Jūratė Sučylaitė BAIMĖ IŠVYSTI SAVO ATVAIZDĄ Ar ir vėl išduosiu sekmadienį, susigūšiu, palysiu po antklode, užsitrauksiu ją ant galvos, bijodama išvysti savo atšvaitą, beveidį, kaip parduotuvės manekeną? Ar vėl išduosiu protėvius, neleisdama pažvelgti į akis ir pilnėjimo pusėn pasukti širdyje baigiančio sudilti mėnulio? STRACH PRZED WŁASNYM ODBICIEM Czy znowu zdradzę niedzielę, skulę się, wpełznę pod kołdrę, zakryję sobie nią głowę, ze strachu, że w lustrze ujrzę siebie bez twarzy - jak manekin w sklepie? Czy znowu zdradzę przodków, nie dam zajrzeć sobie w oczy i przekręcić ku pełni księżyca, co prawie zniknął już w sercu? IŠ KRŪTINĖS VERŽIASI ŽODIS Šventadienio skvarbiosios akys kiaurai veria mane užsmaugtos maldos ir laiškai neparašyti užsiliepsnoja kaip didžiulis laužas. Liepsnų apkabintas iš krūtinės veržiasi žodis. Gyvas. Dar gyvas Z PIERSI WYRYWA SIĘ SŁOWO

Bystre oczy świątecznego dnia przeszywają mnie na wskroś - zdławione modlitwy nienapisane listy rozpalają się jak wielkie ognisko. W objęciach płomieni z piersi wyrywa się słowo. Żywe. Jeszcze żywe. Guluosi į kietą akmeninį gultą, guluosi ant žodžio NEPYKTI, akmeninę pagalvę deduos po galva NEPRAVIRKTI, užsikloju žodžiu ATLEISTI. Sunki ir slegianti antklodė sušildo akmens kantrumu. *** Kładę się na twardym kamiennym posłaniu, kładę się na słowie NIE ZŁOŚCIĆ SIĘ, pod głowę wsuwam kamienną poduszkę NIE ZAPŁAKAĆ, nakrywam się słowem WYBACZYĆ. Ciężka, przytłaczająca kołdra rozgrzewa cierpliwością kamienia. NUORŪKA SMĖLYJE Išskalautose smėlio garbanose nuorūka. Peršti nudegintos akys. Veido skaudulį purslais vėsina bangų baltosios plaštakos. Ar dar laimina vanduo? Ar jo rankos tebėra tokios švarios ir švelnios, ar įstengs užgydyti akių žaizdas? Drumsčiasi jūros puta. Jai atsitraukiant, smėlyje sublykčioja langai nė vieno atdaro,

nė vieno numazgoto. Vėl baimė pažvelgti į savo kelią: pusė tiesos, pusė laisvės, gyvybingumo trupiniai. Dūžta devintoji banga atvėsina karštą kaktą. Delnais braukiu per veidą, pirštų galiukais čiuopdama visa, kas sužeista ir kas dar gyva praeityje ir sapnuose. Atsidaro langinės, prasiskiria užuolaidos, Vanduo mazgoja sielos langus. Už skaidraus nuplauto stiklo kulka pervertas gandriukas. Visomis žemės akimis sukuosi į saulę. Vėjas nupučia pelenus nuo cigarete apakintų žodžių NIEDOPAŁEK NA PIASKU W spłukanych lokach piasku niedopałek. Pieką spalone oczy. Ból twarzy schładzają kropelkami białe dłonie fal. Czy wciąż błogosławi woda? Czy jej ręce wciąż tak delikatne i czyste, czy zdołają uleczyć rany oczu? Mąci się piana morska. Gdy się odsuwa, w piasku błyskają okna ani jedno nie jest otwarte, ani jedno nie jest umyte. Znów strach popatrzeć na własną drogę: pół prawdy, pół wolności, resztka sił.

Przybija dziewiąta fala ochładza gorące czoło. Przesuwam dłonie po twarzy opuszkami dotykam wszystkiego, co zranione i co jeszcze żywe w przeszłości i w snach. Otwierają się okiennice, rozchylają się zasłony, Woda obmywa okna duszy. Za czystym przejrzystym szkłem przeszyte kulą bocianiątko. Wszystkimi oczami ziemi zwracam się ku słońcu. Wiatr zdmuchuje popiół ze słów oślepionych papierosem. VARINĖ MONETA Varinę monetą ant delno vartau: Nida. 2005. Neringos istorijos muziejus. Sename žvejo name už vieną proginį varioką perku pragiedrėjimą upeliais pasruvusioms gatvėms, aukštį griūvančiam dangui. MIEDZIAK Miedzianą monetę obracam w dłoni: Nida. 2005. Muzeum Historii Neryngi. W starym domu rybaka za okolicznościowy miedziak kupuję rozchmurzenie dla ulic, co spłynęły jak potoki, dla zapadniętego nieba.

NUOŠALĖJE Šaknimis apaugu gimtuosius namus su uždarytomis langinėmis, sustabdytu laikrodžiu ir uždengtais veidrodžiais. Kamieno rieve apjuosiu medinį staliuką, ant kurio mažėja kavos puodelių poetams, daugėja žemėlapių. Raudonas mokytojos pieštukas ryškina sėkmės kelius, piešia džiaugsmo eskizus rytdienos lapuose. Už brūkšnio, dienos paraštėje mano vieta. Dar viena kamieno rieve apeinu išleistuvinį vakarą: stoviu prieš visus apsivilkusi dangaus suknele, su raudona gerbera plaukuos ir nežinau, kur padėti padovanotus užuojautos akinius, ką pasakyti išlydintiems į gyvenimo nuošalę. Įlinkiai rievėse: veržiausi iš paraštės į patį lapo centrą. Mane atskyrusio brūkšnio seniai nebėra, o aš neišsikeliu iš nuošalėje pasistatytų namų. Iš čia geriau matyti kiekviena dienos puslapio eilutė. NA UBOCZU Korzeniami oplatam dom rodzinny z zabitymi okiennicami, zatrzymanym zegarem,

zakrytymi lustrami. Słojem pnia przepaszę drewniany stoliczek, na którym wciąż ubywa kubków kawy dla poetów, wciąż przybywa map. Czerwony ołówek nauczycielki pogrubia drogi powodzenia, szkicuje schematy radości na kartkach jutra. Za pionową linią, na marginesie dnia - moje miejsce. Kolejnym słojem otaczam pożegnalny wieczór stoję przed wszystkimi w sukience nieba, z czerwoną gerberą we włosach i nie wiem gdzie położyć dane mi w prezencie okulary współczucia, co powiedzieć odprowadzającym na ubocze życia. Wgięcia w słojach: parłam z marginesu na sam środek kartki. Oddzielającej mnie linii nie ma już od dawna, a ja nie się wyprowadzam z domu, który wzniosłam sobie na uboczu. Stąd lepiej widać każdy wers na stronicy dnia. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- BLYKČIOJIMAI Šviesos blyksniais reklamos sušaudo augančią mintį Neišmokau apsimesti, kad neskauda, patikėti, kad tai tik pertrauktas pokalbis, filmas.

Padangėje nebeturiu pašto dėžutės užvaldytas žvilgsnio langas. Virš gatvių blykčioja švieslentė: Maksimoje nuolaidų metas. Skubėkite, lėkite, pirkite! Debesys po dangų jodinėja su laiškais, dangaus rašytais. Iš savo miesto, iš namų neišsikėliau, o siunčiami palaiminimai ir įspėjimai manęs nebepasiekia, grįžta. Blykčioja švieslentė, blykčioja. ROZBŁYSKI Rozbłyskami światła reklamy ostrzeliwują rosnącą myśl. Nie nauczyłam się udawać, że to nie boli, wierzyć, że to tylko przerwane - rozmowa, film. Straciłam skrzynkę pocztową na niebie - nie panuję nad oknem spojrzenia. Nad ulicami pobłyskuje neon: W Maksimie sezon obniżek. Spieszcie się, pędźcie, kupujcie! Chmury cwałują po niebie z pisanymi przez niebo listami. Miasta, domu nie opuściłam, lecz nadsyłane mi życzenia i przestrogi nie zastają mnie już,

wracają. Błyska neon, błyska. Iš lenkų kalbos vertė Agnieszka Rembialkowska