Zadanie A. 1. Interpretacja strukturalna utworów miocenu i jego podłoża

Transkrypt

1 Zadanie A 1. Interpretacja strukturalna utworów miocenu i jego podłoża W celu interpretacji strukturalnej zapoznano się z literaturą, na podstawie której wydzielono prawdopodobny profil stratygraficzny (Oszczypko et al., 2006; Krzywiec, 2001) w obrębie analizowanego przekroju sejsmicznego. a podstawie literatury stwierdzono, że przekrój pochodzi najprawdopodobniej z centralnej części Zapadliska Przedkarpackiego. kutkiem interpretacji są dwie wersje przekroju oraz odpowiadające im modele, gdzie w jednej wersji założono występowanie triasu (wersja B). W celu sprawdzenia poprawności przeprowadzonej interpretacji oraz jej uszczegółowienia potrzebna byłaby analiza danych z otworu zlokalizowanego wzdłuż profilu sejsmicznego lub w jego pobliżu. Wyniki interpretacji przedstawiają figury 1-4. Figura 1 - Analizowany przekrój sejsmiczny z naniesioną interpretacją strukturalną (wersja A) Figura 2 - Model powstały na podstawie interpretacji danego przekroju sejsmicznego (wersja A)

2 Figura 3 - Analizowany przekrój sejsmiczny z naniesioną interpretacją strukturalną (wersja B) Figura 4 - Model powstały na podstawie interpretacji danego przekroju sejsmicznego (wersja B) Podłoże przed mioceńskie: ajstarszym wyinterpretowanym poziomem jest dewon (Karnkowski P), który prawdopodobnie wykształcony jest jako skały węglanowe. Powyżej dewonu w wersji A na całej szerokości profilu występuje jura, natomiast w wersji B wyinterpretowano trias wypełniający obniżenie w podłożu mezozoiku. Interpretacja triasu wynikła z analizy literatury (Oszczypko, 2006), gdzie na schematycznych przekrojach dopuszczano możliwość występowania triasu w tego typu obniżeniach podłoża oraz z powodu innego układu refleksów w tej części przekroju. Taki układ refleksów może być jednak równie dobrze związany z niezgodnością przekraczającą powstałą w wyniku sedymentacji jury w opisywanym obniżeniu. Trias w tym obszarze prawdopodobnie

3 wykształcony jest jako piaskowce. Jura Dolna i środkowa wykształcona jest jako kompleks klastyczny z przewagą mułowców, natomiast jura górna zbudowana jest głównie z wapieni i margli. Powyżej Jury zgodnie zalegają utwory Kredy, które prawdopodobnie wykształcone są jako skały klastyczne kredy dolnej przykryte wapieniami, marglami oraz piaskowcami kredy górnej. Miocen: Kompleks kenozoiczny tworzą utwory miocenu. Z pośród granic wewnątrz mioceńskich zinterpretowano 4 wyraźnie zaznaczające się granice spośród których najbardziej wyraźną jest strop ewaporatów środkowego Badenu, która w zapisie sejsmicznym zaznacza się jago bardzo silny refleks dodatni, pod którym występuję refleks ujemny od spągu tej warstwy. Warto zaznaczyć, że poniżej ewaporatów prawdopodobnie występują również środkowo-badeńskie skały klastyczne, których jednak nie wydzielono z powodu problemów interpretacyjnych. Powyżej ewaporatów przypuszcza się występowanie skał górnego Badenu, wewnątrz których wydzielono granicę na wyraźnym refleksie w celu podkreślenie stylu tektonicznego miocenu. Ponad górnym Badenem założono występowanie zgodnie zalegających skał dolnego armatu, chociaż może to być równie dobrze kontynuacja skał górnego Badenu o innym wykształceniu litologicznym. ajwyżej w profilu zinterpretowano skały armatu i być może również górnego miocenu. Cały kompleks mioceński powyżej ewaporatów środkowego Badenu wykształcony jest jako skały klastyczne. 2. tyle tektoniczne a podstawie cech tektonicznych stwierdzono, że na analizowanym przekroju lewa strona to kierunek południowy, a prawa strona jest kierunkiem północnym. Kompleks paleozoiczny charakteryzuje się wysokim poziomem szumu oraz prawdopodobnie występowaniem refleksów wielokrotnych od jego stropu. Czyni to jego interpretacje problematyczną, jednakże można zaobserwować ułożenie warstw (szczególnie w prawym dolnym rogu modelu) wskazujące na fałdowy charakter dewonu. W kompleksie mezozoicznym osady triasu odzwierciedlają geometrię podłoża, przy czym obocznie warstwy wyklinowują się na zboczach podłoża tworząc niezgodność przekraczającą. Reszta kompleksu mezozoicznego (jura i kreda) tworzy monoklinę łagodnie zapadającą na południe, co jest skutkiem nasuwania się Karpat od południa i kształtowania basenu przedgórskiego wypełnionego osadami miocenu. W prawej części przekroju kompleks mezozoiczny przecinają dwa uskoki normalne tworzące system schodowy. Kompleks kenozoiczny rozpoczynają ewaporaty środkowego Badenu zalegające zgodnie na mezozoiku. Powyżej zalegają warstwy Badenu i armatu których styl tektoniczny w analizowanym obszarze jest zdominowany przez nasunięcie występujące w południowej części przekroju. asunięcie to ma zapewne charakter synsedymentacyjny o czym świadczy zmienny zrzut warstw malejący w górę powierzchni odkłucia oraz łagodne przejście w strukturę fałdową wykształconą powyżej ciała nasunięcia. Powierzchnia odkłucia ma listryczną geometrię i rozpoczyna się w stropie ewaporatów środkowego Badenu. a północ od opisywanego nasunięcia warstwy zapadają w kierunku północnym tworząc warstwy o charakterze progradacyjnym wyklinowujące się w mezozoicznym podłożu. Warstwy środkowego Badenu oraz część warstw górnego Badenu jest również przecięta uskokiem opisywanym w kompleksie mezozoicznym.

4 W warstwach górnego Badenu nie obserwuje się już co prawda rozerwania refleksów, jednakże występuje ich fleksuralne ugięcie, które jest również sygnaturą uskoku, ale wskazującą na mniejszy zrzut (nie przekraczający jednej czwartej długości fali). 3. Główne granice nieciągłości W profilu stratygraficznym występują dwie główne granice nieciągłości: iezgodność erozyjna i kątowa pomiędzy kompleksem paleozoicznym a mezozoicznym, gdzie osady dewonu przykryte są osadami mezozoiku wykazującymi inny styl tektoniczny. Luka stratygraficzna pomiędzy kompleksami mezozoicznym i kenozoicznym, gdzie w profilu obserwuje się brak osadów od paleocenu do dolnego miocenu. Analizując profil litostratygraficznego (Oszczypko et al., 2006) w profilu można również spodziewać się braku osadów aptu i barremu (dolna Kreda). 4. Analiza kompleksu mioceńskiego pod kątem występowania węglowodorów W kompleksie mioceńskim miejsca najbardziej perspektywiczne pod kątem występowania węglowodorów są zgrupowane w otoczeniu opisywanego wcześniej nasunięcia (figura 5) oraz są one genetycznie z nim związane. ajbardziej obiecująca pod kątem wystąpienia węglowodorów je st przystropowa część antykliny wykształconej powyżej powierzchni nasunięcia, gdzie dodatkowo widoczne jest wzmocnienie refleksów (tzw. Bright pot), które stanowi bezpośredni wskaźnik węglowodorów. Tego typu wzmocnienie może mieć jednak wieloraką genezę, więc w celu potwierdzenia tego przypuszczenia należałoby wykonać dla tego obszaru analizy anomalii AVO. Podobne wzmocnienie refleksów występuje na lewo od opisywanej antykliny, gdzie możliwe jest występowanie pułapki ekranowanej uskokiem. Kolejną grupę mi ejsc perspektywicznych dla wystąpienia węglowodorów stanowi bezpośrednie otoczenie powierzchni nasunięcia, gdzie pułapki mogą być zlokalizowane bądź to w obrębie ciała nasunięcia jak i z prawej strony powierzchni odkłucia, gdzie warstwy podgięte są do góry, dzięki czemu tworzą zamkniętą strukturę Figura 5 Możliwe miejsca akumulacji węglowodorów w kompleksie mioceńskim

5 5. Analiza systemu naftowego kompleksu mezo-paleozoicznego a elementy sytemu naftowego składają się skały macierzyste, skały zbiornikowe oraz skały uszczelniające: Do skał macierzystych w kompleksie mezo-paleozoicznym zaliczamy (Kotarba i Peryt, 2011): kały ordowiku i sylury, które co prawda nie zostały wydzielone na przekroju, jednakże nie wyklucza się ich występowania pod dewonem. Węglany środkowego i górnego dewonu kały klastyczne środkowej jury Górno-kredowe węglany. Główne skały zbiornikowe kompleksu mezo-paleozoicznego (Kotarba, 2012): Węglany środkowego i górnego dewonu (złoża Lachowice, Trzebownisko-Krasne) Piaskowce triasu (złoże iwiska) Wapienie górnej jury (złoża Tarnów, Lubaczów) Piaskowce górnej kredy (złoża Grobla, Łąkta) Uszczelnienie dla skał zbiornikowych kompleksu mezo-paleozoicznego stanowią głównie: adległe warstwy miocenu (ewaporaty) Margle Górnej kredy Jurajskie skały ilaste a podstawie powyższej analizy elementów Mezo-paleozoicznego sytemu naftowego można stwierdzić, że akumulacji węglowodorów można spodziewać się w wielu horyzontach tych kompleksów. Potencjalnymi miejscami akumulacji na analizowanym przekroju mogą być przystropowe warstwy kompleksu paleozoicznego w miejscach gdzie strop ten wykazuje pozytywny relief (figura 6). W kompleksie mezozoicznym miejsca perspektywiczne dla akumulacji węglowodorów będą zlokalizowane przy uskokach gdzie mogą powstać pułapki strukturalne ekranowane uskokiem (figura 7). zczególnie będzie to miejsce gdzie warstwy kredy od góry uszczelnione są ewaporatami środkowego Badenu. Figura 6 - Możliwe miejsca akumulacji węglowodorów w kompleksie paleozoicznym

6 Figura 7 - Możliwe miejsca akumulacji węglowodorów w kompleksie mezozoicznym 6. Literatura Karnkowski P., 1999 Oil and Gas Deposits in Poland. Kotarba M.J., Peryt T.M., Geology and Petroleum Geochemistry of Miocene trata in the Polish and Ukrainian Carpathian Foredeep and its Paleozoic-Mesozoic Basement. Kotarba M.J., Origin of natural gases in the Paleozoic-Mesozoic basement of the Polish Carpathian Foredeep. Krzywiec P., Contrasting tectonic and sedimentary history of the central and eastern parts of the Polish Carpathian foredeep basin - results of seismic data interpretation. Oszczypko., Krzywiec P., Popadyuk I., Peryt T., Carpathian Foredeep Basin (Poland and Ukraine): Its edimentary, tructural, and Geodynamic Evolution.