Maciej Antoszewski Adw. Marian Kondraciuk ( ) Palestra 31/12(360), 94-97

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Maciej Antoszewski Adw. Marian Kondraciuk ( ) Palestra 31/12(360), 94-97"

Przybysław Baranowski
6 lat temu
Przeglądów:

1 Maciej Antoszewski Adw. Marian Kondraciuk ( ) Palestra 31/12(360),

2 94 W spom nienia pośmiertne N r 12 (360) Zespół wcześniej już wyraził zgodę na ten wpis. Prośba adw. Jędrzejewskiego o przeniesienie jego siedziby z Gostynina do Płocka po wyrażeniu zgody na to przez Zespół Adwokacki Nr 1 w Płocku została uwzględniona przez Radę Adwokacką w Warszawie, która postanowieniem z 28 lipca 1960 roku wpisała go do Zespołu Adwokackiego Nr 1 w Płocku. Praca w adwokaturze nie wzbudzała większego zaninteresowania Bolesława Jędrzejewskiego, którego ciekawiła głównie historia Polski, zwłaszcza ostatnich dziesięcioleci. Niejednokrotnie mówił, że nie czuje się dobrze w zawodzie adwokata, czym też należy tłumaczyć sobie jego nikłą praktykę. Z dniem 30 kwietnia 1970 roku adw. Jędrzejewski przeszedł na emeryturę i 13 marca 1976 roku jako najstarszy adwokat w Płocku został przez Radę Adwokacką powołany na stanowisko kierownika Koła Seniorów. W związku z bardzo podeszłym wiekiem brata swego Klemensa Jędrzejewskiego, profesora Uniwersytetu w Nowym Jorku, Bolesław Jędrzejewski zasugerował mu przekazanie części jego zasobnej biblioteki Towarzystwu Naukowemu Płockiemu oraz Seminarium Duchownemu w Płocku. Dzięki tej inicjatywie zbiory obu tych instytucji wzbogaciły się o liczne cenne pozycje. Pasjonując się wspomnieniami, zwłaszcza z terenu Płocka, Bolesław Jędrzejewski, który był żywą kroniką ostatnich dziesięcioleci, pozostawił zapisy stanowiące cenne przyczynki do poznania najnowszej historii miasta. Niektóre z tych wspomnień publikowane były w Notatkach Płockich. W związku ze swą działalnością społeczną, przejawianą zwłaszcza przy organizowaniu powojennego sądownictwa i Towarzystwa Naukowego Płockiego, oraz w związku ze spowodowaniem przekazania cennych zbiorów książek z Nowego Jorku do Płocka Bolesław Jędrzejewski został odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Kawalerskim i Komandorskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski. 2. ADW. MARIAN KONDRACIUK *12 ( ) Kazimierz Askanas 12 sierpnia 1987 r. adwokatura nasza poniosła wielką i niepowetowaną stratę. Szeregi jej opuścił wybitny prawnik, adwokat Marian Kondraciuk. Ta nieoczekiwana i przedwczesna śmierć pogrążyła w głębokim smutku nie tylko rodzinę, ale także spo-

N r 12 (360) W sp o m n ienia p o śm iertn e 96 łeczeństwo miasta Siedlec, znajomych, przyjaciół, ludzi, wśród których żył i pracował, których rozumiał i którym pomagał.

3 N r 12 (360) W sp o m n ienia p o śm iertn e 96 łeczeństwo miasta Siedlec, znajomych, przyjaciół, ludzi, wśród których żył i pracował, których rozumiał i którym pomagał. Z wielkim trudem przychodzi mi pisać te słowa. Zmarły bowiem był moim Dziadkiem, a właściwie ojcem, któremu zawdzięczam całą dotychczasową karierę życiową. On właśnie ukazał mi piękno zawodu prawnika, adwokata; dzięki Niemu od roku mogę zaliczać się do grona aplikantów adwokackich i dlatego czuję się v/ obowiązku poświęcić mu tych kilka słów, a jednocześnie gorąco pragnąłbym, by lektura tego artykułu stanowiła podstawę do przemyśleń dla przyszłych adeptów naszego zawodu na temat, jakim powinien być prawdziwy adwokat, jakie cechy charakteru i osobowości powinny go wyróżniać, aby być przykładem dla innych. Całe swoje życie Marian Kondraciuk był związany z Siedlcami, począwszy od roku 1914, kiedy osiedlił się w tym mieście, aż do swej śmierci. Jeżeli je chwilowo opuszczał, było to spowodowane bądź obowiązkami zawodowymi, bądź zawieruchą wojenną, która różnie układała losy ludzi. Już jako młody człowiek wyróżniał się dwiema cechami charakteru: bezwzględną uczciwością i odpowiedzialnością, jakże istotnymi dla jego przyszłego zawodu. Ta odpowiedzialność za losy najbliższych kazała mu już jako licealiście podjąć pierwszą pracę zarobkową w związku z trudną sytuacją materialną swych rodziców. Po skończeniu gimnazjum w 1927 r., pomimo ciężkich warunków życiowych, decyduje się jednak na dalszą naukę i podejmuje studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W czasach tych trudno było uzyskać stypendium, obce też były wszelkie formy zapomogowe, a spółdzielnie studenckie jeszcze nie istniały. Młody student zmuszony został wobec trudnej sytuacji materialnej rodziców i nikłej pomocy z ich strony samodzielnie zabiegać o środki do życia; najpierw przez korepetycje, później przez pracę w charakterze statysty Teatru Polskiego, a w końcu robotnika w porcie wiślanym, gdzie przeładowywał drewno. Te ciężkie warunki wykształciły w nim jeszcze kilka znamiennych cech upór, hart ducha i wytrwałość w konsekwentnym dążeniu do celu. Przymioty te charakteryzowały go do ostatnich chwil jego życia. W 1929 r. jeszcze w trakcie studiów, podjął pracę w siedleckim Sądzie Grodzkim w charakterze protokolanta. Praca ta pomimo jej uciążliwości (rozprawy kończyły się niejednokrotnie późnym wieczorem) stanowiła dla niego wielką przyjemność. Obok studiów była ona przecież pierwszą formą styczności z zawodem, z salą sądową. W 1931 r. kończy studia. Wspominać będzie później z łezką w oku swoich słynnych profesorów: Rappaporta, Mogilnickiego, Makowskiego, Koschembahra-Łys-

4 96 Wspomnienia pośmiertne N r 12 (360) kowskiego, szczególnie tego ostatniego m.in. za wygłaszaną często przez niego na wykładach maksymę: honeste vivere, neminem ledere, suum cuiąue tribuere (żyć uczciwie, nikogo nie krzywdzić, każdemu oddać to, co mu się należy). Paremia ta towarzyszy memu Dziadkowi jak jego credo życiowe przez całe życie, bogate w wydarzenia, bogate w najrozmaitsze pokusy, którym nigdy nie daje się zwieść. Po ukończeniu studiów zostaje aplikantem sądowym, ale szczególnego rodzaju była to aplikacja, bo bezpłatna (w rodzaju dzisiejszej aplikacji sądowej pozaetatowej). Znowu kłopoty materialne, znowu borykanie się z losem już nie tylko własnym, ale też i rodziny, żony i córki. Potem następuje asesura, a wreszcie nominacja na sędziego sądu grodzkiego w Apelacji wileńskiej, mianowicie w Sądzie Grodzkim w Kamieniu Koszyrskim na Polesiu. Tam zastaje go wybuch wojny i... znów wegetacja, posmak wiślanego portu z czasów młodości. Odmawia wtedy objęcia stanowiska sędziego w utworzonym pod administracją niemiecką sądzie. W 1944 r., będąc już w krytycznym położeniu, ucieka z Kamienia Koszyrskiego wraz z rodziną do Siedlec. Przeżywa jeszcze wiele niebezpieczeństw, znajduje się w kręgu różnych sytuacji zdawałoby się bez wyjścia, także rodzinnych tragedii, ale wreszcie w dniu 9 lipca 1945 r. spełnia się jego życiowe marzenie: zostaje wpisany na listę adwokatów Izby warszawskiej z siedzibą w Siedlcach. Otwiera własną kancelarię, którą następnie do momentu reorganizacji adwokatury i powstania zespołów adwokackich prowadzi wspólnie ze swym przyjacielem i wybitnym prawnikiem adwokatem Władysławem Witkowskim. Z chwilą powstania Zespołu Adwokackiego Nr 1 w Siedlcach staje się jednym z jego założycieli i członkiem aż do września 1982 r., tj. do chwili przejścia na emeryturę po ukończeniu 75 roku życia. Był nie tylko wybitnym adwokatem, ale również znakomitym działaczem samorządu adwokackiego. W latach był zastępcą rzecznika dyscyplinarnego Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie, a następnie w 1975 r. członkiem Komitetu wyborczego nowo powstałej Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Siedlcach, w której do śmierci pełnił odpowiedzialną funkcję prezesa Sądu Dyscyplinarnego. Był również wieloletnim prezesem Siedleckiego Koła Zrzeszenia Prawników Polskich, a następnie członkiem zarządu Wojewódzkiego tego Zrzeszenia. W jego działalności społecznej nie sposób pominąć innych piastowanych funkcji, takich np. jak stanowiska przewodniczącego Komisji Planowania Przestrzennego w Urzędzie Miejskim w Siedlcach oraz radnego miasta Siedlec przez 25 lat. Za swą działalność

5 Nr 12 (3(>0) Wspomni: nii pof.mlartnc 07 społeczną nagrodzony był w ielom a dyplom am i i odznaczeniam i, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą odznaką ZPP oraz Krzyżem K aw alerskim O rderu O drodzenia Polski. W ychow ując się u Dziadka do m atury, m iałem n iejednokrotnie możność obserw ow ania go przy pracy, znalem jego przyzw y czajenia i pasje życiowe. Jako adwokata,' poza wspaniałym w arsztatem zawodowym, stale doskonalonym, cechow ała go niezwykła dyscyplina pracy, przede wszystkim jednak umiłowanie zawodu i niezwykła aktywność. Bez pracy nie wyobrażał sobie życia. Z chw ilą gdy przestał być członkiem Zespołu A dw okackiego, pracow ał nadał zawodowo jako radca praw ny przedsiębiorstw a państw ow ego. Ma sali sądowej cechow ała go w ysoka k ultu ra słow na a w życiu koleżeńskim uprzejm ość i w yrozumiałoś:.'. oraz szacunek dba łudzi. Był wielkim rzecznikiem p r z e strzegania c.yki zawodowej, nie wyobrażał sobie odstępstw od jej zasad i poglądy te starał się zaszczepić w m iarę możliwości młodym kolegom, wygłaszając :a ten tem at wicie prelekcji i odczyłów. Był wzorowym mężem, ojcem i niezastąpionym Dziadkiem. Do jego życiow ych pasji należało m.in. prow adzenie sam o chodu. oocowanie z przyrodą, a ostatnio pisanie artykułów, których wprawdzie nie publikował, ale w których zaw arł wiele różnorodnych i cennych uwag i myśli. Oto tytuły niektórych z tych artykułów :..Podstawowe zagadnienia współczesnego św iata. W alka o pokój, Dokąd dążysz III Rzeczypospolita Polska?. W dniu 8 lipca 1987 r., otrzym aw szy wiadomość o wyznaczonej nazajutrz rozprawie w Warszawie, udał się tam swoim samochodem. 9 lipca staw ał przed Okręgową K om isją A rb itra żową, reprezentując interes swego przedsiębiorstwa. Było to, niestety, ostatnie Jego w ystąpienie. W trzy dni po powrocie zaatakow ała go choroba, z k tórą walczył pi'zez miesiąc. 12 sm rpnia o godz. Ib odszedł od nas na zawsze. Maciej Anio.-izeiuski aplikant adwokacki

Podobne dokumenty

Delegaci Izby Adwokackiej we Wrocławiu na Krajowy Zjazd Adwokatury - listopad 2007 r.

Delegaci Izby Adwokackiej we Wrocławiu na Krajowy Zjazd Adwokatury - listopad 2007 r. Adwokat Jadwiga Banaszewska W 1985 r. wpisana na listę adwokatów ORA we Wrocławiu. W latach 1998 2004 wizytator, w