Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna Sygnatura ILPB2/415-831/10-2/WM Data 2010.10.07 Autor Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu Temat Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Zwolnienia przedmiotowe Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Źródła przychodów --> Katalog źrodeł przychodów Słowa kluczowe podnoszenie kwalifikacji pracodawca pracownik świadczenie wyrok Trybunału Konstytucyjnego zaliczka na podatek zwolnienia przedmiotowe Istota interpretacji Czy w okresie między dniem 11 kwietnia a dniem wejścia w życie nowelizacji z dnia 20 maja 2010 r. pracodawca opłacający szkolenia swoich pracowników powinien wydatkowane kwoty doliczać do dochodów swoich pracowników i pobierać od nich zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych? Wniosek ORD-IN 273 kb INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 2 i 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2010 r. (data wpływu 7 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń przyznanych pracownikom na podnoszenie kwalifikacji zawodowych jest prawidłowe.
UZASADNIENIE W dniu 7 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń przyznanych pracownikom na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny. Wnioskodawca kieruje swoich pracowników na kursy i szkolenia podnoszące ich kwalifikacje zawodowe. Koszty tych szkoleń ponosi pracodawca jest odbiorcą i płatnikiem faktur VAT wystawianych przez firmy prowadzące szkolenia. Zainteresowany podaje, iż kwoty tych świadczeń dla pracowników były przed dniem 11 kwietnia 2010 r. wolne od podatku. Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2009 r. stracił moc przepis art. 103 Kodeksu pracy, który określał zasady pomocy pracodawcy w kształceniu pracowników. Wnioskodawca nadmienia, iż dnia 20 maja 2010 r. Sejm znowelizował Kodeks pracy, w związku z czym po wejściu w życie noweli świadczenia na kształcenie pracowników będą znów wolne od podatku. W związku z powyższym zadano następujące pytanie. Czy w okresie między dniem 11 kwietnia a dniem wejścia w życie nowelizacji z dnia 20 maja 2010 r. pracodawca opłacający szkolenia swoich pracowników powinien wydatkowane kwoty doliczać do dochodów swoich pracowników i pobierać od nich zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych... Zdaniem Wnioskodawcy, nowelizacja Kodeksu pracy i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 20 maja 2010 r. przewiduje, że świadczenia pracodawców na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników wypłacane po wejściu w życie nowelizacji będą zwolnione z podatku dochodowego. Zwolnione będą także świadczenia wypłacane w okresie przejściowym, tzn. po dniu 11 kwietnia, a przed wejściem w życie powyższej nowelizacji. W opinii Zainteresowanego, trzymając sie ściśle przepisów, w okresie przejściowym należałoby pobierać zaliczki na podatek dochodowy wynoszące np. 40-50 zł od wszystkich Jego pracowników uczestniczących w szkoleniach, o które to zaliczki korygować trzeba będzie informacje PIT-11 wystawiane pracownikom na koniec roku, bowiem w rocznym rozliczeniu świadczenia na podnoszenie kwalifikacji będą jednak zwolnione z podatku. Wnioskodawca nadmienia, iż zgodnie z decyzją Zarządu Województwa, jest instytucją pośredniczącą dla komponentu regionalnego POKL, co wiąże się z koniecznością nieustannego dokształcania pracowników w celu zapewnienia prawidłowej realizacji programów finansowanych
ze środków unijnych. W związku z tym, że pracownicy Zainteresowanego uczestniczą w wielu szkoleniach, kursach, seminariach itp., a więc pobieranie zaliczek, a następnie korygowanie podatku o pobrane zaliczki byłoby bardzo pracochłonne Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w tzw. okresie przejściowym można także nie pobierać zaliczek na podatek. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów. Jednym ze źródeł przychodów określonych w ww. ustawie, jest wymieniony w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Powyższy przepis został uszczegółowiony w art. 12 ust. 1 tej ustawy, stosownie do którego za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 lipca 2010
r., wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszących kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych. Z dniem 16 lipca 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 105, poz. 655), wypełniając lukę prawną, jaka powstała po wydaniu w dniu 31 marca 2009 r. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Uznano w nim art. 103 Kodeksu pracy za niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji. W tej sytuacji zarówno wskazana norma, jak i wydane na jej podstawie rozporządzenie, utraciły moc obowiązującą z dniem 10 kwietnia 2010 r., tj. z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dz. U. Nr 58, poz. 485. Wskazać należy, iż owe regulacje dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników zawiera powołana powyżej ustawa z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa ta w Kodeksie pracy dodaje art. 1031 1036 oraz zmienia dotychczasowe brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa zakres świadczeń zwolnionych od podatku dochodowego od osób fizycznych. Nowe przepisy wchodzą w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, czyli z dniem 16 lipca 2010 r. Znowelizowany art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązujących od dnia 16 lipca 2010 r., zwalnia od podatku dochodowego wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Nawiązując natomiast do nowych regulacji zawartych w art. 1031 1036 Kodeksu pracy, należy zauważyć, że różnicują one zakres świadczeń przysługujących pracownikowi w zależności od tego, czy pracownik: podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy. Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać
dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 1033 Kodeksu pracy). Z kolei pracownikowi, który zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy, może być przyznane jedynie zwolnienie z całości lub części dnia pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia i urlop bezpłatny w wymiarze ustalonym w porozumieniu zawieranym między pracodawcą i pracownikiem (art. 1036 Kodeksu pracy). Natomiast ewentualne dodatkowe świadczenia pracodawcy polegające np. na opłaceniu kosztów kształcenia pracownikowi, który zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy nie są objęte zwolnieniem od podatku określonym w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w rezultacie stanowią przychód tej osoby ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Ponadto, należy zaznaczyć, iż pracodawca zawiera na piśmie z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 1034 1 i 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma jednak obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 1034 3 Kodeksu pracy). Jednakże dla uniknięcia konsekwencji zmiany omawianych uregulowań, w art. 3 powołanej ustawy nowelizującej wprowadzono zapis, zgodnie z którym do pracowników, którzy rozpoczęli podnoszenie kwalifikacji zawodowych w okresie przejściowym, tj. pomiędzy dniem 10 kwietnia 2010 r. a dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, czyli przed dniem 16 lipca 2010 r. stosuje się przepisy regulujące zasady i warunki podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników, obowiązujące przed 11 kwietnia 2010 r. Mając na uwadze powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy uznać, iż wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę, tj. Wnioskodawcę, na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników w okresie od dnia 11 kwietnia 2010 r. do dnia wejścia w życie nowych przepisów regulujących przedmiotową problematykę będzie korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach obowiązujących przed dniem 16 lipca 2010 r. Powołany przepis przejściowy ograniczył bowiem wszelkie wątpliwości interpretacyjne dotyczące stosowania zarówno prawa pracy jak i prawa podatkowego. W świetle powyższego, pokreślić należy, iż pracodawca opłacający szkolenia pracowników nie
jest zobowiązany doliczać wydatkowanych z tego tytułu kwot do dochodów tych pracowników i pobierać od nich zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.