanizmu wyróżnił w obrębie tej mgławicy cztery grupy: 1) oficjalna religia szatana, 2) amatorzy, 3) kulty przestępcze, jak Charlesa Mansona i innych, 4) okultyzm. Chcielibyśmy nieco uporządkować i uzupełnić tę analizę w perspektywie, która wydaje się nam bardziej logiczna i która prowadzi stopniowo od nurtów najbardziej niewinnych do najbardziej perwersyjnych i od najbardziej znanych do najtajniejszych: 1) sympatycy okultyzmu, 2) klienci magii; 3) Kościoły i grupy zdeklarowane (reklamujące się), 4) sekty okultystyczne. 1. SYMPATYCY OKULTYZMU Z grubsza biorąc są to przede wszystkim ci, których do okultyzmu przyciąga ciekawość. Jest to prąd niezwykle silny wśród nastolatków. Biorą oni udział w różnego rodzaju seansach spirytystycznych z wirującymi stolikami, przemieszczającymi się szklankami itp. Ich niejasne aspiracje do wolności i kontestacji prowadzą ich często do Biblii Satanistycznej lub Rytuału La Veya 6. W Ameryce, ale także w Europie, wielu z nich praktykuje swe obrzędy i zaklinania na cmentarzach lub w innych miejscach, zapraszając na te uroczystości kolegów. Ubierają się wówczas w długie czarne szaty lub rozbierają się do naga, łącząc krwawe ofiary (na ogół ze zwierząt) z ekscesami erotycznymi, włącznie z nekrofilią. ( ) [s ] 2. KLIENCI MAGII Druga kategoria, chyba najliczniejsza, to ci, którzy w okultyzmie szukają odpowiedzi na swe niepokoje, niepewność, ambicje (w miłości, żądzy posiadania, polityce), czy chcą zrealizować pragnienie zemsty. Tu już nie chodzi o poszukiwania ogólnie mówiąc religijne i bezinteresowne. Motywem postępowania tych ludzi jest chęć zdobycia dóbr tego świata bądź zniszczenia swych nieprzyjaciół. Gabinety przyjęć afrykańskich lub azjatyckich czarowników rozmnożyły się w ostatnich latach jak grzyby po deszczu. Kontynuują oni adaptując do nowych warunków dawne techniki magiczne, które opierają się niekiedy na wzywaniu szatana ( ). [s. 149] 6 La Vey pisownia oryginalna. 7

8 3. KOŚCIOŁY SATANISTYCZNE Znajdziemy tu Kościoły satanistyczne, wywodzące się od Crowleya, uznane przez prawo amerykańskie w 1967 r., pod osłoną pierwszej poprawki do konstytucji. Są one oknem wystawowym szatana, zresztą dość wątpliwym, ponieważ Crowley i La Vey w przeciwieństwie do swych uczniów nie wierzyli w szatana. Wykorzystywali natomiast ów zagadkowy mit jako element swych dążeń do uwolnienia dynamizmu ludzkiego, włącznie z żądzami cielesnymi, jak też w celu uatrakcyjnienia swych publicznych wystąpień. ( ) Osobiście skłonny jestem raczej uważać te grupy za warianty Kościołów, które czynią z Szatana znak reklamowy tego, co jest prawnie niedopuszczalne. Weźmy jako przykład bardzo popularną w Bolonii sektę satanistyczną Bambini di satana (Dzieci szatana), założona przez Marco Dimitriego (urodził się 13 lutego 1973 r. w Bolonii), która afiszuje się ze swymi bardzo radykalnymi wymogami. Jej członkowie muszą oficjalnie wyrzec się chrztu i potwierdzić pieczęcią arcybiskupstwa ten akt. W swych domach mają statuetki diabła. Praktykują czarne msze i czerwone msze, podczas których jak opowiada Dimitri wszyscy odbywają stosunki płciowe ze wszystkimi, w tym również homoseksualne i sadomasochistyczne w celu uwolnienia pewnych popędów. Zawierają najróżniejsze, niezgodne z naturą, małżeństwa. Głoszą, w zawsze zagadkowy sposób: Jesteśmy szatanem, nie przyjmujemy żadnego boga, który by nie był w nas. Chociaż Dimitri przechwala się tym wszystkim, jego grupa zachowuje pod innymi względami wielką dyskrecję i nikt nie wie, jak daleko się posunęła na drodze przestępczości. ( ) [s. 151] 4. SEKTY OKULTYSTYCZNE Griffis i Le Bar słusznie odróżniają sekty kultystyczne, praktykujące kult znany i prowokujący, od okultystycznych, należących do najbardziej niebezpiecznej kategorii, okrytych tajemnicą. Dziedzina ta jest tak słabo zbadana, że większość prac na temat sekt w ogóle nic o nich nie mówi, sygnalizując jedynie ogólnie ich istnienie. Wynika to nie tylko z tego, że sam demon jest istotą wiecznie uciekającą, którą znakomicie symbolizuje pełzający wąż, chowający się w trawie, lecz przede wszystkim z tajemnicy, ukrywającej czyny kryminalne. Zidentyfikowanie tych grup jest tym trudniejsze, iż nie mają one ani znanych nazw, ani wyraźnie określonych adresów. ( ) [s. 153] W Stanach Zjednoczonych istnieją sekty specjalizujące się w deprawowaniu dzieci, poświęcanych szatanowi za pośrednictwem całego rytuału oddziaływań psychologicznych, gwałtów seksualnych i innych aktów przemocy. Ludzie zajmujący się ich ratowaniem i nieliczne ofiary, którym udało się uniknąć tego piekła, radzą policji, by postępowała bardzo rozważnie, jeżeli decyduje się zająć takimi sprawami. Jest to jedna z największych okropności naznaczonego prześladowaniem dzieciństwa. Wmawia się dziecku: Bóg cię nie kocha, należysz do diabła! Nie masz innego wyjścia! Każe im się zabijać niemowlęta i zjadać ich ciało oraz wypijać krew, by umocnić władzę szatana. ( ) [s. 154] 7 7 Ks. René Laurentin, Szatan mit czy rzeczywistość? Nauczanie i doświadczenie Chrystusa i Kościoła, przeł. T. Szafrański, PAX, Warszawa 1997, s (Wyd. oryg. jako Le Démon: mythe ou réalité? Enseignement et expérience du Christ et de l'eglise w 1995 r.), 8

9 4. Bp Gianni Ambrosio (IT 1997; PL 2000) Biskup Gianni Ambrosio to autor hasła Satanizm do naprawdę obszernej Encyklopedii Chrześcijaństwa, której tłumaczenie na język polski ukazało się pod szyldem katolickiego wydawnictwa Jedność w 2000 roku. Prawdopodobnie na potrzeby swojego krótkiego hasła podzielił on satanizm na trzy rodzaje: teistyczny, okultystyczny oraz psychodeliczny. Po rzetelnych informacjach ogólnych nt. satanizmu amerykańskiego oraz wyraźnym uwzględnieniu istnienia Kościoła Szatana i Świątyni Seta, Ambrosio podaje trzy formy satanizmu : Obok satanizmu, który przejawia się w adoracji szatana osobowego, istnieją inne jego formy, jak np. okultystyczna, w której szatan jest pojmowany jako symbol buntu przeciw wszelkim regułom, lub psychodeliczna, z wizjami szatana podczas transów wywołanych przez odpowiednią muzykę lub narkotyki. 8 O C E N A P O D Z I A Ł Ó W 1 4 (Ritchie, Steffon, Laurentin, Ambrosio) Trudno jest obiektywnie oceniać bajdurzenie, nie popadając w banał. Dlatego pogodzę się z tym i napiszę prosto: czterech w.w. katolickich autorów po prostu pisze nieprawdę. O ile nie potrafię sobie wyobrazić empirycznych dowodów, jakie ktokolwiek mógłby posiadać na istnienie tych najstraszniejszych odmian satanizmu (grupy 1 i 2 u Ritchiego [s. pokoleniowi], grupa 5 s. hard-core u Steffona, grupa 4 sekty okultystyczne u Laurentina), to w pełni rozumiem motyw wymyślenia pojęcia strasznych złych satanistów, którzy staną się symbolem społecznego zagrożenia i na których będzie można zrzucić wszystkie haniebne akty seksualnego wykorzystywania dzieci (których w rzeczywistości najczęściej dopuszczają się katolicy i nierzadko katoliccy księża). W ten sposób jeszcze więcej ludzi będzie identyfikować się z kościołem, ponieważ wspólny wróg jednoczy najskuteczniej. Niezależnie jednak jakie są psychologiczne motywy kłamstw katolickich pisarzy (którzy, być może, nawet sami wierzą w to, co piszą), faktem jest, że od niemal 50 lat istnienia satanizmu (!) policja ani FBI nie zdobyły żadnych dowodów na tzw. satanistyczne wykorzystywanie dzieci (satanic child abuse lub satanic ritual abuse), a zamiast tego tzw. antysatanistyczna panika (w oryginale: satanic panic) lat 80. XX wieku ujawniła wielką psychomanipulację na pacjentach gabinetów psychologicznych i tzw. wszczepianie im wspomnień (sugestia pod wpływem hipnozy) z rzekomych satanistycznych rytuałów, na których miało dochodzić do gwałtów na dzieciach, oraz morderstw. Bez komentarza natomiast zostawię nazywanie satanistą osobę, która interesuje się okultyzmem i spirytyzmem (lub gra w RPG!). To najstarsza śpiewka Kościoła katolickiego, tradycja oczerniania swego wroga (mianem czciciela diabła ) licząca już ponad tysiąc lat. 8 Bp Gianni Ambrosio, Satanizm, [hasło w:] Encyklopedia Chrześcijaństwa, pod red. ks. Henryka Witczyka, Jedność, Kielce 2000, s (Wyd. oryg. jako Enciclopedia del cristianesimo: storia e attualità di 2000 anni di speranza, Istituto geografico De Agostini, Novara, 1997) 9

10 5. Piotr Stawiński (PL 1997) Ciekawy podział satanizmu ogólnoświatowego autorstwa Piotra Stawińskiego, zawarty w jego pracy Współczesny mit miejski. Uwagi na temat kształtowania się i społecznego funkcjonowania stereotypu satanisty 9, został omówiony przez Piotra Szarszewskiego: Jednak niektóre z podziałów, które powstały na gruncie badań nad satanizmem zachodnim, można z pewnymi zastrzeżeniami przenieść i zastosować do badań nad polskim satanizmem (a przynajmniej pewne ich elementy). Przykładem jest trójczłonowy podział P. Stawińskiego, który na podstawie analizy kształtowania się i społecznego funkcjonowania stereotypu satanisty w Stanach Zjednoczonych wyróżnił: satanizm jawnie zorganizowany w tej grupie mieszczą się związki wyznaniowe prowadzące jawną, zarejestrowaną działalność zgodnie z obowiązującym prawem, takie jak Kościół Szatana czy Świątynia Seta. Związkom tym zarzuca się propagowanie przemocy, wyuzdania i przyciąganie psychopatów szukających ideologicznej podbudowy dla swoich chorych czynów. satanizm subkulturowy do tej grupy autor zaliczył pewien rodzaj muzyki: heavy metal i treści w niej propagowane oraz niektóre gry typu R.P.G., jak na przykład D&D zawierające elementy kultu przemocy i czarnej magii. Trudno jednak mówić w tym przypadku o jakiejś spójnej ideologii, chyba że uznaje się za nią bunt i negację zastanego świata wartości. Osoby zaliczane do satanizmu subkulturowego są odpowiedzialne najczęściej za akty wandalizmu i przemocy wobec ludzi i zwierząt. satanizm domniemanie zorganizowany to współczesna forma znanego w każdej społeczności mitu zagrożenia ze strony czcicieli zła, o której P. Stawiński pisze następująco: Wszystko co lokuję w tej grupie, odnosi się do przekonania o istnieniu ponadnarodowej, sekretnej organizacji, możnej i wpływowej na wszystkich szczeblach uwarstwienia społecznego, oddanej antychrześcijańskiej (choć w swej ideowej proweniencji jak najbardziej związanej z chrześcijaństwem) ideologii satanistycznej. Szczególnie istotny w tej typologii jest człon ostatni, który mógłby stanowić teoretyczny punkt wyjścia dla rozważań nad kwestią kształtowania się mitu zagrożenia ze strony wyznawców Szatana w Polsce. Realne zagrożenie ze strony czcicieli Diabła jest bowiem o wiele mniejsze, niż to ukazywane przez ośrodki antykultowe czy media Piotr Stawiński, Współczesny mit miejski. Uwagi na temat kształtowania się i społecznego funkcjonowania stereotypu satanisty, [w:] Przegląd Religioznawczy nr 4, Piotr Szarszewski, Satanizm w Polsce. Próba analizy zjawiska, Żak, Warszawa 2004, s

11 6. L e c t u s (PL ok. 2000) Lectus to jeden z najstarszych stażem polskich satanistów intelektualnych. Działał w latach ok ok. 2004, później stracił zainteresowanie tematem i usunął swoją stronę z Internetu 11. Jego (już historyczny) tekst Rodzaje satanizmu (z ok r.) od 2002 r. do dnia obecnego można przeczytać na portalu Racjonalista.pl. Przytaczam go tutaj w całości w oryginale: SATANIZM ETYMOLOGICZNY Jest najprostszą formą i religią zarazem. W swojej prymitywności ogranicza się do ubierania się na czarno, słuchaniu ciężkiej muzyki, noszeniu pentagramów. W sferze religijnej nie wybiega poza chrześcijańską Biblie, chociaż jest jej zagorzałym przeciwnikiem. Podaje fakt istnienia Boga i szatana, który tutaj przyjmuje imię DIABŁA, za prawdę. Ogranicza się do życia cielesnego, doczesnego, ale poprzez nie zwątpienie w Boga i Diabla, nasycony jest sprzecznością. Taki bowiem satanizm, poprzez uznanie istnienia Boga i Diabla oddaje cześć tej złej stronie, chociaż uznaje Boga za stwórcę. Uznaje ponadto, co ważniejsze, życie wieczne, ale poprzez oddanie się pod opiekę Diabla skreśla swoje uczestnictwo w zbawieniu i wiecznym uciechom rajskim, kosztem krótkiego i nie zawsze szczęśliwego życia cielesnego. Innymi słowy, poprzez oddanie się Lucyferowi, przekreśla swoja możliwość w wiecznym życiu w Niebie. Sataniści tego pokroju nie zawsze zdają sobie z tego sprawę, a jeśli nawet, to nie rozumieją powyższych filozoficzno-teologicznych zależności! Satanizm etymologiczny w swojej nienawiści do Boga staje się bardzo niebezpiecznym zjawiskiem ogólnospołecznym. Nienawiść owa (tzw. antyteizm) przyjmuje rożne formy. Od niegroźnych przekleństw rzucanych w stronę zakonników i instytucji Kościoła, poprzez rożnego rodzaju profanacje a skończywszy na rytualnych zabójstwach zwierząt lub co gorsza ludzi. Jedynym wytłumaczeniem dla takiego rodzaju satanizmu, jest myśl, ze zakłada on swoimi czynami, lepsze miejsce w piekle. Poprzez niszczenie cmentarzy, kościołów, poprzez odprawiane czarne msze lub rytuały z udziałem krwawych ofiar (co bardziej boli), zakłada łaski Księcia Piekieł. W gruncie rzeczy zjawiska społeczne omawianego zakresu znane są współczesnej psychologii pod terminem kompleksu Herostratesa. Jest to rozpaczliwa wręcz próba wołania o pomoc, o docenienie i zauważenie. Wyznający go ludzie czują się niedocenieni, niezauważeni, a oddając się złu w chrześcijańskiej interpretacji, w swoim zagubieniu coraz bardziej się zagłębiają, mając nadzieję wybicia się na powierzchnię. W końcu stają się mordercami, samobójcami i ludźmi ściganymi przez prawo, gdyż chyba zawsze omawiane zagadnienie, wcześniej czy później, wejdzie w zakres regulacji prawa karnego. Fakt niespełnienia, niedoceniania pomimo oddania się Siłą Ciemności doprowadza do przerażającego i błędnego wniosku o braku wartości ludzkiego życia i kończy się zabójstwami i samobójstwami. Ludzie oddający się takiemu rodzajowi satanizmu to generalnie młodzież czująca zmierzch chrześcijaństwa, widząca i odczuwająca upadek autorytetów (!), ludzie z marginesu społecznego, bandy chuliganów i im podobni. Sami nazywają się satanistami, gdyż według nich samych satanizm to kult oddający cześć diabłu, a takiego znają z Biblii. W Biblii natomiast, diabeł to zło-krzywda, czynią wiec zło-krzywdę, czyli walczą ze wszystkim i starają się krzywdzić wszystko. Ale tak naprawdę krzywdzą samych siebie i innych satanistów, przez których nazywani są pseudo-satanistami czy czcicielami diabła (devil worshiper). Prawdopodobnie nie czytają Biblii La Veya lub interpretują ją bardzo dosłownie, odznaczając się bardzo powierzchownym zrozumieniem tematu. SATANIZM LA VEY`A (OKULTYSTYCZNY) Jest to niewątpliwie głębsza forma satanizmu. Chyba najbardziej rozpowszechniony w Polsce i na świecie. W niej to postać Szatana jest niczym innym jak manifestacją sił przyrody, częścią ludzkiej natury (grzech czyli popędy) bądź bliżej nie określonym bytem transcendentalnym. Nie uznaje jako takiego 11 Patrz: Całościowe ujęcie rodzajów satanizmu, s. 11, przyp

12 chrześcijańskiego Boga ani diabla. Z archetypu pozostaje natomiast postać Szatana. Owiany jest elementami mistycznymi, których obecność w tym rodzaju satanizmu jest bardzo silna. Oddawanie czci Szatanowi, czy pod postacią owej siły transcendentalnej, czy też może jako siła natury, odbywa się na zasadzie rytuału satanistycznego. Nie jest to jednak typowa czarna msza, od której zresztą tacy sataniści generalnie się odcinają. Rola magii ma jednak wiele oblicz. Jest próbą oddziaływania na innych ludzi lub też formą samospełnienia się i odreagowania negatywnych odczuć poprzez odwołanie się do własnej (pod)świadomości. Cechą tego rodzaju satanizmu nie jest krzywdzenie ludzi lub zwierząt, ale zapewnienie sobie (i najbliższym, kochanym) szczęścia w życiu cielesnym, które uważane jest za jedyne, poprzez odrzucenia postaci Boga i diabla. Kładzie nacisk na egoizm, hedonizm, elementy magiczno-mistyczne i wolną miłość. Jest o wiele mniej niebezpieczny niż powierzchowny rodzaj satanizmu. Może przybierać rożne formy. Bardziej i mniej nacechowane misteriami lub kontekstem społecznofilozoficznym. Wtedy przechodzi w ostatnią formę satanizmu. Staje się wtedy satanizmem racjonalnym. Należy jednak podkreślić, że jest to religia. Istnieje bóg (nie mylić z Bogiem!) istnieje bóg, mistyczna esencja, ponadnaturalna siła, która zwie się Szatanem. Nieprawdą jest, iż ten nurt satanistyczny jest przykładem satanizmu racjonalnego. Nie należy mylić satanizmu LaVeya z żadnym innym rodzajem satanizmu. To byłoby błędem wskazującym na dość płytkie zgłębienie tematu. Już na pierwszy rzut oka, kiedy porównuje się satanizm racjonalny z okultystycznym, zauważamy wyraźnie określenie, jakiego używał LaVey: religia satanistyczna. Nie trudno zatem dostrzec różnicę pomiędzy religią a ideologią mikro: pomiędzy satanizmem LaVeya a satanizmem racjonalnym. Problem jest tutaj jednak troszkę szerszy, albowiem wielu ludziom mylą się pojęcia Bóg i bóg, i rozumieją, że składnikiem każdej religii jest Bóg, co jest oczywistym nonsensem, gdyż generalnie każda religia ma swojego boga (!); Bóg zaś znamienny jest dla religii chrześcijańskiej. SATANIZM RACJONALNY Zakłada, że człowiek jest tak zróżnicowaną psychicznie, emocjonalnie i intelektualnie jednostką, że próba zamykania go (tj. satanizmu) w jakiekolwiek zwięzłe streszczenia, opracowania czy definicje nie ma najmniejszego sensu. Generalnie kładzie się maksymalny nacisk na hedonizm i nietzscheanizm, ale i tak ich częstotliwość i nasycenie zależy od danego osobnika i może być bardzo zróżnicowane, przybierając nawet skrajne wartości, takie jak choć zabrzmi to bardzo śmiesznie asceza (!), oczywiście, czasowa, w celu uzyskania lepszych doznań, odczuć, efektów. W tym rodzaju satanizmu, postać Szatana jest symbolem. Może przyjmować bardzo rożne oblicza w zależności od cech danego człowieka. Generalnie jednak, Szatan jest manifestacją życia ziemskiego (gdyż zakłada takie za jedyne poprzez odrzucenie wizji Boga, diabla i innych sił metafizycznych, np. bogów), wolności wyboru między dobrem a złem (założenie względności pojęć), czy najczęściej: częścią ludzkiej, grzesznej, natury; gdyż takie charakterystyczne elementy ludzkiej natury, jak lenistwo, chciwość, pożądanie, obżarstwo itp. są jej częścią, tak samo, jeśli nie bardziej, ważną od pozostałych. Satanizm racjonalny jest ideologią. Błędem jest (jak wspomniałem wcześniej) nazywanie tego satanizmu religią, lub unikanie jednoznacznej odpowiedzi. Kładzie się nacisk na naturalność. Wszystkie bowiem czyny są wyrazem woli czyniącego! Ten rodzaj satanizmu, praktycznie nie jest niebezpieczny, ale raczej aspołeczny. Satanista odczuwa silna odrębność od społeczności w której przebywa, na skutek tego, że jest indywidualistą. Satanista wie jednak, że jest częścią społeczeństwa, co jest uzasadnieniem jego egoizmu Lectus, Rodzaje satanizmu, [pierwotnie na:] Satanistyczna Strona Lectusa, b.d., ok. 2000, [obecnie na:] Racjonalista.pl, 2002, (Nie ingerowano w tekst pisownia oryginalna) 12

13 7. K v i k (PL 2001) Kvik, drugi ojciec założyciel portalu Satan.pl 13, w swoim legendarnym już tekście Wstęp do satanizmu (mającym status wstępu do satanizmu racjonalnego/intelektualnego uprawianego na portalu Satan.pl) znacznie krócej prezentuje podstawowe typy satanizmu: Kilka ważniejszych typów satanizmu: 1. satanizm podwórkowy, zwany pseudosatanizmem. inspirowany muzyką black-metalową, zakładający bunt wobec wszystkiego, religii chrześcijańskiej w szczególności. Antyklerykalny najczęściej łączy się z kultem Szatana. Ze względu na swą ostentacyjność często uważany za satanizm właściwy, bo najbardziej widoczny, co szkodzi całej religii ogólnie. 2. satanizm racjonalno ateistyczny, Szatana traktujący wyłącznie jako symbol, ze spłyconą warstwą filozoficzną, nastawiony hedonistycznie. LaVey i Kościół Szatana reprezentują tą odmianę. 3. satanizm okultystyczny (na przykład Świątynia Seta). Tutaj Szatan (niekoniecznie pod tym imieniem) traktowany jest osobowo, a sfera sacrum istnieje i można się z nią kontaktować oraz ją wykorzystywać. Pomiędzy nimi znajduje się multum pośrednich wariacji na temat satanizmu. 14 O C E N A P O D Z I A Ł Ó W 6 i 7 (Lectusa i Kvika) Podziały te mają jedną zaletę i jedną wadę. Zaletą jest brak snucia fantastycznych opowieści nie mających niczego wspólnego z prawdą, jak to uwielbiają robić poprzedni, katoliccy autorzy. Lectus i Kvik po prostu nie kłamią i zamiast wymyślać fakty, opisują te istniejące. Jednak na tym pochwała się kończy, bo niewątpliwą wadą obu podziałów jest ich jaskrawa niekompletność. Kvik sprytnie uniknął tego zarzutu, gdy przed krótką trzyelementową listą uprzedził, iż jest to kilka ważniejszych typów satanizmu, dodatkowo wzmiankując o multum pośrednich wariacji. Widać więc, że miał świadomość istnienia wielu innych odmian. Jednakże Lectus nie czyni takiej uwagi, przeciwnie w tekście sugeruje, że są to trzy jedyne rodzaje satanizmu. Jak to robi? Po pierwsze używając nazw mocno ogólnych, a po drugie niejako stopniując owe rodzaje (zaczyna od teistów, od nich przechodzi do ateistycznych laveyan, aby przejść do własnej filozofii totalnie ateistycznego satanizmu). Po czym milczy jak zaklęty, że istnieją inne rodzaje satanistycznej wiary, chociażby słynna Świątynia Seta. Prócz powyższego, koniecznie muszę wskazać na błędność w nazywaniu laveyanizmu satanizmem okultystycznym 15. Każdy satanizm, który zawiera okultyzm, jest takowym, a laveyanizm ma go akurat najmniej, co wynika z jego ateistycznego materializmu. 13 Patrz: Całościowe ujęcie rodzajów satanizmu, s. 11, punkt B. 14 Kvik, Wstęp do Satanizmu, [na:] Satan.pl (dział Filozofia ), 2001 (pisownia oryginalna) 15 Patrz też: Całościowe ujęcie rodzajów satanizmu, s. 11, dodatek. 13

14 8. Gerald Suster (ENG 1988; PL 2002) Gerald Suster w biografii Aleistera Crowleya 16 zdawkowo jedynie wspomina o satanizmie, dzieląc przy okazji satanistów na pięć typów, a ponieważ robi to dość dobrze, warto zacytować tutaj jego podział jako kolejny: Satanizm jest pojęciem, którego nie da się opisać jednym zdaniem, ze względu na emocje, które wzbudza. Odnosi się ono do jednego z następujących zjawisk: (a) zboczonych chrześcijan, którzy znajdują rozkosz w bluźnieniu własnej religii; (b) bogatych degeneratów, którzy chcą dodać więcej pikanterii i perwersji do swego życia seksualnego, ale przynajmniej nie traktują poważnie towarzyszącej temu maskarady; (c) zmęczonych kretynów poszukujących nowych wrażeń, którzy naczytali się powieści Dennisa Wheatleya albo naoglądali horrorów, pod wpływem których niszczą kościoły i męczą zwierzaki, mamrocząc coś o Diable; (d) samozwańczych guru, którzy osiągnęli pewną charyzmę dzięki praktykom magicznym i teraz sycą swoje ego okazywaną im fascynacją ze strony zagubionych i słabych ludzi, zwabionych rzekomymi profitami czarnej magii ; (e) mieszczącego się w San Francisco Kościoła Szatana Antona Szandora La Veya, który utożsamia Szatana z freudowskim libido, wykorzystuje rytualistyczną psychodramę dla uwalniania ludzi z kompleksów, wychwala etykę oświeconego egoizmu i przyciąga do siebie powszechnie szanowanych japiszonów. W oparciu o tą klasyfikację możemy wyciągnąć wniosek, że prawdziwi magowie nie ulegają satanizmowi ani kultowi Diabła Crowley od zawsze był określany jako najgorszy człowiek świata oraz satanista, zatem jego biograf musiał o tym wspomnieć, aby rozwiać te niedorzeczne i utarte opinie. 17 Gerald Suster, Dziedzictwo Bestii. Biografia Aleistera Crowleya, przeł. D. Misiuna, Okultura, Warszawa 2002, s (Wyd. oryg. jako Legacy of the Beast w 1988 r.) 14

15 Dwa poniższe podziały (ostatnie z pierwszej części nt. satanizmu ogólnoświatowego) są do siebie podobne w treści, a ponadto łączy je wiele cech czysto formalnych. Twórcami obydwu są Amerykanie, z pewnością młodzi sataniści piszący o własnym podwórku (jak w przypadku Polaków Lectusa i Kvika), obydwa też powstały w lub około 2002 roku. Spotkałem się z nimi w 2003 roku, gdy po raz pierwszy naukowo badałem satanizm. Strony na których wówczas widniały artykuły już od dawna nie istnieją, jednakże podałem je w bibliografii oraz przypisach. Pierwsza z nich była całkowicie anonimowa i takim też pozostał twórca tekstu Satanism (podział nr 9). Druga zaś (satan4u.8m.com) była adresem stowarzyszenia The United Satanic Covenire i ta strona częściowo jeszcze funkcjonuje (polecam sprawdzenie). Autor tekstu What type of Satanist? podpisał się jak RyanS. Ostatnią cechą wspólną jest to, że obydwa teksty sensownie i trafnie dzielą satanizm. Poniżej podaję najważniejsze fragmenty od razu w polskim przekładzie. 9. [Anonim] (USA ok. 2002) 1. Satanizm Religijny (Religious Satanism) Ta wiara obejmuje uznanie chrześcijańskiego diabła, Szatana, jako bóstwo lub jako zasadę. Istnieją trzy główne wyznania: Kościół Szatana, Świątynia Seta i Kościół Satanistycznego Wyzwolenia (Church of Satanic Liberation). Inne, krótko działające grupy satanistyczne, zarówno istnieją obecnie, jak i istniały w przeszłości. Według Urzędu Statystycznego Kanady, w spisie z 1991 roku, figuruje 335 Kanadyjczyków, którzy identyfikowali się jako sataniści. Rzeczywista liczba jest prawdopodobnie znacznie większa. Według broszury US Department of Army # o tytule Religijne wymagania i praktyki wybranych grup - podręcznik dla kapelanów (kwiecień 1978) szacuje się, że Kościół Szatana w USA miał od 10 do 20 tysięcy członków. Dokładne dane są niemożliwe do oszacowania, ponieważ największa organizacja (Church of Satan) nie opublikowała liczby członków. 2. Satanizm Gotycki (Gothic Satanism) Jest to wyimaginowana, głęboko zła religia, która została wymyślona w późnym średniowieczu. Koncept zawierał w sobie pojęcia typu rytualne zabójstwa dzieci, sprzedawanie duszy diabłu, łamanie krzyży, prowadzenie czarnych mszy itd. Ten odłam nigdy nie istniał i nie istnieje dziś, poza wyobraźnią społeczeństwa. 3. Satanizm Młodzieżowy / Nastoletni (Teen Satanism) Synkretyczna religia, która jest mieszanką elementów zaczerpniętych z satanizmu religijnego i satanizmu gotyckiego. Jest praktykowana głównie przez zbuntowanych nastolatków zazwyczaj przez krótki okres. Prawdopodobnie ich liczba idzie w dziesiątki lub setki tysięcy, dokładne oszacowanie jest niemożliwe, ponieważ są oni całkowicie pozbawieni scentralizowanej organizacji. 15

16 4. Inne rodzaje Satanizmu Zdarza się, że seryjni mordercy twierdzą, że są Satanistami, aby uzasadnić swoje straszliwe uczynki. Z policyjnych dochodzeń wynika, że niewiele jednak wiedzą o tej religii. Niewielki odsetek pedofilów molestuje dzieci w satanistycznym otoczeniu, co ma im pomóc w kontrolowaniu ofiar. Nie są jednak w rzeczywistości Satanistami, używają po prostu satanizmu, jako narzędzia do kontynuowania czynów przestępczych. Niektóre zespoły rockowe czy heavymetalowe udają związek z satanizmem. Ich głównym powodem jest zyskanie rozgłosu, aby zwiększyć sprzedaż płyt. Te trzy quasi-satanistyczne grupy nie będą rozpatrywane w dalszej części tej instrukcji RyanS (USA 2002) Sataniści Archetypiczni (Archetypical Satanists) Satanista archetypiczny to osoba, która postrzega Szatana jako archetyp wyższych ideałów bądź porządku. Nie musi ograniczać się jednak tylko do symboliki może również być dosłownym/literalnym Satanistą, który wierzy że Szatan jest zarówno realnym bytem, jak i archetypem. Sataniści Symboliczni (Symbolic Satanists) Postrzegają Szatana jako symbol. Może być prometejskim symbolem wiedzy i nauki, może być katalizatorem krytycznego spojrzenia na świat i oświecenia, bądź symbolem uciśnionych tych, którym zabrano głos. Sataniści Panteistyczni (Pantheistic Satanists) Skłaniają się ku poglądowi, że Szatan jest Wszechświatem sam w sobie, a także jego materią, bądź mroczną, niezrozumiałą dla ludzi siłą, która przenika Wszechświat. Większość panteistycznych Satanistów odczuwa Szatana i przeżyło doświadczenia wykraczające poza ludzką percepcję, które według nich stanowią dowód na Jego istnienie. Panteistyczni Sataniści mogą, ale nie muszą wierzyć w osobowego Szatana, niektórzy są symbolicznymi, którzy czują, że wszystko jest Jednym, a więc Bóg i Szatan są częścią tej jedni, czyli Wszechświata. Sataniści Literalni / Dosłowni (Literal Satanists) Lepszym terminem, używanym przez Księdza Geifodda, jest Diaboliści. Termin ten był używany, by opisać prosty lud w średniowieczu, który mógł wierzyć, choć niekoniecznie wierzył, w osobowego Szatana. Większość dowodów wskazuje na zaprzeczenie i na to, że ta historia została zmyślona przez wystraszonych kościelnych teologów, którzy zrozumieli, że zarówno Kościół jak i lud przestają wierzyć w rdzenne założenia (np. realne istnienie Szatana) Kościoła Katolickiego i przez to dosłownie wynaleźli to wyznanie. W takiej formie było ono wcześniej określane mianem Satanizmu Tradycyjnego, co jest wielkim błędem. Nawet jeśli bowiem religia ta istniała, nie posiadamy na jej temat niemal żadnych informacji, nie da się jej więc powiązać z żadną tradycją. Diabolistami bądź 18 [Anonim], Satanism, [na:] (ok. 2002), dostęp:

17 satanistami literalnymi można nazwać każdą grupę, która wierzy w metafizyczne istnienie bytu nazywanego Szatanem. Setyci / Setianie (Setians) Setyci wierzą, że ten metafizyczny byt nosi imię Set. Został tak nazwany po egipskim bogu, który stracił swój tron w egipskiej mitologii na rzecz swego rywala, czczonego na równi z nim Horusa. Cel Setytów jest w dużej mierze zaczerpnięty z dzieł Aleistera Crowleya i polega na posiadaniu Wiedzy i Konwersacji z Setem i przez to osiągnięcie chronionej/świętej świadomości. Niektórzy Thelemici mają bardzo silne obiekcje przeciw naukom Aquino założyciela Świątyni Seta. Źli Sataniści (Evil Satanists) Tak, oni są wśród nas, i odczuwam z tego powodu olbrzymi niesmak. Jednakże muszę o nich wspomnieć. Źli Sataniści to nazwa, którą sam im nadałem (pewien chrześcijanin nazwał ich Psychotycznymi Satanistami, i ta definicja wydaje się wyjątkowo trafna), z powodu ich poglądu, że Szatan jest czystym złem. Czczą oni to czyste zło i chcą stać się z nim jednością (to nasuwa bardzo stare filozoficzne pytanie: czy czyste zło może istnieć? Czy istnienie jest czymś dobrym? Argumentem na dobro istnienia jest to, że nieistnienie nie daje możliwości dobrego życia, a istnienie tak bez względu na to czy ten cel zostaje osiągnięty, czy nie. Dlatego w zestawieniu istnienie-nieistnienie, istnienie jest dobre. Niekoniecznie zgadzam się z tym stwierdzeniem, ale nie ma to większego znaczenia.) Na ich nieszczęście, jak odkrył Milton, prawdziwy Szatan z pism nie służy niczemu wielkiemu i jest okropną postacią literacką. Cóż więc zrobić? Zaczerpnąć nieco z Uniwersalnego Człowieka Zła, nikogo innego, jak Hitler. Zazwyczaj ci Sataniści budują ołtarze z Hitlerem, uczęszczają na spędy neonazistów i piszą inwokacje do Hitlera. Nie widziano ich nigdy w Stanach (całe szczęście), ale działają prężnie w Europie. Na swej drodze do sławy lubią palić masońskie loże, żydowskie synagogi i chrześcijańskie kościoły. Żadna religia nie zasługuje na dyskryminację, ale jeśli organizacja wspiera akcje, które krzywdzą inne istoty ludzkie, to ich działań nie można nazwać inaczej, jak konspiracją w celach przestępczych. Z tego powodu moim osobistym punktem widzenia na temat tych idiotów jest to, że powinni zostać skazani w świetle prawa, chyba, że zdecydują się zrezygnować z przestępczej działalności i podżegania do niej. Nie należy także wierzyć w ich deklaracje, że ich korzenie sięgają setek lat wstecz. W rzeczywistości zdecydowana większość z tych grup powstała mniej niż pięć lat temu (teraz jest rok 2002). Sataniści Gnostyccy (Gnostic Satanists) Sataniści Gnostyccy uważają Szatana dosłownie za bohatera. To właśnie bezpośrednio z Gnostycyzmu wywodzi się opowieść, gdzie Bóg tego świata to zły ogr, który powoduje cierpienie. W opozycji przeciw niemu stoi, choć jest słabszy, Anioł lub Bóg, który chce odtworzyć porządek świata. Może to być Szatan lub Lucyfer RyanS, What type of Satanist? [na:] The United Satanic Covenire, 2002, dostęp:

18 O C E N A P O D Z I A Ł Ó W 9 i 1 0 (amerykańskich) Te dwa podziały są znacznie lepsze, niż dwa polskie, autorstwa Lectusa i Kvika, z uwagi na znacznie większość kompletność. Widać po prostu, że obaj Amerykanie starali się objąć całość zjawiska, jakim jest satanizm. W tym celu pierwszy z nich stworzył ostatnią grupę (inne rodzaje), zaś RyanS wspiął się na poziom filozoficzny, czy też po prostu bardziej ogólny, tworząc pojęcia, jakie mogą zaistnieć, nawet jeśli w rzeczywistości mało jest satanistów archetypicznych, panteistycznych lub gnostyckich. Następne nazwy, tj. sataniści symboliczni, literalni, źli (evil ones) oraz setyci oddają już szeroko znany stan rzeczy obejmują wielu realnie istniejących satanistów. Całość zaś daje wrażenie kompletności i wyczerpania tematu typów satanizmu (realnych i możliwych). Na tej pięknej tafli widnieje jednak wielka rysa: w jego typologii brakuje przykładowych nazw organizacji (wyjątkiem są jedynie setyci), co znacznie ogranicza jej weryfikowalność, a tym samym podważa wiarygodność i utrudnia identyfikację. CIEKAWOSTKA: milcząca obecność ONA Warto zauważyć, że drugi autor mówi o ONA jako osobnym rodzaju satanizmu, jednak nie robi tego wprost, tzn. nie nazywa ich po imieniu. Określa ich jako psychopatycznych oraz złych satanistów. Rozumiem nadanie tych nazw opisowych i ogólnych, bo wynika to z myślenia naukowego i chęci uporządkowania badanego pojęcia w możliwie najbardziej elastyczny sposób. Co jednak stało autorowi na przeszkodzie, aby w treści opisu złych satanistów podać informację, że ten typ prezentuje właśnie brytyjska grupa Order of Nine Angles? RyanS nie dba niestety o przykłady reprezentantów. W każdym razie, cała masa informacji świadczy o tym, że chodzi mu właśnie o ONA. Spójrzmy: Budują ołtarze z Hitlerem, uczęszczają na spędy neonazistów i piszą inwokacje do Hitlera bezpośrednio wskazuje na ONA z lat 90-tych, gdy używali nazizmu jako najsilniejszej herezji społecznej, zaś postać Hitlera naprawdę pojawia się w wielu ich pismach (w jednym z rytuałów w Czarnej Księdze Szatana III, w prologu do Nexionu, a także w kilku manuskryptach) i zawsze jest przedstawiany jako bohater. (We wspomnianej Czarnej Księdze Szatana III, w Mszy Herezji, pojawia się zdanie Adolf Hitler został wysłany przez naszych bogów, aby doprowadzić nas do wielkości!. Jest ono spójne z opowieścią z prologu do Nexionu.) Zaznaczenie, że ten typ satanizmu wspiera akcje, które krzywdzą inne istoty ludzkie również jak ulał pasuje do ONA, tak samo jak to, że działają prężnie w Europie. Zaś końcowe zdanie: Nie należy także wierzyć w ich deklaracje, że ich korzenie sięgają setek lat wstecz. jest czytelnym odniesieniem się do mitu założycielskiego ONA, wg którego kontynuują oni złowieszczą tradycję (sinister tradition) nieprzerwanie pisemnie od czasów średniowiecza oraz nieprzerwanie ustnie od siedmiu tysięcy lat, gdy teren dzisiejszej Anglii zwany był jeszcze Albionem. 18

19 Podziały satanizmu polskiego Ponieważ niemal połowę z polskich podziałów poznałem dzięki nieocenionej, naukowej książce Satanizm w Polsce Piotra Szarszewskiego, po krótkim omówieniu takiego podziału, będę podawał cytat z tejże publikacji. 1. Ks. J. Zbigmalski (1986) Jest to bez wątpienia pierwszy historycznie polski podział polskiego satanizmu, który powstał w tym samym roku, w którym rodził się w Polsce satanizm młodzieżowy. (Dokładniej za narodziny satanizmu w Polsce przyjmuje się dwa symboliczne wydarzenia: pierwszą czarną mszę na Wieży Bismarca w Szczecinie oraz tzw. czarną mszę w Jarocinie, po koncercie Kata, ). W latach osiemdziesiątych powstało także kilka podziałów, które choć aspirowały do miana naukowych, nie mogą za takie być uznane. Nie opierały się bowiem ani na badaniach, ani na obserwacji, lecz na pewnych trudnych do określenia motywach. Przykładem może być typologia zaproponowana w 1986 roku przez ks. J. Zbigmalskiego. Wyróżnił on dwa typy satanizmu, za kryterium przyjmując stopień zaangażowania: satanizm ideologii i perwersji, satanizm sprzeciwu i mody. Pierwszą grupę stanowią osoby najgłębiej wtajemniczone, świadome przyjętej ideologii. Odrzucają one Boga w zamian czcząc Szatana, uznając go za zasadę zła. Posiadają różne stopnie wtajemniczenia oraz praktykują rytuały czarnej mszy, podczas których dochodzi do profanowania zwłok, świętokradztwa, zabijania zwierząt. Drugą grupę stanowi młodzież nieposiadająca większej wiedzy na temat ideologii satanistycznej, ale fascynująca się nią i podkreślająca swój związek z nią przez zachowanie, ubiór oraz graficzne znaki przynależności. Podobnie jak sataniści pierwszej grupy nie są oni ateistami, jednak wyznając Szatana odwracają się od Boga. W przypadku powyższej typologii trudno ustalić, co kierowało badaczem przy jej ustalaniu. O ile bowiem sataniści drugiej grupy rzeczywiście pojawili się wówczas (vide: Jarocin 1986), o tyle ewentualny fakt działania w Polsce połowy lat osiemdziesiątych satanistów posiadających wysoki poziom wtajemniczenia pozostaje zagadką. Wątpliwości wynikają z kilku przesłanek: po pierwsze analiza wywiadów z członkami ruchu z tamtego okresu wykazuje, że ich poziom wiedzy o doktrynach, ideologii i filozofii satanistycznej był żenująco niski. Na potwierdzenie warto przytoczyć fragment listu od satanistów (o pseudonimach Abaddona, Angela i Rippena ), jaki nadszedł do redakcji tygodnika Na przełaj (list ten był reakcją na artykuł satanisty o pseudonimie Grabarz ) (...) jeżeli ten 'Grabarz' to satanista to A.S. Lavey jest zakonnicą (...) My sataniści ze Szczecina uważamy, że metalowiec, który szuka pojednania z punkami, to gówno nie satanista. Po drugie nieobecna była wówczas na naszym rynku jakakolwiek fachowa literatura, o pismach Crowleya czy LaVeya nie wspominając (zresztą i tak większość polskich satanistów o założycielu Kościoła Szatana i jego poglądach nic nie wiedziała, ci zaś którzy mieli o nim jakąś wiedzę, 19

20 zawdzięczali ją artykułom prasowym oraz filmowi Ameryka, Ameryka ). Po trzecie wreszcie, nawet R. Kostrzewski, ówczesny naczelny ideolog satanizmu, tak na scenie, jak i w wywiadach prezentował stosunkowo ubogi i płytki obraz kultu Szatana. Wydaje się zatem, iż ksiądz Zbigmalski przy tworzeniu swojej typologii uległ wpływowi informacji o satanizmie amerykańskim, które uznał za obowiązujące także na naszym gruncie Kaliski R.U.S.W. (1987) + Anna Mikołejko (1992) Gdy 10 lat temu rozpoczynałem naukowe badania nad polskim satanizmem (poprzez lekturę dotąd powstałej literatury fachowej, nie poprzez badania empiryczne), bardzo często napotykałem na zwrot jak w latach osiemdziesiątych ustalili socjologowie. Na początku nie wiedziałem nawet, czy są to polscy socjologowie, nie wspominając już o tym, co się kryje pod tym tajemniczym (niczym sama idea satanizmu) określeniem. Dopiero po półtora roku, dzięki książce Piotra Szarszewskiego, dowiedziałem się o co w tym chodzi. Po pierwsze, tak byli to polscy socjologowie, który badali polski, dopiero wykluwający się, satanizm młodzieżowy (ten powiązany z muzyką metalową i ostentacyjnym zachowaniem oraz charakterystycznym czarnym ubiorem). Po drugie, wiadomo w końcu kto oraz co jest autorem tego najczęściej przytaczanego (przez katolickich autorów) podziału satanizmu (który nie miał niemal nic wspólnego z rzeczywistością). Po trzecie w końcu okazało się, że są to dwa podziały dwóch różnych autorów, które po krótkim czasie stopiły się w jeden i jako taki były cytowane we wspomnianych opracowaniach, które czytałem w 2003 roku (książka Piotra Szarszewskiego pojawiła się dopiero w grudniu 2004 roku). Rozpocznijmy więc tę złożoną prezentację. Pierwszy podział stworzył tzw. Kaliski R.U.S.W., czyli Rejonowy Urząd Spraw Wewnętrznych w Kaliszu. Nie mam pojęcia, czy byli tam zatrudnieni socjologowie, lecz jego treść jest następująca: Pierwszą próbę podjął w 1987 roku Kaliski R.U.S.W. Przeprowadziwszy infiltrację środowiska czcicieli zła, dokonał następującego podziału: sataniści ich założycielem w Polsce miał być Robert Szwed (określany mitycznym, gdyż nikt z badaczy nie zdołał potwierdzić jego istnienia). Sataniści uznawali istnienie Boga istoty nadrzędnej, ale słabej. Rytuały tej grupy miały charakter witalny, biologiczny przy których niezbędnym rekwizytem było czerwone wino. Centra religijne satanistów mieściły się m.in. w Trójmieście, Częstochowie, Wrocławiu i Kielcach. szataniści oddający cześć Szatanowi. Nie deprecjonowali roli i znaczenia Boga. W swoich rytuałach wykorzystywali wino i/lub zwierzęcą krew. Ich stolicami miały być Szczecin i Wrocław. lucyferianie nurt najbardziej radykalny związany z Krakowem i z Gdańskiem. Dla lucyferian Szatan był Najwyższym Bogiem, Boga chrześcijan uważali zaś za uzurpatora, którego należy zwalczyć (widać w tym dychotomicznym podziale nawiązanie do filozofii gnostyków). 20 Szarszewski 2004, s