Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich Listopad 2010 r. Przemówienia z Konferencji Generalnej Prezydent Monson nawołuje do przygotowań i służby misjonarskiej
Namaścił oczy ślepca Walter Rane Odczuwając współczucie dla człowieka, który był niewidomy od urodzenia, Zbawiciel splunął na ziemię i ze śliny uczynił błoto, i to błoto nałożył na oczy ślepego. I rzekł do niego: Idź i obmyj się w sadzawce Syloe. [ ] Odszedł tedy i obmył się, i wrócił z odzyskanym wzrokiem (Ew. Jana 9:6 7). Dzięki uprzejmości Muzeum Historii Kościoła
Spis treści, listopad 2010 r. Tom 13 Numer 4 2 Streszczenie 180. Jesiennej Konferencji Generalnej Sobotnia sesja poranna 4 Gdy znów się spotykamy Prezydent Thomas S. Monson 6 Z powodu waszej wiary Starszy Jeffrey R. Holland 9 Pozostańcie na ścieżce Rosemary M. Wixom 11 Posłuszeństwo prorokom Starszy Claudio R. M. Costa 13 Uczenie się i nauczanie ewangelii David M. McConkie 16 Refleksje na temat uświęconego życia Starszy D. Todd Christofferson 19 O tym, co najważniejsze Prezydent Dieter F. Uchtdorf Sobotnia sesja popołudniowa 23 Popieranie urzędników Kościoła Prezydent Henry B. Eyring 24 Wolna wola: niezbędna w planie życia Starszy Robert D. Hales 27 Niech stanie się światłość! Starszy Quentin L. Cook 31 Wiara wybór należy do was Biskup Richard C. Edgley 34 Nasze przetrwanie Starszy Kevin R. Duncan 36 Świątynne lustra wieczności: świadectwo o rodzinie Starszy Gerrit W. Gong 39 Nigdy Go nie opuszczajcie Starszy Neil L. Andersen 43 Odmieniająca moc wiary i charakteru Starszy Richard G. Scott Sesja kapłańska 47 Bądź dla wierzących wzorem Starszy Russell M. Nelson 50 [Zwróćcie] się do Mnie całym sercem, a Ja [was] uzdrowię Starszy Patrick Kearon 53 On uczy nas, abyśmy odrzucili naturalnego człowieka Starszy Juan A. Uceda 55 Duma i kapłaństwo Prezydent Dieter F. Uchtdorf 59 Służba z Duchem Prezydent Henry B. Eyring 67 Trzy zasady wyboru Prezydent Thomas S. Monson Niedzielna sesja poranna 70 Zaufajcie Bogu, a potem pójdźcie i czyńcie Prezydent Henry B. Eyring 74 Oczyszczanie naczynia od wewnątrz Prezydent Boyd K. Packer 77 Duch Święty i objawienie Starszy Jay E. Jensen 80 Bądźcie dla wierzących wzorem Mary N. Cook 83 Dwa sposoby komunikacji Starszy Dallin H. Oaks 87 Boski dar wdzięczności Prezydent Thomas S. Monson Niedzielna sesja popołudniowa 91 Kapłaństwo Aarona Starszy L. Tom Perry 94 Przyjąć Ducha Świętego Starszy David A. Bednar 98 Odważne wychowywanie dzieci Starszy Larry R. Lawrence 101 Ukojenie dla waszych dusz Starszy Per G. Malm 103 Unikanie pułapki grzechu Starszy Jairo Mazzagardi 105 Co uczyniłeś z Moim imieniem? Starszy Mervyn B. Arnold 108 Jak przebiegły jest plan złego ducha Starszy M. Russell Ballard 111 Aż spotkamy się Prezydent Thomas S. Monson Generalne spotkanie Stowarzyszenia Pomocy 112 Córki w Moim Królestwie : Historia i praca Stowarzyszenia Pomocy Julie B. Beck 116 Wytrwała i niezachwiana Silvia H. Allred 119 Dla jednych, którzy mają wątpliwości, miejcie litość Barbara Thompson 122 Miłość nigdy nie ustaje Prezydent Thomas S. Monson 64 Przedstawiciele Władz Naczelnych Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich 125 Indeks historii wspomnianych podczas konferencji 126 Generalne prezydia organizacji pomocniczych 126 Nauki dla naszych czasów 127 Wiadomości kościelne Listopad 2010 1
Streszczenie 180. Jesiennej Konferencji Generalnej Sobotni poranek, 2 października 2010 r., sesja ogólna Przewodniczy: Prezydent Thomas S. Monson. Prowadzi: Prezydent Henry B. Eyring. Modlitwa na rozpoczęcie: Starszy Octaviano Tenorio. Modlitwa na zakończenie: Starszy Eduardo Gavarret. Muzyka: Chór Tabernakulum; dyrygenci: Mack Wilberg i Ryan Murphy; organiści: Andrew Unsworth i Clay Christiansen Guide Us, O Thou Great Jehovah, Hymns, nr 83; Let Zion in Her Beauty Rise, Hymns, nr 41; Dziękujemy Ci, Boże, za proroka Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 47, aranż. Wilberg, niepublikowane; Put Your Shoulder to the Wheel, Hymns, nr 252; Tell Me the Stories of Jesus, Children s Songbook, 57, aranż. Murphy, niepublikowane; The Morning Breaks, Hymns, nr 1, aranż. Wilberg, niepublikowane. Sobotnie popołudnie, 2 października 2010 r., sesja ogólna Przewodniczy: Prezydent Thomas S. Monson. Prowadzi: Prezydent Henry B. Eyring. Modlitwa na rozpoczęcie: Starszy Claudio D. Zivic. Modlitwa na zakończenie: Starszy Jorge F. Zeballos. Muzyka: chór rodzinny z Sandy i Draper, Utah; dyrygent: Timothy Workman; organistka: Linda Margetts Dzieci Pana pójdźmy wraz, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 10, aranż. Lyon, publ. Jackman; Beautiful Zion, Built Above, Hymns, nr 44; Panie, chcę za Tobą iść, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 117; Home, Children s Songbook, 192, aranż. Dayley, niepublikowane. Sobotni wieczór, 2 października 2010 r., sesja kapłańska Przewodniczy: Prezydent Thomas S. Monson. Prowadzi: Prezydent Dieter F. Uchtdorf. Modlitwa na rozpoczęcie: Starszy Marcos A. Aidukaitis. Modlitwa na zakończenie: Starszy James J. Hamula. Muzyka: chór kapłaństwa z Centrum Szkolenia Misjonarzy w Provo; dyrygenci: Douglas Brenchley i Ryan Eggett; organista: Richard Elliott Hark, All Ye Nations! Hymns, nr 264, aranż. Ipson, niepublikowane; Go, Ye Messengers of Heaven, Hymns, nr 327; Z wysokich szczytów gór, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 26; Idź i służ Mu, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 120, aranż. Boothe, nieublikowane. Modlitwa na rozpoczęcie: Starszy Gérald Caussé. Modlitwa na zakończenie: Starszy Carlos A. Godoy. Muzyka: Chór Tabernakulum; dyrygent: Mack Wilberg; organiści: Clay Christiansen i Richard Elliott Truth Eternal, Hymns, nr 4; Jehovah, Lord of Heaven and Earth, Hymns, nr 269; Dear to the Heart of the Shepherd, Hymns, nr 221, aranż. Wilberg, niepublikowane; O, Zbawco Izraela, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 2; Miłość wzajemna, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 124, aranż. Wilberg, niepublikowane; Radujmy się, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 56, aranż. Wilberg, niepublikowane. Niedzielne popołudnie, 3 października 2010 r., sesja ogólna Przewodniczy: Prezydent Thomas S. Monson. Prowadzi: Prezydent Dieter F. Uchtdorf. Modlitwa na rozpoczęcie: Starszy Lawrence E. Corbridge. Modlitwa na zakończenie: Biskup H. David Burton. Muzyka: Chór Tabernakulum; dyrygenci: Mack Wilberg i Ryan Murphy; organistka: Bonnie Goodliffe Come, Rejoice, Hymns, nr 9, aranż. Murphy, niepublikowane; Lead, Kindly Light, Hymns, nr 97, aranż. Wilberg, niepublikowane; Bóg moim Ojcem jest, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 96; Sing We Now at Parting, Hymns, nr 156, aranż. Wilberg, niepublikowane. Sobotni wieczór, 25 września 2010 r., generalne spotkanie Stowarzyszenia Pomocy Przewodniczy: Prezydent Thomas S. Monson. Prowadzi: Julie B. Beck. Modlitwa na rozpoczęcie: Sharon L. Eubank. Modlitwa na zakończenie: Marsha G. Beck. Muzyka: chór Stowarzyszenia Pomocy z palików w Kearns, Utah; dyrygentka: Cathy Jolley; organistka: Linda Margetts Kiedy burze życia, Hymny oraz pieśni dla dzieci str. 12, aranż. Kasen, publ. Jackman; Carry On, Hymns, nr 255, aranż. Nielsen i Boothe, niepublikowane (waltornie: Kristina Orcutt Tollefson, Mary Lampros i Claire Grover); More Holiness Give Me, Hymns, nr 131, aranż. Beebe, publ. Larice; Duch Święty jak płomień najświętszy, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 50, aranż. DeFord, niepublikowane (flety: Tia Jaynes i Natalie Hall; śpiew solowy: Katherine Dowse, Olivia Dowse, Megan Dowse Broughton, Jayni Dowse, Sally Dowse Duffin i Sofia Lee Dowse). Dostęp do przemówień z konferencji Aby uzyskać dostęp do przemówień z konferencji generalnej w wielu językach, należy odwiedzić stronę: conference.lds.org lub languages.lds.org, a następnie wybrać język. Na ogół nagrania audio są dostępne w centrach dystrybucji w ciągu dwóch miesięcy od daty konferencji. Przesłania do nauczania i odwiedzin domowych Jako przesłanie do nauczania i odwiedzin domowych prosimy wybrać przemówienie, które najlepiej zaspokoi potrzeby osób, które odwiedzasz. Na okładce Z przodu: Zdjęcie Les Nilsson. Z tyłu: Zdjęcie Welden C. Andersen. Zdjęcia z konferencji Podczas konferencji generalnej w Salt Lake City zdjęcia wykonywali: Craig Dimond, Welden C. Andersen, John Luke, Matthew Reier, Christina Smith, Les Nilsson, Scott Davis, Lindsay Briggs, Cody Bell, Mark Weinberg, Weston Colton, Rod Boam i Sarah Carabine; w Argentynie Lucio Fleytas; w Brazylii Laureni Fochetto i Ana Claudia Soli; w Republice Dominikany Krista Groll; w Irlandii Farris Gerard; we Włoszech Alessandro Dini Ciacci; w Nowej Zelandii Victoria Taupau; w Afryce Południowej Kevin Cooney; w Szwecji Jens Rydgren; w Urugwaju Abel Gómez Pereyra. Portret Prezydenta Monsona Busath Photography. Niedzielny poranek, 3 października 2010 r., sesja ogólna Przewodniczy: Prezydent Thomas S. Monson. Prowadzi: Prezydent Dieter F. Uchtdorf. 2 Liahona
Listopad 2010 r. tom 13 nr 4 Liahona 09291 166 Oficjalne międzynarodowe czasopismo Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich Rada Prezydenta Kościoła: Thomas S. Monson, Henry B. Eyring, Dieter F. Uchtdorf Kworum Dwunastu Apostołów: Boyd K. Packer, L. Tom Perry, Russell M. Nelson, Dallin H. Oaks, M. Russell Ballard, Richard G. Scott, Robert D. Hales, Jeffrey R. Holland, David A. Bednar, Quentin L. Cook, D. Todd Christofferson, Neil L. Andersen Redaktor naczelny: Paul B. Pieper Doradcy: Stanley G. Ellis, Christoffel Golden Jun., Yoshihiko Kikuchi Dyrektor naczelny: David L. Frischknecht Dyrektor wydawniczy: Vincent A. Vaughn Dyrektor graficzny: Allan R. Loyborg Sekretarz redakcji: R. Val Johnson Zastępcy sekretarza redakcji: Jenifer L. Greenwood, Adam C. Olson Zastępca redaktora naczelnego: Ryan Carr Asystent redaktora naczelnego: Susan Barrett Zespół redakcyjny: David A. Edwards, Matthew D. Flitton, LaRene Porter Gaunt, Larry Hiller, Carrie Kasten, Jennifer Maddy, Melissa Merrill, Michael R. Morris, Sally J. Odekirk, Joshua J. Perkey, Chad E. Phares, Jan Pinborough, Richard M. Romney, Don L. Searle, Janet Thomas, Paul VanDenBerghe, Julie Wardell Starszy sekretarz: Laurel Teuscher Naczelny dyrektor artystyczny: J. Scott Knudsen Dyrektor artystyczny: Scott Van Kampen Kierownik produkcji: Jane Ann Peters Zespół projektowania i produkcji: Cali R. Arroyo, Collette Nebeker Aune, Howard G. Brown, Julie Burdett, Thomas S. Child, Reginald J. Christensen, Kim Fenstermaker, Kathleen Howard, Eric P. Johnsen, Denise Kirby, Scott M. Mooy, Ginny J. Nilson Prepress: Jeff L. Martin Dyrektor ds. druku: Craig K. Sedgwick Dyrektor ds. dystrybucji: Evan Larsen Aby poznać warunki prenumeraty oraz jej cenę w krajach poza Stanami Zjednoczonymi i Kanadą, skontaktuj się ze swoim lokalnym kościelnym centrum dystrybucyjnym lub przywódcą okręgu lub gminy. Teksty i zapytania należy kierować na adres: Liahona, Rm. 2420, 50 E. North Temple St., Salt Lake City, UT 84150-0024, USA; lub na adres e-mailowy: liahona@ldschurch.org. Liahona (termin z Księgi Mormona oznaczający kompas lub przewodnik ) wydawana jest w następujących językach: albański, angielski, bislama, bułgarski, cebuano, chiński, chorwacki, czeski, duński, estoński, fidżi, fiński, francuski, grecki, hinduski, hiszpański, holenderski, indonezyjski, islandzki, japoński, kambodżański, kiribati, koreański, litewski, łotewski, malagaski, mongolski, niemiecki, norweski, ormiański, polski, portugalski, rosyjski, rumuński, samoański, sinhala, słoweński, szwedzki, tagalog, tahitański, tajski, tamilski, telugu, tongański, ukraiński, urdu, węgierski, wietnamski, włoski i Wysp Marshalla. (Częstotliwość zależna od języka). 2010 by Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Wydrukowano w USA. Tekst i szata graficzna z Liahony mogą być kopiowane na użytek kościelny lub domowy, nie mający charakteru komercyjnego. Nie można kopiować materiałów wizualnych, jeśli są takie zastrzeżenia przy danym materiale. Pytania dotyczące praw autorskich prosimy kierować na adres: Intellectual Property Office, 50 E. North Temple St., Salt Lake City, UT 84150, USA; e-mail: cor-intellectualproperty@ ldschurch.org. For Readers in the United States and Canada: November 2010 Vol. 13 No. 4. LIAHONA (USPS 311-480) Polish (ISSN 1096-5149) is published quarterly (April, May, October, and November) by The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, 50 East North Temple, Salt Lake City, UT 84150. USA subscription price is $4.00 per year; Canada, $4.80 plus applicable taxes. Periodicals Postage Paid at Salt Lake City, Utah. Sixty days notice required for change of address. Include address label from a recent issue; old and new address must be included. Send USA and Canadian subscriptions to Salt Lake Distribution Center at address below. Subscription help line: 1-800-537-5971. Credit card orders (Visa, MasterCard, American Express) may be taken by phone. (Canada Poste Information: Publication Agreement #40017431) POSTMASTER: Send address changes to Salt Lake Distribution Center, Church Magazines, PO Box 26368, Salt Lake City, UT 84126-0368. Mówcy wypisani w porządku alfabetycznym Allred Silvia H. 116 Andersen Neil L. 39 Arnold Mervyn B. 105 Ballard M. Russell 108 Beck Julie B. 112 Bednar David A. 94 Christofferson D. Todd 16 Cook Mary N. 80 Cook Quentin L. 27 Costa Claudio R. M. 11 Duncan Kevin R. 34 Edgley Richard C. 31 Eyring Henry B. 23, 59, 70 Gong Gerrit W. 36 Hales Robert D. 24 Holland Jeffrey R. 6 Jensen Jay E. 77 Kearon Patrick 50 Lawrence Larry R. 98 Malm Per G. 101 Mazzagardi Jairo 103 McConkie David M. 13 Monson Thomas S. 4, 67, 87, 111, 122 Nelson Russell M. 47 Oaks Dallin H. 83 Packer Boyd K. 74 Perry L. Tom 91 Scott Richard G. 43 Thompson Barbara 119 Uceda Juan A. 53 Uchtdorf Dieter F. 19, 55 Wixom Rosemary M. 9 Indeks tematyczny Błogosławieństwa 87 Cechy Chrystusowe 53 Charakter 43 Duch Święty 13, 59, 77, 94, 98 Duma 55 Dzieci 9 Grzech 103 Historia rodziny 36 Jezus Chrystus 31, 39, 87 Kapłaństwo 59, 91 Kapłaństwo Aarona 91 Konferencja generalna 4, 111 Konfirmacja 94 Konsekwencje 67 Księga Mormona 77 Lojalność 39 Miłość 53 Miłość bliźniego 122 Modlitwa 9, 83 Moralność 16, 27, 74, 80 Nauczanie 9, 13 Nawrócenie 39 Normy 80 Objawienie 11, 77, 83, 94 Obowiązek 67 Obraza 39 Odwaga 98 Odwiedziny domowe 119 Osądzanie 122 Pilność 19 Pionierzy 34 Plan zbawienia 9, 24, 116 Podstawy ewangelii 19 Pokora 55, 122 Pokój 101 Pokuta 24, 50, 53, 74, 103 Pornografia 74, 103 Posłuszeństwo 11, 34, 43, 50, 70, 94, 98, 101, 105, 111 Poświęcenie 6 Praca 16 Praca misjonarska 4, 47 Prawość 91 Prorocy 11, 34, 70 Prostota 19 Przeciwności 116 Przyjmowanie do wspólnoty 47 Przykazania 105 Przykład 9, 47, 80 Przymierza 36 Rodzicielstwo 98 Rodzina 19, 36, 98 Służba 6, 16, 55, 59, 91, 112, 119 Służba aniołów 91 Stowarzyszenie Pomocy 112 Studiowanie pism świętych 9, 13 Świadectwo 31, 77, 101 Światło Chrystusa 27 Świątynie 4, 36 Uczciwość 16, 27 Uczenie się 13 Upoważnienie 83 Uświęcenie 16 Uzależnienie 108 Uzdrowienie 50 Używanie narkotyków 108 Wdzięczność 6, 87 Wiara 6, 31, 34, 43, 80, 111, 116 Wolna wola 24, 27, 31, 67, 74, 103 Współczucie 119 Wybór 67 Zadośćuczynienie 36, 108 Zaufanie 70 Zobowiązanie 67 Listopad 2010 3
Sobotnia sesja poranna 2 października 2010 r. Prezydent Thomas S. Monson Gdy znów się spotykamy Służba misjonarska jest obowiązkiem kapłańskim, którego wypełnienia Pan od nas oczekuje, jako że otrzymaliśmy tak wiele. Moi umiłowani bracia i siostry, witamy was na konferencji generalnej, która jest wysłuchiwana i oglądana na całym świecie dzięki zastosowaniu różnorodnych środków przekazu. Wyrażamy naszą wdzięczność wszystkim tym, którzy mają udział w jakże złożonym organizowaniu tego doniosłego przedsięwzięcia. Od chwili kiedy widzieliśmy się ostatnio w kwietniu, praca Kościoła postępuje do przodu bez przeszkód. Miałem przywilej poświęcenia Sztokholm, Szwecja czterech nowych świątyń. W towarzystwie moich doradców oraz innych przedstawicieli Władz Naczelnych, podróżowałem do Gila Valley w Arizonie; do Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej; do Cebu City na Filipinach i do Kijowa na Ukrainie. Świątynie w każdym z tych miejsc są niezwykle piękne. Każda błogosławi życie naszych członków i wywiera dobry wpływ na ludzi spoza naszego wyznania. Wieczorem, przed poświęceniem każdej świątyni mieliśmy przywilej oglądania uroczystości kulturalnej, w której brali udział nasi młodzi, a czasem nie aż tak młodzi ludzie. 4 Liahona
Wydarzenia te odbywały się głównie na wielkich stadionach, jednak w Kijowie spotkaliśmy się w pięknym pałacu. Występy taneczne, wokalne i muzyczne oraz wystawy były znakomite. Wyrażam swój podziw i miłość dla wszystkich wykonawców i wystawców. Poświęcenie każdej świątyni było ucztą duchową. Czuliśmy Ducha Pana podczas wszystkich ceremonii. W przyszłym miesiącu ponownie poświęcimy Świątynię Laie na Hawajach, jedną z naszych najstarszych świątyń, która w ciągu wielu miesięcy przeszła gruntowną renowację. Z niecierpliwością wyczekujemy tego świętego wydarzenia. Nadal budujemy świątynie. Tego poranka mam przyjemność zapowiedzieć pięć dodatkowych świątyń, pod których budowę zakupujemy tereny i które, w ciągu najbliższych miesięcy i lat, będą budowane w następujących miejscach: Lizbona w Portugalii; Indianapolis w stanie Indiana; Urdaneta na Filipinach; Hartford w stanie Connecticut oraz Tijuana w Meksyku. Obrzędy dokonywane w naszych świątyniach są niezbędne dla naszego zbawienia i zbawienia naszych bliskich zmarłych. Obyśmy nadal wiernie chodzili do świątyń, które są budowane coraz bliżej naszych członków. A teraz, zanim usłyszymy tego poranka przemówienia naszych mówców, pozwólcie, że poruszę sprawę bliską mojemu sercu, która zasługuje na znaczną uwagę z naszej strony. Mówię o pracy misjonarskiej. Najpierw zwracam się do młodych mężczyzn w Kapłaństwie Aarona i do tych z was, młodzi mężczyźni, którzy przygotowują się do otrzymania urzędu starszego. Powtarzam to, czego prorocy nauczali od dawna że każdy godny i zdrowy młody mężczyzna powinien przygotować się do służby na misji. Służba misjonarska jest obowiązkiem kapłańskim, którego wypełnienia Pan od nas oczekuje, jako że otrzymaliśmy tak wiele. Młodzi Listopad 2010 5
mężczyźni, namawiam was do tego, abyście przygotowali się do służby jako misjonarze. Pozostańcie czyści i nieskazitelni oraz godni reprezentowania Pana. Dbajcie o własne zdrowie i siłę. Studiujcie pisma święte. Gdzie jest to możliwe, uczestniczcie w zajęciach seminarium lub instytutu. Zapoznajcie się z podręcznikiem dla misjonarzy Abyście głosili moją ewangelię. Słowo do was, młode siostry: chociaż nie macie tego samego obowiązku kapłańskiego co młodzi mężczyźni, by służyć jako pełnoetatowi misjonarze, macie również cenny wkład jako misjonarki, a wasza służba jest mile widziana. A teraz zwracam się do dojrzałych braci i sióstr: potrzebujemy o wiele więcej starszych par. Wiernym parom służącym obecnie lub tym, które służyły w przeszłości, dziękujemy za ich wiarę i oddanie ewangelii Jezusa Chrystusa. Służycie chętnie i dobrze, a także czynicie wiele dobra. Tych z was, na których jeszcze nie przyszła pora służenia na misji jako para, nakłaniam do przygotowywania się już teraz na dzień, kiedy będziecie mogli wraz z małżonkiem to uczynić. O ile pozwala na to wasza sytuacja, o ile kwalifikujecie się do przejścia na emeryturę i o ile pozwala wam na to zdrowie, bądźcie gotowi opuścić dom i odbyć pełnoetatową służbę misjonarską. Niewiele jest takich chwil w waszym życiu, kiedy możecie cieszyć się pełnym słodyczy duchem i satysfakcją, jaka płynie ze służenia razem na pełnoetatowej misji w dziele Mistrza. A teraz, moi bracia i siostry, obyście byli zestrojeni z Duchem Pana podczas tych dwóch kolejnych dni, kiedy będziemy słuchać przemówień Jego sług. Pokornie modlę się, aby to błogosławieństwo było udziałem każdego z nas, w imię Jezusa Chrystusa, amen. Starszy Jeffrey R. Holland Kworum Dwunastu Apostołów Z powodu waszej wiary Składam podziękowania wszystkim wam, wspaniali członkowie Kościoła, [ ] za to, że każdego dnia swojego życia udowadniacie, że prawdziwa miłość Chrystusowa nigdy nie ustaje. Prezydencie Monson, członkowie tego Kościoła na całym świecie łączą się w hymnie z tym cudownym chórem, mówiąc: Dziękujemy Ci, Boże, za proroka. Dziękujemy ci za twoje życie, twój przykład i za mowę powitalną na tej kolejnej konferencji generalnej Kościoła. Kochamy cię, podziwiamy i popieramy. Zaiste, dzisiejszego popołudnia podczas sesji będziemy mieli bardziej formalną możliwość, by podnieść ręce, dając wyraz naszemu poparciu nie tylko dla Prezydenta Monsona, lecz również dla innych członków Władz Naczelnych Kościoła. Ponieważ wśród tych nazwisk będzie także moje, pozwólcie mi na tę śmiałość, że w imieniu nas wszystkich podziękuję wam z góry za podniesione ręce. Żaden z nas nie byłby w stanie służyć, gdyby nie wasze modlitwy i wsparcie. Wasza lojalność i miłość znaczą dla nas więcej, niż potrafimy wyrazić w słowach. Zgodnie z tym duchem, moim przesłaniem na dzisiaj jest to, że my popieramy was, że w waszą stronę wysyłamy takie same, płynące prosto z serca modlitwy i wyrazy miłości. Wszyscy wiemy, że istnieją specjalne klucze, przymierza i obowiązki, które otrzymują przewodniczący urzędnicy Kościoła, lecz wiemy również, że Kościół czerpie niewyobrażalną siłę, jedyną w swoim rodzaju witalność, z wiary i oddania każdego z jego członków, gdziekolwiek się znajdujecie. Gdziekolwiek mieszkacie, niezależnie od tego, czy jesteście młodzi i czujecie się nie dość wartościowi, czy jesteście w podeszłym wieku i sądzicie, że was to ogranicza, świadczę wam, że każdy z was jest obdarzony indywidualną miłością Boga, że jesteście sensem Jego pracy, jesteście także doceniani przez przewodniczących urzędników Jego Kościoła, którzy pamiętają o was w modlitwach. Osobista wartość, uświęcony majestat każdego z was jest powodem istnienia planu zbawienia i wyniesienia. Przeciwnie do popularnego powiedzenia, tutaj chodzi o ciebie. Nie, nie odwracaj się, żeby spojrzeć na sąsiada. Mówię do ciebie! Trudno mi było znaleźć właściwy sposób, by przekazać ci, jak bardzo Bóg cię kocha i jak bardzo wdzięczni 6 Liahona
za ciebie są wszyscy na tym podium. Staram się być głosem aniołów niebieskich, dziękującym ci za każdą dobrą rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłeś, za każde dobre słowo, które wypowiedziałeś, za każde poświęcenie, którego dokonałeś dla innej osoby dla każdego pokazując piękno i błogosławieństwa ewangelii Jezusa Chrystusa. Jestem wdzięczny za przywódczynie Młodych Kobiet, które bez szamponu, prysznica i tuszu do rzęs sprawiają, że spotkania przy dymiących ogniskach stają się dla tych dziewcząt i przywódczyń jednymi z najbardziej poruszających, duchowych przeżyć w życiu. Jestem wdzięczny za wszystkie kobiety w Kościele, które w moim przekonaniu są tak mocne, jak Góra Synaj i tak pełne miłości jak słowa Jezusa Chrystusa. Czasem podśmiewamy się leciutko z historii naszych sióstr wiecie o czym mówię zielona galaretka, kołdry, jedzenie na stypę. Jednak moja rodzina w różnych sytuacjach z wdzięcznością przyjęła każdy z tych darów, a w jednym przypadku kołdrę i jedzenie na stypę otrzymaliśmy jednego dnia. To była mała kołderka, naprawdę maleńka posłużyła temu, by podróż mojego zmarłego braciszka z powrotem do jego niebiańskiego domu była tak ciepła i przytulna, jak chciały tego siostry z naszego Stowarzyszenia Pomocy. Jedzenie, które podarowano naszej rodzinie po uroczystości, bez słowa prośby z naszej strony, zostało przyjęte z wdzięcznością. Możecie się podśmiewać z naszych tradycji, ale w jakiś sposób nasze, tak rzadko wychwalane, kobiety Kościoła są zawsze tam, gdzie ramiona opadły, a kolana są słabe 1. Zdają się one instynktownie pojmować boskie znaczenie słów Chrystusa: Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, [ ] mnie uczyniliście 2. Tak samo jest z braćmi w kapłaństwie. Myślę na przykład o przywódcach młodych mężczyzn, którzy, w zależności od klimatu i kontynentu, albo wyruszają w 80 kilometrowe rajdy po trudnych szlakach, albo wykopują jaskinie w lodzie i naprawdę starają się przespać w nich noc; to muszą być chyba najdłuższe noce w historii ludzkości. Jestem wdzięczny za wspomnienia mojej własnej grupy wyższych kapłanów sprzed kilku lat. Przez kilka tygodni na zmianę spaliśmy na małym, rozkładanym fotelu w sypialni umierającego członka kworum, aby jego żona, starsza i równie schorowana kobieta, mogła odpocząć w tych ostatnich tygodniach życia swego ukochanego. Jestem wdzięczny za armię kościelnych nauczycieli, urzędników, doradców i pisarzy, że nie wspomnę już o ludziach, którzy bez końca przygotowują stoły i ustawiają krzesła. Jestem wdzięczny za muzyków, za osoby zajmujące się historią rodziny i za walczące z osteoporozą pary, które o 5 nad ranem drepczą do świątyni z małymi walizeczkami, wydającymi się być większe od nich. Jestem wdzięczny za cichych, bezinteresownych rodziców, którzy, być może przez całe życie, troszczą się o niepełnosprawne dziecko, które czasem cierpi z powodu wielu chorób, a czasem tych dzieci jest kilkoro. Jestem wdzięczny za dzieci, które w dorosłym życiu zwierają szyki i opiekują się swoimi chorymi lub niedołężnymi rodzicami. Zaś niemal doskonałej starszej siostrze, która prawie przepraszającym tonem wyszeptała niedawno: Nigdy nie byłam przywódczynią niczego w Kościele. Zawsze tylko pomagałam, mówię: Droga siostro, niech Bóg błogosławi ciebie i wszystkich, którzy pomagają w królestwie Boga. Niektórzy spośród nas, którzy są przywódcami, mają nadzieję, że któregoś dnia w niebie będą zajmować tę samą pozycję, którą wy już zdobyliście Zbyt często pomijałem okazję, by wyrazić wdzięczność za wiarę i dobroć takich osób w moim życiu. Prezydent James E. Faust stał przy tym pulpicie 13 lat temu i powiedział: Pamiętam, że jak byłem mały [ ] moja babcia [ ] przygotowywała dla nas przepyszne posiłki na opalanym drewnem piecu. Kiedy skrzynia na drewno stojąca obok piecyka robiła się pusta, babcia po cichutku [ ] wychodziła, by nabrać cedrowego drewna ze sterty na podwórku i przynosiła ciężki ładunek z powrotem do domu. Byłem tak nieczuły, [ ] że siedziałem tam i pozwalałem, aby moja ukochana babcia sama napełniała [tę] skrzynię. A potem, łamiącym się z emocji głosem powiedział: Wstydzę się sam siebie i przez całe życie żałowałem tego zaniechania. Mam nadzieję, że pewnego dnia poproszę ją o wybaczenie 3. Skoro człowiek tak doskonały, jakim w moim odczuciu był Prezydent Faust, może wziąć odpowiedzialność Listopad 2010 7
za błąd z młodości, nie mogę postąpić inaczej, niż wyznać coś podobnego i oddać dziś komuś dawno należne wyrazy szacunku. Kiedy zostałem powołany na misję, dawno temu, gdy po świecie chodziły dinozaury, koszty misji nie były uśrednione. Każdy musiał ponosić wszystkie wydatki w misji, do której został posłany. Niektóre misje były bardzo drogie i okazało się, że moja do takich właśnie należała. Tak jak radzimy misjonarzom, ja również oszczędzałem pieniądze i sprzedałem swoje osobiste rzeczy, żeby móc zapłacić jak najwięcej. Myślałem, że mam dość pieniędzy, ale nie byłem pewien, jak sprawa będzie wyglądać podczas ostatnich miesięcy mojej misji. Borykając się z tymi wątpliwościami, przepełniony szczęściem opuściłem jednak rodzinę, aby doświadczyć najcudowniejszych przeżyć, na jakie mogłem mieć nadzieję. Uwielbiałem moją misję tak, że z pewnością nie dorównał mi w tym uwielbieniu żaden młody mężczyzna ani wcześniej, ani później. Potem wróciłem do domu w chwili, kiedy moi rodzice wyjeżdżali na swoją własną misję. Pytanie brzmiało: co teraz? Jakim cudem miałem opłacić studia? Jak zapłacić za mieszkanie i jedzenie? I jak miałem zrealizować swoje 8 Liahona wielkie marzenie o poślubieniu zapierającej dech w piersiach, doskonałej Patricii Terry? Nie wstydzę się przyznać, że czułem się przytłoczony i przerażony. Z wahaniem poszedłem do miejscowego banku i zapytałem menadżera, przyjaciela rodziny, ile jeszcze zostało na moim koncie. Spojrzał na mnie zaskoczony i powiedział: Czemu pytasz, Jeff, jest cała suma. Nie powiedzieli ci? Twoi rodzice chcieli zrobić wszystko, co w ich mocy, żebyś miał dobry start, kiedy wrócisz do domu. W czasie twojej misji nie wypłacili ani centa. Myślałem, że wiesz. Nie wiedziałem. Wiem za to, że mój tata, księgowy jak nazywaliśmy go w naszym miasteczku samouk, który miał tylko kilku klientów, przez te dwa lata nie miał pewnie nowego garnituru, koszuli ani pary butów po to, aby jego syn miał to wszystko na swojej misji. Co więcej, czego wtedy nie wiedziałem, ale dowiedziałem się później, moja mama, która jako mężatka nigdy nie pracowała poza domem, przyjęła pracę w miejscowym domu towarowym, aby zarobić na moje misyjne wydatki. A w czasie misji nie usłyszałem o tym ani jednego słowa. Ani słóweczkiem nikt na ten temat nie wspomniał. Ilu ojców w Kościele postąpiło dokładnie tak samo, jak mój tata? Ile matek w tych trudnych finansowo czasach nadal robi to, co zrobiła moja mama? Mój tata odszedł 34 lata temu, więc tak, jak Prezydentowi Faustowi przyjdzie mi czekać, zanim w pełni będę mógł mu podziękować po drugiej stronie. Jednak moja słodka mama, która w przyszłym tygodniu skończy 95 lat, szczęśliwie ogląda dzisiejszą transmisję w swoim domu w St. George, więc nie jest zbyt późno, by jej podziękować. Wam, Mamo i Tato, i wszystkim matkom, ojcom, rodzinom i wiernym ludziom na całym świecie, dziękuję za poświęcenia, jakich dokonujecie dla swoich dzieci (i dzieci innych ludzi!), za to, że tak bardzo chcecie dać im możliwości, których sami nigdy nie mieliście, za to, że tak bardzo pragniecie, by miały najszczęśliwsze życie, jakie możecie im zapewnić. Składam podziękowania wszystkim wspaniałym członkom Kościoła i rzeszom dobrych ludzi innych wyznań za to, że każdego dnia swojego życia udowadniacie, że prawdziwa miłość Chrystusowa nigdy nie ustaje 4. Żaden z was nie jest mało ważny, częściowo dlatego, że sprawiacie, że ewangelia Jezusa Chrystusa jest tym, czym jest żywym przypomnieniem o Jego łasce i miłosierdziu, osobistym, lecz pełnym mocy dowodem, czy to w małej wiosce czy wielkim mieście, dobra, które czynił i życia, które oddał, starając się przynieść ludziom spokój i zbawienie. To niewypowiedziany zaszczyt móc stać w tej świętej sprawie u waszego boku. Jak Jezus powiedział do Nefitów, tak ja mówię dzisiaj: Z powodu [waszej] wiary [ ] Moja radość jest teraz pełna. I gdy powiedział te słowa, zapłakał 5. Bracia i siostry, patrząc na wasz przykład, na nowo obiecuję, że ja postanawiam być lepszy i bardziej oddany, bardziej czuły, wierny, miłosierny i niezłomny jak nasz Ojciec w Niebie i wielu, wielu z was. O to modlę się w imię tego, który jest nam Wielkim Wzorem we wszystkich rzeczach, w imię samego Pana Jezusa Chrystusa, amen. Przypisy 1. Zob. List do Hebrajczyków 12:12; Nauki i Przymierza 81:5. 2. Ew. Mateusza 25:40 3. James E. Faust, The Weightier Matters of the Law: Judgment, Mercy, and Faith, Ensign, list. 1997, 59. 4. I List do Koryntian 13:8; zob. także Moroni 7:46 47. 5. 3 Nefi 17:20 21.
Ostatnio byłam świadkiem narodzin maleńkiej Kate Elizabeth. Po tym, jak przyszła na świat i została ułożona w ramionach swej matki, Kate wyciągnęła rączkę i chwyciła matkę za palec. To było tak, jakby mała Kate mówiła: Jeśli będę go trzymać, czy pomożesz mi pozostać na ścieżce prowadzącej do mojego Ojca Niebieskiego? W wieku siedmiu lat Józef Smith zapadł na gorączkę tyfusową, a w jego nodze rozwinęła się infekcja. Dr Nathan Smith był pionierem metody, dzięki której można było uratować zainfekowaną nogę. Musiał bez znieczulenia naciąć nogę Józefa i usunąć zakażoną część kości. Józef odmówił wypicia brandy dla złagodzenia bólu i nie pozwolił się związać. Powiedział: Mój ojciec usiądzie na łóżku i będzie mnie trzymał w ramionach, a wtedy zrobię wszystko, co trzeba 1. Dzieciom na całym świecie mówimy: Weź mnie za rękę. Trzymaj mocno. Razem pozostaniemy na ścieżce powrotnej do naszego Ojca Niebieskiego. Rodzice, dziadkowie, sąsiedzi, przyjaciele, przywódczynie Organizacji Podstawowej, każdy z nas może trzymać dzieci za rękę. Możemy Rosemary M. Wixom Generalna Prezydent Organizacji Podstawowej Pozostańcie na ścieżce Kiedy podtrzymujemy nasze dzieci i uznajemy przywództwo Zbawiciela, wszyscy powrócimy do naszego niebiańskiego domu i będziemy bezpieczni w ramionach naszego Ojca Niebieskiego. przystanąć, przyklęknąć i popatrzeć w ich oczy, by poczuć ich wrodzone pragnienie naśladowania Zbawiciela. Bierzcie je za rękę. Idźcie z nimi. Jest to szansa na to, że zakotwiczą się na ścieżce wiary. Żadne dziecko nie musi iść po tej ścieżce samo o ile często będziemy rozmawiać z naszymi dziećmi o planie zbawienia. Rozumienie tego planu pomoże im trzymać się prawd mówiących o tym, że są one dziećmi Boga, a On ma plan przeznaczony dla nich, zawierający wiedzę o tym, że żyły z Nim w egzystencji przed narodzeniem, że zakrzyknęły z radości na wieść, że przyjdą na tę ziemię i że dzięki pomocy Zbawiciela my wszyscy możemy powrócić do obecności naszego Ojca Niebieskiego. Jeśli zrozumieją plan i to, kim są, nie zaznają lęku. W Alma 24 czytamy: On kocha nas tak samo jak naszych potomków [ ], abyśmy poznali plan zbawienia tak samo, jak będą go znały przyszłe pokolenia 2. Zaczynamy zaznajamiać z tym planem nasze dzieci, kiedy sami mocno trzymamy się żelaznego pręta. Kiedy trzymamy się mocno tego żelaznego pręta, jesteśmy w stanie ująć je za ręce i stąpać razem z nimi po tej prostej i wąskiej ścieżce. Nasz przykład nabiera znaczenia w ich oczach. Będą szły w naszym tempie, kiedy poczują, że nasze działania dają im poczucie bezpieczeństwa. Nie musimy być doskonali wystarczy, że będziemy uczciwi i szczerzy. Dzieci chcą czuć, że są jednością z nami. Kiedy rodzic mówi: My możemy to zrobić! Możemy codziennie jako rodzina czytać pisma święte dzieci będą to naśladować! Pewni rodzice, mający czworo małych dzieci, napisali: Zdecydowaliśmy się zacząć od czegoś małego, ponieważ nasze dzieci nie mogą na długo skupić uwagi. Nasze najstarsze dziecko jeszcze nie czytało, lecz mogło powtarzać nasze słowa, więc zaczęliśmy czytanie Księgi Mormona od trzech wersetów każdego wieczoru. Mój mąż i ja czytaliśmy po jednym wersecie, a potem Sydney go powtarzała. Robiliśmy postępy, najpierw czytając cztery wersety, potem pięć, kiedy chłopcy zaczęli powtarzać swoje własne. Tak, to było męczące, ale robiliśmy to. Staraliśmy bardziej skupić się na systematyczności niż na tempie. Ukończenie Księgi Mormona zajęło nam trzy i pół roku. To było wspaniałe uczucie spełnienia! Dalej matka pisze: Codzienne studiowanie pism świętych jest teraz stałym zwyczajem w naszej rodzinie. Nasze dzieci są zaznajomione z językiem pism świętych, a mój mąż i ja mamy sposobność, by składać świadectwo o zawartych tam prawdach. Co najważniejsze, bardziej odczuwamy obecność Ducha w naszym domu. Czy przejmiecie od tej rodziny to doświadczenie? Bo ja to zrobiłam! Kiedy jest naszym zamiarem ścisłe trzymanie się słowa Boga, możemy czytać tylko po jednym wersecie. Nigdy nie jest za późno, by zacząć. Możecie zacząć od zaraz. Jeśli my nie nauczymy naszych Listopad 2010 9
dzieci, zrobi to świat, a dzieci są podatne na wpływy świata, i to już od najwcześniejszych lat. To, czego chcemy, by wiedziały za pięć lat, licząc od teraz, powinno już dzisiaj być tematem naszych rozmów z nimi. Nauczajcie je przy każdej okazji; niech każdy dylemat, każda konsekwencja, każda próba, przez którą przejdą, stanie się sposobnością, by nauczać je, jak trzymać się prawd ewangelii. Shannon, młoda matka, nie przypuszczała, że będzie nauczać swe dzieci o mocy modlitwy, kiedy pakowali się do vana, by wyruszyć do domu oddalonego o 40 minut. Kiedy opuszczali dom babci, nie było burzy, lecz gdy zaczęli jechać drogami kanionu, lekki śnieżek zamienił się w zamieć. Van zaczął ślizgać się po nawierzchni drogi. Wkrótce widoczność była zerowa. Dwoje najmłodszych dzieci wyczuło napięcie związane z sytuacją i zaczęło płakać. Shannon powiedziała do starszych dzieci, Heidi i Thomasa, mających 8 i 6 lat: Musicie się pomodlić. Potrzebujemy pomocy Ojca Niebieskiego, by dostać się bezpiecznie do domu. Módlcie się, byśmy tu nie uwięźli i nie ześlizgnęli się z drogi. Ręce się jej trzęsły, gdy poruszała 10 Liahona kierownicą, a jednak słyszała dochodzący z tylnego siedzenia szept cichych modlitw, odmawianych raz po raz. Ojcze Niebieski, prosimy, pomóż nam dostać się bezpiecznie do domu, prosimy, pomóż nam, byśmy nie zjechali z drogi. Modlitwa uspokoiła maluchy i dlatego przestały płakać; w tej samej chwili dowiedziały się o zamknięciu drogi. Rozważnie zawrócili i znaleźli motel, gdzie mogli przenocować. Kiedy znaleźli się w motelu, uklęknęli i dziękowali Ojcu Niebieskiemu za to, że są bezpieczni. Tej nocy matka nauczyła swoje dzieci o mocy polegania na modlitwie. Przez jakie próby przejdą nasze dzieci? Podobnie jak Józef Smith mogą znaleźć w sobie odwagę, by powiedzieć zrobię to, co trzeba. Kiedy mamy stały zamiar, by podtrzymywać je i nauczać wiedzy o planie Ojca Niebieskiego poprzez modlitwę i pisma święte, będą wiedziały, skąd przyszły, dlaczego tutaj są i gdzie idą. Zeszłej wiosny mój mąż i ja wybraliśmy się na mecz piłki nożnej, w którym grał nasz czteroletni wnuk. Możecie sobie wyobrazić to zamieszanie na boisku, kiedy gracze biegali we wszystkich kierunkach, uganiając się za piłką. Kiedy odgwizdano koniec meczu, gracze nie wiedzieli, kto wygrał, a kto przegrał. Oni po prostu grali w piłkę. Ich trenerzy skierowali graczy na środek boiska, gdzie mogli wymienić uściski rąk z członkami drużyny przeciwnej. Potem wydarzyło się coś bardzo godnego uwagi. Trener zawołał, by utworzyć tunel zwycięstwa. Wszyscy rodzice, dziadkowie i wszyscy kibice, którzy przyszli na mecz, stanęli w dwóch rzędach naprzeciwko siebie i unosząc ramiona w górę, utworzyli łuk. Dzieciaki piszczały, biegnąc środkiem ścieżki uformowanej przez wiwatujących kibiców. Zaraz potem dzieci z drużyny przeciwnej dołączyły do zabawy, i wszyscy gracze zwycięzcy i przegrani wśród owacji ze strony dorosłych, biegli ścieżką w tunelu zwycięstwa. Oczami wyobraźni widziałam inny obraz. Miałam odczucie, że widzę dzieci żyjące według planu zbawienia, który Ojciec Niebieski stworzył dla każdego dziecka indywidualnie. One biegły wąską i prostą ścieżką pod ramionami widzów, którzy je kochali, a każde odczuwało radość z tego powodu, że znalazło się na ścieżce. Nefi powiedział: Jak wspaniały jest plan naszego Boga! 3 Zbawiciel drogę wyznaczył i [ ] przykazań wyjaśnił treść 4. Świadczę, że kiedy podtrzymujemy nasze dzieci i uznajemy przywództwo Zbawiciela, wszyscy powrócimy do naszego niebiańskiego domu i będziemy bezpieczni w ramionach naszego Ojca Niebieskiego. W imię Jezusa Chrystusa, amen. Przypisy 1. Zob. Lucy Mack Smith, History of Joseph Smith by His Mother{, wyd. przez Preston Nibley (1958), 56 57. 2. Alma 24:14. 3. 2 Nefi 9:13. 4. Jak wielka miłość i mądrość, Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 28.
Starszy Claudio R. M. Costa Prezydium Siedemdziesiątych Posłuszeństwo prorokom Cóż to za wspaniałe błogosławieństwo mieć proroka w naszych czasach! Jestem nawrócony do Kościoła. Jestem bardzo wdzięczny Bogu za to, że odpowiedział na moją modlitwę i dał mi wiedzę oraz silne świadectwo o tym, że Józef Smith jest prorokiem Boga. Zanim podjąłem decyzję o chrzcie w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, studiowałem fragmenty historii Józefa Smitha. Modliłem się po uważnym przeczytaniu każdego akapitu. Jeśli chcielibyście sami to zrobić, mogłoby to zabrać wam 14 godzin. Po tym, jak czytałem, rozważałem i modliłem się, Pan dał mi pewność, że Józef Smith był Jego prorokiem. Świadczę wam, że Józef Smith jest prorokiem, a z racji tego, że otrzymałem tę odpowiedź od Pana, wiem, że wszyscy jego następcy również są prorokami. Cóż to za wspaniałe błogosławieństwo mieć proroka w naszych czasach! Dlaczego ważne jest, by żyjący prorocy prowadzili prawdziwy Kościół Jezusa Chrystusa i jego członków? W Guide to the Scripture (Przewodniku do pism świętych) odnajdujemy definicję słowa prorok: Ktoś, kto jest powołany przez Boga i przemawia w Jego imieniu. Prorok jako posłaniec Boga otrzymuje przykazania, proroctwa i objawienia od Boga ( Prophet, scriptures.lds.org; zob. także Bible Dictionary, Prophet ). To wspaniałe błogosławieństwo móc otrzymywać słowo, przykazania i wskazówki od Pana w tych trudnych czasach naszej ziemi. Prorok może otrzymać natchnienie i zobaczyć przyszłość dla korzyści ludzkości. Powiedziano nam: Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom (Ks. Amosa 3:7). Dowiadujemy się z tego fragmentu, że Pan objawi swoim prorokom dosłownie wszystko, co w Jego przekonaniu jest konieczne nam do zakomunikowania. Objawi nam Swoją wolę i przekaże wskazówki poprzez Swoich proroków. Pan obiecał nam, że jeśli będziemy wierzyć w świętych proroków, będziemy mieć życie wieczne (zob. NiP 20:26). W szóstej Zasadzie Wiary oświadczamy, że wierzymy w proroków. Wierzyć oznacza mieć wiarę w proroków i ufać im oraz naśladować ich i czynić to, o co nas proszą. W roku 1980, kiedy Prezydent Ezra Taft Benson służył jako Prezydent Kworum Dwunastu Apostołów, wygłosił przejmujące przemówienie na temat posłuszeństwa prorokom podczas uroczystego spotkania na BYU w Centrum Marriotta. Jego wspaniałe przemówienie zatytułowane Fourteen Fundamentals in Following the Prophet (Czternaście fundamentalnych prawd na temat naśladowania proroka) poruszyło moje serce. Sprawiło, że poczułem się dobrze z powodu podjęcia decyzji o podążaniu za prorokiem przez resztę mego życia, kiedy przyjąłem chrzest w prawdziwym Kościele Pana. Chciałbym podzielić się z wami niektórymi z zasad, jakich nauczał Prezydent Benson: Po pierwsze: Prorok jest jedynym człowiekiem, który mówi w imieniu Pana na temat wszystkiego (1980 Devotional Speeches of the Year, [1981], 26). W naszych czasach prorok Boga mówi nam, abyśmy przestrzegali przykazań, kochali naszych bliźnich, abyśmy służyli, troszczyli się o rosnące pokolenie, ratowali nieaktywnych lub mniej aktywnych abyśmy robili wiele rzeczy, które nazywamy proroczymi priorytetami. Musimy zrozumieć, że te priorytety są priorytetami Boga, a prorok jest Jego głosem w komunikowaniu ich wszystkim ludziom w Kościele i na świecie. Radzi się nam, by zważać [ ] na wszystkie jego słowa i przykazania (NiP 21:4). Dowiadujemy się też: Bo słowo jego przyjmiecie tak, jakby pochodziło z mych własnych ust, z całą cierpliwością i wiarą. Bo jeżeli tak czynić będziecie, bramy piekielne nie przemogą was; i rozproszy Pan Bóg moce ciemności przed wami i sprawi, że zadrży niebo dla waszego dobra i chwały Jego imienia (NiP 21:5 6). Oto druga fundamentalna zasada: Żyjący prorok jest nam bardziej Listopad 2010 11
niezbędny niż podstawowe pisma święte ( Fourteen Fundamentals, 26). Żyjący prorok otrzymuje dla nas konkretne objawienia. Pamiętam, jak wiele razy byłem obecny w czasie, kiedy jeden ze sług Pana mówił o konkretnych sprawach dotyczących jakiegoś miasta czy kraju. Pamiętam co najmniej trzech żyjących proroków, widzących i objawicieli, którzy mówili o moim kraju, Brazylii. Jeden z tych sług powiedział, że Brazylia stanie się potęgą ekonomiczną świata i uwolni się od inflacji. W owym czasie każdego miesiąca mieliśmy dwucyfrową inflację. Wielu ludziom trudno było uwierzyć w to, co powiedział prorok, ale ja wierzyłem. Teraz, od kilku kolejnych lat Brazylia ma każdego roku około 5 procent inflacji. Brazylia jest na ósmej pozycji światowych potęg gospodarczych i ten kraj świetnie sobie radzi! Trzecia fundamentalna zasada: Żyjący prorok jest dla nas ważniejszy niż nieżyjący ( Fourteen Fundamentals, 27). Uczymy się tej wspaniałej lekcji z pism świętych. W czasach Noego 12 Liahona ludziom było łatwiej wierzyć w słowa nieżyjących proroków, lecz trudno im było uwierzyć Noemu. Wiemy, że z powodu swego niedowiarstwa nie przeżyli potopu (zob. I Ks. Mojżeszowa 6 7). Czwarta fundamentalna zasada: Prorok nigdy nie sprowadzi Kościoła na złą drogę ( Fourteen Fundamentals, 27). I znowu uczymy się od żyjących proroków. Prezydent Wilford Woodruff powiedział: Pan nigdy nie zezwoli, abym ja, czy ktokolwiek inny na stanowisku Prezydenta tego Kościoła, sprowadził was na manowce. Nie ma tego w programie. Nie ma tego w zamyśle Bożym. Gdybym chciał tego spróbować, Pan usunąłby mnie z tego miejsca, i tak postąpi z każdym innym, co usiłuje sprowadzić dzieci człowiecze na manowce od wyroczni Bożych i od ich obowiązku (Deklaracja Oficjalna 1). Piąta fundamentalna zasada: Nie jest konieczne, aby prorok miał jakieś szczególne ziemskie wykształcenie lub kwalifikacje, by mówić na jakiś temat lub działać w jakiejś sprawie w dowolnym czasie ( Fourteen Fundamentals, 27). Pan powołał młodego mężczyznę, Józefa Smitha, aby przywrócił Jego Kościół. Czy myślicie, że młody Józef Smith był doktorem teologii lub doktorem nauk? Wiemy, że był pokornym młodym mężczyzną, nie posiadającym wykształcenia akademickiego. Był jednakże wybranym Pana i otrzymał od Niego wszystko, co było konieczne, aby szanować i rozwijać powołanie proroka Przywrócenia. Prezydent Benson kontynuował: Po szóste: Prorok nie musi mówić: Tak rzecze Pan, aby jego słowa były dla nas pismem świętym. [ ] Po siódme: Prorok mówi nam to, co musimy wiedzieć, a nie zawsze to, co chcemy wiedzieć ( Fourteen Fundamentals, 27, 28). Następnie Prezydent Benson zacytował z 1 Nefiego 16:1, 3: Gdy ja, Nefi, skończyłem mówić do moich braci, powiedzieli mi: Powiedziałeś nam twarde słowa, więcej niż możemy znieść. [ ] A teraz, moi bracia, gdybyście byli sprawiedliwi i chcieli być posłuszni prawdzie i zważać na nią, abyście mogli kroczyć z podniesionym czołem przed Bogiem, nie szemralibyście przeciwko prawdzie i nie mówilibyście: Powiedziałeś przeciwko nam twarde słowa. Ósma fundamentalna zasada: Prorok nie jest ograniczany przez ludzki rozum. [ ] [ ] Czy rozsądne wydaje się leczenie trądu, kiedy mówi się człowiekowi, by siedem razy obmył się w konkretnej rzece? A to jest dokładnie to, co prorok Eliasz nakazał uczynić trędowatemu i co go uzdrowiło. (Zob. II Ks. Królewska 5). ( Fourteen Fundamentals, 28). I Prezydent Benson podawał
kolejne zasady mówiące o posłuszeństwie prorokowi. Przeczytam ostatnie sześć i proszę was, abyście podczas następnego domowego wieczoru rodzinnego odnaleźli te zasady w słowach i naukach naszych żyjących proroków, widzących i objawicieli, podanych podczas tej konferencji generalnej. Po dziewiąte: Prorok może otrzymać objawienie w każdej sprawie doczesnej lub duchowej. [ ] Po dziesiąte: Prorok może angażować się w sprawy obywatelskie. [ ] Po jedenaste: Dwie grupy ludzi, którzy mają największe trudności w podążaniu za prorokiem, to dumni, którzy są wykształceni, i dumni, którzy są bogaci. [ ] Po dwunaste: Prorok niekoniecznie będzie popularny w świecie lub na sposób świecki. [ ] Po trzynaste: Prorok i jego doradcy tworzą Radę Prezydenta Kościoła najwyższe kworum w Kościele. [ ] Po czternaste: [Podążajcie] [ ] za żyjącym prorokiem i Radą Prezydenta Kościoła, [ ] a będziecie błogosławieni; odrzućcie ich, a będziecie cierpieć ( Fourteen Fundamentals, 29). Mamy przywilej posiadania słów naszych żyjących proroków, widzących i objawicieli w czasie tej wspaniałej konferencji generalnej. Będą przekazywać wolę Pana względem nas, Jego ludu. Przekażą słowo Boże i Jego radę, jaką ma dla nas. Zwróćcie uwagę na ich wskazówki i sugestie i zastosujcie się do nich, a świadczę wam, że wasze życie będzie w pełni błogosławione. Jezus jest Chrystusem, naszym Zbawicielem i Odkupicielem. Thomas S. Monson jest żyjącym prorokiem Boga, a członkowie Rady Prezydenta Kościoła oraz Kworum Dwunastu Apostołów są prorokami, widzącymi i objawicielami. W imię Jezusa Chrystusa, amen. Jako członek Generalnego Prezydium Szkoły Niedzielnej, czuję, że powinienem rozpocząć moje przemówienie dzisiejszego poranka od słów: Witam na lekcji. Moje dzisiejsze przesłanie skierowane jest do wszystkich tych, którzy zostali powołani do nauczania, bez względu na organizację, w jakiej służą i bez względu na to, czy są nowo nawróconymi członkami, czy nauczycielami z wieloletnim doświadczeniem. Nie będę mówił o tym jak nauczać, lecz raczej jak się uczyć. Może wystąpić dosyć znaczna różnica pomiędzy tym, co nauczyciel mówi, a tym, co uczestnicy słyszą lub czego się uczą. Pomyślcie przez chwilę o nauczycielu, który miał wpływ na wasze życie. Co było w nim lub w niej takiego, że pamiętacie, o czym was nauczano, że zapragnęliście na własną rękę odkrywać prawdę, że wypróbowywaliście wolność wyboru, abyście sami działali, a nie podlegali działaniu innymi słowy, co skłoniło was do uczenia się? Co było w tym nauczycielu, co odróżniało go od innych? Pewien odnoszący sukces nauczyciel i pisarz powiedział: Najważniejsze w uczeniu się jest nastawienie. David M. McConkie Pierwszy Doradca w Generalnym Prezydium Szkoły Niedzielnej Uczenie się i nauczanie ewangelii Najważniejsze jest nastawienie, czyli duch, według którego nauczyciel naucza. Nastawienie nauczyciela 1. Zauważcie, że najważniejszą rzeczą w uczeniu się nie jest to, ile lat dany nauczyciel jest członkiem Kościoła lub jakie jest jego doświadczenie w nauczaniu czy nawet stopień jego znajomości ewangelii lub technik nauczania. Najważniejsze jest nastawienie, czyli duch, według którego nauczyciel naucza. Podczas ogólnoświatowego szkolenia dla przywódców Starszy Jeffrey R. Holland opowiedział następującą historię: Od wielu już lat podoba mi się historia, którą Prezydent Packer opowiadał o Williamie E. Berret cie, nauczycielu Szkoły Niedzielnej. Starszawy już brat z Danii został powołany na nauczyciela w klasie hałaśliwych chłopców. [ ] Niezbyt dobrze posługiwał się językiem, nadal miał ciężki, duński akcent, był dużo starszy, miał wielkie ręce farmera. Jednak miał nauczać tych młodych wrzaskliwych piętnastolatków. Wyglądało na to, że pod żadnym względem nie pasują do siebie. Jednak Brat Berrett zwykł mówić i to właśnie cytuje Prezydent Packer że ten człowiek jakoś nauczał ich; mimo tych wszystkich barier i ograniczeń, ten człowiek sięgnął w Listopad 2010 13
głąb serc tych hałaśliwych 15-letnich dzieciaków i odmienił ich życie. A świadectwo Brata Berretta było takie, że: Mogliśmy ogrzać sobie dłonie przy ogniu jego wiary 2. Odnoszący sukces nauczyciele ewangelii kochają ją. Są nią podekscytowani. A ponieważ kochają swoich uczniów, chcą, aby czuli to samo i doświadczyli tego samego, co było ich udziałem. Nauczanie ewangelii jest dzieleniem się swą miłością do ewangelii. Bracia i siostry, nastawienie nauczyciela nie jest czymś wyuczonym, jest czymś podchwyconym 3. W jaki więc sposób rozwinąć w sobie nastawienie potrzebne do tego, aby nauczyciel odniósł sukces? Chciałbym omówić cztery podstawowe zasady nauczania ewangelii. Po pierwsze, zanurzcie się w pismach świętych. Nie możemy kochać 14 Liahona tego, czego nie znamy. Wyróbcie w sobie zwyczaj codziennego studiowania pism świętych, nie wliczając w to przygotowań do lekcji. Zanim możemy nauczać ewangelii, musimy ją poznać. Prezydent Monson w dalszym ciągu ceni wspomnienia o nauczycielce Szkoły Niedzielnej z jego chłopięcych lat. Powiedział: Jako mały chłopiec znalazłem się pod wpływem najskuteczniejszej i najbardziej natchnionej nauczycielki, która nas słuchała i kochała. Nazywała się Lucy Gertsch. Na lekcjach w Szkole Niedzielnej nauczała nas na temat stworzenia świata, Upadku Adama, zadość czyniącej ofiary Jezusa. Na jej lekcjach bywali zacni goście: Mojżesz, Jozue, Piotr, Tomasz, Paweł i, oczywiście, Chrystus. Pomimo tego, że ich nie widzieliśmy, nauczyliśmy się ich kochać, szanować i naśladować 4. Lucy Gertsch mogła zaprosić tych zacnych gości na swoje lekcje, ponieważ ich znała. Byli jej drogimi przyjaciółmi. Z tego powodu, obecni na jej lekcji nauczyli się również ich kochać, szanować i naśladować. Pan powiedział do Hyruma Smitha: Nie dąż do głoszenia mego słowa, lecz wpierw staraj się uzyskać słowo moje 5. To napomnienie dotyczy każdego z nas. Pan nakazał nam, abyśmy badali pisma święte 6, napawali się nimi 7 i wysoce je cenili 8. Gdy żarliwie badamy i rozważamy słowa Pana, Jego Duch będzie z nami. Będziemy znali Jego głos 9. Wkrótce po tym, jak zostałem powołany na prezydenta palika, prezydium naszego palika brało udział w szkoleniu prowadzonym przez Siedemdziesiątego Obszaru. Podczas szkolenia zadałem pytanie, na które odpowiedział: To jest dobre pytanie. Spójrzmy do Kościelnego podręcznika instrukcji, żeby odnaleźć odpowiedź. Wtedy zajrzeliśmy do tego podręcznika i tam znajdowała się odpowiedź na moje pytanie. Nieco później, podczas szkolenia, zadałem kolejne pytanie. Ponownie padła odpowiedź: Dobre pytanie. Zajrzyjmy do tego podręcznika. Już nie śmiałem zadawać więcej pytań. Pomyślałem, że najlepiej będzie przeczytać ten podręcznik. Pomyślałem, że Pan udzieliłby podobnej odpowiedzi każdemu z nas, gdy zwracamy się do Niego z pytaniami i problemami. Mógłby powiedzieć: To jest dobre pytanie. Kiedy przeczytacie Księgę Almy, rozdział 5. lub Nauki i Przymierza, rozdział 76., przypomnicie sobie, że już o tym mówiłem. Bracia i siostry, jest to sprzeczne z prawami niebios, aby Pan powtarzał każdemu z nas z osobna to, co już
objawił nam zbiorowo. Pisma święte zawierają słowa Chrystusa. Są głosem Pana. Studiowanie pism świętych szkoli nas w słuchaniu głosu Pana. Po drugie, zastosujcie w swoim życiu, to czego się uczycie. Kiedy Hyrum Smith zapragnął stać się częścią tej wspaniałej pracy w dniach ostatnich, Pan powiedział do niego: Twoim zadaniem jest przestrzegać moich przykazań z całej mocy, całym twoim umysłem i siłą 10. Nasza praca w charakterze nauczycieli polega przede wszystkim na przestrzeganiu przykazań z całej mocy, całym umysłem i siłą. Po trzecie, proście niebiosa o pomoc. Zwracajcie się do Pana o Jego Ducha, z całą mocą waszego serca. Pisma święte oznajmiają: A jeżeli nie otrzymacie Ducha, nie będziecie nauczać 11. Oznacza to, że nawet wtedy, gdy stosujecie wszystkie właściwe techniki nauczania, ale bez Ducha, to prawdziwe uczenie się nie będzie miało miejsca. Zadaniem nauczyciela jest pomaganie poszczególnym osobom w powzięciu odpowiedzialności za uczenie się ewangelii aby pobudzić ich pragnienie studiowania, zrozumienia i życia według ewangelii 12. Oznacza to, że jako nauczyciele powinniśmy skoncentrować się nie tak bardzo na naszym wystąpieniu, ale na tym, aby pomagać innym w uczeniu się i życiu zgodnie z ewangelią 13. Kiedy ostatni raz modliliście się na kolanach do Pana i poprosiliście Go, nie tylko o pomoc w lekcji, ale również o to, abyście wiedzieli, jak zaspokoić potrzeby każdego uczestnika waszej lekcji? Żadna klasa, nie jest tak liczna, żeby uniemożliwiało nam to modlitwę o natchnienie, byśmy wiedzieli, jak dotrzeć do każdego jej uczestnika. Naturalne jest to, że nauczyciele czują się czasem nieudolni. Musicie zrozumieć, że wiek, dojrzałość i szkolenie intelektualne nie są w jakimkolwiek stopniu konieczne do komunikowania się z Panem i z Jego Duchem 14. Obietnice Pana są z góry ustalone. Jeżeli będziecie żarliwie badać pisma święte i zachowywać w swoich umysłach słowa żywota, jeżeli będziecie przestrzegać przykazań całym swoim sercem i modlić się za każdego uczestnika lekcji, wtedy będziecie cieszyć się towarzystwem Ducha Świętego, i otrzymacie objawienia 15. Po czwarte, bracia i siostry, niezwykle ważne jest to, abyśmy wypróbowali naszą wolność wyboru i działali bezzwłocznie, zgodnie z duchowymi podszeptami, które otrzymujemy. Prezydent Thomas S. Monson nauczał: Obserwujemy. Czekamy. Słuchamy tego cichego głosu. A kiedy do nas przemawia, mądrzy mężczyźni i kobiety są jemu posłuszni. Nie powinniśmy odkładać na później podszeptów Ducha 16. Nie musicie obawiać się wypróbowania waszej wolnej woli i działania według myśli i odczuć, jakie Duch Pana umieszcza w waszym sercu. Najpierw możecie czuć się nieswojo, São Paulo, Brazylia ale obiecuję wam, że najsłodsze i najbardziej satysfakcjonujące doświadczenia będą waszym udziałem jako nauczycieli, gdy poddacie się woli Pana i będziecie postępowali zgodnie z podszeptami, jakie otrzymacie od Ducha Świętego. Wasze doświadczenia wzmocnią waszą wiarę i dodadzą wam większej odwagi do działania w przyszłości. Drodzy nauczyciele, jesteście jednym z największych cudów tego Kościoła. Powierzono wam święty obowiązek. Kochamy was i ufamy wam. Wiem, że jeżeli będziemy badać pisma święte i żyć tak, abyśmy byli godni towarzystwa Ducha Świętego, Pan wzmocni nas w naszych powołaniach i obowiązkach, tak abyśmy mogli wypełnić nasze zadania otrzymane od Pana. I o to się modlę dla nas wszystkich, w imię Jezusa Chrystusa, amen. Przypisy 1. David McCullough Teach Them What You Love (przemówienie wygłoszone 9 maja 2009 r., w Salt Lake Tabernacle, Salt Lake City, Utah). 2. Jeffrey R. Holland Teaching and Learning in the Church, Liahona, czerwiec 2007, 72. 3. Zob. David McCullough, Teach Them What You Love. 4. Thomas S. Monson Examples of Great Teachers, Liahona, czerwiec 2007, 76. 5. Nauki i Przymierza 11:21. 6. Zob. Ew. Jana 5:39. 7. Zob. 2 Nefi 32:3. 8. Zob. Józef Smith Mateusz 1:37. 9. Zob. Nauki i Przymierza 18:36; 84:52. 10. Nauki i Przymierza 11:20. 11. Nauki i Przymierza 42:14. 12. Nauczanie nie ma większego powołania: Przewodnik do nauczania ewangelii (1999), 61. 13. Zob. Nauczanie nie ma większego powołania, 60 62. 14. J. Reuben Clark Jr. The Charted Course of the Church in Education (przemówienie wygłoszone dla przywódców seminarium i instytutu w Aspen Grove, Utah, 8 sierpnia 1938), 6. 15. Zob. Teachings of the Prophet Joseph Smith, oprac. Joseph Fielding Smith (2007), 132. 16. Thomas S. Monson, The Spirit Giveth Life, Liahona, czerw. 1997, 4. Listopad 2010 15
Starszy D. Todd Christofferson Kworum Dwunastu Apostołów Refleksje na temat uświęconego życia Prawdziwy sukces w tym życiu pojawia się wraz z poświęceniem naszego życia to jest, naszego czasu i wyborów celom Boga. Będąc młodym człowiekiem, w 1964 roku odwiedziłem Wystawę Światową zorganizowaną w Nowym Jorku. Jednym z moim ulubionych miejsc był pawilon Kościoła Świętych w Dniach Ostatnich, w którym była replika iglic Świątyni Salt Lake. Tam po raz pierwszy zobaczyłem film Man s Search for Happiness (Poszukiwanie szczęścia). Film opisujący plan szczęścia, w którym narratorem był Starszy Richard L. Evans, miał znamienny wpływ na wielu gości, w tym i na mnie. Starszy Evans powiedział między innymi: Życie oferuje ci dwa cenne dary jednym jest czas, drugim jest wolność wyboru, wolność zrobienia ze swoim czasem tego, co chcesz. Możesz wymienić swój przydział czasu na dreszczyk emocji. Możesz przehandlować go za niskie pragnienia. Możesz zainwestować go w zachłanność. [ ] Do ciebie należy wolność wyboru. Ale nie są to wyjątkowe okazje, gdyż nie znajdziesz w nich trwałej satysfakcji. Z każdego dnia, każdej godziny, każdej minuty twoich ziemskich lat w pewnej chwili będziesz musiał się rozliczyć. A w tym życiu kroczysz w wierze i udowadniasz, że jesteś w stanie wybierać dobro ponad złem, prawość ponad występkiem, trwałe szczęście ponad zwyczajną wesołością. A twoja wieczna nagroda będzie wynikiem twoich wyborów. Prorok Boga powiedział: Ludzie przychodzą na świat, aby mogli osiągnąć szczęście, szczęście, które obejmuje pełnię życia, życie poświęcone służbie, miłości i harmonii w domu oraz owoce uczciwego trudu, przyjęcie Ewangelii Jezusa Chrystusa jej wymogi i przykazania. Jedynie w tych aspektach znajdziesz prawdziwe szczęście, szczęście, które nie przeminie wraz ze światłami, muzyką i tłumem 1. Te wypowiedzi są wyrazem realności tego, że nasze życie na ziemi to zarządzanie czasem i wyborami danymi przez naszego Stworzyciela. Słowo zarządzanie przywołuje na myśl Pańskie prawo poświęcenia (zob. na przykład NiP 42:32, 53), które odgrywało pewną rolę ekonomiczną, ale przede wszystkim jest zastosowaniem celestialnego prawa do życia tu i teraz (zob. NiP 105:5). Poświęcić oznacza przeznaczyć lub zadedykować coś jako święte, oddane dla świętych celów. Prawdziwy sukces w tym życiu pojawia się wraz z poświęceniem naszego życia to jest, naszego czasu i wyborów celom Boga (zob. Ew. Jana 17:1, 4; NiP 19:19). Czyniąc to, pozwalamy Mu na wzniesienie nas ku naszemu najwyższemu przeznaczeniu. Chciałbym zastanowić się z wami nad pięcioma elementami uświęconego życia: czystością, pracą, szacunkiem dla ciała fizycznego, służbą oraz uczciwością. Zbawiciel pokazał, że uświęcone życie to czyste życie. Choć Jezus był jedyny, który wiódł bezgrzeszne życie, ci, którzy przystąpili do Niego i wzięli na siebie Jego jarzmo, mają prawo do Jego łaski, która uczyni ich takimi, jakim jest On bez winy i bez skazy. Z ogromną miłością Pan zachęca nas w tych słowach: Nawróćcie się, ludzie z wszystkich krańców ziemi, pójdźcie do Mnie i zostańcie ochrzczeni w imię Moje, abyście zostali uświęceni przez przyjęcie Ducha Świętego, abyście ostatecznego dnia mogli stanąć przede Mną bez skazy (3 Nefi 27:20). Uświęcenie oznacza zatem pokutę. Musimy porzucić upór, bunt i racjonalizowanie, a zastąpić je podporządkowaniem się, pragnieniem poprawy i zaakceptowaniem wszystkiego, czego może wymagać Pan. To jest to, co król Beniamin nazwał wyrzeczeniem się naturalnego człowieka, uleganiem podszeptom Ducha Świętego i stawaniem się świętym poprzez zadośćuczynienie Chrystusa Pana (Mosjasz 3:19). Komuś takiemu obiecana jest stała obecność Ducha Świętego, obietnica, o której się wspomina i odnawia za każdym razem, gdy pokutująca dusza przyjmuje sakrament wieczerzy Pańskiej (zob. NiP 20:77, 79). Starszy B. H. Roberts opisał kiedyś ten proces tymi słowy: Człowiek, 16 Liahona
który idzie w świetle, mądrości i mocy Bożej, stworzy w końcu, dzięki ogromnej mocy tego związku, własne światło, mądrość i moc Bożą splatając te jasne promienie w boski łańcuch łączący go na zawsze z Bogiem i Boga z nim. [ Jest] to podsumowanie mistycznych słów Mesjasza: Jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie dalej ludzka wielkość nie może sięgnąć 2. Uświęcone życie jest życiem wypełnionym pracą. Już od początku Swego życia Jezus zajmował się sprawami Swego Ojca (zob. Ew. Łukasza 2:48 49). Sam Bóg jest pełen chwały poprzez Swą pracę i dzieło, jakim jest przyniesienie nieśmiertelności i życia wiecznego Swoim dzieciom (zob. Mojżesz 1:39). W naturalny sposób pragniemy uczestniczyć z Nim w Jego dziele, a czyniąc to, powinniśmy uznać, że każda uczciwa praca jest dziełem Bożym. Mówiąc słowami Thomasa Carlyle a: Wszelka prawdziwa Praca jest święta; w każdej prawdziwej Pracy, nawet jeśli jest to tylko uczciwa praca rąk, jest coś boskiego. Praca jak Ziemia szeroka ma swoje zwieńczenie w Niebie 3. Bóg zaplanował tę ziemską egzystencję tak, że wymaga niemal nieustannych wysiłków. Przywołam proste stwierdzenie Proroka Józefa Smitha: Dzięki nieustannej pracy mogliśmy sobie zapewnić niezły byt ( Józef Smith Historia 1:55). Poprzez pracę wspieramy i wzbogacamy życie. Umożliwia nam ona przeżycie rozczarowań i tragedii ziemskich doświadczeń. Osiągnięcia, na które ciężko się pracuje, przynoszą poczucie własnej wartości. Praca buduje i udoskonala charakter, tworzy piękno i jest narzędziem naszej służby innym ludziom i Bogu. Uświęcone życie wypełnione jest pracą, czasami monotonną, czasami niewdzięczną, czasami niedocenianą, ale zawsze praca udoskonala, porządkuje, wspiera, podnosi, służy i dąży do czegoś. Wychwalając pracę, muszę też dodać dobre słowo na temat odpoczynku. Tak jak uczciwy znój przydaje słodyczy odpoczynkowi, tak zdrowa rekreacja jest przyjaciółką i stałą towarzyszką pracy. Muzyka, literatura, sztuka, taniec, teatr, sport wszystko to może zapewnić rozrywkę, która wzbogaca życie i dalej je uświęca. Jednocześnie, choć chyba nie trzeba tego mówić, znaczna część tego, co nazywamy rozrywką, jest ordynarna, upokarzająca, brutalna, otępiająca i marnotrawiąca czas. Jak na ironię, znalezienie zdrowej formy odpoczynku często wymaga ciężkiej pracy. Kiedy rozrywka odwraca się od cnoty ku czemuś przeciwnemu, staje się niszczycielem uświęconego życia. Bądźcie więc ostrożni [ ], abyście nie uznali tego, co jest złe, za pochodzące od Boga (Moroni 7:14). Uświęcone życie szanuje nieporównywalny dar ciała fizycznego, boskie stworzenie na podobieństwo Boga. Głównym celem ziemskiego doświadczenia jest to, by każdy duch otrzymał takie ciało i uczył się wykorzystywania moralnej wolnej woli, przebywając w tabernakulum ciała. Ciało fizyczne jest też niezbędne do wyniesienia, które ma miejsce jedynie w doskonałym złączeniu tego, co fizyczne, z tym, co duchowe, jak to widzimy w naszym umiłowanym, zmartwychwstałym Panu. W tym upadłym świecie życie niektórych osób będzie boleśnie krótkie, niektóre ciała będą zdeformowane, zniekształcone lub ledwie wystarczające do podtrzymania życia lecz będzie wystarczająco długie, by każdy duch i każde ciało mogły zmartwychwstać. Ci, którzy wierzą, że nasze ciała nie są niczym więcej jak tylko rezultatem ewolucyjnego przypadku, nie będą się czuli odpowiedzialni przed Bogiem czy kimkolwiek za to, co robią ze swoim lub czyimś ciałem. My, którzy mamy świadectwo o szerszej prawdziwości życia przedziemskiego, ziemskiego i wieczności po tym życiu, musimy uznać, że mamy obowiązek wobec Boga związany z szanowaniem tego ukoronowania Jego fizycznego stworzenia. Mówiąc słowami Pawła: Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym (I List do Koryntian 6:19 20). Uznając te prawdy i wskazówkę Prezydenta Thomasa S. Monsona z ostatniej kwietniowej konferencji generalnej, z pewnością nie będziemy Listopad 2010 17
niszczyć naszych ciał tatuażami ani osłabiać ich narkotykami, czy też hańbić ich cudzołóstwem, nierządem czy nieskromnością 4. Nasze ciało jest narzędziem naszego ducha i konieczne jest, abyśmy troszczyli się o nie najlepiej, jak możemy. Powinniśmy uświęcać je mocą, by służyć i nadal wykonywać pracę Chrystusa. Paweł powiedział: Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu (List do Rzymian 12:1). Jezus pokazał, że uświęcone życie jest życiem wypełnionym służbą. Na kilka godzin przed rozpoczęciem Zadośćuczynienia, Pan pokornie umył stopy Swoich uczniów, mówiąc do nich: Jeśli tedy, Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi. Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy nad pana swego ani poseł nie jest większy od tego, który go posłał (Ew. Jana 13:12 16). Ci, którzy cicho i roztropnie czynią dobro, stanowią przykład poświęcenia. Nikt w naszych czasach nie wcielił tej cechy w swoje codzienne życie w doskonalszy sposób niż Prezydent Thomas S. Monson. Rozwija wyczulone ucho, aby mogło usłyszeć nawet najsłabszy podszept Ducha sygnalizujący potrzebę kogoś, do kogo może dotrzeć i mu pomóc. Często są to proste działania, które potwierdzają boską miłość i świadomość, lecz Thomas Monson zawsze, zawsze odpowiada na te wezwania. W życiu mojego dziadka i mojej babci, Alexandra DeWitta i Louise Vickery Christoffersonów, znalazłem przykład takiego poświęcenia. 18 Liahona Dziadek był silnym mężczyzną i był dobry w strzyżeniu owiec, i to w czasach poprzedzających golarki. Był na tyle dobry, że, jak mówił: Jednego dnia ostrzygłem 287 owiec, a mógłbym ostrzyc 300, ale skończyły nam się owce. W 1919 roku ostrzygł ponad 12 000 owiec, zarabiając około 2000 dolarów. Pieniądze miały w zasadzie iść na rozwój farmy i remont domu, lecz przyszło od Braci powołanie do służby w Misji Południowych Stanów, więc przy pełnym wsparciu Louise przyjął je. Zostawił żonę (która była wtedy w ciąży z ich pierwszym synem, moim ojcem) i trzy córki z pieniędzmi za strzyżenie owiec. Po swym radosnym powrocie, po dwóch latach, zauważył: Nasze oszczędności wystarczyły na te dwa lata i jeszcze pozostało 29 dolarów. Uświęcone życie jest życiem wypełnionym uczciwością. Widzimy to u męża i żony, którzy szanują przysięgę małżeńską i są jej całkowicie wierni 5. Widzimy to u ojca i matki, którzy na pierwszym miejscu stawiają pielęgnowanie swojego małżeństwa oraz zapewnienie fizycznego i duchowego dobrobytu swoim dzieciom. Widzimy to u tych, którzy są uczciwi. Kilka lat temu poznałem dwie rodziny, które właśnie rozwiązywały firmę, której byli współwłaścicielami. Dyrektorzy, dwaj mężczyźni, którzy byli przyjaciółmi i członkami tego samego zgromadzenia chrześcijańskiego, założyli firmę wiele lat wcześniej. W zasadzie dobrze się dogadywali jako partnerzy w biznesie, lecz z upływem lat i wraz z pojawieniem się w firmie następnego pokolenia, zaczęły powstawać konflikty. W końcu wszystkie strony postanowiły, że najlepiej będzie podzielić zgromadzone środki i iść swoją drogą. Jeden z dwóch pierwotnych partnerów razem ze swoim prawnikiem opracował pewną strategię, aby zapewnić sobie znaczące korzyści finansowe po zamknięciu firmy, kosztem tego drugiego i jego synów. Podczas spotkania wszystkich stron jeden z synów poskarżył się na niesprawiedliwe zachowanie i zaapelował do honoru i chrześcijańskich przekonań pierwszego partnera. Wiesz, że to niesprawiedliwe powiedział. Jak możesz czerpać korzyści w taki sposób, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że jesteś bratem w tym samym kościele? Prawnik pierwszego partnera dał taką ripostę: Och, dorośnij! Jak możesz być tak naiwny? Uczciwość nie jest naiwnością. Naiwnością jest przypuszczenie, że nie jest się odpowiedzialnym przed Bogiem. Zbawiciel oświadczył: Mój Ojciec posłał Mnie, abym został podniesiony na krzyżu [ ]; aby, tak jak Ja zostałem podniesiony przez ludzi, Ojciec podniósł ludzi, aby stanęli przede Mną i zostali osądzeni za swe dobre i złe czyny (3 Nefi 27:14). Ten, który wiedzie uświęcone życie, nie wykorzystuje innych, lecz jeśli zaistnieje