Dnia 10 lutego 2009 r. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa narodowego ogłosiło następujące założenia do nowelizacji prawa prasowego: Założenia do projektu nowelizacji ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe I. Przedstawienie zakresu projektu a) Proponuje się przyjęcie nowelizacji ustawy o zmianie ustawy z dnia 26 stycznia 1984r. Prawo prasowe. Jest to uzasadnione tym, iż obecnie obowiązująca ustawa nie uwzględnia zarówno zmian ustrojowych, jak i warunków oraz wyzwań technologicznych, z którymi obecnie mają do czynienia media. b) Projekt złożeń do ustawy ma na celu zagwarantowanie wynikającej z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady swobody wypowiedzi i wolności prasy. c) Założenia projektu nie dotyczą tych części ustawy Prawo prasowe, które w różnych okresach zostały włączone do odrębnych ustaw i regulują jedynie kwestie związane ze stosowaniem ustawy w szczególności: ustawa z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks Karny, ustawa z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks Postępowania Karnego, ustawa z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny, ustawa z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks Postępowania Cywilnego. II. Przepisy ogólne 1. Zakres przedmiotowy ustawy. Cele realizowane ustawą. a) Ustawa określa zasady i warunki dotyczące podejmowania i wykonywania działalności prasowej, nadzór organów państwa w zakresie regulacji tej dziedziny prawa, prawa i obowiązki dziennikarzy, wydawców, zapewniających przekazywanie informacji oraz warunki realizacji interesu publicznego w prasie. b) Celem ustawy jest zapewnienie podstaw dla: 1 / 12
- działalności mediów w wykonywaniu ich podstawowych funkcji informacyjnych i kontrolnych oraz zagwarantowanie prasie warunków swobodnego i nieskrępowanego wypełniania swoich funkcji. - należytej ochrony przed naruszeniem prawa lub praw osób udzielających informacji prasie bądź będących podmiotem zainteresowania dziennikarzy. - stworzenia warunków w których pluralizm prasy będzie zagwarantowany c) Ustawa realizuje wskazane powyżej cele na zasadzie regulacji poszczególnych praw i obowiązków jakie nałożone są na redaktorów naczelnych, dziennikarzy oraz wydawców. Przepisy ustawy określają zakres uprawnień do wykonywania tego typu działalności. d) Do radiowych i telewizyjnych usług medialnych stosuje się przepisy ustawy - Prawo prasowe z dnia 26 stycznia 1984r. (Dz. U. Nr 5, poz. 24 z 1984r.z późn.zm.) dotyczące dostępu do informacji, praw i obowiązków dziennikarzy, ustanowienia redakcji, sprostowań, komunikatów i ogłoszeń oraz odpowiedzialności prawnej. Dostawca usług medialnych jest wydawcą w rozumieniu przepisów ustawy Prawo prasowe, a jeśli nie powołał redaktora naczelnego, funkcję tę pełni organ zarządzający dostawcy usług medialnych. 2. Podstawowe definicje ustawowe 1. Ustawa reguluje prasową działalność wydawniczą i dziennikarską. 2. W rozumieniu ustawy: 1) prasa - oznacza publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz w roku, opatrzone stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą a w szczególności: dzienniki, czasopisma, serwisy agencyjne, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania, o ile upowszechniają publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania, a także publikacje prasowe ukazujące się w formie elektronicznej; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską, 2 / 12
2) dziennikiem - jest publikacja prasowa ukazująca się częściej niż raz w tygodniu 3) czasopismem - jest publikacja prasowa ukazująca się nie częściej niż raz w tygodniu a nie rzadziej niż raz w roku: przepis ten stosuje się odpowiednio do przekazu za pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu innego niż określony w pkt. 2, (...) 9) wydawcą - jest podmiot organizujący działalność prasową, a w szczególności finansujący działalność redakcji i rozpowszechnianie publikacji, oraz powołujący redaktora naczelnego. Proponowana regulacja zakłada znowelizowanie art. 7 ust. 2 pkt 1-3, oraz dodanie do ustawy w art. 7 ustęp 2 pkt 9 definiującego wydawcę. 3. Aktualizacja ustawy Celem projektu założeń nowelizujących ustawę z dnia 26 stycznia 1984r. Prawo prasowe jest usunięcie z niej zdezaktualizowanych terminów, które nie odpowiadają obecnej rzeczywistości ustrojowej. Proponuje się wykreślenie z ustawy takich terminów bądź instytucji jak: Polska Rzeczpospolita Ludowa, nieistniejące już sądy wojewódzkie czy Rada Prasowa, która nie została powołana przez żadnego z kolejnych Prezesów Rady Ministrów. Zrealizowanie tego celu projektu założeń dostosuje obecnie obowiązującą ustawę do wymogów wynikających z obecnej teraźniejszości ustrojowej. Projekt założeń ustawy zakłada również uwzględnienie nowego rozwiązania technologicznego jakim jest Internet. Należy zatem definicję prasy określoną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy rozszerzyć na prasę elektroniczną. Rzeczą jasną i bezsporną, nie budzącą wątpliwości jest to, że Internet nie podlega rejestracji jako środek przekazu, podobnie jak ryza papieru. Jednakże zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego [1] Takie uregulowanie pociągnie za sobą obowiązek rejestracji prasy elektronicznej, która może przybrać formę dzienników bądź czasopism. Należy również zauważyć, potrzebę wprowadzenia do ustawy obowiązku powiadomienia organu rejestrującego prasę (kiedyś sąd wojewódzki obecnie sąd okręgowy) o tym, jeśli postać papierowa prasy jest również wydawana w postaci elektronicznej. Zatem rejestracja elektroniczna byłaby tylko konieczna wtedy, gdy prasa ukazująca się w Internecie nie miała swojego odpowiednika papierowego (drukowanego). Obowiązek o którym mowa powyżej zakłada dodanie do ustawy w art. 20 ust. 6 mówiącego, że Jeśli wydawana prasa posiada również postać elektroniczną, należy powiadomić niezwłocznie o tym organ rejestrujący. wydawanie w formie elektronicznej prasy w Internecie musi być rejestrowane. Zatem projekt nowelizujący ustawę zakłada rozszerzenie definicji prasy, która będzie 3 / 12
uwzględniała przekazy periodyczne rozpowszechniane za pomocą Internetu. 4. Zadania prasy Ze względu na to, iż pod rządami obecnie obowiązującej ustawy Prawo prasowe dochodziło często do dowolnego interpretowania zadań wynikających z prowadzenia działalności prasowej, należy je jasno określić w nowej znowelizowanej ustawie. Zatem prasa jest zobowiązana do prawdziwego, rzetelnego i starannego przedstawiania omawianych zjawisk. Ma się to urzeczywistniać poprzez stwarzanie warunków do swobodnego kształtowania się opinii publicznej, w szczególności przez rzetelne informowanie, formułowanie ocen, zapewnienie jawności życia publicznego oraz umożliwianie wyrażania poglądów i stanowisk. Z kolei organy państwowe, przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe jednostki organizacyjne oraz organizacje spółdzielcze są zobowiązane do niezwłocznego udzielania odpowiedzi na przekazaną im krytykę prasową, nie później jednak niż w ciągu miesiąca. Ponadto zakazuje się utrudniania prasie zbierania materiałów krytycznych oraz tłumienia krytyki. Proponowana regulacja zakłada znowelizowanie art. 6 - ustawy Prawo prasowe. W art. 9 ustawy Prawo prasowe proponuje się zmianę nazw i pojęć, które ze względu na zmiany ustrojowe stały się nieaktualne. Zatem art. 9 ustawy Prawo prasowe będzie miał następujące brzmienie: Przepisów niniejszej ustawy nie stosuje się do: 1) Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski oraz innych urzędowych organów publikacyjnych, 2) Diariusza Sejmowego i własnych sprawozdań z działalności Sejmu i jego organów a także wewnętrznych wydawnictw jednostek samorządu terytorialnego, 3) orzecznictwa sądów oraz innych urzędowych publikacji o tym charakterze. Ponadto proponuje się dodanie do art. 9 ust. 3a) który brzmi: Biuletynu Informacji Publicznej. III. Prawa i obowiązki dziennikarzy Prawa i obowiązki dziennikarzy uregulowane przez ustawodawcę w art. 12 ustawy - Prawo prasowe dość często wywoływały kontrowersje środowiska dziennikarskiego. Ten jeden z najważniejszych działów prawa prasowego stanowią rozwiązania dotyczące praw i obowiązków dziennikarzy. Należy wprowadzić do art. 12 ust. 1 pkt 1 przepis mówiący, że dziennikarz jest zobowiązany działać zgodnie z etyką zawodową i interesem publicznym, w granicach określonych przepisami obowiązującego prawa. Należy także w mocy utrzymać regulację zobowiązującą dziennikarzy do zachowania przy zbieraniu, przygotowaniu oraz 4 / 12
wykorzystywaniu informacji szczególnej staranności i rzetelności. Wymóg szczególnej staranności i rzetelności ( ) należy rozumieć jako zalecenie kierunkowe, wskazujące na zasady oceniania zachowania dziennikarza m.in. przez sądy [2]. Inaczej mówiąc wymóg zachowania szczególnej staranności i rzetelności to nakaz zachowania szczególnej, wyjątkowej ostrożności przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów prasowych. Zatem nie można zrezygnować z tegoż przepisu, gdyż brak szczególnej staranności, dowodziłby odstąpienie od weryfikacji danych, braku staranności przy wykorzystywaniu materiałów, braku sumienności, niedokładność, tendencyjność czy niepełne przedstawienie okoliczności sprawy [3]. 1. Prawo do autoryzacji Instytucja autoryzacji to niewątpliwie jedyna instytucja chroniąca treść wypowiedzi jako dobra niepodlegającego ochronie na podstawie przepisów prawa autorskiego ani kodeksu cywilnego w zakresie dóbr osobistych. Warto podkreślić również fakt, iż autoryzacja jest obecnie jedynym instrumentem prawnym, który umożliwia autorowi, przekazywanej do publikacji wypowiedzi zadbanie o jej integralność oraz taką wymowę jaką życzy sobie autor wypowiedzi. Należy podkreślić, że wyeliminowanie instytucji autoryzacji pozbawiłoby osoby udzielającej informacji prasie, ochrony dobra osobistego, jakim jest prawo do nieskrępowanej wypowiedzi. Ponadto całkowite odebranie autorowi wypowiedzi wpływu na jej sposób wykorzystania oznaczałoby natomiast uznanie dziennikarzy za jedynych jej dysponentów. Dlatego też by zapewnić prawidłowe relacje w kwestii prawa do autoryzacji między osobą, która ma do niej prawo a dziennikarzem, który to prawo musi uszanować jest, wprowadzenie do ustawy przepisu w art. 14 ust. 3 zdania mówiącego, że Osoba ta jest zobowiązana do niezwłocznego przekazania treści wypowiedzi w formie autoryzowanej, nie później jednak niż w ciągu 7 dni od dnia otrzymania treści wypowiedzi przekazanej do autoryzacji. Ponadto drobnej korekty ustawodawczej wymaga ust. 1 art. 14 ustawy, gdyż niedbała konstrukcja tegoż przepisu może prowadzić do mylnego wniosku, iż treść tego przepisu dotyczy informacji utrwalonych jednocześnie na wizji i fonii. Natomiast ratio legis przepisu było objecie nim zarówno nagrań na taśmie magnetofonowej, jak i utrwaleń na taśmie filmowej czy magnetowidowej. Dlatego też należy dokonać zastąpienia w art. 14 ust. 1 spójnika i spójnikiem lub, bądź. Pozwoli to usunąć wszelkie wątpliwości przy interpretowaniu tego przepisu. 2. Tajemnica dziennikarska. 5 / 12
Prawa wynikające z treści art. 15 ustawy Prawo prasowe są niezwykle ważne z punktu widzenia działalności dziennikarskiej. Z treści obecnie obowiązującego art. 15 ust. 1 wynika, że Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska. Stylistyka tego przepisu niestety prowadzić może do mylnego wniosku, że autorowi materiału prasowego przysługuje prawo do zachowania w tajemnicy jedynie swego nazwiska, ale imienia czy pseudonimu już nie. Dlatego też, proponuje się zstąpienie art. 15 ust. 1 przepisem mówiącym, że Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo do zachowania w tajemnicy danych pozwalających jego identyfikację. Regulację prawną tajemnicy dziennikarskiej należy pozostawić bez zmian. Proponuje się jednakże, rozszerzenie art. 15 o ustęp 4, który będzie dotyczył odpowiedzialności prawnej redaktora naczelnego za treść materiałów prasowych i listów do redakcji, których autorstwo lub źródło zawartych w nich informacji pozostaje w tajemnicy. Proponuje się następującą redakcję tego ustępu Za treść opublikowanych materiałów prasowych i listów do redakcji, których autorstwo lub źródło zawartych w nich informacji pozostaje w tajemnicy, odpowiada redaktor naczelny na zasadach określonych w art. 25 ust. 4. 3. Zwolnienie z tajemnicy zawodowej. Zmiany wymaga art. 16 ustawy Prawo prasowe. Przepis ten dotyczy zwolnienia dziennikarza od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej w sytuacji, gdy informacja, list do redakcji lub materiał prasowy dotyczą przestępstwa określonego w art. 254 k.k. Przestępstwa o których mowa w art. 254 kodeksu karnego z 1969r. w chwili obecnej mają swoje uregulowanie prawne w art. 240 1 kodeksu karnego z 1997r. W związku z powyższym konieczne jest by przy nowelizacji ustawy Prawo prasowe, art. 254 k.k. zastąpić obecnie obowiązującym art. 240 1 k.k. IV. Organizacja działalności prasowej 1. Wydawanie prasy Nowelizacji wymaga art. 20 ustawy Prawo prasowe. W związku z rozszerzeniem definicji prasy oraz wynikającym z niej obowiązkiem rejestracji, nowej redakcji wymaga art. 20 ust. 1 ustawy - Prawo prasowe. Proponuje się więc zastąpienie go przepisem następującej treści Wydawanie dziennika lub czasopisma wymaga rejestracji w sądzie okręgowym właściwym 6 / 12
miejscowo dla siedziby wydawcy, zwanym dalej "organem rejestracyjnym". Do postępowania w tych sprawach stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy. Należy zauważyć, że sądem rejestracyjnym jest obecnie sąd okręgowy właściwy miejscowo dla siedziby redakcji. Proponuje się również dodanie do art. 20 ust. 6 i 7, następującej treści ust. 6 Jeśli wydawana prasa posiada również postać elektroniczną, należy powiadomić niezwłocznie o tym organ rejestrujący, oraz ust. 7 Tytuły publikacji prasowych ukazujące się w formie elektronicznej podlegają rejestracji na zasadach określonych w ust. 1. Nowelizacji wymaga art. 24 ustawy Prawo prasowe z uwagi na to, że działalność antenową Komitetu ds. Radia i Telewizji [4] zastąpiła ustawa o radiofonii i telewizji [5]. Zatem proponuje się by art. 24 ustawy Prawo prasowe miał następujące brzmienie Przepisy dotyczące rejestracji działalności prasowej nie mają zastosowania do działalności antenowej, Telewizji Polskiej S.A. i Polskiego Radia S.A. oraz do działalności Polskiej Agencji Prasowej i Polskiej Kroniki Filmowej, których działalność regulują odrębne przepisy. Nowelizacji wymaga art. 27 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo prasowe. Z przepisu tego wynika m.in. obowiązek umieszczania na każdym egzemplarzu druków periodycznych, serwisów agencyjnych i innych podobnych druków prasowych międzynarodowego znaku informacyjnego. Należy zauważyć, że powszechnie używany skrót ISSN pochodzi od angielskiego terminu International Standard Serial Number, który nadawany jest w celu uzyskania pozwolenia na prowadzenie działalności wydawniczej. Z kolei w Polsce termin ISSN znany jest pod nazwą Międzynarodowy Znormalizowany Numer Wydawnictw Ciągłych, do którego przydzielania upoważniona jest Biblioteka Narodowa. W związku z powyższym postuluje się by przy nowelizacji ustawy do art. 27 ust. 1 pkt 6 wprowadzić obowiązek umieszczania na każdym egzemplarzu druków periodycznych, serwisów agencyjnych i innych podobnych druków prasowych, numeru ISSN, który oznacza Międzynarodowy Znormalizowany Numeru Wydawnictw Ciągłych. V. Sprostowanie prasowe Regulując ten rozdział prawa prasowego należy wyjść od zniesienia podziału jaki obowiązuje w dotychczasowej ustawie Prawo prasowe z dnia 26 stycznia 1984r. Nowelizacja art. 31 zakłada wprowadzenie do ustawy definicji sprostowania oraz zniesienie dualizmu środków, czyli prawa do sprostowania oraz prawa do odpowiedzi i zastąpienie ich jedną instytucją prawa do sprostowania. Zatem art. 31 ustawy brzmiałby następująco: "1. Sprostowanie jest formalnym zaprzeczeniem lub wniesieniem zastrzeżeń do wiadomości 7 / 12
zawartej w prasie. 2. Na wniosek bezpośrednio zainteresowanej osoby fizycznej, prawnej lub innej jednostki organizacyjnej redaktor naczelny redakcji właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie: 1) rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej, 2) rzeczowe sprostowanie wiadomości zagrażającej dobrom osobistym. 3. Sprostowanie powinno być doręczone redaktorowi naczelnemu niezwłocznie po uzyskaniu wiadomości o treści publikacji, lecz nie później niż 3 miesiące od dnia publikacji. W związku z powyższym nowelizacji podlega również art. 32 ustawy Prawo prasowe. Zakłada się, że art. 32 miałby następujące brzmienie : 1. Sprostowanie należy opublikować w: 1). dzienniku - w ciągu 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, 2). czasopiśmie - w najbliższym numerze przekazywanym do druku po doręczeniu sprostowania 3). innym przekazie tego samego rodzaju, nie później jednak niż w ciągu 14 dni od dnia otrzymania sprostowania 2. W przypadku audycji przekazywanej za pomocą dźwięku i/lub obrazu, sprostowanie należy opublikować w najbliższej analogicznej audycji, jednak nie później niż w ciągu 14 dni od dnia otrzymania sprostowania. 8 / 12
3. W przypadku czasopism, które ukazują się rzadziej niż raz na 6 miesięcy, sprostowanie, na wniosek bezpośrednio zainteresowanego, należy dodatkowo opublikować w ciągu miesiąca od dnia jej otrzymania, na koszt wydawcy, w odpowiednim dzienniku drukowanym o zasięgu ogólnokrajowym. 4. Terminy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają zastosowania, jeżeli strony na piśmie umówiły się inaczej. 5. Sprostowanie w drukach periodycznych powinno być opublikowane lub przynajmniej zasygnalizowanie w tym samym dziale, czcionką standardową dla danego tytułu, oraz umieszczoną pod widocznym tytułem; w pozostałych publikacjach powinno być nadane w zbliżonym czasie i w analogicznym programie. 6. W tekście nadesłanego sprostowania, z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających z innych ustaw, nie wolno bez zgody wnioskodawcy dokonać skrótów ani innych zmian, które by osłabiały jego znaczenie lub zniekształcały intencję autora sprostowania; tekst sprostowania nie może być komentowany w tym samym numerze lub audycji; nie wyklucza to jednak prostej zapowiedzi polemiki lub wyjaśnień. 7. Tekst sprostowania nie może być dłuższy od dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy. 8. Ograniczenia, o których mowa w ust. 7, nie dotyczą sprostowań pochodzących od naczelnych i centralnych organów państwowych, w tym pochodzących od naczelnych i centralnych organów administracji państwowej, jeżeli zostały nadesłane przez rzecznika prasowego rządu. Z uwagi na to, że dotychczasowa ustawa nie dawała jasnych przesłanek formalnych i materialnych, które dawałyby podstawę dostatecznego kryterium rozróżniającego sprostowanie od odpowiedzi należało wprowadzić jedną instytucję sprostowania prasowego. Kolejnym argumentem przemawiającym za połączeniem tych instytucji jest fakt, iż w praktyce wiele problemów i wątpliwości związane było z ich stosowaniem. Instytucję sprostowania prasowego 9 / 12
uregulowano zgodnie z założeniami koncepcji subiektywistycznej, która pozostawia autorowi sprostowania możliwość zaprezentowania własnej wersji wydarzeń. Ponadto proponowana regulacja jest zgodna z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego [6] z dnia 5 maja 2004r. w którym stwierdzono, że art. 46 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 6 w zakresie, w jakim nie definiując pojęcia sprostowania i odpowiedzi, zakazuje pod groźba kary komentowania tekstu sprostowania w tym samym numerze lub audycji, w której sprostowanie to zostało opublikowane, jest niezgodny z art. 2 i art. 42 ust. 1 Konstytucji RP przez to, że nie zachowuje wymaganej precyzji określenia znamion czynu zagrożonego karą. VI. Odpowiedzialność prawna Z związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 lutego 2005r. [7] w którym stwierdził, że art. 46 ust. 2 pr. pras. w części obejmującej zwrot Jeżeli pokrzywdzonym jest osoba fizyczna jest niezgodny z art. 54 ust.1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz jest niezgodny z art. 32 Konstytucji RP. Proponuje się znowelizowanie art. 46 prawa prasowego następująco: ust. 1 Kto wbrew obowiązkowi wynikającemu z ustawy uchyla się od opublikowania sprostowania, o którym mowa w art. 31, albo publikuje takie sprostowanie wbrew warunkom określonym w ustawie - podlega grzywnie, natomiast ust. 2 Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego. Zatem w przypadku naruszenia nakazu publikacji sprostowania w sposób określony przepisami ustawy Prawo prasowe, od dnia wejścia w życie tego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, naruszenie to stało się przestępstwem ściganym z oskarżenia prywatnego, bez względu na to kto jest pokrzywdzonym. Należy również podkreślić, że tryb prywatnoskargowy jest skuteczną procedurą umożliwiającą pociągniecie do odpowiedzialności karnej osób winnych popełnienia przestępstw określonych w art. 46ust. 1 ustawy - Prawo prasowe. Zaproponowane brzmienie przepisu stanowi jednocześnie przyjęcie generalnego rozwiązania zmierzającego do złagodzenia sankcji karnych za naruszenie przepisów zawartych w rozdziale 7 nowelizowanej ustawy. VII. Postępowanie w sprawach prasowych Nowelizacji wymaga również art. 53 w ust. 1 i 2 ustawy Prawo prasowe. Z uwagi na to, że nie ma już sądów wojewódzkich redakcja tego artykułu powinna być następująca: ust. 1 Sprawy o przestępstwa określone w art. 43 i 44 podlegają rozpoznaniu przez sąd okręgowy, a określone w art. 45-49a oraz o przestępstwa popełnione w prasie - przez sąd rejonowy. 10 / 12
ust. 2 Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, może wyznaczyć sądy rejonowe właściwe do rozpoznawania spraw o przestępstwa, o których mowa w art. 45-49a, oraz o przestępstwa popełnione w prasie - na obszarze właściwości danego sądu okręgowego. Natomiast ustęp 3 art. 53 dotyczący właściwości miejscowej sądu w odniesieniu do przestępstw popełnionych przez opublikowanie materiału prasowego lub przestępstw określonych w niniejszej ustawie, należy pozostawić bez zmian. VIII. Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy przejściowe i końcowe. Nowelizując ustawę Prawo prasowe z dnia 26 stycznia 1984r. należy usunąć przepisy art. 55-61, gdyż są one już dzisiaj nieaktualne ponieważ dotyczą funkcjonowania byłego Głównego Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk [1] Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2007r. Sygn. IV KK 174/07 [2] Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2002r. Sygn. IV KKN 634/99, OSN, Nr 3-4, poz. 33. [3] J. Sobczak, Prawo prasowe komentarz, Warszawa 2008. [4] Ustawa o Komitecie do Spraw Radia i Telewizji Polskie Radio i Telewizja z dnia 2 grudnia 1960r., (Dz.U. Nr 54, poz. 307 ze zm.). [5] Ustawa o radiofonii i telewizji z dnia 29 grudnia 1993r. (Dz.U. Nr 7, poz.34). 11 / 12
[6] Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 maja 2004r., Dz.U. Nr 111, poz. 1181. [7] Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 lutego 2005r., Sygn. K 10/04 OTK-A 2005, Nr 2, poz. 17) Założenia do projektu [format.doc] Prezentacja założeń do projektu [format.ppt] 12 / 12