Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika Ig VENA, 50 g/l, roztwór do infuzji Immunoglobulina ludzka normalna do podania dożylnego (IVIg) Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta. - Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać. - W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub pielęgniarki. - Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Patrz punkt 4. Spis treści ulotki: 1. Co to jest lek Ig VENA i w jakim celu się go stosuje 2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Ig VENA 3. Jak stosować Ig VENA 4. Możliwe działania niepożądane 5. Jak przechowywać Ig VENA 6. Zawartość opakowania i inne informacje 1. Co to jest lek Ig VENA i w jakim celu się go stosuje Ig VENA jest roztworem immunoglobuliny ludzkiej normalnej do podania dożylnego. Immunoglobuliny są ludzkimi przeciwciałami obecnymi również we krwi. Ig VENA jest stosowana w następujących terapiach: Leczenie dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat), kiedy pacjent nie ma wystarczającej ilości przeciwciał (leczenie substytucyjne) w następujących przypadkach: 1. U pacjentów z wrodzonym niedoborem wytwarzania przeciwciał (w zespołach pierwotnych niedoborów odporności). 2. U pacjentów z (nowotworowymi) chorobami krwi (przewlekła białaczka limfatyczna), które powodują zmniejszenie wytwarzania przeciwciał (hipogammaglobulinemia) i nawracające bakteryjne zakażenia, kiedy profilaktyka antybiotykowa nie była skuteczna. 3. U pacjentów z nowotworem szpiku kostnego (szpiczak mnogi), które powoduje zmniejszenie wytwarzania przeciwciał (hipogammaglobulinemia) z nawracającymi zakażeniami bakteryjnymi, którzy nie reagowali na szczepionki przeciwko bakteriom pneumokokom. 4. U pacjentów ze zmniejszonym wytwarzaniem przeciwciał (hipogammaglobulinemia) po przeszczepie allogenicznym komórek szpiku kostnego (nie pochodzącego od tej samej osoby). 5. U pacjentów z wrodzonym AIDS z nawracającymi zakażeniami bakteryjnymi. Leczenie dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat) z pewnymi chorobami zapalnymi (immunomodulacja) w następujących przypadkach: 1. U pacjentów z niewystarczającą liczbą płytek krwi (pierwotna małopłytkowość immunologiczna) i u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed operacją w celu uzyskania odpowiedniej liczby płytek. 2. U pacjentów z zespołem Guillain Barré. Jest to ostra choroba objawiająca się zapaleniem nerwów obwodowych powodująca poważne osłabienie mięśni głównie w nogach i kończynach górnych. 3. U pacjentów z przewlekłą demielinizacyjną polineuropatią zapalną (ang. CIDP - Chronic Inflammatory Demyelinating Polyradiculoneuropathy). Ta przewlekła choroba jest rzadko występującym zaburzeniem nerwów obwodowych charakteryzującym się stopniowo postępującym osłabieniem kończyn dolnych i, w mniejszym stopniu, kończyn górnych. 4. U pacjentów z chorobą Kawasaki, ostrą chorobą pierwotną małych dzieci objawiającą się zapaleniem naczyń krwionośnych całego ciała. Strona 1 z 10
2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Ig VENA Kiedy nie stosować leku Ig VENA Jeśli pacjent ma uczulenie (nadwrażliwość) na immunoglobulinę ludzką normalną lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienionych w punkcie 6). W bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA (immunoglobulina A), kiedy u pacjenta występują przeciwciała przeciwko IgA we krwi. Ostrzeżenia i środki ostrożności Przed rozpoczęciem stosowania leku Ig VENA należy omówić to z lekarzem lub pielęgniarką. Pacjenci muszą być dokładnie monitorowani i uważnie obserwowani podczas infuzji z powodu ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych. Niektóre reakcje niepożądane mogą pojawiać się częściej: w przypadku zbyt szybkiej infuzji; u pacjentów z niskim poziomem przeciwciał we krwi (hipo- lub agammaglobulinemia z niedoborem lub bez niedoboru IgA); u pacjentów, którzy otrzymują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy; w rzadkich przypadkach, kiedy zmieniono podawany wcześniej lek immunoglobuliny ludzkiej normalnej na inny lub gdy od ostatniej infuzji upłynął długi czas. W pewnych przypadkach, immunoglobuliny mogą zwiększyć ryzyko zawału serca, udaru, zakrzepu tętnicy płucnej lub pogłębić zakrzepicę żył głębokich Z tego powodu, lekarz zachowa szczególną ostrożność w następujących przypadkach: - u pacjentów otyłych, - u osób w podeszłym wieku, - u pacjentów z cukrzycą, - u pacjentów z nadciśnieniem, - u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi (hipowolemia), - u pacjentów z chorobami naczyniowymi, - u pacjentów z ryzykiem wystąpienia stanów zakrzepowych krwi (nabyte lub wrodzone zaburzenia krzepliwości), - u pacjentów ze stanami zakrzepowymi w wywiadzie - u pacjentów z chorobami objawiającymi się zwiększeniem lepkości krwi, - u pacjentów długotrwale unieruchomionych, - u pacjentów z chorobami nerek obecnie lub w przeszłości, lub przyjmujących leki, które mogą uszkadzać nerki (leki nefrotoksyczne), ponieważ odnotowano przypadki ostrej niewydolności nerek. W przypadku uszkodzenia czynności nerek, należy rozważyć przerwanie podawania immunoglobuliny. Pacjent może mieć alergię (nadwrażliwość) na immunoglobulinę (przeciwciała) nie wiedząc o tym. Nadwrażliwość może wystąpić nawet u pacjenta, który otrzymał już wcześniej immunoglobulinę ludzką normalną i dobrze ją tolerował. Może wystąpić szczególnie w przypadkach niedoboru immunoglobulin typu IgA (u pacjentów z przeciwciałami przeciw- IgA). W tych rzadkich przypadkach mogą wystąpić reakcje alergiczne (nadwrażliwości) takie jak nagły spadek ciśnienia krwi lub reakcja anafilaktyczna. W przypadku reakcji niepożądanej, należy albo zmniejszyć szybkość podawania, albo przerwać podawanie immunoglobulin. Leczenie zależy od rodzaju i ciężkości działania niepożądanego. W przypadku wystąpienia wstrząsu, należy postępować według obecnie obowiązujących standardów medycznych leczenia wstrząsu. Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli przynajmniej jeden w powyższych przypadków dotyczy pacjenta. Lekarz podejmie odpowiednie środki ostrożności w podawaniu leku Ig VENA. Strona 2 z 10
Zapobieganie zakażeniom wirusowym Leki wytwarzane z ludzkiej krwi lub osocza poddawane są określonym procedurom, które mają zapobiec przeniesieniu zakażenia na leczonych pacjentów. Do tych procedur należy selekcja dawców krwi i osocza, której celem jest wykluczenie dawców mogących być źródłem zakażenia; badanie osocza pod kątem obecności czynników zakaźnych/wirusów. Wytwórcy leków z ludzkiej krwi lub osocza stosują również procesy, które inaktywują lub usuwają wirusy. Pomimo powyższych środków zapobiegawczych nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych przez lek przygotowany z ludzkiej krwi lub osocza. Odnosi się to również do nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów. Uważa się, że przedsięwzięte środki zapobiegawcze są skuteczne w stosunku do wirusów otoczkowych, takich jak wirus ludzkiego niedoboru odporności (HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) i typu C (HCV), oraz do wirusów bezotoczkowych, takich jak wirus zapalenia wątroby typu A (HAV). Środki te mogą mieć ograniczoną skuteczność przeciwko wirusom bezotoczkowym, takim jak parwowirus B19. Nie stwierdzono, że immunoglobuliny mogą być przyczyną zapalenia wątroby typu A lub zakażenia parwowirusem B 19, ponieważ obecność przeciwciał może odgrywać istotną rolę zabezpieczającą przed zakażeniami wirusowymi. Zaleca się, aby za każdym razem zastosowania Ig VENA, zapisać nazwę i numer serii w celu możliwości identyfikacji leku. Dzieci i młodzież Brak specjalnych zaleceń dotyczących środków zapobiegawczych lub monitorowania. Lek Ig VENA a inne leki Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować. Nie wolno mieszać immunoglobuliny ludzkiej normalnej do podawania dożylnego z innymi lekami. Wpływ na żywe atenuowane szczepionki wirusowe Podanie immunoglobuliny może osłabić przez okres od co najmniej 6 tygodni do 3 miesięcy skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takie jak wirus odry, różyczki, świnki lub ospy wietrznej. Po podaniu tego leku, należy zachować 3 miesięczną przerwę przed szczepieniem szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy. W przypadku odry, to osłabienie może utrzymywać się do roku. Z tego powodu pacjenci otrzymujący szczepionkę przeciw odrze powinni mieć oznaczone miano przeciwciał. Wpływ na wyniki badań krwi Po wstrzyknięciu immunoglobuliny, przejściowy wzrost we krwi pacjenta biernie przeniesionych różnych przeciwciał może spowodować fałszywie dodatnie wyniki testów serologicznych. Bierne przeniesienie przeciwciał przeciw antygenom erytrocytów, np. A, B, D (odpowiedzialnych za grupę krwi) mogą wpływać na wyniki niektórych testów serologicznych na przeciwciała dla czerwonych krwinek np. bezpośredniego testu antyglobulinowego (DAT, test Coombsa). Badanie stężenia glukozy we krwi Niektóre rodzaje badań stężenia glukozy we krwi (np. wykorzystujące metody bazujące na dehydrogenazie glukozy-pirolochinolinochinonu (GDH-PQQ) lub oksydoreduktazie glukozybarwniku) fałszywie interpretują maltozę (100 mg/ml) zawartą w leku Ig VENA jako glukozę. Może to spowodować fałszywie zawyżony odczyt stężenia glukozy w czasie infuzji i przez okres około 15 godzin po zakończeniu infuzji, co w konsekwencji może prowadzić do niewłaściwego podawania insuliny, prowadzącego do zagrażającej życiu hipoglikemii. Ponadto przypadki rzeczywistej hipoglikemii mogą pozostać nieleczone, jeżeli stan hipoglikemii został zamaskowany fałszywie podwyższonymi odczytami stężenia glukozy. W związku z tym, podając Ig VENA lub inne leki do podawania pozajelitowego zawierające maltozę, pomiar stężenia glukozy we krwi należy przeprowadzić metodą swoistą dla glukozy. Należy dokładnie zapoznać się z informacjami Strona 3 z 10
dotyczącymi testów do badania stężenia glukozy we krwi, włącznie z informacjami o paskach testowych, w celu ustalenia, czy można je stosować z zawierającymi maltozę lekami do podawania pozajelitowego. W przypadku wątpliwości należy skontaktować się z producentem urządzenia w celu ustalenia, czy można je stosować z zawierającymi maltozę lekami do podawania pozajelitowego. Dzieci i młodzież Chociaż nie prowadzono badań interakcji u dzieci i młodzieży, jednak nie oczekuje się różnic między populacją dorosłych a dzieci i młodzieży. Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność - Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza, że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku. Lekarz zdecyduje, czy lek Ig VENA może być zastosowany u pacjentki w ciąży. - Nie prowadzono badań klinicznych z Ig VENA u kobiet w ciąży. Wykazano, że produkty immunoglobulin dożylnych przenikają przez łożysko, z nasileniem w czasie trzeciego trymestu. Jednak długotrwałe doświadczenia kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin sugerują, że nie należy spodziewać się żadnego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, na płód ani na noworodka. - Immunoglobuliny są wydzielane do mleka, co może przyczyniać się do przekazywania noworodkowi przeciwciał ochronnych. - Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin sugerują, że nie należy spodziewać się żadnego szkodliwego wpływu na płodność. Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Niektóre działania niepożądane związane z produktem Ig VENA mogą pogarszać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których wystąpiły działania niepożądane w czasie leczenia, powinni poczekać na ich ustąpienie przed prowadzeniem pojazdu lub obsługiwaniem maszyn. Ig VENA zawiera maltozę i sód Lek zawiera 100 mg maltozy w 1 ml. Ten lek zawiera 69 mg sodu w 1 litrze. Należy wziąć to pod uwagę w przypadku pacjentów na diecie ubogosodowej. 3. Jak stosować Ig VENA. Ig VENA może być podawany przez lekarza lub wyszkolony personel medyczny tylko w warunkach szpitalnych lub ambulatoryjnych. Dawka i schemat dawkowania zależą od wskazań; lekarz określi odpowiednie dawkowanie właściwe dla danego pacjenta. Ig VENA należy podawać początkowo powoli. Jeśli lek jest dobrze tolerowany, szybkość infuzji można stopniowo zwiększać. Stosowanie u dzieci i młodzieży Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od tego stosowanego u dorosłych, ponieważ dawkowanie w poszczególnych wskazaniach określone jest na podstawie masy ciała i stanu klinicznego pacjenta. Przyjęcie większej niż zalecana dawki Ig VENA Przedawkowanie może prowadzić do przeciążenia krążenia i nadmiernej lepkości krwi, zwłaszcza u pacjentów z grup ryzyka, z pacjentami w wieku podeszłym lub z niewydolnością serca lub nerek włącznie. W razie jakichkolwiek dalszych pytań dotyczących stosowania tego leku należy zwrócić się do lekarza Strona 4 z 10
lub pielęgniarki. 4. Możliwe działania niepożądane Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią. Bardzo rzadko mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, ból stawów, obniżenie ciśnienia krwi i umiarkowany ból dolnej części pleców. Rzadko immunoglobulina ludzka normalna może spowodować nagły spadek ciśnienia krwi i w pojedynczych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, nawet u pacjenta, u którego nie występowała nadwrażliwość po wcześniejszych podaniach. Po podaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny obserwowano przypadki odwracalnego aseptycznego zapalenia opon mózgowych, pojedyncze przypadki odwracalnej anemii hemolitycznej/hemolizy i rzadkie przypadki przejściowych reakcji skórnych. Obserwowano wzrost poziomu kreatyniny w surowicy i/lub ostrą niewydolność nerek. Bardzo rzadko występowały powikłania zakrzepowo-zatorowe, takie jak zawał serca, udar mózgu, zakrzep tętnicy płucnej, zakrzepica żył głębokich. W badaniu klinicznym KB034, w którym podano 756 dawek leku Ig VENA 33 dorosłym pacjentom z przewlekłą zapalną demielinizacyjną polineuropatią, u jednego pacjenta wystąpił pojedynczy przypadek bólu głowy. Dodatkowe działania niepożądane u dzieci i młodzieży Należy spodziewać się, że częstość, rodzaj i ciężkość działań niepożądanych u dzieci i młodzieży są takie same jak u dorosłych. Informacje dotyczące bezpieczeństwa wirusowego patrz: punkt 2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Ig VENA. Zgłaszanie działań niepożądanych Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych (Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa), tel: 22 4921301, faks: 22 4921309, e-mail: ndl@urpl.gov.pl 5. Jak przechowywać Ig VENA Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie fiolki i pudełku po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień danego miesiąca. Przechowywać w lodówce (2 o C - 8 o C). Przed użyciem i w okresie ważności, lek może być przechowywany w temperaturze pokojowej, nie powyżej 25 C, przez maksymalnie 6 kolejnych miesięcy. Po tym czasie lek należy usunąć. W żadnym przypadku nie można leku ponownie wstawić do lodówki, jeśli był przechowywany w temperaturze pokojowej. Na pudełku należy zapisać początkową datę przechowywania w temperaturze pokojowej. Po otwarciu fiolki zawartość należy zużyć natychmiast. Fiolki przechowywać w opakowaniu zewnętrznym Nie zamrażać. Nie stosować tego leku, jeśli zauważy się, że roztwór zmętniał, zmienił barwę, lub ma widoczny osad. Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać Strona 5 z 10
farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko. 6. Zawartość opakowania i inne informacje Co zawiera lek Ig VENA Substancją czynną leku jest immunoglobulina ludzka normalna. 1 ml roztworu zawiera 50 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej. Roztwór zawiera ludzkie białko 50 g/l, w tym co najmniej 95% IgG (immunoglobulina G). Rozkład podklas IgG jest następująca: IgG 1 62,1% IgG 2 34,8% IgG 3 2,5% IgG 4 0,6% Maksymalna zawartość IgA wynosi 50 mikrogramów/ml. Lek wytworzono z osocza dawców krwi. Pozostałe składniki leku to maltoza, woda do wstrzykiwań. Jak wygląda lek Ig VENA i co zawiera opakowanie Roztwór do infuzji IgVENA jest przezroczysty lub lekko opalizujący, bezbarwny lub jasnożółty. Ig VENA 2,5 g/50 ml roztwór do infuzji, 50 ml fiolka + uchwyt Ig VENA 5 g/100 ml roztwór do infuzji, 100 ml fiolka + uchwyt Ig VENA 10 g/200 ml roztwór do infuzji, 200 ml fiolka + uchwyt Podmiot odpowiedzialny: Kedrion S.p.A. Loc. Ai Conti, 55051 Castelvecchio Pascoli, Barga (Lucca), Włochy Wytwórca: Kedrion S.p.A. 55027 Bolognana, Gallicano (Lucca), Włochy Ten produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w krajach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego pod następującymi nazwami: Austria Ig Vena 50g/l Infusionslösung Niemcy Ig Vena 50 g/l Infusionslösung Grecja Ig VENA Włochy IG VENA Polska Ig VENA Portugalia Ig Vena W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego: MB&S Medical Business and Science, ul. Chełmska 30/34, 00-725 Warszawa Tel/faks. 22 851 52 08 Data ostatniej aktualizacji ulotki: styczeń 2015 Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego: Instrukcja prawidłowego stosowania Przed użyciem produkt Ig VENA należy doprowadzić do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. Strona 6 z 10
Przed użyciem roztwór powinien być oceniony wizualnie pod kątem obecności cząstek stałych i zabarwienia. Nie należy stosować roztworów, które są mętne lub mają osad. Ig VENA należy podawać dożylnie z początkową szybkością infuzji 0,46 0,92 ml/kg/godz. (10 20 kropli na minutę) przez 20-30 minut. Jeśli jest dobrze tolerowana, szybkość infuzji można stopniowo zwiększać maksymalnie do 1,85 ml/kg/godz. (40 kropli na minutę). Instrukcja użycia uchwytu 1. Odkręcić dolną część etykiety, aby utworzyć uchwyt (rys. A) 2. Jeśli potrzeba, rozciągnąć uchwyt (maks. 300%) (rys. B) 3. Powiesić butelkę na uchwycie (rys. C) (rys. A) (rys. B) (rys. C) Środki ostrożności Niektóre ciężkie działania niepożądane mogą być związane z szybkością infuzji. Potencjalnych powikłań można często uniknąć przez upewnienie się: - że pacjenci nie są uczuleni na immunoglobulinę ludzką normalną, przez początkowe powolne podawanie produktu (szybkość podawania 0,46-0,92 ml/kg/godz.); - że pacjenci są dokładnie monitorowani w czasie infuzji co do działań niepożądanych. Szczególnie pacjenci otrzymujący immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy, pacjenci którzy otrzymywali wcześniej inny produkt IVIg lub w przypadku długiej przerwy od poprzedniej infuzji powinni być monitorowani podczas pierwszej infuzji i przez pierwszą godzinę po pierwszej infuzji, w celu zauważenia objawów potencjalnych działań niepożądanych. Pozostali pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 minut po infuzji. U wszystkich pacjentów podawanie dożylne Ig wymaga: - odpowiedniego nawodnienia przed rozpoczęciem infuzji Ig - monitorowania wydalania moczu - monitorowania poziomu kreatyniny w surowicy - unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. W przypadku działania niepożądanego, należy albo zmniejszyć szybkość podawania, albo przerwać podawanie immunoglobulin. Leczenie zależy od rodzaju i ciężkości działania niepożądanego. W przypadku wystąpienia wstrząsu, należy postępować według obecnie obowiązujących standardów medycznych leczenia wstrząsu. Dzieci i młodzież Brak specjalnych zaleceń dotyczących środków zapobiegawczych lub monitorowania u dzieci i młodzieży. Nie należy spodziewać się różnic u dzieci i młodzieży (od 0 do 18 lat). Choroba zakrzepowo-zatorowa Istnieją kliniczne dowody na związek pomiędzy podawaniem dożylnym Ig a przypadkami zakrzepowo-zatorowymi takimi jak zawał serca, epizod naczyniowo-mózgowy (w tym udar), zakrzep tętnicy płucnej i zakrzepica żył głębokich, które uważa się za mające związek ze względnym zwiększeniem lepkości krwi po intensywnym podaniu immunoglobuliny u pacjentów z grupy ryzyka. Strona 7 z 10
Należy zachować ostrożność w przepisywaniu i podawaniu produktu pacjentom otyłym i pacjentom, u których istnieje ryzyko wystąpienia stanów zakrzepowych (takich jak podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca i choroby naczyniowe lub stany zakrzepowe w wywiadzie, nabyte lub wrodzone zaburzenia krzepliwości, długotrwale unieruchomionych, pacjentów z ciężką hipowolemią, pacjentów z chorobami objawiającymi się zwiększeniem lepkości krwi). U pacjentów z ryzykiem niepożądanych reakcji zakrzepowo-zatorowych, immunoglobuliny do stosowania dożylnego powinny być podawane z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. Ostra niewydolność nerek Odnotowano przypadki ostrej niewydolności nerek u pacjentów leczonych immunoglobulinami do stosowania dożylnego. U większości z nich zidentyfikowano czynniki ryzyka, takie jak istniejąca uprzednio niewydolność nerek, cukrzyca, poważne zmniejszenie objętości krwi krążącej, nadwaga, równoczesne przyjmowanie produktów o właściwościach nefrotoksycznych lub wiek powyżej 65 lat. W przypadku upośledzenia czynności nerek, należy rozważyć przerwanie dożylnego podawania Ig. Doniesienia o zaburzeniu czynności nerek i ostrej niewydolności nerek dotyczyły stosowania wielu licencjonowanych produktów dożylnych immunoglobulin zawierających różne substancje pomocnicze takie jak sacharoza, glukoza i maltoza. W ogólnej liczbie przypadków, udział produktów zawierających sacharozę jako stabilizator, był nieproporcjonalnie większy. U pacjentów z grupy ryzyka można rozważyć stosowanie produktów dożylnych immunoglobulin niezawierających tych substancji pomocniczych. U pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek immunoglobuliny dożylne powinny być podawane z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. Aseptyczne zapalenie opon mózgowych W czasie leczenia dożylnymi immunoglobulinami odnotowano występowanie zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowych (ang. AMS - aseptic meningitis syndrome). Przerwanie leczenia IVIg powodowało remisję AMS w ciągu kilku dni bez wystąpienia następstw. Zespół z reguły rozpoczyna się w ciągu kilku godzin do 2 dni od zastosowania IVIg. W badaniach płynu mózgowo-rdzeniowego często stwierdza się pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm 3, głównie granulocytów, oraz stężenia białka podwyższone do kilkuset mg/dl. AMS może występować częściej w związku z leczeniem dużymi dawkami IVIg (2 g/kg). Niedokrwistość hemolityczna Produkty immunoglobuliny dożylnej mogą zawierać przeciwciała grup krwi, które mogą działać jak hemolizyny i indukować w warunkach in vivo opłaszczanie krwinek czerwonych immunoglobuliną, powodując dodatnią bezpośrednią reakcję antyglobulinową (test Coombsa) oraz, rzadko, hemolizę. Niedokrwistość hemolityczna może rozwinąć się w czasie leczenia IVIg w wyniku wzmożonej sekwestracji krwinek czerwonych. Pacjenci otrzymujący dożylnie immunoglobulinę powinni być monitorowani ze względu na możliwość wystąpienia klinicznych objawów hemolizy. Ten produkt leczniczy w 1 ml zawiera 100 mg maltozy jako substancję pomocniczą. Obecność maltozy we krwi może wpływać na wynik badania glukozy, dając fałszywie zawyżony odczyt stężenia glukozy we krwi, co w konsekwencji może prowadzić do niewłaściwego podawania insuliny powodującego zagrażającą życiu hipoglikemię i śmierć. Ponadto, przypadki rzeczywistej hipoglikemii mogą pozostać nieleczone, jeśli stan niedocukrzenia będzie zamaskowany fałszywie zwiększonym wynikiem stężenia glukozy. W celu uzyskania dalszych informacji, patrz punkt Badanie stężenia glukozy we krwi. Dawkowanie Leczenie substytucyjne musi być rozpoczęte i monitorowane przez lekarza specjalistę doświadczonego w leczeniu niedoboru odporności. Dawkowanie Dawka i schemat dawkowania zależą od wskazań. Strona 8 z 10
W leczeniu substytucyjnym dawkę należy ustalić indywidualne dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. Poniższe sposoby dawkowania podano jako wskazówkę. Leczenie substytucyjne w pierwotnych zespołach niedoboru odporności Dawkę należy ustalić tak żeby osiągnąć poziom IgG (mierzony przed następną infuzją), co najmniej 5 do 6 g/l. Od rozpoczęcia leczenia do wyrównania stężenia potrzeba trzy do sześciu miesięcy. Zaleca się stosowanie dawki początkowej 0,4-0,8 g/kg podanej jednorazowo, a następnie co najmniej 0,2 g/kg podawanej co trzy do czterech tygodni. Dawka wymagana do osiągnięcia stężenia 5-6 g/l we krwi krążącej wynosi 0,2-0,8 g/kg/miesiąc. Po osiągnięciu stabilnego stanu, przerwy między infuzjami wynoszą 3-4 tygodnie. Należy oznaczać i oceniać poziom immunoglobuliny w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. W celu zmniejszenia częstości występowania zakażeń może być koniczne zwiększenie dawki w celu uzyskania większego stężenia. Hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową, u których profilaktyka antybiotykowa była nieskuteczna; hipogammaglobulinemia i nawracające zakażenia bakteryjne u pacjentów w fazie plateau szpiczaka mnogiego, którzy nie reagowali na uodpornienie przeciw pneumokokom; pacjenci z wrodzonym AIDS z nawracającymi zakażeniami bakteryjnymi Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg co trzy do czterech tygodni. Hipogammaglobulinemia u pacjentów po przeszczepie allogenicznym macierzystych komórek krwiotwórczych Zalecana dawka wynosi 0,2-0,4 g/kg co trzy do czterech tygodni. Należy utrzymać stężenie powyżej 5 g/l. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna Dwa alternatywne schematy leczenia: dawka 0,8-1,0 g/kg w pierwszym dniu; dawka może być powtórzona raz w ciągu 3 dni 0,4 g/kg na dobę przez dwa do pięciu dni. Leczenie można powtórzyć, jeśli nastąpi nawrót choroby. Zespół Guillain Barré 0,4 g/kg/dobę przez ponad 5 dni. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP) Dawka początkowa: 2 g/kg przez 4 kolejne dni; zaleca się podawać dawkę początkową co 3-4 tygodnie do osiągnięcia maksymalnego działania leczniczego. Dawka podtrzymująca: lekarz prowadzący ustali dawkę podtrzymującą; po uzyskaniu maksymalnego działania zaleca się zmniejszyć dawkowanie i dostosować częstość podawania aż do uzyskania najmniejszej leczniczej dawki podtrzymującej. Wykazano, że dawka początkowa była dobrze tolerowana przez 7 kolejnych cykli terapeutycznych prowadzonych przez ponad 6 miesięcy. Choroba Kawasaki 1,6-2,0 g/kg w podzielonych dawkach przez ponad dwa do pięciu dni lub 2,0 g/kg jako jednorazowa dawka. Pacjenci powinni otrzymywać równocześnie kwas acetylosalicylowy. Zalecane dawkowanie przedstawiono w poniższej tabeli: Wskazania Dawka Częstość wstrzyknięć Leczenie substytucyjne - dawka początkowa: Strona 9 z 10
w pierwotnych zespołach niedoboru odporności Leczenie substytucyjne we wtórnym niedoborze odporności 0,4-0,8 g/kg - następnie: 0,2-0,8 g/kg 0,2-0,4 g/kg AIDS wrodzone 0,2-0,4 g/kg co 3-4 tygodnie Hipogammaglobulinemia (< 4 g/l) u pacjentów po przeszczepie allogenicznym macierzystych komórek krwiotwórczych Leczenie immunomodulujące: Pierwotna małopłytkowość immunologiczna co 3-4 tygodnie do osiągnięcia we krwi stężenia IgG co najmniej 5 6 g/l co 3-4 tygodnie do osiągnięcia we krwi stężenia IgG co najmniej 5-6 g/l 0,2-0,4 g/kg co 3-4 tygodnie do osiągnięcia we krwi stężenia IgG powyżej 5 g/l 0,8 1 g/kg lub 0,4 g/kg/d przez 2-5 dni Zespół Guillain Barré 0,4 g/kg/d przez 5 dni Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP)* Choroba Kawasaki w pierwszym dniu, możliwe powtórzenie raz w ciągu 3 dni dawka początkowa 2 g/kg przez 4 kolejne dni co 3-4 tygodnie - następnie: dawka podtrzymująca 1,6 2 g/kg dostosowana do potrzeb pacjenta, patrz opis powyżej w podzielonych dawkach przez ponad 2-5 dni w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym lub 2 g/kg w jednej dawce w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym *Dawka ustalona na podstawie dawek stosowanych w badaniu klinicznym przeprowadzonym z produktem Ig VENA Szczególne populacje Doświadczenie u pacjentów w wieku 65 lat i więcej jest ograniczone. Stosowanie u dzieci i młodzieży Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od tego stosowanego u dorosłych, ponieważ dawkowanie w poszczególnych wskazaniach określone jest na podstawie masy ciała i stanu klinicznego pacjenta odpowiednio do ww. CIDP Ze względu na rzadkie występowanie przewlekłej zapalnej polineuropatii demielinizacyjnej i w konsekwencji małą liczbę pacjentów ogółem, doświadczenie w stosowaniu immunoglobulin dożylnych u dzieci z CIDP jest ograniczone; z tego względu dostępne są tylko dane z literatury. Jednakże, opublikowane dane są zgodne i wszystkie wykazują, że leczenie IVIg u dorosłych i dzieci jest jednakowo skuteczne, jak w przypadku zatwierdzonych dotychczas wskazań. Strona 10 z 10