JEDNOŚĆ W WIERZE Lekcja 8 na 24. listopada 2018
I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni (Dzieje Ap. 4,12)
Dzielenie się wspólną doktryną jest elementem jednoczącym (Dzieje Ap. 2,42). Możemy wierzyć w różne rzeczy o rzeczach nieważnych. Dzielenie się tymi samymi fundamentalnymi wierzeniami tworzy jedność między wierzącymi na całym świecie. Kościół Adwentystów dzieli się wieloma doktrynami z innymi kościołami chrześcijańskimi. Wierzymy jednak w pewne doktryny, które wyróżniają Kościół Adwentystów. Ewangelia wieczna Powtórne przyjście Chrystusa Niebiańska świątynia Szabat Stan umarłych
Ubłagalnia arki przymierza została umieszczona pomiędzy szekiną a prawem. Jezus jest naszą ubłagalnią, przebłaganiem za nasze grzechy (1 Jan 2,2; 4,9-10; 2 Piotr 2,21-24). Ci, którzy przyjęli Jezusa, są zjednoczeni w jednej wierze i jednej misji: głoszenia wiecznej ewangelii. I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom (Objawienie 14,6) Czym jest wieczna ewangelia? To dobra wiadomość, że Jezus pojednał nas z Bogiem w swojej śmierci. To jest nazywane odkupieniem. W ten sposób otrzymujemy za darmo przebaczenie i usprawiedliwienie (Rzymian 3,24-25).
Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa (Filipian 3,20) Wierzymy, że Jezus wróci na ziemię, tak jak zapowiedział: Rzeczywisty powrót, jak wniebowstąpienie (Dzieje Ap. 1,11) Widzialny dla wszystkich (Mat.24,26-27; Obj. 1,7) Słyszalny (1Kor. 15,52) Zmarli zostaną wzbudzeni, a żywi przemienieni (1Tes 4,13-18) Nie wiemy kiedy to się stanie, ale jesteśmy wezwani do oczekiwania na Niego. Jego przyjście może szybko nastąpić (Mateusz 24,36; 25,1-13). Powtórne przyjście jednoczy nas w nadziei, której wypatrujemy, by spędzić wieczność z Bogiem miłości i łaski.
Biblia jest pełna odniesień do niebiańskiej świątyni czy sanktuarium, miejsca zamieszkania Boga (Psalm 11,4; 102,19; Obj. 7,15; 15,5; Hebr. 9,24). Ziemska świątynia i jej służba mogą nam pomóc zrozumieć rolę niebiańskiej świątyni. Jej celem jest usunięcie grzechu. Jezus jest Najwyższym Kapłanem w niebiańskiej świątyni. On wstawia się tam za nami (Hebr. 7,25). Dzień Pojednania reprezentuje sąd, który ma miejsce w niebiańskiej świątyni przed powtórnym przyjściem (który rozpoczął się w roku 1844, zob. 4 Mojż. 16; Dan. 8,14). Służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni jednoczy nas w rozpoznawaniu naszej stałej potrzeby Bożego miłosierdzia i łaski.
SZABAT Szabat w Starym Testamencie Bóg pobłogosławił i uświęcił Szabat w stworzeniu (I Mojżeszowa 2,3) Jest to szczególny czas przeznaczony na spotkanie Boga z Jego ludem (III Mojżeszowa 23,3) Jest to godło ludu Bożego (Ezechiel 20,20) Szabat w Nowym Testamencie Jezus zachował Szabat i podkreślił jego działanie uzdrawiające. (Łukasz 13,10-17) Apostołowie zachowywali Szabat i głosili Ewangelię Żydom i poganom w Szabat (Dzieje Apostolskie 13,44; 16,13) Szabat dzisiaj Przypomina nam o wolności od grzechu (V Mojż. 5,15) Uznajemy Boga za właściciela naszego życia i czasu (II Mojż. 20,8-11) Łączy nas w duchowym odpoczynku z Chrystusem (Iz. 58,13-14)
A gdy to, co skażone, przyoblecze się w to, co nieskażone, i to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, wtedy wypełni się słowo napisane: Pochłonięta jest śmierć w zwycięstwie! (1 Kor. 15,54 ) Nie będziemy mieli nieśmiertelności, dopóki śmierć nie zostanie zniszczona. Nie ma nieśmiertelnych dusz, które żyją po naszej śmierci. Nieśmiertelność można znaleźć tylko w Bogu (1Tym. 6,15-16). Bóg udzieli jej nam podczas Drugiego Przyjścia (1Kor. 15,50-55; 1Tes. 4,13-18). W międzyczasie śpimy od momentu śmierci do dnia, w którym obudzi nas głos Jezusa (Kazn. 9,5-6, 10; Psalm 146,4; 115,17; Jan 11,11-15; Jan 5,28). Nasze zrozumienie stanu umarłych jednoczy nas w uznaniu naszej skończoności i zależności od Boga przy każdym oddechu życia.
Chociaż mamy indywidualne zadania i indywidualną odpowiedzialność przed Bogiem, nie możemy polegać na swoim własnym, niezależnym osądzie nie bacząc na opinie i uczucia naszych braci, bo takie postępowanie doprowadzi do chaosu w kościele. Obowiązkiem kaznodziejów jest szanować zdanie swoich braci, ale ich wzajemne stosunki, jak również nauki, których nauczają powinny być poddawane testowi Zakonu i świadectwa. A wtedy, gdy nasze serca będą otwarte i gotowe na przyjęcie nauki, nie będzie między nami podziałów. Niektórzy mają tendencję do samowoli i oddalają się od słupów granicznych wiary: ale Bóg porusza serca swoich sług, by byli jednomyślni w nauce i w duchu. E.G.W. (Świadectwa dla kaznodziejów i pracowników ewangelii, rozdz. 3, str. 30)