Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 1 / 6

Transkrypt

1 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 1 / 6 I FSK 1663/11 - Wyrok Data orzeczenia Data wpływu Sąd Sędziowie Symbol z opisem Hasła tematyczne Naczelny Sąd Administracyjny Danuta Oleś Grażyna Jarmasz /sprawozdawca/ Janusz Zubrzycki /przewodniczący/ 6110 Podatek od towarów i usług 6560 Podatek od towarów i usług Interpretacje podatkowe Sygn. powiązane III SA/Gl 2540/10 Skarżony organ Treść wyniku Powołane przepisy Minister Finansów Oddalono skargę kasacyjną Dz.U nr 8 poz 60; art. 66 par. 1; Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn. Dz.U nr 54 poz 535; art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 6; Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.), Danuta Oleś, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 czerwca 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2540/10 w sprawie ze skargi F. S. A. z siedzibą w Z. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 30 lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Finansów na rzecz F. S. A. z siedzibą w Z. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Uzasadnienie 1. Wyrok Sądu pierwszej instancji 1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 czerwca 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2540/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu skargi F. S.A. w Z. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 30 lipca 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług, uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdził, że nie podlega ona wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku oraz zasądził na rzecz strony zwrot kosztów postępowania sądowego W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że przedmiotem interpretacji była kwestia charakteru spłaty zaległego zobowiązania podatkowego przy wykorzystaniu art. 66 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.) w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej u.p.t.u.). W swym wniosku skarżąca zadała pytanie, czy przeniesienie prawa wieczystego użytkowania działek gruntowych na rzecz gminy w zamian za wygaszenie zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości wobec tejże gminy, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W ocenie spółki odpowiedź na to pytanie będzie negatywna. W zaskarżonej interpretacji organ uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając, że opisana we wniosku czynność podlega opodatkowaniu VAT jako dostawa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 u.p.t.u.

2 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 2 / Sąd pierwszej instancji, podzielając co do zasady pogląd organu, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego jest odpłatną dostawą i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, stwierdził równocześnie, iż w przypadku przeniesienia prawa użytkowania wieczystego użytkowania przez podatnika na rzecz gminy jako zapłaty zaległości podatkowych obowiązek podatkowy nie powstaje, gdyż podatnik nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia tego prawa, a jedynie dokonuje zapłaty podatku w naturze (za zgodą wierzyciela) Odwołując się do rozważań zawartych w uchwale składu 7 sędziów NSA z 8 października 2007 r., I FPS 2/07, której przedmiotem była kwestia opodatkowania podatkiem VAT czynności przeniesienia własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art pkt 1 O.p.) Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że mimo tego, iż uchwała ta zapadła na tle poprzedniego stanu prawnego, tj. art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm., dalej u.p.t.u. z 1993 r.), konstrukcja podatku od towarów i usług nie uległa zmianie, a w konsekwencji poglądy zawarte w uchwale można przez analogię zastosować w przedmiotowej sprawie. Stąd Wojewódzki Sąd Administracyjny zaznaczył, że pojęcie "w zamian za zaległości podatkowe" nie jest tożsame z pojęciem "odpłatna dostawa", a wywiązywania się z obowiązków podatkowych nawet w formie rzeczowej nie można uznać za czynności zaistniałe w obrocie gospodarczym, w związku z którymi powstała wartość dodana. Podkreślono, że podmiot, który w formie przeniesienia prawa użytkowania wieczystego dokonuje zapłaty zaległości podatkowych, nie uczestniczy w obrocie gospodarczym i nie wydaje towaru w miejsce świadczenia pieniężnego. Również druga strona czynności nie jest przedsiębiorcą ani konsumentem, tylko organem państwa uzyskującym dla jednostki samorządu terytorialnego należny jej dochód budżetowy. Sąd pierwszej instancji podzielił pogląd zaprezentowany w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 stycznia 2011 r., I FSK 105/10, zgodnie z którym "brak w ustawie o VAT zapisów wprost wyłączających z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czynności polegających na uregulowaniu zobowiązania podatkowego przez przeniesienie na wskazany podmiot prawa wieczystego użytkowania gruntu nie jest przeszkodą do uznania, że czynność taka nie podlega opodatkowaniu, bowiem nie spełnia warunku odpłatnej dostawy." Zaznaczono, że w przypadku umów zawieranych w warunkach art. 66 O.p. spółka nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia prawa wieczystego użytkowania na organ podatkowy, lecz dokonuje zapłaty podatku w naturze, a umowa jest tylko formą dokumentowania zapłaty, pokwitowaniem Przytaczając art i 2 O.p. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na to, że w dotychczas zapadłych orzeczeniach w tym przedmiocie i w doktrynie podkreśla się złożoność umowy, o której mowa w tym przepisie, przenoszącej własność rzeczy lub praw majątkowych, która ma charakter umowy cywilnoprawnej, a charakter administracyjnoprawny ma jedynie zgoda US na zawarcie tej umowy (por. wyroki NSA: z 30 czerwca 2004 r., FSK 221/04 i z 13 grudnia 2005 r., I FSK 373/05). Sąd zaznaczył, że uznanie, iż przeniesienie własności rzeczy w zamian za zaległości podatkowe następuje w drodze prywatnoprawnej, nie zmienia istoty regulacji zawartej w art. 66 O.p., która nie odnosi się do obrotu gospodarczego, lecz wprowadza szczególny mechanizm poboru podatków. Za zasadne uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny odwołanie się do stanowiska NSA z wyroku z 16 stycznia 2007 r., I FSK 500/06, gdzie uznano, że określenie podatku jako świadczenia pieniężnego nie oznacza, że pojęcie to jest tożsame z pojęciem "świadczenia pieniężnego" z art. 2 ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993 r., podatek nie jest bowiem świadczeniem pieniężnym, które może być uzyskiwane "w zamian" za inne świadczenie (czy "w miejsce" innego świadczenia), gdyż zasadniczą cechą podatku jest jego jednostronność i

3 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 3 / 6 nieekwiwalentność. Podatnik regulując podatek nie uzyskuje nic w zamian, a i organy państwa (samorządu terytorialnego), zgadzając się na pobranie podatku (a ściślej - podatku, który stał się już zaległością podatkową) przy wykorzystaniu umownej formy przeniesienia własności, przewidzianej w art O.p., nie dokonują ekwiwalentnej czynności prawnej, o której mowa w art. 2 ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993 r., wykonując jedynie swoje kompetencje w zakresie egzekwowania dochodów publicznych w sferze imperium państwa. Zdaniem Sądu pierwszej instancji rozważania poczynione w tym zakresie przez Naczelny Sąd Administracyjny, choć dotyczą art. 66 O.p. w kontekście uchylonego przepisu, pozostają aktualne, gdyż wyjaśniają mechanizm poboru podatku i to, że podatek jest świadczeniem pieniężnym jednostronnym i nieekwiwalentnym Podsumowując swoje rozważania Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że podatek od towarów i usług jest podatkiem konsumpcyjnym, uiszczanym przez finalnego konsumenta na ostatnim szczeblu obrotu, a podstawę opodatkowania stanowią czynności wykonywane w ramach obrotu gospodarczego, podczas gdy celem zawarcia umowy o przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych jest wyłącznie wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, a więc zobowiązania o charakterze publicznoprawnym. Dlatego nie można stwierdzić, iż czynność ta jest realizowana w ramach obrotu gospodarczego i powoduje osiągnięcie wartości dodanej, która to wartość stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Stąd przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz prezydenta miasta w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków lokalnych stanowiących dochody budżetu nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a wydając zaskarżoną interpretację organ naruszył przepisy prawa materialnego, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji uchylił interpretację oraz zobligował organ do uznania stanowiska podatnika za prawidłowe. 2. Skarga kasacyjna 2.1. W skardze kasacyjnej organ zaskarżył powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej na rzecz gminy w trybie art pkt 2 O.p. w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości nie jest czynnością opodatkowaną w rozumieniu u.p.t.u W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ wskazał, że już samo pojęcie "umowy" z art. 66 O.p. świadczy o tym, że mamy do czynienia z konstrukcją typową dla prawa cywilnego, opartą w decydującej mierze na równoprawności stron i ekwiwalentności świadczeń, czego nie zmienia to, że skutkiem takiej umowy na gruncie prawa podatkowego jest wygaśnięcie określonego zobowiązania podatkowego. Podkreślono, że organ nie ma uprawnień do nakazania zawarcia stronom umowy, o której mowa w art. 66 O.p., a nadto istotą tej umowy jest przeniesienie prawa użytkowania wieczystego, a nie wykonanie zobowiązań podatkowych (które jest jedynie dalszym skutkiem umowy). Zdaniem organu przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz gminy stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w zamian za wygaśnięcie zaległości podatkowych, stanowi zatem odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., przepis ten nie uzależnia bowiem opodatkowania odpłatnej dostawy od przyczyny tej czynności, czy od jakichkolwiek innych warunków. Podkreślono też, że wyłączenie stosowania przepisów ustawy następuje w przypadkach wymienionych w art. 6 u.p.t.u., które w sprawie nie miały miejsca organ położył przy tym nacisk na zasadę powszechności opodatkowania, konieczność jasnego wynikania

4 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 4 / 6 zwolnień i ulg z uregulowań prawnych ze względu na ich wyjątkowość i niemożność stosowania w tym przypadku wykładni rozszerzającej Zdaniem organu błędne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż spółka dokonując przeniesienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz gminy nie uczestniczy w obrocie gospodarczym i nie wydaje towaru w miejsce świadczenia pieniężnego. W ocenie organu przeniesienie prawa użytkowania wieczystego w trybie art. 66 O.p. w zamian za zaległości podatkowe jest czynnością odpłatną, odpłatnością w tym przypadku jest bowiem kwota zaległości podatkowych, skompensowana wartością nieruchomości spółka przenosząc prawa majątkowe na rzecz gminy w trybie art. 66 O.p. uzyskuje zwolnienie z długu, tak więc wygaśnięcie zobowiązania podatkowego w tym trybie stanowi świadczenie ekwiwalentne Organ podkreślił również, że odwoływanie się przez Sąd pierwszej instancji do wywodów uchwały w sprawie I FPS 2/07 jest niezasadne, gdyż uchwała ta dotyczy stanu prawnego obowiązującego przed wejściem w życie u.p.t.u. Z tego względu, jak również z uwagi na znacznie szerszy zakres czynności podlegających obecnie opodatkowaniu VAT, błędne jest twierdzenie Sądu, że poglądy uchwały można przez analogię zastosować w przedmiotowej sprawie. 3. Odpowiedź na skargę kasacyjną 3.1. W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona wniosła o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych, wskazując, że skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu. 4. Pismo procesowe organu 4.1. W piśmie z 16 sierpnia 2012 r. organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko przedstawiając dodatkową argumentację mającą świadczyć o zasadności skargi kasacyjnej. 5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna organu nie ma uzasadnionych podstaw Organ we wniesionym środku zaskarżenia od wyroku WSA wskazuje, że doszło do błędnej interpretacji przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Uzasadniając ten zarzut autor skargi kasacyjnej, wskazując treść omawianego przepisu, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów, czyli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, stwierdza, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz gminy w trybie art pkt 2 O.p. polega na przeniesieniu tego prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w zamian za wygaśnięcie zaległości podatkowych. Zatem jest to odpłatna dostawa spełniająca wymogi z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Z takiego uzasadnienia zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego wynika, że właściwie chodzi o wadliwe zastosowanie, czy raczej niezastosowanie przez WSA tego przepisu, czyli o wadliwe przyporządkowanie przepisu do stanu faktycznego sprawy. Jednakże koniecznym jest przesądzenie istoty sporu pomiędzy stronami poprzez przyznanie racji stanowisku spółki zaprezentowanemu we wniosku o interpretację prawa podatkowego, zaakceptowanemu przez Sąd pierwszej instancji W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zasadnie WSA odwołał się do stwierdzenia zaprezentowanego w uchwale NSA podjętej w składzie siedmiu sędziów dnia 8 października

5 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 5 / r., sygn. akt I FPS 2/07, w której uzasadnieniu czytamy: "Za zasadne należy uznać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 16 stycznia 2007 r., I FSK 500/06, który, wychodząc z zawartej w art. 6 Ordynacji podatkowej legalnej definicji podatku (jako publicznoprawnego, nieodpłatnego, przymusowego oraz bezzwrotnego świadczenia pieniężnego na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikającego z ustawy podatkowej), uznał, że określenie podatku jako świadczenia pieniężnego nie oznacza, że pojęcie to jest tożsame znaczeniowo z pojęciem "świadczenia pieniężnego", użytym w art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Podatek nie jest bowiem świadczeniem pieniężnym, które może być uzyskiwane "w zamian" za inne świadczenie (czy "w miejsce" innego świadczenia), ponieważ zasadniczą cechą podatku jest jego jednostronność i nieekwiwalentność. Podatnik, regulując podatek, nie uzyskuje nic w zamian. Również organy państwa (samorządu terytorialnego), zgadzając się na pobranie podatku (a ściślej - podatku, który stał się już zaległością podatkową, na skutek niezapłacenia w terminie) przy wykorzystaniu umownej formy przeniesienia własności, przewidzianej w art Ordynacji podatkowej, nie dokonują ekwiwalentnej czynności prawnej, o której mowa w art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wykonują one jedynie swoje kompetencje w zakresie egzekwowania dochodów publicznych w sferze imperium państwa, jeżeli nawet odbywa się to przy wykorzystaniu instrumentów prywatnoprawnych, w tym wypadku umowy między podatnikiem a starostą wykonującym zadania z zakresu administracji rządowej (działającym we współdziałaniu z urzędem skarbowym). Należy zatem przyjąć, że przepis art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym dotyczy świadczeń pieniężnych w obrocie gospodarczym, a nie podatków, które tylko wyjątkowo mogą być uiszczane także w naturze. Użyte w art Ordynacji podatkowej określenie "w zamian za zaległości podatkowe" nie jest tożsame ze sformułowaniem "w miejsce świadczenia pieniężnego", użytym w art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, także z tego względu, że art został zamieszczony w rozdziale 7 działu III Ordynacji podatkowej, dotyczącym wygaśnięcia zobowiązań podatkowych. Przepis ten odnosi się do jednego (nazwanego przez samego ustawodawcę "szczególnym") ze sposobów wygaśnięcia tych zobowiązań - obok zapłaty podatku (w tym również potrącenia oraz zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatkowych), zaniechania poboru podatku, umorzenia zaległości podatkowych, pobrania podatku przez płatnika i inkasenta oraz przedawnienia (art w brzmieniu obowiązującym w 2001 r.) - a nie do obrotu gospodarczego, który powinien być objęty podatkiem od towarów i usług." To, że uchwała została podjęta w odniesieniu do uregulowania art. 2 ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993 r. nie ma, co zauważył Sąd pierwszej instancji, znaczenia w porównaniu ze stanem prawnym obowiązującym pod rządami ustawy o podatku od towarów i usług z 2004 r. Przepis art. 2 ust. 1 oraz ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993 r. wskazywał, w zakresie istotnym dla sprawy, na opodatkowanie sprzedaży towarów (ust. 1), jak również wydania towarów lub świadczenia usług w miejsce świadczenia pieniężnego (ust. 3 pkt 3b), zaś obecnie obowiązujący art. 5 obejmuje odpłatną dostawę towarów, czyli przeniesienie prawa do rozporządzaniem towarem jak właściciel, w tym zbycie użytkowania wieczystego (art. 7 ust. 1 pkt 7). W obu sformułowaniach jako istotę tych czynności należy wskazać odpłatne wydanie towaru. Jednakże w czynność, o której mowa w art O.p,. jest czynnością z zakresu poboru podatku. Została ona przewidziana w Ordynacji podatkowej, w jej Dziale III "Zobowiązania podatkowe", w Rozdziale VII tego działu zatytułowanym "Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych". Przepis art O.p. wskazuje powody wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, a to m.in. poprzez jego zapłatę pkt 1, potrącenie pkt 3, zaliczenie nadpłaty pkt 4, jak również przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych pkt 6.

6 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 6 / 6 Wobec tego tym istotnym elementem niepozwalającym na uznanie, że przeniesienie własności rzeczy lub prawa majątkowego w trybie art O.p. na rzecz Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa, w celu, bądź określając inaczej, w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, podlega opodatkowaniu VAT, jest to, że w przypadku tej czynności mamy do czynienia z jednym ze sposobów poboru jednej z danin publicznych, tj. podatku od nieruchomości, charakteryzującego się cechą mającą znaczenie w sprawie, tj. nieekwiwalentnoścą. Nie ma wpływu na rozstrzygnięcie fakt, że do takiego wygaśnięcia zobowiązania podatkowego dochodzi z inicjatywy podatnika, ani to, że między organem jednostki samorządu terytorialnego, a podatnikiem zostanie zawarta stosowna umowa cywilnoprawna, bo jest ona częścią omawianej instytucji szczególnej formy zapłaty podatku. Przesądzającym jest natomiast fakt, że chodzi o zapłatę podatku, która może nastąpić w pieniądzu bądź w naturze, jako należności jednostronnie określanej przez państwo bądź jednostkę samorządu terytorialnego, a więc w sposób charakterystyczny dla stosunków administracyjno-prawnych, w odróżnieniu od cywilno-prawnych, bo wynikających ze stosunku podporządkowania. W tym miejscu jeszcze raz należy powołać nieekwiwalentność występującej w sprawie czynności zapłaty podatku, co wyklucza zaliczenie jej do odpłatnej dostawy towarów z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Bez znaczenia jest przy tym argumentacja organu odwołująca się do niewyłączenia spornej czynności z zakresu działania u.p.t.u. na podstawie art. 6 tej ustawy, gdyż wyłączeniu na podstawie tego przepisu podlegają jedynie czynności co do zasady mieszczące się w zakresie przedmiotowym ustawy, a więc zaliczające się do czynności, o których mowa w art. 5 u.p.t.u., czyli np. objętych pojęciem "odpłatna dostawa". Z przypadkiem takim nie mamy natomiast do czynienia w sprawie właśnie ze względu na brak cechy odpłatności Autor skargi kasacyjnej, na potwierdzenie swojego stanowiska, przywołał 3 wyroki sądowo-administracyjne z okresu od 2000 do 2005 roku, a więc przed ww. uchwałą siedmiu sędziów z dnia 8 października 2007 r. Po tej dacie składy orzekające Naczelnego Sądu Administracyjnego wydawały orzeczenia zgodne z tezą i argumentacją tej uchwały, a są to przykładowo wyroki: z dnia 13 maja 2011 r., sygn. akt I FSK 434/10, z dnia 9 grudnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1524/07, z dnia 26 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 714/07, z dnia 8 stycznia 2008 r., sygn. akt I FSK 1634/07, z dnia 8 stycznia 2008 r., sygn. akt I FSK 501/ W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w myśl art. 204 pkt 2 i art tej ustawy w związku z 14 ust. 2 pkt 1 lit. c i 14 ust. 2 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz ze zm.).