Sygn. akt IV C 1253/09 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 07 lipca 2010 roku Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny W składzie następującym: Przewodniczący SSR (del.) Agnieszka Derejczyk Protokolant: Katarzyna Milcuszek po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2010 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu. z siedzibą w o zapłatę 1. Oddala powództwo. 2. Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 7200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. 3. Nie uiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt IV C 1253/09 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 26 sierpnia 2009 r. powódka. wniosła o zasądzenie od pozwanego odszkodowania w kwocie 3000000 zł z tytułu spadku wartości rynkowej nieruchomości powódki związku z położeniem tych nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania utworzonego dla Portu Lotniczego Pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe wniosło o oddalenie powództwa. Na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powódka jest właścicielką nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym położonej przy (odpis z księgi wieczystej k 10-16) i działki niezabudowanej położonej przy (odpis z księgi wieczystej k 17-19). Rozporządzeniem Wojewody _ z dnia 07 sierpnia 2007 r. utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego Nieruchomości powódki leżą w granicach tego obszaru. W ocenie powódki utworzenie tego obszaru ograniczyło możliwość korzystania z nieruchomości, ponieważ powódka jest narażona na konieczność znoszenia olbrzymich hałasów generowanych przez lądujące i startujące samoloty, a tym samym istnieje konieczność wykonania prac celem zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego, a nadto przez tą okoliczność nieruchomości powódki straciły na wartości. Powódka wystąpiła do pozwanego z pismem o zapłatę stosownego odszkodowania (pisma k 6-9). Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje: Powódka jako podstawę swoich roszczeń wskazała art. 129 ust. 2 w zw. z art. 136 ustawy prawo ochrony środowiska w związku z rozporządzeniem Wojewody w z 07 sierpnia 2007 r. i art. 435 kc w zw. z art. 322 i 325 ustawy prawo ochrony środowiska. W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z powodu braku podstawy prawnej do dochodzenia zgłoszonych roszczeń z uwagi na fakt nie obowiązywania przedmiotowego rozporządzenia Wojewody od dnia 15 listopada 2008 r. Rozporządzenie Wojewody f z dnia 07 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru oaraniczoneao użytkowania dla Portu Lotniczego i zostało wydane w oparciu o art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27.04.2001 r. prawo ochrony środowiska, który wówczas stanowił, iż obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia
mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt. 1 lub dla zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy wojewoda w drodze rozporządzenia. Z dniem 15 listopada 2008 r. nastąpiła zmiana treści tego przepisu, zgodnie z którą obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Ustawodawca nie zamieścił żadnych przepisów przejściowych, które mogłyby wskazywać na utrzymanie dotychczas wydanych na podstawie tego przepisu aktów prawa miejscowego. Zgodnie 33. 1. rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej jeżeli akt wykonawczy wydany na podstawie uchylanego albo zmienianego przepisu upoważniającego nie jest niezgodny z nową albo znowelizowaną ustawą, można go wyjątkowo zachować czasowo w mocy, nadając przepisowi przejściowemu brzmienie: "Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art.... ustawy... (tytuł dotychczasowej ustawy) zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie art.... ustawy." Zatem skoro w ustawie zmieniającej treść art. 135 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska nie zostało zawarte takie uregulowanie rozporządzenie z dnia 07 sierpnia 2007 r. przestało obowiązywać z dniem 15 listopada 2008 r. Pogląd taki zawarł w wielu orzeczeniach NSA np.: II OSK 445/09, VII SA/WA 1083/09 i pogląd ten Sąd Okręgowy w tym składzie w pełni podzielił. Należy także wskazać, iż Wojewoda w wielu indywidualnych sprawach administracyjnych - o czym Sądowi wiadomo z urzędu - wydaje zaświadczenia, z których treści wprost wynika, iż rozporządzenie z dnia 07 sierpnia 2007 r. nie obowiązuje (zaświadczenie k 96). Nadto o czym Sądowi także wiadomo z urzędu Departament Ochrony Środowiska Urzędu Marszałkowskiego także powołuje się w swoich decyzjach na nie obowiązywanie przedmiotowego rozporządzenia. Nie jest zasadny pogląd, iż w niniejszym postępowaniu należy wziąć pod uwagę art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, zgodnie z którym akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje. Po pierwsze ustawa ta odnosi się do przepisów zmienianych tą ustawą, a nie innych, po drugie ustawa odnosi się do przepisów prawa miejscowego wydanych wcześniej a przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane w 2007 r., a po trzecie z dniem 30 czerwca 2008 r. ustawa ta przestała obowiązywać.
Drugą z podanych przez powódkę podstaw prawnych zgłoszonych w pozwie roszczeń jest art. 435 kc, zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła w skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W ocenie Sądu przepis ten nie dotyczy pozwanego. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem przepis ten dotyczy przedsiębiorstwa, które jako całość wprawiane jest w ruch za pomocą sił przyrody, a nie takiego, które wykorzystuje do realizacji zadań ruch urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody (orzeczenia SN z 10.10.2008 r. II CSK 232/08, z 04.09.2009 r. III CSK 14/09). Pozwany jest zarządzającym Portem Lotniczym, nie jest ani właścicielem ani posiadaczem jakichkolwiek samolotów, a zatem nie spełnia kryteriów z art. 435 kc. Ustawa z dnia 03.07.2002 r. prawo lotnicze w art. 173 ust. 1 pkt. 1 stanowi, iż zarządzanie lotniskiem polega na świadczeniu usług na rzecz przewoźników lotniczych i innych użytkowników statków powietrznych. W ramach tego zarządu pozwany wykorzystuje samochody, pojazdy techniczne, sprzęt biurowy i inne urządzenia, ale to nie one stanowią źródło hałasu, a tym samym źródło ewentualnego roszczenia odszkodowawczego, o którym mowa w pozwie. Nadto pozwany prowadzi w ramach zarządu Portem Lotniczym inną działalność, nie związaną z obsługą przewoźników pasażerskich lub towarowych. W związku z tym nie można stwierdzić, iż pozwany spełnia kryteria z art. 435 kc. Według Sądu nie jest zasadny pogląd odnoszący się do orzeczeń Sądu Najwyższego wydanych w sprawie lotniska f.. w których zostało ono uznane za zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody, ponieważ jest to lotnisko wojskowe, a nie cywilne, posiada samoloty wytwarzające zupełnie inny rodzaj hałasu niż samoloty pasażerskie, zupełnie inaczej zorganizowane i prowadzone niż przedsiębiorstwo pozwanego. Wprawdzie powódka nie opiera swoich roszczeń na przepisach art. 206 i 207 w/w ustawy prawo lotnicze, ale zasadnym jest w tym miejscu nadmienić, iż regulacja w nich zawarta dotyczy osób eksploatujących statek powietrzny. Zgodnie z art. 206. 1. odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem statków powietrznych podlega przepisom prawa cywilnego o odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy posługiwaniu się mechanicznymi środkami komunikacji poruszanymi za pomocą sił przyrody, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 207. Zgodnie z ust. 2 odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, nie powstaje, jeżeli szkoda wynikła z samego faktu przelotu statku powietrznego odbywającego się zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zaś ust. 3 stanowi, iż do odpowiedzialności przewoźnika lotniczego za szkody powstałe przy przewozie lotniczym stosuje się przepisy rozdziału 2.
Zaś art. 2.07. 1. stanowi, iż odpowiedzialność za szkody, o których mowa w art. 206, ponosi osoba eksploatująca statek powietrzny. W związku z tym, iż Sąd doszedł do przekonania, iż nie ma podstawy prawnej do dochodzenia roszczeń zgłoszonych w pozwie przez powódkę, oddalił zgłoszone wnioski dowodowe uznając, iż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania w świetle powyższych rozważań. Sąd nie ustosunkował się do złożonych przez pełnomocnika powódki płyt CD, ponieważ nie został zgłoszony żaden wniosek w tym zakresie i pełnomocnik nie wyjaśnił w jakim celu płyty te złożył. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z późn.zm.).