Biuletyn Informacyjny Środki Transportu dla Misjonarzy W numerze: Początki MIVA Pols k a - w y w i a d z ks. Marianem Midurą Zrealizowane projekty w 2008 r. Jak poruszano się w czasach Jezusa? Misjonarze uczą się jazdy w trudnych warunkach Misjonarskie prośby i podziękowania za środki transportu M I V A P o l s k a - inicjatywy na 2009 r. Z okazji Świąt Zmartwychwstania Pańskiego życzymy wszystkim kierowcom, dobrodziejom i przyjaciołom i polskich misjonarzy obfitości łask Bożych od Zmartwychwstałego Pana! Słowo Dyrektora Rok Wielkiego Jubileuszu 2000 zaowocował w Polsce wieloma inicjatywami. Wśród nich jest organizacja na rzecz pomocy polskim misjonarzom w zakupie środków transportu. Inicjatywa ta, to odpowiedź na wielokrotne prośby, sugestie, zachęty a czasem nawet narzekania polskich misjonarzy, którym pojazd terenowy, motocykl czy rower, łódź czy barka to niezbędny i konieczny środek w wypełnianiu misyjnego zadania. Misjonarz musi być człowiekiem mobilnym, aby na froncie misyjnym mógł ogarnąć wielość zadań i obowiązków mu powierzonych i docierać wszędzie tam, gdzie żyją i mieszkają ludzie: do buszu, dżungli, na pustynię, w góry, nad jeziora i rzeki,, do dzielnic slumsów oraz do małych osad i wiosek. Wszędzie tam trzeba dotrzeć i być obecnym, aby nieść ludziom światło wiary, iskrę nadziei ogień miłości. W duchu solidarności i współpracy misyjnej Kościół posyłający misjonarzy jest zobowiązany do otoczenia posyłanych opieką i troską, aby mogli jak najowocniej służyć Bogu i ludziom. W tym roku Jubileuszowym Roku Św. Pawła, Apostoła Narodów, dziękujemy Bogu za to, że pozwolił, aby dzieło MIVA powstało w naszym kraju rosło i rozwijało się służąc głoszeniu Ewangelii. Dziękujemy Bogu za wszystkich, dzięki którym to dzieło powstało i działa w Polsce już przez 9 lat pomagając misjonarzom w ich zmotoryzowaniu. Dziękujemy za wszystkich ludzi dobrej woli i serca wrażliwego na sprawy misji, którzy ofiarowali swój czas, środki i możliwości aby pomóc NIEŚĆ CHRYSTUSA na krańce świata. Dziękujemy Bogu za wszystkich dobrodziejów, szczególnie za kierowców, którzy w podziękowaniu za bezpiecznie przebyte podróże ofiarowują 1 grosz za 1 km jako pomoc w zakupie misyjnych środków transportu. To dzięki nim wszystkim ponad 250 polskich misjonarzy i misjonarek mogło od 2000 roku do tej pory otrzymać pomoc w zakupie środków transportu. Zostało sfinansowanych lub współfinansowanych: 161 samochodów, 1 bus szkolny, 37 motocykli, 54 rowerów, 1 traktor, 1 quad, 5 silników do łodzi, 2 barki, 5 łodzi, 2 konie. Pomoc ta powędrowała do blisko 50 krajów świata. Marzec 2009 (1) Nie można nie podziękować też Bogu za owocną współpracę z MIVA Austria, która w tym roku obchodzi Jubileusz 60 lecia swego istnienia. Ta współpraca owocuje efektywniejszą pomocą naszym misjonarzom. Jesteśmy też wdzięczni Bogu za wszystkie dotychczasowe inicjatywy na rzecz poprawy bezpieczeństwa na naszych drogach. Inicjatywy te weszły już na stałe do kalendarza duszpasterskiego Kościoła w Polsce. Program duszpasterski na rok 2008/9 uwzględnił i podkreślił obowiązek i konieczność troski o życie na naszych drogach. Ufamy, że dzięki temu wielu ludzi lepiej rozumie potrzebę i konieczność bycia trzeźwym, życzliwym i odpowiedzialnym kierowcą. Składam podziękowanie Księdzu Pawłowi Z., który niedługo wyrusza do pracy misyjnej do Papui Nowej Gwinei, za ogromną pomoc w przygotowaniu Biuletynu. Przygotowując Biuletyn Informacyjny chcielibyśmy przybliżać pracę polskich misjonarzy w świecie, informować o ich potrzebach w zakresie środków transportu i propagować działalność na rzecz misji Kościoła w świecie. Mamy nadzieję, że uda się nam przygotowywać nasz biuletyn kwartalnie. Niech Zmartwychwstały Pan wszystkim błogosławi! Św. Krzysztofie, módl się za nami! Boże, prowadź! Z błogosławieństwem misjonarskim i modlitwą Ks. Jerzy Kraśnicki Ks. Jerzy Kraśnicki, Dyrektor
Str. 2 Początki MIVA w Polsce Wywiad z ks. dr Marianem Midurą, pierwszym dyrektorem Ks. dr Marian Midura Dla misjonarza samochód jest rzeczą niezbędną do pracy, tak samo jak znajomość języka. Wiemy, że ksiądz pracował 6 lat na misjach w diecezji Kimberley w RPA, to były lata 1993 1999. Powrócił ksiądz w październiku 1999 roku i bardzo szybko w styczniu 20-00 roku zaczął ksiądz tworzyć dzieło pomocy polskim misjonarzom w zakupie środków transportu Jak się zrodziła myśl założenia? Pracując na misjach w RPA byliśmy wspierani przez inne kraje. One od dawna pomagały polskim misjonarzom, aż w końcu zaczęły naciskać, aby Polska jako już wolny kraj, który wyzwolił się z komunizmu, zaczął pomagać swoim misjonarzom. I tu zrodziła się myśl, aby stworzyć dzieło pomocy misjonarzom. Pomysł poparł wówczas Przewodniczący Komisji ds. Misji KEP Biskup Ełcki dr Wojciech Ziemba. Dlaczego ksiądz zakładał właśnie dzieło, które pomaga misjonarzom w zakupie środków transportu? Dla misjonarza samochód jest rzeczą niezbędną do pracy, tak samo jak znajomość języka. Będąc w RPA dzięki pomocy niemieckich organizacji zakupiłem samochód, który pozwolił mi bezpiecznie, bez problemów docierać dalekich wiosek, do wiernych i potrzebujących pomocy. Jaki były początki Waszej działalności? Pierwsza, można powiedzieć akcja MIVA Polska, zorganizowana została gdzieś w połowie czerwca 2000 roku. Polegała ona na wielkim pakowaniu i wysyłce do każdej parafii materiałów na pierwszą akcję ogólnopolską 1 grosz za 1 km. Wysłano ok. 10,5 tys. listów do wszystkich parafii w Polsce. Przy pakowaniu pomagali znajomi, rodzina, księża oraz misjonarze, którzy w tym czasie byli w Centrum Formacji Misyjnej na urlopie. Do tworzenia wykorzystałem pomoc grup misyjnych, które wspierały nas misjonarzy w Afryce. Gazeta Misje Dzisiaj wydawana przez Ojców Oblatów nagłośniła całą akcję, KAI, Radio Plus i w TVP 1 wówczas emitowany program Czasy (dziś Między niebem a ziemią ). Festyn w Wadowicach Górnych w 2000 roku, stał się festynem dla kierowców. Wiemy, że niektóre projekty są realizowane wspólnie z MIVA Austria, jak rozpoczęła się współpraca? Od założenia zostałem pozytywnie zaakceptowany przez MIVA Austria. Od MIVA Austria uczyłem się prowadzenia projektów. Dyrektor MIVA Austria, Franz Kumpfmüller był obecny na naszych akcjach w Polsce. Wspólnie z MIVA Austria realizujemy wiele projektów. MIVA nie daje (w sensie dosłownym) misjonarzowi samochodu, wspólnie robimy projekt, wspólnie zdobywamy fundusze. Bardzo ważny jest udział misjonarza, wsparcie parafii, czy diecezji, oraz pomoc z innych organizacji. Jak się przebijała do świadomości ludzi idea pomocy misjonarzom w zakupie środków transportu? Trzeba było udowadniać, że Polska nie tylko prosi o pomoc, ale również potrafi i jest w stanie pomóc innym. Jest przecież motto, że więcej szczęścia jest w dawaniu, a niżeli w braniu. Jak się okazało, wielu ludzi świeckich poparło nasze działania, zauważyło potrzebę pomocy misjonarzom na misjach, potrzebę pomocy drugiemu człowiekowi. Zaczęto nas wspierać finansowo, przy tym przysyłając prośby o modlitwę za kierowców. O. Paul Schulze OMI założyciel MIVA (po prawej) oraz Karl Kumpfmüller założyciel MIVA Austria Jak Ksiądz widzi perspektywy rozwoju we współczesnym kontekście? Podstawą dalszego rozwoju jest współpraca z parafiami, które chcą pomagać
Biuletyn informacyjny Str. 3 Początki MIVA w Polsce cd. misjonarzom. Ludzie zdają sobie sprawę z tego ile jest wypadków na polskich drogach, a mocno angażuje się w akcje poprawy bezpieczeństwa na drogach. Proszę powiedzieć coś więcej o udziale znanych ludzi. Wspiera nasze działania dla misjonarzy wielu znanych ludzi jak: Krzysztof Hołowczyc, Jacek Czachor, Marek Dąbrowski, oraz wielu innych, którym za wszystko z całego serca składamy serdeczne Bóg Zapłać. Dziękuję serdecznie za rozmowę. Rozmawiała S. Marcinkowska Projekty Uczestnicy pierwszego festiwalu Wadowice 2000 Podstawą dalszego rozwoju jest współpraca z parafiami, które chcą pomagać misjonarzom. ZREALIZOWANE W 2008 R. DO REALIZACJI 24 Auta (Boliwia, Ekwador, Gabon, Kamerun, Kenia, Meksyk, Mongolia, Papua Nowa Gwinea - 3, Peru, Rwanda - 4, Santo Domingo, Tanzania, Zambia - 3) 8 Motocykli (Burkinafaso, Dominikana, Ghana, Madagaskar, Nikaragua, Papua Nowa Gwinea, Peru, Togo) 24 Rowery (Kenia - 6, Madagaskar - 12, Zambia - 6) 1 Barka (Brazylia) 1 Quad (Madagaskar) 2 ambulanse (Boliwia, Ruanda) 1 minibus do transportu chorych oraz dzieci do szkoły z odległych wiosek (Kenia) 48 Auta (terenowe) (Argentyna, Brazylia, Ekwador, Kostaryka, Indonezja, Kazachstan, Papua NG, Zambia, Czad, Angola, Burundi, Tanzania, Kamerun, Madagaskar, Ghana, Gabon, Etiopia, Senegal, Wybrzeże Kości Słoniowej) 1 quad do pracy misyjnej w górzystych regionach RPA w zuluskich wioskach 2 łodzie (Madagaskar, Brazylia-Amazonia) 2 motocykle (Kongo, Uganda) Serdecznie dziękujemy wszystkim, którzy wsparli naszych misjonarzy Rowery dla katechistów (Kongo, Zambia).
Cieka wost ki Str. 4 Jak poruszano się w czasach Jezusa? Sposób podróży Odległość Przykład Pieszo Około 30 km w ciągu dnia Piotr szedł około 60 km z Jafy do Cezarei przez dwa dni (Dz 10,23-25) Pobłogosław dla mnie, Boże, ziemię pod mymi stopami; pobłogosław dla mnie ścieżkę, którą pójdę; Ty, który jesteś Królem królów, pobłogosław me spojrzenie. Wielbłądem Osłem Konno Wozem Wielbłąd mógł przewieźć człowieka ponad 160 km dziennie Osły były używane głównie do przewozu towarów, ale jeździły na nich kobiety i dzieci, a także transportowano nimi chorych. Można tak było przebyć drogę około 30 km w ciągu dnia Od 40 do 55 km dziennie. Jeśli zmieniano konie w ciągu dnia dystans się wydłużał Wozy zaprzężone w konie pokonywały odległość podobną do koni bez wozu Rebeka i jej towarzysze wsiedli na wielbłądy i wyruszyli ze sługą Abrahama (Rdz 24,61) Dobry Samarytanin przewiózł osłem ograbionego i obitego człowieka (Łk 10,34) Wraz ze zmianą koni Paweł był eskortowany z Jerozolimy do Cezarei na dystansie ponad 90 km (Dz 23,23-31) Urzędnik etiopski jechał z Jerozolimy do Gazy właśnie takim wozem (Dz 8,28) Z modlitw celtyckich Łodzią morską Pierwsze łodzie morskie pojawiły się prawdopodobnie dopiero po 3000 p.n.e. Przy dobrych wiatrach taka łódź pokonywała dystans około 8-11 km na godzinę Jonasz uciekał przed Bogiem na pokładzie łodzi płynącej do Hiszpanii (Jon 1,3) Źródło za: American Bible Society, tłum: Paweł Zajko
Biuletyn informacyjny Str. 5 Szkolenie misjonarzy w jeździe w trudnych warunkach Misjonarz w obcym kraju rzadko widzi asfalt gładki jak stół. Najczęściej musi docierać do ludzi drogami szutrowymi, bądź czymś co w porze suchej było polną drogą, ale po deszczu zamieniło się w błotną śliską maź. Nietrudno o wypadnięcie z trasy, zaliczenie rowu i mozolne wyciąganie samochodu, jeśli miało się tyle szczęścia, że nic się kierowcy i pasażerom nie stało. Dlatego już od kilku lat organizuje szkolenie kierowców misjonarzy w jeździe w szczególnie trudnych warunkach. Szkolenie to możliwe jest przy pomocy Akademii Jazdy Opel i Chevrolet oraz General Motors Poland. W tym roku odbyło się ono 17 marca. Składało się ono z krótkiego wprowadzenia instruktora pana Tomka Dąbrowskiego w teorię jazdy, a potem praktykę na specjalnie przygotowanej płycie betonowej pokrytej śliską nawierzchnią. Emocji było co niemiara. Wiedza i podpowiedzi instruktora siedzącego obok kierowcy owocowały szybkim postpem w radzeniu sobie z prowadzeniem pojazdu. Specjalne podziękowania należą się wszystkim zaangażowanym w tę akcję. Oto kilka fotografii obrazujących trening: Pan Tomasz Dąbrowski cierpliwie tłumaczy zachowanie się samochodu w trudnej sytuacji oraz podpowiada co kierowca powinien wtedy robić. Odpowiedni Prowadzić taki samochód to wielka sztuka. Jak widać nie zawsze na twarzy kierowcy gościł triumf. pojazd to podstawa przemieszczania się na misjach, ale od umiejętności kierowcy zależy jego życie i życie innych. Misjonarze wraz z instruktorami cali i zdrowi. I zadowoleni oczywiście.
Str. 6 Prośby misjonarzy o środki lokomocji Wybrane listy Jestem misjonarką ze zgromadzenia Córek Bożej Miłości. Pracuję w szpitalu w Boliwii w małym miasteczku Aiguile liczącym sobie 11 tys. mieszkańców wraz z ludnością z 90 okolicznych wiosek. Do mojej pracy misyjnej niezbędna jest karetka. Nasze drogi są w bardzo złym stanie, czasami musimy jechać 150 290 km w jedną stronę, a w porze deszczowej warunki są tragiczne. Posiadany jedną karetkę, która liczy sobie już 20 lat i nie nadaj się do takich wyjazdów. Dostaliśmy również karetkę od Ks. Biskupa w 1998 roku po trzęsieni ziemi, ale jedna sprawna karetka na 90 wiosek oddalonych od miasta nie wystarcza. Nasi dwaj kierowcy często jeżdżą na wioski i przywożą starszych ludzi, kobiety do porodu, chore dzieci. s. Mariola, Boliwia oo. Franciszkanie, Brazylia Nasza Parafia Matki Bożej Fatimskiej w Jurua, położona jest w dolnym brzegu rzeki Jurua. Najlepszym środkiem do poruszania się jest barka, która umożliwia dotarcie do naszych licznych wspólnot. Oprócz trzech wspólnot w miasteczku posiadamy dwadzieścia wspólnot nadrzecznych oraz kilka wiosek indyjskich. Do tej pory odwiedzaliśmy te wspólnoty tylko raz w roku, dzięki barce z silnikiem. Niestety, po 14 latach eksploatacji nasza barka wymaga generalnego i bardzo kosztownego remontu. Dlatego też, zwracam się do o pomoc w zakupie łódki aluminiowej dla 6-8 osób, która na czas remontu naszej barki pozwoli nam na odwiedzanie wspólnot najbliżej położonych od miasteczka. Wioseczka do której trzeba szybko dojechać Jestem misjonarzem Oblatem Maryji Niepokalanej pracującym w Apostolacie Morza w Tamatave na Madagaskarze. Nasze zgromadzenie zajmuje się pracą i pomocą duszpasterską rybakom, marynarzom oraz ich rodzinom, zwłaszcza tym, które straciły mężów i ojców bardzo często jedynych żywicieli rodziny. Założyliśmy Stowarzyszenie Kobiet Rybaków i Marynarzy, które zajmuje się tkactwem, haftem tradycyjnym, a swoje wyroby następnie sprzedają. Zajmujemy się również dokarmianiem dzieci. W każdą sobotę 150 dzieci otrzymuje kompletny posiłek. W celu rozwoju Apostolatu zbudowaliśmy restaurację, która daje zatrudnienie miejscowej ludności, jest miejscem spotkań z dziećmi, ale zyski z restauracji, nie pozwalają na zaoszczędzenie pieniędzy na nowy samochód, który jest niezbędny do pracy duszpasterskiej w terenie. Odwiedzamy i obejmujemy pomocą rodziny marynarzy, które mieszkają poza miastem. Odwiedzamy marynarzy przybywających do portu i zapraszamy na Eucharystie i inne ceremonie liturgiczne. Organizujemy rekolekcje, spotkania rodzinne oraz przygotowania do sakramentów w miastach należących do diec. Tamatave. Do tej pory jeździliśmy starym samochodem, który liczył sobie 12 lat w czasie zakupu i był po wypadku, a po remoncie musiał pokonywać trasę 380 km w jedną stronę. Dlatego też zwracam się o pomoc. O. Stanisław Jestem misjonarzem pracującym w RPA. W ubiegłym roku przeniesiono mnie do Pomeroy tzw. prawdziwej misji w górach KwaZulu- Natal, gdzie panują bardzo trudne warunki życia i pracy misyjnej. Abym mógł dotrzeć do głównej misji muszę pokonać 30-35 km drogi przez góry, gdzie czasem po ulewnych deszczach trzeba zostawić samochód i dotrzeć na miejsce pieszo. Na terenie mojej misji znajduje się 11 wspólnot, które odwiedzam tylko raz w tygodniu, jest jedno przedszkole również wśród gór, gdzie uczy się 35 dzieci, a aby dojechać do tego miejsca musze pokonać 35 km drogi przez góry oraz 3 rzeczki. Niektórzy moi parafianie również mieszkają wysoko w górach gdzie nie ma dróg. Bardzo przydatnym, a zarazem tańszym środkiem transportu niż samochód byłby quad, czterokołowiec o który zwracam się z prośbą do. Ks. Piotr W drodze na pustynię
Biuletyn informacyjny Str. 7 Podziękowania misjonarzy za pomoc w zakupie pojazdów Wybrane listy Pragnę jak najserdeczniej podziękować WAM za Wasze wspieranie Organizacji poprzez materialną pomoc jak i modlitwę za nas misjonarzy. Pomoc Materialna przyczynia się do zakupu środków transportu dla nas misjonarzy, pracujących na wszystkich kontynentach w szczególności w Afryce. Przez wiele lat nikt w Polsce, czy tylko bardzo niewielka grupa ludzi związana z misjami wiedziała o organizacji o nazwie MIVA (ja dopiero wtedy, gdy zacząłem pracę w Afryce, pod koniec lat 80-tych). Pamiętam dobrze jak na początku lat 90-tych, będąc w Copperbelt (zagłębie miedziowe w Zambii), widzieliśmy samochód terenowy z napisami MIVA Slovenia prowadzony przez Ojca Franciszkanina ze Słowenii. Pojawiało się zaraz pytanie, czy kiedyś doczekamy się jeszcze w naszym życiu MIVA POLSKA. Pytanie stało się faktem i to dzięki wielkiemu poświeceniu, w połączeniu z wizją i uporem byłego misjonarza z Południowej Afryki, księdza Mariana Midury. Ponad 20 lat pracuję w Zambii na misji w Mpunde, gdzie obecnie mamy 38 kaplic dojazdowych i ani jednego kilometra drogi asfaltowej. Najdalsze kaplice to ponad 150km od misji, gdzie trzeba być zdanym tylko na siebie w razie jakiejś awarii, bo na całej naszej misji nie mamy warsztatu samochodowego czy po- Dziękujemy!!! mocy drogowej. Transport i to dobry transport jest nieodzowny w naszej pracy misyjnej, bo można mieć kilku misjonarzy na misji, a gdy nie ma transportu, to pozostaje do pracy tylko samo miejsce gdzie się mieszka, ewentualnie najbliższe kaplicy by dotrzeć rowerem albo piechotą. Rower jeszcze w latach pięćdziesiątych-sześćdziesiątych był podstawowym środkiem transportu w Zambii, niemniej w tamtym czasie było niewiele misji w terenie wiejskim i misjonarze nie zawsze docierali do najdalszych terenów. Kościół w Zambii ma coraz więcej rodzimych księży i to naturalne, ze o nich najpierw troszczy się Biskup i kuria. My jesteśmy proszeni, by pisać do i naszych Biskupów, jeśli chodzi o transport. Dziękuję wszystkim ofiarodawcom, przyjaciołom misji i misjonarzy. Zapewniam o mojej modlitwie w Waszej intencji i Mszy św. ofiarowywanej w pierwszą sobotę każdego miesiąca. 13 marca 2009 Ks. Jan Krzysztoń - Mpunde, Zambia Pragniemy podziękować wszystkim ofiarodawcom za otrzymany środek lokomocji. Jest nim samochód osobowy Nissan Taida. Dla nas, Franciszkanek Misjonarek Maryi, żyjącym w małym górskim miasteczku w Libii, jest to pomoc bardzo ważna. Mobilizuje nas do gorliwszej posługi bliźnim, do częstszego uczestniczenia w Eucharystii oraz zapewnia więcej bezpieczeństwa. W pobliżu nie ma kościoła ani księdza. Wraz z pozostałymi siostrami z mojej wspólnoty odmawiamy różaniec za ofiarodawców w pierwsze soboty miesiąca i kiedy podróżujemy razem. 06.01.2009 Misjonarz z Nairobi w Kenii: Pragnę podziękować za środki pieniężne jakie w ostatnim czasie otrzymaliśmy na zakup rowerów. Dzięki pomocy ludzi dobrej woli i działaniu udało nam się zakupić sześć nowych dobrych rowerów górskich. Rowery te są wykorzystywane na dojazdy do miejsc praktyk duszpasterskich. Ich zakup usprawnił nasze życie. Naszych dobrodziejów i dzieło MIVA polecamy modlitwie, dziękują za bezinteresowny dar jaki otrzymała nasza wspólnota. 12.12.2008 Nowy samochód Sióstr w akcji. Zaopatrzenie w wodę pitną, Libia Przy nowych rowerach, Kenia
Inicjatywy i Krajowego Duszpasterstwa Kierowców 10.03.2009 - VIII Kurs dla kierowców biskupów - CSP Legionowo 26.04.2009 - III Ogólnopolska Niedziela Modlitw za Kierowców (wspólnie z Krajowym Duszpasterstwem Kierowców). Niedziela ta jest jedną z niedziel poprzedzających długi weekend majowy. 09.05.2009 - VIII Ogólnopolska Pielgrzymka Kierowców na Jasną Górę (wspólnie z KDK). Jest to zawsze druga sobota maja. 19.07-26.07.2009 - X Ogólnopolski Tydzień Św. Krzysztofa - Akcja - Św. Krzysztof - środki transportu dla misjonarzy. 15.11.2009 - Dzień Pamięci o Ofiarach Wypadków Drogowych Wszystkim życzymy szczęśliwych i bezpiecznych podróży pod opieką i wstawiennictwem świętego Krzysztofa! Boże prowadź! Patronem wszystkich podróżujących i patronem MIVA Polska jest św. Krzysztof, którego imię w j. greckim oznacza niosący Chrystusa. Misjonarz jest w szczególny sposób krzysztofem czyli niosącym Chrystusa. Każdy chrześcijanin powinien stawać się krzysztofem w tym samym znaczeniu dając swoim życiem świadectwo o Chrystusie. Misjonarze otaczają wszystkich dobrodziejów MIVA Polska swoją modlitewną troską i pamięcią, o czym zapewniają w swoich listach. Modlą się o szczęśliwe i bezpieczne podróże dla wszystkich. Św. Krzysztof Kontakt: Komisja Episkopatu Polski ds. Misji, ul. Byszewska 1 03-729 Warszawa 4 skr. poczt. 112 tel. 22/678-59-83 fax. 22/743-95-27 email: mivapolska@misje.pl www.miva.pl Komisja Episkopatu Polski ds. Misji ul. Byszewska 1, 03-729 Warszawa 4, Skr. Poczt. 112 Nr rachunku: 69-1240-1037-1111-0000-0691-6802 tytułem: - środki transportu dla misjonarzy