Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Laboratorium nr 3 (2019).

Transkrypt

1 Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Laboratorium nr 3 (2019). Społeczny obowiązek Każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję (art zd. pierwsze k.p.k.)., ale I. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa (art k.p.k.). II. Kto, mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, art. 118a, art , art. 127, art. 128, art. 130, art. 134, art. 140, art. 148, art. 156, art. 163, art. 166, art. 189, art lub 4, art. 198, art. 200, art. 252 lub przestępstwa o charakterze terrorystycznym, nie zawiadamia niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (art k.p.k.). Formy zawiadomienia: 1. Ustne Sporządza się wspólny protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej; w protokole tym można również zamieścić wniosek o ściganie (art. 304a k.p.k.). 2. pisemne Na wniosek pokrzywdzonego składającego zawiadomienie o przestępstwie wydaje mu się potwierdzenie złożenia zawiadomienia, zawierające datę oraz miejsce jego przyjęcia, wskazanie organu przyjmującego wraz z danymi do kontaktu, sygnaturę sprawy, dane określające tożsamość pokrzywdzonego, czas i miejsce popełnienia czynu, którego dotyczy zawiadomienie, oraz zwięzły opis czynu i wyrządzonej szkody. O prawie tym należy pokrzywdzonego pouczyć (art. 304b k.p.k.). Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa czy też o możliwości popełnienia przestępstwa (vide: art. 234 i 238 k.k.)??

2 Kto, przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, fałszywie oskarża inną osobę o popełnienie tych czynów zabronionych lub przewinienia dyscyplinarnego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (art. 234 k.k.). Kto zawiadamia o przestępstwie, lub o przestępstwie skarbowym organ powołany do ścigania wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (art. 238 k.k.). Sam fakt zawiadomienia o przestępstwie co do zasady nie nosi cech bezprawności. Każdy kto uznaje, że popełnione zostało przestępstwo ścigane z urzędu ma nie tylko prawo, lecz społeczny obowiązek zawiadomienia o tym organy ścigania (art k.p.k.). Tylko więc zawiadomienie, które nie jest realizacją tego obowiązku, a wykorzystaniem wspomnianej instytucji do szkodzenia innej osobie, mogłoby zostać uznane za bezprawne (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 września 2017 r., I ACa 270/17, LEX nr ). Zarówno zawiadomienie o przestępstwie, jak i wskazanie osoby podejrzanej mieszczą się w granicach prawa. Mogłyby przekraczać je wyłącznie wówczas, gdyby takie zawiadomienie i wskazanie konkretnej osoby podejrzanej dokonane było oczywiście z złym zamiarem i pełną świadomością nieprawdy takiego twierdzenia (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 1998 r., I ACa 1004/98, LEX nr 38033). Ważne z punktu widzenia praktyki! Z uwagi na brak regulacji szczególnej związanej ze sposobem (formą) przekazania wniosku o ściganie, dopuszczalne jest uczynienie tego przez prawidłowo umocowanego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, jeśli z innych okoliczności nie wynika wprost w sposób obiektywny wola przeciwna jego mandanta (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2013 r., V KK 476/12, LEX nr ). Prawo nie nakłada na uprawnionego do złożenia wniosku o ściganie obowiązku imiennego wskazania sprawców (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r., III KK 121/12, LEX nr ) Czy zawiadomienie w trybie art. 304 k.p.k. jest pismem procesowym?

3 KAZUS W dniu 5 marca 2019 r. Jan Matejczuk (zam. ul. Dzikiej wiosny 15/ Łódź) oraz Zdzisław Pokorny (ul. Niepokornych 19/ Łódź) pełnili dyżur w pracy. W/w osoby są ratownikami medycznymi zatrudnionymi w szpitalu im. K. Jonschera w Łodzi (ul. Milionowa ). O godzinie 9:10 w związku ze zgłoszeniem udali się karetką pogotowia na Plac Wolności w Łodzi w celu udzielenia pomocy medycznej do mężczyzny, który miał atak epilepsji (Marek Wybuchowy, ul. Wymyślonej historii 3/ Łódź). W chwili przyjazdu karetki pogotowia atak epilepsji już ustał. Podczas przeprowadzonych czynności na Placu Wolności w Łodzi mężczyzna zachowywał się spokojnie. Czuć było od niego wyraźną woń alkoholu. Ratownicy po dokonaniu zaopatrzenia medycznego pacjenta przewieźli go do szpitala im. K. Jonschera w Łodzi celem dalszej hospitalizacji, z uwagi na doznane obrażenia lewej ręki powstałe w wyniku ataku padaczki alkoholowej. O godzinie 11:00 Jan Matejczuk w związku z wezwaniem dyspozytora udał się do karetki pogotowia. W tym celu musiał przejść przez Izbę w/w Szpitala. Na jego widok Marek Wybuchowy wstał z łóżka podbiegł do ratownika medycznego i uderzył go dwukrotnie otwartą dłonią w twarz. Następnie wyjął z kieszeni telefon komórkowy oraz zaczął nagrywać ratownika medycznego, wykrzykując jednocześnie szereg inwektyw pod jego adresem (nazwał go błaznem, ludobójcą oraz łowcą skór). Jan Matejczuk nie doznał żadnych obrażeń. Całej sytuacji przyglądali się: lekarz chirurg Jan Składaniec (zam. ul. Medyczna 17/ Łódź), oraz dwójka pacjentów Ryszard Chorowitek (zam. ul. Nieszczęśliwa 15/ Łódź) oraz Zuzanna Niepodleczona (ul. Prawdy objawionej 18/ Łódź). Po całej sytuacji Marek Wybuchowy wybiegł ze szpitala, gdzie na parkingu spotkał drugiego z ratowników, który 20 minut wcześniej zakończył pracę i po przebraniu się w prywatne ubranie wsiadał właśnie do samochodu, w którym czekała na niego jego małżonka Ilona Pokorna. Marek Wybuchowy dostrzegając ratownika krzyknął pod jego adresem następujące zdanie: Byłeś Pan i jesteś zbrodniarzem, wysłannikiem śmierci, doktorze Pavulon. Jan Matejczuk oraz Zdzisław Pokorny cieszą się dużym szacunkiem w społeczności ratowników medycznych, są bardzo cenieni przez dyrekcję szpitala. Dyrektor szpitala Marek Urzędowy (ul. Oficjalna 16/ Łódź) wydał zatrudnionej w szpitalu Juli Praworządnej (radca prawny) dyspozycję podjęcia stosownych działań w celu pociągnięcia Marka Wybuchowego do odpowiedzialności karnej. Proszę jako mecenas Julia Praworządna podjąć stosowne kroki prawne.

4 Łódź, dnia 7 marca 2019 r. Prokuratura Rejonowa Łódź Widzew ul. Dąbrowskiego 40a Łódź Janina Nowak ul. Zmyślona Łódź Reprezentowana przez pełnomocnika: Adwokata Jana Skutecznego ul. Praworządna 11/ Łódź ZAWIADOMIENIE O POPEŁNIENIU PRZESTĘPSTWA / O MOŻLIWOŚCI POPEŁNIENIA PRZESTĘPSTWA Działając w imieniu mojej mocodawczyni Janiny Nowak (pełnomocnictwo w załączeniu) na podstawie art k.p.k. zawiadamiam o możliwości popełnienia przestępstwa/o popełnieniu przestępstwa, przez Adama Nowaka zamieszkałego przy ul. Zmyślonej Łódź, (vide: art pkt 1 k.p.k.) polegającego na (vide: art pkt 2 k.p.k.) Opis czynu [tzw. konkluzja] (najlepiej opierać się o ustawowy zespół znamion) tj. o czyn z art. XYZ zabraniu w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej roweru górskiego marki XYZ o wartości 1200 zł na szkodę pokrzywdzonej Janiny Nowak tj. o czyn z art k.k. zabraniu w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej roweru górskiego marki XYZ o wartości 1200 zł na szkodę pokrzywdzonej Janiny Nowak po uprzednim pokonaniu zabezpieczenia polegającym na przecięciu kłódki drzwi do piwnicy. tj. o czyn z art k.k. Mając na uwadze wnoszę o wszczęcie i przeprowadzenia postępowania karnego. Jednocześnie w imieniu pokrzywdzonej na podstawie art. 12 k.p.k. w zw. z art k.k/ art k.k. składam wniosek o ściganie w/w przestępstw.

5 Jednocześnie wnoszę o: przeprowadzenie dowodu z. na okoliczność tego, że.. UZASADNIENIE W uzasadnieniu należy przede wszystkim skupić się na wskazaniu, dlaczego dane zachowanie wypełnia znamiona przestępstwa. Nie wystarczy samo przywołanie odpowiedniego przepisu, czy też podanie zespołu znamion. Uzasadnienie ma stanowić rozwinięcie konkluzji (zarzutu wskazanego w petitum pisma). Załączniki: Własnoręczny podpis

6 Przepisy oraz orzecznictwo przydatne przy rozwiązaniu kazusu: Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3 (art k.k.). Kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku (art k.k.). Zgodnie z art k.k. funkcjonariuszem publicznym jest: 1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej; 2) poseł, senator, radny; 2a) poseł do Parlamentu Europejskiego; 3) sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy; 4) osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych; 5) osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe; 6) osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej; 7) funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej; 8) osoba pełniąca czynną służbę wojskową, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie; 9) pracownik międzynarodowego trybunału karnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe. W świetle art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U t.j.). osoba udzielająca pierwszej pomocy albo kwalifikowanej pierwszej pomocy, osoba wchodząca w skład zespołu ratownictwa medycznego, osoba udzielająca świadczeń zdrowotnych w szpitalnym oddziale ratunkowym, dyspozytor medyczny podczas wykonywania swoich zadań oraz

7 wojewódzki koordynator ratownictwa medycznego wykonujący zadania, o których mowa w art. 29 ust. 5, korzystają z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2017 r. poz oraz z 2018 r. poz. 20, 305 i 663) dla funkcjonariuszy publicznych. Występek określony w art k.k. jest przestępstwem formalnym - dokonanie przestępstwa nie zależy przeto od zaistnienia skutku w postaci doznania przez funkcjonariusza publicznego jakiegokolwiek uszczerbku, jako skutku fizycznych oddziaływań sprawcy na jego ciało (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 31 stycznia 2002 r., II AKa 252/01, LEX nr ). Zawarte w przepisie art k.k. sformułowanie "podczas i w związku" wymaga jednoczesnego wystąpienia obu znamion w zachowaniu oskarżonego (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 grudnia 2017 r., II AKa 172/17, LEX nr ). Ustalony stan faktyczny nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art k.k. Zachodzi zatem ujemna przesłanka procesowa z art pkt 2 k.p.k. Jednocześnie jednak zbyt daleko idące byłoby uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu. Należy bowiem dostrzec to, że zachowanie będące przedmiotem postawionego zarzutu może wyczerpywać znamiona również innego czynu zabronionego np. z art k.k. W tej sytuacji, uniewinnienie stworzyłoby stan powagi rzeczy osądzonej, co definitywnie, a jednocześnie przedwcześnie i bezzasadnie pozbawiłoby pokrzywdzonych, a także oskarżyciela publicznego (w trybie art k.p.k.) możliwości ścigania sprawcy (Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 2 lipca 2013 r., V Ka 420/13, LEX nr ). Zniewaga Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności (art k.k.). Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego (art k.k.). W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego interes społeczny (art k.p.k.). Postępowanie toczy się wówczas z urzędu, a pokrzywdzony, który przedtem wniósł oskarżenie prywatne, korzysta z praw oskarżyciela posiłkowego; do pokrzywdzonego, który przedtem nie wniósł oskarżenia prywatnego, stosuje się art. 54, 55 3 i art. 58 (art k.p.k.). Ustawa przewiduje ingerencję prokuratora w sprawy o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, "jeżeli wymaga tego interes społeczny", jednakże nie definiuje tego pojęcia. Zakresem tej nazwy trzeba objąć wszystkie sytuacje, które przewidują, że przestępstwo prywatnoskargowe narusza także interesy ogółu. Ocena istnienia interesu społecznego należy wyłącznie do prokuratora i nie podlega kontroli ze strony sądu. Nadto regulacja z art. 60 k.p.k. nie zobowiązuje prokuratora do wyraźnego uzasadnienia, jakie przesłanki skłoniły go do uznania, że interes społeczny wymaga jego ingerencji (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2014 r., II AKa 48/14, LEX nr ).