Proszę wszystkich o powstanie. Baczność. Poczet sztandarowy wprowadzić sztandar szkoły. -------------------------------- Do hymnu. (01) Hymn wszyscy Spocznij. Wrzesień to miesiąc cudownego babiego lata, dojrzewających kasztanów i spotkań z przyjaciółmi ze szkolnej ławy po wakacyjnej rozłące. Nie zawsze jednak tak było. Nie możemy zapomnieć, co wydarzyło się 1 września 1939 r. Był taki wrzesień! O świcie wojska niemieckie zaatakowały obszar państwa polskiego na lądzie, morzu i w powietrzu. Rozpoczęła się trwająca 36 dni wojna obronna Polski. Rozpoczęła się zarazem, trwająca prawie sześć lat, druga wojna światowa. Tego dnia dźwięk pierwszego szkolnego dzwonka zagłuszyły syreny alarmowe. Tego dnia klasy nie doczekały się uczniów. Tego dnia na polskie miasta i wsie, na polskie szkoły i przedszkola spadły bomby. (02) Alarm-komunikat
Recytator 1 (Dominika Mulewicz): Uwaga! Uwaga! Przeszedł! Koma trzy! Ktoś biegnie po schodach. Trzasnęły gdzieś drzwi. Ze zgiełku i wrzawy Dźwięk jeden wybucha i rośnie, Kołuje jękliwie, Głos syren - w oktawy Opada i wznosi się jęk: Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy!. (Kasia Szczepańska) Warszawo ma (Wchodzi ubrany na biało - czarno chłopiec, z pamiętnikiem w ręku; siada przy biurku, bierze pióro, macza w kałamarzu, potem udając, że pisze czyta jednocześnie) Recytator 2 (Michał Dobrowolski): Wakacje były normalne. Po raz pierwszy brałem udział w obozie harcerskim. Obłędne, urocze lato wolne od jakichkolwiek kłopotów. W tym nastroju przygotowywaliśmy książki i zeszyty na nowy rok szkolny. Białe kołnierzyki i mankiety do mundurka, wyprasowane i poukładane równiutko, gotowe na uroczyste rozpoczęcie zajęć. A tu komunikat radiowy. Nie będzie zajęć. Nie będzie szkoły. Nie będzie tego wszystkiego, do czego przywykliśmy w ciągu lat. A co będzie? Co to znaczy wojna? Najpierw - opuszczenie mieszkania i wędrówka w nieznane. Zatłoczonymi drogami trzeba przedzierać się dniami i nocami, byle dalej, byle ujść przed nacierającymi Niemcami, o których zachowaniu krążą przerażające wieści (chłopiec bierze kartkę i schodzi ze sceny)
Recytator 3 (Kinga Gwóźdź): Oddzielili cię syneczku, od snów, co jak motyl drżą, Haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią, Malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg, Wyszywali wisielcami drzew płynące morze. Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć, Gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami. Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg, Przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg. I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, I poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką. Czy to była kula, synku, czy to serce pękło? Recytator 4 (Kuba Kuśmierczyk): Piszę do ciebie, mamo ten list Z więziennych murów Oświęcimia, Teraz jest wieczór, a wichru gwizd Niesie mi twoje święte imię. Pytasz co robię, czy jestem zdrów I czemu numer mam za znamię? Nie pytaj o to, z częstych snów Wiem, że co dzień modlisz się za mnie Nie mogę pisać to, co bym chciał, Bo byś zalała łzami lica, Wiem, że mnie widzisz, że mąk mych szał Czai się teraz w twych źrenicach. Gdy noc nadchodzi, nie mogę spać: Ku tobie wszystkie lecą myśli
W wyniku hitlerowskiego terroru zamordowano w latach 1939-1945 ponad dwa miliony dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat. Około 20 tys. okupant wywiózł z Polski w celach germanizacyjnych na obszary III Rzeszy. Współczujemy dzieciom Zamojszczyzny, odbieranym matkom i ojcom. Współczujemy dzieciom warszawskiego getta. Współczujemy dzieciom więzionym w obozach koncentracyjnych, zmuszanym do najcięższej pracy niewolniczej, torturowanym. Współczujemy tym dzieciom, które ginęły na oczach rodziców, i tym, których rodzice ginęli na ich oczach. Jednym współczujemy, innych zaś podziwiamy. Podziwiamy harcerzy i harcerki z Szarych Szeregów. To oni stali się najmłodszymi żołnierzami w konspiracji, to oni brali udział w wielu akcjach małego sabotażu, pracowali jako gońcy i łącznicy. Podziwiamy tysiące nastolatków, którzy chwytali za broń, szli na linię frontu, w bój partyzancki, do konspiracyjnego podziemia. Podziwiamy naszych rówieśników, którzy ginęli i zwyciężali, aby Polska umiała znów żyć.
Recytator 5 (Radek Sitkowski): Dziś idę walczyć - Mamo! Może nie wrócę więcej, Może mi przyjdzie polec tak samo Jak, tyle, tyle tysięcy Poległo polskich żołnierzy Za Wolność naszą i sprawę, Ja w Polskę, Mamo, tak strasznie wierzę I w świętość naszej sprawy. Nie zapomnijmy o tych, którzy 74 lata temu rozpoczęli heroiczną walkę w obronie naszej ojczyzny. (04) Biały krzyż Złóżmy wyrazy najwyższego hołdu, pamięci i głębokiej wdzięczności dla tych wszystkich, których śmierć, przelana krew, poniesione trudy spowodowały, że dziś jesteśmy wolni, że możemy bez lęku przystąpić do naszych uczniowskich zadań w nowym roku szkolnym. Wstańmy i uczcijmy ich pamięć minutą ciszy. (Wszyscy schodzą ze sceny, zostaje tylko Kasia) (Kasia Szczepańska) Kasztany Recytator 6 (Patrycja Gołdyn): Jeszcze nam w głowie plan wycieczek, jeszcze nam w ustach smak porzeczek,
jeszcze nam w oczach łąki skoszone, a tu już w uszach szkolny dzwonek... (05) Dzwoneczek (Wchodzi chłopiec z planem lekcji w ręku) Recytator 7 (Hubert Marcinkowski): Bo nam tu wesoło!? Tak, będzie naprawdę wesoło! Wtorek klasówka z polskiego, Środa sprawdzian z matematyki, Czwartek test z historii, Piątek próbny sprawdzian szóstoklasisty! Oj, będzie wesoło! Nie warto się jednak długo smucić, przecież tak źle nie będzie. Pozostają marzenia o następnych wakacjach. W szkole czekają na nas książki i uśmiechnięci nauczyciele, a co najważniejsze, wiele nowych wiadomości, nierozwiązane zadania, nowe farby i kredki, bloki i flamastry. Witaj szkoło, nasza szkoło! Recytator 8 (Wiktoria Robak): Książka nas uczy, książka cieszy, czasem zadziwi nas niemało albo po prostu tak rozśmieszy, jakby się dobry żart słyszało. Książka też mądrze nam doradza różne wskazówki, wzory daje. Książka w szeroki świat wprowadza,
dalekie z nami zwiedza kraje. Recytator 9 (Magda Tkaczyk): Lubimy książkę - przyjaciółkę. Wiesz co ci powiem? Nie odwlekaj. Masz trochę czasu? Spójrz na półkę, Sięgnij po książkę! Książka czeka! Recytator 10 (Adam Michalski): Żegnajcie, lasy zielone, Żegnajcie rzeki błękitne. Już wrzesień idzie przez łąki I wrzosem liliowo kwitnie. Już się zwołują jaskółki, Już bocian rozkłada skrzydła, Żurawie lecą po niebie, Jak na dawnych malowidłach. Recytator 11 (Ola Mietelska): Żegnajcie, letnie przygody, Czas już powracać do domu. Złocą, czerwienią się liście dębów, jesionów i klonów. Witaj nam, szkoło radosna, grająca dzwonkiem co rano! Dzień dobry, szkoło wesoła.
Lesie i łąko, dobranoc. Recytator 12 (Grzesiek Kwaca): Ósma wybiła już godzina. Dzwonek! Rok szkolny się zaczyna Znów dni popłyną pracowite Nad książką szkolną nad zeszytem... Życzę wam wszystkim na początek Szkolnego roku samych piątek! Uczcie się, jak mawiacie, w dechę I niech z was szkoła ma pociechę! Szczególnie serdecznie witamy pierwszoklasistów. Drodzy, mali przyjaciele. Od dzisiaj tworzycie z nami wielką szkolną rodzinę. Waszymi przewodnikami po ogromnej krainie wiedzy będą nauczyciele i rodzice. Również my, starsi koledzy, chętnie podamy wam pomocną dłoń. Będziemy się spotykać w szkole podczas pracy i zabawy, mamy nadzieję, że każdy dzień spędzony w szkole przyniesie wam wiele radości. Życzymy Wam samych sukcesów w nauce i wzorowego pierwszego szkolnego świadectwa. Cieszymy się, że jesteście z nami! Recytator 13 (Przemek Kałuziński): Czołem uczniowie pierwszych klas! Starszy kolega wita was.
Czego wam życzyć na początek? Życzę kolegów, zabaw, piątek. I żeby nikt się szkoły nie bał, Bo nie ma czego, bo nie trzeba. Wesoło tu mijają dnie! I człowiek coraz więcej wie! Zaczyna pisać trudne słowa, Już umie pisać i rachować. I wiedzą babcie i mamusie, że jesteś Uczniem nie dzidziusiem! (Kasia Szczepańska) Przyjaźń Witamy nauczycieli oraz nasze koleżanki i kolegów. Życzymy wszystkim samych sukcesów, wam drodzy przyjaciele dobrych ocen, a wam kochani nauczyciele dużo cierpliwości i wytrwałości. Dziękujemy za uwagę.