BIULETYN Sercańskiej Rodziny Świeckich nr 1/2016

Transkrypt

1 Chwała Najświętszemu Sercu Jezusowemu BIULETYN Sercańskiej Rodziny Świeckich nr 1/2016 Drodzy Przyjaciele Oddajemy do Waszych rąk pierwszy numer Biuletynu Sercańskiej Rodziny Świeckich. Utworzenie SRŚ przy naszym Zgromadzeniu dokonuje się w roku wielkiego wydarzenia, jakim będzie intronizacja Chrystusa Króla w naszym narodzie zaplanowana na sobotę 19 listopada bieżącego roku. To wydarzenie jest dostatecznym powodem, by zaprosić wszystkich do wspólnego odnawiania PAMIĘCI O BOŻEJ MIŁOŚCI o Miłości Serca Jezusowego. Człowiek ma serce, ale i Bóg ma Serce. Serce wypełnione miłością, które dla nas zostało otwarte włócznią żołnierza na krzyżu w tym celu, aby ta Miłość rozlała się na świat szerokimi strumieniami. Parę słów na temat intronizacji: Termin intronizacja znaczy: postawienie na tronie. Inaczej: chodzi o poświęcenie się. Ale kogo mamy stawiać i na jakim tronie, komu poświęcić się? Najbardziej godnym i zasługującym jest Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, objawiający nam swoją nieskończoną miłość w tajemnicy swego Najświętszego Serca. Święty Józef Sebastian, Założyciel naszego Zgromadzenia, poświęcenie się Sercu Jezusowemu wyjaśniał następująco: poświęcić się, to znaczy uznać nad sobą panowanie tego Boskiego Serca, poddać się chętnie Jego berłu (tzn. Jego władzy) i w uznaniu nieskończonej Jego miłości ofiarować Mu całe swoje mienie i zdrowie, wszystkie zmysły ciała i władze duszy, wszystkie swe myśli, uczucia, słowa, czyny i cierpienia, wszystkie chwile swego życia, aby Bóg sam tym wszystkim kierował i rządził ku swojej chwale, by wszystko podobało się Boskiemu Sercu Jezusowemu. Takiego poświęcenia słusznie Pan domaga się jako nasz stwórca, odkupiciel, ojciec, król i prawodawca, który każdemu także dał przykazanie: Będziesz miłował Pana Boga swego z całego swego serca (J.S. Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego, s. 232) Bóg jest Królem niezależnie od nas, od naszych decyzji i wyborów. Jest On Królem wszystkich ludzi, wszelkich stworzeń i bytów, jest Królem Wszechświata. Czy jednak we wszystkich sercach króluje? Cóż powiedzieć o sercach letnich i zimnych, o tych, którzy to królowanie odrzucają, będąc nawet ochrzczonymi. Bóg szanuje wolność człowieka, którą mu dał, dlatego chce królować w sercach tych, którzy się na to godzą, dobrowolnie zapraszając Go do swojego życia, do swoich rodzin, społeczności, narodów. Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana trzeba zatem widzieć szerzej, nie jako zwieńczenie, ale jako początek realizacji wielkiego dzieła otwarcia Jezusowi

2 drzwi: naszych domów i serc, świątyń i miejsc pracy. Trzeba robić wszystko, by Chrystus panował. Trzeba zrobić wszystko, aby Serca Jezusa rzeczywiście królowało w naszych sercach i w sercach tych, których Pan stawia na naszej drodze i do których nas posyła. Zatem przed nami wielkie i ważne zadanie, zadanie podstawowe. Trzeba więc, aby każdy z nas usłyszał w swym sercu Jezusową prośbę o to, aby przez własne zaangażowanie przyczynić się do szerzenia Jego chwały, do budowania Królestwa Serca Jezusowego w świecie, i aby każdy dał piękną odpowiedź na Jego oczekiwania. Biuletyn będzie jedną z form pomocy w poznawaniu duchowości Serca Jezusowego - mamy nadzieję, że stanie się miejscem wymiany myśli, doświadczeń, świadectw. Zapraszamy wszystkie siostry oraz wszystkich członków SRŚ i Przyjaciół do współtworzenia tego pisma. Z pamięcią w modlitwie i serdecznymi pozdrowieniami s. Helena Łukasik (koordynatorka SRŚ) Czym jest Sercańska Rodzina Świeckich? Kimkolwiek jesteś, bądź apostołem tego Serca, by krzewić Jego cześć i rozszerzać Jego królestwo. św. Józef Sebastian Pelczar Ciągle jeszcze nasze serca śpiewają hymn uwielbienia za niezwykłe dary Bożej Opatrzności, jakimi były: kanonizacja Założyciela Zgromadzenia Ojca Józefa Sebastiana w dniu 18 maja 2003 roku oraz beatyfikacja naszej Matki Klary - Współzałożycielki w dniu 27 września 2015 roku. Każda sercanka stara się na swój własny sposób wyrazić wdzięczność Sercu Jezusowemu za łaski, jakie otrzymało Zgromadzenie i każda z sióstr z osobna. Ta wdzięczność wyraża się nie tylko w słowach uwielbienia, ale także w konkretnym działaniu, jakiego Serce Jezusa od nas oczekuje. Pomyślałyśmy także o wotum wspólnotowym, które będzie wyrazem wdzięczności całego Zgromadzenia oraz odpowiedzią na propozycje i oczekiwania Kościoła. Okazją do tego stały się obrady XIX Sercańskiej Kapituły Generalnej, która zebrała się w Krakowie w połowie lipca 2016 roku. Jednym z owoców obrad jest decyzja założenia przy naszym Zgromadzeniu Sercańskiej Rodziny Świeckich (SRŚ) składającej się z osób dorosłych oraz dwóch sekcji: Młodzieży Rodziny Sercańskiej (MRS) i Dzieci Rodziny Sercańskiej (DRS). Wszystkie trzy grupy będą realizowały ewangeliczne wezwanie do świętości w oparciu o duchowość naszego Ojca Założyciela Józefa Sebastiana oraz wskazówki Matki Klary Współzałożycielki. Założenie SRŚ jest z jednej strony odpowiedzią na oczekiwania Kościoła, a drugiej strony wyrazem wdzięczności Sercu Jezusowemu za łaski, jakich Zgromadzenie doznało. Rzeczywiście renesans wspólnot, bractw i stowarzyszeń przyzakonnych jest po myśli Kościoła, jest dla niego darem i swoistym znakiem czasu. Stanowi on szansę dla pogłębienia charyzmatycznej tożsamości wspólnoty zakonnej, daje mocne oparcie dla świeckich w ich dążeniu do świętości oraz intensyfikuje działalność ewangelizacyjną Kościoła. W adhortacji Christifideles laici Ojciec Święty Jan Paweł II napisał: Na mocy wspólnej godności Chrztu, świecki jest współodpowiedzialny wraz z kapłanami, zakonnikami i zakonnicami, za misję Kościoła. Czym jest Sercańska Rodzina Świeckich (SRŚ)? Jest ruchem apostolskim osób świeckich, który prowadzi swoją działalność pod kierownictwem i w zależności od

3 Zgromadzenia. Członkowie tej Rodziny nie składają ślubów, a jedynie po odbyciu odpowiedniej formacji, po zapoznaniu się z charyzmatem Zgromadzenia, a przede wszystkim z duchowością Serca Jezusowego, z dziełami apostolskimi prowadzonymi przez Zgromadzenie następuje tzw. Oddanie się Sercu Jezusa. Członkowie Wspólnoty podpisują stosowny Akt i otrzymują zaświadczenie, o przynależności do Sercańskiej Rodziny Świeckich. Młodzież i dzieci otrzymują specjalną odznakę. Grupy mają wspólny Statut, chociaż zasady funkcjonowania każdej z nich są nieco inne. SRŚ wiąże się ze Zgromadzeniem, ona umacnia się duchowo, pogłębia swoją wiarę, modlitwę, włącza się w różne formy dzieł apostolskich i przez to swoje zaangażowanie wspomaga Kościół, uczestnicząc w budowaniu wspólnoty. SRŚ jest przedłużeniem Zgromadzenia, takim poszerzeniem Zgromadzenia. Pragniemy, aby zobowiązanie do bardzo autentycznego życia Ewangelią Chrystusa, do pełnego daru z siebie oraz nasze zadanie, jakim jest nieustanne zgłębianie tajemnicy Bożego Serca, oddawanie Mu czci, miłowanie, naśladowanie Go, wynagradzanie za zniewagi, również apostolstwo, głoszenie Jego chwały na całym świecie, podejmowanie dzieł charytatywnych i społecznych obejmowało także szerokie kręgi ludzi świeckich przyjaciół Zgromadzenia. Zasadnicza formacja w Stowarzyszeniu trwa 3 lata i odbywa się przez uczestnictwo w weekendowych spotkaniach formacyjnych organizowanych w poszczególnych okręgach. Formacja poprzedzona jest tzw. rokiem zerowym, w trakcie którego osoba zgłaszająca wolę przystąpienia do SRŚ ma możliwość lepszego poznania tego dzieła oraz dokonania świadomego wyboru. Po zakończeniu trzyletniej formacji rozpoczyna się tzw. formacja stała, której celem jest doskonalenie własnego życia duchowego, ale w nieco inny sposób. Na tym etapie nie jest już wymagane tak częste uczestnictwo w spotkaniach formacyjnych, ale raczej indywidualna troska o wzrost wiary w oparciu o elementy duchowości Serca Jezusowego. Zapraszamy wszystkich chętnych kobiety dojrzałe i młode dziewczęta, chłopców, mężczyzn, całe rodziny do udziału w naszym sercańskim charyzmacie, do głębszego uczestnictwa w duchowości i misji naszego Zgromadzenia w charakterze członków stowarzyszonych. Współpraca świeckich z zakonnikami i siostrami zakonnymi jest wyrazem komunii eklezjalnej, a równocześnie umacnia siły apostolskie potrzebne do ewangelizowania świata. Złączmy zatem wspólne siły i ponieśmy chwałę Bożego Serca aż w najdalsze zakątki ziemi. Mamy nadzieję, że właśnie dziś rozpoczyna się nowy i bardzo obiecujący rozdział w dziejach Zgromadzenia, czas wspólnego z osobami świeckimi podążania drogą ewangelicznej świętości, służby Bożemu Sercu i Kościołowi. Duchu Święty, ukaż nam drogi i kierunki apostolstwa oraz sposoby miłowania Serca Jezusowego w nowej rzeczywistości Kościoła. Amen. Kult Najświętszego Serca Jezusowego W starotestamentalnym proroctwie Zachariasza czytamy: Będą patrzeć na tego, którego przebili. Zachariaszowa zapowiedź spełniła się na Golgocie w momencie przebicie boku Jezusa Chrystusa na krzyżu. Ale ta zapowiedź nie odnosi się jedynie do samego momentu przebicia boku, którego świadkami były najbliższe osoby: Matka Jezusa, św. Jan i Magdalena. Będą patrzeć przez całe wieki, wciąż nowe pokolenia będą patrzeć na bezgraniczną, bezwarunkową Miłość Syna Bożego wyrażoną darem ze swojego życia w mis-

4 terium paschalnym. Będą patrzeć by rozpoznawać naturę nowego i prawdziwego kultu, który wcale nie jest zwykłym nabożeństwem, ale prawdziwym odnowieniem ludzkich serc jak przekonywał wielki czciciel Serca Jezusowego sługa Boży o. Leon Dehon. W podobnym duchu wypowiadał się święty ojciec Pio, mówiąc, że Tylko miłość Najświętszego Serca Jezusa może nadać właściwą wartość naszemu życiu. Kardynał Ratzinger zachęcał, by każdy z nas powrócił do Serca. W jakim celu powrócić do Serca? By dla własnego dobra i chwały Bożej odpowiedzieć na Jego zaproszenie: Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca (Mt 11,29) Zamiast podbijać serca drugich, podbij Serce Jezusowe, to jest staraj się o przypodobanie się Panu Bogu i o prawdziwą piękność duszy, której wiek nie pomarszczy ani choroba nie zniszczy. (J.S. Pelczar, Życie duchowe, t.1, s. 292). Niech św. ojciec Józef Sebastian Pelczar zabierze nas i poprowadzi na podbój Jezusowego Serca, gdyż tylko ono jest gwarantem prawdziwej piękności duszy. Święty Józef Sebastian rozmiłowany w Jezusowym Sercu wiele mówił i wiele pisał o Sercu Bożym. W naszych zamyśleniach niejednokrotnie będziemy odkrywać treści, którymi pragnie karmić nasze serca, byśmy pojęli i przyjęli miłość Ojca wyrażoną w przebitym boku Syna i miłość samego Syna skierowaną na Ojca oraz na ludzi. Kult Najświętszego Serca Jezusa opiera się na przesłaniu biblijnym, a Jego uzupełńnieniem są objawienia tego Serca dane na przestrzeni wieków różnym mistykom i świętym. Rzec też można, że objawienie tajemnicy Najświętszego Serca Jezusowego jest odsłonięciem miłości przepełniającej to Serce i Jego żądań, a nabożeństwo do Serca Jezusowego jest niczym innym, jak odwzajemnieniem się boskiemu Zbawicielowi miłością za miłość i gorącym pragnieniem zadośćuczynienia za wzgardę i niewdzięczność, jakiej doznaje od ludzi zwłaszcza w Tajemnicy Ołtarza, a tym samym rozszerzenia Jego królestwa na ziemi (J.S. Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego, s ). Aby właściwie, poprawnie, dogłębnie przeżywać nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa musimy najpierw przyjąć prawdę podstawową: przedmiotem kultu nie jest fizyczne Serce Jezusa, cielesny organ, lecz boska Osoba Syna Bożego, który stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. A serce cielesne o tyle, że jest ono ściśle związane z osobą Jezusa Boga Człowieka. Święty Józef Sebastian uczy, że przedmiotem kultu jest Serce Słowa Wcielonego, czyli drugiej Boskiej Osoby, która z miłości ku nam stała się człowiekiem, czyli jest to Serce Boga-Człowieka, a naszego Stwórcy, Pana, Zbawcy i Króla. Z powodu nierozdzielnego połączenia tego Serca z Boską Osobą, należy się Mu cześć najwyższa, boska; cześć bowiem odnosi się do osoby (J.S Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego, s. 191). W tym kulcie uczestniczymy przez udział w liturgii wraz z całym Kościołem, ale też w sposób osobisty i wewnętrzny, odpowiadający zapotrzebowaniom i możliwościom indywidualnym. Serce Jezusa, Boga-Człowieka nieustannie kocha i wciąż czeka na odwzajemnienie tej miłości. Celem kultu Serca Jezusa jest nasza odpowiedź na miłość Chrystusa, prowadząca do osiągnięcia duchowej jedności życia, owocująca świętością i prowadząca do zbawienia. Oto Serce, które tak bardzo ukochało ludzi, że niczego nie oszczędziło, aż do wyczerpania i wyniszczenia się, aby im dać dowody swej miłości takie słowa skierował do nas Pan przez pośrednictwo Małgorzaty Marii Alacoque w czwartym objawieniu uznawanym za najważniejsze. W następnych słowach Jezusa słychać bolesną skargę na brak odwzajemniania Jego miłości ze strony ludzi: w zamian od większości z nich doznaję tylko niewdzięczności przez nieuszanowanie i świętokradztwa, przez oziębłość i pogardę, z jaką się odnoszą do Mnie w tym Sakramencie miłości. Żądania Pana Jezusa w celu wynagradzania obejmują: Komunię Świętą i msze święte

5 w pierwsze piątki miesiąca, adorację wynagradzającą, Godzinę świętą, poświęcenie indywidualne i rodzinne Najświętszemu Sercu Jezusowemu, nowenny. Zatem ta cześć, oparta na miłości, należy się Panu Jezusowi już to jako odwzajemnienie za nieskończoną miłość, jaką nam okazał w swym życiu ziemskim i okazuje ciągle w życiu chwalebnym i eucharystycznym, już to jako wynagrodzenie za niezliczone grzechy ludzkie i za niewysłowione zniewagi jakich doznaje w Przenajświętszej Tajemnicy Ołtarza (J.S Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego, s.191) Aby najpełniej, jak to możliwe, odpowiedzieć na miłość Jezusa, żyć duchowością Jego Serca, kochając i całkowicie się poświęcając jak On, trzeba nam przy pomocy Ducha Świętego wypracować osobisty projekt życia duchowego i w codzienności realizować go w sposób konsekwentny. Módlmy się razem ze świętym ojcem Józefem Sebastianem jego słowami: Panie, jakże niepodobne serce moje do Twojego... Twoje Serce najczystsze, najpokorniejsze, najcierpliwsze, pełne zaparcia się, pełne słodyczy, pełne miłości ku Ojcu Niebieskiemu i duszom; a moje tak brudne, tak małoduszne, tak samolubne, tak zimne dla Ciebie, a tak lgnące do stworzeń... Lecz Ty, o Jezu ( ) weź serce moje, a daj mi Serce Twoje, abym odtąd nie miała innych skłonności, innych upodobań, innych uczuć, prócz Twoich (J.S. Pelczar, Rozmyślania o życiu zakonnym dla zakonnic, s. 309). s. Helena Łukasik