WYMAGANIA EDUKACYJNE Z FIZYKI KLASY PIERWSZE poziom podstawowy

WYMAGANIA EDUKACYJNE Z FIZYKI KLASY PIERWSZE poziom podstawowy Podstawa opracowania: rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dzienniku Ustaw RP, Nr 4, z dnia 15 stycznia 2009) Cele kształcenia wymagania ogólne I. Wykorzystanie wielkości fizycznych do opisu poznanych zjawisk lub rozwiązania prostych zadań obliczeniowych. II. Przeprowadzanie doświadczeń i wyciąganie wniosków z otrzymanych wyników. III. Wskazywanie w otaczającej rzeczywistości przykładów zjawisk opisywanych za pomocą poznanych praw i zależności fizycznych. IV. Posługiwanie się informacjami pochodzącymi z analizy przeczytanych tekstów (w tym popularnonaukowych). Treści nauczania wymagania szczegółowe: Uczeń: WYMAGANIA PP OCENA DOPUSZCZAJĄCY DOSTATECZNY DOBRY BARDZO DOBRY CELUJĄCY GRAWITACJA I ELEMENTY ASTRONOMII II.1.1 opisuje ruch jednostajny po okręgu, posługując się pojęciem okresu i częstotliwości; wyjaśnia związek między okresem obiegu a częstotliwością w ruchu jednostajnym po okręgu; rozróżnia jednostki wielkości fizycznych i ich pochodne; charakteryzuje prędkość liniową w ruchu jednostajnym po okręgu jako wielkość wektorową; zaznacza na rysunku ciała wykonującego ruch po okręgu wektor prędkości liniowej; oblicza wartość częstotliwości obiegu, gdy dany jest okres obiegu; wyznacza wartość prędkości liniowej gdy znany jest promień okręgu oraz częstotliwość obiegu; posługuje się pojęciem szybkości kątowej; wyraża szybkość kątową przez okres ruchu i częstotliwość; II.1.2 opisuje zależności między siłą dośrodkową a masą, zaznacza na rysunku ciała wykonującego ruch po okręgu wektory siły dośrodkowej i charakteryzuje przyspieszenie dośrodkowe w ruchu jednostajnym po wyznacza wartość siły dośrodkowej, gdy znana jest masa ciała oraz parametry jego wyznacza wartość przyspieszenia dośrodkowego, gdy znany jest promień potrafi wyjaśnić dlaczego w ruchu jednostajnym po okręgu występuje przyspieszenie 1

prędkością liniową i promieniem oraz wskazuje przykłady sił pełniących rolę siły dośrodkowej; przyspieszenia dośrodkowego; wskazuje naturę siły dośrodkowej w przykładach obiektów wykonujących ruch po okręgu; okręgu jako wielkość wektorową; opisuje zależności między siłą dośrodkową a masą, prędkością lub promieniem; ruchu po okręgu; okręgu oraz częstotliwość obiegu; rozwiązuje zadania obliczeniowe, w których rolę siły dośrodkowej odgrywają siły o różnej naturze; dośrodkowe; wyprowadza wzór na wartość przyspieszenia dośrodkowego; omawia i wykonuje doświadczenie sprawdzające zależność F r (m, v, r); II.1.3 interpretuje zależności między wielkościami w prawie powszechnego ciążenia dla mas punktowych lub rozłącznych kul ; podaje treść prawa powszechnej grawitacji; wyjaśnia na czym polega powszechność prawa grawitacji; interpretuje zależności między wielkościami w prawie powszechnego ciążenia; zapisuje i interpretuje wzór przedstawiający wartość siły grawitacji; rozwiązuje zadania obliczeniowe, stosując prawo grawitacji. Np. oblicza wartość siły grawitacyjnego przyciągania dwóch jednorodnych kul; wyjaśnia, dlaczego dostrzegamy skutki przyciągania przez Ziemię otaczających nas przedmiotów, a nie obserwujemy skutków ich wzajemnego oddziaływania grawitacyjnego; omawia doświadczenie Jolly ego (wyznaczenie stałej grawitacji G); rozwiązuje zadania obliczeniowe o podwyższonym stopniu trudności, stosując prawo grawitacji i zasady dynamiki; na podstawie samodzielnie zgromadzonych materiałów potrafi : - sformułować wypowiedź o osiągnięciach I. Newtona na tle epoki - wykazać, że Kopernika można uważać za człowieka renesansu. - przybliżyć postać i odkrycia J.Keplera; rysuje wektory sił oddziaływania grawitacyjnego dwóch 2

kul jednorodnych; II.1.4 wyjaśnia, na czym polega stan nieważkości, i podaje warunki jego występowania; II.1.5 wyjaśnia wpływ siły grawitacji Słońca na ruch planet i siły grawitacji planet na ruch ich księżyców, wskazuje siłę grawitacji jako przyczynę spadania ciał na powierzchnię Ziemi; podaje przykłady ciał znajdujących się w stanie nieważkości; podaje przyczynę spadania ciał na powierzchnię Ziemi; wyjaśnia na czym polega stan nieważkości i podaje warunki występowania stanu nieważkości; podaje przykłady doświadczeń, w których można obserwować ciało w stanie nieważkości; wyjaśnia wpływ siły grawitacji Słońca na ruch planet i siły grawitacji planet na ruch ich księżyców; wyjaśnia na czym polega stan niedociążenia i przeciążenia; opisuje wpływ stanu nieważkości na osoby przybywające w kosmosie; odróżnia ciężar ciała od siły przyciągania grawitacyjnego; wykazuje przeprowadzając odpowiednie rozumowanie, że przedmiot leżący na podłodze windy spadającej swobodnie jest w stanie nieważkości; rozwiązuje zadania rachunkowe dotyczące stanu nieważkości, przeciążenia i niedociążenia; oblicza wartość przyspieszenia grawitacyjnego w zależności od odległości od planety; zaplanować, wykonać i wyjaśnić doświadczenie pokazujące, że w stanie nieważkości nie można zmierzyć wartości ciężaru ciała; wykazuje przeprowadzając odpowiednie rozumowanie, że przedmiot leżący na podłodze windy poruszającej się z pewnym przyspieszeniem w górę/w dół jest w stanie przeciążenia/niedociążenia; planuje i wykonuje doświadczenie wykazujące, że spadanie swobodne odbywa się ze stałym przyspieszeniem; II.1.6 posługuje się pojęciem pierwszej prędkości kosmicznej i satelity geostacjonarnego; posługuje się pojęciem satelity geostacjonarnego; uzasadnia posługuje się pojęciem pierwszej prędkości kosmicznej; oblicza wartość pierwszej prędkości kosmicznej; oblicza szybkość wyprowadza wzór na wartość pierwszej prędkości kosmicznej; wyprowadza wzór i oblicza promień orbity satelity geostacjonarnego; 3

użyteczność satelitów geostacjonarnych; satelity na orbicie o zadanym promieniu; II.1.7 opisuje ruch sztucznych satelitów wokół Ziemi (jakościowo), wskazuje siłę grawitacji jako siłę dośrodkową, wyznacza zależność okresu ruchu od promienia orbity (stosuje III prawo Keplera) II.1.8 wyjaśnia, dlaczego planety widziane z Ziemi przesuwają się na tle gwiazd; II.1.9 wyjaśnia przyczynę występowania faz i zaćmień Księżyca; formułuje treść III prawa Keplera; wyjaśnia, skąd pochodzi nazwa planeta ; wymienia planety Układu Słonecznego. zna założenia teorii geocentrycznej (Ptolemeusza) i heliocentrycznej (Kopernika) budowy wszechświata; opisuje warunki, jakie panują na powierzchni Księżyca; opisuje ruch sztucznych satelitów wokół Ziemi (jakościowo); opisuje ruch planet widzianych z Ziemi; wyjaśnia powstawanie faz Księżyca; podaje przyczyny, dla których obserwujemy oblicza okres obiegu planety wokół Słońca na podstawie informacji na temat odległości tej planety od Słońca; wyjaśnia, dlaczego planety widziane z Ziemi przesuwają się na tle gwiazd; podaje warunki, jakie muszą być spełnione, by doszło do całkowitego zaćmienia Księżyca; podaje warunki, jakie muszą być spełnione, wyznacza zależność okres obiegu satelity od promienia orbity; opisuje planety Układu Słonecznego; korzysta z programów i symulacji komputerowych zjawisk astronomicznych w przeprowadzaniu wirtualnych obserwacji; wyjaśnia, dlaczego zaćmienia Słońca i Księżyca nie występują często; objaśnia zasadę, którą przyjęto przy na podstawie samodzielnie zgromadzonych materiałów potrafi sformułować wypowiedź o najważniejszych misjach kosmicznych; planuje, przeprowadza i opisuje własne obserwacje astronomiczne; na podstawie samodzielnie zgromadzonych materiałów potrafi sformułować wypowiedź o rozwoju poglądów na budowę wszechświata; posługuje się nomogramem faz Księżyca; planuje, przeprowadza i opisuje własne obserwacje 4

II.1.10 opisuje zasadę pomiaru odległości z Ziemi do Księżyca i planet opartą na paralaksie i zasadę pomiaru odległości od najbliższych gwiazd opartą na paralaksie rocznej, posługuje się pojęciem jednostki astronomicznej i roku świetlnego; potrafi zdefiniować i posługiwać się pojęciem jednostki astronomicznej i roku świetlnego; podaje przybliżoną odległość Księżyca od Ziemi (przynajmniej rząd wielkości); wyjaśnia, na czym polega zjawisko paralaksy; tylko jedną stronę Księżyca; posługuje się pojęciem kąta paralaksy geocentrycznej i heliocentrycznej; dokonuje szacunków odległości kątowych między obiektami na niebie; opisuje zasadę pomiaru odległości do Księżyca, planet i najbliższej gwiazdy; by doszło do całkowitego zaćmienia Słońca; oblicza odległość do Księżyca (lub najbliższych planet), znając kąt paralaksy geocentrycznej; oblicza odległość do najbliższej gwiazdy, znając kąt paralaksy heliocentrycznej; wyraża kąty w minutach i sekundach łuku; obliczaniu daty Wielkanocy; potrafi zdefiniować i posługiwać się pojęciem parseka; dokonuje zamiany jednostek odległości stosowanych w astronomii; Księżyca; zna i potrafi zidentyfikować najjaśniejsze gwiazdozbiory nieba północnego; planuje, przeprowadza i opisuje własne obserwacje astronomiczne; posługuje się obrotową mapką nieba; II.1.11 opisuje zasadę określania orientacyjnego wieku Układu Słonecznego; wymienia obiekty wchodzące w skład Układu Słonecznego; na podstawie fotografii odróżnia od siebie poszczególne planety Układu Słonecznego; opisuje zasadę określania orientacyjnego wieku Układu Słonecznego; opisuje ewolucję Układu Słonecznego; prowadzi proste obserwacje obiektów będących składnikami Układu Słonecznego; wyjaśnia pojęcia: komety, planetoidy, meteoroidy, meteory, meteoryty; opisuje cechy fizyczne planet Układu Słonecznego; II.1.12 opisuje budowę Galaktyki i miejsce Układu Słonecznego w Galaktyce; opisuje skale odległości w kosmosie; opisuje budowę Galaktyki i miejsce Układu Słonecznego w Galaktyce; potrafi wymienić najbliższe galaktyki dla Drogi Mlecznej i wskazać ich położenie na mapie nieba; charakteryzuje narzędzia współczesnej astronomii; opisuje najważniejsze odkrycia dokonane przy pomocy teleskopu kosmicznego Hubble a; 5

porównuje rozmiary ciał niebieskich; II.1.13 opisuje Wielki Wybuch jako początek znanego nam Wszechświata; zna przybliżony wiek Wszechświata, opisuje rozszerzanie się Wszechświata (ucieczkę galaktyk); opisuje Wielki Wybuch jako początek znanego nam Wszechświata; podaje przybliżony wiek Wszechświata; charakteryzuje poszczególne etapy ewolucji gwiazd: posługuje się nazwami gwiazda ciągu głównego, czerwony olbrzym, biały karzeł, mgławica planetarna, gwiazda neutronowa, pulsar, czarna dziura; wymienia obserwacyjne dowody na rozszerzanie się Wszechświata; wyjaśnia na czym polega paradoks ciemnego nieba; formułuje prawo Hubble a; opisuje rozszerzanie się Wszechświata (ucieczkę galaktyk); posługuje się pojęciami ciemna energia oraz ciemna materia; charakteryzuje poszczególne etapy rozwoju Wszechświata; wyjaśnia pojęcie reliktowego; szacuje masę traconą przez Słońce w jednostce czasu; wyjaśnia sposób powstawania diagramu Hertzsprunga-Russella; wskazuje położenia gwiazdy na diagramie Hertzsprunga-Russella; 6

Fizyka atomowa II.2.1. opisuje promieniowanie ciał, rozróżnia widma ciągłe i liniowe rozrzedzonych gazów jednoatomowych, w tym wodoru; II.2.2. interpretuje linie widmowe jako przejścia między poziomami energetycznymi atomów; wyjaśnia pojęcia: widmo, spektroskopia, widmo ciągłe, widmo liniowe; opisuje zjawisko rozszczepienia światła w pryzmacie; podaje przykłady zastosowania analizy widmowej; opisuje widmo ciał stałych i cieczy; opisuje widma gazów jednoatomowych i par pierwiastków; interpretuje linie widmowe jako przejścia między poziomami energetycznymi atomów; opisuje szczegółowo widmo atomu wodoru; wyjaśnia różnice między widmem emisyjnym i absorpcyjnym; zapisuje i objaśnia wzór Balmera; oblicza długości fal odpowiadających liniom widzialnej części widma atomu wodoru; samodzielnie konstruuje spektroskop; wyjaśnia pochodzenie linii Fraunhoffera; zapisuje i objaśnia uogólniony wzór Balmera oraz potrafi go zastosować w zadaniach obliczeniowych; prowadzi własne obserwacje widm różnych ciał, zapisuje i interpretuje swoje obserwacje; II.2.3. opisuje budowę atomu wodoru, stan podstawowy i stany wzbudzone; II.2.5. interpretuje zasadę zachowania energii przy przejściach elektronu między poziomami energetycznymi w atomie z udziałem fotonu; opisuje budowę atomu wodoru; przedstawia założenia modelu Bohra budowy atomu wodoru; wyjaśnia na czym polega stan podstawowy i stany wzbudzone w atomie; rysuje schemat poziomów energetycznych w atomie wodoru; zapisuje warunek na dozwolone orbity elektronu w atomie wodoru; zapisuje warunek na dozwolone wartości energii elektronu w atomie wodoru; wyjaśnia, co to znaczy, że energia elektronu w atomie wodoru jest skwantowana; oblicza promienie kolejnych orbit w atomie wodoru; oblicza energię elektronu na dowolnej orbicie atomu wodoru; stosuje zasadę zachowania energii do opisu przejść elektronu między poziomami energetycznymi w atomie wodoru w zadaniach obliczeniowych; wykazuje, że uogólniony wzór Balmera jest zgodny ze wzorem wynikającym z modelu Bohra; 7

II.2.4. wyjaśnia pojęcie fotonu i jego energii; II.2.6. opisuje efekt fotoelektryczny, wykorzystuje zasadę zachowania energii do wyznaczenia energii i prędkości fotoelektronów; opisuje efekt fotoelektryczny; podaje praktyczne zastosowanie zjawiska fotoelektrycznego; wyjaśnia pojęcie fotonu i jego energii; opisuje fotonową teorię światła; wyjaśnia zjawisko fotoelektryczne na podstawie kwantowej teorii światła; opisuje jakościowo zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne; opisuje trudności teorii falowej światła w wyjaśnieniu zjawiska fotoelektrycznego; wykorzystuje zasadę zachowania energii do wyznaczenia energii i prędkości fotoelektronów; na podstawie samodzielnie zgromadzonych materiałów potrafi sformułować wypowiedź o osiągnięciach w zakresie natury światła: I.Newtona, Ch.Huygensa, T.Younga, J.C.Maxwella. M.Planck; 8

Fizyka jądrowa II.3.1.posługuje się pojęciami pierwiastek, jądro atomowe, izotop, proton, neutron, elektron; podaje skład jądra atomowego na podstawie liczby masowej i atomowej; posługuje się pojęciami: pierwiastek, jądro atomowe, izotop, proton, neutron, elektron; opisuje doświadczenie, dzięki któremu odkryto jądro atomowe; podaje stosunek wielkości atomu do rozmiarów jądra atomowego; odszukuje informacji na temat modeli budowy jądra atomowego i omawia jeden z nich; przeprowadza rozumowanie, które pokaże, że wytłumaczenie wyniku doświadczenia Rutherforda jest możliwe tylko przy założeniu, że prawie cała masa atomu jest skupiona w jądrze o średnicy mniejszej charakteryzuje budowę wewnętrzną atomu; podaje skład jądra atomowego na podstawie liczby masowej i atomowej; ok. 10 5 razy od średnicy atomu; II.3.2.posługuje się pojęciami: energii spoczynkowej, deficytu masy i energii wiązania; II.3.3.oblicza te wielkości dla dowolnego pierwiastka układu okresowego; wie do czego służy spektrometr masowy; posługuje się pojęciami: deficytu masy i energii wiązania; posługuje się pojęciem energii spoczynkowej; oblicza ilość energii równoważnej jednostce masy atomowej 1u; potrafi oszacować gęstość materii jądrowej; oblicza wartości energii spoczynkowej, deficytu masy i energii wiązania dla dowolnego pierwiastka układu okresowego; na podstawie wykresu zależności energii wiązania przypadającej na jeden nukleon od liczby masowej potrafi porównać trwałość jąder wskazanych pierwiastków; 9

II.3.4.wymienia właściwości jądrowego α, β, γ; opisuje rozpady alfa, beta (wiadomości o neutrinach nie są wymagane), sposób powstawania gamma; posługuje się pojęciem jądra stabilnego i niestabilnego; II.3.5.opisuje rozpad izotopu promieniotwórczego, posługując się pojęciem czasu połowicznego rozpadu; rysuje wykres zależności liczby jąder, które uległy rozpadowi od czasu; II.3.6.wyjaśnia zasadę datowania substancji na podstawie składu wymienia rodzaje jądrowego występującego w przyrodzie; wymienia właściwości jądrowego α, β, γ; przedstawić podstawowe fakty dotyczące odkrycia jądrowego; wyjaśnić pojęcie czasu połowicznego rozpadu; opisuje rozpad izotopu promieniotwórczego posługując się pojęciem czasu połowicznego rozpadu; zapisuje schematyczne równania reakcji rozpadu jąder prowadzące do powstawania α, β oraz γ (wiadomości o neutrinach nie są wymagane); opisuje wkład Marii Skłodowskiej-Curie w badania nad promieniotwórczością; zapisuje prawo rozpadu promieniotwórczego; szkicuje wykres zależności liczby jąder, które uległy rozpadowi od czasu; zapisuje równania reakcji rozpadu jąder wskazanych pierwiastków prowadzące do powstawania α, β oraz γ z uwzględnieniem wiadomości o neutrinach; posługuje się pojęciem jądra stabilnego i niestabilnego; opisuje sposób powstawania gamma; rozwiązuje zadania rachunkowe z zastosowaniem prawa połowicznego rozpadu; podaje sens fizyczny i jednostkę aktywności promieniotwórczej; potrafi opisać proces anihilacji; wyjaśnia, do czego służy licznik G-M; wyjaśnia zasadę datowania substancji na podstawie składu izotopowego, np. datowanie węglem 14 C; rozwiązuje zadania obliczeniowe z wykorzystaniem pojęcia aktywności promieniotwórczej; odszukuje informacje o promieniowaniu X i wskazuje istotną różnicę między promieniowaniem X a promieniowaniem jądrowym; na podstawie samodzielnie zgromadzonych materiałów potrafi sformułować wypowiedź na temat: Historia odkrycia i badania jądrowego; wykonuje doświadczenie symulujące rozpad promieniotwórczy; wyjaśnia, co to znaczy, że rozpad promieniotwórczy ma charakter statystyczny; 10

izotopowego, np. datowanie węglem 14 C; II.3.7.opisuje reakcje jądrowe, stosując zasadę zachowania liczby nukleonów i zasadę zachowania ładunku oraz zasadę zachowania energii; II.3.11.opisuje reakcję rozszczepienia uranu 235 U zachodzącą w wyniku pochłonięcia neutronu; podaje warunki zajścia reakcji łańcuchowej; opisuje reakcje jądrowe stosując zasadę zachowania liczby nukleonów i zasadę zachowania ładunku oraz zasadę zachowania energii; wyjaśnia pojęcie masa krytyczna; opisuje reakcję rozszczepienia uranu 235 U zachodzącą w wyniku pochłonięcia neutronu; podaje przykład reakcji jądrowej; zapisuje przykładowe rówania reakcji jądrowych; podaje warunki zajścia reakcji łańcuchowej; wyjaśnia skąd bierze się energia bomby atomowej; opisuje proces fuzji lekkich jąder; opisuje budowę bomby atomowej; rozwiązuje zadania rachunkowe pozwalające porównać wartości otrzymanej energii kosztem paliwa jądrowego z energią otrzymaną z innych źródeł (konwencjonalnych I tradycyjnych); porównuje energie uwalniane w reakcjach syntezy i reakcjach rozszczepienia; opisuje reakcje zachodzące w bombie wodorowej; II.3.8.opisuje wybrany sposób wykrywania jonizującego; charakteryzuje metody detekcji: metody śladowe i detektory jonizacyjne; opisuje fizyczne podstawy działania wybranego sposób wykrywania jonizującego z grupy metod śladowych: klisza fotograficzna, komora Wilsona lub komora pęcherzykowa; opisuje fizyczne podstawy działania wykrywania jonizującego z grupy metod śladowych: klisza fotograficzna, komora Wilsona i komora pęcherzykowa; opisuje fizyczne podstawy działania wybranego sposobu wykrywania jonizującego z grupy detektorów: licznik G- M lub licznik scyntylacyjny; opisuje fizyczne podstawy działania wszystkich poznanych detektorów; 11

wyjaśnia pojęcie scyntylacji; na podstawie samodzielnie zgromadzonych materiałów potrafi sformułować wypowiedź o historii wykrywania jonizującego; II.3.9.wyjaśnia wpływ jądrowego na materię oraz na organizmy; II.3.10.podaje przykłady zastosowania zjawiska promieniotwórczości i energii jądrowej; wyjaśnia wpływ jądrowego na materię oraz na organizmy żywe; wyjaśnia pojęcie dawki skutecznej i podaje jej jednostkę; wymienia podstawowe zasady ochrony przed promieniowaniem jonizującym; ocenia szkodliwość jonizującego pochłanianego przez ciało człowieka w różnych sytuacjach; opisuje zastosowanie jonizującego w diagnostyce medycznej; wyjaśnia, do czego służą dozymetry; opisuje zastosowanie jonizującego do leczenia chorób nowotworowych; oblicza dawkę pochłoniętą i skuteczną; podejmować świadome działania na rzecz ochrony środowiska naturalnego przed nadmiernym promieniowaniem jonizującym X); potrafi odszukać i przedstawić informacje na temat możliwości zbadania stężenia radonu w swoim otoczeniu; wyjaśnia pojęcie dawki pochłoniętej i podaje jej jednostkę; II.3.12.opisuje działanie elektrowni atomowej oraz wymienia korzyści i zagrożenia płynące z energetyki jądrowej; wymienia korzyści i zagrożenia płynące z energetyki jądrowej; opisać budowę i zasadę działania reaktora jądrowego; opisuje budowę i zasadę działania elektrowni atomowej; porównuje zapotrzebowanie na paliwo elektrowni jądrowej oraz węglowej o takich samych mocach; odszukać informacje i przygotować prezentację na temat składowania odpadów radioaktywnych i związanych z tym zagrożeń; 12

korzystając z samodzielnie zebranych informacji przygotowuje argumenty za / przeciw aby wziąć czynny udział w dyskusji Sąd nad energią jądrową ; II.3.13.opisuje reakcje termojądrowe zachodzące w gwiazdach oraz w bombie wodorowej; Potrafi nazwać reakcje zachodzące w Słońcu i w innych gwiazdach; podaje warunki niezbędne do zajścia reakcji termojądrowej; opisuje proces fuzji lekkich jąder na przykładzie cyklu pp; opisuje reakcje zachodzące w bombie wodorowej; opisuje proces fuzji lekkich jąder na przykładzie cyklu CNO. oblicza wartości energii uwalnianej w reakcjach syntezy; 13

Sposoby sprawdzania edukacyjnych osiągnięć uczniów z fizyki Sposoby oceniania: 1. Odpowiedzi ustne. 2. Oceniana będzie praca ucznia w czasie procesu uczenia: jego praca w grupie uczniowskiej podczas planowania i wykonywania doświadczeń, rozwiązywania zadań rachunkowych i problemowych, udział w zbiorowej dyskusji. 3. Ocenie mogą podlegać prace lub prezentacje przygotowane na podstawie dostępnych źródeł informacji. 4. Testy wyboru jednostopniowe i wielostopniowe (nauczycielskie lub standaryzowane). 5. Sprawdziany zbudowane z pytań zamkniętych lub otwartych teoretycznych, problemowych i rachunkowych. 6. Kartkówki z trzech ostatnich tematów. 7. Karty pracy 8. Testy w kursach e-lerning 9. Badanie wyników nauczania oraz mała matura (klasy drugie) i matura próbna (klasy trzecie) W przypadku nieobecności ucznia na sprawdzianie lub kartkówce w dzienniku lekcyjnym w miejscu oceny wpisuje się "0". Ocena śródroczna i roczna nie jest średnią z ocen bieżących. Wynika ona z głębokiej analizy wszystkich otrzymanych ocen ze szczególnym zwróceniem uwagi na postęp edukacyjny ucznia. Ocena roczna jest ustalana w oparciu o oceny zdobyte w całym roku szkolnym. Warunki i tryb uzyskania wyższej niż przewidywana roczna ocena klasyfikacyjna z zajęć edukacyjnych określa Statut Szkoły 44 p. 8-9. 14