MAS dr. Inż. Mariusz Trzaska

MAS dr. Inż. Mariusz Trzaska Wykład 2 Model przypadków użycia

Zagadnienia Prezentowanie diagramów Stereotypy; komentarze Klasyfikatory; wystąpienia klasyfikatorów Związki pomiędzy elementami modelowania Model przypadków użycia: Notacja Analiza aktorów Analiza przypadków użycia Relacje między przypadkami użycia Związek uogólnienia między aktorami Określanie aktorów Określanie przypadków użycia Dokumentowanie przypadków użycia Diagram interakcji dla przypadku użycia Podsumowanie Wykorzystano materiały z wykładu PRI autorstwa dr inż. Ewy Stemposz oraz prof. Kazimierza Subiety 2

Prezentowanie diagramów Diagramy mogą być prezentowane w formie: - nieobramowanej - obramowanej, gdzie diagram jest otoczony prostokątną ramą zawierającą nagłówek nagłówek-diagramu=(rodzaj) nazwa-diagramu (parametry) nagłówek rodzaj wyróżnik diagramu nazwa odzwierciedlająca merytoryczną zawartość diagramu parametry parametry kluczowe dla danego diagramu Nazwa jest obligatoryjnym elementem składowym nagłówka; rodzaj i parametry są elementami nieobligatoryjnymi. 3

Stereotypy; komentarze Stereotypy: mechanizm rozszerzalności UML. Stereotypy są wykorzystywane do meta-klasyfikacji elementów modelu. Notacja: «nazwa stereotypu» lub ikona Przykłady stereotypów: P1 «include» P2 P3 «extend» P4 Komentarze: mechanizm rozszerzalności UML. Komentarze są wykorzystywane do wprowadzania do diagramu adnotacji przypisanych do fragmentu modelu. tekst adnotacji 4

Klasyfikatory; wystąpienia klasyfikatorów Klasyfikator: kategoria modelowania UML, stanowiąca uogólnienie grupy bytów o podobnych własnościach; pojęcie klasyfikatora odnosi się do każdego rodzaju diagramów UML. Notacja: zależna od rodzaju diagramów Wystąpienie klasyfikatora (instacja klasyfikatora): odpowiada konkretnemu bytowi z grupy bytów charakteryzowanych przez dany klasyfikator Notacja: zazwyczaj zgodna z notacją klasyfikatora; różnice występują głównie w nazwach wystąpień: nazwa_własna_danego_bytu : nazwa_klasyfikatora Osoba nazwisko : string wiek : integer O-Nowak : Osoba nazwisko = Nowak wiek = 35 klasyfikator wystąpienie klasyfikatora 5

Modele wg Jacobsona Model przypadków użycia: definiuje zarówno zewnętrze systemu (aktorzy systemy zewnętrzne kontekst systemu), jak i jego wnętrze (przypadki użycia); służy określeniu zachowań systemu w odpowiedzi na akcje pochodzące z otoczenia systemu. Obiektowy model dziedziny: odwzorowywuje byty świata rzeczywistego (dziedziny problemowej dziedziny przedmiotowej) w obiekty istniejące w systemie. Obiektowy model analityczny: podzbiór modelu dziedziny (dotyczy konkretnego zastosowania). Model projektowy (logiczny): opisuje założenia przyszłej implementacji. Model implementacyjny (fizyczny): reprezentuje implementację systemu. Model testowania: określa plan testów, specyfikuje procedury, dane testowe, raporty. 6

Model analityczny Model analityczny z reguły wykracza poza zakres odpowiedzialności systemu. Przyczyny: Ujęcie w modelu pewnych elementów dziedziny problemu nie będących częścią systemu czyni model bardziej zrozumiałym. Przykładem jest ujęcie w modelu systemów zewnętrznych, z którymi system ma współpracować. Na etapie modelowania może nie być jasne, które elementy modelu będą realizowane przez oprogramowanie, a które w sposób sprzętowy lub ręcznie. Dostępne środki mogą nie pozwolić na realizację systemu w całości. Celem budowy modelu analitycznego może być wykrycie tych fragmentów dziedziny problemu, których wspomaganie za pomocą innego oprogramowania będzie szczególnie przydatne. Dziedzina problemu Model analityczny Zakres odpowiedzialności systemu 7

Model wymagań Składowe: Model przypadków użycia Obiektowy model analityczny Model przypadków użycia został oparty o dwa podstawowe pojęcia: Aktor Przypadek użycia Reprezentuje rolę, którą może grać w systemie jakiś jego użytkownik, np. kierownik, urzędnik, klient. Reprezentuje sekwencję operacji (realizowanych przez system), niezbędnych do wykonania zadania zleconego przez aktora, np. potwierdzenie pisma, złożenie zamówienia, itp. Aktorem jest dowolny byt z otoczenia systemu, który uczestniczy w interakcji z systemem. Każdy potencjalny aktor może wchodzić w interakcję z systemem na pewną liczbę jemu właściwych sposobów. Każdy z tych sposobów nosi nazwę przypadku użycia i reprezentuje przepływ operacji w systemie związany z obsługą zadania zleconego przez aktora w procesie interakcji. 8

Notacja Wypłata pieniędzy Klient Weryfikacja klienta «include» ud Obsługa klienta Przypadek użycia: Powinien mieć unikatową nazwę, opisującą przypadek użycia z punktu widzenia jego zasadniczych celów. Czy lepiej jest stosować nazwę opisującą czynność ( wypłata pieniędzy / wypłacanie pieniędzy ) czy polecenie ( wypłać pieniądze ) zdania są podzielone. Aktor: Powinien mieć unikatową nazwę. Interakcja: Ilustruje związek asocjacji zachodzący pomiędzy przypadkiem użycia (systemem) a aktorem. Blok ponownego użycia: Wewnętrzny fragment systemu, używany przez kilka przypadków użycia; blok ponownego użycia nie jest elementem UML. Relacja typu «include» lub «extend»: Pokazuje związek zależności zachodzący pomiędzy dwoma przypadkami użycia lub przypadkiem użycia a blokiem ponownego użycia. Nazwa diagramu wraz z nagłówkiem i ramą: ud (ang. use case diagram) wyróżnik diagramu. 9

Aktor kto (co) może wystąpić w roli aktora? Metoda przypadków użycia wymaga od analityka określenia wszystkich aktorów związanych z planowanym wykorzystywaniem projektowanego systemu, innymi słowy wymaga ustalenia zbioru przyszłych użytkowników systemu. Zazwyczaj aktorem jest osoba, ale może nim być także pewna organizacja (np. biuro prawne), inny system komputerowy lub urządzenie. Aktor modeluje grupę osób pełniących pewną rolę, a nie konkretną osobę. Jedna osoba może wchodzić w interakcję z systemem z pozycji wielu aktorów; np. być zarówno sprzedawcą, jak i klientem. I odwrotnie, jeden aktor może odpowiadać wielu konkretnym osobom, np. aktor strażnik budynku. (1) Czy system może być aktorem sam dla siebie? Aktor to przecież, zgodnie z definicją, byt z otoczenia systemu. (2) Aktor jest pierwotną przyczyną napędzającą przypadki użycia. Jest sprawcą zdarzeń powodujących uruchomienie przypadku użycia, jest też odbiorcą danych wyprodukowanych przez przypadek użycia. Sprawca zdarzeń? Czy np. klient, nie posiadający bezpośredniego dostępu do funkcji systemu jest aktorem? (3) Aktor pasywny a interakcja z systemem? 10

Analiza aktorów Wyjaśnienie różnicy pomiędzy pojęciem konkretny użytkownik a pojęciem aktor : Konkretny użytkownik Może grać rolę Aktor zleca Przypadek użycia Jan Kowalski Administrator systemu Przeładowanie systemu Adam Malina Konkretny gość Konkretny klient Pracownik Osoba informowana Klient Wejście z kartą i kodem Uzyskanie informacji ogólnych Wypłata z konta 11

Wykorzystanie stereotypów dla aktorów Aktor: człowiek, grupa ludzi, organizacja Klient «actor» Klient Klient Aktor: system zewnętrzny System ubezpieczeń Aktor: czas 1-szy dzień roku 12

Przykład diagramu przypadków użycia (1)? Wpłata pieniędzy Klient Wypłata pieniędzy Czy klient jest aktorem dla przypadku użycia: wpłata pieniędzy to zależy od konkretnego systemu. W operacjach wpłaty i wypłaty pieniędzy mogą uczestniczyć także inni aktorzy, np. kasjer. Możemy go dołączyć jako kolejny element rozbudowujący nasz model. Wpłata pieniędzy Klient Wypłata pieniędzy Kasjer alternatywna notacja dla przypadków użycia 13

Przykład diagramu przypadków użycia (2) ud Automat do sprzedaży papierosów Uzupełnienie towaru Klient Zakup paczki papierosów Wykonanie operacji pieniężnej Operator Sporządzenie raportu Kontroler 14

Liczność związków asocjacji ud Automat do sprzedaży papierosów Uzupełnienie towaru * 1 Klient 1 * Zakup paczki papierosów Wykonanie operacji pieniężnej Sporządzenie raportu * * * 1 Operator 1 1 Kontroler 15

Oznaczanie kierunków interakcji ud Automat do sprzedaży papierosów Uzupełnienie towaru Klient Zakup paczki papierosów Wykonanie operacji pieniężnej Operator Sporządzenie raportu System archiwizujący 16

Relacje między przypadkami użycia (1) Przypadki użycia mogą być konstruowane w dowolnej kolejności, chyba że występują między nimi związki zależności typu «include» czy «extend». W obu poniższych diagramach P1, nazywane tu przypadkiem bazowym, zawsze występuje jako pierwsze w kolejności działania. Przebieg podstawowy (sekwencyjny): P1 zawsze włącza (używa) P2, zwane tu przypadkiem włączanym. P1 «include» P2 Przebieg opcjonalny (alternatywny): P1 jest czasami rozszerzane o P2, zwane tu przypadkiem rozszerzającym (inaczej: P2 czasami rozszerza P1). Sformułowanie czasami oznacza, że warunek na wywołanie P2 musi być spełniony, aby P2 zostało wywołane z P1. O ile warunek nie został wyspecyfikowany co jest dopuszczalne P2 będzie wywołane zawsze. P1 «extend» P2 17

Relacje między przypadkami użycia (2) Rejestracja klienta «include» Przegląd samochodu «include» «extend» «include» Sprzedaż samochodu Naprawa samochodu «include» wskazuje na wspólny fragment wielu przypadków użycia (wyłączony przed nawias ); jest wykorzystywane w przebiegach podstawowych (przypadek włączany jest zawsze wykonywany) strzałka jest skierowana w stronę przypadku włączanego Umycie samochodu «extend» «extend» Przyholowanie samochodu «extend» jest wykorzystywane w przebiegach opcjonalnych (przypadek rozszerzający nie zawsze będzie wykonywany) strzałka jest skierowana w stronę przypadku bazowego 18

Relacje między przypadkami użycia (3) Naprawa samochodu extension points: Samochód poza warsztatem Samochód wymaga przeglądu «extend» extension point: Samochód poza warsztatem «exten d» extension point: Samochód wymaga przeglądu Punkty rozszerzające (extension points) Umożliwiają podanie warunków wymaganych do użycia przypadków rozszerzających ( opcjonalnych ). Przegląd samochodu extension points: Samochód jest brudny Przyholowanie samochodu Umycie samochodu «extend» extension point: Samochód jest brudny 19

Relacje między przypadkami użycia (3) Uwaga: Zabronione jest łączenie relacją «include» (czy «extend») przypadków użycia występujących w różnych przebiegach systemu, jak np. na poniższym diagramie. Złożenie zamówienia Klient «extend» Dostawca Realizacja zamówienia Między złożeniem zamówienia a jego realizacją z reguły upływa trochę czasu. 20

Związek uogólnienia między aktorami (1) Osoba Pracownik Gość Księgowa Pracownik administracji Np. Pracownik administracji dziedziczy dostęp do przypadków użycia wyspecyfikowanych dla każdego pracownika, oraz ma dostęp do przypadków związanych z jego własnym, specyficznym sposobem wykorzystywania systemu. 21

Związek uogólnienia między aktorami (2) ud Automat do operacji bankowych Podsystem zarządzania bazą danych banku Obsługa konta klienta «include» Informowanie o stanie konta klienta «include» Weryfikacja karty i kodu klienta Klient Administrator systemu Inicjalizacja karty klienta «include» 22

Związek uogólnienia między aktorami (3) ud Automat do operacji bankowych Podsystem zarządzania bazą danych banku Obsługa konta klienta «include» Informowanie o stanie konta klienta «include» Weryfikacja karty i kodu klienta Klient Administrator systemu Inicjalizacja karty klienta «include» 23

Rozbudowa modelu przypadków użycia Wpłać pieniądze Wpłać pieniądze Kasjer Klient banku Wypłać pieniądze Sprawdź stan konta Kasjer Klient banku Wypłać pieniądze «include» Sprawdź stan konta «extend» «include» Uaktualnianie stanu konta Weź pożyczkę Zarząd banku Weź pożyczkę Zarząd banku Model przypadków użycia można rozbudowywać poprzez dodawanie nowych aktorów, nowych przypadków użycia czy też nowych relacji pomiędzy przypadkami. 24

Diagram kontekstowy Podsystem zarządzania bazą danych banku Klient «system» Automat do operacji bankowych Administrator systemu 25

Przepływ zdarzeń (1) Jednym z najważniejszych elementów w opisie każdego przypadku użycia na etapie formułowania wymagań jest specyfikacja przepływu zdarzeń między aktorem a systemem. Specyfikację przepływu zdarzeń należy formułować w języku naturalnym: prostą, spójną prozą i w oparciu o terminy zawarte w słowniku pojęć z dziedziny problemowej. Na przykład, przepływ zdarzeń między aktorem a systemem dla bankomatu, dla przypadku użycia Wypłać pieniądze, mógłby być opisany, jak poniżej: 1. Przypadek użycia rozpoczyna się, gdy klient wkłada kartę do bankomatu. System czyta informacje na karcie i bada ich poprawność. 2. System pyta o PIN. Klient wprowadza PIN. System sprawdza poprawność. 3. System pyta o rodzaj operacji do wykonania. Klient wybiera: Wypłać pieniądze. 4. System pyta o wielkość kwoty. Klient wprowadza kwotę. 5. System komunikuje się z bankiem, żeby sprawdzić poprawność ID konta, PIN i dostępność kwoty. 26

Przepływ zdarzeń (2) 6. System pyta klienta czy potrzebuje potwierdzenie. 7. System komunikuje klientowi prośbę o zabranie karty. Klient zabiera kartę. Komunikat stanowi tu pewien mechanizm bezpieczeństwa chroniący klienta przed nie zabraniem karty. 8. System wydaje pieniądze. 9. System drukuje potwierdzenie (o ile klient sobie życzył) i to kończy przypadek użycia. Możliwe są różne, alternatywne przepływy dla tego przypadku użycia: Dane od aktora: np. aktor może unieważnić transakcję w dowolnym momencie lub może nie chcieć potwierdzenia. Stan systemu: np. bankomat może nie zawierać pieniędzy, może brakować papieru, może nastąpić blokada urządzenia wydającego pieniądze czy też blokada urządzenia drukującego potwierdzenie. Time-out lub błędy: np. jeśli klient nie odpowie w określonym czasie, system może unieważnić transakcję. 27

Scenariusze Każdy alternatywny przepływ nie oznacza oddzielnego przypadku użycia raczej grupujemy wszystkie powiązane przepływy w jeden przypadek użycia. Taką grupę przepływów czasami nazywa się klasą przypadków użycia. Wystąpieniem klasy przypadków użycia jest wtedy jeden z pojedynczych, alternatywnych przepływów. Wystąpienie klasy przypadków użycia jest także nazywane scenariuszem. Scenariusze są używane do ekstrahowania z przypadku użycia unikatowej sekwencji akcji, inaczej: wątków w przypadku użycia. Na wczesnych etapach rozwoju systemu łatwiej jest rozpocząć prace od pewnego konkretnego scenariusza, a następnie dokładać przepływy alternatywne w ten sposób tworzy się klasę przypadków użycia. 28

Kolejne kroki w konstrukcji modelu Konstrukcja modelu przypadków użycia opiera się na kilku krokach i wymaga ścisłej współpracy z przyszłym użytkownikiem, co implikuje zasadę: nie opisuj przypadków użycia w sposób, który nie jest łatwo zrozumiały dla użytkownika. Jednocześnie powinien być budowany obiektowy model analityczny (schemat pojęciowy 1 2 Krok: Sporządzenie słownika pojęć Określenie aktorów Udokumentowany w: Słownik pojęć 3 4 Określenie przypadków użycia Tworzenie opisu każdego przypadku użycia plus: podział na nazwane części znalezienie wspólnych części Dokument opisu aktorów Diagram przypadków użycia + dokument z opisem przypadków użycia 29

Krok 1: sporządzenie słownika pojęć Ważnym jest, by już na tym etapie rozpocząć organizowanie słownika pojęć. Słownik dotyczy dziedziny problemowej. Tworzenie go polega na wyłowieniu wszystkich pojęć z wymagań użytkownika. Pojęcia mogą odnosić się do aktorów, przypadków użycia, obiektów, operacji, zdarzeń, itp. Pojęcia w słowniku powinny być zdefiniowane w sposób precyzyjny i jednoznaczny. Posługiwanie się pojęciami ze słownika powinno być regułą przy opisie każdego kolejnego problemu, sytuacji czy modelu. Na co należy zwracać uwagę przy kwalifikowaniu pojęć do słownika: na rzeczowniki mogą oznaczać aktorów lub byty z dziedziny problemowej, na frazy opisujące funkcje, akcje, zachowanie się mogą stanowić podstawę do wyróżniania przypadków użycia. 30

Krok 2: określanie aktorów Przy określaniu aktorów istotne są odpowiedzi na następujące pytania: Jaka grupa użytkowników potrzebuje wspomagania ze strony systemu (np. osoba wysyłająca korespondencję)? Jacy użytkownicy są konieczni do tego, aby system działał i wykonywał swoje funkcje (np. administrator systemu)? Z jakich elementów zewnętrznych (innych systemów, urządzeń) musi Ustalanie korzystać potencjalnych aktorów musi być powiązane z ustalaniem granic systemu, system, tj. odrzucaniem aby realizować tych obszarów swoje funkcje. dziedziny problemowej, którymi system nie będzie się zajmował (ustalenie zakresu odpowiedzialności systemu). Po wyszukaniu aktorów, należy ustalić: nazwę dla każdego aktora/roli, zakresy znaczeniowe dla poszczególnych nazw aktorów oraz relacje pomiędzy zakresami (np. sekretarka pracownik administracji pracownik dowolna osoba). Niekiedy warto ustalić hierarchię dziedziczenia dostępu do funkcji systemu dla aktorów. 31

Krok 3: określanie przypadków użycia (1) Nazwy dla przypadków użycia powinny być krótkie, ale jednoznacznie określające charakter zadania zlecanego systemowi przez aktora. Ponadto, nazwy powinny odzwierciedlać czynności z punktu widzenia aktorów, a nie systemu, czyli np. wpłacanie pieniędzy, a nie przyjęcie pieniędzy od klienta. funkcja systemu zachowanie systemu przypadek użycia Dla każdego aktora, znajdź zadania: (1) w których system może go wesprzeć w działalności związanej z dziedziną przedmiotową, (2) niezbędne dla wspomagania działania systemu jako takiego (np. zakładanie kont użytkowników). Staraj się powiązać w jeden przypadek użycia zespół zadań realizujących podobne cele. Unikaj rozbicia jednego przypadku na zbyt wiele pod-przypadków. Opisz przypadki użycia przy pomocy zdań w języku naturalnym, używając terminów ze słownika. Uporządkuj aktorów i przypadki użycia w postaci diagramu. Przeanalizuj zarówno wyspecyfikowane przypadki użycia (niektóre z nich mogą być mutacjami innych przypadków użycia), jak i powiązania aktorów z przypadkami użycia. Ustal, co jest zbędne, a co może być uogólnione. 32

Określanie przypadków użycia (2) W pierwszym podejściu skup się na tzw. przypadkach krytycznych, czyli takich, które stanowią istotę systemu (są normalnym, standardowym użyciem) lub są ważne z powodu istniejących w projekcie ryzyk (np. ryzyk technologicznych). Pomiń czynności wyjątkowe, uzupełniające lub opcjonalne; pomiń przypadki użycia typu Create Read Update Delete. Określ wzajemne powiązania przypadków, wyspecyfikuj rodzaj zależności: sekwencja («include») czy alternatywa («extend»). Dodaj zachowania wyjątkowe, uzupełniające, opcjonalne i CRUD. Ustal związki przypadków krytycznych z tego rodzaju zachowaniami. Tworząc podział każdego przypadku użycia na nazwane części (bloki), staraj się, aby nie były one ani zbyt ogólne ani zbyt szczegółowe. Zbyt szczegółowe bloki utrudniają analizę, a zbyt ogólne zmniejszają możliwość wykrycia fragmentów oprogramowania posiadających potencjał ponownego użycia. Całość diagramu nie może być ani zbyt duża ani zbyt złożona. Przeanalizuj przypadki użycia pod kątem wyizolowania bloków ponownego użycia. Przeanalizuj podobieństwo nazw przypadków użycia, Wydzielenie bloku ponownego użycia może być powiązane z określeniem bardziej ogólnych zadań lub dodaniu nowych elementów do już istniejącego zadania. 33

Krok 4: dokumentowanie przypadków użycia Dokumentacja przypadków użycia powinna zawierać: 1. Diagramy przypadków użycia: aktorzy, przypadki użycia i relacje zachodzące między przypadkami. 2. Krótki, ogólny opis każdego przypadku użycia: jak i kiedy przypadek użycia zaczyna się i kończy, opis interakcji przypadku użycia z aktorami, włączając w to kiedy interakcja ma miejsce i co jest przesyłane, kiedy i do czego przypadek użycia potrzebuje danych zapamiętanych w systemie oraz jak i kiedy zapamiętuje dane w systemie, wyjątki występujące przy obsłudze przypadku, specjalne wymagania, np. czas odpowiedzi, wydajność, 3. Opis szczegółowy każdego przypadku użycia: scenariusz(e) specyfikację uczestniczących obiektów, diagram(y) interakcji. 34

Dokumentacja przypadku Wypożycz kasetę Nazwa Nr id 7 Autor Priorytet Typ Aktorzy Opis Warunek początkowy Warunek końcowy (1) Wypożycz kasetę Jan Kowalski - analityk Wysoki Ogólny Pracownik wypożyczalni Przypadek dotyczy rejestracji wypożyczenia kaset; kasety przeznaczone dla dorosłych można wypożyczać od 18-tego roku życia; jednocześnie można mieć wypożyczonych co najwyżej 5 kaset; nie wolno wypożyczać osobie, która aktualnie znajduje się w okresie karencji Osoba wypożyczająca powinna być zarejestrowana jako klient wypożyczalni O ile warunki wypożyczenia zostały zrealizowane, to powinny zostać zarejestrowane następujące informacje o wypożyczeniu kasety : kto wypożyczył, co wypożyczył i kiedy wypożyczył

Dokumentacja przypadku Wypożycz kasetę (2) Główny przepływ zdarzeń Alternatywne przepływy zdarzeń 1. Pracownik wypożyczalni uruchamia przypadek Wypożycz kasetę. 2. System odpytuje o nazwisko i imię osoby wypożycząjącej. Pracownik wprowadza odpowiednie informacje. 3. System odpytuje o tytuł filmu. Pracownik wprowadza tytuł. 4. System rejestruje wypożyczenie kasety z filmem (kto, co, data wypożyczenia). 2a O ile osoba wypożyczająca nie jest zarejestrowana w systemie, system informuje o tym aktora i kończy przypadek użycia 2b. O ile jest zarejestrowana więcej niż jedna osoba o tym samym nazwisku i imieniu, system wyświetla okno z listą osób. Pracownik wybiera odpowiednią osobę z listy. 3a O ile aktualnie nie ma filmu o tym tytule w zasobach wypożyczalni, lub wszystkie kasety z filmem są wypożyczone, system informuje o tym aktora i kończy przypadek. 3b O ile film jest przeznaczony dla osób dorosłych a osoba wypożyczająca nie ukończyła 18-tu lat, system informuje o tym aktora i kończy przypadek.

Dokumentacja przypadku Wypożycz kasetę (3) Alternatywne przepływy zdarzeń, cd. Wymagania niefunkcjonalne 3c Jeśli osoba wypożyczająca ma już aktualnie co najmniej pięć wypożyczonych kaset na koncie, system informuje o tym aktora i kończy przypadek. 3d Jeśli osoba wypożyczająca znajduje się aktualnie w okresie karencyjnym, system informuje o tym aktora i kończy przypadek. Brak Uwagi dodatkowe Brak

Podsumowanie Główne zadanie modelu przypadków użycia to określenie poprawnych wymagań funkcjonalnych na projektowany system, co jest uznawane za jeden z podstawowych problemów w procesie budowy systemu. Ponadto, model przypadków użycia pozwala na: lepsze zrozumienie możliwych sposobów wykorzystania projektowanego systemu (przypadków użycia), lepsze zrozumienie jego funkcjonalności co w efekcie oznacza zwiększenie stopnia świadomości uczestników projektu co do celów systemu, umożliwienie interakcji zespołu projektowego z przyszłymi użytkownikami systemu, ustalenie praw dostępu do zasobów, zrozumienie strukturalnych własności systemu, a przez to ustalenie składowych systemu i związanego z nimi planu budowy systemu, dostarczenie podstawy do sporządzenia harmonogramu prac, dostarczenie bazy do budowy planu testów systemu, Przypadki użycia powinny odwzorowywać strukturę systemu tak, jak tę strukturę widzą przyszli użytkownicy systemu. 38