Ewangelia i rozważania grudnia 2018 r.

Transkrypt

1 Ewangelia i rozważania grudnia 2018 r.

2 Poniedziałek, 17 grudnia Mt 1,1-17 Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar. Fares był ojcem Ezrona; Ezron ojcem Arama; Aram ojcem Aminadaba; Aminadab ojcem Naassona; Naasson ojcem Salomona; Salomon ojcem Booza, a matką była Rachab. Booz był ojcem Obeda, a matką była Rut. Obed był ojcem Jessego, a Jesse był ojcem króla Dawida. Dawid był ojcem Salomona, a matką była dawna żona Uriasza. Salomon był ojcem Roboama; Roboam ojcem Abiasza; Abiasz ojcem Asy; Asa ojcem Jozafata; Jozafat ojcem Jorama; Joram ojcem Ozjasza; Ozjasz ojcem Joatama; Joatam ojcem Achaza; Achaz ojcem Ezechiasza; Ezechiasz ojcem Manassesa; Manasses ojcem Amosa; Amos ojcem Jozjasza; Jozjasz ojcem Jechoniasza i jego braci w czasie przesiedlenia babilońskiego. Po przesiedleniu babilońskim Jechoniasz był ojcem Salatiela; Salatiel ojcem Zorobabela; Zorobabel ojcem Abiuda; Abiud ojcem Eliakima; Eliakim ojcem Azora; Azor ojcem Sadoka; Sadok ojcem Achima; Achim ojcem Eliuda; Eliud ojcem Eleazara; Eleazar ojcem Mattana; Mattan ojcem Jakuba; Jakub ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Tak więc w całości od Abrahama do Dawida jest czternaście pokoleń; od Dawida do przesiedlenia babilońskiego czternaście pokoleń; od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa czternaście pokoleń..

3 Rozważanie Jezus - objawienie miłości Boga do człowieka Czytasz rodowód Jezusa. Dużo imion, faktów, historii. Nudne, pomyślisz. Czy znasz swój rodowód? Swoje drzewo genealogiczne? Swoich pradziadków, prababcie? Często wydaje nam się, że to co było, nasza historia, nasze pochodzenie nie mają większego znaczenia. Żyjemy tu i teraz, a historie naszych rodów, nasze babcie, dziadkowie, to nie ma większego znaczenia. Rodowód Jezusa jest podobny. Ojciec, ojca, matka, żoną i tak wkoło. W tym zbiorze imion, nie chodzi do końca o historię. Raczej o zawieszenie danej osoby w czasie, który jest Boży i go nie pojmujemy. Boży czas to czas, w którym nasza historia zaczyna się w zamyśle Bożym. Zanim stała się jasność, Bóg miał plan powstania ciebie.tak bardzo cię, ukochał, że znał cię zanim ziemia powstała. Wymyślił twoje oczy, małżowinę uszną, ulepił twoje nerki. Wiedział, jaki będziesz miał kolor oczu, i ile będziesz miał wzrostu. Jak już byłeś wymyślony, to bardzo tęsknił, żebyś już powstał. Żeby te wszystkie babcie, dziadkowie, praojcowie i pramatki spotykali się, by Cię stworzyć. Przewidział nawet to, co będziesz jadł dzisiaj na kolację i ile włosów Ci wypadnie. Zaplanował Twoje dzieci, bo one też już dawno powstały. Jesteś w stanie to pojąć? Taką miłość? Taką tęsknotę za Tobą? Taką radość, że powstałeś, że rozwijasz się, spełniasz swoje powołanie? Bóg nawet zaplanował zanim ziemia powstała jak ogarnie Twoje grzechy kiedy już zbłądzisz. Pan mnie stworzył, swe arcydzieło, jako początek swej mocy, od dawna, od wieków jestem stworzona, od początku nim ziemia powstała. Przed oceanem istnieć zaczęłam, przed źródłami pełnymi wody; zanim góry zostały założone, przed pagórkami zaczęłam istnieć; nim ziemię i pola uczynił - początek pyłu na ziemi. Gdy niebo umacniał w Nim byłam, gdy kreślił sklepienie nad bezmiarem wód,

4 gdy w górze utwierdzał obłoki, gdy źródła wielkiej otchłani umacniał, gdy morzu ustawiał granice, by wody z brzegów nie wyszły, gdy kreślił fundamenty pod ziemię. (Prz 8,22-29) Spróbuj sobie wyobrazić, że to fragment o Tobie. Pomyśl, że istniałeś od początków, i że to jest twój rodowód. Wielka, niezmierzona Miłość Boża.

5 wtorek, 18 grudnia Mt 1,18-24 Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów. A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy "Bóg z nami". Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.

6 Rozważanie Józef Ten, który umiał podjąć ryzyko Józef miał w życiu plan. Tak jak Ty. Zakochał się, w pięknej kobiecie. Chciał ją poślubić, planował potomstwo, stworzenie domu, pracę, zapewnienie bytu rodzinie. Czy nie tak jak Ty? Tyle lat temu to wszystko się wydarzyło, a mimo to, plany są podobne. No właśnie, ale pewnego dnia plan padł. Ukochana jest w stanie błogosławionym. Józef był zrozpaczony, czuł się pewnie bezradny. Najpewniej wołał do Boga: Co to ma znaczyć? Czemu to się wydarzyło? Pomóż mi to przetrwać, pomóż mi wyjść z tego obronną ręką!!! Co mam uczynić? Wymyśla plan B. Szanując swoją ukochaną postanawia odejść. Wtedy, Bóg przychodzi z odpowiedzią. Józef jest niesamowitym mężem Bożym. Bardzo pobożnym, ale też rozkochanym w swoim Stwórcy. Ryzykuje w życiu. Ryzykuje i zgadza się na plan C - plan Boga dla niego. Ile razy wołasz o odpowiedź w swoim życiu? O ratunek, pomoc, wyzwolenie? A kiedy Bóg odpowiada, ale nie jest to po twojej myśli, bo przecież realizujesz swój pan B, udajesz, że Go nie słyszysz w sobie, że to nie do Ciebie, że Bóg nie zrozumiał. Czy ciężko Ci jest poddać się Jego woli i przyjąć Jego plan? Kiedy prosimy Boga o różne rzeczy, to naszym oczekiwaniom powinno towarzyszyć ważne pytanie: Czy jestem gotowy zaryzykować i stracić (Ojciec Szustak). Józef ryzykuje. A Ty?

7 Środa, 19 grudnia Łk 1,5-25 Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach. Kiedy Zachariasz w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego. Lecz anioł rzekł do niego: Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród dzieci Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały. Na to rzekł Zachariasz do anioła: Po czym to poznam? Bo ja jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku. Odpowiedział mu anioł: Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie. Lud tymczasem czekał na Zachariasza. I dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku. Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić i zrozumieli, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy. A gdy upłynęły dni jego posługi kapłańskiej, powrócił do swego domu. Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i pozostawała w ukryciu przez pięć miesięcy i mówiła: Tak uczynił mi Pan wówczas, kiedy wejrzał łaskawie i zdjął ze mnie hańbę w oczach ludzi.

8 Rozważanie Zachariasz postawa pełna rozsądku Zachariasz to kapłan. Ma żonę. Oboje są sprawiedliwi, nienagannie postępujący. Wyobraź sobie tego człowieka. Nieco starszy, szanowany. Ma dobrą pracę. Pełni służbę kapłańską przed Bogiem. Poukładany, pracowity, rozsądny. Wychodzi pewnego dnia pełnić służbę w przybytku Pańskim. Wszystko jest jak zawsze. Umyty, ubrany z gotową ofiarą, wchodzi i Wtedy przychodzi Posłaniec Boży (porównaj z Ewangelią z następnego dnia o Zwiastowaniu) z odpowiedzią dla Zachariasza o jego upragnionym potomstwie. Jaka jest postawa Zachariasza? Przeraził się, strach padł na niego (Maryja jedynie zmieszała się na te słowa). Zapytał Anioła, powątpiewając w jego słowa: Po czym to poznam? (Maryja zapytała tylko jak to się stanie?) Po czym to poznam? O co chodzi w tym pytaniu? Zachariasz w swoim poukładanym, przewidywalnym świecie, pełnym rozsądnych kroków i decyzji gubi się. Jego umysł, nie jest w stanie poszerzyć swojej postawy o coś tak niezwykłego. Nie dowierza i prosi o kolejne potwierdzenia słów Anioła. Po czym to poznam? - bo jestem stary.i moja żona w podeszłym wieku (w rozumieniu; daj jakiś konkretny znak, to może uwierzę w to, co mówisz). Po czym to poznam? - że jesteś tu Panie ze mną na modlitwie? Po czym to poznam? - że jesteś Panie w Eucharystii? Po czym to poznam? - że jesteś Panie w moim życiu? Po czym to poznam? - że to co robię ma sens? Nie zadajesz sobie takich pytań? Nie oczekujesz odpowiedzi? Nie szukasz wkoło potwierdzenia tego, że Bóg jest, słucha, działa, kocha? Taki był Zachariasz.w przewidywalnym życiu, jego głos rozsądku i poukładania zagłuszył Boży głos, Boże działanie w jego życiu.

9 czwartek, 20 grudnia mt 1,26-38 Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to rzekła Maryja: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa. Wtedy odszedł od Niej anioł.

10 Rozważanie Maryja - zaufanie bez abstrakcji Czy zaufanie do kogoś, kogo nigdy nie widziałeś, kogo nigdy nie dotknąłeś, nie jest czystą abstrakcją? Jak można zaufać komuś kto jest, ale go nie ma, kto mówi, ale często głosu jego nie słychać. Do kogo nie można się przytulić, podać mu ręki na przywitanie, uśmiechnąć się do niego? Całe Twoje życie, zależy od Ciebie. Tak mówią wszyscy od dzieciństwa. Tego jak będziesz się uczyć, gdzie będziesz studiować, jaką pracę podejmiesz, ile czasu jej poświęcisz. Komu posłodzisz, kogo wydasz. Wybory, decyzje, wybory, decyzje. Ty, Twoje wybory, Twoje decyzje. Komu ufasz? Mężowi? Żonie? Mamie? Przyjacielowi? A może nikomu? Ale zaufać Bogu? Jak to w ogóle zrobić technicznie? Jak to w ogóle ogarnąć? Zaufać trochę? Czy może więcej, niż trochę? A może nie we wszystkim, tylko w części? Na szczęście jest Ktoś, kto może być wzorem zaufania. Maryja. Prosto, skromnie i bez zbędnych pytań. Przychodzi do Maryi Anioł. Trochę się zdziwiła i zmieszała. W końcu to niecodzienna wizyta, choć dla Maryi, nie wydaje się dramatycznie szokująca (porównaj z wcześniejszą postawą Zachariasza, opisywaną w Ewangelii z poprzedniego dnia). Może nawet gdzieś w głębi serca Maryja na nią czekała, była gotowa na nią. Zadaje jedno techniczne pytanie, jak to się stanie. To jest pytanie, czy ma coś więcej zrobić? Nie zadaje tych pytań więcej, choć wydawało by się, że przy tak niejasnej propozycji, powinno ich paść przynajmniej kilkanaście. Powinno być wszystko przegadane. A tu nic. Jedno pytanie. Po nim ostateczna odpowiedź: Wchodzę w to. Chcę służyć w miłości Bogu i ludziom. Może to jest właśnie zaufanie.maryja najpewniej pomyślała: Skoro sam Bóg mi to proponuje, to nie może być to nic złego, co popsuje mi życie. To

11 musi być najlepsza rzecz na świecie. Niech mi się stanie według Twojego Słowa, Twojej woli Panie. No właśnie. Może na tym to polega, by przyjmować rzeczywistość dookoła nas z założeniem, że wszystko pochodzi od Boga. A jeśli od Niego, to zawsze, w danej chwili, jest to najlepsza rzeczywistość jaką On Tobie daje. Najlepsza, nie dobra, nie dość dobra, nie fajna, tylko NAJLEPSZA. Nawet w smutku, nawet w niepowodzeniu, NAJLEPSZA w danej chwili. Niech mi się stanie Koniec, kropka. To jest zaufanie.

12 piątek, 21 grudnia Łk 1,39 45 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.

13 Rozważanie Elżbieta Ta, która w końcu się doczekała Elżbieta to kobieta, której nie zniszczyło czekanie. Jest w na pewno w Twoim życiu wiele osób, którym czekanie zbrzydło, bo ile można czekać? Można czekać rok, dwa, trzy, ale więcej i więcej? Wyobraź sobie kobietę taką jak Elżbieta. Od poślubienia Zachariasza jej życie było ciągłym czekaniem na potomka. Pomyśl, najpewniej ci małżonkowie robili wszystko by udało im się począć potomstwo. Pewnie chodzili do lekarzy, kapłanów, modlili się, pościli. Elżbietę bolały pytania krewnych, znajomych, bliższej i dalszej rodziny - kiedy to się stanie? Być może czuła się przez to gorszą kobietą. Wiele razy upadała na duchu, płakała nocami, nie mogła zrozumieć Czemu? Być może jednak cicha nadzieja paliła się w jej sercu. Mała, cicha nadzieja, którą najpewniej coraz bardziej wypalał czas. Czy zwątpiła na końcu? Nawet jeśli zwątpiła, to gdzieś w środku ciągle miała tę cichą nadzieję, że Bóg pokona jej słabość. Czekanie Elżbiety to też czekanie na Mesjasza. Lud wybrany czekał już długo, ale wszyscy w sercach nosili nadzieję, że to właśnie ten czas już nadchodzi, że jest tuż, tuż. Wczytywali się w Torę, w zapowiedzi Proroków, patrzyli na gwiazdy, chmury i swoje serca, w których tliła się mała, cicha nadzieja na Mesjasza. Elżbieta doczekała się. Przez pięć miesięcy, nawet Zachariaszowi, nie zdradziła swojego stanu. Bała się, że to nie stan błogosławiony, że może jej się tylko wydaje, że może ta nadzieja w sercu, zabrała jej zdrowy rozsądek i zmysły. A może te pięć miesięcy, to było oswajanie się z myślą i radością i swoim spełnieniem? Elżbieta doczekała się podwójnie. Odwiedza ją Maryja z Jezusem pod sercem. Jej Pan, jej Mesjasz sam do niej przychodzi.

14 Wielu ludzi (wśród, których możesz być i Ty) już bardzo długo czeka na jakiś cud. Może już bardzo długo czekasz na moment, gdy Bóg w sposób szczególny Ci się objawi? Ale ciągle tego nie widać. Może wydarzyły, się w twoim życiu takie sytuacje, w których masz pragnienie, by Jezus zaczął działać? Być może pytasz: Czemu mnie jeszcze nie uzdrowiłeś? Dlaczego mnie nie ratujesz? Spójrz na Elżbietę. Doczekasz się i Ty. Bądź cierpliwy. Nawet jeśli trzeba będzie czekać pięćdziesiąt lat, czekaj z nadzieją w sercu. Nie odpuszczaj.

15 sobota, 22 grudnia Łk 1,46-56 W owym czasie Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwa na wieki. Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

16 Rozważanie Bóg Ojciec - program zbawienia Dzisiejsze Słowo jest niesamowite. Wypowiada Je Maryja, która już nie jest sama. Nosi pod sercem Jezusa. Samego Boga. W każdym z nas On jest. Czy to nie jest niezwykłe? Dlatego to Słowo jest niesamowite. Maryja nosiła Jezusa pod sercem, Ty masz go w sercu. Problemem jest tylko to, czy On się w twoim sercu już narodził? Czy ciągle tylko nosisz Go w sercu? Bo to jest różnica. Nosić Jezusa w sercu można zawsze, ale narodzić Go w sercu i Jemu je oddać, to wielka łaska zbawienia. Maryja ten stan osiągnęła. Już w pierwszym i drugim zdaniu Maryja dziękuje za łaskę zbawienia, którą otrzymała: Wejrzał, na uniżenie swojej Służebnicy ( ) Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Potem kreśli cały plan zbawienia, misję swojego Syna i Boga jednocześnie. 1. Miłosierdzie z pokolenia na pokolenie - błogosławieni miłosierni 2. Rozproszy pyszniących się i wynoszących się - błogosławieni cisi 3. Strąci władców z tronów - błogosławieni, którzy wprowadzają pokój 4. Wywyższy pokornych - błogosławieni pokorni 5. Głodnych nasyci dobrami - błogosławieni, którzy łakną i pragną 6. Ujmie się, za wszystkimi, którzy Mu służą - błogosławieni ubodzy w duchu A wszystko to robi, bo dotrzymuje obietnic, które kiedyś dał Abrahamowi i jego potomstwu. Całe nasze życie to wielki plan naszego zbawienia. Zaczyna się od naszego poczęcia, które zostało zaplanowane przed wiekami przez Boga, do narodzenia w naszych sercach Jezusa i oddania Mu ich na wieczność.

17 Pomódl się czasem Modlitwą św. Małgorzaty Marii Alacoque: Jezu, niech Twoje Serce będzie dla mnie siłą w walce, podporą w mej słabości, światłem i przewodnikiem w ciemności, uzupełnieniem w moich brakach, uświęceniem moich intencji i działań. O Serce Jezusa, zniszcz we mnie wszystko to, co pochodzi ode mnie, i umieść na tym miejscu to, co jest Twoje. Przemień mnie w Siebie. Pragnę żyć tylko przez Ciebie i dla Ciebie. Bądź więc moim życiem, moją miłością. Bądź dla mnie wszystkim. Amen.

18 4. niedziela Adwentu, 23 grudnia Łk 1,39-45 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.

19 komentarz 1. Ewangelista Łukasz w Ewangelii Dzieciństwa prowadzi narrację ukazując równocześnie historię starszego o 6 miesięcy Jana Chrzciciela oraz Jezusa. Wpierw mamy zwiastowanie narodzin Jana, następnie Jezusa. Dalej opis narodzin Jana i Jezusa oraz nadanie imienia (obrzezanie) Jana, a następnie Jezusa. Motywem, który zespala narrację o dwóch, cudownie poczętych dzieciach, jest opis nawiedzenia Elżbiety przez Maryję. Wydarzenie to, umieszczane przez tradycję w malowniczej miejscowości Ain Karem na obrzeżach dzisiejszej Jerozolimy, stanowi poświadczenie dla Maryi prawdziwości tego, co powiedział Jej Anioł. Elżbieta natomiast, jako pierwsza, rozpoznaje w swojej młodziutkiej krewniaczce Matkę Syna Bożego. 2. Święty Łukasz opiera Ewangelię i Dzieje Apostolskie na schemacie drogi. Jezus rozpoczyna ewangelizację w Galilei, następnie przez Samarię idzie do Judei by tam, w Jerozolimie, dopełnić dzieła zbawienia świata. Stąd właśnie, zgodnie z nakazem wstępującego do nieba Jezusa, apostołowie mają się rozejść w dokładnie odwrotnym kierunku: Judea, Samaria i aż po krańce Ziemi. 3. Trasę, którą Maryja z Jezusem przebyła w drodze z Nazaretu do Jerozolimy (Ain Karem), jest dokładnie tożsama z tą, którą dorosły już Jezus przejdzie ze swoimi uczniami, głosząc Ewangelię. Można zatem powiedzieć, że Maryja niosąca Jezusa do Elżbiety jest wzorem i towarzyszką wszystkich współczesnych uczniów Jezusa głoszących Ewangelię. 4. Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję to jednocześnie pierwsze spotkanie Mesjasza i Jego poprzednika. Kolejne będzie wtedy, gdy dorosły już Jezus poprosi Jana o chrzest w Jordanie. Czytając o radości spotkania, która malutkiego Jana doprowadziła do radosnych podskoków, które tak bardzo ucieszyły jego matkę, Elżbietę, łatwiej zrozumieć Janową radość z objawienia

20 się Mesjasza, pokornie wyrażoną słowami: Ten, kto ma oblubienicę, jest oblubieńcem; a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, doznaje najwyższej radości na głos oblubieńca. Ta zaś moja radość doszła do szczytu. Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał (J 3,29-30). 5. Dopełnieniem naszego komentarza niech będą słowa świętego Ambrożego: Natychmiast stają się odczuwalne dobrodziejstwa, jakie płyną z przybycia Maryi i z obecności Pana. Elżbieta jako pierwsza usłyszała głos, ale Jan pierwszy odczuł działanie łaski; ona usłyszała w porządku natury, on rozradował się ze względu na tajemnicę; ona usłyszała nadchodzącą Maryję, on zaś Chrystusa; niewiasta spostrzegła przybycie Niewiasty, a dziecię przybycie Dziecięcia. One rozmawiają o otrzymanych łaskach, oni zaś, pozostając w łonach swych matek, urzeczywistniają łaskę i tajemnicę miłosierdzia dla dobra samych matek, tak że na mocy podwójnego cudu prorokują one pod natchnieniem synów, których noszą w łonie. O synu jest powiedziane, że się rozradował, a o matce że została napełniona Duchem Świętym. To nie matka była pierwsza napełniona Duchem, ale Syn, pełen Ducha Świętego, napełnił także matkę.

21 Rozważanie Radość, którą daje Duch Święty Wyobraź sobie dolinę miedzy dwoma górami. Dolinę pełną drzew oliwnych, zielonych pnączy, sadów owocowych, winorośli. Zbocze góry, z wijącą się ścieżką poukładaną z grubych skał. W tym niesamowitym widoku Maryja wspina się do domu Elżbiety. Idzie by służyć - z miłości. Ale być może w sercu niesie wiele innych uczuć. Może potrzebuje ciszy i spokoju by wszystko przemyśleć, a może dowiedziała się o ciąży podeszłej już w wieku Elżbiety i idzie do niej ze wsparciem. Na pewno Maryja idzie z pośpiechem, spieszy się, nie może już doczekać się Elżbiety, bardzo Jej do niej tęskno. Czy Elżbieta czeka na Maryję? Co nosi w sercu? Zachariasz nic nie mówił, nie mogła z nim porozmawiać, znajomych i sąsiadów być może się wstydziła stan błogosławiony w wieku podeszłym! Kto to zrozumie i nie popuka się w głowę? Te obie święte kobiety niosą w swoich sercach różne przemyślenia, niepokoje, trudności, niejasności. Oto jest ich spotkanie. To spotkanie wyjątkowe. Nie ma takiego drugiego na kartach Pisma Świętego. Ta, która bez męża poczęła i ta, która poczęła po ingerencji Bożej. Wreszcie się spotykają dwie niezwykłe kobiety. Oto Duch Święty je napełnia i wybucha niesamowita radość. Radość napełnienia Duchem Świętym, radość spotkania, radość zrzucenia jarzma choć na chwilę, radość wspólnego wsparcia. Zastanawiałeś się kiedyś jakim niesamowitym wsparciem, może być drugi wierzący człowiek? Jaką niezwykłą, niebiańską radość daje Duch Święty? Czy wzywasz Go codziennie rano? Zacznij iść doliną między dwoma górami