WOKÓŁ ZABOROWA SPECJALNE WYDANIE ŚWIĄTECZNE GRUDZIEŃ 2015 WYDAWCA: SAMORZĄD UCZNIOWSKI Gazetka Szkolna SPRAWY SZKOLNE W naszej szkole istnieje tradycja wspólnego ubierania choinek, dekorowania sal i korytarzy przez dzieci wraz z wychowawcami. Każda klasa ma swoją choinkę z kolorowymi ozdobami oraz świąteczne gazetki. Kolejnym zwyczajem jest organizowanie wigilii klasowych połączone ze wspólnym śpiewaniem kolęd i obdarowaniem się symbolicznymi upominkami. Co roku klasy trzecie SP wystawiają jasełka według własnej interpretacji. ŚWIĘTA TRADYCJE, ROZRYWKI Jedną z tradycji bożonarodzeniowych jest kolędowanie. Jest to obrzęd ludowy praktykowany przede wszystkim w kulturach rolniczych i pasterskich przez Słowian, polegający na tym, że grupy kolędników odwiedzały gospodarstwa z życzeniami pomyślności w Nowym Roku, za co otrzymywały od gospodarzy dary w postaci jedzenia lub drobnych datków pieniężnych. Nie jest on obecnie tak popularny jak dawniej. Kolędy śpiewa się teraz częściej w gronie najbliższych podczas spotkań i oczywiście w klasach Następną tradycją jest pasterka (msza pasterska) uroczysta msza święta odprawiana w nocy (najczęściej o północy lub w godzinach wieczornych) z 24 na 25 grudnia, pierwsza w Boże Narodzenie. Pasterka upamiętnia oczekiwanie i modlitwę pasterzy zmierzających do Betlejem. W Polsce jest jedną z najważniejszych świątecznych tradycji. 1
Bardzo powszechnym jest zwyczaj ubierania choinki ustrojone drzewko najczęściej świerku lub jodły, naturalne lub sztuczne, pierwotnie wiązane z przedchrześcijańską tradycją ludową i kultem wiecznie zielonego drzewka, a obecnie będące nieodłączną ozdobą w czasie świąt Bożego Narodzenia. Jest uważana za symbol życia, odradzania się i trwania. Zwyczaj obdarowywania prezentami jest obchodzony w większości regionów świata w Boże Narodzenie. W Polsce jest on obchodzony w Wigilię. Prezenty odnajduje się pod choinką. W niektórych tradycjach samo drzewko bywa niespodzianką dla dzieci i gości. Nieodłącznym elementem świąt jest Święty Mikołaj postać starszego mężczyzny z białą brodą ubranego w czerwony strój, który wedle różnych legend i baśni w okresie Bożego Narodzenia rozwozi dzieciom prezenty saniami ciągniętymi przez zaprzęg reniferów. Według różnych wersji, zamieszkuje wraz z grupą elfów Laponię lub biegun północny. Wigilia Bożego Narodzenia to w tradycji chrześcijańskiej dzień poprzedzający Boże Narodzenie, kończący okres adwentu. Jest to święto chrześcijańskie obchodzone 24 grudnia. Dzień Wigilii Bożego Narodzenia bywał też przesuwany. Według tradycji ludowej w latach, gdy 24 grudnia wypada w niedzielę, wigilia nie mogła być obchodzona, ponieważ niedziela nie przyjmuje postu. W takim przypadku wieczerzę wigilijną urządzano już w sobotę, a Boże Narodzenie świętowało się przez trzy dni. Zgodnie z tradycją w Polsce wieczerza wigilijna rozpoczyna się wraz z pierwszą gwiazdką na niebie. Jest to symboliczne nawiązanie do Gwiazdy Betlejemskiej zwiastującej narodziny Jezusa, którą według Biblii na wschodniej stronie nieba ujrzeli Trzej Królowie. W zależności od regionu i tradycji rodzinnych zestaw wigilijnych potraw jest różny, ale zwyczajowo na wigilijnym stole powinno być ich dwanaście. Do najbardziej typowych należą: barszcz z uszkami, ryby, przyrządzane na różne sposoby, z najbardziej tradycyjnym karpiem smażonym oraz w galarecie, kapusta z grochem, kapusta z grzybami, pierogi z kapustą, kasza z suszonymi grzybami, fasola z suszonymi śliwami, kotleciki z ryżu z sosem grzybowym, kluski z makiem, cukrem i miodem, chałka z kompotem z suszonych owoców, kutia. Zgodnie z polskim zwyczajem potrawy wigilijne powinny być postne, czyli bezmięsne i bez użycia tłuszczów zwierzęcych. Post wigilijny jest 2
powszechnie przestrzeganym, mimo że w wielu wyznaniach chrześcijańskich nie jest nakazany. Biskupi łacińscy zachęcają do zachowania tego zwyczaju,,ze względu na wyjątkowy charakter tego dnia w Polsce". Dla chrześcijan sianko to także symbol prostoty i skromności. Przypomina nam o tym, że Jezus Chrystus urodził się w ubogiej stajni, z dala od przepychu i bogactwa. Sianko pod obrusem ma więc symbolizować skromność, jaką każdy chrześcijanin powinien nosić w sercu. Na stole przykrytym białym obrusem ustawia się o jedno nakrycie więcej, niż wynosi liczba zgromadzonych osób. Dodatkowe miejsce przy stole wigilijnym przeznaczone jest dla niezapowiedzianego gościa, a zwyczaj ten upowszechnił się w XIX wieku. Zgodnie z wiarą chrześcijańską sianko po obrusem to nawiązanie do żłóbka, w którym przyszło na świat dzieciątko Jezus. Przypisuje się mu magiczną moc, która zapewnia domostwu dobrobyt. Nieodłącznym zwyczajem wigilijnym jest dzielenie się opłatkiem, które poprzedza kolację. W tym czasie ludzie składają sobie życzenia bożonarodzeniowe, a następnie zasiadają do stołu. Z okazji Świąt Bożego Narodzenia w imieniu całego samorządu uczniowskiego życzymy Wam dużo zdrowia, szczęścia, dobrych ocen i powodzenia na Nowy Rok. WESOŁYCH ŚWIĄT!!! Zapraszamy do przeczytania naszego świątecznego opowiadania. 3
OPOWIADANIE Wiedziałam, że nie ma dla mnie ratunku. Lekarze mi to mówili, sny, bliscy, wyniki badań. Tej choroby nie da się wyleczyć i już niedługo nie będzie mnie wśród żywych. Jednak muszę przyznać, że nie odejdę stąd jako nieszczęśliwa i niezadowolona z życia. Skończyłam gimnazjum, zawsze miałam dobre oceny, co jakiś czas wygrywałam w konkursach, mam kilku dobrych przyjaciół, rodzinę i chłopaka. Spełniłam ważne dla mnie marzenia, na których bardzo mi zależało i jestem z tego dumna. Mam swoje hobby, robię to, co lubię. Wiem, że zawsze mogę liczyć na wsparcie bliskich. Gdyby nie oni, pewnie bym się załamała chorobą. Ale teraz jestem gotowa na spotkanie ze śmiercią. Nadszedł kolejny grudniowy poranek. Za trzy dni Wigilia. Śnieg prószył tego dnia niesamowicie lekko i pięknie. Na dworze dzieci lepiły bałwany, robiły aniołki i toczyły bitwy na śnieżki. A ja razem z babcią, mamą i młodszą siostrą myślałyśmy nad potrawami na wigilijną kolację. Każda z nas miała wiele pomysłów i gdyby je wszystkie złączyć, wyszłyby dwadzieścia cztery potrawy, a nie dwanaście. Po naradzie zaczęłyśmy się szykować na małą wycieczkę do sklepu, by kupić potrzebne produkty. I tak mijał dzień Z racji tego, że mamy już wolne od szkoły, to cały czas spędzam na robieniu prezentów dla bliskich i ogólnych przygotowaniach do Wigilii. Oczywiście kilka razy byłam też na dworze ze znajomymi. Nie ma to jak zabawa na śniegu, nawet jeśli ma się szesnaście lat. Czasami nadal czuję się jak małe dziecko. Dwudziestego drugiego grudnia zasnęłam ze wspaniałym humorem, który przyniósł miniony dzień i nadzieją, że jutro będzie równie genialnie. Ale ona przyszła do mnie. Śmierć. Nawet nie wiem czy to był sen, czy widziałam ją naprawdę. Nawet nie mogę powiedzieć, że ją dokładnie widziałam. To był czarny, zimny upiór. Mówił chłodnym, nieprzyjemnym głosem. Przyszłam po ciebie oznajmiła. Nie! Proszę, błagam cię! Pozwól mi chociaż spędzić święta z bliskimi! Proszę cię! Chcę przeżyć te ostatnie święta, pośpiewać kolędy, dzielić się opłatkiem. Proszę cię łkałam błagają Śmierć o kilka dodatkowych dni życia. Cóż dobrze. Mogę zgodzić się na jeszcze kilka dni. Lecz pamiętaj w nocy, z dnia dwudziestego szóstego na dwudziestego siódmego grudnia przyjdę po ciebie ostatecznie. Dziękuję ledwie to powiedziałam, a istota zniknęła. Odzyskałam świadomość. Leżałam wtulona w poduszkę i kołdrę. Myślałam o tym, co się wydarzyło i łzy napłynęły mi do oczu. Po kilkunastu minutach zasnęłam. 4
Kolejny dzień. Dwudziesty trzeci grudnia. Rodzice wzięli sobie tego dnia urlop i zgodnie z tradycją wspólnie ubraliśmy wielką choinkę. Robiliśmy także już ostatnie porządki. Jutro ma się zjechać rodzina. Mimo, że w domu panowała miła, świąteczna atmosfera, ja nie miałam humoru. Byłam przygnębiona, nic nie jadłam i mało mówiłam. Zastanawiałam się, czy nie powiedzieć wszystkiego rodzicom ale nie miałam odwagi. Zastanawiałam się także, jak moja rodzina, przyjaciele i chłopak zareagują na moją śmierć. Co będzie, gdy dwudziestego siódmego zobaczą mnie martwą? Praktycznie cały dzień rozmyślałam o moim życiu. Co zdążyłam zrobić, a czego nie. W sumie doszłam do wniosku, że jest kilka spraw, które chciałam załatwić, kilka celów do osiągnięcia. Niestety już nie zdążę ich wykonać. Jednak mimo wszystko, jestem zadowolona z tego, jak żyłam. Cały wieczór czytałam. Położyłam się dopiero po północy, gdyż chciałam skończyć zaczętą książkę. I tak nie mogłam zasnąć. Myśli nie dawały mi spokoju. Zastanawiałam się, czy to będzie bolesne. Oby nie. Nie chcę umrzeć w mękach Wkrótce udało mi się zasnąć. Wigilia. Rano, gdy się obudziłam, za oknem sypał gęsty śnieg. Miły, lubiany przeze mnie widok. Na dole rodzice i babcia przygotowywali świąteczne śniadanie. Przywitałam się i zaczęłam im pomagać. Po kilku minutach pojawiła się moja siostra i razem zasiedliśmy do stołu. Później nic nadzwyczajnego się nie działo. Przygotowywaliśmy potrawy na kolację wigilijną i pakowaliśmy ostatnie prezenty. Udało mi się jeszcze spotkać z przyjaciółmi i chłopakiem. Powiedzieć im czy nie? Myśl ta zaprzątała mi głowę. Nie powiedziałam. Gdy się żegnaliśmy, nie chciałam przestać na nich patrzeć i przytulać. Chciałam być z nimi na zawsze. Móc żartować, spotykać się, opowiadać historię, tworzyć nowe wspólne historie. Ale niestety wiedziałam, jaki jest mój koniec i kiedy. Gdy wróciłam do domu, wyszykowałam się jak należy na spotkanie z rodziną w wieczór wigilijny. Około godziny siedemnastej przyjechali pierwsi goście, a potem reszta. Tradycyjnie, jeden z wujków przebrał się za świętego Mikołaja i przyniósł wszystkie prezenty w kilku czerwonych worach. Kolację zaczęliśmy jeść, gdy ktoś z nas ujrzał pierwszą gwiazdkę na niebie, ale najpierw podzieliliśmy się opłatkiem. Oczywiście wszyscy rozmawiali, śmiali się, żartowali i śpiewali kolędy. Nawet ja na chwilę nie myślałam o śmierci, tylko przyłączyłam się do kolędowania. Kiedy każdy już zjadł, zaczęło się otwieranie prezentów. Wszyscy bardzo się cieszyli z tego, co dostali. Wigilia zawsze jest u nas czasem, w którym panuje radość, ciepło, przyjaźń i miłość. Zgodnie z naszymi obyczajami wybraliśmy się na pasterkę. Było zimno, ale śnieg delikatnie prószył, domy oświetlały różnego rodzaju dekoracje i wokół czuć było święta i radość. Miło szło się na pasterkę. Po powrocie każdy czuł się zmęczony. Trzeba było jednak pożegnać gości. Na myśl, że już nie zobaczę niektórych osób, popłakałam się. Położyłam się po godzinie trzeciej i spałam do późna. Po południu pojechaliśmy do naszych starych znajomych. Zazwyczaj zawsze tak jest w Wigilię rodzina spotyka się u nas 5
w domu, w pierwszy dzień Bożego Narodzenia jedziemy do znajomych. Wróciliśmy wieczorem. Było bardzo ślisko, więc dosyć długo zajęła nam podróż, ale szczęśliwie dotarliśmy. Nie chciałam iść spać. Nie chciałam, żeby jutrzejszy dzień okazał się ostatnim dniem, który przeżyję. Nie chciałam odchodzić. Rodzice jednak kazali mi iść spać, więc po wymianie słów dobranoc i kocham cię, zgasiłam światło. Tej nocy także płakałam i nie mogłam zasnąć. Kolejny dzień. Dwudziesty szósty grudnia. Mój ostatni dzień. Postanowiłam, że spędzę go z najbliższymi i najważniejszymi dla mnie osobami. Po południu umówiliśmy się z przyjaciółmi, a potem dołączył do nas mój chłopak. Wiecie o mojej chorobie powiedziałam im. Chcę, żebyście pamiętali mnie, jak już odejdę. Bardzo was kocham wszystkich. Jesteście dla mnie najważniejsi i najlepsi. Dla nas też jesteś najważniejsza rzekł mój chłopak i dał mi buziaka w policzek. Z resztą, nie gadajmy o tej chorobie. Mogę się założyć, że minie jeszcze sporo dobrych lat, zanim no wiesz rzekła jedna z dziewczyn. Nie byłabym taka pewna dodałam w myślach. W domu do późna rozmawiałam z rodzicami, siostrą i babcią. Powiedziałam im podobne słowa jak przyjaciołom. Nie wiedziałam nawet, jak mam się zachować. Jak się z nimi ostatecznie pożegnać. Nadszedł czas położenia się do snu. Usnęłam. Śpię. Śnią mi się kolorowe kwiaty ulepione ze śniegu, moi znajomi, chłopak, rodzina. Wszystko jest takie piękne Witaj odezwał się zimny, okrutny głos. Witaj odpowiedziałam. Już czas. Jest kilka minut po północy. Tak jak obiecałam, dałam ci spędzić święta, ale teraz zapraszam cię Śmierć wyciągnęła rękę w moją stronę. Niechętnie, nawet nie wiem jak, podałam jej swoją. Poczułam niemiły chłód. I odleciałyśmy. Leciałyśmy wysoko, szybko. Nagle zaczęłam widzieć światło. Zatrzymałyśmy się przed wielkim pałacem. Wokół było pięknie, dookoła chmury, zdobienia, radość. Światło. Nagle pojawiły się dwa anioły i mnie zabrały, a Śmierć zanurkowała w dół i po chwili nie było jej widać. Od tej pory żyłam wśród aniołów. Widziałam wszystko, co się dzieje na Ziemi. Patrzyłam na moją rodzinę, z którą byłam całe życie. Przygotowali śniadanie i czekali na mnie. Siostra poszła do mojego pokoju. Zastała mnie bladą i nieżywą. Próbowała mnie obudzić, lecz na próżno. Wołała z płaczem rodziców i babcię. Był to dla mnie okropny widok patrzeć, w jakim są stanie, klęcząc przy moim ciele. Monika Majcher, Agata Karlicka, Aneta Połeć kl. II B gim. 6