W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Transkrypt

1 IP Interpretacja dostarczona przez portal Największe archiwum polskich interpretacji podatkowych. Autor Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach Data Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna Sygnatura IBPBI/2/423-13/10/SD Źródło dochodowy-od-osob-fizycznych/5-koszty-uzyskania-przychodow/ faktura-korygujaca-koszty-uzyskania-przychodow-mieso-roznica-ubyteknaturalny.html Czy ubytki naturalne surowca mięsnego o wartości do 0,30 % wagi stanowią koszty uzyskania przychodów? Czy ubytki naturalne surowca mięsnego o wartości powyżej 0,30 % wagi stanowią koszty nieuznane podatkowo, potocznie koszty NKUP? INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 04 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 24 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów ubytków naturalnych surowca mięsnego - jest prawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 04 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów ubytków naturalnych surowca mięsnego. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 marca 2010 r. znak: IBPBI/2/423-13/10/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 24 marca 2010 r. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Spółka zajmuje się produkcją wyrobów mięsnych (przetwórstwo). Produkcja realizowana jest poprzez zakupy mięsa wieprzowego, wolowego, cielęcego, baraniego i końskiego zwanych dalej surowcem mięsnym, które w skutek procesu produkcji stają się wyrobami finalnymi sprzedawanymi pośrednikom (hurtownie), punktom detalicznym oraz sieciom wielkopowierzchniowym (markety).

2 Zakup surowca mięsnego do produkcji realizowany jest poprzez dostawców krajowych i zagranicznych. Dostawy odbywają się transportem drogowym tzw. chłodniami, gdzie surowiec mięsny znajduje się w stanie schłodzonym (okolice 0 stopni Celsjusza) lub zamrożonym (temperatura około minus 20 stopni Celsjusza). Ww. warunki panujące w trakcie magazynowania i dostawy (zarówno zakup surowca jak i sprzedaż wyrobów) skutkują powstawaniem ubytków naturalnych. W transakcjach handlowych zarówno z dostawcami jak i odbiorcami przyjęto nieformalny próg różnicy wagi surowca lub wyrobu w wysokości 0.30% wagi. Ubytki poniżej tego progu nie są rozliczane, a różnice powyżej tego progu podlegają reklamacji z tytułu niedoboru towaru (wystawiana jest faktura VAT korekta). W chwili obecnej powstałe w trakcie zakupu surowca mięsnego ubytki naturalne ewidencjonowane są w ewidencji księgowej jako koszty nieuznane podatkowo. W związku z powyższym zadano następujące pytania: Czy ubytki naturalne surowca mięsnego o wartości do 0,30 % wagi stanowią koszty uzyskania przychodów... Czy ubytki naturalne surowca mięsnego o wartości powyżej 0,30 % wagi stanowią koszty nieuznane podatkowo, potocznie koszty NKUP... Zdaniem Spółki, ubytki naturalne surowca mięsnego: 1. wynikają z właściwości fizyko-chemicznych mięsa, 2. ubytki te nie zostały wyszczególnione jako koszty nieuznane podatkowo w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 luty 1992 z późn. zm., 3. ubytki te nie stanowią niedoborów zawinionych, bowiem powstają z przyczyn wykluczających odpowiedzialność człowieka, nie można im zapobiec w normalnych warunkach transportowania i magazynowania, 4. norma ubytków naturalnych mięsa wieprzowego, wołowego, cielęcego, baraniego i końskiego podczas chłodzenia i przechowywania w magazynach chłodzących w wysokości 0,30% wagi jest potwierdzoną badawczo wartością, która znalazła swoje odzwierciedlenie w nieaktualnym już 5 zarządzenia z dnia 11 czerwca 1979 r. Ministra Przemysłu Spożywczego i Skupu w sprawie norm ubytków naturalnych mięsa wieprzowego, wołowego, cielęcego, baraniego i końskiego podczas chłodzenia i przechowywania w magazynach chłodzących (M.P. Nr 16, poz. 102), 5. autorzy literatury z zakresu towaroznawstwa, technologii gastronomicznych przytaczają wartości ubytków naturalnych mięsa w wysokości 0,30-0,40%, przykład: Technologia gastronomiczna z towaroznawstwem podręcznik część 1, wyd. WSiP, str. 23, autor Aleksandra Procner, 6. ubytki do wysokości 0,30 % wagi stanowią koszty uznane podatkowo, 7. ubytki przekraczające 0,30 % wagi stanowią koszty nie uznane podatkowo. Strona: 2

3 W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej ustawa o pdop ), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu względnie wydatek ten winien zmierzać do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. W katalogu negatywnym (tj. w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop), wymieniono straty, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów, ale wśród tych kategorii kosztów nie ma strat w materiałach wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej. Można zatem przyjąć, iż skoro z przepisów obecnie obowiązujących nie wynika, aby powyższe straty należało wykluczyć z kosztów uzyskania przychodów, to co do zasady straty te mogą być uznane za koszty podatkowe, jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Powstałych, w ramach działalności gospodarczej jako efekt uboczny, strat nie można pomijać w rachunku podatkowym. Straty będące ubytkami w nabytych materiałach należy oceniać pod kątem całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności. Przepisy ustawy o rachunkowości zezwalają na stosowanie uproszczeń w ramach przyjętej polityki rachunkowości, o ile nie wpłynie to negatywnie na realizację podstawowego obowiązku określonego w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz ze zm.), tj. nie zmniejszy rzetelności obrazu sytuacji finansowej i majątkowej oraz wyniku finansowego jednostki. Każda jednostka we własnym zakresie ustala próg istotności dla celów bilansowych. Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powyższych uproszczeń nie przewidują. Ubytki naturalne są to niedające się uniknąć zmniejszenia ilości składnika majątku, spowodowane jego właściwościami fizycznymi i chemicznymi lub czynnościami manipulacyjnymi. Ubytki te określa się normą lub limitem. Wobec braku szczegółowych norm ubytków najczęściej stosuje się zwyczajowo przyjęte przy obrocie danym składnikiem normy ubytków. Przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych nie zawierają unormowań dotyczących limitowania ubytków, czy też odrębnych zasad zaliczania ich do kosztów podatkowych. Nie przewidują jednak możliwości szacunkowego ustalania wielkości strat, przy Strona: 3

4 zastosowaniu np. norm, ryczałtów, wskaźników ustalanych w zakładowej normie ubytków naturalnych, czy też jak w niniejszej sprawie przy zastosowaniu różnicy wagi surowca lub wyrobu w wysokości 0,30% wagi. Niewątpliwie jednak należy stwierdzić, iż faktycznie poniesione straty w surowcu mięsnym wykorzystywanym do produkcji wyrobów mięsnych będące konsekwencją prowadzonej przez podatnika działalności i przez niego niezawinione, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Warunkiem uznania strat w postaci ubytków w materiale/surowcu powstałych w trakcie magazynowania i dostawy za koszty podatkowe jest więc ich odpowiednie udokumentowanie, tj. udokumentowanie w sposób wskazujący: okoliczności i przyczyny powstania straty, jakiego składnika majątkowego straty te dotyczą, jej wielkość. W przypadku działalności polegającej na produkcji wyrobów mięsnych i konieczności magazynowania i transportowania surowca transportem drogowym dowodami takimi mogłyby być np. protokoły opisujące rodzaj, ilość i wartość towaru, który uległ naturalnemu zmniejszeniu zatwierdzone przez kierownika jednostki. Taka dokumentacja pozwala także na stwierdzenie, czy strata była niezawiniona, czy też zawiniona przez podatnika lub pośrednika transportującego surowiec. Aby bowiem zaliczyć ubytek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik winien jednoznacznie wykazać, że strata powyższa nastąpiła bez jego winy tj. czy dołożył należytej staranności w celu jej uniknięcia poprzez odpowiednie zabezpieczenie transportowanego towaru handlowego i faktycznie powstały jedynie w wyniku zmian fizykochemicznych surowca. Z powyższego wynika, iż do uznania poniesionych ubytków za koszt uzyskania przychodów nie wystarczy samo stwierdzenie stanu faktycznego posiadanego surowca, lecz niezbędnym jest przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego co do przyczyny i okoliczności powstania rozbieżności w postaci ubytków, pozwalającego stwierdzić jednoznacznie, że ujawniona w trakcie ważenia surowca strata powstała pomimo, że podatnik dołożył należytej staranności w celu jej uniknięcia. Kosztem uzyskania przychodów mogą być tylko straty w towarach, w tej części, w jakiej zostały uznane za niezawinione i których okoliczności powstania oraz przyczyny zostały wyczerpująco udokumentowane. Nie stanowią bowiem kosztu uzyskania przychodów straty będące wynikiem braku staranności bądź nieracjonalnego działania podatnika, nawet jeśli mieszczą się w normach ustalonych przez daną jednostkę gospodarczą. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w transakcjach handlowych zarówno z dostawcami jak i odbiorcami przyjęto nieformalny próg różnicy wagi surowca lub wyrobu w wysokości 0.30% wagi. Ubytki poniżej tego progu nie są rozliczane, a różnice powyżej tego progu podlegają reklamacji z tytułu niedoboru towaru (wystawiana jest faktura VAT korekta). Strona: 4

5 W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż ubytki naturalne surowca mięsnego do wartości 0,30% wagi mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że nie powstały z winy podatnika oraz zostały właściwe udokumentowane. Natomiast ubytki naturalne surowca mięsnego o wartości powyżej 0,30% wagi w przedstawionym stanie faktycznym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Przepisy podatkowe nie określają wprawdzie norm procentowych ubytków naturalnych które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ale skoro w transakcjach handlowych przyjęto nieformalny próg różnicy wagi surowca i różnice powyżej tego progu podlegają reklamacji z tytułu niedoboru towaru, to różnice te nie będą dla Spółki stratą stanowiącą koszt uzyskania przychodów. Reasumując stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a Bielsko-Biała. Strona: 5