Sadzarki do ziemniaków i rozsad Sadzenie ziemniaków może odbywać się za pomocą sadzarek automatycznych i półautomatycznych. Do uzyskania wysokiego plonu, ułatwienia pielęgnacji i zbioru, sadzarki muszą spełniać kilka wymagań. Sadzarki powinny mieć możliwość regulacji szerokości międzyrzędzi. Ta szerokość jest zunifikowana i dostosowana do rozstawu kół ciągnika i wynosi 62,5 cm. Ze względu na stosowanie maszyn o większych szerokościach roboczych i cięższych ciągników, zaleca się szerokość międzyrzędzi 75 cm, a nawet 90 cm. Sadzarki powinny mieć możliwość regulacji rozstawu roślin w rzędzie (18-42 cm, co 3 cm) niezbędną do różnego rodzaju produkcji (ziemniaki jadalne, przemysłowe, sadzeniaki). Regulowana też powinna być głębokość sadzenia i grubość warstwy gleby przykrywającej sadzeniak. Po wysadzeniu, rzędy powinny być uformowane w postaci redlin, co przyczynia się do uzyskania dobrej jakości plonu. Przy sadzeniu sadzarkami automatycznymi ziemniaki powinny być pobudzone i posortowane przynajmniej na dwie frakcje. Sadzeniaki małe o średnicy ok. 30-45 mm i duże 45-60 mm. Podczas sadzenia nieujednoliconego materiału sadzeniakowego występuje nierówna grubość przykrycia glebą i nierówne wschody. Ważnym elementem podczas sadzenia jest prędkość sadzenia (ok. 4 km/h), zbyt duża powoduje toczenie się ziemniaków w bruzdce i nierówne układanie w rzędzie. Nieprawidłowego ułożenia sadzeniaków w redlinie: - występuje nierówna grubość przykrycia glebą - nierówne układanie sadzeniaków w rzędzie
Sadzarki automatyczne budowane są jako tarczowe. Są to maszyny zawieszane z tarczowo-chwytakowym zespołem wysadzającym, który automatycznie wybiera pojedyncze sadzeniaki ze zbiornika. Po obróceniu się tarczy poza zbiornik, zostaje zwolniony nacisk sprężyny przytrzymującej i sadzeniak wpada do bruzdy wykonanej przez redlicę. Następnie zostaje zakryty glebą z redliną uformowaną zespołem obsypującym. Sadzarki automatyczne przenośnikowe z zespołem wysadzającym czerpakowoprzenośnikowym jedno lub dwurzędowym.
Czerpaki zamocowane na łańcuchu tworzą przenośnik, przesuwając się przez zbiornik wybierają sadzeniaki, przenoszą je do góry i wynoszą poza zbiornik, skąd rurą spadową doprowadzane są do bruzdy. Zespoły obsypujące mogą mieć tradycyjne obsypniki skrzydełkowe lub talerzowe. Sadzarki budowane są jako zawieszane dwu, cztero i więcej rzędowe, napęd otrzymują od koła jezdnego. Sadzarki czterorzędowe o większych zbiornikach mają możliwość współpracy z siewnikiem nawozowym. Maszyny te są półzawieszane.
Sadzenie ziemniaków podkiełkowanych wymaga specjalnych konstrukcji sadzarek i udziału człowieka. Są to sadzarki półautomatyczne, w których napełnianie zespołów wysadzających odbywa się ręcznie przez obsługujących maszynę. Dalszy proces sadzenia odbywa się automatycznie. Ręczne podawanie sadzeniaków zabezpiecza je przed obrywaniem kiełków w czasie wybierania (ocieraniem się o siebie i elementy maszyny) przez automatyczne zespoły wysadzające. Sadzarki półautomatyczne mają zespoły wysadzające w postaci poziomych obracających się zasobników z przegrodami, gdzie sadzeniaki umieszczane są ręcznie. Gdy przegroda znajdzie się nad przewodem zsypowym, dno odpowiedniej przegrody zasobnika uchyla się i sadzeniak trafia na dno bruzdy.
Sadzarki te oprócz obsługi ciągnika wymagają tyle osób obsługujących, ile rzędów roboczych posiada sadzarka. Wymagają one minimalnych prędkości roboczych, aby obsługujący zdążyli wypełniać zasobniki sadzeniakami. Sadzarka musi być wyposażona w odpowiednie siedziska dla obsługujących i pomosty do gromadzenia skrzynek z sadzeniakami. Do sadzenia ziemniaków podkiełkowanych stosuje się także sadzarki automatyczne z podwójnym szeregiem przenośników czerpakowych. Posiadają one wibratory montowane na dnie komór wysadzających. Napędzane są silnikami elektrycznymi z instalacji ciągnika, co powoduje równomierny spływ sadzeniaków na taśmę czerpakową. Posiadają również pomost roboczy służący do składowania skrzynek z podkiełkowanymi sadzeniakami. Pracownik obsługujący w czasie pracy wysypuje ziemniaki ze skrzynek na pochyłe dno zbiornika sadzarki. Sadzenie rozsady wymaga zastosowania specjalnych sadzarek półautomatycznych, które mają możliwość sadzenia roślin bezpośrednio w glebie na polu. Stosuje się je do sadzenia rozsady doniczkowanej (doniczki ziemne, torfowe, papierowe) i sadzenia roślin z bryłką ziemi z tac wielokomorowych (wielodoniczek). Często wyposażane są w dozownik wody i nawozów oraz podlewacz. Sadzarki takie przeznacza się do sadzenia wszystkich rodzajów rozsady warzyw (kapusta, seler, por, kalafior, papryka) truskawek, kwiatów, roślin w szkółkach leśnych, wikliny i wierzby energetycznej. Zespoły wysadzające tarczowe
to dwie elastyczne tarcze, ustawione pod kątem do siebie, aby na części obwodu stykały się ze sobą. Obsługujący wkłada sadzonki między zaciskające się tarcze korzonkiem na zewnątrz tarczy. W wyniku obrotu tarczy sadzonka zostaje przeniesiona do wykonanej przez redlicę bruzdy, następuje zasypanie sadzonki ziemią, lekkie ubicie i zwolnienie sadzonki z tarcz wysadzających. Zespoły wysadzające chwytakowe w miejsce tarcz zamontowane mają chwytaki, odchylane sprężynami a zamykane mechanicznie przez prowadnicę. Zasada działania jest taka sama jak sadzarki tarczowej. Wymiana chwytaków umożliwia różne zastosowanie sadzarki. Sadzarki te mają możliwość nawożenia i podlewania wsadzonej rośliny.