śycie w słuŝbie,,solidarności i Ojczyzny
12 stycznia 1952 17 październik 2002
Alina Pienkowska urodziła się 12 stycznia 1952 roku, wychowała w wielodzietnej rodzinie robotniczej
w Gdańsku. Z domu rodzinnego wyniosła umiłowanie dobroci i chęć niesienia pomocy ludziom. Jako córka pracownika Stoczni Gdańskiej im. Lenina dość wcześnie zetknęła się z tradycją Grudnia 70. Po liceum i ukończeniu studium medycznego została dyplomowaną pielęgniarką. Była jednakŝe pielęgniarką nie tylko z zawodu, ale bardziej z powołania. Wcześniej ujawniły się jej szlachetne cechy charakteru, jak wraŝliwość, prostolinijność, odwaga i nade wszystko troska o drugiego człowieka. Podczas krótkiego pobytu w Anglii w 1977 roku zainteresowała się istnieniem opozycji demokratycznej w Polsce. Po powrocie do kraju nabrała na tyle dojrzałości i odwagi, Ŝe zaczęła szukać kontaktów z opozycją polityczną. Wiosną 1978 roku Alina Pienkowska zapukała do drzwi Bogdana Borusewicza, jedynego wówczas przedstawiciela KOR-u na WybrzeŜu. Niewątpliwie spotkanie z Borusewiczem zawaŝyło na jej całej drodze Ŝyciowej. W połowie 1978 roku Alina Pienkowska przystąpiła do Komitetu ZałoŜycielskiego Wolnych Związków Zawodowych (WZZ) WybrzeŜa. Weszła w skład redakcji podziemnego pisma,,robotnik WybrzeŜa. Jej adres widniał, niezaleŝnie od skali ryzyka, w stopce redakcyjnej pisma. Pisała głownie o sprawach pracowniczych, nadto zajmowała się kolportaŝem róŝnych ulotek i prasy niezaleŝnej. Jawna działalność opozycyjna ściągnęła na Pienkowska liczne szykany. Najczęściej dotyczyły one karnych zmian miejsca pracy.
Sierpień 1980 r. Zastał Alinę Pienkowska w pracy w przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej (ZOZ) przy Stoczni Gdańskiej. Strajk stoczniowy przygotowywała właśnie grupa działaczy WZZ-ów pod przewodnictwem Bogdana Borusewicza. Po rozpoczęciu strajku w Stoczni Gdańskiej 14 sierpnia 1980 r. Alina Pienkowska zdołała powiadomić Radio Wolna Europa o postulatach strajkujących i stoczniowców. Była to pierwsza niezaleŝna informacja przekazana na Zachód od początku wielkiego strajku. 16 sierpnia 1980 roku, po podpisaniu porozumienia z dyrekcja, wraz z Ewą Osowska i Anną Walentynowicz, zdołały zatrzymać i przekonać część stoczniowców o konieczności kontynuowania strajku solidarnościowego z innymi zakładami Trójmiasta. Alina Pienkowska jest współautorką słynnych juz 21 postulatów gdańskich, a w szczególności postulatu nr 16 dotyczącego słuŝby zdrowia. W trakcie strajku sierpniowego pracowała w Prezydium Międzynarodowego Komitetu Strajkowego (MKS). Podczas negocjacji z Komisją Rządową zdecydowanie upominała się o wolność dla więźniów politycznych. Podpis Aliny Pienkowskiej figuruje pod tekstem Porozumień Gdańskich. W ten sposób przeszła nie tylko do historii Polski.
OD,, SOLIDARNOŚCI DO RADY MIASTA GDAŃSKA W OKRESIE TZW. KARNAWAŁU,,Solidarności (1980-1981) Alina Pienkowska zasiadała w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu ZałoŜycielskiego NSZZ,Solidarność, a następnie w Zarządzie regionu Gdańskiego. Nade wszystko organizowała struktury związkowe w jednostkach słuŝby zdrowia. Była kolejno przewodnicząca Regionalnej i Krajowej Sekcji SłuŜby Zdrowia NSZZ,, Solidarność. Jesienią 1981r. publicznie przeciwstawiła się centralistycznym metodom kierowania Związkiem przez Lecha Wałęsę. ZłoŜyła nawet rezygnację z pracy w Zarządzie regionu. 13 grudnia 1981 roku, wprowadzenie stanu wojennego, oznaczało dla Aliny Pienkowskiej pewne internowanie. Dopiero w połowie lipca 1982 została zwolniona z ośrodka internowania w nadgranicznej Gołdapi. Po uwolnieniu nawiązała bliską współpracę z Bogdaniem Borusewiczem i strukturami podziemnej,,solidarności. AngaŜowała się równieŝ w działalność charytatywna i we współpracę z Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ,Solidarność (Zbigniewa Romaszewskiego). Dzieliła przez kolejne lata dole i niedole prześladowanego Związku. Rewizje w mieszkaniu, wielokrotne zatrzymana na 48 godzin, szykany w pracy, to konsekwencja jej nieugiętej postawy solidarnościowej.
W pamiętnym 1988 roku czynnie wspierała strajki, zarówno majowy, jak i sierpniowy w Stoczni Gdańskiej. W strajku sierpniowym, który zmusił władze PRL do rozmów z NSZZ,, Solidarność. Pienkowska reprezentował słuŝbę zdrowia w ścisłym ośmioosobowym Międzyzakładowym Komitecie Strajkowym. Po rozpoczęciu przez władze dialogu i rozmów politycznych z obozem solidarnościowoopozycyjnym nie zaprzestała aktywności społecznikowskiej. Między innymi z jej aktywnością wiąŝe się równieŝ uruchomienie Ośrodka Nieinwazyjnej Diagnostyki Kardiologicznej Społecznej Fundacji,,Solidarność. Nieobecność Aliny Pieńkowskiej przy Okrągłym Stole wynikała z jej świadomego wyboru i uczulenia na demokrację (reprezentatywność). Dlatego teŝ konsekwentnie odmówiła udziału w wyborach kontraktowych do parlamentu w 1989 r. Nie zgodziła się takŝe na objęcie wysokiego stanowiska w Ministerstwie Zdrowia. Za to z pełnym zaufaniem pełniła najwyŝsze funkcje w Regionalnej i Krajowej Sekcji SłuŜby Zdrowia NSZZ,,Solidarność. W pełni wolnych wyborach do parlamentu w 1991 r. Alina Pienkowska uzyskała mandat senatora RP, poparty aŝ 207 155 głosami. Taki wysoki wynik wyborczy moŝe być i dzisiaj marzeniem niejednego polityka W senacie podjęła się pracy nad systemowymi zmianami w słuŝbie zdrowia.
Organizowała regularne konsultacje związkowo-parlamentarne, w których wykuwał się nowy kształt zreformowanej od podstaw opieki zdrowotnej. Niestety, prace te trwały dość krótko w związku z rozwiązaniem parlamentu przez prezydenta Lecha Wałęsę w końcu maja 1993 roku. W wyborach jesiennych do parlamentu 1993 roku, wbrew wielu namowom, Alina Pienkowska nie zgodziła się kandydować. A przecieŝ tak wiele osób rzeczywiście chciało na nią zagłosować. Według niektórych opinii, ustąpiła na rzecz kariery parlamentarnej swojego męŝa, Bogdana Borusewicza. Powrót Pieńkowskiej do pracy w swoim zawodzie był konsekwencją jej postawy Ŝyciowej. W przychodni Przemysłowego ZOZ-u wykonywała swoje podstawowe obowiązki. Wielu dziwiło się, ze niedawna pani senator oddaje się tak zwyczajnym zajęciom. To dotychczas nie zdarzało się w Ŝyciu publicznym. Trzeba teŝ podkreślić, Ŝe Alina Pienkowska nie zaniechała aktywności związkowej. Prawie do końca Ŝycia przewodniczyła Komisji Zakładowej NSZZ,, Solidarność w Przemysłowym ZOZ. Alina Pienkowska w Ŝyciu publicznym coraz większe nadzieje wiązała z samorządem terytorialnym. Jesienią 1998 roku została radna Rady Miasta Gdańska. Zgodnie z swoją misją Ŝyciową, podjęła się kierowania Komisją Zdrowia. Szczególnie interesowała się przekształceniami strukturalnymi i własnościowymi w systemie opieki zdrowotnej. Na tym polu odnotowała wiele sukcesów. Pomimo cięŝkiej choroby nowotworowej, do końca wypełniała swoje samorządowe obowiązki.
Niewiele jest tak miarodajnych i wiarygodnych postaci dla historii Porozumień Sierpniowych i całego dziedzictwa,,solidarności jak Alina Pienkowska. Ta, z zawodu i powołania, dyplomowana pielęgniarka odegrała istotną rolę w powstaniu i rozwoju NSZZ,,Solidarność.
Do końca swojego Ŝycia pozostawała wierna i konsekwentna wyznawanym ideałom oraz wartościom. NIE śałowała SWYCH SIŁ I CZASU DLA DOBRA OGÓŁU.
STAŁA SIĘ WZOREM DO NAŚLADOWANIA SZTANDAREM LEGĘNDĄ SOLIDARNOŚCI