męię WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Transkrypt

1 Sygn. akt IV C 1213/09 męię WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 sierpnia 2010 roku Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny W składzie następującym: Przewodniczący SSR (del) Agnieszka Derejczyk Protokolant: protokolant sądowy staż. Edyta Głodek po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2010 roku na rozprawie w Warszawie sprawy z powództwa z powództwa przeciwko PRZEDSIĘBIORSTU PAŃSTWOWEMU J z siedzibą w 1 0 zapłatę 1.Powództwo oddala 2.Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego

2 Sygn. akt IV C 1213/09 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 24 sierpnia 2009 r. powód _ wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 86212,52 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2009 r. dnia zapłaty i o zasądzenie kosztów postępowania. Pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe wniosło o oddalenie powództwa. Na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powód jest właścicielem nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym położonej przy (odpis aktu notarialnego k 9-15, księgi wieczystej k 6-8, decyzja k 9, wypis z rejestru gruntów k 17, 18). Rozporządzeniem Wojewody z dnia 07 sierpnia 2007 r. utworzono obszar ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego Nieruchomość powoda leżała w granicach tego obszaru (zaświadczenia k 71, 72). Według powoda utworzenie tego obszaru spowodowało ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości, a tak bliskie sąsiedztwo Portu Lotniczego wiąże się z koniecznością znoszenia hałasu wytwarzanego przez samoloty. Zdaniem powoda przystosowanie nieruchomości zgodnie z treścią rozporządzenia i zapewnienie odpowiednich wymagań technicznych będzie wymagało poniesienia kosztów w kwocie żądanej pozwem. Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z powodu braku podstawy prawnej do dochodzenia zgłoszonych roszczeń z uwagi na fakt nie obowiązywania przedmiotowego rozporządzenia Wojewody od dnia 15 listopada 2008 r. Rozporządzenie Wojewody z dnia 07 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego zostało w ydane w oparciu o art. 135 ust. 2 ustawy z dnia r. prawo ochrony środowiska, który wówczas stanowił, iż obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt. 1 lub dla zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy wojewoda w drodze rozporządzenia. Z dniem 15 listopada 2008 r. nastąpiła zmiana treści tego przepisu, zgodnie z którą obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dla

3 zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Ustawodawca nie zamieścił żadnych przepisów przejściowych, które mogłyby wskazywać na utrzymanie dotychczas wydanych na podstawie tego przepisu aktów prawa miejscowego. Zgodnie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej jeżeli akt wykonawczy wydany na podstawie uchylanego albo zmienianego przepisu upoważniającego nie jest niezgodny z nową albo znowelizowaną ustawą, można go wyjątkowo zachować czasowo w mocy, nadając przepisowi przejściowemu brzmienie: "Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art.... ustawy...(tytuł dotychczasowej ustawy) zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie art.... ustawy." Zatem skoro w ustawie zmieniającej treść art. 135 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska nie zostało zawarte takie uregulowanie rozporządzenie z dnia 07 sierpnia 2007 r. przestało obowiązywać z dniem 15 listopada 2008 r. Pogląd taki zawarł w wielu orzeczeniach NSA np.: II OSK 445/09, VII SA/WA 1083/09 i pogląd ten Sąd Okręgowy w tym składzie w pełni podzielił. Należy także wskazać, iż Wojewoda w wielu indywidualnych sprawach administracyjnych - o czym Sądowi wiadomo z urzędu - wydaje zaświadczenia, z których treści wprost wynika, iż rozporządzenie z dnia 07 sierpnia 2007 r. nie obowiązuje. Nie jest zasadny pogląd, iż w niniejszym postępowaniu należy wziąć pod uwagę art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, zgodnie z którym akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje. Po pierwsze ustawa ta odnosi się do przepisów zmienianych tą ustawą, a nie innych, po drugie ustawa odnosi się do przepisów prawa miejscowego wydanych wcześniej a przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane w 2007 r. Nie można uznać, iż podstawą prawną zgłoszonych w pozwie roszczeń jest art. 435 kc, zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła w skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W ocenie Sądu przepis ten nie dotyczy pozwanego. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem przepis ten dotyczy przedsiębiorstwa, które jako całość wprawiane jest w ruch za pomocą sił przyrody, a nie takiego, które wykorzystuje do realizacji zadań ruch urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody (orzeczenia SN z r. II CSK 232/08, z r. III CSK 14/09). Pozwany jest

4 zarządzającym Portem Lotniczym, nie jest ani właścicielem ani posiadaczem jakichkolwiek samolotów, a zatem nie spełnia kryteriów z art. 435 kc. Ustawa z dnia r. prawo lotnicze w art. 173 ust. 1 pkt. 1 stanowi, iż zarządzanie lotniskiem polega na świadczeniu usług na rzecz przewoźników lotniczych i innych użytkowników statków powietrznych. W ramach tego zarządu pozwany wykorzystuje samochody, pojazdy techniczne, sprzęt biurowy i inne urządzenia, ale to nie one stanowią źródło hałasu, a tym samym źródło ewentualnego roszczenia odszkodowawczego, 0 którym mowa w pozwie. Nadto pozwany prowadzi w ramach zarządu Portem Lotniczym inną działalność, nie związaną z obsługą przewoźników pasażerskich lub towarowych. W związku z tym nie można stwierdzić, iż pozwany spełnia kryteria z art. 435 kc. Według Sądu nie jest zasadny pogląd odnoszący się do orzeczeń Sądu Najwyższego wydanych w sprawie lotniska 1, w których zostało ono uznane za zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody, ponieważ jest to lotnisko wojskowe, a nie cywilne, posiada samoloty wytwarzające zupełnie inny rodzaj hałasu niż samoloty pasażerskie, zupełnie inaczej zorganizowane i prowadzone niż przedsiębiorstwo pozwanego. Zasadnym jest w tym miejscu nadmienić, iż regulacja zawarta przepisach art. 206 i 207 ustawy prawo lotnicze dotyczy osób eksploatujących statek powietrzny. Zgodnie z art odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem statków powietrznych podlega przepisom prawa cywilnego o odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy posługiwaniu się mechanicznymi środkami komunikacji poruszanymi za pomocą sił przyrody, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art Zgodnie z ust. 2 odpowiedzialność, o której mowa w ust. 1, nie powstaje, jeżeli szkoda wynikła z samego faktu przelotu statku powietrznego odbywającego się zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zaś ust. 3 stanowi, iż do odpowiedzialności przewoźnika lotniczego za szkody powstałe przy przewozie lotniczym stosuje się przepisy rozdziału 2. Zaś art stanowi, iż odpowiedzialność za szkody, o których mowa w art. 206, ponosi osoba eksploatująca statek powietrzny. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia powództwa w oparciu o art. 415 kc, ponieważ pozwany działa w oparciu o obowiązujące przepisy prawa i nie została w toku postępowania wykazana jego wina. W związku z tym, iż Sąd doszedł do przekonania, iż nie ma podstawy prawnej do dochodzenia roszczeń zgłoszonych w pozwie przez powoda, oddalił zgłoszone wnioski dowodowe uznając, iż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania w świetle powyższych rozważań. Sąd powiadomił organy, co do których powód zgłosił wniosek w trybie art. 84 kpc, ale nie zgłosiły one swojego udziału w sprawie. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art kpc, ponieważ w ocenie Sądu argumenty podniesione przez powoda nie są zasadne. W ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o zawieszenie postępowania na podstawie art pkt 3 kpc, ponieważ nie zostało

5 wykazane, aby toczyło się postępowanie administracyjne, którego rozstrzygnięcie mogłoby mieć wpływ na rozstrzygnięcie niniejszego postępowania. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz z późn.zm.)

6