Ginter - Księgarnia Wydawnictw Prawniczych, Łódź 1947, s Ibidem, s , ,

Transkrypt

1 K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y S t r o n a 38 Wstęp Okres wczesno powojenny wiązał się ze skazywaniem zbrodniarzy wojennych, często na kary śmierci. Niektóre państwa po tym czasie zdecydowały utrzymać sankcję ostateczną w ustawodawstwie, inne zaś wstąpiły na drogę abolicystyczną. Prawo karne powinno, w teorii, wypełniać stawiane mu cele, m.in. stanowić odpowiedź na czyn przestępny (represja), oddziaływać na sprawcę oraz społeczeństwo (prewencja), modyfikować osobowość jednostki (resocjalizacja), a także zabezpieczać przed dalszym łamaniem prawa przez sprawcę oraz wypełniać założenia sprawiedliwości naprawczej (kompensacja). Pojawiają się jednak pytania, czy kara śmierci jest w stanie sprostać założonym przez ustawodawcę celom oraz jak wpływa na liczbę przestępstw, a także czy jest ona racjonalna w stosunku do danych typów czynów zabronionych? Abolicjonistyczna Europa W Belgii, za przestępstwa popełniane w okresie wojennym, stracono poprzez rozstrzelanie blisko 250 osób, zaś sama sankcja główna zniesiona została wraz z rokiem Niemniej jednak, ostatni wyrok skazujący cywila na karę śmierci został wykonany 26 marca 1918 roku. W Wielkiej Brytanii również zdecydowano się na zniesienie kary śmierci (podobnie jak na Giblartarze, który stanowi brytyjskie terytorium zamorskie). Ostatni wyrok na Giblartarze, związany z wydarzeniami z czasów wojny, wykonano 11 stycznia 1944 roku przez powieszenie, a ostatecznie sankcja główna zniesiona została 8 listopada 1965 roku. Dość istotnym wyrokiem w brytyjskich przemianach karnych był wyrok w sprawie morderstwa policjanta, o które oskarżony został Derek Bentley. Proces był kontrowersyjny oraz wzbudził znaczny sprzeciw społeczny. Kontrowersje wynikały głównie z faktu, iż w czasie oddania strzału wymieniony był już aresztowany, co skutkowało, zgodnie z ówczesnymi brytyjskimi unormowaniami, nieobowiązywaniem zasady współudziału. Został uznany winnym, a następnie stracony 28 stycznia 1953 roku. W lipcu 1993 roku wyrok śmierci został pośmiertnie uchylony, a 30 lipca 1998 roku unieważniony. Proces został przeprowadzony w sposób nierzetelny, stronniczy, nakierowany na pokazowe skazanie młodocianego przestępcy. Był to ostatni wyrok skazujący na karę śmierci na podstawie zasady współudziału w brytyjskiej historii prawa karnego. Władze sądownicze Holandii za przestępstwa wojskowe wydały 31 wyroków skazujących na śmierć przez rozstrzelanie, z których ostatni wykonano w 1952 roku. Trzydzieści lat później kara śmierci została usunięta z holenderskiego systemu prawnokarnego. Szwajcaria była jednym z państw, które najszybciej od zakończenia wojny zniosły karę śmierci. Ostatni wyrok za morderstwo wykonano w 1940 roku, zaś o podłożu wojskowym cztery lata później. Abolicja, z wyłączeniem przestępstw wojskowych, miała miejsce 1 stycznia 1942 roku, a zupełną formę przybrała w 1990 roku. Należy tutaj również wspomnieć, nawiązując do prawa procesowego, że na ławie oskarżonych do pierwszych lat XX wieku mógł zasiąść nie tylko człowiek. Stawiano w stan oskarżenia, a następnie skazywano także zwierzęta. Ostatni taki wyrok został wydany w 1906 roku właśnie w Szwajcarii. Oskarżonymi, w sprawie o zabójstwo, było dwoje ludzi oraz pies. Sąd wskazał głównego sprawcę i wymierzył mu, jako jedynemu, karę śmierci. Na sankcję główną, w tym przypadku, został skazany pies. W Norwegii ostatnie egzekucje za morderstwa przeprowadzone zostały jeszcze w XIX wieku przez ścięcie toporem (stanowiące wówczas powszechną formę egzekucji), zaś możliwość wymierzania kary śmierci za wyżej wymienioną zbrodnię została zniesiona w 1905 roku. Po II wojnie światowej, na mocy norweskiego prawa, stracono za przestępstwa wojenne do 1945 roku 37 osób, przez rozstrzelanie. Całkowita abolicja w tym państwie skandynawskim miała miejsce w 1979 roku. We Włoszech, po wykonaniu 88 wyroków skazujących na karę śmierci przez rozstrzelanie za przestępstwa wojenne, abolicja nastąpiła w 1947 roku. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku Luksemburga, który po straceniu 9 ludzi za podobne przestępstwa jak w przypadku Włoch, zniósł karę śmierci 17 maja 1949 roku, niespełna 3 miesiące od wykonania ostatniego z wyroków. We wrześniu 1981 roku francuski parlament, przy udziale prezydenta Francoisa Mitterranda i ministra Roberta Badintera, zniósł ostatecznie karę śmierci (ostatni wyrok wykonano w 1977 roku).

2 39 S t r o n a K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y Polska droga do zniesienia kary śmierci W Polsce kara śmierci praktykowana była do 1988 roku, kiedy to 21 kwietnia wykonano ostatni wyrok na Stanisławie Czabańskim, skazanym za gwałt i zabójstwo, w Więzieniu Montelupich. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. Kodeks Karny 1 zawierało karę śmierci w katalogu kar zasadniczych 2. Zagrożone nią były przestępstwa takie jak: zamach na byt niepodległy i całość obszaru Państwa (93 1 przywołanego wyżej unormowania), zamach na życie i zdrowie Prezydenta Rzeczypospolitej (94 1), udział w działaniach wojennych przeciw Państwu Polskiemu(101 2), działania dywersyjne(102) oraz zabójstwo (225 1) Kara śmierci przewidziana w odrębnym katalogu dla postępowania doraźnego mogła być stosowana niezależnie od kary przewidzianej za dane przestępstwo, w każdym jednak przypadku była wykonywana przez powieszenie (art. 38) 2. W pierwszych latach po wojnie, sankcja główna była stosowana masowo, stanowiła formę represji oraz środek likwidowania przeciwników politycznych. Zdarzały się przypadki stosowania kary śmierci wobec świadka zbrodni, gdy nie ujęto sprawcy, a podstawę wymierzenia sankcji głównej, co współcześnie, niewątpliwie stanowiłoby kardynalną obrazę przepisów prawa procesowego, mógł stanowić nawet sam zarzut 3. W przeciągu dziesięciu lat od zakończenia konfliktu stracono ponad trzy tysiące ludzi. Po czasach stalinizmu w PRL wykonano 321 wyroków skazujących na karę śmierci. Ustawa z 19.IV.1969 r. Kodeks Karny 4 również w swym katalogu kar przewidywała karę śmierci, jednak kodeks zaznaczał, iż sankcja główna stanowi karę wyjątkową oraz powinna być stosowana wyłącznie w przypadku braku wszelkich okoliczności łagodzących oraz przy grożącym społecznym niebezpieczeństwie ze strony sprawcy 5. 7 grudnia 1989 roku ogłoszona została amnestia, zamieniająca wszystkie wydane wyroki skazujące na karę śmierci na najwyższą, następną znaną w ustawie karnej, karę 25 lat pozbawienia wolności. W 1995 roku ogłoszono moratorium na wykonywanie sankcji głównej, zaś Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 roku (obecnie obowiązujący, wszedł w życie 1 września 1998 roku) w art (stanowiącym swoisty katalog kar) nie przewiduje sankcji ostatecznej, a w zamian niej wprowadził karę dożywotniego pozbawienia wolności. Kara główna na terenach byłego bloku wschodniego W państwach byłego bloku socjalistycznego, umocowanie prawne kary śmierci utrzymało się do dzisiaj (zarówno wobec cywili, jak i żołnierzy) wyłącznie w Rosji i na Białorusi. Albania zniosła karę śmierci za przestępstwa kryminalne w 2001 roku, pozostawiając ją za czyny wymierzone w bezpieczeństwo kraju oraz zdradę stanu i inne przestępstwa wojskowe. W Bułgarii oraz Rumunii, Czechosłowacji i na Węgrzech od 1989 roku nie wykonywano wyroków śmierci, a w 1990 roku (w Bułgarii osiem lat później) kara śmierci straciła umocowanie w przepisach prawa 7. Rosja do dzisiaj nie uchyliła przepisów zezwalających na wymierzanie kary śmierci, jednak obowiązuje moratorium na jej wykonanie, zaś ostatnia przeprowadzona egzekucja przez rozstrzelanie miała miejsce w 1996 roku. Na Litwie karę śmierci zniesiono w 1998 roku, trzy lata po ostatniej egzekucji. Od roku 2000 ustawodawstwo ukraińskie nie przewiduje stosowania sankcji głównej w żadnym przypadku, zaś ostatnia egzekucja przez rozstrzelanie odbyła się trzy lata wcześniej. Estończycy znieśli przedmiotową karę całkowicie w 1998 roku, siedem lat po rozstrzelaniu za morderstwo. Łotwa była krajem Unii Europejskiej, w którym kara śmierci została zniesiona najpóźniej, bowiem do końca 2011 roku w łotewskich regulacjach prawnych unormowana była kara śmierci za zdradę oraz zbrodnie wojenne. Powojenne, podzielone Niemcy inaczej postrzegały karę śmierci. Republika Federalna Niemiec na mocy Konstytucji Niemiec wydanej 23 maja 1949 roku (wchodzącej w życie następnego dnia) zniosła karę śmierci. Ostatni wyrok na terenie RFN wykonano w 1951 roku przy towarzyszących temu protestach władz. W Niemieckiej Republice Demokratycznej ostatni wyrok wykonano w 1975 roku. NRD ukrywało w tajemnicy stosowanie kary śmierci, a sposób jej przeprowadzania przypominał zbrodnicze egzekucje z czasów wojny, tj. strzał w tył głowy z broni krótkiej. Sankcja główna na terenie NRD zniesiona została 18 grudnia 1987 roku. Kara śmierci w białoruskim systemie prawa karnego zakorzeniona jest w ustawie zasadniczej. Konstytucja Republiki Białorusi w artykule 24 dopuszcza sankcję główną w przypadku sprawców szczególnie ciężkich przestępstw, wy- 1 Dz. U. R. P. Nr 60, poz Jerzy Nisenson, Mieczysław Siewierski, Kodeks Karny i Prawo o wykroczeniach : komentarz, orzecznictwo, przepisy wprowadzające i związkowe, Marian Ginter - Księgarnia Wydawnictw Prawniczych, Łódź 1947, s Ibidem, s , , Mieczysław Siewierski, Kodeks Karny i Prawo o wykroczeniach : Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1958, s Maria Turlejska, Te pokolenia żałobami czarne : skazani na śmierć i ich sędziowie , Aneks, Londyn 1989, s Dz. U. z 14.V.1969 r. Nr 13, poz Maria Piasecka (red.), Kodeks Karny : komentarz, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1971, s Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny, Dz.U nr 88 poz. 553, art. 32, Online: [Dostęp r.]. 9 Andrzej Dziadzio, Powszechna historia prawa, PWN, Warszawa 2008, s. 408.

3 K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y S t r o n a 40 łącznie na podstawie wyroku 8. Na mocy Kodeksu Karnego Białorusi z dnia 9 lipca 1999 roku karą śmierci zagrożone są następujące przestępstwa: 9 zbrodnie przeciwko pokojowi o art. 122 ust. 2 rozpętanie lub prowadzenie agresywnej wojny, o art. 124 ust. 2 zabicie przedstawiciela obcego państwa lub organizacji międzynarodowej, o art. 126 ust. 3 działania terrorystyczne o zasięgu międzynarodowym popełnione przez zorganizowaną grupę lub z wykorzystaniem środków masowego rażenia, o art. 127 ludobójstwo, o art. 128 przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu ludności, zbrodnie wojenne i inne naruszenia praw wojennych o art. 134 użycie broni masowego rażenia, o art. 135 ust. 3 zbrodnie wojenne, przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu o art. 139 ust. 2 zabójstwo kwalifikowane, przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu publicznemu o art. 289 ust. 3 akt terroryzmu, przestępstwa przeciwko państwu o art. 356 ust. 2 zdrada stanu połączona z morderstwem, o art. 357 ust. 3 działania konspiracyjne lub inne czyny mające na celu zdobycie władzy państwowej powodujące utratę życia związaną z morderstwem, o art. 359 ust. 2 zabójstwo pracownika państwowego lub społecznego, związane z wykonywaniem jego funkcji bądź próbą wywarcia wpływu na podejmowane przez niego decyzje, o art. 360 ust. 2 sabotaż w zorganizowanej grupie, rodzący poważne konsekwencje lub śmierć ludzi, przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu o art. 362 morderstwo funkcjonariuszy. Jednocześnie artykuł 59 ust. 2 zabrania stosowania kary śmierci wobec osób, które w dniu popełnienia przestępstwa miały mniej niż 18 lat oraz osób, które przed dniem wydania wyroku osiągnęły 65 lat. W ciągu ostatnich 25 lat zasądzono ponad 330 wyroków skazujących na karę śmierci, jednak od roku 2000 liczba ta uległa znacznemu zmniejszeniu Liczba wyroków skazujących na karę śmierci w Białorusi po 1990 roku. 10 КОНСТИТУЦИЯ РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ 1994 ГОДА, Online: [dostęp 2 stycznia 2016 r.]. 11 УГОЛОВНЫЙ КОДЕКС РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ 9 июля 1999 г. 275-З, Online: [dostęp 2 stycznia 2016 r.].

4 41 S t r o n a K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y Kara śmierci w USA Kolejnym, współcześnie praktykującym wykonawstwo kary śmierci państwem, są Stany Zjednoczone. Na przestrzeni ostatnich 25 lat egzekucje zostały przeprowadzone w 34 stanach oraz na szczeblu federalnym. W 32 (z 50) stanach kara śmierci nadal znajduje oparcie w przepisach prawa. W samym 2014 roku siedem osób oczekujących na wykonanie kary w celach śmierci zostało uniewinnionych na skutek postępowań odwoławczych, a od czasów abolicji, będącej skutkiem wyroku Sądu Najwyższego z 1972 roku, całkowita liczba uniewinnień wynosi SN w swym orzeczeniu stwierdził pochopne i arbitralne skazywanie na śmierć przy jednoczesnym stosowaniu niekonstytucyjnych przepisów. Cztery lata później nastąpił zwrot w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który zmienione na skutek poprzedniego orzeczenia przepisy, uznał za konstytucyjne, dając przyzwolenie na dalsze wykonywanie wyroków. Na uwagę zasługuje fakt, iż choć sankcja główna przewidziana jest w prawie wojskowym, to od 1961 roku nie została wykonana żadna egzekucja na ich podstawie. CO CT NM WY OR ID KY MT NE PA SD UT WA MD TN NV LA IL CA DE MS IN * SUMA Stany z najmniejszą liczbą egzekucji w latach Wyjaśnienia do tabeli: * po roku 2012 brak egzekucji; CO Kolorado, CT Connecticut, NM Nowy Meksyk, WY Wyoming, OR Oregon, ID Idaho, KY Kentucky, MT Montana, NE Nebraska, PA Pensylwania, SD Dakota Południowa, UT Utah, WA Waszyngton, MD Maryland, TN Tennessee, NV Nevada, LA Luizjana, IL Illinois, CA Kalifornia, DE Delaware, MS Missisipi, IN Indiana. Władze federalne przeprowadziły w tym okresie tylko trzy egzekucje, dwie w 2001 roku oraz jedną dwa lata później. Największą liczbę egzekucji odnotowano w stanie Teksas (średnio niespełna 20 straceń na rok, gdzie w przypadku wcześniej wymienionych stanów nie przekroczono średnio jednej egzekucji na rok). 12 stanów najbardziej skłonnych do wymierzania sankcji głównej oraz jej wykonawstwa na przestrzenie ostatnich 25 lat przedstawia tabela 11 : 12 Death Sentences and Executions 2014, Online: anety.org.pl/fileadmin/user_upload/kampanie/death_sentences_and_executions_2014_en.pdf [Dostęp ], Amnesty International,London Death Penalty Information Center, Online: [Dostęp r.].

5 K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y S t r o n a Stany z największą liczbą egzekucji w latach Wyjaśnienia do tabeli: AL AR AZ FL GA MO NC OH OK SC TX VA SUMA a OGÓŁEM b c SUMA a AL Alabama, AR Arkansas, AZ Arizona, FL Floryda, GA Georgia, MO Missouri, NC - Karolina Północna, OH Ohio, OK Oklahoma, SC - Karolina Południowa, TX Teksas, VA Wirginia; a- suma egzekucji w oparciu o dane dotyczące stanów ujętych w tabeli; b- suma ogółem egzekucji w oparciu o dane ze wszystkich stanów, z uwzględnieniem wykonawstwa federalnego; c- stan na dzień r Do dzisiaj w stanie Teksas odnotowuje się największą ilość przeprowadzonych egzekucji. W 2015 roku, poza stanem Teksas, karę śmierci wykonano w jeszcze pięciu (Floryda, Georgia, Missouri, Oklahoma, Wirginia), zaś do 15 lipca 2016 r. wykonano ją już w stanach Teksas, Missouri, Georgia, Floryda oraz Alabama. W 2014 roku sankcja główna zniesiona była w 18 stanach, a w pozostałych 32 ujęta w katalogu kar, jednak w stanach Oregon i Waszyngton obowiązuje moratorium na jej wykonywanie. W XXI wieku zaczęto zwracać większą uwagę na humanitarne wykonywanie wyroków. W USA wykształciła się tendencja do odchodzenia od brutalnych form egzekucji. Ostatni wyrok przez krzesło elektryczne wykonany został w styczniu 2013 roku, przez co łącznie od 1990 roku stracono w ten sposób 86 osób, zaś dominującą formę obecnie stanowi zastrzyk trucizny, wykorzystany w tym okresie przy 1205 egzekucjach. W stanie Utah dwie osoby zostały rozstrzelane, a dwie osoby w stanie Waszyngton oraz jedną w Delaware powieszono. Komora gazowa w ciągu ostatnich 25 lat użyta została 6 razy, po dwa przypadki w Karolinie Północnej, Kalifornii oraz Arizonie Death Penalty Information Center, Online: [dostęp 2 stycznia 2016 r.].

6 43 S t r o n a K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y Kara główna w Chińskiej Republice Ludowej Najbardziej restrykcyjne prawo karne, mając na uwadze zagrożenie karą śmierci, posiadają Chiny. Ma to, bez wątpienia, przełożenie na liczbę wyroków skazujących oraz ich wykonań, którą możemy jedynie szacować na gruncie raportów organizacji międzynarodowych, lokalnych oraz źródeł prasowych. Informacje związane z egzekucjami stanowią w Chinach tajemnicę oraz nie są publikowane żadne protokoły odzwierciedlające rzeczywistą liczbę straceń. Chińskie prawo przewiduje sankcję główną nie tylko za przestępstwa wymierzone w bezpieczeństwo narodowe, życie i zdrowie, władzę czy ustrój, lecz także naruszenie własności czy zaniedbywanie obowiązków. Wyroki za poważne przestępstwa umyślne podlegają natychmiastowemu wykonaniu, inne mogą zostać zawieszone na okres dwóch lat oraz w tym czasie zamienione na karę izolacyjną. Rozbudowany katalog przestępstw zagrożonych sankcją główną nie oznacza oczywiście, że każdy przestępca musi liczyć się z najwyższym wymiarem kary. Można zauważyć tendencję do ograniczania przez władze Chińskiej Republiki Ludowej restrykcyjności przepisów oraz wzrost wagi humanitaryzmu w wykonywaniu kary śmierci. Sądy w ChRL nierzadko pod pozorem zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości wymierzają karę najsurowszą, kierując się przy tym ideologią zemsty, co wynikać może z samej kultury i mentalności Chińczyków. Potwierdzeniem tego faktu może być stosunek obywateli do samej sankcji głównej. Chińska Akademia Nauk przeprowadziła pod koniec ubiegłego wieku badania społeczne, które ukazały miażdżące poparcie dla kary śmierci (jedynie kilka procent respondentów było przeciwnych jej stosowaniu) 13. Dzisiaj, poprzez nagłaśnianie błędnie wydanych wyroków, próbuje się korygować poglądy społeczeństwa. Przypuszcza się, że 10 lat temu wykonywano w ChRL nawet wyroków rocznie, zaś dziś o połowę mniej. Odchodzi się również od niehumanitarnych sposobów egzekucji, zastępując je, w przypadku poprawnego wykonania, bezbolesnym i bezpieczniejszym zastrzykiem trucizny 14. Bliski Wschód Na Bliskim Wschodzie obecnie również wykonuje się wyroki skazujące na karę śmierci. Dominujące pod tym względem, wśród 16 państw wymierzających sankcję główną oraz 8 ją wykonujących w 2014 roku, są Iran, Irak, Arabia Saudyjska oraz Jemen 15. Na podstawie jawnych informacji można stwierdzić, iż w Iranie wykonano w 2014 roku niespełna 300 wyroków śmierci, Iraku ponad 60, Arabii Saudyjskiej prawie 100, zaś Jemenie co najmniej 22, jednak są to jedynie dane oficjalne. Zauważalna jest tendencja spadkowa liczby egzekucji, jednak niepokojący jest fakt zwiększonej liczby wydanych wyroków skazujących oraz poszerzenia się grona państw antyabolicjonistyjnych o Jordanię, Zjednoczone Emiraty Arabskie oraz Egipt, w którym to w samym roku 2014 wydano ponad pół tysiąca wyroków skazujących na karę śmierci, przy łącznej liczbie 800 wyroków skazujących na sankcję główną w państwach z tego regionu 16. (Bez)celowość stosowania kary śmierci na przykładzie Polski Analizując liczbę stwierdzonych przestępstw w Polsce na przestrzeni ostatnich 25 lat, można stwierdzić, iż nie wysokość kary wpływa wprost na przestępczość, a wytworzenie poczucia nieuchronności przed karą, wspieranego wzrostem skuteczności organów ścigania w podejmowanych działaniach. Potwierdzają to dane statystyczne, z których wynika, iż liczba zabójstw w okresie kodeksowego zagrożenia karą śmierci, była wyższa niż obecnie. Również można zaobserwować wzrost liczby stwierdzonych zabójstw w okresie obowiązywania moratorium (praktycznie najsurowszą karą była kara 25 lat pozbawienia wolności), przemian ustrojowych i brakiem stabilności państwa oraz postępu w technice śledczej. Wraz z zaawansowanym rozwojem oraz wzrostem determinacji Policji w działaniach mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego, na początku XXI wieku pojawiła się tendencja spadkowa w stosunku do liczby dokonywanych zabójstw, a także zaobserwowano wzrost wykrywalności, skutkujący nieuchronnością kary. 15 Maria Kruczkowska, Czy Chiny zniosą lub przynajmniej ograniczą wykonywanie kary śmierci?, Online: [dostęp 5 stycznia 2016 r.]. 16 Krzysztof Mroziewicz, Zastrzyk, nie strzał, Online: [dostęp 5 stycznia 2016 r.]. 17 Death Sentences and Executions 2011, Online: [dostęp 4 stycznia 2016 r.], Amnesty Iternational, London 2012, s Death Sentences and Executions 2014, Online: amnety.org.pl/fileadmin/user_upload/kampanie/death_sentences_and_executions_2014_en.pdf [dostęp 4 stycznia 2016 r.], Amnesty International, London 2015, s

7 4. Liczba stwierdzonych zabójstw oraz wskaźnik wykrywalności przestępstw i przestępstwa zabójstwa. Wyjaśnienia do wykresu: * - wskaźnik wykrywalności od 2013 roku opiera się na danych gromadzonych przez Policję (z wyłączeniem prokuratury i innych uprawnionych organów). K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y S t r o n a Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny 2000, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny 2002, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny

8 45 S t r o n a K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y Próby przywrócenia kary śmierci w Polsce Wraz z wzrastającym wpływem środowisk prawicowych na system prawa w Polsce, od początku XX wieku pojawiają się polityczne postulaty przywrócenia kary śmierci. W 2004 roku grupa posłów z ugrupowania o konserwatywnych korzeniach reprezentowana przez Zbigniewa Ziobrę złożyła projekt ustawy mający na celu zmianę przepisów prawa karnego materialnego, procesowego i wykonawczego. Propozycje wnioskodawców z zakresu prawa materialnego kreowały bardziej restrykcyjne zasady wymiaru kary, zaostrzały kryteria stosowania przedterminowego zwolnienia, a przede wszystkim miały na celu wprowadzenie kary śmierci za zamach na życie jeńców wojennych lub ludności cywilnej (art KK) oraz zabójstwo w typie kwalifikowanym (art ). Wyroki skazujące na sankcję główną miały być wykonywane przez powieszenie, zaś w stosunku do żołnierzy poprzez rozstrzelanie. Jednocześnie projekt wprowadzał wyjątek od art KK, który zgodnie z obowiązującym stanem prawnym zakłada, że sankcja główna nie ma zastosowania do osoby, która w chwili popełnienia czynu nie ukończyła 18 lat 18. Pisząc na temat prawa, będącego nauką społeczną, nie można pominąć analizy twierdzeń uzasadniających przywrócenie kary głównej, które omówione zostaną na przykładzie wspomnianego projektu ustawy. Wnioskodawcy kreują karę śmierci jako jedyną sprawiedliwą karę za kwalifikowane zabójstwo oraz propagują jak najdalej idące potępienie oraz sankcję, która powinna być miarą czynu zbrodniarza. Wskazują przy tym konieczność wzmocnienia pojęcia sprawiedliwości jako celu kary. Aprobują użyteczność sankcji najwyższej w kategoriach powstrzymywania i odstraszania przestępców, jednocześnie zaznaczając, iż kara im surowsza, tym w większym stopniu odstrasza od popełniania przestępstw 19. Podejście wnioskodawców w tym zakresie możemy uznać za irracjonalne. Kreowanie kary śmierci, w tych przypadkach, jako jedynej sprawiedliwej, nawołując do najdalej idących represji i przywołując sprawiedliwościowy cel kary stanowi przejaw hipokryzji i głupoty, bowiem żadna kara opierająca się na zemście nie będzie nigdy wypełniała idei sprawiedliwości, przy towarzyszącym temu pominięciu sprawiedliwości naprawczej. W zakresie użyteczności tej kary, prewencja szczególna tutaj nie istnieje, a w zakresie ogólnej, na jej aspekt negatywny sama kara śmierci nie wpłynie w widocznym stopniu. Nie jest możliwe zabezpieczenie społeczeństwa przed popełnianiem przestępstw poprzez stosowanie kary jako formy groźby. Należy bowiem podjąć działania zapobiegawcze oparte na profilaktyce uprzedzającej czy nawet już objawowej. Negatywny skutek również będzie zauważalny na poziomie prewencji ogólnej pozytywnej. Obecnie udział społeczeństwa w typowani sprawców przestępstw jest rosnący, jednak po wprowadzeniu kary śmierci tendencja ta może ulec zmianie, bowiem pomimo społecznego, generalnego poparcia sankcji głównej, indywidualne oddziaływanie moralnej odpowiedzialności za śmierć skazanego może spowodować niechęć do współpracy z organami ścigania. Wnioskodawcy podnoszą również, iż egzekucja w stosunku do osoby skazanej, stanowi jedyną gwarancję braku powrotu do przestępstwa. Niestety zapominają o art KK, który dopuszcza w szczególnie uzasadnionych przypadkach surowsze ograniczenie przesłanek kodeksowych do skorzystania z warunkowego zwolnienia, co, przy racjonalnym stosowaniu prawa wykonawczego, również może taką gwarancję stanowić. Ważny aspekt pojawia się również w formie wykonywania kary śmierci, co do której wnioskodawcy odwołują się do tradycji, nie zwracając uwagi na względy humanitarne. Posłowie wskazują również na brak dodatkowego obciążenia budżetowego, a nawet wskazują możliwość redukcji kosztów 20. Według Amnesty International pogląd ten jest nieuzasadniony. Mając na uwadze przewlekłość postępowania i długotrwałe apelacje, kara śmierci może okazać się nawet trzykrotnie kosztowniejszą od kary pozbawienia wolności , Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny 2006, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny 2008, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny 2009, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny 2010, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny Polski 2013, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny Polski 2014, Online: [Dostęp r.]. Główny Urząd Statystyczny, Mały Rocznik Statystyczny Polski 2015, Online: [Dostęp r.]. Policja, Ogólne Statystyki, Online: [Dostęp r.]. 10 Druk nr 3463, Sejm RP IV kadencji, Online: [dostęp 6 stycznia 2016 r.], s Druk nr 3463, Sejm IV kadencji, Online: [dostęp 6 stycznia 2016 r.], s Ibidem, s Amnesty International, Kara śmierci: najczęściej zadawane pytania, Online: [Dostęp r.].

9 K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y S t r o n a 46 Uregulowania międzynarodowe Wiele organizacji międzynarodowych mając na uwadze ochronę każdego życia ludzkiego, propaguje ruchy abolicjonistyczne oraz zawieranie wiążących postanowień umownych na gruncie prawa międzynarodowego. Powojenna praktyka w tym względzie zaczęła się kształtować dość szybko. W 1948 roku uchwalona rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ Powszechna Deklaracja Praw Człowieka w artykule 3 podkreśla prawo do życia każdego człowieka, zaś w artykule 5 zakazuje karania kogokolwiek w okrutny, nieludzki lub poniżający sposób 22. Amnesty International uznaje karę śmierci ze sprzeczną z Deklaracją 23. Wyraźniejszą regulację w zakresie stosowania kary śmierci stanowi traktat z 1966 roku (wchodzący w życie 10 lat później) Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych. Przepis art. 6 MPPOiP wskazuje na konieczność ustawowej regulacji chroniącej przyrodzone prawo do życia, restrykcyjnie reguluje możliwość stosowania kary śmierci przez państwa, w których nie została ona zniesiona oraz w ust. 6 propaguje nurt abolicjonistyczny 24. Pakt w Polsce ratyfikowany został w 1977 roku. 15 grudnia 1989 roku został uchwalony Drugi Protokół Fakultatywny, zakazujący stosowania kary śmierci. Polska podpisała protokół 21 marca 2000 roku, ratyfikowany został przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego 4 kwietnia 2014 r. na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 2013 r. o jego ratyfikacji, zaś wszedł w życie 25 lipca 2014 r 25. W 1950 roku do podpisu otwarta została Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W protokole dodatkowym nr 6 z 1983 roku znosi stosowanie kary śmierci w czasie pokoju, zaś protokół nr 13 z 2002 roku wprowadza całkowity zakaz stosowania sankcji głównej, także w czasie wojny. Polska przystąpiła do Rady Europy 26 listopada 1991 jednocześnie podpisując EKPC, która została ratyfikowana 19 stycznia 1993 r. 1 maja 1993 r. została złożona deklaracja, na mocy której Polska uznała jurysdykcję Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu 26. Konwencja ta stanowi akt prawa międzynarodowego o szczególnym znaczeniu, gdyż warunkiem członkostwa w Radzie Europy jest jego ratyfikacja. W art. 77 Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego sporządzonego w Rzymie dnia 17 lipca 1998 r., stanowiącym katalog kar, nie przewidziano kary śmierci 27, pomimo faktu, iż sądzi on najcięższe zbrodnie, jak np. ludobójstwo. Należy również wspomnieć o regulacjach Unii Europejskiej w zakresie stosowania kary śmierci. Karta praw podstawowych Unii Europejskiej w art. 2 ust. 2 bezpośrednio zakazuje skazywania na karę śmierci oraz jej wykonywania 28. Moc wiążąca została jej nadana Traktatem z Lizbony zmieniającym Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską. Polska przystępując do traktatu lizbońskiego przyłączyła się jednak do protokołu brytyjskiego ograniczającego stosowanie Karty 29. Światowa Koalicja Organizacji Pozarządowych w 2003 roku, przy poparciu ze strony Komisji Europejskiej 30, utworzyła Światowy Dzień przeciw Karze Śmierci. W 2007 roku obchodzono I Europejski Dzień przeciwko Karze Śmierci 31. Obie inicjatywy wiąże dzień 10 października. 24 Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Online: [Dostęp r.]. 25 Amnesty International, Kara śmierci: najczęściej zadawane pytania, Online: smierci-najczesciej-zadawane-pytania.html [Dostęp r.]. 26 Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, Online: [Dostęp r.]. 27 Oświadczenie Rządowe z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie mocy obowiązującej Drugiego Protokołu Fakultatywnego do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych w sprawie zniesienia kary śmierci, przyjętego w Nowym Jorku dnia 15 grudnia 1989 r., Dz.U poz. 892, Online: [Dostęp r.]. 28 Oświadczenie Rządowe z dnia 7 kwietnia 1993 r. w sprawie deklaracji o uznaniu kompetencji Europejskiej Komisji Praw Człowieka oraz jurysdykcji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka., Dz.U nr 61 poz. 286, Online: [Dostęp r.]. 29 Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego sporządzony w Rzymie dnia 17 lipca 1998 r., Online: Dz.U nr 78 poz. 708, Online: [Dostęp r.]. 30 Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, Online: [dostęp 6 stycznia 2016 r.], Dz. U. UE C 83 z 30 marca 2010, str Traktat z Lizbony zmieniający Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską podpisany w Lizbonie dnia 13 grudnia2007 r., Protokół w sprawie stosowania Karty praw podstawowych Unii Europejskiej do Polski i Zjednoczonego Królestwa, Online: [dostęp 6 stycznia 2016 r.], s Komisja Europejska, Europejski i Światowy Dzień przeciwko Karze Śmierci UE zdecydowanie za powszechnym zniesieniem tej kary, Online: [Dostęp r.]. 33 Rada Unii Europejskiej, Deklaracja prezydencji w imieniu Unii Europejskiej z okazji Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci, Online: [Dostęp r.].

10 47 S t r o n a K o r t o w s k i P r z e g l ą d P r a w n i c z y Podsumowanie Od dawna na świecie spotyka się pogląd, który zaspokajanie poczucia sprawiedliwości społecznej oraz realizację celu ogólnoprewencyjnego kary wiąże z zaostrzaniem oraz intensyfikacją systemu prawnokarnego. Przenikanie tej tezy do ustawodawstwa jest niezwykle negatywne oraz szkodliwe. Prawo dążące do podporządkowania ludzi do wizji społeczeństwa, prezentowanej przez władzę poprzez stosowanie sankcji karnych, jest irracjonalne i nie ma związku ze skuteczną prewencją, a bliżej mu do wprowadzania poczucia strachu i terroru 32, tym bardziej, że wizja społeczeństwa bezkonfliktowego, uznającego jednogłośnie wykształcone normy społeczno-kulturowe oraz realizujące stanowione prawo jest utopijna. Kara śmierci odnajduje się głównie jako represja przybierająca formę zemsty, przy jednoczesnym pozornym zadośćuczynieniu społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Pełni głównie funkcję eliminacyjną, a jako głównie represyjna, jest bezskuteczna. Prawodawstwo międzynarodowe, obejmujące swym zasięgiem współczesne państwa demokratyczne, zakazuje stosowania sankcji głównej, jednak nie oznacza to, iż problem kary śmierci należy marginalizować. Wszelkie działania społeczne, jak i prawne, powinny zmierzać do monitorowania oraz nakłaniania do abolicji państwa przeprowadzające egzekucje, a także budowania społecznej świadomości, bowiem nikt nie zagwarantuje, że jakieś ugrupowanie polityczne nie zechce zrealizować swoich skrajnych postulatów, bez względu na środki mające ku temu posłużyć. *** The article to raise a subject of the post-war practice of extremely controversial and to cause a lot unease punishment. The Author compares the contemporary rules of criminal law. The article raises today's execution the death penalty in the United States, Belarus, China and the Middle East. In the text the reader gets to know the impact of the death penalty on achievement of the objectives of criminal law and crime in Poland since the abolition of the death penalty. The article discusses also about international law in the context of the prohibition of the death penalty. At the end of the article the author criticizes of trying to restore the death penalty in Poland in Janina Błachut, Andrzej Gaberle, Krzysztof Krajewski, Kryminologia, Arche, Gdańsk 2001, s