Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi Œri Sathya Sai Babie. Kochaj wszystkich, wszystkim s³u. Stowarzyszenie Sathya Sai w Polsce

Transkrypt

1 Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi Œri Sathya Sai Babie Kochaj wszystkich, wszystkim s³u Stowarzyszenie Sathya Sai w Polsce

2 SAI RAM ukazuje się cztery razy w roku jako kwartalnik. Zamknięcie numeru ma miejsce 25-go lutego, maja, sierpnia i listopada. Ze względu na konieczność utrzymania poprawności językowej pisma, a także z powodów technicznych zastrzegamy sobie prawo dokonywania zmian i skrótów w nadsyłanych tekstach. Wszelkie listy i artykuły prosimy kierować na adres: saikrakow@o2.pl lub Ośrodek Sathya Sai w Krakowie, skr. poczt. 11, Kraków 69 Wpłaty na prenumeratę należy dokonywać na konto: Stowarzyszenie Sathya Sai Konto Bank BPH i Kraków nr rachunku: Adres Stowarzyszenia: Stowarzyszenie Sathya Sai ul. Gajowicka 160/7, Wrocław tel. (071) Cena 1 egz. Sai Ram 8,00 zł (wraz z kosztami wysyłki) Magazyn redagują: Anna Kołkowska, Marta Lech, Beata Pietrzyk, Jarosław Karwowski Stała współpraca: Anna Ogonowska, Maria Quoos, Ewa Serwańska

3 Spis treści Spis treści Sai Ram wiosna 2002 Od redakcji słowo wstępne Mistrz mistrzów dyskurs Dlaczego boicie się śmierci dyskurs Który Swami... wywiad Latanie wiersz Parę słów koordynatora gałęzi edukacyjnej Pari praszna boskie odpowiedzi dyskurs Postawa życiowa opowiadanie Dobre matki są dumą narodu dyskurs Napełniajcie swe serca miłością opowiadanie Chwila refleksji... o duchowości spontanicznej i sformalizowanej.. 45 Znaczenie Ramadanu dyskurs Nic nie może się równać boskiej muzyce opowiadanie Ptasie wyścigi opowiadanie Sprawozdanie z Sai-obozu w Gruszkowie Podziemne tajemnice opowiadanie dla dzieci Relacja z otwartego spotkania w Łodzi Listy do Sai opowiadanie Aktualności: Seminarium I stopnia WWL X Ogólnopolskie Spotkanie Wielbicieli Sai Do grup i ośrodków Sathya Sai w Polsce list komitetu koordynacyjnego Księgarnia Wysyłkowa Organizacji Sathya Sai

4 Słowo wstępne Od redakcji Słowo wstępne Oto trzymacie przed oczami drugi już numer Sai Ram u redagowany w Krakowie. Jego ostateczny kształt jest efektem współpracy wielu osób. Warto by tutaj podkreślić słowo współpracy. Jak powiedział kiedyś Swami: Bardziej wartościowa od pracy jest współpraca. Wszystko, co dzieje się pod szyldem Jego imienia jest dla nas łaską i wyróżnieniem, jak również szkołą i sprawdzianem; a nie wszystko przebiega łatwo (jak to w szkole). Uczymy się tej współpracy, staramy się choć częściowo utrzymać wysoki poziom pisma wypracowany już wcześniej. Dopinguje nas do tego świadomość wymagań i oczekiwań ze strony czytelników, a nade wszystko Swamiego. Okazało się, że praca nad dotychczasowymi numerami stała się prawdziwym polem doświadczeń, gdzie ucieleśniają się nauki, nad którymi pracujemy w trakcie redagowania. Dane nam też jest przekraczać własne ograniczenia i pokonywać przeszkody pod tytułem: czy sobie poradzimy?. Mamy jednakowoż nadzieję, że radość i pożytek z Sai Ram u będziemy czerpać nie tylko my. Jeśli w tych nowych dla nas warunkach cokolwiek wyszło dobrze, to pełna w tym zasługa kochanego Swamiego; gdy dostrzeżecie zaś jakieś potknięcia... no cóż, wybaczcie, ale koniecznie dajcie nam o nich znać. Chcielibyśmy w tym miejscu gorąco podziękować wszystkim tym, którzy już do nas napisali, zwłaszcza cenny był dla nas kontakt z członkami redakcji wcześniejszych edycji Sai Ram u, od których otrzymaliśmy wiele ciepłych słów. Niniejszy numer powstawał w bardzo ciekawym okresie. Gdy wykonywaliśmy ostatnie etapy pracy, docierały do nas powiewy aury wielkiego wydarzenia, jakim były warsztaty Wychowania w Wartościach Ludzkich dla liderów i osób aktywnych Organizacji, które odbyły się w dniach 1-3 marca w Warszawie. Z kolei numer został przekazany do drukarni (gdy pisaliśmy te słowa, była to jeszcze przyszłość) w dzień Mahaśiwarathri. Temu hinduskiemu świętu jest też poświęconych kilka stron. Szczególnie godnymi polecenia, oczywiście poza dyskursami, są teksty napisane przez dwoje koordynatorów z naszej Organizacji (prosimy o nadsyłanie do redakcji swoich komentarzy), wywiad z Maxem Arteckim, no i rzecz jasna informacja o zjeździe ogólnopolskim (mimo trudności odbędzie się. Hurra!). 4

5 Od redakcji Sai Ram wiosna 2002 Z okazji świąt wielkanocnych życzymy Wam, byście w czasie świątecznej zadumy nad znaczeniem śmierci, odrodzenia i jedności otworzyli swe serca i odnaleźli Boga w sobie. Bądźcie zawsze i wszędzie Jego przyjaciółmi. Redakcja Nie wyprzedzaj Mnie na duchowej ścieżce. Kiedy się obejrz ysz, Mnie już może tam nie być. Nie idź ciągle za Mną na duchowej ścieżce. Nie przejdę jej za ciebie. Po prostu bądź obok Mnie i bądź Moim prz yjacielem. Baba (cytat pochodzi z pisma francuskiej Organizacji, Prema, nr 51/2002) 5

6 Dyskurs Mistrz mistrzów Dyskurs r. Śiwaratri to każda czternasta noc po pełni księżyca, który dawni mędrcy uważali za bóstwo sprawujące władzę nad ludzkim umysłem. Następnej nocy księżyc staje się niewidoczny, jak gdyby nie istniał; zatem nie stymuluje aktywności umysłu. Noc poprzedzająca nów księżyca, przypadająca w tym miesiącu nazywa się Mahaśiwaratri Wielką Nocą Śiwy, ponieważ wówczas Śiwa obdarza swych wielbicieli darśanem, ukazując się im w postaci lingamu. Tej nocy wierni oddają cześć Śiwie w nadziei na dostąpienie oświecenia. Wedy mówią: dźnianam maheśwara iczczet módlcie się do Śiwy o oświecenie więc nie spłycajcie praktyk zalecanych przez mędrców na tę specjalną okoliczność jedynie do rutynowego postu, nocnego czuwania i śpiewania bhadżanów. Tym bardziej nie spędzajcie tej świętej nocy na ucztach, zabawach, czy innych rozrywkach. Cały poprzedzający dzień i noc kontemplujcie lingam widzialną formę Śiwy i symbol światła duchowej mądrości. Musicie wiedzieć, że Śiwa żyje w każdym z was. Niech darśan lingamu rozświetli waszą wewnętrzną świadomość. Śiwaratri, tak jak inne święta hinduizmu i wszystkich religii, ma określoną formę zewnętrzną oraz istotne znaczenie wewnętrzne. Zewnętrzne rytuały mają za zadanie chronić wewnętrzną treść przed profanacją, podobnie jak niejadalna skórka pomarańczy chroni jej słodki i soczysty miąższ, a płot ogrodzone nim zasiewy. Jeśli jednak nic nie posialiście, czy wydajecie pieniądze i poświęcacie czas na stawianie płotu? Niestety, jeśli chodzi o święta religijne, ludzie zwykle wybierają łatwiejszą drogę zewnętrznych rytuałów, zamiast wewnętrznej dyscypliny i bezpośredniego doświadczenia. Odbywają pielgrzymki do świątyń Śiwy, żeby nie jeść, nie spać i biernie obserwować brahminów oddających cześć lingamom. Tymczasem te praktyki nie stanowią ani celu, ani istoty Mahaśiwaratri. Nie chodzi bowiem o to, żeby we wskazanym przez astrologów dniu nie jeść i nie spać. W celu prawidłowego funkcjonowania ciała zwykle przyjmujecie cztery posiłki dziennie. Czy tak trudno jest wam przynajmniej raz na dobę nakarmić umysł szlachetnym czynem i takąż myślą? Umysł także wymaga odpowiedniego posiłku. Jedno z wielu imion Śiwy, Iśwara, wskazuje na pełnię boskiej chwały. Śankara z kolei oznacza, że Jego łaska przynosi najwyższą błogość. Śankara jest bowiem uosobieniem boskiej szczęśliwości w swym aspekcie Śiwy tańczącego 6

7 Mistrz mistrzów Sai Ram wiosna 2002 ekstatyczny taniec na kosmicznej scenie wszechświata. Przeznaczanie jednego spośród trzystu sześćdziesięciu pięciu dni w roku na oddawanie czci Śiwie, najwyższemu i wszechobecnemu Bogu, stanowi profanację Jego majestatu i chwały. Zastanówcie się też nad zewnętrzną formą Śiwy, którą przyjął dla swych wielbicieli, by służyła im jako przedmiot kontemplacji. W Jego gardle znajduje się halahala straszliwa trucizna, która gdyby ją uwolnił w mgnieniu oka zgładziłaby wszelkie życie. Po Jego włosach spływa Ganges, święta rzeka, której woda leczy wszelkie choroby. Na Jego czole znajduje się oko, którego spojrzenie zamienia każdy przedmiot w popiół, a głowę chłodzi zimny sierp księżyca. Nadgarstki, kostki, ramiona i szyję Śiwy zdobią śmiertelnie jadowite kobry. Jednak pozostając blisko Niego są łagodne, gdyż żyją Jego boskim oddechem. Śiwa nazywany jest też Rudrą, ponieważ przebywa na cmentarzach i w miejscach kremacji zwłok, określanych słowem rudrabhumi ziemia Rudry. Swą obecnością w takich miejscach Śiwa naucza, że człowiek nie powinien bać się śmierci, lecz bez lęku akceptować ją, gdyż śmierć nie jest niczym strasznym ani przerażającym. Każdy z was zakończył już niejedno życie na jakimś cmentarzu. Śiwa znany jest także jako wędrujący asceta z żebraczą miseczką. Taka Jego postać sugeruje, że aby zbliżyć się do Boga, trzeba nauczyć się wyrzeczenia, nieprzywiązania oraz całkowitego dystansu wobec złego i dobrego losu. Mritjundżaja Pogromca Śmierci, oraz Kamari Pogromca Pragnienia te dwa spośród wielu innych imion Śiwy przypominają, że wznieść się ponad śmierć może tylko ten, kto pokonał pragnienia. Pragnienie inspiruje czyn, czyn pociąga za sobą konsekwencje, konsekwencje stanowią przyczynę przywiązań, przywiązania prowadzą do kolejnych narodzin, a narodziny to początek podróży ku śmierci. Znakiem Śiwy-Iśwary jest lingam. Rdzeniem słowa lingam jest sylaba li pochodząca od słowa lijathe oznaczającego rozpływanie się. Śiwa jest tym, który obdarza najcenniejszym spośród wszystkich błogosławieństw nieśmiertelnością, to znaczy możliwością wzniesienia się ponad świadomość śmiertelnego ciała, co stanowi najwyższy cel ludzkiego życia. Jeśli odnajdziecie Boga w sobie, a także nauczycie się postrzegać zewnętrzny świat jako Jego przejawienie, będziecie mogli bez obawy angażować się w sprawy doczesnego życia. Dopóki jednak pierwsze miejsce w waszej świadomości zajmuje świat przejawiony, nie możecie odnaleźć Boga, ponieważ widzicie jedynie przedmioty tego świata. Możecie wybrać jedną z dwóch dróg: albo przestrzegać boskich zaleceń, a wówczas Bóg, zadowolony z was, poszerzy waszą świadomość; albo też nieustannie poszukiwać w swym wnętrzu, by odkryć Boga i realizować ten Jego aspekt, który został tam ukryty. Każda z tych dróg jest dobra, gdyż tak czy inaczej, człowiek musi dotrzeć do Boga. 7

8 Śiwa roztacza łaskę i pomyślność, gdyż jest ich uosobieniem. Zauważcie, że w przeciwieństwie do awatarów, czyli boskich inkarnacji posługujących się ludzkimi ciałami w celu realizowania swych zadań, przy żadnym imieniu Śiwy nie występuje słowo śri, które wskazuje na boskie cechy. Tytuł śri służy odróżnieniu awatarów od innych ludzi. W przypadku Śiwy określenie to jest zbyteczne, gdyż On sam jest źródłem łaski i pomyślności. Śiwę nazywa się też Dakszinamurti Mistrzem Mistrzów. Już sama Jego postać stanowi lekcję wyrozumiałości i cierpliwości. Przyjrzyjmy się: Śiwa ukrywa w swym gardle śmiertelną truciznę halahala, natomiast w miejscu najbardziej widocznym, na głowie, nosi chłodny, kojący sierp księżyca. Czego naucza taka Jego postać? Otóż, powinniśmy chronić innych przed wszystkim, co w nas złe i trujące, a darzyć ich tym, co dobre i szlachetne. Ci, którzy wykorzystują swe dobre cechy wyłącznie dla siebie, natomiast złe przeciwko innym, działają przeciwko sobie samym. Człowiek w swej istocie jest boski, zatem jego myśli, słowa i czyny powinny stanowić konkretyzację boskiej miłości, tolerancji i współczucia. Bóg jest prawdą, człowiek także powinien żyć w prawdzie. Bóg jest miłością, człowiek powinien żyć w miłości, a gniew neutralizować słodyczą wyrozumiałości. Ludzie chcieliby handlować z Bogiem ofiarowują Mu prezenty lub pieniądze, licząc na Jego łaskę. Jak wyobrażacie sobie Boga? Czy sądzicie, że można Go przekupić orzechem kokosowym albo portfelem wypchanym pieniędzmi? Czy myślicie, że Bóg jest przekupny? Kto uważa, że pieniądz pomoże zaskarbić sobie łaskę Boga, nie zasługuje na miano wielbiciela. Wydawanie pieniędzy na duchowe nauki również jest godne potępienia. Dlatego w Gicie Kriszna powiedział, że Bóg przyjmie raczej ofiarę w postaci liścia, kwiatu, owocu lub kropli wody. Czy Bogu potrzebne są te przedmioty materialne? Nie. Nie chodzi o to, byście zerwali z drzewa liść, kwiat lub owoc i położyli przed posągiem Boga. Bóg również nie potrzebuje wody zaczerpniętej ze studni lub rzeki. Liść symbolizuje tu ludzkie ciało, które tak jak liść rodzi się pełne życia, a potem usycha i umiera. Kwiat to serce wolne od szkodników takich jak pragnienie, gniew, chciwość, przywiązanie, duma, nienawiść. Owoc symbolizuje umysł całkowicie oddany Bogu, a woda łzy płynące z oczu pod wpływem ekstazy, w który to stan wprowadza kontemplacja boskiej chwały. Prawdziwe oddanie Bogu polega na ofiarowaniu Mu takich niematerialnych liści, kwiatów, owoców i wody. Jeśli przyniesiecie Bogu liść, kwiat i owoc z drzewa, a wodę z rzeki, Jego łaska spłynie na drzewo i rzekę. Niektórzy twierdzą: Oddałem Bogu wszystko ciało, umysł, intelekt. Tymczasem ci ludzie nie są w stanie zapano- 8 Dyskurs

9 Mistrz mistrzów Sai Ram wiosna 2002 wać nad swymi myślami, emocjami i namiętnościami. Nie potrafią sprawować kontroli nad własnym umysłem i ciałem. Jak mogą ofiarować Bogu coś, nad czym nie panują? To śmieszne dają coś, co wcale do nich nie należy. Kto przyjąłby prezent, który nie należy do ofiarodawcy? Dlatego też nie musicie oddawać mi niczego. Wystarczy, jeśli będziecie darzyć miłością wszystkie istoty. Miłujcie, nie oczekując wzajemności; kochajcie dla samej miłości; kochajcie, bo miłość jest waszą naturą. Bądźcie szczęśliwi, gdy innym dobrze się wiedzie; kiedy zaś cierpią, ze wszystkich sił starajcie się przynieść im ulgę. Wyrażajcie swą miłość, służąc bliźnim. Postępując w ten sposób uświadomicie sobie jedność wszelkiego istnienia i uwolnicie się od ego, które potrafi jedynie ranić. Baba Tłumaczenie: Ewa Serwańska (fragment książki Boski cud stworzenia, Wrocław 2002) Ilustracja: Beata Kajdańska 9

10 Dyskurs Dlaczego boicie siê œmierci? Dyskurs Uważa się, że śmierć to coś czego należy się bać, o czym nie można mówić, gdy jesteśmy szczęśliwi. Ale śmierć nie jest ani dobra ani zła. Nie mamy na nią wpływu; nie przyjdzie za wcześnie, gdy jej pragniemy, ani nie unikniemy jej tylko dlatego, że uważamy, iż jest zła. Ona po prostu jest. Nasz marsz pogrzebowy zaczyna się w chwili narodzin. Jedni docierają na miejsce wcześniej, inni docierają tam okrężną drogą. I tylko tym różnią się między sobą. Ogólnie uważa się, że śmierć jest tragedią, która musi się w końcu przydarzyć. A śmierć to tylko przejście z jednego życia do drugiego. To jak zmiana ubrania ze starego na nowe mówi Bhagawadgita. Jednak cynicy śmieją się z takiego porównania i pytają: A co ze śmiercią noworodków, dzieci, dorosłych w kwiecie wieku? Ich ciał nie możemy przecież używając przenośni nazwać zużytymi ubraniami. No cóż, ubranie nie musi być stare, ale materiał, z którego powstało musiał być zleżały. To wystarczy, aby nowe ubranie szybko uległo zniszczeniu. Są też uparci ludzie, którzy nie chcą uwierzyć w swoje poprzednie wcielenia, ponieważ nie pamiętają z nich żadnych zdarzeń. Ale oni nie pamiętają co im się przydarzyło pięć czy dziesięć lat temu, mimo, że są pewni swej egzystencji w tamtym okresie. Jak więc chcieliby zachować wspomnienia z poprzednich wcieleń? Jeśli nie pamiętasz tamtych dni, to wcale nie znaczy, że nie żyłeś. To oznacza jedynie, że nie przywiązywałeś to tego szczególnego znaczenia; a więc, nie było powodu, abyś o nich pamiętał. Pamiętaj o śmierci. Ciało jest twoim pojazdem, który wiezie cię na spotkanie śmierci. A możesz ją spotkać w każdej chwili. To może być jakieś drzewo, ciężarówka, rów, czy śliska nawierzchnia. Jeśli zdasz sobie sprawę, że czas ciągle upływa, nie będziesz go marnować na zbędne rozmowy, pogoń za zbytkiem, kaprysy i rozwiązłą rozrywkę. Jedź ostrożnie, powoli, bacznie zwracając uwagę na potrzeby tych, którzy znajdują się na drodze. Nie wyprzedzaj innych, ani nie lubuj się w szybkiej jeździe. Zważaj na możliwości twego pojazdu i stan drogi. Wtedy unikniesz wypadków. Twoja podróż będzie miłym doświadczeniem nie tylko dla ciebie, ale i dla innych. Jeśli ktoś spotka śmierć na drodze do Kasi czy Badrinath (przyp. tłum.: święte miejsca w Indiach), pocieszasz się, że takiej śmierci można mu tylko po- 10

11 Dlaczego boicie się śmierci? Sai Ram wiosna 2002 zazdrościć. Jednak, gdy będąc w Puttaparthi, zaboli cię głowa, zaczynasz mieć do mnie pretensje! Według ciebie, każdy kto tu przybędzie, nie umrze. A jeśli tak się zdarzy, twoja wiara zostaje natychmiast zachwiana. Pamiętaj, nie możesz nawet poruszyć powieką bez woli Pana. Więc postaraj się o Jego łaskę i pozwól Mu odpowiadać na pytania zgodnie z Jego wolą. Kiedy zaczniesz intonować imię Pana, które jest samą słodyczą, rozbudzi się w tobie słodycz, którą nosisz w sobie. Gdy poczujesz radość, już nigdy nie będziesz mógł bez niej żyć. Staje się ona niezbędna do życia jak powietrze. Wysłuchawszy opowieści duchowych powiesz, że wystarczy pamiętać o imieniu Pana w ostatniej chwili swego życia. Jednak jest to bardzo trudne w tym momencie, jeśli nie ćwiczyłeś tego przez lata. W natłoku myśli i emocji związanych z umieraniem, imię Pana gdzieś się zatraca. Dlatego już teraz naucz się wynosić imię Pana na szczyt swej świadomości. Żył sobie kupiec, którego zainspirowała opowieść Adżamili. Postanowił pamiętać o imieniu Pana w ostatniej chwili swego życia. Dlatego swym sześciu synom nadał imiona różnych bogów. Wiedział, że w chwili śmierci będzie wzywać swoje dzieci. W końcu chwila ta nadeszła i kupiec, zgodnie ze swym planem, sześciokrotnie wymówił imię Boga. Chłopcy zbiegli się i otoczyli łoże umierającego. A ten spoglądając na swoją gromadkę po raz ostatni, zawołał: Jesteście tutaj wszyscy. To kto teraz pilnuje sklepu? Widzisz, sklep zaprzątał mu umysł przez całe życie i w jednej chwili nie potrafił on szybko przestawić swych myśli na Boga. To, co w tobie siedzi, zawsze z ciebie wyjdzie, nawet jeśli sobie tego nie życzysz. To nie takie proste pamiętać o Bogu w ostatniej chwili życia. Trzeba się tego uczyć przez wiele lat, posiadać głęboką wiarę i silny charakter pozbawiony nienawiści i złości. Myśl o Bogu nie przetrwa pośród dumy i chciwości. A przecież nie wiesz kiedy nadejdzie ostatnia chwila. Bóg śmierci nie zawiadamia wcześniej o swym przybyciu. To nie fotograf, który mówi Zaraz zrobię zdjęcie. Jesteś gotowy? Jeśli chcesz, aby twój portret zawisł w niebiańskiej galerii, musi on być piękny. Poza, uśmiech wszystko musi być udane, nieprawdaż? Dlatego bądź przygotowany na pstryk w każdej chwili dnia i nocy. Niech imię Boga stale znajduje się na twych wargach, a Jego chwała niech ciągle promienieje w twym umyśle. Wtedy twoje zdjęcie zawsze będzie udane. Baba Tłumaczenie: Anna Kołkowska (fragment pochodzi z książki Samuela H. Sandweissa Sai Baba święty człowiek i psychiatra ) 11

12 Wywiad Który Swami... Wywiad Max Artecki był jedną z pierwszych osób z Polski, które przecierały szlak Warszawa Puttaparthi. To sprawiło, że na początku lat dziewięćdziesiątych stał się jakby duchowym autorytetem wśród wielbicieli Sai Baby w kraju. Wiele osób, które wstąpiły wówczas do Organizacji Sai, wcześniej związanych było z Maxem, uczestnicząc w jego zajęciach i spotkaniach na temat Sai Baby, które z pasją organizował w różnych miastach Polski. Na początku działalności Organizacji Sathya Sai w Polsce, Max był koordynatorem do spraw edukacji, a także liderem pierwszej grupy wielbicieli Swamiego w Warszawie. Dzisiaj odsunął się trochę na bok, przekazując działanie w Organizacji jej młodszym członkom. Nie ma jednak roku, by nie można było spotkać Maxa w Puttaparthi w aszramie Sai Baby. Majka Quoos Max, co dzieje się z tobą dzisiaj? Nie bywasz na żadnych zjazdach, nie uczestniczysz w spotkaniach grupowych, trudno oprzeć się wrażeniu, że odsunąłeś się od Organizacji, o której rozwój tak kiedyś zabiegałeś? Max Artecki To niezupełnie tak. Nadal uczestniczę w spotkaniach wielbicieli Swamiego, tyle że w małych grupach, indywidualnie, całe moje życie od lat jest wypełnione Nim i Jego ludźmi, ale rzeczywiście coraz bardziej potrzebuję ciszy. Wszystko w życiu ma swój czas. Proces trwa. Tak jak przechodziłem przez różne etapy osobistego rozwoju, tak też różne były moje etapy w pracy z Organizacją Sai. Był okres, że byłem bardzo aktywny i starałem się, by w Organizacji było jak najlepiej, chciałem uczyć i uszczęśliwiać wszystkich, a ponieważ nikt nie lubi być uszczęśliwiany na siłę, więc prowadziło to do konfliktów. Próbowałem coś z tym zrobić i to uczyło mnie. Teraz akceptuję to, co jest, nikogo nie chcę po swojemu uszczęśliwiać, bardziej zajmuję się zmienianiem siebie. Majka Wszystkich wielbicieli Swamiego interesuje zawsze jak to się zaczęło. Jak więc to było w twoim przypadku? Jak poznałeś Swamiego? Max Hm... często są to niezwykłe historie. u mnie było tak: wiosną w 1992 roku siedziałem u siebie na strychu i przeglądałem jakieś gazety. I tak wziąłem do ręki miesięcznik Nie z tej ziemi (chyba!), w którym trafiłem na artykuł o Sai Babie. Mówię chyba, bo nie pamiętam, ani jak wyglądał ten miesięcznik, ani o czym dokładnie był artykuł. Moją uwagę, przyciągnęło tylko jedno zdanie, które do dzisiaj pamiętam: 12

13 Który Swami... Sai Ram wiosna 2002 Wz ywam każdego, aby prz ybył do mnie i osobiście mnie poznał. Jeśli chcesz wyobrazić sobie jak wygląda góra, to nie wystarcz y wskazać na kamień i powiedzieć, że góra jest miliony raz y większa niż on. Musisz prawdziwą górę zobacz yć, choćby z oddali. Baba Gdy to przeczytałem, całym moim ciałem wstrząsnął dreszcz, a z oczu dosłownie trysnęły łzy. Coś poruszyło się we mnie, nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Szlochałem, a gdzieś w mym wnętrzu obudziła się tęsknota, by jak najszybciej tam być i stanąć przed górą. Decyzję podjąłem natychmiast. Wziąłem kalendarz i przy pierwszym wolnym terminie w moich zajęciach, napisałem: wyjazd do Sai Baby! Wszystko to razem trwało kilka minut. Od tej chwili wszystkie moje myśli zaczęły wypełniać się Nim, zacząłem spotykać ludzi, których też w jakiś sposób poruszył i tak to się zaczęło. Aż trudno uwierzyć, że gdy pierwszy raz usłyszałem o Sai Babie od moich przyjaciół w Austrii, zignorowałem to całkowicie. Jeszcze jeden hinduski guru naciągacz myślałem. Teraz nie mogłem doczekać się wyjazdu. Majka Kiedy więc pojechałeś po raz pierwszy? Max Zaraz na początku roku Myślałem, że pojadę sam, ale wtedy Centrum konsultacyjne we Wrocławiu organizowało pierwszą grupę ludzi z Polski do Puttaparthi i od niej oddzieliła się mała grupka ludzi i dołączyła do mnie. W pewnym sensie stałem się ich opiekunem, gdyż bywałem już wcześniej w Indiach i innych krajach Azji, znałem tamte realia i mogłem służyć doświadczeniem. Majka Jaki był ten pierwszy kontakt ze Swamim? Max Mój pierwszy fizyczny kontakt ze Swamim można powiedzieć, że był bardzo zmęczony. Po nieprzespanych nocach, po podróży, gdy już dotarłem do aszramu, był właśnie czas na darszan. Nie czekając na nic, bez odpoczynku, czy choćby łyka wody A upał był niemiłosierny popędziłem w stronę świątyni. Nie było wówczas dachu tak jak teraz, więc słońce grzało na całego, a ja byłem bliski omdlenia. Moje zmęczenie dochodziło zenitu, Baba tego dnia kazał na siebie czekać wyjątkowo długo. Myślałem: O! Swami, proszę przyjdź wreszcie, żebym Cię zobaczył i zaraz wyjdź, żebym nie zemdlał. W końcu Swami pojawił się. Nie byłem jednak zdolny do jakiegokolwiek odbioru, ani zewnętrznego, ani wewnętrznego, pragnąłem tylko pić i spać. Dopiero po kilku dniach zaczęło mnie opuszczać zmęczenie i moje zmysły nabrały ostrości. Wówczas Baba podszedł do mnie, spojrzał mi prosto w oczy i w tym momencie ogarnął mnie sobą całkowicie. Potem były inne szczególne chwile. Swami nasycał mnie sobą, swoją miłością, odkrywał pochowane kawałki mo- 13

14 Wywiad jej duszy, dużo wtedy płakałem; na koniec pobytu zaprosił nas na spotkanie, doświadczyłem Jego mocy, Boskiej wszechmocy. Spowodował, że oddałem mu się totalnie. Straciłem wtedy zupełnie swoją tożsamość. Można powiedzieć, że zawiesiłem się na Nim. Wyglądało to tak, jakbym zgubił gdzieś swoje wnętrze. To był mój pierwszy etap relacji ze Swamim. Musisz wiedzieć, ze wcześniej nigdy nie miałem jakiegoś wizerunku Boga. Miałem świadomość, że istnieje jakaś moc, jednak Bóg był dla mnie abstrakcją, siłą, potęgą. Nie zamykałem Go w żadnej formie. Majka A jak wyglądały sprawy religii w twojej rodzinie? Max Moja rodzina była mniej lub więcej katolicka, czyli tak bardzo przeciętnie po polsku. Mnie to nigdy nie interesowało. Już jako mały chłopiec, czułem w tym coś sztucznego i zostawiłem to. A teraz po raz pierwszy w moim życiu pojawiła się forma Boga. Tę totalną siłę, którą odczuwałem wcześniej, teraz odbierałem właśnie z postaci Sai Baby. Było to wszechogarniające, wszechmocne, wspaniałe uczucie, które sprawiało, że mogłem tylko paść na kolana w pokorze. Majka To stało się tak natychmiast, nie miałeś z tym żadnych problemów? Max To się stało w jednej chwili. Właściwie już wtedy na strychu. To częste zjawisko. Obserwowałem to u wielu ludzi. Człowiek jakby zatraca się w tej energii, doświadcza jej bardzo głęboko. Nasyca swój głód Boga. Jest zaspokojony i dobrze mu w tym stanie. Nie uświadamia sobie, że ogarnia go lenistwo i nie ma sił ani potrzeby, by być samodzielnym. O wszystko pyta swego mistrza. Ze wszystkim się do niego zwraca i prosi o radę przed podjęciem każdej decyzji. Sam nie wie co ma robić i nie chce wiedzieć. Po co, przecież On i tak wie lepiej, niech decyduje za mnie. To dużo prościej zrzucić odpowiedzialność na kogoś. Majka To dlatego, że w swojej wędrówce, do Boga często odczuwamy samotność, tęsknotę, smutek. Gdy nagle w tej jednej postaci odkrywamy wszystko: miłość ojca, matki, opiekuna, przewodnika, przyjaciela, doradcę, a przede wszystkim kogoś, kto kocha nas bez względu na to, jacy jesteśmy. Max Tak, dokładnie tak to jest. Wtedy zawieszamy się na tej postaci i nie chcemy już być samodzielni. Jednak, gdy już całkowicie oddamy się i zaufamy naszemu mistrzowi, zaczyna się następny etap, w którym Swami chce nas postawić na własne nogi i przekonać, że cała ta moc i energia, którą czerpiemy z Niego, jest w nas. Naszym zadaniem jest tylko odszukanie jej w sobie i uwierzenie w nią. Przychodzi czas odkrywania swego wewnętrznego Swamiego, odkrywania Boga w sobie. 14

15 Który Swami... Sai Ram wiosna 2002 Nade mną pracował kilka lat. Było to bardzo trudne i kosztowało mnie dużo gorzkich doświadczeń, z którymi bez Jego pomocy i mego zaufania na pewno bym sobie nie poradził. Przedtem jednak ogarnęła mnie pasja działania. Powstała grupa w Warszawie, potem w innych miastach, garnęli się ludzie. Pamiętam pierwszy zjazd w Turawie, gdy jako ktoś, kto wrócił właśnie z Puttaparthi, miałem przekonanie, że już coś wiem i chciałem natychmiast zmieniać ludzi, ich świadomość i ich sposoby pracy w Organizacji. Pojechałem też na warsztaty Wychowania w Wartościach Ludzkich do St. Petersburga. Zafascynowany tym, co tam przeżyłem i zobaczyłem, doprowadziłem do pierwszego seminarium WWL w Jachrance. Były kolejne wyjazdy z grupami do Puttaparthi, Whitefield i Kodaikanal. Wiele się działo. Byłem tak przepełniony energią i miłością do Swamiego, że mógłbym zrobić dla Niego wszystko, o cokolwiek by mnie poprosił. Nie skupiałem się wówczas na jakimś głosie wewnętrznym. Nie pojawiała się nawet myśl, że mogę robić coś w niezgodzie z sobą. Aż przyszedł moment, gdy zacząłem się gubić. Nie rozumiałem już o co chodzi i czułem, że narobiłem głupstw. Myślałem: On to za mnie załatwi. Ale tak się nie stało. Zacząłem mieć do Baby pretensje. O co chodzi? Przecież zrobiłem tak jak mi kazał? Co jest grane? Pamiętam dwie lekcje, które podczas bólu miotania się ze sobą dotarły wtedy do mojej świadomości. Gdy kiedyś na placu darszanowym siedziałem zatopiony głęboko w rozważaniach, usłyszałem wydobywający się ze mnie głos Swamiego: Nie to jest ważne, twoje serce jest ważne. Bardzo mnie to poruszyło. Kiedyś też ktoś w mojej obecności opowiadał o pewnym niezwykłym spotkaniu ze Swamim. Podczas tego spotkania, Baba poprosił jednego ze studentów, by coś Mu przyniósł (nie pamiętam dokładnie co to miało być). Mimo prośby Swamiego student nie ruszył się z miejsca. Wszyscy obecni na spotkaniu byli skonsternowani. Swami ponowił swoją prośbę, tym razem nieco ostrzej. Jednak student nadal nie reagował. Swami zaczął krzyczeć i sytuacja stawała się naprawdę nieprzyjemna. Ale student nie wykonywał polecenia. Wówczas Swami uśmiechnął się i powiedział do zebranych: Bierzcie z niego przykład. On słucha wewnętrznego Swamiego. Na zewnątrz kazałem mu wykonać polecenie, ale w jego wnętrzu prosiłem, by został. No i przykład trafił do mnie. Zaczynałem rozumieć coraz więcej. Do czegoś dojrzewałem. Pewnej nocy w Puttaparthi nie mogłem zmrużyć oka. Działo się ze mną coś dziwnego, czego nie rozumiałem, wiem tylko, że nie spałem i że Swami coś ze mną robił. Gdy był już czas na poranny darszan, wstałem i poczułem się 15

16 Wywiad przemieniony, pamiętam, że powiedziałem: Dziękuję Swami, że mi oddałeś moje serce. To była kosmiczna chwila! Od tego momentu Swami zaczął żyć we mnie. Nie na zewnątrz, ale we mnie! Swami pomógł mi odnaleźć Boga w moim sercu, tym samym odnaleźć prawdę w sobie i wrócić do siebie. Tego dnia szalałem z radości. Był to dzień moich duchowych narodzin. Świat wydawał mi się inny. Piękniejszy to mało powiedziane. Ptaki nie były tylko ptakami, drzewa nie były tylko drzewami, nawet powietrze było inne. Moja percepcja świata zmieniła się całkowicie. Czułem się bardzo silny i sam już wiedziałem, co mam robić. Wiedziałem, że mogę polegać na swoim wnętrzu, a nie na zewnętrznym Swamim. Gdy na najbliższej audiencji Swami, pytając moją mamę, którego woli Swamiego wewnętrznego, czy zewnętrznego, spojrzał wymownie w moją stronę, uśmiechnąłem się z wdzięcznością. Na tym spotkaniu Jego stosunek do mnie był zupełnie inny niż wcześniej, już nie byłem natrętnym petentem, teraz byliśmy przyjaciółmi. Na tym spotkaniu Swami podarował mi swoją szatę. Majka Upłynęło kilka lat od tego wydarzenia. Co czujesz dzisiaj? Max To samo. Dziś wiem już, że jeśli człowiek się zatraca, nawet w relacji ze Swamim, przestaje mieć kontakt ze sobą. Swami akceptował postępowanie, które nie było w zgodzie ze mną, by pokazać mi jego konsekwencje. Widząc, że sobie nie radzę, mówił: Idź i przekonaj się. Jeśli nie wierzysz mi, że masz postępować zgodnie ze swoimi odczuciami, to musisz się o tym przekonać. To były trudne próby, ale każdy uczy się na swoich doświadczeniach, nie na cudzych. Co z tego, że się coś wie? To tylko informacja. Dopóki się tego nie przeżyje, nie zintegruje ze sobą, to tak jakby się nic nie wiedziało. Od czasu gdy zacząłem żyć w zgodzie z sobą, zauważyłem, że odbywa się to trochę na zasadzie rewolucji i nie podoba się ludziom, którzy wokół mnie żyją, a nawet, że sprawia im to cierpienie. Starałem się jednak być konsekwentnym. Trzymałem się tego, co ja czuję, a nie tego, co czują inni. Ci inni też nie przypadkiem mają swoje lekcje. Wiedziałem już, że kłamstwo wobec siebie może mieć tragiczne konsekwencje, również dla innych. Jeśli moje życie ma mieć sens dla mnie i dla ludzi, którzy żyją w moim otoczeniu myślałem nie może być w nim fałszu. Trzeba zdjąć wszystkie zasłony nieprawdy, wszystkie maski, nawet jeśli jest to bolesne. Wcześniej nie wiedziałem co mam robić. O wszystko pytałem Swamiego. On coś mi kazał, a ja robiłem to, mimo że nie rozumiałem zupełnie, o co chodzi. Swami mówi, że największym grzechem ludzkości jest ignorancja niewiedza o tym, że prawda jest w nas. Gdy się już to odkryje, wówczas nie tak 16

17 Który Swami... Sai Ram wiosna 2002 istotnym jest, co mówi ten zewnętrzny Swami, czy ktoś inny, tylko to, do jakiego stopnia zgadza się to z naszymi wewnętrznymi odczuciami. Przecież Swami, to nie jest tylko ta zewnętrzna forma. To jest wszechobecna, wszechogarniająca boska energia, która jest obecna w każdym z nas i działa przeze mnie, przez ciebie, przez każdego. Gdy wsłuchamy się w siebie, gdy postępujemy uczciwie wobec samego siebie, to choćbyśmy nie wiem co zrobili, to jest to dla naszego dobra i pomaga w naszym rozwoju. Jeśli zaś robimy coś pod dyktando, nie rozumiejąc dokładnie dlaczego, to stajemy w miejscu, gubimy się, nie mamy kontaktu ze skutkami swoich czynów, nie mamy umiejętności rozróżniania, nie mamy kontaktu ze sobą i nie wiemy, co robić i... znowu pytamy kogoś na zewnątrz. Na swoich zajęciach często powtarzam, że ludzie dzielą się na tych, którzy chcą się uczyć i tych, którzy nie są jeszcze na to gotowi. Ci ostatni krytykują, oskarżają, obwiniają i etykietują innych, obrażają się, czują się skrzywdzeni lub winni, dlatego cierpią i chorują, bo nie potrafią wybaczać sobie i innym. Zaś ci, którzy się uczą, w każdy zdarzeniu widzą jedynie lekcje dla siebie i są za wszystko wdzięczni, bo każde doświadczenie wzmacnia i wzbogaca. Cały świat jest stworzony tak, byśmy mogli się uczyć. Wszyscy jesteśmy dla siebie nauczycielami. Nie spotykamy się po to w życiu, by się okradać, oszukiwać, czy ranić, ale po to, by się od siebie czegoś nauczyć. Bardzo często rolę katów w naszym życiu grają dusze, dla których jesteśmy bardzo bliscy. Tylko one bowiem są w stanie przyjąć na siebie tę niewdzięczną rolę, by pomóc nam w naszym duchowym rozwoju. Boski porządek jest we wszystkim. Naszą najważniejszą lekcją na tym świecie jest akceptacja, akceptacja, akceptacja! Bez akceptacji i wdzięczności nie ma miłości, nie ma Boga. Majka Max, czy to znaczy, że ograniczysz teraz swoje wyjazdy do Swamiego? Max Też tak myślałem. Gdy człowiek odnajduje w sobie siłę, odnajduje w sobie Boga, wtedy ten Swami na zewnątrz wydaje się mniej ważny. Już wiesz, że masz słuchać swego wnętrza. Jednak skąd będziesz wiedzieć, do jakiego stopnia ci się to udaje? Czy znowu nie ulegasz iluzji? Tak łatwo jest zboczyć z drogi. Tyle błyskotek pojawia się wokół. Tak łatwo stanąć w miejscu i grzęznąć w samozadowoleniu. Tymczasem nikt nie zna cię tak, jak Baba. On widzi cię na przestrzał. Nikt jak On nie wie, w którym momencie poddać cię kolejnej próbie, byś mógł zrobić krok do przodu. Tylko kolejne testy mogą ci pomóc zorientować się gdzie jesteś. Tak więc ten Swami z zewnątrz jest bar- 17

18 Wywiad dzo potrzebny. On jest tą cudowną mają, która pomaga nam odkrywać, co mają nie jest. To jest ta druga noga, potrzebna ci dla utrzymania równowagi, by iść do przodu. Gdy jestem w Puttaparthi, tych testów jest bardzo dużo, tam uczę się więcej i szybciej. Tylu tam wspaniałych nauczycieli! Lubię się uczyć, a poza tym zwyczajnie lubię tam być. Majka Z tego co powiedziałeś wynika, że twoja praca ze Swamim dzieli się wyraźnie na trzy etapy? Max Tak? Nigdy dotąd tak o tym nie myślałem, ale rzeczywiście, masz rację. I chyba nie dotyczy to tylko mnie. Najpierw wpadamy w fascynację z powodu odkrycia Swamiego i zawieszamy się na Nim całkowicie, sądząc, że od tej chwili On będzie za nas o wszystkim decydował. Baba jednak czuwa i doskonale wie, kiedy nadchodzi moment, by postawić nas na nogi, byśmy odnaleźli się i uwierzyli w siebie. Gdy już tego doświadczymy, zaczynają się testy, które tę wiarę wzmacniają i coraz stabilniej trzymamy się na dwóch nogach. Boży plan jest doskonały i nic nie dzieje się w nim przez pomyłkę. 18

19 Wiersz Latanie Ten sen powtarza się od czasu dzieciństwa Widzę go coraz wyraźniej i czuje coraz mocniej Dwa trz y kroki do przodu, długie skoczne i już jestem w górze i już się unoszę Wsz ystko w dole małe i bardzo odległe Śmieszne i dziecinne Jak postaci z bajek Wsz yscy grają swoje role bardzo poważnie A ja patrzę na to z góry I się uśmiecham I lecę, lecę, lecę, I kąpię się w chmurach I lecę, lecę, lecę, I radość mnie wypełnia Tak bym chciała, by sen ten kiedyś stał się jawą Ale tak, bym nie wznosząc się Mogła czuć to samo Stoję z boku tego świata i jego problemów Widzę jak się oddalają i stają się małe Ludzie grają swoje role bardzo poważnie Złoszczą się i wygrażają sobie nawzajem A ja widzę to z oddali I się uśmiecham A ja się uśmiecham Bo sen mój pamiętam Jak lecę, lecę, lecę, I kapię się w chmurach I lecę, lecę, lecę, I radość mnie wypełnia Sai Ram wiosna 2002 Majka Quoos 19

20 Parę słów koordynatora... ga³êzi edukacyjnej Parę słów koordynatora Moi drodzy! Sai Ram zaproponował mi stałą rubrykę na swoich łamach dla idei Wychowania w Wartościach Ludzkich (WWL). Skorzystam z tego chętnie, ponieważ będę mogła częściej kontaktować się z Wami w ten sposób. A tematów życie i Swami dostarcza nam tak wiele, że chyba nie zabraknie nam inwencji. Na początek chciałabym podzielić się z Wami, drodzy Czytelnicy, wrażeniami z I konferencji Szkół Sathya Sai, w której miałam okazję uczestniczyć w Prasanthi Nilayam w listopadzie 2001 roku. Tak się złożyło, że mogłam wziąć w niej udział jako obserwator. Przyjechali na nią ludzie prowadzący szkoły Sathya Sai, dyrektorzy, nauczyciele i studenci. Obecnie na świecie są 24 takie szkoły poza Indiami, a w 2002 roku ma powstać 14 następnych. Konferencja miała charakter szkoleniowo-roboczy. Obrady otworzył Śri Indulal Shah, przewodniczący światowej Organizacji Sai, wykłady i warsztaty prowadzili: dr Art.-Ong Jumsai, dyrektor Instytutu WWL w Tajlandii osoba numer 1 w ruchu edukacji Sathya Sai na świecie, dr Judo, również pracownik tego samego Tajlandzkiego Instytutu, Victor Kanu dyrektor szkoły Sathya Sai w Zambii, znanej skądinąd szkoły cudów i inne znane osoby tego ruchu dr Pal Dhall, Riuko Hira i Loraine Burrows, autorka podręczników WWL dla dzieci i młodzieży. Jednak zanim rozpoczęły się obrady, Swami osobiście rozdał dyplomy studentom, którzy ukończyli kurs wychowania w wartościach ludzkich w Tajlandzkim Instytucie. Instytut, któremu przewodzi dr Jumsai, prowadzi kursy dla nauczycieli wartości ludzkich i dla tych, którzy pragną założyć szkołę Sathya Sai Tematem przewodnim była koncepcja EDUCARE szerokie pojęcie edukacji, które Swami przestawił kilka miesięcy wcześniej w swoich dyskursach na temat właściwego wychowania i kształcenia młodych ludzi w dzisiejszych czasach. Dyskursy te mieliśmy okazję przeczytać w ostatnich numerach Sai Ram-u. Na konferencji przestawione zostały metody i techniki nauczania w szkołach Sathya Sai, nowatorskie podejście do procesu uczenia, jak również do szkolenia nauczycieli. 20