Clojure Obca technologia wśród nas Filip Koczorowski luty 2010 Historia tej prezentacji zaczyna się kilka miesięcy temu. Rozmawiałem z Adamem Dudczakiem w październiku 2009 roku o tym, że ewentualnie mógłbym poprowadzić prelekcję na JUG. Z kilku moich propozycji tematów najbardziej zainteresował go ten o Clojure. Skomentował go słowami "to byłoby fajne, programowanie funkcjonalne to teraz gorący temat". Grzecznie pokiwałem głową, chociaż później stwierdziłem, że to nie do końca jest tak.
Co to jest Clojure? funkcyjny dynamiczny działający na JVM również na CLR Rzeczywiście, Clojure jest wręcz sztandarowym przykładem języka ze zdobywającego ostatnio popularność nurtu programowania funkcyjnego. Używa silnej i dynamicznej kontroli typów, co również jest popularnym motywem. To wszystko oferuje będąc językiem działającym na wirtualnej maszynie Javy. Posiada daleko posuniętą dwukierunkową integrację z kodem pisanym w języku Java i jest zgodny z tak napisanym kodem na poziomie Java bajtkodu. Jest jednak coś jeszcze, nad czym nie sposób przejść tak po prostu do porządku dziennego...
Co to jest Clojure? język należący do rodziny Lisp Clojure należy mianowicie do rodziny języków Lisp (dokładniej jest oparty na Lisp-1, co czyni go trochę podobnym do języka Scheme). Z faktu bycia Lisp'em wywodzi się wrażenie obcości Clojure, zupełnie jakby nie pochodził z naszej planety. Różni się on znacząco od popularnych języków takich jak C, Java, Python, Basic itd. Zaakceptowanie jego odmienności może być trudne, ale jednocześnie bardzo satysfakcjonujące i opłacalne.
Więc czym jest Clojure? Można więc scharakteryzować Clojure jako dynamiczny język programowania ogólnego przeznaczenia, działający na platformie JVM. Jest to na dodatek język funkcyjny z niemodyfikowalnymi danymi. O tym co to oznacza będzie za chwilę. Jest to wreszcie jeden z dialektów Lisp i od tego zaczniemy.
Lisp - żywy dinozaur wynaleziony w 1958 r. Język Lisp wynalazł prof. John McCarthy z MIT ponad pół wieku temu (10 lat przed tym jak człowiek stanął na Księżycu). Zdjęcie przedstawia autentyczną maszynę - IBM 704 z 1954r. na której pierwsza wersja Lisp została uruchomiona. W kategoriach informatycznych tak odległe czasy to chwila po Wielkim Wybuchu. A może to właśnie wynalezienie Lisp spowodowało Wielki Wybuch?
Lisp miał to wcześniej instrukcję warunkową funkcje jako wartości dynamiczną kontrolę typów rekurencję odśmiecanie pamięci program jako modyfikowalną strukturę drzewiastą w pamięci Wspomniany Wielki Wybuch uznawany jest za początek wszystkiego. Podobnie Lisp. Oto niektóre, najważniejsze innowacje, które właśnie w Lisp pojawiły się jako pierwsze. Część z nich może znacie ze innych języków programowania. Liczba tych innowacji jest naprawdę bardzo długa i co ciekawe, ostatnia pozycja z tej listy ciągle nie została w pełni zaadoptowana w innych językach.
Lisp potrafi się dostosować początkowy brak OOP własna innowacyjna implementacja OOP oparta o tzw. multimetody Warto też zauważyć, że Lisp nie tylko wprowadzał, ale także chłonął pomysły. Słynna rewolucja programowania zorientowanego obiektowo (Object Oriented Programming) przyszła do rodziny języków Lisp trochę później niż do innych. Wyjątkowo dobrze zintegrowana została jednak z samym językiem i obecnie stanowi jeden z podstawowych sposobów implementacji modelu OOP w języku programowania.
Lisp - cechy wiele odmian LISt Processing wyrażenia symboliczne tekstowa reprezentacja listy (struktury danych) ang. symbolic expression w skrócie sexp :) O całej rodzinie języków Lisp można powiedzieć dwie rzeczy: jest ich wiele, a wszystkie łączy posiadanie tzw. wyrażeń symbolicznych. Te skrótowo nazywane s-wyrażenia, lub w oryginale s-expressions, to tekstowa reprezentacja strukturyzowanych danych w postaci listy. Stąd pochodzi nazwa Lisp - List Processing.
Wyrażenia symboliczne (length (list 1 2 3 4)) Skąd pomysł, żeby wszystko traktować jako listę? Powody były bardzo ważne i tajemnicze, a szczegóły giną już w mroku dziejów... Tak naprawdę to znaczy, że nie wiem skąd pomysł się wziął, ale ma istotną konsekwencję: kod i dane mają taką samą reprezentację w języku Lisp. I oczywiście reprezentacją tą jest lista.
Wyrażenia symboliczne (length (list 1 2 3 4)) instrukcja dane Skoro jednak kod i dane to to samo, jak odróżnić jedno od drugiego? Stosowana jest prosta zasada - pierwszy element listy traktowany jest jako instrukcja do wykonania.
Wyrażenia symboliczne (length (list 1 2 3 4)) instrukcja dane Skoro jednak kod i dane to to samo, jak odróżnić jedno od drugiego? Stosowana jest prosta zasada - pierwszy element listy traktowany jest jako instrukcja do wykonania.
S-wyrażenia <property name="build" location="build/classes" /> <mkdir dir="${build}" /> Jeśli dla kogoś pomysł z unifikacją kodu i danych wydaje się zbyt abstrakcyjny, warto sięgnąć po bardziej znajomy przykład. Apache Ant. Bardzo użyteczne narzędzie. Instrukcje Ant mają postać pliku XML. Sam XML z kolei uznawany jest za format zapisu danych. I rzeczywiście, w skrypcie Ant typowe instrukcje mieszają się z typowymi danymi, a zapis jednych od drugich wiele się nie różni.
S-wyrażenia <property name="build" location="build/classes" /> (def build "build/classes") <mkdir dir="${build}" /> (mkdir build) Analogicznie zapisany skrypt Lisp wyglądałby tak. Nie różni się specjalnie od XMLowego zapisu, który stosuje Ant. W praktyce jednak, Ant nie idzie tak daleko jak Lisp w wykorzystaniu faktu, że instrukcje i dane mają tą samą reprezentację. Lisp pozwala bowiem programom operować na kodzie programów. Stąd popularne określenie Lisp jako "programowalnego języka programowania".
S-wyrażenia <property name="build" location="build/classes" /> (def build "build/classes") <mkdir dir="${build}" /> (mkdir build) Na tym slajdzie wyróżniłem wyjątkowo dla Lisp charakterystyczne nawiasy. To nie przypadek, że faktycznie każdy program w Lisp je zawiera. Dlaczego?
Lisp - składnia () Bo stanowią jedyny stały element składni języka Lisp. Nawiasem mówiąc, normalnie jestem przeciwny zamęczaniu wyliczaniem wszystkich elementów składniowych języka na prezentacjach, ale tu zrobiłem wyjątek.
REPL Read Evaluate Print Loop R E P Każdy element s-wyrażenia jest obliczany. Lisp działa etapowo, jak silnik trójsuwowy. Pierwszy suw to wczytanie (Read). Wczytany tekst jest obliczany w drugim suwie (Evaluate). W trzecim suwie wyliczona wartość jest zwracana jako tekst, np. do wyświetlenia (Print). I cały cykl pracy jest powtarzany (Loop). Ten tryb działania pozwala na interaktywną pracę z programem, czyli coś co oferują np. Ruby ze swoim IRB, Python, Scala itd. Tu ciekawostka - w wielu przypadkach takie interaktywne konsole w innych językach są nazywane "REPL". Kluczową rzeczą jest tutaj fakt, że Read i Print operują na takim samym formacie czystego tekstu, który może, ale wcale nie musi pochodzić z pliku z kodem źródłowym.
REPL Read Evaluate 1. macro expand 2. evaluate Print Loop Tak naprawdę to suw pracy (Evaluate) składa się z dwóch etapów. Przed właściwym obliczeniem wartości występuje etap rozwinięcia makr.
Makra tylko z pozoru takie jak w C ten sam język co właściwy kod kod piszący kod (który pisze kod, który pisze...) rozszerzalność języka dynamiczność języka Makra w Lisp to niesłychanie potężne narzędzie. Niestety nazywają się tak samo, jak mechanizm stosowany w języku C. Tymczasem makro z Lisp ma się do makra z C tak, jak krzesło do krzesła elektrycznego. Lisp jako jedyny ma mechanizm makr, który operuje na tym samym językiem i konstrukcjami składniowymi co reszta kodu. W praktyce pozwala to na niespotykaną nigdzie indziej dynamiczność języka i niemal nieskończoną rozszerzalność (patrz wcześniejszy slajd "Lisp potrafi się dostosować"). Właśnie ta funkcjonalność Lisp pozwoliła mu na przetrwanie od lat 60. ubiegłego wieku aż do dzisiaj.
Makra Lisp Java 5 możliwość dodania własnej konstrukcji pętli możliwość dodania dowolnej innej konstrukcji językowej dodana nowa, wygodna pętla "for"??? Makra to temat rzeka. Nie chcę przeciągać tej prezentacji w nieskończoność, podam więc jeden przykład użyteczności mechanizmu makr. W składni języka Java w wersji 5 pojawiła się bardzo długo wyczekiwana i wygodna w użyciu pętla "for" do iterowania po elementach kolekcji. Miliony programistów odetchnęło z ulgą. Nie musieliby jednak na nią czekać, gdyby ich język programowania pozwalał na tworzenie nowych konstrukcji językowych, tak jak w Lisp.
I wreszcie Clojure wszystko co wcześniej plus trochę więcej składni orientacja na funkcje działanie na JVM ułatwienia dla aplikacji wielowątkowych Prezentacja miała dotyczyć języka Clojure, więc czas przejść do Clojure. Właściwie wszystko to, o czym mówiłem do tej pory ma przełożenie na Clojure, bo jest to Lisp. Dodatkowe cechy wymieniłem tutaj i zaraz je omówię.
Clojure - składnia ("typowa dla Lisp" "lista") ["wektor" "czyli" "jak tablica"] {:tablica "asocjacyjna"} #{"zbiór" "różnych" "elementów"} Obowiązkową dla Lisp składnię dla list Clojure rozszerza o wygodną składnię definiowania wektorów (czyli z grubsza tradycyjnych tablic), tablic asocjacyjnych (zwanych czasami mapowaniami) i zbiorów. Odpowiedniki tych typów w języku Java to LinkedList, ArrayList, Map, Set.
Clojure - składnia \tab "String" ; komentarz do końca linii #"wyrażenie regularne" A oto kilka kolejnych elementów składniowych języka Clojure.
Clojure - składnia \tab (char \unr_w_unicode) "String" (str \S \t \r \i \n \g) ; komentarz do końca linii (comment "jakiś tekst") #"wyrażenie regularne" (re-pattern "wyrażenie regularne") Pokazane tu elementy składniowe nie są w tym momencie jednak istotne same w sobie. Co jest ważne, to fakt, że każdy z pokazanych tu elementów, za pomocą tzw. makra czytającego, uruchamianego podczas suwu READ w REPL, jest transformowany do standardowego s-wyrażenia.
Clojure - funkcyjny funkcje jako: wartości i kolejny typ danych element zwracany z innych funkcji i przekazywany jako parametr niezmienne (niemodyfikowalne) struktury danych Clojure to tzw. język funkcyjny, albo inaczej "zorientowany na funkcje". W praktyce wynikają z tego dwie podstawowe cechy. Po pierwsze, funkcje są pełnoprawnymi danymi, które można zwracać jako wynik działania innych funkcji, albo przekazywać jako parametry wywołania. Po drugie, wszystkie struktury danych w Clojure są niezmienne. To tak, jakby np. w języku Java każda zmienna była "final".
Clojure - na JavaVM kompilowany do bajtkodu "lukier składniowy" (import '(javax.swing JFrame JButton)) (let [frame (JFrame. "Test!") do-button (JButton. "Start")] (doto frame (.add do-button) (.setsize 200 60) (.setvisible true))) Clojure jest też pełnoprawnym językiem platformy Java Virtual Machine. A to dlatego, że programy napisane w Clojure są kompilowane do bajtkodu Java. Clojure "pod maską" używa standardowych typów i pasujących klas języka Java (np. funkcje reprezentowane są przez obiekty implementujące interfejsy Runnable i Callable). Aby załagodzić ból korzystania z niekiedy barokowych konstrukcji i bibliotek języka Java, Clojure daje tzw. lukier składniowy. Ułatwia on typowe zadania, takie jak importowanie typów, czy ustawianie właściwości obiektu.
Clojure - wielowątkowość funkcyjny charakter to pewniejsza podstawa do programowania współbieżnego Czas teraz na główne danie w menu - język funkcyjny Clojure jako lepsza baza dla tworzenia programów działających wielowątkowo. Jest kilka dużych zalet podejścia zorientowanego na funkcje w kontekście programowania współbieżnego.
Clojure - wielowątkowość funkcja matematyczna zawsze zwraca ten sam wynik dla tych samych danych można je wykonywać równolegle łatwiej ją testować naturalna modularność programu Pierwsza zaleta języków funkcyjnych to cecha funkcji w sensie matematycznym. Zawsze zwracają ten sam wynik dla tych samych danych wejściowych i z zasady ich wykonanie nie wpływa na wykonanie innych funkcji w tym samym czasie. To znaczy że nie ma przeszkód, żeby wykonywać wiele funkcji równolegle. Dodatkowo, funkcje łatwiej testować, bo nie potrzeba martwić się o kontekst wywołania (stan obiektu itp.). Wreszcie podejście funkcyjne w naturalny sposób powoduje, że program powstaje modularnie. Drobne funkcje wykonujące jedną rzecz, łączy się w bardziej złożone, te w jeszcze bardziej złożone, aż w końcu gotowa aplikacja pojawia się niemal sama.
Clojure - wielowątkowość wywołanie funkcji z różnych wątków jest bezpieczne w językach czysto funkcyjnych - zawsze Clojure nie jest czysto funkcyjny...ale wiele mu nie brakuje Funkcję można wykonywać bezpiecznie w różnych wątków, ponieważ z zasady nie modyfikuje globalnego stanu. To druga duża zaleta języków funkcyjnych. Jednocześnie jest to jednak ograniczenie. Bo modyfikowanie globalnego stanu, czyli np. wypisanie czegoś do pliku, czasami się przydaje. W językach czysto funkcyjnych, takich jak Haskell, reguła ta jest przestrzegana. Clojure nie jest aż tak dogmatyczny, jednak ilość miejsc potencjalnie niebezpiecznych jest ograniczona do minimum.
Clojure - wielowątkowość pamięć transakcyjna (ang. Software Transactional Memory ) zasada dostępu z baz danych synchroniczny dostęp do danej współdzielonej w ramach transakcji dostęp jest atomowy, spójny oraz izolowany (ACI) Poza podejściem funkcyjnym, Clojure jest przyjazny dla programów wielowątkowych na kilka innych sposobów. Software Transactional Memory (STM) to pomysł na wykorzystanie zasady dostępu do współdzielonego zasobu, znanego z systemów baz danych. Tam nikt nie widzi nic dziwnego w tym, że tysiące równoczesnych żądań dostępu do np. pojedynczej krotki tabeli nie powoduje zawieszenia aplikacji, a każde z tych żądań zostaje obsłużone. Używa się tam skrótu ACID, który znaczy że każdy dostęp jest atomowy, spójny, izolowany i trwały. STM w Clojure gwarantuje trzy pierwsze cechy.
Clojure - wielowątkowość agenci przekazywanie danych przez komunikaty (ang. message passing concurrency ) zasada dostępu stosowana w językach Erlang, Scala asynchroniczny i niezależny dostęp danej współdzielonej Autor Clojure, Rich Hickey, stwierdził że obecnie STM oraz inne metodyki mające rozwiązać problem pewnego programowania współbieżnego nie są dostatecznie zweryfikowane w praktyce. Dlatego zaproponował wiele takich metodyk na raz w Clojure. STM dotyczy sytuacji dostępu synchronicznego. Dla sytuacji, kiedy potrzebny jest dostęp asynchroniczny, dostępny jest mechanizm tzw. agentów. W największym skrócie to mechanizm przekazywania asynchronicznych komunikatów między niezależnymi wątkami.
Clojure - wielowątkowość atomy synchroniczny i niezależny dostęp danej współdzielonej dana to jeden z niemodyfikowalnych typów Clojure modyfikacji ulega referencja na "atom", a nie "atom" (dane) sam w sobie Agenci sprawdzają się, kiedy dostęp do współdzielonych danych powinien być asynchroniczny. Czasami jednak potrzebna jest synchronizacja dostępu i wtedy do dyspozycji Clojure daje nam mechanizm tzw. atomów.
Clojure - wielowątkowość dostęp do współdzielonych synchroniczny danych skoordynowany niezależny asynchroniczny - STM atomy agenci Te trzy różne mechanizmy składają się na kompletny zestaw narzędzi programowania współbieżnego.
Clojure - co zapamiętać? Clojure to język funkcyjny z rodziny Lisp działający na platformie JavaVM programowalny język programowania z bardzo rozbudowanym wsparciem dla współbieżności I wreszcie dochodzimy do podsumowania. Wymieniłem tutaj rzeczy, które trzeba zapamiętać z tej prezentacji. Dołożyłbym do tego jeszcze krótką informację - Clojure już jest używany w praktyce, chociaż naturalnie nie sposób nazwać języka Clojure popularnym. Portal http://flightcaster.com/ jest napisany w Clojure.
Lisp is worth learning for the profound enlightenment experience you will have when you finally get it; that experience will make you a better programmer for the rest of your days, even if you never actually use Lisp itself a lot. - Eric Steven Raymond Powstaje jeszcze na koniec pytanie czy warto poznać Clojure? Moja odpowiedź jest oczywista - tak. A na pytanie "dlaczego?", mogę zacytować Erica Raymonda, znanego chociażby z artykułu "the Cathedral and the Bazaar". W wolnym tłumaczeniu: "Lisp warto poznać dla tego przenikliwego uczucia olśnienia, jakiego doznasz kiedy naprawdę go poznasz; to doświadczenie sprawi, że będziesz lepszym programistą, nawet jeśli nie będziesz już więcej Lisp używał".
Chcesz więcej? strona główna projektu Clojure Clojure - functional programming for the JVM Clojure on blip.tv Dla wszystkich zaintrygowanych tą prezentacją podaję zestaw obowiązkowych do odwiedzenia adresów.
Dziękuję za uwagę W prezentacji użyłem "Lisp - Alien technology" logo z http://www.lisperati. com/logo.html oraz "Duke Open Source" logo z http://duke.kenai.com/. Obrazek serca pochodzi z http://www.pixabella.com/archives/340-clip-artfree.html. Znak "Exclamation" pochodzi z http://www.flickr. com/photos/itsaboyd/2961805797/. Zdjęcie IBM 704 pochodzi z Wikipedii dzięki Lawrence Livermore National Laboratory.