Przy okrągłym stole o Wiśle

Przy okrągłym stole o Wiśle Rzeki od najdawniejszych czasów odgrywały ogromną rolę w rozwoju miast i osad. Mazowsze nierozerwalnie związane jest z Wisłą Królową Polskich Rzek. To właśnie jej zostało poświęcone seminarium Wiślanego Okrągłego Stołu, zorganizowane przez Samorząd Województwa Mazowieckiego oraz Fundację Rok Rzeki Wisły. Zbliżający się rok 2017 został ogłoszony Rokiem Rzeki Wisły, dlatego podczas wtorkowego seminarium Wiślanego Okrągłego Stołu rozmawiano o znaczeniu Wisły dla gospodarki turystycznej oraz możliwościach wykorzystania jej zasobów i uwarunkowań. Wiślany Okrągły Stół jest realizacją Strategii Rozwoju Turystyki w Województwie Mazowieckim na lata 2014-2020 oraz stanowi wstęp do cyklicznych spotkań i warsztatów regionalnych, mających na celu wypracowanie spójnego, wielowątkowego programu służącego wykorzystaniu potencjału Wisły na odcinku mazowieckim. Wszystkie te działania są właśnie po to, aby wesprzeć turystykę wiślaną i stworzyć korzystne warunki do jej rozwoju na Mazowszu. Wiślany Okrągły Stół to dopiero początek. Chcemy zainicjować spotkania ludzi, którzy są związani z wodą i chcą z nią zrobić coś dobrego. Na dzisiejszym seminarium pokazujemy zarówno dziedzictwo kulturowe Wisły, możliwości jej rozwoju, jak również to, co już się dzieje na Wiśle mówiła Izabela Stelmańska, zastępca dyrektora Departamentu Kultury, Promocji i Turystyki UMWM. Założeniem jest, aby w przyszłości ten Wiślany Okrągły Stół zajmował się już bardzo szczegółowymi zadaniami. Po tym spotkaniu, na przełomie stycznia i lutego, odbędą się warsztaty we wszystkich subregionach województwa mazowieckiego dodawała. Unikatowe walory przyrodnicze oraz uwarunkowania społecznogospodarcze Wisły to niewątpliwie mocne strony turystyki Mazowsza. Dynamika rozwoju regionu zależy jednak nie tylko od

atrakcyjności turystycznej, ale także od inwestycji, promocji oraz odpowiedniej polityki lokalnej. Samorząd Województwa Mazowieckiego przeznaczył środki finansowe m. in. na współpracę z organizacjami pozarządowymi w obszarze kultury i turystyki w 2017 roku na realizację zadań związanych z szeroko pojętą wodą oraz produktami turystycznymi jej dotyczącymi. Promocja turystyczna Wisły wpasowuje się w te założenia. To dobra wiadomość nie tylko dla turystów, mieszkańców i miłośników Wisły, ale także dla przedsiębiorców turystycznych. Nasze działania prowadzimy w trzech obszarach. Pierwszym jest historia, kultura i dziedzictwo narodowe, na którym możemy się opierać i budować współczesną, obecną tożsamość. Drugi to turystyka i rekreacja, czyli obszar wolności i swobody nad tą rzeką. Natomiast trzeci obszar tworzą natura i ekologia, czyli to, co w Wiśle jest obecnie najcenniejsze i najbardziej doceniane w całej Europie tłumaczył z kolei prezes Fundacji Rok Rzeki Wisły, Robert Jankowski. Samorząd Województwa Mazowieckiego aktywnie wspiera sektor gospodarki wodnej. Od dwóch lat współpracuje z Ambasadą Królestwa Niderlandów w Warszawie oraz konsorcjum polskoholenderskich firm w ramach projektu Partners for International Business. Jest to projekt rządowy umacniający współpracę gospodarczą Polski i Holandii. Powstała w jej ramach koncepcja Parku rzeki Wisły Vistula River Park, która obejmuje odcinek od Nowego Dworu Mazowieckiego do Płocka. Zakłada ona wzrost znaczenia wiślanej turystyki w ramach zasady zrównoważonego rozwoju przy zachowaniu bioróżnorodności Wisły oraz dziedzictwa kulturowego z nią związanego, m. in. Twierdzy Modlin. Warto podkreślić, że połączenie tego potencjału z Mazowieckim Portem Lotniczym w Modlinie to ogromna szansa na dynamiczny rozwój turystyki w regionie.

Źródło. Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego. Fot. Lena Rowicka Pogłębiarki pracują na Wiśle. A wszystko dla bezpieczeństwa Trwa pogłębiania i udrażniania Wisły w rejonie Płocka. Do tej pory wydobyto 100 tys. metrów sześciennych piasku. Koszt przedsięwzięcia, którego celem jest podniesienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego na rzece to 1,1 mln zł. Do połowy listopada potrwają jeszcze prace pogłębiarskie w okolicy Popłacina, poniżej Płocka, gdzie do wydobycia z rzeki jest ok. 40 do 60 tys. metrów sześciennych piasku poinformowała PAP Urszula Tomoń, rzeczniczka Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Warszawie. Zbiornik Włocławski to największy sztuczny akwen w Polsce, który powstał pod koniec lat 60. ubiegłego wieku. Rozciąga się na Wiśle od Płocka do Włocławka. Jego długość sięga 58 km, a szerokość od 1,2 do 2 km. Co roku do akwenu z górnego odcinka Wisły spływają ogromne ilości piasku, czego skutkiem są miejscowe wyniesienia dna rzeki, które przy obfitych i długotrwałych wezbraniach wody stanowią zagrożenie powodziowe dla okolicznych terenów. W 2016 r. przeprowadziliśmy kilka robót, które przyczynią się do zwiększenia bezpieczeństwa powodziowego i funkcjonowania Zbiornika Włocławskiego w sezonie zimowym podkreśliła rzeczniczka RZGW. Wśród już przeprowadzonych, a także trwających jeszcze prac,

poza pogłębianiem i udrażnianiem koryta Wisły, Tomoń wymieniła m.in. rozbudowę zapory bocznej na lewym brzegu rzeki, w Nowym Duninowie inwestycja, której koszt to 1,3 mln zł rozpoczęła się w październiku, a jej zakończenie planowane jest w maju 2017 r. Do wykonania są tam: rozbudowa nasypu z podwyższeniem korony zapory, ukształtowanie skarp, usunięcie zniszczonego ubezpieczenia z płyt betonowych oraz wymiana rurociągów tłocznych wychodzących z pompowni odwadniającej tereny za wałem wyjaśniła Urszula Tomoń. Jak zaznaczyła, działania przeciwpowodziowe w rejonie Zbiornika Włocławskiego, które już miały miejsce to przeprowadzenie standardowej konserwacji układu sterowania automatycznego ruchem dwóch zasuw na jazie zapory we Włocławku, a także podjęto prace związane z odmuleniem zbiorników wyrównawczych w pompowniach stopnia wodnego w związku z przygotowaniem kompleksów melioracyjnych w miejscowościach: Modzerowo, Tokary, Brwilno i Popłacin na sezon zimowy. Do głównych zadań RZGW należy m.in. nadzór nad budowlami hydrotechnicznymi, prace regulacyjne i roboty pogłębiarskie oraz ochrona przeciwpowodziowa. W 2015 roku Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Warszawie zakończył, prowadzoną od 2013 roku modernizację zapory na Wiśle we Włocławku. Przebudowa i remont tamy były jedną z dwóch części większego projektu Poprawa stanu technicznego i bezpieczeństwa powodziowego stopnia wodnego Włocławek. Koszt inwestycji wyniósł ponad 115,4 mln zł, z czego 68 mln zł pochodziło ze środków unijnych. Źródło:PAP. Fot. TVNMeteo.pl/Dziennik Płocki.

Mąż się pomylił. Ciało kobiety wyłowione z Wisły, odkrywa inną tajemnicę Wczoraj czyli w środę, 14 września, informowałem o ciele kobiety wyłowionym z Wisły. W informacji podałem, że jest to 55 letnia mieszkanka powiatu płockiego, gdyż zidentyfikował ją jej mąż informuje Krzysztof Piasek, rzecznik płockiej policji. Policjanci prowadzący tę sprawę ustalili, że nie jest to ta kobieta. Okazało się, że mężczyzna błędnie zidentyfikował ciało. Funkcjonariusze w toku prowadzonych czynności ustalili, że osobą która utonęła była 66-letnia mieszkanka Płocka. Osoba ta nie była poszukiwana przez policjantów z Komendy Miejskiej Policji w Płocku. Przyczyna śmierci nie jest znana. Wstępnie ustalono, że do jej śmierci nie przyczyniły się inne osoby, jednak dokładna przyczyna zostanie ustalona w toku przeprowadzonego postępowania. Wyłowiono zwłoki kobiety z Wisły [AKTUALIZACJA] Dziś tj. w środę, 14 września, około 10.40 z Wiśle zostało ujawnione ciało kobiety. Płynące ciało zauważyła jedna z kobiet przebywających w Molo Cafe. Ciało zostało wyłowione

nieopodal mola. Policjanci prowadzą ustalenia dotyczące tożsamości osoby informuje Krzysztof Piasek rzecznik płockiej policji. Około godziny 14. rzecznik płockiej policji poinformował nas, że policjanci bardzo szybko ustalili tożsamość kobiety, którą przed godziną 11, wyłowiono z Wisły. Okazało się, że jest to 55-letnia mieszkanka gminy Słubice, która kilka dni temu wyszła z domu. O dalszych ustalaniach policji będziemy informować naszych Czytelników na bieżąco. Tadeusz Bystram: Chciałbym zrobić film o rzece Wiśle i Małachowiance Tadeusz Bystram reżyser filmowy, scenarzysta, autor wielu filmów dokumentalnych m.in. o Płocku Portret miasta czy Z ptakami fruwał o płockim twórcy art brut, Ryszardzie Kosku. Zrealizował filmy poświęcone życiu i twórczości Jerzego Kawalerowicza Żyłem 17 razy oraz Od Sienkiewicza do Kawalerowicza o literackiej i filmowej wersji Quo Vadis, a także Między prawdą a wyobraźnią traktujący o Polskiej Szkole Filmowej. Płocczanin, Małachowiak, wieloletni prezes Klubu Artystycznego Płocczan. Dziennik Płocki: Pamięta pan moment, kiedy wykonał pierwszy ruch w stronę kina? Tadeusz Bystram: Takim momentem mogło być zakupienie kamery, jeszcze radzieckiej, chyba firmy Kwarc. Wtedy, to znaczy w 1971 roku, zacząłem robić pierwsze zdjęcia filmowe na

wycieczkach, pisałem scenariusze, robiłem jakieś etiudki. To były pierwsze próby filmowania kamerą na taśmie celuloidowej super 8. A zawodowo, to był film fabularny Bogdana Poręby. Zostałem asystentem reżysera. Najpierw roznosiłem teksty dialogów scenariusza. Kiedy zdobyłem zaufanie swego szefa, ustawiałem sceny tak zwanego drugiego planu. To był film pt.: Gdzie woda czysta i trawa zielona słaby artystycznie, ale było to dla mnie cenne doświadczenie. Poznałem operatorów, scenografów, montażystów i zostałem przez nich zaakceptowany. To pozwoliło mi znaleźć pracę w kolejnych filmach u innych reżyserów. Pracowałem jako asystent i drugi reżyser w ekipach Tadeusza Chmielewskiego, Krzysztofa Zanussiego, Jerzego Skolimowskiego. DP: Zanim został pan reżyserem, miał pan przygodę ze szkołą teatralną. Myślał pan o aktorstwie? TB: Z łatwością dostałem się do warszawskiej szkoły teatralnej. Zwracano uwagę na dykcję, na kulturę słowa. Z tym nie miałem problemów. Nie zdawałem sobie jednak sprawy, jak ważną umiejętnością dla aktora jest duża sprawność fizyczna. To była moja słaba strona. Byłem na roku z Danielem Olbrychskim, mistrzem wielu dyscyplin sportowych, z Jerzym Zelnikiem świetnym lekkoatletą. Studiowała z nami również Barbara Brylska, dziewczyna z praktyką i umiejętnościami modelki.te osoby już na pierwszym roku zaczęły robić karierę filmową i ich nazwiska szybko stały się znane daleko poza granicami kraju. Ja, odstający mocno od tych asów musiałem opuścić szkołę teatralną. Rok studiów w szkole teatralnej nie był dla mnie jednak rokiem straconym. Uczyli mnie znakomici artyści: Jan Kreczmar, Aleksander Bardini, Kazimierz Rudzki, Zbigniew Zapasiewicz, Zofia Mrozowska. Od nich dowiedziałem się na czym polega zawód aktora. Wydział Aktorski chciałem skończyć tylko dlatego, żeby opanować lepiej warsztat pracy reżysera. Umiejętność współpracy z aktorem decyduje o sukcesach reżyserów w teatrze i w filmie. DP: Tak więc wybór szkoły teatralnej był podjęty z

premedytacją? TB: Tak, bardziej myślałem o reżyserii niż o karierze aktorskiej. DP: Jakie doświadczenia nabyte w szkole aktorskiej wykorzystał pan w pracy reżysera? TB: W szkole teatralnej zrozumiałem, co to jest dramat. Wielki dramat można znaleźć w epizodach wyjętych z życia każdego szarego człowieka. Trzeba jednak elementy tego dramatu zauważyć i wyeksponować w formie poruszającej ludzi, którzy tego dramatu do tej pory nie dostrzegali. Wykładowcy Szkoły Teatralnej rozwijali moją wrażliwość na odróżnianie prawdy od fałszu w tekście literackim, w dialogu, w komentarzu i w wypowiedziach ludzi. Aktualnie, jako reżyser filmu dokumentalnego, rzadko mam do czynienia z aktorami. Bohaterami moich filmów są ludzie, którzy nie powinni grać. Żeby wydobyć z nich prawdę, ja muszę być wobec nich szczery i prawdziwy. Warszawska Szkoła Teatralna nie uczyła mnie jak oszukiwać, lecz jak szukać prawdy w sobie i w innych. DP: Jak to się stało, że w konsekwencji skończył pan prawo? TB: Jestem humanistą. Najpierw myślałem o polonistyce, potem z większym przekonaniem o reżyserii filmowej i o studiach aktorskich. Kiedy wyrzucono mnie z wydziału aktorskiego, stwierdziłem, że skoro rodzina zaakceptowała moje wariackie pomysły ze szkołą aktorską, to ja za tą wyrozumiałość odwdzięczę się im konkretnymi studiami. Wybrałem prawo, bo uważałem, że jest ciekawe. Na tym wydziale było kiedyś dużo przedmiotów humanistycznych filozofia, historia, socjologia. Skończyłem te studia z przekonaniem. Później przez moment pracowałem w sądzie i zakładałem togę. Tu przydały mi się moje doświadczenia ze szkoły teatralnej. Występowałem na scenie, która wymagała dobrej dykcji i jasnych sformułowań. Dramaty były jednak napisane przez samo życie i lały się prawdziwe łzy. Nie mogłem w tym długo uczestniczyć. Uciekłem do filmowej fikcji. DP: Wrócił pan niedawno z Litwy i za chwilę ponownie wyjeżdża.

Co tak pana tam ciągnie? TB: W tym roku będzie obchodzona setna rocznica śmierci Sienkiewicza. Rok 2016 został uchwalony w Polsce rokiem sienkiewiczowskim. Litwini w tym roku chcą również przypomnieć związki pisarza z Litwą. Namówili mnie, żebym zrealizował film pod tytułem Drogi sienkiewiczowskiego Potopu. Jestem w trakcie zdjęć do tego filmu i dlatego często jeżdżę na Litwę. Poza tym regularnie jestem zapraszany na Festiwal Kultury do Bystrampola koło Poniewieża. Po raz pierwszy byłem tam 13 lat temu z filmem o Mickiewiczu. Bystrampol to moje gniazdo rodowe. Przodkowie mojego ojca mieszkali tam 250 lat. Druga wojna i zmiany ustrojowe spowodowały, że Bystramowie musieli opuścić to miejsce. Nowy właściciel litewski ksiądz Rimantas Gudelis odrestaurował zniszczoną rezydencję mojej rodziny i wyposażył ją w stare stylowe meble i obrazy. Dwór pełni funkcję hotelu. Jeden z budynków gospodarczych zamieniony został w salę widowiskowo wystawową i od czternastu lat odbywają się tam Festiwale Kultury, w których uczestniczą pisarze, plastycy, muzycy, twórcy teatralni i filmowi z Litwy i z innych krajów. W ten sposób stara, szlachecka siedziba zgodnie z tradycjami dawnej Rzeczpospolitej stała się znowu miejscem spotkań kulturalnych i ośrodkiem krzewienia kultury. Właściciel Bystrampola współpracuje z instytucjami kulturalnymi Poniewieża, zwłaszcza z Teatrem Miejskim, Kinem i Muzeum Regionalnym. Z okazji festiwalu filmowego w Poniewieżu i w Bystrampolu gościł Krzysztof Zanussi. Na premierę sztuki Modlitwa czarnobylska do Teatru w Poniewieżu i do Bystrampola przyjechała laureatka literackiej nagrody Nobla z 2015 roku Swietłana Aleksijewicz. DP: Miał pan okazję spotkać się z nią? TB: W towarzystwie kilku znanych osób z Litwy jadłem z nią kolację i śniadanie w Bystrampolu. Później udało mi się nakręcić z nią wywiad. DP: Gdzie będziemy mogli obejrzeć ten wywiad?

TB: Na pewno wykorzystam tę wypowiedź. Włączę ją do jednego z moich projektów. Jako filmowiec dokumentalista nie mogłem zaprzepaścić szansy porozmawiania z osobą tak ważną w świecie literatury i kultury. Niecodzienna to sytuacja, kiedy noblista zjawia się prawie w moim domu. DP: Tym bardziej, że to drugi noblista pod tym samym dachem. TB: Henryk Sienkiewicz był związany z moją rodziną. Jego pierwsza ukochana żona Maria (Szetkiewiczówna) była siostrzenicą mojej praprababki Zofii Bystramowej (z domu Mineyko). Sienkiewicz przyjaźnił się z właścicielem Bystrampola Władysławem Bystramem i na jego zaproszenie pewnego lata przyjechał do tutejszego dworu. Dzięki temu poznał pobliską okolicę, Ziemię Upicką i rejon Laudy, które stały się miejscem wielu ważnych zdarzeń Potopu. Tu w miejscowości Wodokty rozgrywa się pierwsza scena powieści(wizyta Kmicica u Oleńki ) a w pobliskiej Upicie, w kościele ma miejsce scena finałowa (rehabilitacja Kmicica). DP: Zachowały się jakieś dokumenty, korespondencja Sienkiewicza, świadczące o tym, że bywał w Bystrampolu? TB: Najprawdopodobniej Sienkiewicz był w tych okolicach zaledwie raz. Nie mógł sobie pozwolić na wiele takich wyjazdów, ze względu na słaby stan zdrowia swojej żony. Maria chorowała na gruźlicę. Zachowało się kilka listów Henryka Sienkiewicza do Władysława Bystrama. Są to jednak listy pisane w Warszawie. DP: O czym rozmawiał pan z noblistką? TB: Wiedziałem, że wydobywa ona z ludzi traumatyczne historie z ich życia. Byłem ciekawy, czy usłyszała tak drastyczną historię, by ostatecznie o niej nie napisać? Czy są jakieś szczególne miejsca i sytuacje, kiedy ludzie otwierają się i mówią prawdę? Nie były to pytania szczegółowe, a dotyczyły istoty jej twórczości. Co jest najtrudniejsze? Trzeba ludzi przekonać do siebie, żeby nam ufali i mówili prawdę, nawet tę najbardziej okrutną. Te wywiady odpowiednio ułożone i zestawione ze sobą okazały się poruszającą pod względem treści

i formy literaturą. DP: Pracując nad filmem również rozmawia pan z ludźmi. Czy spotkał się pan z odmową udzielenia wywiadu, potrzebnego do dokumentu? TB: Nie, z definitywną odmową nie spotkałem się nigdy. W czasie realizacji pewnego filmu Tadeusz Konwicki zawahał się, słysząc jedno z moich pytań. Zrozumiałem jego wahanie i nie naciskałem. Często rozmówcy nie chcą mówić o sobie, nie chcą chwalić siebie albo nie chcą komuś zaszkodzić. DP: Jak wyglądają te rozmowy? TB: Nie od razu przychodzę z kamerą, nie od razu zadaję pytania. Zaczynam od niezobowiązującej rozmowy. Dopiero po jakimś czasie pojawiają się pytania. Rozmówcy mają okazję poznać mnie, moją osobę. Wtedy jest łatwiej. Z rozmów musi bić szczerość i prawda. DP: Jak zmienia się język filmu? TB: Uważam, że reżyser musi każdego roku mieć kontakt z filmem, z planem zdjęciowym. W filmie tak jak w innych dziedzinach sztuki następują ciągłe zmiany. Zmienia się tempo, rytm, sposób robienia ujęć, praca nad dźwiękiem. Nic nie stoi w miejscu. Te wszystkie zjawiska czuje się, kiedy cały czas jest się w obiegu. Młodzi reżyserzy nie obciążeni historią i starymi konwencjami swobodnie idą do przodu. Starsi muszą cały czas być na bieżąco, by wyczuć nowy rytm. Inaczej będą mówili do widza językiem archaicznym, trudnym do zrozumienia dla nowych pokoleń. DP: Jaka jest proporcja rozmów w pana dokumentach, tych przez pana przeprowadzonych i tych adoptowanych, wypożyczonych z archiwów? TB: Staram się, żeby większość rozmów była moja. Czasem nie ma możliwości rozmowy z przyczyn niezależnych, tak było z Volkerem Schloendorfem. Mimo, że w tym samym czasie byliśmy w Cannes. Pamiętam, że wywiad przeprowadziła Grażyna Torbicka, w wywiadzie wykorzystała też moje pytania. Adoptuję rozmowy,

kiedy kogoś już wśród nas nie ma. Tak było w przypadku Jerzego Hassa. Z wielkim trudem znalazłem przeprowadzone z nim wywiady. On mało się wypowiadał. Do archiwalnych nagrań dotarłem dzięki świetnemu operatorowi i reżyserowi Jerzemu Wójcikowi. DP: A rozmowa z Ennio Morricone? TB: To też moja osobista z nim rozmowa. Zaprosił mnie do Rzymu, do swojego domu. Tam był nagrywany ten wywiad. Dostałem telefon i miałem trzy dni na zorganizowanie całego wyjazdu: bilety lotnicze, tłumacz. DP: W Poniewieżu, na festiwalu był też Krzysztof Zanussi. Widział się pan z nim? TB:Tak spotkałem go w kuluarach kina i teatru w Poniewieżu,a potem na kolacji w Bystrampolu. Krzysztof Zanussi realizuje teraz spektakl dla tamtejszego teatru. Jest to jego własna sztuka. Sztuka o charakterze politycznym mówiąca o sprawie, która w Polsce budzi ogromne emocje, a mianowicie dotyczy rozliczenia z przeszłością. On tę sztukę będzie realizował w bardzo specyficzny sposób. Aktorów litewskich z Poniewieża zaprosił do swojego domu w Laskach i w tej domowej atmosferze poprowadzi próby. Ostatnia próba generalna odbędzie się już w Poniewieżu. Mam nadzieję, że uda mi się nagrać te próby, pracę reżysera z litewskimi aktorami. DP: Wasze drogi połączyły się już dużo wcześniej? TB: Z Krzysztofem Zanussim łączy mnie pewna ciekawa historia. Byłem u niego asystentem, w czasie realizacji pierwszego filmu fabularnego o papieżu Janie Pawle II Z dalekiego kraju. Dzięki temu filmowi bardzo dobrze poznałem życiorys Karola Wojtyły. Byłem odpowiedzialny za stronę dokumentalną tego filmu. Poznałem wielu ciekawych ludzi, przyjaciół papieża. Byłem w tych wszystkich miejscach w Polsce, w których papież przebywał. Zwieńczeniem tej pracy była wizyta u papieża, silnego jeszcze fizycznie człowieka. Rok później po tej wizycie wprowadzono w naszej ojczyźnie stan wojenny.

DP: W pana filmografii więcej jest dokumentów niż fabularyzowanych filmów. TB: Pracowałem jako asystent przy wielu filmach fabularnych i oczywiście długo byłem przekonany, że sam zrobię film tego rodzaju. To się nie udało. Uważam też, że każdy reżyser powinien zrobić film dokumentalny. Wielokrotnie dokumenty okazywały się bardziej wartościowe i ciekawsze od filmów fabularnych. Mówi się, że dopiero film fabularny jest zwieńczeniem pracy reżysera. Ja tak nie uważam. Moje życie nie będzie stracone jeśli takiego filmu nie zrobię, ponieważ film dokumentalny jest dla mnie równie cenny. DP: Ważne dla pana nazwisko w świecie reżyserów, dokumentalistów? TB: Moim ulubionym reżyserem dokumentalnym jest Werner Herzog. On łączy fabułę z dokumentem. W jego przypadku ciężko powiedzieć, czy on jest lepszym dokumentalistą czy reżyserem filmów fabularnych. Trudno dokonać wyrazistego podziału pomiędzy jednym a drugim. One się przenikają. Jeśli temat nie wymaga fabuły, to trzyma konwencję dokumentu i odwrotnie. Wychowałem się na filmach Bergmana. Mogę śmiało stwierdzić, że jego filmy mnie ukształtowały. Interesowałem się jednocześnie teatrem, a on był też reżyserem teatralnym, który wszedł do świata filmu. W tych filmach przenikały się zjawiska filmu i teatru. DP: Pan szuka tematów, czy one same do pana przychodzą? TB: Filmy, które zrobiłem do tej pory przyszły do mnie. Miałem dużo szczęścia. Znalazłem się w odpowiednim czasie, w odpowiednim miejscu. Film o Mickiewiczu, o Kawalerowiczu, to tematy które mi podsunięto do realizacji. Podobnie było z filmem o polskiej szkole filmowej. Marzyłem, żeby zrealizować taki film i to marzenie się spełniło. DP: Jak dochodzi do takiego, skądinąd szczęśliwego przypadku? TB: Wyjechałem z Płocka do Warszawy. To był czas, kiedy obchodzono 50 lecie polskiej szkoły filmowej. Miałem znajomych, przyjaciół filmowców Zaprosili mnie na spotkanie

do Polskiego Instytutu Szkoły Filmowej. Studio filmowe KADR wyszło z propozycją zrobienia filmu o historii polskiej szkoły filmowej. Na tym pierwszym spotkaniu zapadła decyzja, że ja zrobię ten film. Takich propozycji się nie odrzuca. Z kolei inicjatorem filmu o Mickiewiczu był Ogólnopolski Klub Miłośników Litwy. Prezes tego klubu marzył, żeby zrobić film o naszym wieszczu. Była dwusetna rocznica urodzin Mickiewicza i to był film okolicznościowy. Portret miasta powstał na zlecenie ówczesnego prezydenta miasta Andrzeja Drętkiewicza. Napisałem scenariusz, który spodobał się prezydentowi. Z kolei grupa przyjaciół z Klubu Artystycznego Płocka poznała mnie z muzykiem-saksofonistą, który z powodu dramatycznych przeżyć zachorował i przestał grać. Jego aktywność muzyczna zgasła i zmieniła się w wielką pasję plastyczną. Znałem już wcześniej i podziwiałem sztukę zwaną art brut. Zafascynowało mnie malarstwo Ryszarda Koska i poruszył mnie jego życiowy dramat. Dzięki pomocy przyjaciół udało mi się nawiązać z Koskiem doskonały kontakt. Film został pokazany w programie 2 TVP, w audycji realizowanej przez redakcję złożoną z osób niepełnosprawnych. Wystawili oni filmowi Z ptakami fruwał krótką recenzję. Z tego filmu bije prawda. Jest to jeden z moich ulubionych filmów. DP: Dlaczego zrobił pan film właśnie o Jerzym Kawalerowiczu? TB: Znałem Kawalerowicza ze studia Kadr. Był opiekunem artystycznym mojego filmu o Mickiewiczu. Potem robiłem film i reportaże o realizacji filmu Quo vadis. W tym czasie powstał pomysł, by zrobić film o Kawalerowiczu. Zawsze podziwiałem go jako reżysera. Podobały mi się jego filmy. Były idealnie zmontowane. Warsztatowe mistrzostwo. Żyłem 17 razy powstał po śmierci reżysera i jest filmem o jego pracy nad filmem, o kinie, które współtworzył. Odpowiadałem za formę tego filmu. Za treść natomiast odpowiedzialny był Stanisław Zawiśliński znany dziennikarz i filmoznawca. Było miedzy nami wiele sporów i konfliktów, bo uznawałem, że niektóre tematy są ciekawe, ale nie filmowe, a on patrzył na to z punktu widzenia człowieka

piszącego o sztuce filmowej. Ten film pokazywany był na wszystkich festiwalach, nie jako film konkursowy, ale jako ciekawy film o twórcy. Nigdy natomiast nie został pokazany w polskiej telewizji i nie rozumiem, dlaczego? DP: Zrezygnował pan z funkcji drugiego reżysera chcąc robić film o filmie? TB: Quo Vadis to gigantyczny film, kręcony w wielu krajach. Zrobienie o nim filmu, to była szansa dla mnie. Funkcja asystenta reżysera przestała mnie w pewnym momencie interesować. Wykonywałem zawód drugiego reżysera wielokrotnie. Wiedziałem, że to mnie już nie rozwinie. Dokument o filmie wydawał mi się bardziej interesujący. DP: Ma pan emocjonalny stosunek do swoich filmów? TB: Film o Kawalerowiczu Żyłem 17 razy bardzo lubię. Zrobiłem go jako ktoś, kto znał Kawalerowicza. Zebrałem dużo materiałów. Zarzucano mi, że wielu rzeczy brakuje. Ja oczywiście miałem te materiały, których brakowało niektórym krytykom. Nie chciałem jednak filmu przeładować. Ten film trwa godzinę i mówi o rzeczach najistotniejszych. To wystarczy. DP: Mimo niechęci Kawalerowicza do udzielania wywiadów, w pana filmie pojawia się osoba reżysera. TB: Tak, było kilka wywiadów, które zamieściłem w filmie, ale jest to tylko ścieżka dźwiękowa z jego wypowiedziami. Pokazane są sytuacje na planie i finałowa wypowiedź to fragment wywiadu, który zrobiłem za jego życia. Wykorzystałem w filmie głos Kawalerowicza, ścieżki dźwiękowe z różnych innych filmów bądź ze zrobionych notacji. Najciekawsze jest to, jak on mówi o sobie, w różnych momentach swojego życia, o swoim stosunku do sztuki filmowej i czasami o swojej postawie politycznej. Choć chciałem uniknąć wypowiedzi o polityce. DP: Nie chciał pan filmu zabarwiać poglądami politycznymi? TB: Kawalerowiczowi zarzucano bliski związek z partią. Ale jaki ma to związek z jego twórczością? Czy Kawalerowiczowi partia pomogła w zdobywaniu nagród na międzynarodowych

festiwalach? Czy zasługą partii jest, że jego filmy pokazywane były m.in. w Japonii, Indiach. Brakuje kontrargumentów. Ważna jest twórczość artysty. Siła Kawalerowicza leży w jego talencie. DP: Z podobnymi zarzutami spotyka się Andrzej Wajda. TB: Jemu też zarzucano kolaborację. Ale ilekroć spotykam się z kolegami filmowcami i rozmawiamy o polskim kinie, to bez względu na różnice poglądów politycznych, jesteśmy zgodni najlepszym reżyserem jest Andrzej Wajda. Pokolenie to film przychylny tamtemu systemowi, niemniej jest to film świetnie zrealizowany, w którym widać znakomity warsztat reżysera. Popiół i Diament to przykład znakomitej inscenizacji i perfekcyjnej gry aktorskiej. Te filmy są zrobione po mistrzowsku, wytrzymują próbę czasu. Mają świetnie zainscenizowane sceny, na których wzorowali się nawet niektórzy zagraniczni reżyserzy. I świetne pomysły. Choć zarzuca się, że są autorstwa jego asystentów czyli Kazimierza Kutza i Kuby Morgensterna. Dla mnie to znaczy, że Andrzej Wajda potrafi sobie dobrać ekipę. Ważna jest dla niego praca z profesjonalistami, ciekawymi osobowościami, którym pozwala się wypowiadać. DP: Sztuką jest zrobienie filmu tak, by widz nie odczytał poglądów reżysera? TB: Nie da się być neutralnym. Każdy twórca, jako człowiek wrażliwy ma swoje poglądy. Widz inteligentny, wyczuje jaka jest postawa reżysera wobec historii i otaczającej nas rzeczywistości. Wielcy twórcy filmowi nie pouczają widza, ale rozbudzają jego wyobraźnię i rozwijają wrażliwość na różne zjawiska tego świata. DP: Czy ma pan filmy, które czekają na premierę? TB: Chciałbym zrobić film o rzece Wiśle. Ten temat jest mi bardzo bliski, bo mój ojciec regulował Wisłę. Ja pływałem statkami, jeszcze parowcami. Znam historię Wisły i znam tę rzekę fizycznie. Wiem, że został napisany scenariusz przez Władysława Broniewskiego i jego córkę Ankę (przyp. red. Joannę

Broniewską), która była filmowcem. Istnieje scenariusz i cała dokumentacje tego filmu w archiwum filmowym. Chciałbym pokazać jak oni pracowali nad tym filmem, jak próbowali realizować scenariusz. Ten ich film nie został skończony z powodu tragicznej śmierci Anki. Trzeba więc dopisać i dokręcić sceny współczesne przedstawiające nową Polskę i nową epokę, o której Broniewskiemu i jego córce się nie śniło. Muszę powiedzieć, że Kawalerowiczowi ten projekt bardzo się podobał. Gdyby nie choroba Kawalerowicza, która przeszkodziła mu w podjęciu decyzji, może ten film zostałby już dawno zrealizowany, właśnie z udziałem studia Kadr. Drugi film, o którym myślę, to film o mojej starej płockiej szkole Małachowiance. Historia tej szkoły jest ważnym i chlubnym fragmentem historii Polski. Miałem kilka pomysłów na realizację tego filmu. Niestety nie znalazłem producenta. Wciąż go szukam i wierzę, że się znajdzie. DP: Bardzo serdecznie dziękuję za niezwykle ciekawą rozmowę. Rozmawiała Renata Jaskulska. Fot. Tadeusz Bystram na Litwie w Bystrampolu. Galerię Wisła wypełni zapach świątecznych potraw Pierogi, sery korycińskie, oliwki greckie, węgierskie przysmaki, chałwy greckie, suszone owoce, przyprawy i zioła, serki górskie, wędliny staropolskie, świeżo wyciskane soki z warzyw czy chleby na zakwasie to zaledwie kilka propozycji, które będzie można kupić na świąteczny stół podczas wielkanocnego Jarmarku Produktów Regionalnych.

Odbędzie się on w dniach 22 25 marca w Galerii Wisła. Na jarmarku zaprezentują się wystawcy z całej Polski oferujący regionalne przysmaki z całej Europy. Dodatkowym bodźcem do zakupów jest zbliżająca się Wielkanoc i okazja do zaskoczenia gości niecodziennymi specjałami. Tegoroczna edycja jarmarków regionalnych w Wiśle jest wyjątkowa. Każdemu z nich towarzyszą specjalne niespodzianki. Na najbliższym odbędą się m.in. koncerty Zespołu Freetime i Magdaleny Dudzic (finalistki Disco Star 2015). Na najmłodszych również czekają niespodzianki w postaci cyklu warsztatów informuje Magdalena Michalska, przedstawiciel Galerii Wisła. 23 marca zaprosimy na warsztaty zdobienia jajek, 24 marca będziemy wykonywać ozdoby świąteczne, a 25 marca dekorować przysmaki wielkanocne zaprasza przedstawicielka organizatorów.

Wisła pogłębiana przy nowym moście Do połowy grudnia powinien potrwać kolejny etap prac przy udrożnianiu Wisły. Tym razem rzeka pogłębiana jest na odcinku między 629. a 630 kilometrem swej długości. Podczas prac w okolicy Mostu Solidarności planowane jest wydobycie około 250 tysięcy metrów sześciennych materiału zalegającego na dnie rzeki. Szacunkowy koszt robót nieznacznie przekracza 2,5 miliona złotych. Prowadzone od pewnego czasu pogłębianie Wisły to efekt coraz lepiej układającej się współpracy władz miasta z Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej w Warszawie. Dzięki niej udało się znacząco zmniejszyć wieloletnie zaniedbania w zakresie bezpieczeństwa powodziowego w Płocku. Pogłębianie Wisły ma ułatwić pracę lodołamaczom i umożliwić swobodny spływ kry na Zbiorniku Włocławskim. W ten sposób zminimalizowane zostanie zagrożenie powodziowe dla mieszkańców Płocka. Pogotowie przeciwpowodziowe odwołane W związku z ustabilizowaniem się stanów wód na rzece Wiśle, dziś od godziny 9 Prezydent Miasta Płocka odwołał stan pogotowia przeciwpowodziowego dla miasta Płocka. Stan pogotowania przeciwpowodziowe obowiązywał od godziny 12 w

poniedziałek. JT