AUTORYTET I EWANGELIA PAWŁA Lekcja 2 na 8 lipca 2017
A teraz, czy chcę ludzi sobie zjednać, czy Boga? Albo czy staram się przypodobać ludziom? Bo gdybym nadal ludziom chciał się przypodobać, nie byłbym sługą Chrystusowym (Galacjan 1:10)
Wielu ludzi wierzyło, że listy Pawła są natchnione przez Boga, ale nie wszyscy tak uważali. Niektórzy ludzie w Galacji zwodzili chrześcijan przez nauczanie innej ewangelii. Paweł próbował uporać się z tym, wyjaśniając źródło i autorytet ewangelii, we wstępie swojego listu do Koryntian. Boże natchnienie. 2 Piotra 3:15-16. Autorytet apostolski. Galacjan 1:1-2. Ewangelia. Galacjan 1:3-5. Inna ewangelia. Galacjan 1:6-9. Paweł i Ewangelia. Galacjan 1:10-24.
Według apostoła Piotra ok. roku 60 n.e. ludzie już wierzyli, że listy apostoła Pawła są natchnione przez Boga i były one traktowane na tym samym poziomie co Pismo Święte (Stary Testament). Paweł pisał te listy w potocznym języku greckim i stosował styl epistolarny (listowny) swoich czasów: (1) pozdrowienie wymieniające nadawcę i adresatów; (2) podziękowanie; (3) główna część listu; (4) zakończenie. Jego listy były publicznie czytane w zborach, a kopie były wysyłane do innych zborów (Kolosan 4:16).
Galacjan 1:1-2 Paweł, apostoł nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który go wzbudził z martwych (Galacjan 1:1) Dlaczego niektórzy ludzie odrzucali Boski autorytet listów Pawła? Paweł nie był jednym z 12 apostołów których wybrał Jezus. Niektórzy ludzie twierdzą, że był autoryzowany przez Ananiasza. Inni akceptowali go jako misjonarza, którego upoważnił zbór w Antiochii. Uważali oni, że Ewangelia Pawła zaprzecza posłuszeństwu, ponieważ podkreślał on zbawienie tylko przez wiarę. Z tego właśnie powodu Paweł rozpoczął swój list stwierdzeniem, że jego apostolstwa nie potwierdza żaden ludzki autorytet. Został on uczyniony apostołem przez Jezusa Chrystusa.
Galacjan 1:3-5 Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i Pana Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za grzechy nasze, aby nas wyzwolić z teraźniejszego wieku złego według woli Boga i Ojca naszego (Galacjan 1:3-4) Paweł miał w zwyczaju pozdrawiać zbory dwoma słowami: Łaska i pokój 1) Łaska. Jaris, odmiana greckiego pozdrowienia pozdrowienia (jairein) 2) Pokój. Tradycyjne pozdrowienie żydowskie Jego pozdrowienie było skierowane zarówno do Żydów, jak i pogan. Dodatkowo Paweł podkreślał, że łaska i pokój nie były jedynie jego pragnieniem, ale darami których udziela Bóg. Następnie wyjaśnia tę ewangelię, tuż przed zakończeniem swojego pozdrowienia: Śmierć Jezusa uwalnia nas od grzechu.
Galacjan 1:6-9 Paweł zwykł chwalić kościół, do którego się zwracał, zanim zaczął rozwijać główną część listu. Jednak dla Galacjan nie ma żadnej pochwały, są tylko oskarżenia: obracacie się w kierunku innej ewangelii. Później wyjaśnia (w.7), że nie ma innej ewangelii. Galacjanie przyjęli naukę, według której sama wiara w Chrystusa jest niewystarczająca do zbawienia i że to nie jest prawdziwa ewangelia. Paweł oskarża ich o dezercję. Porzucili czystą Ewangelię i przyłączyli się do innej. Najbardziej szorstkie słowa zawarte w liście Pawła są adresowane do tych, którzy głosili zbawienie z uczynków (w. 8-9).
Galacjan 1:10-24 A teraz, czy chcę ludzi sobie zjednać, czy Boga? Albo czy staram się przypodobać ludziom? Bo gdybym nadal ludziom chciał się przypodobać, nie byłbym sługą Chrystusowym (Galacjan 1:10) Głównym zarzutem jaki Judaizanci kierowali przeciwko Pawłowi było to, że nie zmuszał pogan do obrzezania (Dz.Ap. 15:5). Mówili, że Paweł starał się zdobyć względy pogan. Mówili też, że Paweł nie sprawi aby się obrzezali dlatego, że chciał szybkich zmian, a poganie nie przyjęliby tego obrządku. Czy były członek Sanhedrynu potrzebował jakichkolwiek pochwał od ludzi? Jeśli by tak było, to nie przyjął by niebezpiecznej i niepopularnej misji głoszenia Ewangelii.
Galacjan 1:10-24 Na początku Paweł zdemaskował fałszywych nauczycieli w Galacji i bronił swojej prawdziwej motywacji. Następnie wyjaśnił autorytet Ewangelii, którą głosił. Jezus Chrystus ukazał mu Ewangelię kiedy upodobało się Bogu objawić swojego Syna we mnie (w. 15-16). W wersetach od 13 do 24, Paweł opowiedział historię swojego życia od chwili nawrócenia aż do momentu powołania go na apostoła pogan. Ta krótka autobiografia dowodzi, że nie miał kontaktu z żadnym człowiekiem, który mógłby nauczyć go Ewangelii. Ewangelia została mu objawiona w pełni podczas pobytu w Arabii.
Skłonność do zastępowania zewnętrznymi formami religijnymi świętości serca i życia jest dziś tak samo miła dla nieodrodzonej natury, jak za dni owych żydowskich nauczycieli, i dziś, tak jak wtedy, istnieją fałszywi duchowi przewodnicy, których nauk gorliwie słucha wielu ludzi. To wypróbowany przez szatana sposób na odwracanie umysłów od nadziei zbawienia dzięki wierze w Chrystusa i dzięki posłuszeństwu wobec Bożego prawa. W każdym czasie ten arcynieprzyjaciel dostosowywał swe pokusy do uprzedzeń i skłonności tych, których chciał oszukać. W czasach apostolskich sprawiał, że Żydzi wywyższyli prawo ceremonialne i odrzucali Chrystusa, a dziś nakłania wielu wyznających Chrystusa, by, pod pozorem uczczenia Chrystusa, wzgardzili prawem moralnym, nauczał, że nakazy mogą być przekraczane bezkarnie. Jest obowiązkiem każdego sługi Bożego przeciwstawić się mocno i zdecydowanie tym wypaczeniom wiary, a słowem prawdy nieustraszenie sprzeciwić się ich błędom E.G.W. (Działalność Apostołów, rozdz. 36, str. 234)