Lipiec - wrzesień 2013 Rok 5 (nr 19) Drodzy Przyjaciele Sercańskich Misji, Człowiek prawdziwie żyjący wartościami chrześcijańskimi dochodzi w pewnym momencie swego życia do etapu, gdy pragnie bardziej zaangażować się w wyznawanie swej wiary. Ideał jakim żyje i to, co dokonało się w jego życiu sprawia, że chce on dzielić się tym wszystkim z tymi, którzy jeszcze tego nie znają. Jest to wyraz i wiary, która w nim wzrasta, i miłości, której doświadczył od Boga. Tak stało się w życiu św. Pawła, o którym mowa w zamieszczonym fragmencie Orędzia misyjnego. Tak stało się w życiu wielu, a może nawet wszystkich misjonarzy. Krótkie życiorysy dwóch z nich (z RPA i Kongo) przedstawiam na następnych stronach. Są tacy, którzy chcieliby się zaangażować, a nawet wyjechać na misje, ale nie bardzo wiedzą ani co, ani jak to zrobić. W kolejnych artykułach postaram się przybliżyć to wszystko, rozpoczynając od tego wydania jak kształtować w sobie ducha misyjnego. Postaram się podawać konkretne informacje odnośnie tego, gdzie się zgłosić, jakie wymagania trzeba spełnić, na co i jak się przygotować do misji. Każdy, kto coś w życiu zrobił, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że przygotowanie do wykonania jakiegoś dzieła pochłania przynajmniej 50% całego potrzebnego czasu. Dlatego też poświęcę sporo miejsca modlitwie jako podstawie, fundamentowi naszej misyjnej działalności. Pozdrawiając wszystkich proszę: Pamiętajmy o naszych misjonarzach i wspomagajmy ich - duchowo i materialnie, wasz - ks. Michał scj SPIS TREŚCI Temat wydania - Nasze zaangaŝowanie.... 1 Sylwetki misjonarzy: ks. Przybyś i Kierpiec.. 2-3 Nauczanie papieskie - Orędzie misyjne..... 4 Kształtowanie ducha misyjnego........... 5-6 Wiadomości z misji................. 7 Informacje dla rodziny misyjnej....... 8
Sylwetka misjonarza Ks. Marek Przybyś Urodził się w Radomiu w 1961 r. w robotniczej rodzinie jako pierwszy z dwóch synów Marii i Edwarda. W latach 1968-76 uczęszczał do szkoły podstawowej nr 37. W tym też czasie został, wraz ze swoim bratem, ministrantem w parafii M.B. Miłosierdzia. W kolejnych latach kontynuował naukę w III Liceum Ogólnokształcącym, gdzie w maju 1980 uzyskał świadectwo dojrzałości. Zastanawiając się nad swoją przyszłością, za namową jednego z kolegów wziął udział w rekolekcjach dla maturzystów we Florynce, zorganizowanych, w czasie ferii zimowych, przez ks. Cz. Blocha, sercanina, z którym później utrzymywał regularny kontakt. Choć utrzymywał też kontakt z innymi Zgromadzeniami zakonnymi, wybrał Sercanów, ufając, że w tym Zgromadzeniu będzie miał możliwość pełnej realizacji swojego powołania do służby Bogu i ludziom oraz swoich planów życiowych. Postulat rozpoczął w lipcu 1980 we Florynce, a następnie nowicjat w Pliszczynie, gdzie złożył pierwszą profesję zakonną we wrześniu 1981 r. W y k s z t a ł c e n i e f i l o z o f i c z n o - teologiczne zdobywał w seminarium w Stadnikach, uwieńczone święceniami 11.06.1988, i został zamianowany wikariuszem w Sosnowcu, gdzie pracował aż do lipca 1991r. W początkach września dotarł on, a wraz z nim: ks. P. Surdel oraz ks. A. Małek, do Aliwal North w RPA, powiększając grono polskich Sercanów w tym kraju. Posługę duszpasterską pełnił w parafiach na terenie diecezji De Aar: w Graff-Reinet i De Aar. W roku 2001 został wybrany prowincjałem i pełnił tę funkcję przez dwie kadencje. Potem został przełożonym międzynarodowej sercańskiej wspólnoty scholastykackiej w Pietermaritzburg. Po nominacji poprzednika, ks. Zoile Mpambani na Biskupa Kokstad, ponownie został wybrany prowincjałem Południowoafrykańskiej prowincji naszego Zgromadzenia. W tym roku obchodzi swój srebrny jubileusz kapłaństwa.
Sylwetka misjonarza Ks. Zbigniew Kierpiec Urodził się w styczniu 1961 w Kętach w rodzinie Czesławy i Jerzego, jako drugi syn z czworga dzieci. Edukację podstawową rozpoczął w szkole podstawowej w Kętach, a potem kontynuował w Liceum Sztuk Plastycznych w Bielsku Białej, które ukończył egzaminem maturalnym w 1981 r. Zgromadzenie Księży Sercanów poznał już nieco wcześniej, gdyż jego wujek, Stefan Kierpiec, był księdzem - Sercaninem (zmarł w 1988r). Wstępując w ślady wujka odbył formację wstępną: postulat i nowicjat, po czym rozpoczął studia filozoficznoteologicze w Seminarium w Stadnikach, uwieńczone święceniami kapłańskim 12 VI 1988, dwa dni przed śmiercią wujka. Oto skrótowa chronologia jego apostolstwa: 1988-1989 - wikary w Bełchatowie; 1989-1990 - wikary w Sosnowcu; 1990-1991 - wyjazd z Polski i nauka języka francuskiego w Szwajcarii i we Francji; 1991-1997 - praca misyjna na parafii Św. Klemensa w Kinszasie (wraz z śp. ks. Jerzym Szemplińskim swoim proboszczem); 1997-2006 - praca na misji pod wezwaniem Matki Bożej w BASOKO (praca w brusie jako proboszcz) 2006-2007- Rok sabatyczny w Polsce. 2007-2013 - praca w Prokurze Misyjnej i Domu Formacyjnym dla braci w Kinshasie -LEMBA (jako Przełożony i ekonom wspólnoty) Po złożeniu urzędu ostatnie 5 miesięcy pracował na parafii św. Klemensa w Kinshasie). Przed przyjazdem na wakacje do Polski został zamianowany proboszczem w parafii Matki Bożej w Basoko, która ma: powierzchnię 22,500 km 2, 150,000 mieszkańców z tego połowa to katolicy. 100 kaplic do objazdu (motorem w brusie lub pirogiem na rzece) z około 250 katechistami, ponad 30 szkół katolickich, 3 przychodnie zdrowia. Misja należy do archidiecezji: KISANGANI i jest położona nad rzeką ARUIMI ok. 300 km od Kisangani wzdłuż rzeki KONGO. język liturgiczny: LIN- GALA. Praca polega głównie na formacji katechistów, regularnym objeździe kaplic Misyjnych w brusie i udzielaniu sakramentów. Ks. Zbigniew obchodzi w tym roku swój srebrny jubileusz kapłaństwa. Życzymy błogosławieństwa Bożego.
Nauczanie Papieskie - Orędzie na 82. Światowy Dzień Misyjny Temat: Św. Paweł Apostoł arodów przykład zaangażowania apostolskiego Drodzy Bracia i Siostry! Z okazji Światowego Dnia Misyjnego chciałbym zaprosić Was do refleksji nad stałą koniecznością głoszenia Ewangelii również w naszych czasach. Nakaz misyjny na początku tego tysiąclecia nie przestał być absolutnym priorytetem dla wszystkich ochrzczonych, wezwanych do bycia sługami i apostołami Jezusa Chrystusa". Jako przykład zaangażowania apostolskiego chciałbym wskazać św. Pawła, Apostoła Narodów, któremu poświęcony jest obecny rok. Ten Rok Pawłowy daje nam możliwość głębszego poznania tego wybitnego apostoła, którego powołaniem było głoszenia Ewangelii narodom, zgodnie z tym, co Pan mu objawił: Idź, bo Ja cię poślę daleko, do pogan" (Dz 22, 21). Jak zatem nie skorzystać z okazji jubileuszu ofiarowanego Kościołom lokalnym, wspólnotom chrześcijan i poszczególnym wiernym, aby głosić aż po krańce świata Ewangelię oraz moc Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego (por. Rz 1,16)? 1. Ludzkość potrzebuje wyzwolenia Ludzkość potrzebuje wyzwolenia i odkupienia. Stworzenie - mówi św. Paweł - cierpi i żywi nadzieję osiągnięcia wolności dzieci Bożych (por. Rz 8, 19-22). Te słowa są prawdziwe także we współczesnym świecie. Stworzenie cierpi. Ludzkość cierpi i oczekuje prawdziwej wolności, oczekuje innego, lepszego świata, oczekuje odkupienia". W rzeczywistości ludzkość wie, że ten oczekiwany nowy świat zakłada pojawienie się nowego człowieka, pojawienie się dzieci Bożych. Przyjrzyjmy się z bliska sytuacji współczesnego świata. Jeśli z jednej strony arena międzynarodowa ukazuje perspektywy obiecującego rozwoju ekonomicznego i społecznego, to z drugiej strony zwraca naszą uwagę na poważny niepokój dotyczący przyszłości samego człowieka. Przemoc, w wielu przypadkach charakteryzująca relacje pomiędzy jednostkami i narodami, ubóstwo nękające miliony mieszkańców, dyskryminacje, a czasem nawet prześladowania z powodów rasowych, kulturowych i religijnych, zmuszają wielu ludzi do ucieczki ze swoich krajów w poszukiwaniu schronienia i opieki. Postęp techniczny, jeśli nie jest ukierunkowany na godność i dobro człowieka albo nie jest podporządkowany solidarnemu rozwojowi, traci swoją możliwość niesienia nadziei i powoduje zachwianie równowagi oraz zaostrzenie istniejących już niesprawiedliwości. Inaczej mówiąc, istnieje stałe zagrożenie w relacji człowiek - środowisko z powodu krótkowzrocznego wykorzystywania zasobów, które negatywnie odbijają się na zdrowiu fizycznym i psychicznym istoty ludzkiej. W ten sposób przyszłość człowieka wystawiona jest na ryzyko zamachu na jego życie, który przybiera różne sposoby i formy. Wobec takiego scenariusza gnębi nas niepokój i zadajemy sobie pytanie, miotani nadzieją i trwogą" (Gaudium et spes, 4): co stanie się z ludzkością i stworzeniem? Czy jest nadzieja na przyszłość, a może raczej: czy istnieje przyszłość dla ludzkości? l jaka będzie ta przyszłość? Dla nas, chrześcijan, odpowiedź na te pytania znajduje się w Ewangelii. Chrystus jest naszą przyszłością i - jak napisałem w encyklice Spe salvi - Jego Ewangelia jest przekazem, który przemienia życie" daje nadzieję, na oścież otwiera wrota czasu i oświetla przyszłość ludzkości i wszechświata (por. nr 2). (ciąg dalszy nastąpi)
Kształtowanie ducha misyjnego - Osoba misjonarza Wszystko zaczyna się od właściwe postawionego pytania. Moje życie i działanie, jako chrześcijanina, jest niemal, że zależne od tego, jakie sobie postawię pytanie i mojej szczerej odpowiedzi. Słowa są ulotne, często zapominamy, nawet to, co sami powiedzieliśmy. Ale przykład mego życia wskazuje na to, co z tych słów we mnie zostało. Na początku było Słowo napisze św. Jan w swej Ewangelii. To Słowo zostało nam powierzone, aby stało się naszym pokarmem, Słowo stało się ciałem, dzięki któremu mamy mieć życie; zostało nam Ono powierzone, aby tym Słowem obdarzać innych spotkanych na drodze naszego życia ludzi. Chrześcijanin to człowiek Słowa, które ma na imię Jezus Chrystus. Misjonarz to człowiek Słowa. Jego istota pochodzi z tegoż Słowa. On ma tym Słowem żyć, karmić się, umacniać się i dzielić się z innymi. Kiedy żyję na Tym Słowie, z tego Słowa, kształtuje się i wzrasta moja wiara, która sprawia, że chcę Tym Słowem się dzielić, chcę to Słowo rozdawać wszystkim napotkanym ludziom. To Słowo, które przyjmuję dopomaga mi stać się prawdziwie człowiekiem wiary. Misjonarz człowiek wiary. Ale jakiej wiary? Wiara to nie jakiś dar który otrzymałem i mogę odłożyć na półkę mego życia i pozostanie tam w stanie w jakim otrzymałem. To Boży podarunek to jest żywy dar, to Boży kwiat, o który muszę dbać, aby mógł się rozwijać, aby mógł wzrastać we mnie i wydawać owoce dla innych. Wiara nie jest darem jedynie dla mnie samego, to Boży dar przeze mnie dla innych. Jak każdy Boży dar duchowy rozwija się poprzez rozdawanie. Wiara ma być jak trzęsienie ziemi, a nie drzemka. Jak wulkan, a nie jak rutyna. Może być pasją, a nie tylko obojętnym przyzwoleniem. (ks. Andrzej Brzozowski Walka duchowa). Wiara to pełna świadomość, uzmysłowienie sobie tego, kim jestem człowiek Słowa człowiek Jezusa Chrystusa. To uzmysłowienie sobie, czego Chrystus dla mnie i dla innych dokonał. Gdy to do mnie dotrze, nie mogę po prostu nie mogę zachować tego tylko dla siebie, wtedy chcę się tym wszystkim dzielić z innymi wtedy dopiero tak naprawdę staję się misjonarzem człowiekiem z misją, z misją Słowa. To zrozumienie, uzmysłowienie, wprawia mnie w taki entuzjazm głęboką wewnętrzną radość że pragnę się nią dzielić z innymi, którzy jeszcze tej radości nie posiadają, którzy jeszcze sobie tego nie uzmysłowili. Wówczas moje przekazywanie słowa nie jest rutyną, ale wulkanicznym wylewem; nie jest drzemką, lecz prawdziwym trzęsieniem ziemi. Staje się ono dla mnie pasją. Chrześcijanin, misjonarz to człowiek z entuzjazmem, z pasją dla Słowa Jezusa Chrystusa. (cdn)
Kształtowanie ducha misyjnego - Modlitwa Kiedy zastanawiamy się nad osobą misjonarza, kim on jest i jakim jest człowiekiem, to nie możemy pominąć tego duchowego aspektu jakim jest modlitwa. I nie chodzi mi o jakieś nadzwyczajne ćwiczenia duchowe (choć owszem i takie mają ogromne znaczenie), lecz o ten prosty, zwyczajny kontakt z Bogiem. Zapewne wiele już i czytaliśmy i słyszeliśmy na temat modlitwy. I choć wiele już zrozumieliśmy nadal mamy jakiś kłopot z tą modlitwą. Co zrobić, aby to duchowe ćwiczenie stało się łatwiejsze, a być może nawet przyjemniejsze, a przede wszystkim owocniejsze w naszym życiu. Uważam, że to zależy od naszego podejścia i odnoszenia się do Osoby samego Boga. Zilustruję to na przykładzie naszej ziemskiej przyjaźni. Powiedzmy, że mam kilku dobrych przyjaciół, z którymi lubię przebywać, dzielić się moim wrażeniami i myślami. Tak po prostu, to tęsknię za nimi, gdy się nie widzimy. Zatem: Punkt 1: Budowanie relacji zwanej Przyjaźnią Jak zrodziła się nasza przyjaźń? Czy zaistniała ot tak z dnia na dzień? Oczywiście, że nie. Powstawała całymi latami. A być może coś - jakieś wydarzenie (dramatyczne) sprawiło, że zrodziła się nasza przyjaźń. Przede wszystkim byliśmy obecni dla siebie, przebywaliśmy razem, być może coś wspólnie robiliśmy, mieliśmy i mamy wspólne zainteresowania. Wszystko to złożyło się na naszą relację, którą teraz (po latach) nazywamy przyjaźnią. Podobnie jest też i w modlitwie. Komunikuję się z Osobą Boga. Niewidoczność, czy niewidzialność Boga nie ma tu nic do rzeczy. W dzisiejszych czasach nie zawsze widzę osobę mego ziemskiego przyjaciela czy przyjaciółki. Możemy przecież rozmawiać przez telefon czy inne środki łączności. Co jest istotne to nasza obecność. Punkt 1 a: Nasza świadomość Musimy sobie uświadomić naszą wzajemną obecność. Ja staję w obecności Boga i On jest przy mnie. Porównam to do wykręcania numeru do mojego przyjaciela, czy też osoby, z którą chcę porozmawiać. Biorąc telefon do ręki świadomie wybieram numer danej osoby. Również w odniesieniu do Boga, muszę sobie to uświadomić z kim będę rozmawiać w następnych chwilach. Punkt 1b: Obraz mego Boga Wcale nie bagatelną sprawą jest moje pojęcie, rozumienie Boga, wyobrażenie jakie mam o Nim. Obraz Boga jaki noszę w swym sercu ma ogromny wpływ na moją relację do Niego. Warto przy okazji jeszcze trwającego roku wiary zweryfikować ten obraz Boga, jaki się wytworzył przez minione lata w moim sercu. Wiele wydarzeń miało wpływ na to, ale czy ten obraz jest prawdziwy? (cdn)
Wiadomości z misji... AFRYKA RPA Po wyborze południowo-afrykańskiego prowincjała SCJ, ks. Zoile Mpambani, na biskupa diecezji Kokstad, zaszła konieczność wyboru nowego prowincjała. Sercanie z RPA zebrani na wyborach, które odbyły się w sierpniu, wybrali nową administrację swojej Prowincji. Oto jej skład: Prowincjał - Ks. Marek Przybyś; I Radny - ks. Krzysztof Grzelak; II Radny - ks. Adam Masłowski; III Radny - ks. Joshua Mpiti IV Radny - ks. John Strittmatter. owa administracja Prowincji Południowo-afrykańskiej SCJ Ks. Marek już pełnił tę funkcję przez dwie kadencje, a w tym roku obchodzi jubileusz 25-lecia święceń kapłańskich. Składamy serdeczne gratulacje. EUROPA Polska W tym roku, poza misjonarzami z pobliskich terytoriów (Wschód, Finlandia i Południe) gościliśmy wielu z Afryki, Ameryki Południowej i Oceanii. Oto lista odpoczywających misjonarzy: RPA: Bp. Adam Musiałek; Ks. Krzysztof Grzelak; Ks. Piotr Surdel. Kongo: Ks. Zbigniew Kierpiec; Kamerun: Ks. Jerzy Sędzik; Ks. Marian Wenta; Ks. Antoni Osowski; Ks. Zdzisław Pławecki. Urugwaj: Br. Andrzej Gancarczyk; Ks. Wojciech Adamczyk; Indonezja: Ks. Herbert Henslok; Ks. Józef Kurkowski; Ks. Andrzej Łukasik. Filipiny: Ks. Franciszek Pupkowski; Ks. Janusz Burzawa. Na późny urlop przybędzie jeszcze ks. Marek Przybyś z RPA. Spodziewamy się go pod koniec października. EUROPA-Polska Serdecznie dziękujemy wszystkim, którzy przyczyniają się do budowy Wioski Miłosierdzia na Filipinach. Wraz z odjazdem misjonarzy z tamtych terenów przesłaliśmy kolejną kwotę pieniędzy na następne domy. Również tym wszystkim, którzy wspomagają inne projekty naszych misjonarzy. Przesłaliśmy waszą pomoc dla ks. Wenty, obecnie (od powrotu) pracującego w Czadzie, oraz (choć niewielka kwota) dla ks. Kierpca na motocykl. Wszystkich polecamy Bożej Łaskawości w pierwszo-piątkowych mszach św. Bóg zapłać
Informacje dla rodziny misyjnej Intencja modlitewne na 2013 rok Rok 2013 dedykujemy wszystkim naszym misjonarzom, którzy posługują Ewangelii na terenie Afryki. Jubileusz naszego apostolskiego zaangażowania jest dobrą okazją, aby wyrazić im naszą wdzięczność na ofiarę, posuniętą aż do ofiary z własnego życia. Tych, których nasz Pan już wezwał do siebie, niech obdarzy wiecznością. Naszą modlitewną pamięcią ogarniamy również członków naszych rodzin, którzy już odeszli do Pana w okresie ostatniego roku. Panie, otaczaj swoją Miłością wszystkich, których powołałeś do służby Ewangelii na terenie Afryki. Chcemy pamiętać... Br. Kazimierz Zjeżdrzałka zmarł 23 02 1938, Banka, Kamerun; Ks. Idzi Biskup zmarł 26 01 1985, Basoko, Kongo (Zair) ; Ks. Bogdan Balasa zmarł 03 06 1988, Mambasa, Kongo (Zair); Ks. Eugeniusz Wiśniewski zmarł 27 06 1994, Kinshasa, Kongo (Zair); Ks. Mieczysław Pajdzik zmarł 07 11 1995, Stopnica, Kongo (Zair); Ks. Jerzy Szempliński zmarł 24 11 1995, Gdańsk, Kongo (Zair); Ks. Adam Adamiuk zmarł 08 05 1998 Houyet, Luksemburg Kongo (Zair) Program spotkań na 2013 rok Stadniki... 12 maja Kluczbork.. 30 czerwca Pliszczyn... 14 lipca Olsztyn... 21 lipca Kraków-Płaszów... 07 września Rozpoczynamy jak w poprzednich latach: 09.30 przyjazd 10.30 modlitwa za chorych i zmarłych misjonarzy i krewnych 12.00 Msza św., potem obiad 14.30 spotkanie przy kawie 17.30 rozjazd (w zależności od czasu). Pomoc dla misjonarzy Misjonarzy wspomagamy na trzech poziomach poprzez: 1) modlitwę, 2) ofiary duchowe, 3) wsparcie materialne. Kto chciałby wspomóc naszych misjonarzy materialnie może to uczynić poprzez nasze misyjne konto: Zgromadzenie KsięŜy Najświętszego Serca Jezusowego Misje Zagraniczne BANK PEKAO S.A. I Oddział w Warszawie 05 1240 1037 1111 0010 0408 6199 Spotkania rodzin misjonarzy Spotkania naszych misyjnych rodzin to doskonała okazja do: wzajemnego poznania się, lepszego zaznajomienia się z problematyką misyjną, spotkania tych, którzy głoszą Ewangelię w krajach misyjnych. Jest to także okazja do aktywnego włączenia się w dzieło ewangelizacji poprzez wspólną modlitwę i uczestnictwo w Eucharystii. Zapraszamy wszystkich członków rodzin naszych misjonarzy, jak również naszych dobroczyńców i przyjaciół sercańkich misji. Dane adresowe: Sekretariat Misji Zagranicznych ul. Łowicka 46, 02-531 Warszawa tel.: 022 849 43 51 / 022 849 55 61 e-mail: misje@scj.pl www.misje.scj.pl/default.htm