Chodzić w Duchu Św. 31 tydzień zwykły Lectio divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego

Chodzić w Duchu Św. 31 tydzień zwykły Lectio divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego Parafia NMP Bolesnej, Wrocław Strachocin, listopad 2011 Teksty dostępne na stronie: www.onjest.pl

Opracowanie: Jolanta Prokopiuk Korekta: Jerzy Prokopiuk

Lectio divina - metoda osobistego studium Pisma Świętego Mnisi znali dwa sposoby medytacji Słowa Bożego: ruminatio przetrawianie Słowa Bożego poprzez jego ciągłe powtarzanie oraz lectio divina Bożą lekturę, czytanie Pisma Świętego. Ukształtowana była przez duchową egzegezę Pisma Świętego. Chodziło w niej o to, że wszystkie słowa Biblii rozumiem jako drogę do Boga, jako opis drogi duchowej. Chodzi tu raczej o pytanie: kim jestem, co jest tajemnicą mojego życia, kim i czym stałem się dzięki Jezusowi Chrystusowi? Kiedy bowiem poprzez medytację poczuję, kim jestem, zmieni się także moje działanie w świecie. Kilka uwag o miejscu modlitwy, czasie oraz pozycji modlitewnej. Miejsce Idealne to kościół czy kaplica z wystawionym Najświętszym Sakramentem. W praktyce będzie to każde miejsce, w którym znajdziemy choć odrobinę wyciszenia. Czas Przynajmniej kwadrans. Dobrze jeśli będzie to pół godziny. Pora dnia nie jest istotna, ważne tylko, byśmy byli przytomni i w czasie modlitwy nie zasnęli. Pozycja w czasie modlitwy. Godna i wygodna. Można w tej modlitwie klęczeć, można siedzieć na małej ławeczce, można też zwyczajnie usiąść na wygodnym krześle przy stole. Przebieg lectio divina Istotą tej metody jest jej podział na: I. Czytanie (lectio) II. Medytację (meditatio) III. Modlitwę (oratio) Całość poprzedzona być powinna chwilą wyciszenia, skupienia, prośbą skierowaną do Ducha Świętego o dobre owoce. Na zakończenie powinniśmy podziękować Bogu oraz dokonać refleksji nad naszą modlitwą jak się czuliśmy, co było dobre w tej modlitwie a co należałoby w niej poprawić w przyszłości. Czytanie (lectio) wybieramy dłuższy fragment tekstu przynajmniej jeden rozdział. Nie zakładamy, że przeczytamy go w całości. Może się zdarzyć, że już pierwszy werset będzie tym fragmentem nad którym powinniśmy zatrzymać się dłużej. Czytam Pismo Święte powoli i uważnie, nie po to, by pomnożyć swoją wiedzę, lecz by spotkać Boga w Jego Słowie. W czytaniu chodzi bowiem o znalezienie takiego fragmentu (zwykle będzie to jeden werset), który nas poruszy. To poruszenie może mieć bardzo różny charakter. Może to być ciekawość, niezrozumienie, pociecha, piękno, niepokój. Poruszenie jest świadectwem, że ten werset jest dla nas osobiście ważny. Bardzo ważną informacją jest złość lub agresja rodząca się podczas czytania Słowa Bożego. Oznacza ona bowiem, że Jezus w Słowie Bożym dotyka naszej nieuporządkowanej dziedzina życia. Jest bardzo istotne zwrócenie uwagi na uczucia, które nam towarzyszą. Nie mamy wpływu na uczucia, które się rodzą. Są ważne ponieważ, ukazują nam one stan naszego serca. Nie ma uczuć dobrych i złych, ponieważ są one obojętne moralnie. Jeżeli rodzi się uczucie zazdrości lub niechęci to nie jest to grzechem. Materią grzechu będzie dopiero nasza odpowiedź na to uczucie. Znalezienie tekstu, który porusza jest sygnałem, że kończy się etap lectio.

Medytacja (Meditatio) Pierwotne, łacińskie znaczenie tego słowa to powtarzanie. W tej części koncentrujemy się na znalezionym urywku. Czytamy go wielokrotnie, powoli, jakby smakując całość wersetu lub jego fragmenty. Czytając możemy akcentować różne części i wyrazy wersetu. Prawdopodobnie nauczymy się w ten sposób wersetu na pamięć. Powtarzajmy go zatem także w myśli może nam pomóc zamknięcie oczu. Angażujmy na tym etapie nie tylko rozum ale także i serce. Modlitwa (Oratio) Na pewnym etapie medytacji zamienia się ona w modlitwę. Będzie ona miała spontaniczny charakter. Czasami będzie to nasza aktywność, ale możemy też być porwani przez Boże natchnienie. Wtedy modlitwa stanie się bardziej działaniem Boga w nas niż naszym działaniem. Trudno przewidzieć, co przyniesie modlitwa, jaki dokładnie charakter i kierunek przybierze. Może to być zarówno przebłaganie, prośba jak i dziękczynienie i uwielbienie. Może mieć także charakter krótkiej, żarliwej modlitwy, proszącej Boga, by ukoił moja tęsknotę, by pozwolił się doświadczyć i ujrzeć. Warto wypowiedzieć się przed obliczem Boga osobiście, rozmawiając o swoich reakcjach - radościach skłaniających do uwielbienia, ale także o tym, co może trapić, powodować zawstydzenie czy wręcz poczucie bezsilności.

30.10. 2011, niedziela CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO ŻYĆ SERCEM Ml 1, 14b-2b. 8-10 Serce to zwyczajna droga komunikacji między Bogiem a człowiekiem. Słowo Boże ukazuje Boga, który mówi do serca człowieka, a człowiek tym sercem słucha i odpowiada. Grzech w Słowie Bożym związany jest z nie słuchaniem głosu Boga i nie odpowiadaniem na ten głos w sercu człowieka. Konsekwencje braku słuchania sercem są niezwykle poważne: rzucę na was przekleństwo i przeklnę wasze błogosławieństwo, a przeklnę je dlatego, że sobie nic nie bierzecie do serca. Człowiek współczesny tak daleko odszedł od Boga, że mało zwraca uwagi na swoje własne serce. Jest albo całkowicie głuchy na Boży głos, albo ma niedosłuch. Tak czy inaczej, jest dzieckiem niepełnosprawnym i potrzebującym nieraz specjalnej troski. Człowiekowi trudno usłyszeć głos Boży w swoim sercu, ponieważ żyje wyłącznie rozumem. Przeintelektualizował swoje życie i przeintelektualizował również Słowo Boże. Na ogół to Słowo Boże, jeżeli już z niego korzysta, to czyta, ale go nie słucha. Czytanie Słowa Bożego pozostaje na poziomie intelektu, ale dopiero słuchanie tego Słowa prowadzi do przemiany serca i życia. Słuchanie domaga się innego nastawienia wewnętrznego. Wdrażanie w słuchanie polega na oczyszczaniu serca. Następuje to wtedy, gdy naszemu życiu towarzyszy modlitwa ze Słowem Bożym oraz przeorywanie tego serca przez doświadczenia, które rodzą empatię wobec drugiego człowieka, albo takie, które prowadzą nas do pytania o głębszy sens i cel tego co robimy. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu wielokrotnie żyję od przypadku do przypadku. Ilość zajęć bez modlitwy nie sprzyja wsłuchiwaniu się w Twój głos. Proszę Cię o łaskę życia sercem.

31.10. 2011, poniedziałek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO DOJRZEWAĆ DO POCZUCIA WARTOŚCI, KTÓRE DAJE OJCIEC NIEBIESKI Łk 14, 12-14 Jezus mówi zadziwiające słowa, zupełnie nieprzystające do naszej rzeczywistości. Gdy wydajesz obiad lub wieczerzę zaproś wyłącznie tych, którzy nie mogę ci się zrewanżować. Nie zapraszaj przyjaciół ani znajomych, aby cię oni nawzajem nie zaprosili. Kiedy urządzasz przyjęcie zaproś wykluczonych ze społeczeństwa z powodu ich niepełnosprawności. Tych, którzy się nie dostosowali lub nie byli w stanie dopasować się do wymogów świata. Zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. Jezus podkreśla: będziesz szczęśliwy. Te słowa mogą oznaczać więcej. Zrobisz krok do przodu, gdy przekroczysz swoje naturalne prawo do wdzięczności. Wdzięczność jest postawą otwierającą serce i horyzont widzenia. Jest ważnym darem w życiu człowieka. Masz prawo do wdzięczności, ale w królestwie Ojca niebieskiego wykonuje się Wolę Ojca i Jego plan. To jest największa zapłata za naszą pracę. Ona powinna stać się radością w naszym życiu, tak jak stała się radością w życiu Jego Syna - Jezusa Chrystusa. Taka postawa domaga się dojrzewania. Naszego poczucia wartości tak naprawdę nie otrzymujemy z zewnątrz. Czy jestem kimś dlatego, że skończyłem studia, zajmuję znaczące stanowisko w społeczeństwie, mam na wizytówce wypisane tytuły naukowe? Nasze poczucie wartości wypływa z wnętrza, jest darem Ojca niebieskiego. Ono pochodzi z wcielania w naszym życiu słów Ojca: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu uzdolnij mnie do przekraczania moich naturalnych umiejętności i skłonności. Daj mi poczucie, że Ty sam mi wystarczysz.

1. 11. 2011, wtorek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO BYĆ CZŁOWIEKIEM SZCZĘŚLIWYM Mt 5, 1-12a Słowo błogosławieni to w dosłownym znaczeniu "szczęśliwi". Czym zatem jest szczęście w nauczaniu Jezusa? Szczęście objawia się w wolności, ponieważ ubodzy w duchu to ludzie nieprzywiązani do żadnych dóbr, ani materialnych, ani duchowych. Potrafią z nich korzystać, ale równocześnie potrafią bez nich żyć. Ludzie szczęśliwi i wolni, to ludzie wiedzący, że ich największym skarbem jest Ojciec niebieski. Człowiek szczęśliwy to człowiek ufający swojemu Ojcu niebieskiemu. Ludzie szczęśliwi to ludzie wiedzący kiedy się smucić. To ludzie, którzy smucą się i płaczą nad swoimi grzechami. To taki błogosławiony smutek, który prowadzi do nawrócenia i radości. Ludzie szczęśliwi to ludzie wewnętrznie zintegrowanii, pełni wewnętrznej harmonii, która rodzi łagodność i przychylność innych. Ludzie szczęśliwi to ludzie, którzy całym sobą pragną i łakną sprawiedliwości, tzn. pragną realizować wolę Bożą w swoim życiu. To ludzie demaskujący w swoim życiu fałszywe obrazy Boga, obrazy, które ich oddalają od Boga żywego i realizowania Jego woli. Ludzie szczęśliwi to ludzie miłosierni. Ludzie znający swój grzech i swoją kruchość, dlatego obdarzający innych współczuciem i miłosierdziem. Ludzie, którzy doświadczają świadomie swojej niepełnosprawności fizycznej, psychicznej lub duchowej. Ludzie, którzy potrafią za tą niepełnosprawność dziękować, bo widzą, że otwiera im ona oczy na ważniejsze sprawy w życiu. Ludzie szczęśliwi to ludzie czystego serca. To ludzie obdarzeni bojaźnią Bożą. Ludzie bojący się obrazić Boga swoim grzechem. Ludzie, którzy wiedzą, że grzech rodzi grzech, a zapłatą za grzech jest śmierć. Ludzie szczęśliwi to ludzie, którzy poznali, że ich największym przeciwnikiem jest szatan. Ludzie szczęśliwi, to ludzie wprowadzający pokój. Tylko ludzie szczęśliwi mają moc, aby wprowadzać pokój na ziemi. To ludzie głęboko doświadczajacy Jezusa zmartwychwstałego, który jest ich pierwszym i najważniejszym źródłem pokoju. Tylko ludzie szczęśliwi są w stanie obdarzać radością i szczęściem innych. Ludzie szczęśliwi to ludzie wiedzący co jest w życiu wartością i za co warto cierpieć i oddać życie. To ludzie odważni, ktorzy potrafią zło nazwać złem, a dobro, dobrem. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu pragnę być szczęśliwy i wiem, że tylko Ty jesteś dawcą szczęścia. Dziękuję, że przyszedłeś do mojego życia i stale mnie prowadzisz do siebie.

2. 11. 2011, środa CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO PRZYGOTOWYWAĆ SIĘ ŻYCIEM DO SWOJEJ ŚMIERCI Łk 23, 44-46. 50. 52-53; 24, 1-6a Człowiek z natury boi się śmierci. Wydaje się, że to jego nieunikniony koniec. Boi się, że tam, po drugiej stronie, nie ma już nic. Śmierć jest skutkiem grzechu pierworodnego. Zapłatą za każdy grzech jest śmierć. Człowiek boi się własnej śmierci, a szczególnie śmierć osoby najbliższej jest niezwykle bolesna. Tylko śmierć z Jezusem i w Jego Duchu przynosi światło i nadzieję. Jezus ukazuje jak człowiek może umierać i jak to umieranie staje się światłem i nadzieją dla innych. Syn Boży oddał swojego ducha w chwili śmierci Ojcu niebieskiemu. Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Znamienne jest jednakże to, że Jezus z Nazaretu oddawał swoje życie, swoją posługę każdego dnia Ojcu niebieskiemu. Moment śmierci był tylko konsekwencją Jego życia. Jakie życie taka śmierć. Śmierć Jezusa ukazuje także, że człowiek może się przygotować do swojej śmierci przez swoje życie i swoje wybory. Oddając swoje życie Bogu żywemu, stając sie narzędziem w Jego ręku, będzie również mógł w ten sposób zakończyć swoje życie. Jezus przez swoje zmartwychwstanie sprawia, że możemy również swoją śmiercią uwielbić Boga, gdy uwielbiamy Go w swoim życiu. Najważniejsze jest jednak to, że umierając wraz z Jezusem, wraz z Nim zmartwychwstaniemy. Śmierć i świadomość śmierci jest w życiu darem, ponieważ ona jednoznacziecznie ukierunkowuje nasze życie na wartości najważniejsze. Zagrożenie życia przez chorobę lub spojrzenie śmierci w oczy przez inne wydarzenie, sprawia, że każdy dzień nabiera innego wymiaru. Niesie nową jakość życia. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu boję się śmierci. Wiem, że jest to nieuniknione. Spraw, aby moje życie przygotowalo mnie do tej chwili.

3. 11.2011, czwartek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO DAĆ SIĘ ODNALEŹĆ BOGU Łk 15, 1-10 Człowiek próbuje żyć po swojemu. Kiedy ma siły i powodzenie wydaje mu się, że jest na właściwej ścieżce i taka sytuacja będzie trwać. Wydaje mu się także, że powodzenie i prestiż społeczny jest wyznacznikiem udanego i owocnego życia. Jednakże po czasie często okazuje się, że ktoś taki jest ową ewangeliczną, zagubioną owcą. Brak sensu życia, poczucie braku szczęścia rodzi pytania: dokąd zmierzam, po co to wszystko. Jak długo będę żebrał o akceptację i miłość wobec siebie? Co zagubiłem istotnego w swoim życiu? Ojciec niebieski jest tym, który ciągle szuka człowieka. Ciągle za nim tęskni. Wie, że Jego plan dla człowieka jest najlepszy i jest w stanie uczynić człowieka szczęśliwym. Jego darem są rodzące się w sercu człowieka pytania i wątpliwości. Nie bój się pytać i wątpić to dar Boga, abyś mógł wrócić do źródła życia, do Jego miłości. Gdzie jednak szukam odpowiedzi na dręczące mnie pytania? Czy szukam w odpowiednim miejscu i u odpowiednich osób? Czy pragnę być odnalezioną owcą? Przez kogo chcę być odnaleziony? Często potrzebuję się zagubić i skomplikować swoje życie, aby doświadczyć palącej potrzeby wołania do Boga żywego o ratunek i wyjście z labiryntu pogmatwanych spraw życiowych. Zagubiona drachma to inny wymiar zagubienia. Dziesięć jest symbolem pełni. Owa kobieta miała dziewięć drachm, ale brak tej jednej, dziesiątej sprawiał jakiś smutek i niespełnienie w jej życiu. Ta dziesiąta drachma to coś ważnego w życiu człowieka. To wartość, bez której trudno żyć. Taką wartością jest miłość do siebie samego. Żyję dlatego, że Bóg powiedział do mnie: Żyj! Rośnij! Bóg tego pragnął i pragnie nieustannie. Nasze życie jest łaską, tak jak i wszystko w życiu. Nie jest dla Boga obojętne czy jestem, czy mnie nie ma. Miłość do siebie samego akceptuje granice swojej wytrzymałości, inteligencji. Miłość do siebie samego akceptuje swoją kruchość i swoją inność. Prowadzi do momentu wcielenia się słów: Tyś jest mój Syn umiłowany. W Tobie mam upodobanie. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu pozwól mi się odnaleźć. Pozwól mi zaakceptować siebie i poczuć się dobrze z samym sobą.

4.11. 2011, piątek CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO ZDAWAĆ SPRAWĘ Z ZARZĄDU POWIERZONYM DOBREM Łk 16, 1-8 Owym rządcą, któremu powierzono majątek, jesteśmy my sami. Większości z nas powierzono rodziny, innym zarządzanie parafią. Jeszcze innymi zlecono zarządzanie takim czy innym dobrem wspólnym. Bogatym człowiekiem z przypowieści jest Bóg żywy. Każdemu Bóg pragnie powiedzieć: zdaj sprawę ze swojego zarządu. Prędzej czy później Bóg zapyta się nas: jaką byłaś matką lub ojcem? Jak wychowaliście swoje dzieci? Jakie wartości przekazywaliście słowem i postawą życiową? Jak uczciwie pracowaliście? Jak traktowaliście swoich podwładnych? Czy nie zaniedbaliście okazji do czynienia dobra w waszym życiu? Na pierwszy rzut oka wydaje się, że rządca jest nieuczciwy, gdyż oszukuje swojego "pracodawcę". Teologowie interpretujący ten fragment Ewangelii wskazują jednak na to, że rządca nie uszczupla majątku swego pana, tylko rezygnuje ze swojej prowizji, rezygnuje ze swojej zapłaty za zarządzanie. Obrotny zarządca potrafił zrobić własciwą korektę w swoim życiu. Okazał przebiegłość i przewidywał przyszłość. Rozporządzał i dzielił nie własnością właściciela, ale prowizją, która przypadała mu w zamian za jego pracę. Poświęcił to, co zarobił, aby ratować coś więcej własne, zagrożone życie. Jakich realnych zmian powinieneś dokonać w twoim zarządzaniu powierzonym dobrem? Czy poświęcasz swoim dzieciom właściwą ilość czasu? Czy macie czas na budowanie relacji? Czy jesteś twórczy we wspólnym przebywaniu ze swoją rodziną? A co z tymi wszystkimi umiejętnościami, którymi cię Bóg obdarzył? Czy one komuś służą, czy "przynoszą zysk" dla wspólnego dobra? Bóg będzie Ci podpowiadał czy podejmujesz właściwe decyzje i właściwe kroki. Podpowie co jest możliwe do zrobienia. Czy pragniesz jednak pytać Boga o zdanie i rozwiązywanie swoich spraw na Jego warunkach? prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu, wierność jest zawsze trudem. Proszę Cię o ujrzenie zmian, które muszą nastąpić w tym miejscu, w którym mnie postawiłeś. Uzdolnij mnie do tych zmian.

5.11. 2011, sobota CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO POSIADAĆ WOLNOŚĆ OD DÓBR MATERIALNYCH Łk 16, 9-15 Wolność od pieniądza i dóbr materialnych to pewien etap dojrzałości człowieka. To przejście procesu oczyszczania swojej hierarchii wartości. Pieniądze w życiu są niezbędne, a z drugiej strony bardzo potrzebne jest wcielenie w swoim życiu słów Jezusa: nie troszczcie się zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. (Mt 6,24) To postawa wolności, która potrafi ustawić pieniądze i dobra materialne we właściwej kolejności. Równocześnie ta wolność uczy szacunku do pracy i wydawanych pieniędzy. Ta postawa wolności sprawia, że potrafimy się również dzielić z innymi tym, co posiadamy. Sprawia, że stajemy się wielkoduszni wobec innych. Dobro, którym się dzielimy, w takiej czy innej formie i tak do nas wraca. Owa wolnośc sprawia również, ż jesteśmy wierni w drobnych rzeczach np. kasowaniu biletu gdy jedziemy tylko jeden przystanek. Uczciwość w drobiazgach uzdalnia nas do uczciwości w większych rzeczach. Owa wierność w małych rzeczach staje się ochroną w niejednoznacznych zarządzeniach prawa. Wolnośc od pieniądza sprawia, że potrafimy podjąć właściwe decyzje, gdy określone sytuacje finansowe są niejednoznaczne i domagają się od nas przejrzystości. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu wolność od pieniądza i dóbr materialnych to bardzo ważna umiejętność. Naucz mnie, jak ją kształtować i rozwijać. Dziękuję Ci, że nie chodzę głodny. Dziękuję, że potrafię dzielić się tym co posiadam. Proszę Cię o wierność w małych rzeczach.