załącznik 2 AUTOREFERAT 1. Imię i Nazwisko Sławomir Pietrzyk 2. Posiadane dyplomy, stopnie naukowe/artystyczne-z podaniem nazwy, miejsca i roku ich uzyskania Magister inżynier technologii żywności i żywienia człowieka Wydział Technologii Żywności, Akademia Rolnicza w Krakowie czerwiec 1998 r. Doktor nauk rolniczych w zakresie technologii żywności i żywienia. Wydział Technologii Żywności, Akademia Rolnicza w Krakowie czerwiec 2003 r. 3. Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu w zakładach pracy oraz w jednostkach naukowych/artystycznych IX 1998 XII 1998 Technolog Stażysta Wytwórnia lodów Eskimak, Kęty, XII 1998 VI 2004 asystent naukowo-dydaktyczny Zakład, a następnie Katedra Analizy i Oceny Jakości Żywności, Wydział Technologii Żywności, UR w Krakowie, od VII 2004 - nadal adiunkt Katedra Analizy i Oceny Jakości Żywności, Wydział Technologii Żywności, UR w Krakowie. 4. Wskazanie osiągnięcia* naukowego wynikającego z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 ze zm.); * w przypadku gdy osiągnięciem tym jest praca/prace wspólne, należy przedstawić oświadczenia wszystkich jej współautorów, określające indywidualny wkład każdego z nich w jej powstanie 1
Cykl sześciu jednotematycznych publikacji pod wspólnym tytułem: WPŁYW PARAMETRÓW MODYFIKACJI SKROBI UTLENIONYCH NA ICH WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNO-CHEMICZNE I REOLOGICZNE a) (autor/autorzy, tytuł/tytuły publikacji, rok wydania, nazwa wydawnictwa) 1. Pietrzyk S., Juszczak L., Fortuna T., Łabanowska M., Bidzińska E., Błoniarczyk K. The influence of Cu(II) ions on physicochemical properties of potato starch oxidised by hydrogen peroxide. Starch/Stärke 2012, 64, 272-280 (IF = 1,220). 2. Łabanowska M., Bidzińska E., Pietrzyk S., Juszczak L., Fortuna T., Błoniarczyk K. Influence of copper catalyst on the mechanism of carbohydrate radicals generation in oxidized potato starch. Carbohydrate Polymers 2011, 85, 775-785 (IF = 3,628). 3. Pietrzyk S., Fortuna T., Królikowska K., Rogozińska E., Łabanowska M., Kurdziel M. Effect of mineral elements on physicochemical properties of oxidised starches and generation of free radicals Carbohydrate Polymers 2013, 97, 343-351 (IF = 3,479). 4. Pietrzyk S., Juszczak L., Fortuna T., Królikowska K. Wpływ kompleksowania skrobi utlenionych składnikami mineralnymi na ich właściwości reologiczne. Żywność. Nauka. Technologia. Jakość 2013, 3(88), 125-139 (IF = 0,190). 5. Pietrzyk S., Juszczak L., Fortuna T., Ciemniewska A. Effect of the oxidation level of corn starch on its acetylation and physicochemical and rheological properties. Journal of Food Engineering 2014, 120, 50-56 (IF = 2,276). 6. Pietrzyk S., Fortuna T., Wojtanowska O. Wpływ stopnia utlenienia skrobi ziemniaczanej na jej acetylację i właściwości fizykochemiczne. Żywność. Nauk., Technologia. Jakość 2012, 6(85),54-65 (IF = 0,190). b) omówienie celu naukowego/artystycznego ww. pracy/prac i osiągniętych wyników wraz z omówieniem ich ewentualnego wykorzystania Skrobia jest jednym z najbardziej funkcjonalnych surowców w wielu przemysłach, m.in. spożywczym, górniczym, chemicznym i papierniczym. Skrobie naturalne wykazują jednak ograniczone właściwości funkcjonalne, co decyduje o ich zastosowaniu. Dlatego też skrobie naturalne poddaje się modyfikacjom za pomocą metod fizycznych, chemicznych lub enzymatycznych lub ich kombinacji. Celem modyfikacji jest dostosowanie właściwości skrobi do warunków procesów technologicznych, aby w ten sposób zapewnić powstanie produktu o określonej charakterystyce oraz trwałości i stabilności wyrobu podczas transportu i przechowywania. 2
Jednym z przykładów modyfikacji skrobi, która często jest przedmiotem zainteresowań naukowców jest proces utlenienia. Jest to spowodowane możliwością wykorzystania nie tylko nowych substancji utleniających, ale również modyfikacji parametrów procesu utleniania. Ponadto, ze względu na swoje właściwości fizyczno-chemiczne skrobie utlenione mogą również być poddane kolejnej modyfikacji w celu uzyskania skrobi o pożądanych właściwościach fizycznych i chemicznych. Celem przedstawionych prac była ocena wpływu wybranych parametrów modyfikacji skrobi utlenionych na ich właściwości fizyczno-chemiczne i reologiczne. Pierwszym etapem badań było określenie wpływu katalizatora miedziowego na proces utleniania i na właściwości fizyczno-chemiczne skrobi. W tym celu skrobię ziemniaczaną utleniono nadtlenkiem wodoru w obecności różnej ilości jonów Cu(II), a następnie scharakteryzowano jej właściwości fizyczne i chemiczne. Wyniki uzyskanych analiz przedstawiono w pracy nr 1. Stwierdzono wprost proporcjonalny wpływ ilości dodanego katalizatora na wzrost efektywności procesu utleniania skrobi co miało wpływ również na właściwości fizyczno-chemiczne skrobi modyfikowanych. Skrobie utlenione z jonami miedzi charakteryzowały się ich zawartością na poziomie 10-15% ilości dodanej w trakcie modyfikacji, co potwierdza, iż część jonów miedzi obecna w trakcie modyfikacji została wbudowana do skrobi. Skrobie utlenione w obecności katalizatora charakteryzowały się mniejszą ilością amylozy oraz mniejszą zdolnością wiązania wody i rozpuszczalnością w wodzie w temperaturze 60 C w porównaniu do skrobi utlenionej bez katalizatora. Dodatek katalizatora w trakcie modyfikacji spowodował także otrzymanie skrobi modyfikowanych o wysokiej rozpuszczalności w wodzie w temperaturze 80 C. Ponadto skrobie utlenione charakteryzowały się mniejszą lepkością graniczną. Stwierdzono wysokie ujemne korelacje liniowe pomiędzy zawartością w skrobiach utlenionych grup karboksylowych a lepkością graniczną (r = -0,81) oraz pomiędzy zawartością grup karbonylowych a lepkością graniczną (r = -0,98). Kleiki skrobi modyfikowanych wykazywały mniejszą lepkość w całym zakresie pomiaru wyznaczoną za pomocą analizatora RVA oraz mniejszą podatność na retrogradację niż skrobia naturalna. Katalizator miedziowy wpłynął również na zmiany parametrów termodynamicznej charakterystyki kleikowania oraz zmiany parametrów barwy skrobi utlenionych. Skrobie utlenione podobnie, jak skrobie naturalne, mają zdolność generowania wolnych rodników wskutek ogrzewania termicznego, a ich podatność na ten proces uzależniona jest od stopnia utlenienia skrobi. Dlatego ww. skrobie poddano analizie z 3
wykorzystaniem elektronowego rezonansu paramagnetycznego (EPR), a uzyskane wyniki przedstawiono w pracy nr 2. Utlenienie skrobi w obecności katalizatora miedziowego spowodowało nie tylko wzrost efektywności tego procesu, ale również wprowadzenie miedzi do struktury ziarna, którą można było oznaczyć z wykorzystaniem techniki EPR. Symulacja widma jonów miedzi pokazała obecność trzech paramagnetycznych ośrodków wskazując istnienie różnych kompleksów miedzi ze skrobią powstałych poprzez jej interakcje z grupami funkcyjnymi skrobi. Po ogrzewaniu skrobi utlenionej wystąpiły znaczne zmiany w widmie EPR obrazujące wytwarzanie w skrobi wolnych rodników, uzależnione od ilości grup karboksylowych oraz miedzi zawartej w skrobi utlenionej. Ponadto stwierdzono, iż w wyniku ogrzewania skrobi nastąpiło usunięcie wody i zanik sygnału pochodzącego od jonu [Cu(H 2 O) 6 ] 2+. Procedura symulacji pozwoliła również stwierdzić w widmie EPR skrobi ogrzewanej, dwa dodatkowe typy sygnałów różniące się od sygnałów atomów miedzi pochodzących od skrobi przed ogrzewaniem. Sugerowało to powstanie dwóch nowych rodzajów kompleksów miedziowo-skrobiowych. Użycie katalizatora miedziowego w trakcie modyfikacji skrobi wpłynęło również w znacznym stopniu na zmiany parametrów barwy po jej ogrzaniu, co potwierdziło redukcję jonów Cu(II) do Cu(I) w trakcie procesu ogrzewania skrobi utlenionej. Ponadto w pracy zaproponowano mechanizm powstawania wolnych rodników generowanych termicznie w skrobi ziemniaczanej utlenionej w obecności katalizatora miedziowego. Jony miedzi użyte w procesie utlenienia skrobi wpływały na właściwości fizyczne i chemiczne skrobi modyfikowanych. W związku z tym, iż skrobie utlenione dzięki obecności grup karboksylowych mają zdolność do łatwego wiązania jonów metali, to w kolejnych badaniach określono wpływ składników mineralnych na zmianę właściwości fizycznochemicznych skrobi utlenionych (prace 3 i 4). W tym celu skrobie: ziemniaczaną i orkiszową utleniono chloranem(i) sodu, a następnie poddano kompleksowaniu z jonami potasu, magnezu i żelaza i przeanalizowano właściwości fizyczno-chemiczne otrzymanych produktów. Stwierdzono, iż zarówno ilość wbudowanych składników mineralnych do skrobi utlenionych, jak również zmiany w wyznaczanych parametrach fizycznych i chemicznych były uzależnione nie tylko od pochodzenia botanicznego skrobi, ale również od rodzaju wbudowanego składnika mineralnego. Skrobia utleniona ziemniaczana okazała się bardziej podatna na wzbogacanie składnikami mineralnymi od utlenionej skrobi orkiszowej. Spośród zastosowanych składników mineralnych najwięcej do obydwu rodzajów skrobi przyłączyło się potasu. Ponadto stwierdzono, iż w największym stopniu na zmiany wartości wyznaczanych parametrów barwy wpłynęło wzbogacanie jonami żelaza, zarówno utlenionej 4
skrobi ziemniaczanej, jak i orkiszowej. Wzbogacenie utlenionej skrobi orkiszowej spowodowało wzrost jej zdolności wiązania wody w temperaturze 50 C oraz rozpuszczalności w temperaturach 50 i 80 C. Kompleksowanie skrobi składnikami mineralnymi wpłynęło również na zwiększenie podatności tych polisacharydów na działanie -amylazy oraz na zmiany parametrów termodynamicznej charakterystyki kleikowania. Wykazano, że mechanizm generacji rodników oraz ich ilość zależały od rodzaju jonu metalu wprowadzonego do skrobi, a także od struktury ziarna skrobiowego. Skrobia orkiszowa była mniej podatna na procesy utleniania, co skutkowało mniejszą ilością powstających w trakcie jej ogrzewania rodników. Wprowadzone do struktury skrobi jony metali w zależności od ich ładunku, wielkości promienia jonowego i możliwości zmiany stopnia utlenienia w różny sposób modyfikowały przebieg termicznej generacji rodników. Jony żelaza mogące zmieniać stopień utlenienia powodowały zmianę mechanizmu powstawania rodników. Dwudodatnie jony magnezu trudniej oddziałujące z grupami funkcyjnymi skrobi hamowały proces generacji rodników, natomiast jednododatnie jony potasu o dużym promieniu jonowym silnie oddziałując z matrycą skrobiową ułatwiały jej degradację w wyższych temperaturach, prowadząc do zwiększenia ilości generowanych termicznie rodników węglowodanowych. Kompleksowanie obydwu skrobi utlenionych składnikami mineralnymi wpłynęło również na ich właściwości reologiczne. Stwierdzono, iż zmiany te były uzależnione zarówno od rodzaju składnika mineralnego, jak i pochodzenia botanicznego skrobi. Skrobie utlenione wzbogacane składnikami mineralnymi charakteryzowały się niższą lepkością graniczną i niższymi wartościami lepkości w trakcie jej ogrzewania wyznaczonymi z wykorzystaniem analizatora RVA. Ponadto, w porównaniu do skrobi wyjściowych wzbogacanie skrobi utlenionych składnikami mineralnymi spowodowało obniżenie wartości naprężeń ścinających kleików skrobiowych w całym zakresie prędkości ścinania oraz wpłynęło na zmiany w zdolności tworzenia przez nie struktur żelowych i właściwości lepkosprężyste. Właściwości fizyczno-chemiczne skrobi modyfikowanych chemicznie zależą nie tylko od pochodzenia botanicznego skrobi, ale również od rodzaju zastosowanego czynnika utleniającego i warunków przeprowadzanego procesu modyfikacji. Dodatkowo w metodach kombinowanych na właściwości fizyczno-chemiczne uzyskanych skrobi modyfikowanych ma wpływ również rodzaj i sposób wcześniejszej modyfikacji skrobi. Dlatego w kolejnych badaniach oceniono wpływ stopnia utlenienia skrobi na jej podatność na kolejną modyfikację (acetylację) oraz na zmiany właściwości fizyczno-chemicznych skrobi podwójnie modyfikowanych. Wyniki uzyskanych analiz przedstawiono w pracach 5 i 6. W tym celu skrobie: kukurydzianą i ziemniaczaną poddano procesowi utleniania odpowiednio na trzech i 5
dwóch poziomach. Następnie obydwa rodzaje skrobi utlenionych poddano procesowi acetylacji i przebadano ich właściwości fizyczne oraz chemiczne. Stwierdzono, że stopień utlenienia skrobi kukurydzianej miał wpływ na podatność skrobi na acetylację i właściwości fizyczno-chemiczne uzyskanych produktów. Generalnie wszystkie preparaty skrobi kukurydzianej po procesie acetylacji charakteryzowały się większą zdolnością wiązania wody i rozpuszczalnością w wodzie w zastosowanych temperaturach. Acetylacja preparatów skrobi kukurydzianej utlenionej spowodowała zmiany w wyznaczanych parametrach termodynamicznej charakterystyki kleikowania, lepkości granicznej oraz w charakterystyce kleikowania. Zmiany te były uzależnione od stopnia utlenienia skrobi i poziomu jej acetylacji. Proces acetylacji wpłynął również na obniżenie zdolności do tworzenia struktur żelowych, zarówno w skrobi naturalnej, jak i w preparatach utlenionych. Ponadto w przypadku skrobi kukurydzianej naturalnej, jak i w preparatach utlenionych proces acetylacji obniżył podatność na retrogradację w całym okresie przechowywania. Stwierdzono, iż podobnie jak w przypadku skrobi kukurydzianej również w skrobi ziemniaczanej stopień utlenienia wpływał na podatność tej skrobi na acetylację. Acetylacja skrobi ziemniaczanej naturalnej i utlenionych preparatów wpłynęła również na obniżenie ich wartości parametrów termodynamicznej charakterystyki kleikowania oraz podatności na retrogradację kleików w czasie przechowywania. Stwierdzono także, iż acetylacja spowodowała zmiany pod względem zdolności wiązania wody, rozpuszczalności w wodzie, lepkości granicznej oraz zmiany w charakterystyce kleikowania skrobi ziemniaczanej, które były uzależnione od stopnia jej utlenienia. Mimo zmian jakie zachodzą podczas utleniania skrobi, w dalszym ciągu jest ona polisacharydem. Dlatego skrobie utlenione są często stosowane w przemyśle spożywczym. Obecnie do celów spożywczych dopuszczone są skrobie utlenione chloranem(i) sodu (E 1404) oraz utlenione chloranem(i) sodu i poddane acetylacji (E 1451). Jednak nadal prowadzone są badania na temat nowych czynników modyfikujących skrobie, które zwiększą wartość technologiczną skrobi utlenionych. Wyniki przedstawione w pracach stanowią źródło informacji na temat zmian zachodzących w ziarnie skrobiowym podczas opisanych modyfikacji oraz wpływ tych modyfikacji na właściwości fizyczno-chemiczne i reologiczne skrobi utlenionych. Daje to podstawy do prowadzenia dalszych badań dotyczących możliwości przyszłego wykorzystania tak modyfikowanych skrobi w przemyśle spożywczym w celu zwiększenia atrakcyjności produktu żywnościowego. Ponadto, w związku z tym, iż skrobie utlenione wykazywały zdolność wiązania składników mineralnych istnieje możliwość wykorzystania skrobi utlenionych jako nośnika mikro- i makroelementów w diecie człowieka, 6
zapobiegając tym samym chorobom metabolicznym wynikającym ze spożywania żywności ubogiej w składniki mineralne. c) omówienie pozostałych osiągnięć naukowo-badawczych (artystycznych) Studia wyższe magisterskie ukończyłem w 1998 roku na Wydziale Technologii Żywności Akademii Rolniczej w Krakowie, uzyskując tytuł magistra inżyniera technologii żywności i żywienia człowieka. Pracę magisterską pt. Zmiany jakościowe grasicy bydlęcej składowanej w warunkach chłodniczych wykonałem pod kierunkiem dr Ewy Hajduk w Katedrze Chłodnictwa i Koncentratów Spożywczych. Zrealizowana praca miała na celu zbadanie wpływu opakowania i procesu mrożenia na parametry jakościowe w czasie składowania chłodniczego grasicy wołowej, określające jej przydatność jako surowca dla przemysłu farmaceutycznego. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, iż ze względu na zachowanie aktywności enzymów dezaminazy adenozynowej (ADA) i fosforylazy nukleozydowej (PNP) grasica wołowa po tygodniu składowania, zwłaszcza bez opakowania może być stale wartościowym surowcem dla przemysłu farmaceutycznego. Wyniki z pracy zostały następnie opublikowane w Zeszytach Naukowych AR w Krakowie. Po ukończeniu studiów przez okres 3 miesięcy odbywałem staż w wytwórni lodów Eskimak w Kętach na stanowisku technolog-stażysta. Od chwili podjęcia pracy w Zakładzie, a następnie Katedrze Analizy i Oceny Jakości Żywności w grudniu 1998 roku na stanowisku asystenta naukowo-dydaktycznego zainteresowałem się skrobią naturalną i modyfikowaną jako surowcem dla przemysłu spożywczego. Badania, które prowadziłem nad modyfikacjami skrobi były związane z wpływem pochodzenia botanicznego skrobi oraz rodzaju czynnika modyfikującego na zmiany właściwości fizyczno-chemicznych skrobi utlenionych. Wyniki tych badań zostały następnie opublikowane w 2002 roku w czasopismach Polish Journal of Food and Nutrition Science oraz w Zeszytach Problemowych Postępów Nauk Rolniczych. Dalszymi badaniami na temat skrobi i procesu jej utlenienia zajmowałem się w swojej pracy doktorskiej. Pracę doktorską pt. Wpływ procesu utleniania na strukturę powierzchniową i właściwości ziarn skrobiowych na którą został przyznany Grant promotorski KBN Nr 3P06T 001 22 wykonałem pod kierunkiem prof. dr hab. Teresy Fortuny. Rada Wydziału Technologii Żywności uchwałą z dnia 11 czerwca 2003 r. nadała mi stopień naukowy doktora w zakresie technologii żywności i żywienia człowieka. W swojej pracy doktorskiej wykazałem wyraźne powiązanie pomiędzy rodzajem zastosowanego utleniacza a podatnością skrobi na proces utleniania, zmiany struktury ziarna skrobiowego i właściwości fizyczno-chemiczne skrobi utlenionych. Wyniki badań naukowych zawarte w pracy doktorskiej opublikowałem w 2005 7
r. w trzech czasopismach naukowych: Polish Journal of Food and Nutrition Science, EJPAU oraz Żywność. Nauka. Technologia. Jakość. Następnie kontynuowałem badania naukowe na temat procesu utleniania skrobi, tj. wpływu rodzaju katalizatora lub temperatury modyfikacji na proces utlenienia skrobi nadtlenkiem wodoru i jej właściwości fizyczne oraz chemiczne. Wyniki z tych analiz zostały opublikowane w 2006 r. w czasopiśmie naukowym Żywność. Nauka. Technologia. Jakość oraz w 2012 r. w czasopiśmie naukowym Nauka, Przyroda, Technologie. W 2004 r. dzięki nawiązaniu współpracy pomiędzy Katedrą Analizy i Oceny Jakości Żywności a Wydziałem Chemii UJ w Krakowie, uczestniczyłem w badaniach nad zastosowaniem paramagnetycznego rezonansu elektronowego (EPR) do pomiaru wolnych rodników generowanych termicznie w skrobiach naturalnych i modyfikowanych. Na podstawie wyników stwierdzono, iż mechanizm powstawania wolnych rodników generowanych termicznie w skrobi oraz ich ilość były uzależnione przede wszystkim od pochodzenia botanicznego skrobi oraz rodzaju jej modyfikacji. Uzyskane wyniki zostały zaprezentowane w czasopismach naukowych znajdujących się w bazie JCR (Starch/Stärke, Food Science and Technology International). Dalsza współpraca z pracownikami Wydziału Chemii UJ doprowadziła do realizacji pod kierownictwem prof. dr hab. Teresy Fortuny dwóch wspólnych projektów finansowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Projekt pt. Wpływ interakcji modyfikowanych skrobi z sacharozą i jej zamiennikami na powstawanie wolnych rodników był realizowany w latach 2004-2007. W efekcie badań stwierdzono wpływ zamienników sacharozy (aspartamu, sorbitolu i acesulfamu K) na właściwości fizyczno-chemiczne i reologiczne skrobi naturalnych oraz modyfikowanych chemicznie i fizycznie. Drugi projekt pt. Wpływ zawartości składników nieskrobiowych i sposobu modyfikacji skrobi na właściwości funkcjonalne i generowanie wolnych rodników został zrealizowany w latach 2009-2012. Analizowano w nim wpływ kompleksowania składnikami mineralnymi (potasem, magnezem, żelazem i miedzią) skrobi naturalnych i modyfikowanych na ich właściwości fizyczne oraz chemiczne i wytwarzanie wolnych rodników generowanych termicznie. Wykazano, że zarówno ilość wbudowanych składników mineralnych do skrobi, jak również zmiany w wyznaczanych parametrach fizyczno-chemicznych były uzależnione nie tylko od pochodzenia botanicznego skrobi i jej modyfikacji, ale również od rodzaju wbudowanego składnika mineralnego. Ponadto stwierdzono, że mechanizm generacji rodników wytwarzanych termicznie oraz ich ilość zależały od rodzaju jonu metalu wprowadzonego do skrobi oraz struktury wewnętrznej skrobi. Wyniki uzyskane zarówno w pierwszym, jak i drugim projekcie zostały opublikowane między innymi w czasopismach znajdujących się w bazie JCR (Carbohydrate Polymers, 8
Starch/Stärke, International Journal of Food Properties; Żywność. Nauka. Technologia. Jakość). W 2005 r. nawiązałem współpracę z Przetwórnią Owoców i Warzyw PROSPONA (Nowy Sącz). Wspólnie z jej pracownikami brałem oraz nadal biorę czynny udział w badaniach jakościowych przetworów owocowo-warzywnych (owoce kandyzowane, owoce w żelu skrobiowym, jabłka prażone). W początkowym etapie badań wykazano nie tylko wpływ metod kandyzowania, ale również wpływ czasu i warunków przechowywania na jakość owoców kandyzowanych. Kolejnym etapem badań było określenie wpływu zamienników sacharozy (maltitolu, sukralozy trehalozy) na zmiany jakościowe przetworów owocowych typu wiśnie w żelu skrobiowym. Ponadto wspólnie z pracownikami zakładu brałem udział w opracowaniu metody wzbogacania owoców kandyzowanych w witaminę C. Efektem współpracy z przedsiębiorstwem są wydane publikacje w czasopismach naukowych polskich i zagranicznych (Żywność. Nauka. Technologia. Jakość; Potravinarstvo; Nauka, Przyroda Technologie) oraz prezentowane komunikaty naukowe na konferencje krajowe i zagraniczne. Brałem udział w badaniach dotyczących profilu kwasów fenolowych i flawonoidów miodów i ziołomiodów różnego pochodzenia oraz ich właściwości antyoksydacyjnych. Stwierdzono statystycznie istotną dodatnią korelację pomiędzy całkowitą zawartością związków fenolowych w miodach i ziołomiodach a ich aktywnością antyoksydacyjną. Wyniki uzyskanych analiz zostały następnie opublikowane czasopismach naukowych: Food Chemistry oraz International Journal of Food Science and Technology. Brałem również czynny w badaniach na temat Skrobi modyfikowanych na bazie skrobi tapiokowej, które realizowane były we współpracy z Przedsiębiorstwem Przemysłu Spożywczego PEEPES S.A. w Łomży. W ramach programu ERASMUS w 2008 roku odbyłem jednotygodniowy staż naukowo-dadaktyczny na Uniwersytecie w Pardubicach (Czechy). Byłem promotorem 27 prac magisterskich i 24 prac inżynierskich. Ponadto jestem promotorem pomocniczym pracy doktorskiej mgr inż. Karoliny Królikowskiej pt. Wpływ jonów magnezu, wapnia i potasu na właściwości fizykochemiczne i reologiczne oktenylobursztynianu skrobiowego. Do obecnej chwili jestem współautorem 64 prac naukowych. Składa się na to: 15 prac w czasopismach znajdujących się w bazie Journal Citation Reports (JCR), 14 prac w czasopismach naukowych międzynarodowych i krajowych, 1 monografia, 7 prac w materiałach konferencyjnych indeksowanych przez Web of Science oraz 27 prac wydanych w materiałach konferencyjnych i pokonferencyjnych. Ponadto jestem współautorem jednego 9
skryptu do ćwiczeń dla studentów pt. Wybrane zagadnienia z chemii żywności oraz autorem lub współautorem 9 prac popularno-naukowych. Publikacje, których jestem współautorem były cytowane 113 razy według bazy Scopus i 94 według bazy Web of Science. Indeks h według obu baz wynosi 6. Sumaryczny impact factor według listy Journal Citation Reprots (JCR), zgodnie z rokiem opublikowania wynosi 22.007, a ilość punktów wg listy MNiSW z dnia 20.12.2012 r. wynosi 591. W trakcie swojej działalności naukowo-badawczej czynnie uczestniczyłem w wielu konferencjach krajowych i zagranicznych: 1. Konferencja Naukowa Ziemniak spożywczy i przemysłowy oraz jego przetwarzanie, 13-16.05.2002, Polanica Zdrój, Polska. 2. XXXV Sesja Naukowa KNoŻ PAN Żywność aspekty technologiczne i prozdrowotne 21-22.09.2004 Łódź, Polska. 3. XXXVII Sesja Naukowa KNoŻ PAN Doskonalenie jakości żywności i żywienia w perspektywie potrzeb konsumenta XXI wieku. 26-27.09.2006. Gdynia, Polska. 4. 5 th International Food Technology Congress. Consumer Protection through Food Process Improvement and Innovation in the Real World. 9 11.03.2007, Saloniki, Grecja. 5. VIII Konferencja Naukowa z cyklu Żywność XXI wieku Żywność a choroby cywilizacyjne", 21-22.06.2007, Kraków, Polska. 6. XXXIX Sesja Naukowa KNoŻ PAN Postęp w wytwarzaniu i ocenie żywności", 29-30.06.2009, Poznań, Polska 7. XVI International Starch Convention, Cracow-Moscow, 16-20.06. 2008, Kraków, Polska 8. VI Vedecká Konferencia s Medzinárodnou Úćástou Bezpećnost a Kontrola Potravin. 1-2.04.2009, Nitra, Słowacja. 9. 6 th International Conference on Polysaccharides-Glycoscience. 29.09-01.10. 2010, Praga, Czechy. 10. 7 th International Conference on Polysaccharides-Glycoscience. 02.-04.11.2011, Praga Czechy. W trakcie swojej pracy zawodowej czynnie uczestniczyłem jako wykonawca w realizacji trzech projektów badawczych: 1. Wpływ procesu utleniania skrobi na strukturę powierzchniową i właściwości ziaren skrobiowych. Grant KBN, Nr 3P06T 001 22, (2002-2003). 2. Wpływ interakcji modyfikowanych skrobi z sacharozą i jej zamiennikami na powstawanie wolnych rodników. Grant KBN, Nr 2P06T 087 27, (2004-2007). 10
3. Wpływ zawartości składników nieskrobiowych i sposobu modyfikacji skrobi na właściwości funkcjonalne i generowanie wolnych rodników. Grant MNiSW, NN 312438037, (2009-2012). Za działalność naukową zostałem czterokrotnie wyróżniony Nagrodą Zespołową JM Rektora Uniwersytetu Rolniczego 1. Zespołowa Nagroda III o za wybitne osiągnięcia w dziedzinie naukowej JM Rektora AR w Krakowie, 2003, 2. Zespołowa Nagroda III o za wybitne osiągnięcia w dziedzinie naukowej JM Rektora UR w Krakowie, 2008. 3. Zespołowa Nagroda II o za wybitne osiągnięcia w dziedzinie naukowej JM Rektora UR w Krakowie, 2012. 4. Zespołowa Nagroda I o za wybitne osiągnięcia w dziedzinie naukowej JM Rektora UR w Krakowie, 2013. Oprócz pracy naukowej brałem i biorę czynny udział w pracach organizacyjnych Wydziału, będąc między innymi w latach 2004-2005 sekretarzem Komisji Rekrutacyjnej dla studentów studiów stacjonarnych WTŻ. W roku 2007 byłem głównym koordynatorem z Wydziału Technologii Żywności oddelegowanym do zorganizowania Festiwalu Nauki w Krakowie, a w 2013 r. głównym koordynatorem organizowania praktyk studenckich dla studentów II roku specjalności Technologia Żywności. W roku 2009 brałem udział w pracach Komitetu Organizacyjnego 35-lecia Wydziału Technologii Żywności, a w latach 2006-2012 członkiem Wydziałowej Komisji ds. Nagród, Odznaczeń i Okresowej Oceny Kadr. Obecnie jestem członkiem Wydziałowej Komisji ds. Jakości Kształcenia oraz Wydziałowej Komisji ds. Awansów i Zatrudnienia Pracowników Niesamodzielnych. Od 2009 roku jestem także członkiem Rady Wydziału Technologii Żywności UR jako przedstawiciel pracowników naukowo-dydaktycznych. Ponadto pełnię funkcję opiekuna studentów II roku Wydziału Technologii Żywności. Za pracę dla Wydziału Technologii Żywności UR w Krakowie zostałem odznaczony Medalem za długoletnią służbę III stopnia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej (2011) oraz w roku 2010 otrzymałem Zespołową Nagrodę III o JM Rektora UR w Krakowie za wybitne osiągnięcia w dziedzinie organizacyjnej. Kraków 21.10.2013 11