rakietowym, torpedowym, artyleryjskim i minowym. Zapewniają obronę interesów państwa na morzu w bardzo skuteczny

Transkrypt

1 Nr 3, Wicko Morskie-Ustka, 01 października 2010 r. Bałtyk w uścisku Anakondy Anakondy mogą osiągać nawet 250 kg masy ciała, potrafią pływać z szybkością 20 km/godz. i trwać w zanurzeniu 20 minut. Ich długość może przekroczyć nawet 10 metrów, przy średnicy 30 cm i obwodzie 1 m. Dorosłe anakondy żywią się tapirami, rybami, czasem jaguarami i kajmanami. Czają się na zdobycz w wodzie lub jej pobliżu, po czym znienacka atakują. Przytrzymują pyskiem i owijają się wokół ofiary. Swoimi mięśniami duszą w bardzo skuteczny sposób... Okręty Marynarki Wojennej osiągają wyporność ponad 3,5 tysiąca ton i prędkości przekraczające nawet 30 węzłów. Długość największych jednostek nawodnych dochodzi do 140 metrów, przy szerokości blisko 14 metrów i zanurzeniu niemal 6 metrów. Okręty podwodne zanurzają się na głębokość do 200, a nawet 300 metrów. W tej chwili stacjonują w portach wojennych i czekają na rozkaz do alarmowego wyjścia w morze. Na przeciwnika wykonują ataki uzbrojeniem rakietowym, torpedowym, artyleryjskim i minowym. Zapewniają obronę interesów państwa na morzu w bardzo skuteczny sposób... W portach wojennych w Gdyni i w Świnoujściu do ćwiczenia Anakonda 2010 przygotowuje się 12 okrętów bojowych, 4 okręty wsparcia i 4 holowniki. Największym z nich jest fregata rakietowa ORP Gen. K. Pułaski.To wielozadaniowa jednostka świetnie sprawdzająca się w akcjach zapewnienia bezpieczeństwa morskim szlakom komunikacyjnym, a zwłaszcza transportowi i żegludze. Pułaski to weteran operacji antyterrorystycznej NATO na Morzu Śródziemnym ACTIVE ENDEAVOUR. Już dwukrotnie działał tam w ramach elitarnych Sił Odpowiedzi Sojuszu Północnoatlantyckiego

2 SNMG1 (Standing NATO Maritime Group One). Jednostka ta będzie dowodzić działaniami pozostałych okrętów bojowych na morzu w trakcie ANAKONDY. Uzbrojenie Pułaskiego to przede wszystkim rakiety przeciwokrętowe Harpoon i przeciwlotnicze Standard oraz torpedy MU-90. Znacznie mniejsze, ale nie mniej silnie uzbrojone są okręty rakietowe stansach jest z góry skazana na niepowodzenie. Każdy wyposażony jest w karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm. Najniebezpieczniejszym i najbardziej tajemniczym zagrożeniem morskim od lat są okręty podwodne. W ANA- ORP Orkan i ORP Grom. Te niewielkie jednostki osiągają prędkości przekraczające 30 węzłów. Przenoszą na swoich pokładach nowoczesne rakiety przeciwokrętowe RBS15 mk2. Uzbrojenie to stanowi zagrożenie praktycznie dla każdej jednostki nawodnej przeciwnika, bez względu na klasę, rozmiary i uzbrojenie obronne. Dwie armaty okrętowe (dziobowa AK-176 i rufowa AK-630) sprawiają, że walka z tymi jednostkami na krótkich i średnich dy- KONDZIE działać będzie ORP Kondor, jednostka typu Kobben. Podobnie jak Pułaski uczestniczył on niedawno w operacji antyterrorystycznej NATO pk. ACTIVE ENDEAVOUR. Kondor jest wyposażony w 8 wyrzutni torpedowych. Stanowi doskonałe narzędzie do monitoringu i osłony morskich szlaków komunikacyjnych i newralgicznych akwenów. Tego typu jednostka potrafi samodzielnie zablokować całą bazę morską i związać swoimi działaniami flotę przeciwnika w liczbie nawet kilkudziesięciu jednostek. Najtańszym zagrożeniem morskim, którego skuteczność jest nie do przecenienia jest uzbrojenie minowe. O to żeby wody terytorialne nie były zagrożone przez siły stawiające miny morskie zadba 5 trałowców. ORP Wdzydze, ORP Śniardwy, ORP Wicko, ORP Necko i ORP Resko będą z jednej strony wyty-

3 czać bezpieczne tory przejścia transportu morskiego, żeglugi i zasadniczych sił bojowych, z drugiej natomiast stawiać zagrody minowe, które uniemożliwią swobodne poruszanie się siłom przeciwnika. Trałowce nie są również bezbronne w starciu bezpośrednim. Artyleria okrętowa (Zu-23M) oraz rakiety przeciwlotnicze Strzała S-2M potrafią zniechęcić do działań każdego przeciwnika. Czym byłby siły morskie bez szerokich możliwości transportowych. W ANAKONDZIE uczestniczą dwa okręty transportowo-minowe ORP Gniezno i ORP Toruń. Jednostki te wykorzystywane są głównie do przerzutu wojsk wraz ze sprzętem, transportu ładunków czy ewakuacji ludzi, mogą również wysadzać desant morski. Do załadunku bądź wyładunku nie potrzebują portów, takie zadania mogą wykonywać nawet na nieprzygotowanym brzegu. Ich możliwości są więc bardzo cenne zwłaszcza w operacjach pokojowych, kiedy trzeba dostarczyć pomoc humanitarną, ewakuować ludzi z rejonów objętych kryzysem, czy przerzucić wsparcie logistyczne bądź jednostki sił pokojowych. Każda flota wojenna potrzebuje szczegółowego i bezbłędnego rozpoznania pola walki. W dokładne wiadomości o ruchach przeciwnika morską armadę wyposażać będzie okręt rozpoznania radioelektronicznego ORP Hydrograf. Motto tego okrętu Arrectis Auribus, czyli "Z nastawionymi czujnie uszami, z całą uwagą", bardzo dokładnie oddaje specyfikę i skuteczność jego działań. Jeżeli którejś z jednostek przeciwnika uda się dostrzec Hydrografa, mogą to być jej ostatnie chwile przed atakiem naszych sił morskich, gdyż na długo wcześniej została ona rozpoznana przez Hydrografa, a dane o jej działaniach zostały przesłane do Centrum Operacji Morskich i Połączonego Dowództwa Operacyjnego. Każda flota musi mieć specjalistyczne zaplecze działań. W ANAKO- DZIE uczestniczyć będą trzy okręty ratownicze: ORP Lech, ORP Zbyszko i ORP Maćko. Obecność tych jednostek, które wyposażone w systemy ratowania życia i mienia na morzu oraz w systemy umożliwiające działania nurkowe, nawet głębokowodne (ORP Lech ), pozwala na komfort działania sił bojowych. Dowódcy poszczególnych okrętów wiedzą bowiem, że w razie czego pomoc przyjdzie natychmiast. Zabezpieczeniem rejonów operacji pod względem hydrologicznometeorologicznym zajmie się ORP Hewe-

4 liusz. Jednostka ta zapewni działającym siłom kompleksową informację o warunkach panujących nad Bałtyku, na nim, w jego toni oraz na dnie. Dodatkowymi siłami uczestniczącymi w każdej operacji są tzw. pomocnicze jednostki pływające. Holowniki H-4, H-7, H-8 i H-9 będą wspomagać siły główne zgodnie z zapotrzebowaniem dowództwa operacji. Marynarka Wojenna przygotowywała się do kolejnej ANAKONDY przez dwa lata. Przekrój sił pokazuje, że do udziału w ćwiczeniu wysłała niemal wszystko co najlepsze w portach wojennych. Jednak obserwujących manewry zapewniamy, niemal robi znacznie większą różnicę niż prawie. tekst :kpt. mar. Grzegorz Łyko foto: Archiwum MW lotnictwo mogło bez ograniczeń realizować swoje zadania. Walka powietrzna efów z migami była prawdziwym widowiskiem. Pokaz umiejętności prowadzenia walki powietrznej zaprezentowali piloci samolotów MiG-29 z 41. Eskadry Lotnictwa Taktycznego w Malborku oraz F-16 z 31. Bazy Lotnictwa Taktycznego z Krzesin. Walki powietrzne F-16 i Mig-29 odbyły się w układzie dwa na dwa. Rycerze przestworzy w akcji Para samolotów F-16 tuż po 9-tej wystartowała z lotniska w Krzesinach, druga para samolotów MiG-29 z lotniska w Malborku, kilkanaście minut później byli już nad usteckim poligonem by stoczyć walkę powietrzną. Czwartego dnia ćwiczenia ANA- KONDA 2010 pogoda wreszcie dopisała, Historia pojedynku powietrznego, który można było dziś zobaczyć podczas ćwiczeń ANAKONDA 2010, sięga września 2008 r., kiedy to piloci z Malborka na samolotach MiG-29 oraz na najnowszych F-16C/D Block 52 z Krzesin, wykonali pierwszą treningową walkę powietrzną.

5 Celem tego treningu było zaprezentowanie jego efektów Dowództwu Sił Powietrznych. Miało to miejsce nad lotniskiem 22 Bazy Lotniczej w Królewie Malborskim. Atrakcyjność walki powietrznej wzmaga fakt, że Polskie Siły Powietrzne są jedynym na świecie użytkownikiem samolotów F-16 i MiG-29, które służą razem w linii w lotnictwie jednego kraju. Takich pojedynków na ćwiczeniach w Europie i na świecie wcześniej nie było, bo nikt nie miał takich możliwości organizacyjnych. Pierwsza walka F-16 z Mig-29 była na tyle atrakcyjna, że postanowiono zaprezentować ten element szkolenia lotniczego podczas Air Show w Radomiu w 2009 r. Niestety fatalna pogoda pierwszego dnia pokazów w Radomiu, a drugiego dnia tragiczny wypadek białoruskiego Su-27 uniemożliwiły zaprezentowanie przygotowanego programu. Do pierwszej publicznej prezentacji walki powietrznej wspomnianych samolotów doszło dopiero w tym roku podczas Pikniku Lotniczego w Dęblinie zorganizowanego z okazji obchodów 85-lecia "Szkoły Orląt". Specyfika walki powietrznej z elementami pokazu stawia pilotom samolotów bardzo wysokie wymagania. Należy dopasować odmienne charakterystyki pilotażowe i manewrowe w taki sposób, aby walka i pokaz były jak najbardziej dynamiczne, a jednocześnie samoloty pozostały w zasięgu wzroku widzów. Podczas dzisiejszej walki powietrznej piloci zaprezentowali szereg energicznych wiraży, zwrotów bojowych czy też rozejście ugrupowania pary samolotów w manewrze obronnym i ponowne odtworzenie ugrupowania bojowego. Aby wykonać to bezbłędnie i bezpiecznie, konieczne jest doskonałe wyszkolenie pilotów. Wszystko odbywało się na stosunkowo małej wysokości rzędu metrów i prędkości km/h. Całość podniebnego pokazu odbyła się w ogłuszającym ryku silników odrzutowych, których odgłosy można było słyszeć nawet w odległym o 30 km od usteckiego poligonu Słupsku. To daje w pewien sposób pojęcie o skali atrakcyjności walki powietrznej 4 samolotów. Następna walka powietrzna efów z migami zaplanowana jest na

6 5 października Miejmy nadzieję, że nie pokrzyżuje widowiska. Plaża w ogniu. Pododdziały Taktycznej Grupy Bojowej z 7 Brygady Obrony Wybrzeża zrealizowały strzelanie w ramach przeciwdesantowej obrony wybrzeża morskiego. ciwlotnicze wchodzące w skład grupy bojowej zajęły rejony ześrodkowania, a ich dowódcy zameldowali o gotowości do działania. Na sygnał o pojawieniu się przeciwnika, pododdziały ruszyły do akcji. Najpierw, artyleria wraz ze śmigłowcami prowadziła ogień do zbliżającego się przeciwnika, osłaniając jednocześnie wyjście pododdziałów zmechanizowanych i pancernych do walki. Na komendę Od rana, na nadmorskiej plaży poligonu w Ustce pływający transporter samobieżny ustawiał pole tarczowe dla pododdziałów Taktycznej Grupy Bojowej dowodzonej przez podpułkownika Jarosława Kozłowicza, etatowo dowódcy 1 batalionu zmechanizowanego ze Słupska. Około południa, pododdziały zmechanizowane, pancerne, artylerii i prze- pułkownika Kozłowicza, który z punktu dowódczo-obserwacyjnego kierował walką, zmechanizowani wraz z czołgistami ruszyli na pełnych obrotach do boju, by po chwili na całej szerokości obrony zająć swoje stanowiska ogniowe. W tym czasie, pododdziały poszczególnych rodzajów wojsk wykonywały strzelania do celów powietrznych i nawodnych.

7 Ich skuteczny ogień umożliwił wejście do walki pozostałych pododdziałów, których żołnierze celnym ogniem niszczyli Prawdziwość jego oceny zajęć potwierdzają zniszczone cele, które leniwie kołyszą się na morzu. transportery desantującej się piechoty przeciwnika. Ogniowa obrona wybrzeża trwała kilkadziesiąt minut, które uniemożliwiły przeciwnikowi wysadzenie desantu morskiego w zaplanowanym miejscu. Po jego odparciu, pododdziały Taktycznej Grupy Bojowej, pod osłoną środków dymnych wycofały się do rejonu ześrodkowania i przystąpiły do odtwarzania zdolności bojowej. Tymczasem, dowódca wraz ze swoimi podwładnymi przystąpił do oceny i omówienia piątkowych zajęć. Pododdziały sprawnie zajęły rubieże obrony i dobrze wykonały postawione zadania. Niezwykle celnym ogniem popisali się działonowi-operatorzy bojowych wozów piechoty, działonowi czołgów T-72 i celowniczowie karabinów maszynowych, podsumował strzelanie podpułkownik Jarosław Kozłowicz. Tekst i foto: Zespół Centrum Prasowego Ćwiczeń pk. ANAKONDA 2010 na CPSP w Ustce.